Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 stycznia 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Szczuka

Protokolant: st. sekr. Sądowy Dominika Kołpa

po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2016 r. w Warszawie

sprawy A. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o wyrównanie emerytury

na skutek odwołania A. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 21 lipca 2015 roku znak (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

W dniu 7 września 2015 roku A. P. urodzony w dniu (...) numer PESEL (...), złożył do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie
VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., odwołanie od decyzji ww. rentowego znak: (...) dotyczącej wypłaty świadczeń emerytalnych
od dnia 2 stycznia 2013 roku zgodnie z prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego
w W. z dnia 12 marca 2015 roku w sprawie o sygnaturze akt VII U 628/13. W treści odwołania, A. P. wniósł o wypłatę zaległych świadczeń od dnia 2 stycznia 2013 roku (odwołanie k. 2 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 5 października 2015 roku, organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., wniósł o odrzucenie odwołania
na podstawie art. 477 ^{( 10 )}§ 1 k.p.c. W uzasadnieniu swojego stanowiska organ rentowy podniósł, iż w odwołaniu A. P., powołał jedynie pismo z dnia 27 sierpnia 2015 roku, natomiast nie wskazał daty decyzji od której się odwołuje, zgodnie natomiast z treścią wskazanego art. 477 ^{( 10 )}§ 1 k.p.c. odwołanie powinno zawierać oznaczenie zaskarżonej decyzji, określenie i zwięzłe uzasadnienie zarzutów i wniosków oraz podpis ubezpieczonego albo jego przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika. Ponadto organ rentowy podkreślił, iż Wyrokiem Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 12 marca 2015 roku została przyznana odwołującemu wcześniejsza emerytura od dnia 2 stycznia 2013 roku. po przedłożeniu zaś przez A. P. świadectwa pracy, potwierdzającego zakończenie zatrudnienia z dniem 30 czerwca 2015 roku, organ rentowy decyzją z dnia 21 lipca 2015 roku, przeliczył i podjął wypłatę świadczenia od dnia 1 lipca 2015 roku. W światle podniesionej argumentacji, organ rentowy wskazał, iż zaskarżona decyzja odpowiada prawu i brak jest jakichkolwiek podstaw
do uwzględnienia odwołania (odpowiedź na odwołanie k. 4-4verte a.s.)

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, ustalił w sprawie następujący stan faktyczny:

W dniu 7 stycznia 2013 roku, ubezpieczony A. P. urodzony (...), nr PESEL (...), złożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział
w W. wniosek o wcześniejszą emeryturę z tytułu zatrudnienia w warunkach szczególnych. Ubezpieczony dołączył do wniosku kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych, świadectwa z całego okresu zatrudnienia oraz zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu . W treści wniosku, ubezpieczony złożył oświadczenie,
iż nadal pozostaje w stosunku pracy, a pracodawcą zatrudniającym ubezpieczonego
jest Komenda Stołeczna Policji przy ul. (...), 00-150 w W. (k. 1-22 a.r).

Po rozpoznaniu wniosku A. P. oraz załączonej dokumentacji zatrudnienia ubezpieczonego, organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., wydał w dniu 15 marca 2013 roku, decyzję znak: ENMS/10/(...) odmawiającą ubezpieczonemu prawa do wcześniejszej emerytury albowiem w ocenie organu rentowego, A. P. nie udowodnił 15 lat pracy w warunkach szczególnych (decyzja z dnia
15 marca 2013 roku k. 83 a.r.)

Decyzję z dnia 15 marca 20132 roku zaskarżył ubezpieczony A. P.. Inicjując postępowanie odwoławcze prowadzone w tutejszym Sadzie Okręgowym pod sygnaturą akt VII U 628/13. Sąd Okręgowy po przeprowadzeniu postpowania dowodowego ustalił,
iż odwołujący spełnia niezbędne warunki do przyznania przedmiotowego świadczenia emerytalnego. Ponadto, Sąd Okręgowy ustalił, iż A. P. urodzony w dniu (...), w dniu(...) stycznia 2013 roku ukończył 60 lat i od tej daty Sąd Okręgowy
w wyroku z dnia 12 marca 2015 r. sygn. akt VII U 628/13 przyznał ubezpieczonemu prawo do wcześniejszej emerytury z warunków szczególnych, zmieniając tym samym zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 15 marca 2013 r., znak: ENMS/10/(...) (okoliczność bezsporna k. 175 a.r.).

Wykonując wyrok Sądu Okręgowego, organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., decyzją z dnia 16 kwietnia 2015 r. przyznał A. P., emeryturę od dnia 2 stycznia 2013 roku tj. od daty określonej wyrokiem Sądu Okręgowego w sprawie sygn. akt VII U 628/13. W treści tej decyzji, organ rentowy poinformował ubezpieczonego, iż wypłata emerytury została zawieszona z powodu kontynuowania zatrudnienia (decyzja k. 217 a.r.).

Od dnia 1 kwietnia 2003 roku do 30 czerwca 2015 roku odwołujący A. P. był zatrudniony w Komendzie Stołecznej Policji (świadectwo pracy k. 233 a.r.). Wniosek
o emeryturę ubezpieczony złożył do ZUS w dniu jak wskazano powyżej, w dniu 7 stycznia 2013 roku, a zatem przed dniem złożenia wniosku o emeryturę, A. P.
był już zatrudniony w ww. Komendzie Stołecznej Policji i kontynuował to zatrudnienie nawet
po nabyciu uprawnień do emerytury na podstawie wyroku Sądu z dnia 12 marca 2015 roku.

Na skutek złożenia w dniu 30 czerwca 2015 roku, do organu rentowego ZUS (...) Oddział w W. ww. świadectwa pracy z okresu zatrudnienia w ww. Komendzie Stołecznej Policji, organ rentowy wydął decyzję z dnia 21 lipca 2015 roku w przedmiocie ustalenia wysokości i podjęcia wypłaty emerytury A. P. od dnia 1 lipca 2015 roku (decyzja z dnia 21 lipca 2015 roku k. 237 a.s.).

Decyzję zaskarżył A. P., inicjując tym samym niniejsze postępowanie odwoławcze w sprawie VII U 1454/15 , jednakże w odwołaniu nie wskazał precyzyjnie daty tejże decyzji k. 2 a.s.).

W toku postępowania, profesjonalny pełnomocnik odwołującego po przystąpieniu
do sprawy (na etapie zajęcia stanowisk procesowych skarżącego w odwołaniu, a organu rentowego w odpowiedzi na odwołanie,) niezwłocznie w piśmie procesowym z dnia
6 listopada 2015 r. jasno podkreślił, iż odwołanie dotyczy decyzji z dnia 21 lipca 2015 roku
o znaku: (...) (k. 15 a.s.).

W ocenie profesjonalnego pełnomocnika odwołującego, organ rentowy wydął błędną decyzję, uniemożliwiającą ubezpieczonemu wcześniejsze przejście na emeryturę, wobec czego odwołujący musiał kontynuować zatrudnienie, by osiągnąć ustawowy wiek emerytalny, pozwalający na przejście na emeryturę na zasadach ogólnych- co też nastąpiło dopiero
w miesiącu lipcu 2015 roku. Mając na uwadze powyższe na uwadze, odwołujący podkreślił w toku postępowania, iż został pozbawiony prawa do emerytury, z którego pomimo nabytych uprawnień nie mógł korzystać. Wobec powyższego odwołujący stanął na stanowisku,
iż żądanie wypłaty zaległej emerytury od stycznia 2013 roku jest całkowicie zasadne
(k. 17 a.s.)

Pełnomocnik organu rentowego dowodził natomiast w toku postępowania, iż w dniu 30 września 2015 roku do oddziału wpłynęło świadectwo pracy wystawione przez Komendę Stołeczną Policji, potwierdzające zakończenie zatrudnienia ubezpieczonego z dniem
30 czerwca 2015 roku, a zatem podjęcie emerytury w myśl przepisów ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych prawidłowo na mocy zaskarżonej decyzji
z dnia 21 lipca 2015 roku nastąpiło od dnia 1 lipca 2015 roku (k. 29 a.s.).

W dalszym toku postępowania pełnomocnik odwołującego złożył również kolejne pismo procesowe, stanowiące głównie polemikę w zakresie interpretacji przepisów określających właściwy moment wypłaty świadczenia emeryta A. P. (k. 31-32 a.s.).

Do zakończenia postępowania strony podtrzymały zajęte stanowiska procesowe, odwołujący w zakresie wyrównania emerytury poprzez wypłatę zaległych świadczeń emerytalnych za okres od 2 stycznia 2013 roku do dnia 1 lipca 2015 roku, a pełnomocnik organu rentowego w zakresie odrzucenia odwołania od decyzji z dnia 21 lipca 2015 roku.

Powyższy stan faktyczny w sprawie Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów zgromadzonych w dokumentacji akt rentowych ubezpieczonego A. P. oraz dokumentacji akt sprawy niniejszej. W ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stanowił wystarczającą podstawę wydania orzeczenia kończącego
spór w sprawie.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego A. P. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 21 lipca 2015 roku znak: ENS/10/(...) jako całkowicie bezzasadne podlegało oddaleniu.

W niniejszej sprawie ubezpieczony domagał się wypłaty wstrzymanej decyzją ZUS
z dnia 16 kwietnia 2015 r. emerytury za okres od 2 stycznia 2013 roku do 1 lipca 2015 roku.

Sąd Okręgowy podkreśla, iż kwestię zasadności żądania wypłaty świadczenia emerytalnego (za okres ujęty w decyzji wstrzymującej wypłatę) z uwagi na kontynuowanie przez ubezpieczonego zatrudnienia, reguluje poza przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2015.748 j.t.) przepis art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych
oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2010 r. nr 257, poz. 1726).

Sąd Okręgowy wskazuje, iż u podstaw wydania wspomnianej decyzji wstrzymującej wypłatę świadczenia było dodanie z dniem 1 stycznia 2011 roku do ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych art. 103a, zgodnie z którym prawo
do emerytury ulega zawieszeniu bez względu na wysokość przychodu uzyskiwanego przez emeryta z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy
z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa
do emerytury, ustalonym w decyzji organu rentowego. Na mocy zaś art. 28 ustawy z dnia
16 grudnia 2010 r. nowy art. 103a ustawy o emeryturach i rentach z FUS znalazł zastosowanie do emerytur przyznanych przed dniem wejścia w życie tej ustawy, poczynając od 1 października 2011 r. Z uwagi na taką regulację, decyzją z dnia 16 kwietnia 2015 r. organ rentowy wstrzymał od dnia 2 stycznia 2013 r. wypłatę odwołującej emerytury z uwagi
na kontynuowanie przez nią zatrudnienia.

Na podstawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 listopada 2012 r.,
w sprawie o sygnaturze akt K 2/12 , artykuł 28 ustawy z dnia 16 grudnia2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw utracił moc w zakresie,
w jakim przewidywał stosowanie art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych do osób, które nabyły prawo do emerytury przed 01 stycznia 2011 roku. Natomiast art. 103a powołanej ustawy pozostaje nadal
w obrocie prawnym i znajduje zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury
w momencie jego wejścia w życie i później, tj. od 1 stycznia 2011 r.

Mając na uwadze stan faktyczny w niniejszej sprawie, podkreślić trzeba,
że ubezpieczony prawo do emerytury nabyła z dniem 2 stycznia 2013 roku., a zatem w czasie kiedy obowiązywał cytowany powyżej art. 103a ust. ustawy o emeryturach i rentach z FUS
i przyznane świadczenie podlegało zawieszeniu z uwagi na kontynuowanie przez ubezpieczonego zatrudnienia. Zatem ubezpieczony składając wniosek o emeryturę miał świadomość, iż wedle obowiązującego wówczas art. 103a ustawy, aby otrzymywać świadczenie z ZUS musi przerwać zatrudnienie. Nie można więc stwierdzić, iż w spornym okresie ubezpieczony w niezasadny sposób został pozbawiony możliwości korzystania
z przyznanych mu świadczeń, skoro w momencie przyznania świadczenia ówczesne przepisy kształtowały się w ten sam sposób. Zatem w jego przypadku przedmiotowy wyrok Trybunału Konstytucyjnego nie znajduje zastosowania, gdyż niekonstytucyjność przedmiotowego art. 28 ustawy została orzeczona w stosunku do określonej grupy emerytów, to jest takich, którzy nabyli prawo do tego świadczenia w okresie od 08 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2010 r.,
a więc wówczas kiedy zgodnie z obowiązującymi przepisami mogli kontynuować zatrudnienie i pobierać jednocześnie świadczenie. Dopiero następnie wskutek zmiany przepisów utracili to uprawnienie, w związku z czym zostali objęci nową dla nich, mniej korzystną treścią ryzyka emerytalnego.

Reasumując powyższe należy stwierdzić, iż ubezpieczony niezasadnie domagał
się wypłaty świadczenia emerytalnego przyznanego mu od dnia 2 stycznia 2013 roku za okres
od 2 stycznia 2013 roku do 1 lipca 2015 r., gdyż wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia
13 listopada 2012 r., w sprawie K 2/12 (Dz. U. z 2012 r., poz. 1285) stwierdzający niezgodność z Konstytucją art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010r. o zmianie ustawy
o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw nie znajduje zastosowania do osób które nabyły świadczenie emerytalne tak jak ubezpieczony w dniu 2 stycznia 2013 roku.
i domagają się wypłaty świadczenia za okres, kiedy to jego wypłata była wstrzymana.

Sąd Okręgowy podziela nadto stanowisko Sądu Apelacyjnego w Gdańsku zajęte
w uzasadnieniu wyroku z dnia 29 czerwca 2015 roku, w sprawie o sygnaturze akt III AUa 199/15, zgodnie z którym unormowana w art. 103a ustawy o emeryturach i rentach z FUS, instytucja zawieszenia wypłaty emerytury nie pozbawia ubezpieczonego należnego mu świadczenia, a jedynie uzależnia wypłatę tego świadczenia od spełnienia przesłanki niepozostawania w stosunku pracy, a co się z tym wiąże – nieotrzymywania zarobków
z tytułu zatrudnienia. System ubezpieczeń społecznych skonstruowany został bowiem tak, aby osoby, które spełniły określone w ustawie o emeryturach i rentach z FUS, kryteria
w postaci odpowiedniego wieku oraz stażu pracy, w momencie kiedy nie są już w stanie kontynuować pracy, nie pozostawały bez środków utrzymania. Zasadniczym celem i ideą świadczenia emerytalnego nie jest zatem powiększanie dochodów osób pracujących,
ale zabezpieczenie finansowe osób, które, spełniwszy określone kryteria, już pracować nie muszą. Art. 103a ustawy o emeryturach i rentach z FUS, nie stoi w sprzeczności z powyższą ideą, a jedynie ogranicza możliwość równoczesnego pobierania dwóch świadczeń,
tj. emerytury oraz wynagrodzenia za pracę.

Na marginesie rozważań niniejszej sprawy, Sąd Okręgowy podkreśla, iż pełnomocnik organu rentowego na rozprawie w dniu 18 stycznia 2016 roku wnosił
o odrzucenie odwołania. Pełnomocnik ten nawiązał przy tym prawdopodobnie do stanowiska organu rentowego wyrażonego w odpowiedzi na odwołanie, iż odwołujący (nie reprezentowany jeszcze na etapie wniesienia odwołania -przez profesjonalnego pełnomocnika), nie złożył odwołania od decyzji z dnia 21 lipca 2015 r. tylko
od wyjaśniającego pisma organu rentowego z dnia 27 sierpnia 2015 roku. (tj. po wydaniu decyzji). Pełnomocnik ustanowiony po stronie odwołującego, w piśmie z dnia 6 listopada 2015 r. jasno podkreślił, iż odwołanie dotyczy decyzji z dnia 21 lipca 2015 roku o znaku: (...) (k. 15 a.s.), a zatem decyzja została oznaczona w sposób prawidłowy. Organ rentowy nie może się również powoływać na ewentualną inną podstawę odrzucenia odwołania tj. z powodu przekroczenia terminu do wniesienia odwołania (tj. po upływie 30 dni od daty doręczenia opinii), albowiem w dokumentacji akt rentowych
nie ma jakiegokolwiek dokumentu potwierdzenia odbioru decyzji przez A. P.. Nadto w piśmie procesowym z dnia 18 listopada 2015 r. inny pełnomocnik organu rentowego H. P., wniosła o oddalenie odwołania, nie wnioskując przy tym dalej o odrzucenie odwołania (k. 29-29v a.s.).

Mając powyższe na uwadze, Sąd oddalił odwołanie ubezpieczonego od decyzji ZUS
z dnia 21 lipca 2015 r. na podstawie powołanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ §1 k.p.c.

J.R.