Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 marca 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Ludmiła Tułaczko

Protokolant: prot. sądowy - stażysta Łukasz Sierdziński

po rozpoznaniu dnia 14 marca 2016 r.

sprawy O. U. córki A. i H., ur. (...) w W.

obwinionej o wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 3 lit. b ustawy z dnia 20.06.1997 r. prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 z zm.: Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151; Dz. U. z 2011 r. Nr 222, poz. 1321; Dz. U. z 2012 r. poz. 951)

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w W.

z dnia 15 września 2015 r. sygn. akt IV W 2404/14

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; zasądza od obwinionej O. U. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 zł tytułem opłaty za drugą instancję oraz 50 zł tytułem zwrotu wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt VI Ka 58/16

UZASADNIENIE

O. U. została obwiniona o to, że:

w dniu 03 czerwca 2014r. około godz. 9.50 w W. na ulicy (...) naruszyła zasady przewidziane w art. 23 ust. 1 pkt 3 lit b P., w ten sposób, że kierując samochodem marki V. nr rej. (...) nie zachowała szczególnej ostrożności podczas cofania i nie upewniła się czy za pojazdem znajduje się przeszkoda, samochód marki O. nr rej. (...) w wyniku czego zderzyła się z nim, powodując jego uszkodzenie,

tj. o wykroczenia z art. 97 kw w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 3 lit b Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (dz. U. z 2012r. poz. 1137 z zm.: Dz. U. z 2011r. Nr 30, poz. 151; Dz. U. z 2011 r. Nr 222, poz. 1321; Dz. U. z 2012r. poz. 951)

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w W. z dnia 15 września 2015 r. w sprawie IV W 2404/14 O. U. została uznana za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na podstawie art. 97 k.w. skazano ją, zaś na podstawie art. 97 k.w. w zw. z art. 24 § 1 i 3 k.w. wymierzono jej karę grzywny w kwocie 300 złotych; na podstawie art. 118 § 1 i 4 k.p.w. w zw. z art. 119 k.p.w. i art. 626 § 1 k.p.k. zasądzono od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1121,09 złotych tytułem kosztów sądowych, w tym kwotę 30 złotych tytułem opłaty.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca obwinionej, który zaskarżył wyrok w całości. Wyrokowi temu zarzucił:

1.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 4 k.p.k., zasady swobodnej oceny dowodów, a w konsekwencji zasady domniemania niewinności, przez bezpodstawne odmówienie przymiotu wiarygodności wyjaśnieniom O. U., podczas gdy żaden z pozostałych dowodów, a w szczególności zeznania świadków K. O. i K. R. (1) oraz opinia biegłego M. S., nie wykluczają prawdziwości wersji zdarzenia przedstawionej przez O. U.;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych co do tego, że O. U. uderzyła w pojazd marki O. rozumując zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, z zachowaniem reguł obowiązujących przy ocenie dowodów i opierając się wyłącznie na faktach udowodnionych, a nie na domysłach, Sąd Rejonowy powinien był dojść do przekonania, iż brak jest dostatecznych dowodów wskazujących na fakt popełnienia czynu zarzuconego O. U..

W konkluzji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionej od zarzuconego jej czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy obwinionej okazała się być niezasadna. Na wstępie wskazać należy, iż Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie, nie dopuszczając się uchybień implikujących instancyjną korektę orzeczenia. Wbrew twierdzeniom skarżącego, na podstawie trafnie dokonanej analizy wszelkich dowodów ujawnionych na rozprawie, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i wysnuł zasadne wnioski o popełnieniu przez O. U. zarzucanego jej wykroczenia z art. 97 k.w. Za chybiony zatem należało uznać zarzut obrońcy, jakoby Sąd Rejonowy dokonał błędnych ustaleń faktycznych i niesłusznie przyjął, iż obwiniona dopuściła się wskazanego czynu zabronionego. Nie sposób zgodzić się również z obrońcą obwinionej, że brak jest dostatecznych dowodów wskazujących na fakt popełnienia przez nią zarzucanego jej czynu. Przede wszystkim potwierdzeniem słuszności skazania obwinionej są zeznania świadka K. O.. Świadek ten w sposób szczegółowy opisał zdarzenie z dnia 3 czerwca 2014r. Znajdując się przypadkowo na miejscu zdarzenia, widział jak samochód marki V. tyłem z prawej strony uderzył w prawy tylny bok samochodu marki O. (...). Ponadto świadek słyszał odgłos uderzenia i zapamiętał numery rejestracyjne samochodu, który spowodował to uderzenie. Wskazane zeznania świadka korelują z zeznaniami pokrzywdzonej K. R. (2). Pokrzywdzona o zdarzeniu została poinformowana przez świadka K. O.. Uzyskała informację, że nieznany kierujący pojazdem marki V. o nr rej. (...) koloru czarnego, wykonując manewr zawracania, uderzył w jej zaparkowany samochód marki O. (...) o nr rej. (...). Pokrzywdzona potwierdziła zauważone w jej samochodzie uszkodzenia i zawiadomiła o tym policję. Należy zatem stwierdzić, iż Sąd Rejonowy słusznie dał wiarę zeznaniom złożonym przez wymienionych świadków. Dodatkowo za wiarygodnością depozycji świadka K. O. przemawiają również opinie biegłego z zakresu techniki motoryzacyjnej, ruchu drogowego oraz rekonstrukcji wypadków samochodowych. Biegły we wnioskach stwierdził, że uszkodzenia widoczne na zdjęciach w pojeździe marki O. w części mogły powstać na skutek najechania przez samochód marki V.. Wskazał, że były to uszkodzenia zderzaka tylnego, drzwi tylnych i boku prawego nadwozia. Uszkodzenia te, zdaniem biegłego, mogły powstać w mechanizmie uderzenia przez cofający samochód V., przy czym plastyczne /trwałe/ deformacje elementów blaszanych nadwozia samochodu O. powstały przez siły przeniesione za pośrednictwem zderzaka tylnego tego pojazdu. Opinie biegłego, zarówno pisemna, jak i ustna są zatem potwierdzeniem wskazanych powyżej osobowych źródeł dowodowych. Są one jasne, pełne, nie zawierają wewnętrznych sprzeczności i korespondują ze sobą wzajemnie. Sąd Rejonowy słusznie obdarzył przymiotem wiarygodności także rzeczowe źródła dowodowe w postaci dokumentów, tj. szkicu sytuacyjnego, protokołów oględzin pojazdów, dokumentacji zdjęciowej i technicznej. Znajdują one potwierdzenie w pozostałym zebranym materiale dowodowym, wskazującym na popełnienie przez obwinioną zarzuconego jej wykroczenia.

Apelacja w części zarzucającej obrazę przepisów postępowania, a mianowicie art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. oraz art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.k. również nie zasługiwała na uwzględnienie. Nie sposób jest zgodzić się z obrońcą obwinionej, który podnosi, że Sąd Rejonowy przekroczył zasady swobodnej oceny dowodów, a w konsekwencji zasady domniemania niewinności, poprzez bezpodstawne odmówienie wiarygodności wyjaśnieniom O. U.. Wbrew zaprezentowanemu stanowisku obrońcy, Sąd I instancji słusznie obdarzył przymiotem wiarygodności wyjaśnienia obwinionej jedynie częściowo. Na wiarę zasługiwały one tylko w zakresie niekwestionowania przez nią, że w chwili zarzucanego jej wykroczenia kierowała pojazdem mechanicznym marki V. (...) o nr rej. (...). W pozostałej zaś części, wyjaśnienia obwinionej pozostawały w sprzeczności z resztą zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego uznanego za wiarygodny. Nie ma racji obrońca obwinionej wskazując, że Sąd Rejonowy do zeznań świadka K. O. odniósł się z wyrozumiałością, wytykając jednocześnie obwinionej pozorne niespójności. Wprawdzie świadek K. O. w postępowaniu przygotowawczym złożył odmienne zeznania w porównaniu do tych złożonych przed Sądem, niemniej jednak odmienność tych zeznań należy wytłumaczyć upływem czasu jaki minął od złożenia pierwszych zeznań, jak również wielokrotnością składania tego rodzaju zeznań w związku z wykonywaniem przez niego zawodu funkcjonariusza policji. Zeznania te jednak pozostawały w korelacji z zeznaniami pokrzywdzonej, opiniami biegłego oraz pozostałymi dowodami w sprawie. Wyjaśnienia obwinionej nie znalazły natomiast potwierdzenia w materiale dowodowym. Wbrew zaprezentowanym w apelacji argumentom, zgromadzone dowody dały istotnie podstawę, by kwestionować prawdziwość wyjaśnień obwinionej. Podobnie twierdzenie obrońcy, jakoby obwiniona nie doprowadziła do zderzenia z samochodem marki O., albowiem jej pojazd był wyposażony w czujniki cofania, które z pewnością ułatwiły jej ocenę odległości od przeszkody – również nie zasługiwało na uwzględnienie. Obwiniona w dniu 3 czerwca 2014r. była kierowcą pojazdu, zatem to jedynie w jej gestii leżało ocenianie wykonywanych przez nią manewrów. Owszem, czujniki cofania mogły ułatwić obwinionej wykonanie manewru cofania i mogła polegać ona na ich wskaźnikach, niemniej jednak to obwiniona jako kierowca winna samodzielnie ocenić odległość od pojazdu znajdującego się za nią. Nie można przecież wykluczyć sytuacji, że czujniki źle odczytały odległość między pojazdem obwinionej, a autem pokrzywdzonej. Jak również, że czujniki cofania nie zasygnalizowały obwinionej maksymalnie możliwej odległości, a ona pomimo ostrzeżeń kontynuowała manewr cofania. Tym samym podniesiony przez obrońcę zarzut nie zasługiwał na aprobatę, a wyjaśnienia obwinionej we wskazanym zakresie były jedynie przyjętą przez nią linią obrony.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy utrzymał zaskarżony wyrok w mocy. Nie znalazł żadnych okoliczności, które uzasadniałyby uniewinnienie obwinionej od zarzucanego jej wykroczenia, bądź uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. O opłacie orzeczono w oparciu o art. 3 ust. 1, art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983.49.223), zaś o pozostałych kosztach na podstawie art. 118 § 1 k.p.s.w., art. 119 k.p.s.w. w zw. z art. 634 k.p.k.