Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 17 września 2015 roku Sąd Rejonowy w Jastrzębiu Zdroju w sprawie o sygn. II K 672/10 w punkcie 1 uznał oskarżoną J. S. za winną tego, że w lutym 2001 roku działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w J. będąc prezesem Miejskiego Towarzystwa (...) z/s w J. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, posługując się jako autentycznymi podrobionymi fakturami VAT o numerach: (...) z dnia 15.02.2001 r. na kwotę 3.000 DM stanowiących równowartość 5.764,50 zł., 2- (...) z dnia 18.02.2001 r. na kwotę 4.790 DM stanowiących równowartość 9.145,55 zł., 2- (...) z dnia 19.02.2001 r. na kwotę 5.420 DM stanowiących równowartość 10.348,41 zł. rzekomo wystawionych przez czeską firmę (...). E. A. (...) z/s w O.- H., a których to firma ta nie wystawiała, czym wprowadziła w błąd Miejskie Towarzystwo (...) z/s w J. co do ich autentyczności doprowadzając tym samym Miejskie Towarzystwo (...) z/s w J. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w łącznej kwocie 25.258,46 złotych, czym wyczerpała znamiona przestępstwa z art. 286 §1 k.k. w zw. z art. 270 §1 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na mocy art. 286 §1 k.k. w zw. z art. 11 §3 k.k. przy zastosowaniu art. 33 §2 k.k. skazał ją na karę 1 roku pozbawienia wolności i grzywnę w wymiarze 100 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10,00 złotych.

W punkcie 2 wyroku Sąd Rejonowy uniewinnił oskarżoną od popełnienia czynu z art. 286 §1 k.k. w zw. z art. 270 §1 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k. polegającego na tym, że w grudniu 2011 roku w J. będąc prezesem Miejskiego Towarzystwa (...) z/s w J., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, posługując się jako autentyczną sfałszowaną fakturą VAT o nr (...) z dnia 19.12.2011r. na kwotę 11 000,00 DM stanowiącą równowartość 20.187,20 złotych rzekomo wystawioną przez czeską firmę (...). E. (...) z/s w O.-H., gdy w rzeczywistości jak ustalono w/w firma nie wystawiła przedmiotowej faktury VAT, wprowadziła w błąd (...) co do jej autentyczności, doprowadzając tym samym Miejskie Towarzystwo (...) z/s w J. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w łącznej kwocie 20.187,20 złotych.

W punkcie 3 wyroku Sąd Rejonowy uznał oskarżoną za winną tego, że w okresie od kwietnia do sierpnia 2004 roku w J. będąc wiceprezesem Zarządu Klubu (...) z/s w J.

- Z., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z górny powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, posługując się jako autentycznymi podrobionymi fakturami VAT o nr (...) z dnia 30.04.2004r. na kwotę 2 435,00 Euro stanowiącą równowartość 11.717,70 złotych, nr 2004- (...) z dnia 05.08.2004r. na kwotę 4 865,00 Euro stanowiącą równowartość 21.456,11 złotych rzekomo wystawionymi przez czeską firmę (...). E. (...) z/s w O.-H., a których to firma ta nie wystawiła, czym wprowadziła w błąd KRS (...) co do ich autentyczności, doprowadzając tym samym KRS (...) Towarzystwo (...) z/s w J. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w łącznej kwocie 33.173,81 złotych czym wyczerpała znamiona przestępstwa z art. 286 §1 k.k. w zw. z art. 270 §1 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na mocy art. 286 §1 k.k. w zw. z art.11 §3 k.k. przy zastosowaniu art. 33 §2 k.k. skazał ją na karę 1 roku pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 100 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10,00 złotych.

W punkcie 4 wyroku Sąd Rejonowy na podstawie art. 17 §1 pkt 6 k.p.k umorzył postępowanie wobec J. S. o to, że w czerwcu 2000 roku w J. w celu użycia za autentyczny podrobiła podpis swojej siostry S. M. w miejscu „użyczający” na aneksie Nr (...) z dnia 21.06.2000r. do umowy cywilno-prawnej z dnia 31.11.1998r. zawartej pomiędzy M. S. a Miejskim Towarzystwem (...) reprezentowanym przez Prezes- J. R., wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 270 §1 k.k.

W punkcie 5 wyroku Sąd Rejonowy uznał oskarżoną J. S. za winną tego, że działając czynem ciągłym tj. w podobny sposób w krótkich odstępach czasu:

- w grudniu 2000 roku w J. w celu użycia za autentyczny podrobiła podpis swojej siostry S. M. w miejscu „użyczający” na umowie cywilno- prawnej z dnia 01.12.2000r. zawartej pomiędzy M. S. a Miejskim Towarzystwem (...) reprezentowanym przez Prezes- J. R., tj. czynu z art. 270 §1 kk,

- w listopadzie 2001 roku w J. w celu użycia za autentyczny podrobiła podpisy swojego syna M. R. na umowie cywilno-prawnej o nr (...) z dnia 20.11.2001r. zawartej pomiędzy M. i M. R. a Miejskim Towarzystwem (...) reprezentowanym przez Skarbnika- S. K. , tj. czynu z art. 270 §1 kk ,

- w sierpniu 2002 roku w J. w celu użycia za autentyczny podrobiła podpis swojej siostry S. M. w miejscu „użyczający” na: aneksie Nr (...) z dnia 01.08.2002r. do umowy cywilno-prawnej z dnia 31.11.1998 r. zawartej pomiędzy M. S. a Miejskim Towarzystwem (...) reprezentowanym przez Prezesa - J. R. , tj. czynu z art. 270 §1 kk ,

- w styczniu 2003 roku w J. w celu użycia za autentyczny podrobiła podpis swojej siostry S. M. w miejscu „pożyczający” na aneksie Nr (...) z dnia 02.01.2003r. do umowy cywilno-prawnej z dnia 01.12.2000r. zawartej pomiędzy M. S. a Miejskim Towarzystwem (...) reprezentowanym przez Prezesa- J. R., tj. czynu z art. 270 §1 kk ,

- w kwietniu 2004 roku w J. będąc wiceprezesem Zarządu Klubu (...) z/s w J. w celu użycia za autentyczny na dokumencie „Lista uczestników obozu sportowego w Dolni L. w dniach 10-18.04.2004r. zorganizowanego dla sekcji koszykówki KRS (...) w J.” podrobiła podpisy uczestników, tj. (...) M., K. M., J. D., J. K., B. D., (...) M., G. A., W. J., A. M., Ś. R., C. D., T. W., J. B., S. R. oraz W. A., tj. czynu z art. 270 § 1 k.k. przyjmując, iż działała ciągiem przestępstw z art. 91 §1 k.k. w brzmieniu nadanym Dz. U. 1997 r., Nr 88, poz. 553 i za to na mocy art. 270 §1 k.k. przy zastosowaniu art. 91 §1 k.k. w brzmieniu nadanym Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553 w zw. z art. 4 §1 k.k. skazał ją na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.

W punkcie 6 wyroku na podstawie art.91 §2 k.k. w zw. z art. 86 §1 k.k. w brzmieniu nadanym Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553 w zw. z art. 4 §1 k.k. Sąd Rejonowy połączył orzeczone wobec oskarżonej w pkt 1, 3, 5 kary pozbawienia wolności i wymierzył jej karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

W punkcie 7 wyroku na podstawie art. 85 k.k. w brzmieniu nadanym Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553 w zw. z art. 86 §1 k.k. w brzmieniu nadanym Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553 i art. 86 § 2 k.k. w zw. z art. 4 §1 kk. połączył orzeczone wobec oskarżonej w pkt 1 i 3 kary grzywny i wymierzył jej karę łączną grzywny w wymiarze 150 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10,00 dziesięć złotych.

W punkcie 7 wyroku na podstawie art. 69 §1 k.k. w brzmieniu nadanym Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553 i art. 69 §2 k.k. w zw. z art. 70 §1 pkt 1 k.k. w brzmieniu nadanym Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553 w zw. z art. 4 §1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 3 lata.

W punkcie 8 wyroku na podstawie art. 41 §1 k.k. orzekł wobec oskarżonej środek karny w postaci zakazu zajmowania stanowisk związanych z działalnością publiczną na okres 2 lat.

W punkcie 9 wyroku na podstawie art. 46 §1 k.k. w brzmieniu nadanym Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553 w zw. z art. 4 §1 k.k. orzekł wobec oskarżonej J. S. obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz :

- Miejskiego Towarzystwa (...) z/s w J. kwoty 25.258,46 złotych,

- Klubu (...) Towarzystwo (...) z/s w J. kwoty 33.173,81 złotych.

W punkcie 10 wyroku na podstawie art. 44 §2 k.k. orzekł wobec oskarżonej przepadek dowodów rzeczowych w postaci: faktury VAT wystawionej w dniu 30.04.2004 r., 2 faktur VAT wystawionych w dniu 05.04.2004 r., faktury VAT wystawionej w dniu 15.02.2001 r., faktury VAT wystawionej w dniu 18.02.2001 r., faktury VAT wystawionej w dniu 19.02.2001 r., koperty z datownikiem O..

W punkcie 11 wyroku na podstawie art. 44 §1 kk orzekł wobec oskarżonej przepadek dowodów rzeczowych w postaci: umowy o nr (...) z dnia 20.11.2001r., listy uczestników obozu sportowego w Dolni L..

W punkcie 12 wyroku na podstawie art. 230 §1 k.p.k. nakazał zwrócić pokrzywdzonemu rachunek VAT wystawiony w dniu 30.01.2001 r. wraz z poleceniem przelewu wystawione w dniu 24.01.2001 r., zaś Urzędowi Stanu Cywilnego w J. wniosek o wydanie dowodu osobistego.

W punkcie 13 wyroku na podstawie art. 231 kpk złożył do depozytu sądowego rachunek VAT wystawiony w dniu 19.12.2001 r.

W punkcie 14 wyroku obciążył oskarżoną kosztami postępowania, w tym opłatą w kwocie 600 złotych oraz wydatkami postępowania w kwocie 3.587,76 złotych.

Apelację od wyroku wniósł obrońca oskarżonej, który zaskarżył wyrok w części, co do punktów 1 i 3 oraz 6-10 a także co do punktu 14.

Wyrokowi zarzucił:

1)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, iż:

– oskarżona J. S. w lutym 2001 roku w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, będąc Prezesem (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, posługując się jako autentycznymi podrobionymi fakturami VAT o nr (...) z dna 15 lutego 20101 roku, 2- (...) z dnia 18 lutego 2001 roku, 2- (...) z dnia 19 lutego 2001 roku rzekomo wystawionych przez czeską firmę (...). E. A. (...) z siedzibą w O. – H., a których to firma ta nie wystawiała, czym wprowadziła w błąd (...) co do ich autentyczności, doprowadzając tym samym tenże (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w łącznej kwocie 25.258,46 złotych, podczas gdy zebrany w sprawie materiał

dowodowy nie daje podstaw do dokonania takich ustaleń,

- oskarżona w okresie od kwietnia do sierpnia 2004 roku w J. jako wiceprezes zarządu klubu (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, posługując się jako autentycznymi podrobionymi fakturami VAT o numerach (...) z dnia 30 kwietnia 2004 roku, 2004- (...) z dnia 5 sierpnia 2004 roku rzekomo wystawionymi przez czeską firmę (...). E. A. (...) z siedzibą w O. – H., a których to firma ta nie wystawiła, czym wprowadziła w błąd KRS (...) co do ich autentyczności, doprowadzając tym samym ten podmiot do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w łącznej w kwocie 33.173,81 złotych, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do dokonania takich ustaleń,

2)  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie:

- art. 4, 5 § 2, art. 7 i art. 410 k.p.k. poprzez wydanie rozstrzygnięcia bez uwzględnienia okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonej, przekroczenie zasad swobodnej oceny dowodów polegające na bezzasadnej odmowie przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej oraz wadliwej ocenie materiału dowodowego w części dotyczącej opinii nr (...) sporządzonych przez biegłą G. S., co w konsekwencji doprowadziło do ustalenia błędnego stanu faktycznego poprzez przyjęcie, że oskarżona dopuściła się zrzucanych jej w akcie oskarżenia czynów,

- art. 170 § 1 punkt 4 k.p.k. poprzez błędne uznanie, że dowodu z przesłuchania E. S. nie da się przeprowadzić, podczas gdy w toku tak długo trwającego postępowania istniały możliwości jej przesłuchania.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzucanych jej w akcie oskarżenia czynów w punkcie I i III względnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

apelacja obrońcy oskarżonej okazała się niezasadna. Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd I instancji w sposób prawidłowy i wyczerpujący rozważył wszystkie okoliczności sprawy i dowody ujawnione w toku rozprawy, dokonując następnie na ich podstawie właściwych ustaleń faktycznych. Postępowanie zostało przeprowadzone odpowiednio dokładnie i starannie. Ocena materiału dowodowego, dokonana przez Sąd Rejonowy nie wykazuje błędów logicznych i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów. Nie sposób przyjąć, żeby miała miejsce obraza art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. art. 7 k.p.k., czy wreszcie art. 410 § 1 k.p.k. Zgodnie z utrwalonym już w tej mierze orzecznictwem przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), stanowi wyraz rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), jest wyczerpujące i logiczne - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. ). Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy, dokonał rzeczowej analizy dostrzeżonych w nim sprzeczności, a jej wyniki w sposób wyczerpujący zaprezentował w uzasadnieniu wyroku, czyniąc przedmiotem rozważań wszystkie okoliczności ujawnione w toku rozprawy głównej zarówno przemawiające na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Przedstawiona ocena dowodów uwzględnia zasady prawidłowego rozumowania, wskazania doświadczenia życiowego, pozostaje więc pod ochroną art. 7 k.p.k. Wyrok w niniejszej sprawie wydany został na podstawie dowodów obciążających, bo takie właśnie Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne. W polu uwagi Sądu w chwili orzekania znajdowały się wszystkie okoliczności. Sąd ma prawo oprzeć się na jednych dowodach, a pominąć inne, jeśli ich treść jest rozbieżna. W takiej sytuacji istota rozstrzygania polega na daniu priorytetu niektórym dowodom. Obowiązkiem Sądu jest wówczas wskazanie, dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Sąd Rejonowy temu zadaniu sprostał. Sąd Rejonowy bardzo precyzyjnie oraz dokładnie opisał stan faktyczny przyjęty za podstawę wyroku. Wskazał, jakie fakty uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakiej w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych.

Dokonane w niniejszej sprawie przez Sąd Rejonowy na podstawie prawidłowo przeprowadzonej oceny dowodów ustalenia faktyczne odpowiadają prawdzie i nie są obarczone błędem.

Niezasadny jest także zarzut naruszenia art. 170 § 1 punkt 4 k.p.k.

Nie budzi wątpliwości, iż E. S. na stałe zamieszkuje na terenie Czech. Jakkolwiek skarżący nie stawia zarzutu naruszenia art. 391 § 1 k.p.k. to wskazać należy, iż Sąd Odwoławczy w niniejszym składzie w pełni podziela pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 22 maja 2014 roku, sygn. akt III KK 117/14 wskazujący na to, że sam fakt długotrwałego (lub stałego) przebywania świadka za granicą upoważnia sąd do skorzystania z dyspozycji art. 391 §1

k.p.k. i odczytania jego zeznań, bez względu na ich wagę dla postępowania (patrz także postanowienia Sądu Najwyższego z dnia: 2 czerwca 2011 roku V KK 410/10, z dnia 6 kwietnia 2006 roku, IV KK 7/06, z dnia 20 sierpnia 2014 roku, II K 204/14, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 12 grudnia 2014 roku, II AKa 418/14). Powyższe stanowisko upoważniało Sąd Rejonowy do odczytania zeznań w/w świadka.

Niezależnie od powyższego wskazać należy, iż Sąd Rejonowy czynił wszelkie możliwe starania by świadka przesłuchać, czego domagał się obrońca a tym samym uczynić zadość zasadzie bezpośredniości. Sąd Rejonowy kierował do świadka wezwania, część z nich pozostała nieodebrana, z kolei gdy świadek wezwania odebrała usprawiedliwiała swe niestawiennictwo bądź to wyjazdem, bądź chorobą. W tym kontekście zwrócić należy uwagę na treść § 32 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Ministra sprawiedliwości z dnia 28 stycznia 2002 roku w sprawie szczegółowych czynności sądów w sprawach z zakresu międzynarodowego postępowania cywilnego oraz karnego w stosunkach międzynarodowych (Dz. U. z 2014 roku, poz. 1657), zgodnie z którym w razie konieczności wezwania do osobistego stawiennictwa na rozprawę przed sądem polskim osoby zamieszkałej za granicą w celu przesłuchania jej w charakterze strony, świadka lub biegłego bądź dokonania konfrontacji, sąd wysyła do tej osoby wezwanie do dobrowolnego stawiennictwa, w trybie określonym w § 18. Wezwanie to nie może zawierać zagrożenia karą porządkową lub innymi środkami przymusu.

Mimo zatem, iż adres świadka był znany, nawet niezależnie od odległości dzielącej miejsce zamieszkania świadka od siedziby sądu, Sąd Rejonowy nie ma możliwości, z uwagi na treść przywołanych przepisów, by doprowadzić do przymusowego stawiennictwa świadka. Z akt sprawy wynika, iż E. S. zadeklarowała, iż jest w stanie stawić się w sądzie właściwym dla miejsca jej zamieszkania w celu przeprowadzenia telekonferencji, jednakże z przyczyn technicznych jej przeprowadzenie okazało się niemożliwe.

Z naprowadzonych przyczyn Sąd Rejonowy miał podstawy ku temu, by w oparciu o art. 170 § 1 punkt 4 k.p.k. oddalić wniosek obrońcy o bezpośrednie przesłuchanie świadka, czemu dał wyraz w postanowieniu z dnia 26 sierpnia 2015 roku. Nie ma przy tym znaczenia jak długo postępowanie trwało, jak również i fakt, jaki okres niezdolności stawiennictwa w sądzie obejmowało zaświadczenie lekarskie. Stawiennictwo świadka mogło być tylko dobrowolne. Nie można czynić sądowi zarzutu, że nie podjął wszelkich możliwych działań, by świadka – zgodnie z wnioskiem obrońcy - bezpośrednio przesłuchać.

Sąd I instancji odczytane zeznania świadka uwzględnił w kompleksowej ocenie materiału dowodowego, odniósł zeznania świadka do zgromadzonej w sprawie dokumentacji. W sposób bardzo szczegółowy zweryfikował ich treść mając na względzie treść zapisów zawartych na kwestionowanych fakturach. Słusznie zwrócił Sąd I instancji uwagę na fakt, iż sposób przesłuchania, czy też sporządzenia protokołu z przesłuchania świadka z dnia 17 lipca 2006 roku może budzić pewne wątpliwości. Niewątpliwie powtarzające się w protokole zapisy, częściowo tożsame jeśli chodzi o treść spowodowały, iż treść zeznań świadka należało ocenić szczególnie wnikliwie, zwłaszcza wobec nieprzyznania się oskarżonej do winy. Temu zadaniu Sąd Rejonowy sprostał, wskazał z jakich względów zeznania świadka podzielił oraz jakie względy legły u podstaw uniewinnienia oskarżonej od popełnienia czynu z punktu II. Sąd Odwoławczy w pełni tę ocenę podziela.

Sąd I instancji oceniając zeznania świadka pojawiające się wątpliwości poczytał na korzyść oskarżonej, wskazując, iż nieścisłości w protokole przesłuchania dotyczące faktury VAT o numerze (...) z dnia 19 grudnia 2001 roku w zestawianiu z treścią samej faktury skutkować musiały przyjęciem, iż została ona sporządzona przez biuro E. S.. Stąd też uniewinnił oskarżoną od zarzutu II. Jednocześnie wskazać należy, iż Sąd I instancji nie miał żadnych wątpliwości co do sprawstwa oskarżonej odnośnie czynów z punktu 1 i 3, Sąd Odwoławczy także takich wątpliwości nie ma. Stąd też nie można mówić o naruszeniu normy art. 5 § 2 k.p.k. Przywołany przepis nie dotyczy ewentualnych subiektywnych wątpliwości powziętych przez stronę postępowania, lecz wyłącznie wątpliwości organu procesowego i to jedynie takich, których nie da się usunąć w drodze wartościowania wiarygodności poszczególnych dowodów. Zgodnie z utrwalonym już w tej mierze orzecznictwem wątpliwości, o jakich mowa w przepisie art. 5 § 2 k.p.k., odnoszą się do zagadnień związanych z ustaleniami faktycznymi, a więc do sytuacji, gdy z zebranego materiału dowodowego wynikają różne wersje, a żadnej z nich nie daje się wyeliminować drogą dostępnej weryfikacji. Jeżeli sąd dokona ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów i ustalenia te są stanowcze, to nie może zachodzić obraza art. 5 § 2 k.p.k. ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 stycznia 2004 r., sygn. akt V KK 170/03). Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy istnienie wątpliwości pozostaje jedynie w sferze domniemań skarżącego.

Jeśli chodzi o czyny opisane w punktach 1 i 3 skarżonego wyroku Sąd miał prawo oprzeć swój wyrok na zeznaniach E. S., przekonanie sądu o sprawstwie i winie oskarżonej zostało w sposób dostateczny umotywowane. Sąd Odwoławczy podziela pogląd, iż świadek nie miała podstaw, by zeznawać na niekorzyść oskarżonej. Z faktu kilkukrotnego niestawiennictwa świadka przez polskim sądem (zresztą usprawiedliwionego) nie można zasadnie wywodzić – jak chciałby tego skarżący - iż świadek unikała wymiaru sprawiedliwości, by sobie nie zaszkodzić, gdyż przyznanie się przez nią do wystawienia faktur mogłoby skutkować dla niej odpowiedzialnością skarbową w Republice Czeskiej. Podkreślić należy, iż przecież świadek deklarowała, iż jest w stanie stawić się do sądu właściwego ze względu na miejsce jej zamieszkania, co zresztą uczyniła.

Istotnym w sprawie jest fakt, iż faktura VAT nr (...) z dnia 30 kwietnia 2004 roku na kwotę 2 435,00 Euro dotyczy pobytu młodzieży na obozie sportowym w miejscowości D. Ł. w okresie od 10 do 18 kwietnia 2004 roku, który to obóz w rzeczywistości się nie odbył.

Co istotne w toku postępowania zabezpieczono listę, na której widniały – jak się okazało podrobione przez oskarżoną - podpisy uczestników owego obozu. Mimo, że zarzuty apelacji nie dotyczą punktu 5 wyroku to nie sposób nie odnieść się do treści przypisanego oskarżonej zarzutu. W przywołanym punkcie Sąd Rejonowy uznał oskarżoną J. S. za winną m.in. podrobienia uczestników owego obozu a to (...) M., K. M., J. D., J. K., B. D., (...) M., G. A., W. J., A. M., Ś. R., C. D., T. W., J. B., S. R. oraz W. A.. W toku prowadzonego postępowania dowodowego osoby, których dane wskazane były na liście stanowczo zaprzeczyły, by uczestniczyły w obozie sportowym a także zakwestionowały autentyczność okazywanych im podpisów. Sąd uznając sprawstwo oskarżonej oparł się na zeznaniach tych osób i korelującej z nimi opinii biegłego z zakresu badań pisma i dokumentów.

Wyrok w zakresie skazania za czyn z art. 270 §1 k.k., obejmujący m.in. zachowanie polegające na podrobieniu podpisów uczestników wskazanego obozu jest prawomocny, wobec nie złożenia w tym zakresie apelacji.

Zdaniem Sądu Odwoławczego oczywistym jest, iż oskarżona podrobiła podpisy na wskazanej liście, aby uwiarygodnić autentyczność faktury, doskonale zdając sobie sprawę z tego, iż faktura ta została podrobiona. Nie może budzić żadnych wątpliwości, iż oskarżona, jako jedyna osoba, która w (...) jak i KRS Chrobry była odpowiedzialna za kwestie związane z turystyką, wiedziała o tym, iż ani obóz w Dolni Ł., ani też pozostałe obozy, o których mowa w kwestionowanych fakturach, nie odbyły się. Gdyby obozy te miały miejsce, to przecież istniałaby dokumentacja z nimi związana, która niewątpliwie w toku postępowania zostałaby zabezpieczona, jak i ustalono by uczestników owych obozów.

W tym miejscu wskazać należy, iż E. S. w toku przesłuchania z dnia 17 lipca 2006 roku przedłożyła dokumentację dotyczącą pobytu dzieci w ośrodku (...) na M. w dniach 4-17.02.2001 roku, jednocześnie podając, iż faktura o nr (...) z dnia 30 stycznia 2001 roku jest prawdziwa. Powtórzyć należy, iż gdyby pozostałe obozy odbyły się to także istniała by dokumentacja ich dotycząca. Oskarżona niezależnie od tego kto dokonał podrobienia dokumentów, mając tego pełną świadomość posłużyła się nimi i jak słusznie Sąd Rejonowy ustalił, iż uczyniła to działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Wbrew twierdzeniom skarżącego z zeznań świadka D. B. nie sposób wywieść wniosku o braku winy oskarżonej. Istotnie z zeznań tego świadka wynika, że nie stwierdziła ona żadnych braków, podejrzeń co do faktur wystawionych przez biuro E. S., faktury nie budziły wątpliwości pod względem merytorycznym. Jednakże podkreślić należy, że przecież to nie ona zajmowała się kwestiami związanymi z turystyką, organizacją obozów, wyjazdów czy kontaktami z biurem E. S.. Jej czynności, z racji pełnionej funkcji ograniczały się do księgowania faktur, wszelkimi wydatkami zajmowała się oskarżona, to ona decydowała o formie płatności, faktury, które księgowała D. B. najpierw musiały zostać zadekretowane przez J. S., dopiero po takiej wstępnej dekretacji weryfikowała ona faktury pod względem księgowym.

Odnosząc się do opinii biegłej z zakresu badań pisma i dokumentów o numerze (...) słusznie Sąd Rejonowy wskazał, iż nie mogła ona zostać poddana ocenie w oderwaniu od pozostałego zgromadzonego materiału dowodowego, w tym zeznań E. S., D. B. jak i poddanych badaniu faktur. Wskazany materiał dowodowy został poddany przez Sąd I instancji wnikliwej analizie a wnioski z niej wyciągnięte Sąd Odwoławczy w pełni podziela.

Skarżący podnosi, iż zgodnie z opinią podpisy na fakturach (...) można porównywać jedynie z podpisami E. S.. Powtórzyć jednakże należy za Sądem Rejonowym, iż biegła wskazała jedynie na prawdopodobieństwo, które trudno utożsamiać z pewnością, treść opinii nie dyskredytuje zatem zeznań przywołanego świadka. Sąd Rejonowy wskazał z jakich względów nie podzielił wniosków opinii w zakresie podpisu złożonego na fakturze o numerze (...), argumentacja ta jest przekonująca i zasługuje na akceptację Sądu Odwoławczego.

W żadnej mierze nie można podzielić poglądu skarżącego jakoby o autentyczności faktur miała świadczyć koperta znajdująca się na k-352. W toku procesu oskarżona złożyła oświadczenie o treści: „jedna z faktur, która przyszła z Czech winna być dołączona razem z kopertą, pamiętam, że na pewno jedna”. Mając na względzie chociażby treść tego oświadczenia nie sposób założyć, że istnienie owej koperty jest dowodem autentyczności kwestionowanych faktur. Zaznaczyć nadto należy, iż na kopercie widnieje pieczęć pocztowa, z której wynika, iż przesyłka wpłynęła do placówki pocztowej w J. dnia 7 marca 2005 roku, godz. 11, zaś nadana została 3 marca 2005 roku w O.. Nie sposób przyjąć, by dopiero w tej dacie przesyłane były faktury, o jakich mowa w zarzutach, datowane na rok 2001, czy nawet 2004. Niezależnie od tego skąd i przez kogo faktury zostały wysłane nie może budzić wątpliwości, że zostały podrobione a posłużyła się nimi oskarżona w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadzając pokrzywdzone podmioty do niekorzystnego rozporządzenia mieniem.

Odnosząc się z kolei do wymierzonej kary i środków karnych - zważywszy na kwestionowanie w apelacji winy oskarżonej i brzmienia art. 447 § 1 k.p.k. - należy przyjąć, że zostały one wymierzone po rozważeniu przez Sąd I instancji szeregu okoliczności mających wpływ na ich rodzaj i nie można uznać ich za rażąco surowe. Dlatego i w tej części brak jest podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku. Wymierzona kara i środki karne są odpowiednie do stopnia winy i społecznej szkodliwości, uwzględniają te wszystkie elementy, jakie są istotne dla ich wymiaru, są odpowiednie i sprawiedliwe, nie uzasadniające ingerencji Sądu Odwoławczego.

Dlatego też nie znajdując postaw do zmiany, czy uchylenia zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy utrzymał orzeczenie w mocy, a kosztami za postępowanie odwoławcze obciążono oskarżoną, jako, że wniesiony w jej imieniu środek odwoławczy nie został uwzględniony.