Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lutego 2016r.

Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący : SSO Robert Rafał Kwieciński

SSO Agata Wilczewska – spr.

SSO Anna Klimas

Protokolant : st. sekr. sąd. Arleta Wiśniewska

przy udziale Jacka Górskiego Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2016r.

sprawy M. G.

oskarżonego z art.62 ust.2 Ustawy z dnia 29.07.05r. o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie

z dnia 20 października 2015r. sygn. akt II K 1137/14

I.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok.

II.  Zwalnia oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w tym od opłaty za to postępowanie.

Anna Klimas Robert Rafał Kwieciński Agata Wilczewska

Sygn. akt: II Ka 346/15

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 20 października 2015 r. Sąd Rejonowy w Koninie, sygn. akt II K 1137/14, oskarżonego M. G. uznał za winnego tego, że w dniu 18 marca 2014 r. w K., w mieszkaniu przy ulicy (...), wbrew przepisom ustawy posiadał znaczną ilość środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste o wadze netto 74,15 gram tj. przestępstwa z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności oraz orzekł, że kara ta ma być wykonywana w systemie terapeutycznym.

Na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 205 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, Sąd orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego ujawnionego w wykazie dowodów rzeczowych nr 2/136/14 pod pozycją 1 (karta 118 akt) poprzez jego zniszczenie.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego M. G. zaskarżając go w całości. Na podstawie art. 438 pkt. 2 k.p.k. orzeczeniu zarzucił:

1.  naruszenie art. 167 k.p.k. w zw. z art. 198 § 1 k.p.k. w zw. z art. 366 k.p.k. poprzez nie udostępnienie biegłemu do badań zabezpieczonego w sprawie suszu oznaczonego jako nr 1, nr 2, nr 3 do przeprowadzenia przez biegłego samodzielnych badań, w szczególności zaś przeprowadzenia oględzin zabezpieczonego suszu, w konsekwencji czego opinia sporządzona przez biegłego mgr farm. A. T. powiela wyniki w przedmiocie wagi netto zabezpieczonego suszu i zawartości (...) zawarte w opinii (...) z dnia 20 sierpnia 2014 r. wykonanej przez Laboratorium Kryminalistyczne (...) w P. w dniach 5.08-20.08.2014 r. i zaniechanie przez Sąd zlecenia biegłemu weryfikacji w/w wyników, co mogło skutkować przyjęciem zawyżonej wartości netto zabezpieczonego w sprawie, oznaczonego jako dowód rzeczowy nr 1 , nr 2 i nr 3 suszu i tym samym błędnym przyjęciem, iż oskarżony posiadał znaczną ilość środków odurzających,

2.  Naruszenie art. 366 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. w zw. z art. 194 pkt 2 k.p.k. poprzez niewłaściwe zakreślenie tezy dowodowej i zaniechanie przez Sąd I instancji ustalenia w oparciu o dowód z opinii biegłego toksykologa istotnych okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy:

-

czy w skład masy netto dowodów oznaczonych jako nr 1 nr 2 i nr 3 wchodziły także liście i rozdrobniony susz,

-

czy możliwe jest ustalenie czy w/w liście i susz został zebrany z elementów konopi przed czy po związaniu wiechy,

-

czy wobec powyższego waga w/w liści i rozdrobnionego suszu powinno zostać wydzielona,

-

czy fragmenty kwiatostanu i zbrylonego kwiatostanu można uznać za kwiatowy wierzchołek konopi, z którego nie usunięto żywicy,

-

ustalenie z jakiej części rośliny i z jakiej fazy wzrostu został sporządzony rozdrobniony susz, a także liście,

-

ustalenie czy wydzielenie fizyczne działek do palenia suszu o wielkości 50 mg-100 mg jest fizycznie możliwe, co wynika z ilości przejętego suszu,

-

ilość ustalona przez biegłego wg poziomu (...) jako „działka na 1 skręta” między 5 mg-20 mg to zaledwie 1/10 do 1/5 fizycznej ilości tzw. działki używanej do palenia,

co spowodowało znaczące zawyżenie wagi netto posiadanego przez oskarżonego narkotyku w świetle definicji legalnej zawartej w art. 4 pkt. 37 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym w chwili czynu oskarżonego M. G. poprzez zastosowanie art. 4 § 1 k.k. jako względniejszej dla sprawcy, poprzez zaliczenie do niego wbrew przepisom ustawy,

3.  naruszenie art.167 k.p.k. w zw. z art. 366 k.p.k. w zw. z art. 352 k.p.k. w zw.
z art. 395 k.p.k w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez zaniechanie sprowadzenia na salę rozpraw zabezpieczonego suszu oznaczonego jako dowód rzeczowy nr 1, nr 2 i nr 3 (postanowienie w przedmiocie dowodów rzeczowych z dnia 3 września 2014 r.) znajdującego się w magazynie KWP- (...) (wg. danych
z karty 118) i tym samym zaniechanie naocznych oględzin zabezpieczonego
w sprawie suszu przez Sąd a także obrońcę oskarżonego, podczas gdy sprowadzeniu niniejszego dowodu na salę rozpraw nie stały na przeszkodzie jego właściwości, co skutkowało nieprawidłowym ujawnieniem w/w dowodów w sprawie a także, bezkrytycznym przyjęciem ustaleń biegłego mgr farm. A. T. stanowiących powielenie opinii (...) podczas gdy już samo dokonanie oględzin zabezpieczonego suszu mogłoby wywołać uzasadnione wątpliwości co do zasadności zaliczania do wagi netto liści i suszu o nieustalonym składzie przez Sąd i tym samym skutkowałoby dopuszczeniem
i przeprowadzeniem dowodu z opinii innego biegłego toksykologa,

4.  naruszenie art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 193 k.p.k. w zw. 201 k.p.k.
w zw. z w zw. z art. 94 § 1 pkt 5 k.p.k. poprzez bezzasadne oddalenie wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego o powołanie innego biegłego z uwagi na niejasność i niepełność opinii poprzez uznanie, iż wniosek ten w sposób oczywisty zmierza do przedłużenia postępowania podczas, gdy z prawidłowej analizy w/w opinii wynika, iż biegły nie dokonał naocznych oględzin zabezpieczonego suszu oznaczonego jako nr 1, nr 2 i nr 3 (powielając w całości ustalenia w zawarte w opinii (...)) jednocześnie wskazując, iż zabezpieczony susz rośliny składał się także z liści, drobnych gałązek, zbrylonych kwiatostanów, rozdrobnionego suszu, wydzielenie jedynie gałązek z masy netto (o ile rzeczywiście w/w gałązki zostały wyłączne z masy 72,97 gram gdyż opinia jednoznacznie powyższego nie przesądza) zabezpieczonego suszu bez wskazania czemu takiemu wydzieleniu nie podlegały również liście
i rozdrobniony susz (niewskazanie z jakiej części rośliny i w której fazie rozwoju został sporządzony susz), wyliczenie przez biegłego ilości jednorazowych działek, możliwych do pozyskania z zabezpieczonego w sprawie oznaczonego nr 1, nr 2, nr 3 suszu na podstawie zawartości czystego (...) znajdującego się w/w dowodach podczas, gdy jest to niedopuszczalne
w świetle art. 4 pkt. 37 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym w chwili czynu, i jest nadto sprzeczne z zasadami logiki
i doświadczenia życiowego w świetle uzupełniającej opinii ustnej złożonej przez biegłego na rozprawie w dniu 13 października 2015 r., nadto co biegły rozumie przez stwierdzenie „rośliny byty w fazie wzrostu po związaniu wiechy” i czy powyższe ustalenie odnosi się jedynie do kwiatostanów zabezpieczonych w dowodach oznakowanych jako nr 1, nr 2 i nr , czy także do liści, zbrylonych kwiatostanów i zbrylonego suszu. Nadto zatem nie spełnia wymogów prawidłowego uzasadnienia decyzji procesowej w rozumieniu przepisy art. 94 § 1 pkt 5 k.p.k. poprzez nie umotywowanie dlaczego Sąd uznaje opinię biegłego za jasną i pełną w obliczu zastrzeżeń co do sposobu wyliczeń ilości dawek zgłoszonych na rozprawie w dniu 13 października 2015 r. przez obrońcę oskarżonego,

5.  naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. poprzez sprzeczne z zasadami prawidłowego rozumowania dowolne, a nie swobodne uznanie, iż opinia biegłego mgr farm. A. T. była jasna i pełna,
w sytuacji gdy pozostawała w rażącej sprzeczności z definicją legalną ziela konopi zawartą w art. 4 pkt 37 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii
w brzmieniu obowiązujących w chwili czynu, zgodnie z którą w odniesieniu do roślin w stadium po zawiązaniu wiechy liście i łodygi nie stanowią ziela konopi w rozumieniu art. 4 pkt 37 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązujących w chwili popełnienia czynu przez oskarżonego M. G. w zw. z art. 4 § 1 k.k., a także ustnej opinii uzupełniającej złożonej na rozprawie w dniu 13 października 2015 r. podczas gdy prawidłowa analiza w/w opinii pisemnej i ustnej, wskazuje na szereg sprzeczności, pominięcie ustalenia szeregu istotnych – wyżej wymienionych kwestii – a nadto zastosowania sprzecznej z ustawą
o przeciwdziałaniu narkomanii metody dla wyliczenia ilości działek, które można by uzyskać z zabezpieczonego w sprawie oznaczonego nr 1, nr 2 i nr 3 suszu.

W konsekwencji naruszenia w/w przepisów, na podstawie art. 438 pkt. 3 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi obrońca zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na błędnym uznaniu, iż:

a.  łączna masa ziela konopi posiadanego przez oskarżonego wynosiła 74,15 g podczas gdy z opinii nr (...) i opinii powielającej opinię (...) wynosiła 72,97 g, a w rzeczywistości wynosiła ona zdecydowanie mniej albowiem nie ustalono, czy zabezpieczony w sprawie materiał dowodowy oznaczony: nr 1, nr 2 i nr 3 zawierał również części rośliny nie będące zielem konopi w rozumieniu art. 4 pkt. 37 ustawy
o przeciwdziałaniu narkomanii,

b.  przyjęciu, iż oskarżony posiadał znaczną ilość substancji poprzez przyjęcie ilości wskazanych przez biegłego jednorazowych dawek środka odurzającego obliczonych na podstawie zawartości czynnego (...) podczas, gdy „stan odurzenia” nie jest pojęciem ustawowym a ustalenie stanu procentowego składu (...) ma znaczenie jedynie dla konopi włóknistych podczas gdy z opinii biegłego wynika, iż zabezpieczony w sprawie materiał dowodowy stanowi ziele konopi innych niż włókniste.

Z ostrożności procesowej, na podstawie art. 438 pkt. 4 k.p.k., obrońca zarzucił rażącą niewspółmierność kary poprzez orzeczenie rażąco surowej kary tj. naruszenie art. 53 § 1 i § 2 k.k. tj. kary bezwzględnego pozbawienia wolności podczas gdy adekwatną karą byłby orzeczenie kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania z obowiązkiem z art. 72 § 1 pkt 6 k.k. tj. poddania się terapii uzależnień w okresie próby.

Podnosząc powyższe zarzuty, na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. w zw. z art. 437 § 1 i 2 k.p.k. obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie w razie uwzględnienia zarzutów, zmianę kwalifikacji prawnej czynu na art. 62 ust. l ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii
i zmianę wyroku przez złagodzenie orzeczonej kary bezwzględnego pozbawienia wolności lub wymierzenie jej z warunkowym zawieszeniem wykonania albo przy zastosowaniu art. 3 a k.k. poprzez orzeczenie kary ograniczenia wolności polegającej na obowiązku pozostawania w miejscu stałego pobytu lub w innym wyznaczonym miejscu z zastosowaniem systemu dozoru elektronicznego połączonego
z obowiązkiem poddania się terapii uzależnień na podstawie art. 34 § 1 pkt. 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt. 6 k.k.

Sąd odwoławczy zważył co następuje

Apelacja obrońcy oskarżonego M. G. okazała się bezzasadna.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o właściwie przeprowadzoną ocenę całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego, a z poczynionych ustaleń wywiódł logiczne wnioski co do popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu oraz jego winy w tym zakresie. W przeprowadzonej analizie i ocenie dowodów Sąd Rejonowy z pewnością nie przekroczył zasad określonych art. 7 k.p.k.,
a w związku z tym zajęte stanowisko pozostaje pod ochroną ustawową. Nie ulega przy tym wątpliwości, że Sąd I instancji zapoznał się ze wszystkimi dowodami zgromadzonymi w sprawie. Rozważył je w ich całokształcie i wzajemnym powiązaniu oraz dokonał wyboru którym z nich daje wiarę, a którym tej wiary odmawia i z jakich przyczyn. Sąd odwoławczy zbadał tę ocenę w oparciu o treść zarzutów w skardze apelacyjnej obrońcy i nie znalazł podstaw do jej kwestionowania. Brak było zatem podstaw do zasadnego twierdzenia o obrazie przepisu art. 7 k.p.k. Jednocześnie poczynione przez Sąd ustalenia faktyczne były wynikiem dokonanej przez Sąd oceny dowodów i w toku kontroli instancyjnej Sąd odwoławczy nie dostrzegł błędów
i w tym zakresie.

We wniesionym środku odwoławczym obrońca kwestionuje w istocie treść oraz wnioski opinii biegłych: biegłego z Laboratorium Kryminalistycznego KWP w P. mgr R. J. (k. 108-112) oraz biegłego specjalisty toksykologii mgr farm. A. T. (k. 297-298, 312v-313). W szczególności skarżący wykazuje niejasność opinii, ich niepełność, wtórność opinii biegłego A. T. wobec opinii R. J. oraz obranie złej metody badawczej. W ocenie Sądu odwoławczego podniesione zarzuty okazały się jednak bezpodstawne.

Oczywiście chybiony okazał się pierwszy z zarzutów postawionych przez obrońcę. Wyjaśnić bowiem należy, że dowód z opinii biegłego A. T. został dopuszczony na okoliczność wskazania, czy zabezpieczony materiał dowodowy
w postaci suszu roślinnego oraz kawałków łodyżek można uznać za środki odurzające w rozumieniu ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, a jeżeli tak to czy zabezpieczony materiał dowodowy można uznać za środki odurzające w znacznej ilości oraz czy wpływ na to ustalenie ma tylko zawartość składnika czynnego delta 9 - (...) czy też gramatura, czy też może oba te czynniki łącznie (k. 277). Co istotne jednak, tak określone okoliczności, na które został dopuszczony w/w dowód zakreślił sam obrońca na rozprawie w dniu 13 listopada 2014 r. (k. 163v). Z opinii R. J. wynika, że waga netto narkotyków z woreczka nr 1 wynosi – 0,19 grama, z woreczka nr 2 – 0,99 grama, zaś z woreczka nr 3, po oddzieleniu gałązek – 72,97 grama (k. 110). Łącznie masa netto wynosi zatem 74,15 grama nie zaś 72,97 jak wskazuje obrońca. Zaznaczyć przy tym należy, że wcześniej narkotyki były także ważone przy okazji użycia testera narkotykowego, z tym zastrzeżeniem, że podana wówczas waga była wagą brutto (k. 11). W toku postępowania przygotowawczego oraz w postępowaniu przed Sądem I instancji obrońca na żadnym etapie nie kwestionował sposobu określenia wagi zabezpieczonych narkotyków oraz tego czy ważeniu winny podlegać tylko kwiatostany czy także susz roślinny z wyłączeniem gałązek (co miało przecież miejsce). W szczególności, na rozprawie w dniu 13 października 2010 r., podczas składania przez A. T. uzupełniającej opinii ustnej, obrońca skoncentrował się w zasadzie jedynie na kwestii określenia wielkości działki handlowej, działki pozwalającej na odurzenie jednej osoby i wpływu tych okoliczności na określenie, czy oskarżony posiadał znaczną ilość środka odurzającego (k. 312v-313). W świetle powyższego tj. okoliczności na które został dopuszczony dowód z opinii A. T., zastrzeżenia obrońcy względem jej wtórności i oparciu się o wagę netto narkotyków wskazaną przez R. J. okazały się bezzasadne. Dla odpowiedzi na pytania zadane przez Sąd bezpośrednia styczność biegłego z zabezpieczonymi narkotykami nie miała żadnego wpływu, gdyż informacje co do ich wagi oraz zawartości delta 9 - (...) wynikały z opinii znajdującej się już
w aktach sprawy w i tym zakresie nie kwestionowanych przez stronę oskarżoną.

Odnośnie drugiego z zarzutów obrońcy, uszczegółowionego szeregiem pytań
i wątpliwości obrońcy względem opinii biegłych oraz ustaleń Sądu Rejonowego, przytoczyć należy treść art. 4 pkt. 5 oraz pkt 37 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii (tekst jedn.: Dz. U. z 2012, poz. 124 ze zm.)
w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015 r.: konopiami włóknistymi są rośliny z gatunku konopi siewnych, w których suma zawartości delta-9-tetrahydrokannabinolu oraz kwasu tetrahydrokannabinolowego (kwasu delta-9 - (...)2-karboksylowego) w kwiatowych lub owocujących wierzchołkach roślin, z których nie usunięto żywicy, nie przekracza 0,20 % w przeliczeniu na suchą masę zaś zielem konopi są kwiatowe lub owocujące wierzchołki konopi, z których nie usunięto żywicy, a w przypadku roślin w stadium przed zawiązaniem wiechy – liście i łodygi konopi.
Z opinii biegłego R. J. wynika, że nadesłany do badań susz roślinny, zawartych w woreczkach 1, 2 i 3 jest zielem konopi innych niż włókniste (k. 112). Wniosek ten nie był kwestionowany przez obrońcę oskarżonego. Biegły wskazał także, że zawartość delta 9 - (...) w próbce pobranej z woreczka 1 wynosiła – 13,54%, z woreczka 2 wynosiła – 16,20% zaś z woreczka nr 3 – 13,12% (k. 111). Jednocześnie z opinii wynika, że w woreczku nr 1 znajdowały się fragmenty kwiatostanów, liści, drobne gałązki oraz pokruszony susz, w woreczku nr 2 zbrylone kwiatostany oraz rozdrobniony susz roślinny zaś w woreczku nr 3 zbrylone kawałki na gałązkach oraz kawałki gałązek. W trakcie badań biegły wydzielił z zabezpieczonych narkotyków kawałki gałązek (k. 109-110). Sąd odwoławczy ma świadomość, że najbardziej „wartościowe” tj. zawierające najwięcej związku delta 9 - (...) części roślin to kwiatostan oraz młode listki z górnych części rośliny. Niemniej jednak nie można abstrahować od stwierdzonej zawartości tego środka w próbkach pobranych
z narkotyków zabezpieczonych u oskarżonego. Jak wskazał biegły na rozprawie za ziele konopi uważa się środek odurzający w przypadku przekroczenia wartości 0,20% delta 9 - (...) w suchej masie suszu. Tymczasem w narkotykach przesłanych do badań wartość ta wahała się od 13,12% do 16,20%. Biegły zastrzegł również, że przedmiotowa marihuana posiada bardzo dużą zawartość substancji czynnej (k. 313). W świetle powyższego nie ma większego znaczenia, czy susz składał się w jakiejś części z drobnych gałązek i liści, a jakiejś z kwiatostanów. Istotne było to, czy był to „środek odurzający”. Zawartość delta 9 - (...), w zabezpieczonych narkotykach – wielokrotnie przekraczająca granicę 0,20% – nie pozostawia wątpliwość, że stanowiły one środek odurzający. Jednocześnie fragmenty roślin z najniższą jego zawartością tj. gałązki, zostały przez biegłego R. J. oddzielone od pozostałego suszu roślinnego i nie miały wpływu dla określenia czy oskarżony posiadał znaczną ilość środka odurzającego. Nadmienić także należy, że zgodnie z przywołanym powyżej art. 4 pkt. 37 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, za ziele konopi uważa się nie kwiatowe lub owocujące wierzchołki konopi, z których nie usunięto żywicy, a w przypadku roślin w stadium przed zawiązaniem wiechy – liście
i łodygi konopi. Jednocześnie z praktyki orzeczniczej wynika, że tzw. marihuana zazwyczaj występuje w postaci suszu roślinnego, w skład którego wchodzą połamane, zgniecione lub zmielone liście, kwiatostany i mniejsze gałązki ziela konopi. Z tych też względów nawet opierając się o treść art.4pkt37 w brzmieniu obowiązującym do dnia 1.07.15r., posiadane przez oskarżonego środki należało uznać za ziele konopi innych niż włókniste w rozumieniu tego przepisu, stąd nie doszło do naruszenia przepisu art.4§1k.k.

Sąd Rejonowy nie uchybił także przepisom postępowania nie sprowadzając na rozprawę narkotyków zabezpieczonych w mieszkaniu zajmowanym przez oskarżonego M. G.. Wskazać bowiem należy, że Sad dysponował pełnym i szczegółowym materiałem dowodowym, na podstawie którego można było dokonać wyczerpujących ustaleń dotyczących wyglądu, rodzaju i ilości zabezpieczonych substancji. W szczególności wykonana dokumentacja fotograficzna pozwala na określenie wyglądu zabezpieczonego suszu roślinnego (k. 30), jego wagę określono w opinii biegłego R. J. (k. 108-112), z tej samej opinii wynika zawartość związku delta 9 - (...) w zabezpieczonym suszu oraz iż stanowi on ziele konopi inne niż włókniste. Nadto opinia A. T. daje odpowiedź na pytanie odnośnie ilości możliwych do przygotowania jednorazowych dawek z suszu zabezpieczonego u oskarżonego (k. 97-98). Stwierdzenie obrońcy, iż dokonanie przez Sąd oględzin zabezpieczonego suszu roślinnego mogłoby wzbudzić wątpliwości co do jego wagi netto, a nawet jego składu, uznać należy za całkowicie bezpodstawne. Stwierdzenie tych okoliczności wymaga bowiem bądź to użycia specjalistycznych urządzeń, bądź też wiadomości specjalnych. Jednocześnie informacje te zostały określone w sposób jednoznaczny w znajdujących w aktach sprawy opiniach, których w tym zakresie obrońca oskarżonego nie kwestionował.

Niezasadny okazał się także zarzut skarżącego, iż Sąd dopuścił się obrazy art. 170 § 1 pkt. 5 k.p.k. w zw. z art. 193 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. w zw. z art. 94 § 1 pkt. 5 k.p.k. z uwagi na niezasadne oddalenie, w dniu 13 października 2015 r., wniosku dowodowego obrońcy o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego. Wskazać bowiem należy, że kwestionowanie dowodu z opinii biegłych wymaga od uczestników postępowania, wykazania, że była ona oparta na błędnych przesłankach, nie odpowiada aktualnemu stanowi wiedzy w danej dziedzinie lub też jest sprzeczna
z zasadami logicznego rozumowania. Procedura karna nie daje ani stronom ale też sądowi prawa do jednostronnego, arbitralnego zdyskwalifikowania opinii biegłego bez wykazania, że jest ona niepełna lub niejasna albo została sporządzona nierzetelnie. Dla skutecznego więc zakwestionowania opinii biegłych konieczne jest wykazanie przesłanek z art. 201 k.p.k., takiej zaś argumentacji skarżący w chwili formułowania wniosku dowodowego czy też w środku odwoławczym nie przedstawił. Przypomnieć należy, że po złożeniu przez biegłego A. T. uzupełniającej opinii ustnej, obrońca M. G. wniósł o powołanie innego biegłego „albowiem metoda podana przez biegłego wydającego opinię jest według obrony nieprawidłowa” (k. 313). Wniosek obrońcy nie został w żadnej mierze poparty analizą treści opinii
a szczególności wykazaniem iż obrana metoda nie jest odpowiednia do przeprowadzanych badań lub też została nieprawidłowo, błędnie zastosowana przez biegłego. W tej sytuacji Sąd Rejonowy aczkolwiek w sposób zwięzły, jednak trafny
i uzasadniony wniosek obrońcy oddalił jako zmierzający do przedłużenia postępowania. Dodać także należy, że nie należy do kompetencji stron decydowanie
o tym, jakie metody badawcze, dla stwierdzenia okoliczności mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, okażą się przydatne w razie konieczności wykorzystania wiadomości specjalnych posiadanych przez powołanych w sprawie biegłych. Decydują o tym bowiem wyłącznie biegli mając na względzie podlegające ocenie okoliczności, zebrany w sprawie materiał dowodowy, aktualny stan nauki i stosowane w konkretnej dyscyplinie nauki dostępne metody badawcze (wyr. SN z 31.05.2007 r., IV KK 85/07, LEX 282827). Wracając do wniosku dowodowego obrońcy – jego wątpliwości wzbudziło ustalenie biegłego, że zabezpieczone w mieszkaniu zajmowanym przez oskarżonego narkotyki (mając na uwadze wysoką zawartość delta 9 - (...)), pozwoliłyby na uzyskanie od 487 do 1951 jednorazowych dawek środka odurzającego (k. 297-298, 312v-313). Według skarżącego, dla określenia rzędu wielkości narkotyków biegły winien posłużyć się raczej ilością stanowiącą działkę handlową tzw. dilerską. Stanowisko to nie znajduje jednak żadnego uzasadnienia. Przede wszystkim nie uwzględnia faktu, że środki odurzające mają zróżnicowaną „wartość odurzającą”. Ta sama łączna ilość narkotyku może bowiem w zależności od jego jakości, stanowić różną ilość jednorazowych dawek odurzających. Jednocześnie dotychczasowe orzecznictwo sądów odnosi się w przeważającej mierze właśnie do tego, ile osób można odurzyć. Zauważyć należy, że Sąd Najwyższy prezentuje
w zasadzie jednolite stanowisko co do interpretacji pojęcia "znacznej ilości" środków odurzających lub substancji psychotropowych. W wyroku z dnia 1 marca 2006 r. (II KK 47/05, OSNKW 2/2006 r., poz. 57) wskazał, że miarą "znaczności" w rozumieniu art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, może być stosunek ilości określonych środków do potrzeb jednego człowieka uzależnionego od tych środków. Jeżeli zatem przedmiotem czynu jest taka ilość tych środków, która mogłaby zaspokoić tego rodzaju potrzeby co najmniej kilkudziesięciu uzależnionych, to należy przyjąć, że jest tych środków znaczna ilość. Stanowisko takie Sąd Najwyższy podtrzymał w kolejnych swoich orzeczeniach (post. 01.02.2007 r. III KK 257/06, wyr. 10.06.2008 r. III KK 30/08, post. 23.09.2009 r. I KZP 10/09). Przypomnieć więc należy, że oskarżony posiadał narkotyki pozwalające na uzyskanie od 487 do 1951 jednorazowych dawek środka odurzającego, a więc ilość znacznie przekraczającą tą wskazaną w/w wyrokami Sądu Najwyższego. Nawet przy przyjęciu kryterium ilościowego narkotyku oraz ustaleniu, że przeciętna waga działki dilerskiej występującej w obrocie to 0,5 grama, a oskarżony posiadał ponad 74 gramy środka odurzającego, to pozwalał on na przygotowanie 148 działek. Z powyższego wynika, iż nawet uwzględnienie wyłącznie kryterium ilościowego pozwalało Sądowi na przypisanie oskarżonemu posiadania znacznej ilości środków odurzających. Co prawda skarżący wskazuje, że wielkość działki handlowej, która winna zostać uwzględniona w przedmiotowej sprawie to 1 gram, jednak bardzo wysoka zawartość delta 9 - (...) w zabezpieczonych środkach przemawia przeciwko takiemu ustaleniu (chociaż i tak w takim przypadku było by to kilkadziesiąt, bo 74 działki). W związku z powyższym, Sąd prawidłowo ocenił opinię A. T. jako jasną, pełną
i przydatną dla przedmiotowego postępowania. Biegły w fachowy oraz wyczerpujący sposób udzielił odpowiedzi na pytania zadane mu przez Sąd. W szczególności wyjaśnił sposób działania związku delta 9 - (...), wskazał produkty w których występuje, ile wynosi efektywna dawka tego środka i ile jednorazowych dawek można było otrzymać z narkotyków zabezpieczonych u oskarżonego. Jednocześnie stwierdził, że zabezpieczone środki ze względu na zawartość (...) należy uznać za ziele konopi inne niż włókniste oraz iż zasadne było wydzielenie z zabezpieczonego materiału gałązek krzaków konopi. Stawiane przez skarżącego zarzuty odnośnie omawianej opinii mają w przeważającej mierze charakter polemiczny i z tego względu nie mogły znaleźć uznania Sądu odwoławczego.

W konsekwencji trafnej oceny dowodów, w szczególności sporządzonych przez biegłych opinii oraz dokonania pełnych i szczegółowych ustaleń faktycznych, niezasadne okazały się zarzuty obrońcy oskarżonego oparte o przepis art. 438 pkt. 3 k.p.k. W szczególności Sąd prawidłowo ustalił, że oskarżony posiadał znaczną ilość środków odurzających tj. ziela konopi innych niż włókniste, których waga wynosiła 74,15 gram.

Sąd uznał nadto, że wymierzona M. G. kara 1 roku pozbawienia wolności jest sprawiedliwą reakcją na jego czyn, adekwatną do stopnia winy i do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu. Skarżący rażącej surowości kary upatruje w niezastosowaniu względem M. G. środka probacyjnego w postaci warunkowego zawieszenia wymierzonej kary.

W ocenie Sądu odwoławczego podzielić należało w całości wniosek wyprowadzony przez Sąd I instancji, że dotychczasowa postawa M. G., jego uprzednia wielokrotna karalność (także za przestępstwa z ustawy
o przeciwdziałaniu narkomanii), w tym działanie w okresie warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, nie dają podstawy do uznania, że zachodzi co do niego pozytywna prognoza kryminologiczna. W szczególności podkreślić należy, że oskarżony pomimo młodego wieku był już wielokrotnie karany. Pomimo tego nie wyciągnął należytych wniosków z poprzednio prowadzonych przeciwko niemu postępowań karnych. Wyrazistym tego wyrazem jest fakt, że przypisanego
w niniejszym postępowaniu przestępstwa dopuścił się w okresie próby orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 25 marca 2013 r. (sprawa o sygn. akt II K 207/13). Nadto w czasie kiedy był poszukiwany do odbycia innej kary. W tej sytuacji nie ma żadnej gwarancji, że środki probacyjne, dotąd nieskuteczne, zaczną wreszcie przynosić zamierzone efekty. Uznać też trzeba, że kolejna kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania utwierdziłaby oskarżonego
w przekonaniu pewnej bezkarności i przyzwolenia na kolejne przestępcze zachowania.

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy – nie znajdując przy tym uchybień określonych w art. 439 k.p.k. ani art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

W oparciu natomiast o przepis art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego M. G. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w tym od opłaty, albowiem jego obecna sytuacja wskazuje, że ich uiszczenie byłoby dla niego zbyt uciążliwe.

Anna Klimas Robert Rafał Kwieciński Agata Wilczewska