Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 kwietnia 2015 roku

Sąd Rejonowy w Jędrzejowie Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Mariola Borowiecka

Protokolant: Anna Żurek

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Jędrzejowie E. B.

po rozpoznaniu na rozprawie dnia 09.09.2013r, 30.10.2013, 14.11.2013, 16.12.2013, 02.03.2015, 10.04.2015 roku

sprawy Z. K. (1)

syna J. i Z. z d. D.

urodzonego (...) w B.

oskarżonego o to, że:

w dniu 15 stycznia 2013r w N. gm. W. woj. (...) naruszył nieumyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym m-ki T. (...) o nr rej (...) nie zachował należytej ostrożności prowadząc pojazd w terenie zabudowanym z nadmierną prędkością około 80 km/h, nie dostosowując prędkości do panujących na drodze warunków, podczas wykonywania manewru wyprzedzania na pustym odcinku drogi wpadł w poślizg tracąc panowanie nad pojazdem, a następnie uderzył kierowanym pojazdem w przydrożny przystanek autobusowy, w którym znajdowały się osoby: W. M. i S. t., wskutek czego W. M. doznając licznych obrażeń ciała poniosła śmierć na miejscu, zaś S. T. doznał obrażeń ciała w postaci złamania wyrostka poprzecznego i nasady łuku VII kręgu szyjnego po stronie prawej, niestabilności VI kręgu szyjnego – przemieszczenia jego trzonowy ok. 3 mm do przodu, stłuczenia pęcherza moczowego i otarcia naskórka na obu kolanach, które to obrażenia naruszały prawidłowe funkcjonowanie czynności jego organizmu na okres powyżej 7 dni

tj. o czyn z art.177 § 2 kk

1)  uznaje oskarżonego Z. K. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu stanowiącego występek z art. 177 § 2 kk i za to na podstawie powołanego przepisu wymierza mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,

2)  na podstawie art. 69 §1 i 2 kk i art. 70§1 pkt. 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 5 (pięć) lat,

3)  na podstawie art. 71 §1 kk w zw z art. 33 § 1 i 3 kk wymierza oskarżonemu grzywnę w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki dziennej za równoważną kwocie 50 (pięćdziesiąt) złotych,

4)  na podstawie art. 46 § 2 kk orzeka od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego S. T. nawiązkę w kwocie 2000 (dwa tysiące) złotych,

5)  na podstawie art. 46 § 1 kk orzeka od oskarżonego na rzecz oskarżycieli posiłkowych G. M., A. M. (1), A. M. (2) i M. K. kwoty po 2000 (dwa tysiące) złotych tytułem częściowego zadośćuczynienia,

6)  na podstawie art. 627 kpk i art. 2 ust.1 pkt. 4 i art.3 ust. 2 ustawy z dnia 23.06.1973r.o opłatach w sprawach karnych ( Dz.U. z 1983r. Nr 49 poz. 223) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące wydatki w kwocie 2453,07 złotych (dwa tysiące czterysta pięćdziesiąt trzy zł siedem gr) i opłatę w kwocie 800 (osiemset) złotych oraz na rzecz oskarżycieli posiłkowych G. M., A. M. (1), A. M. (2) i M. K. kwotę po 600 (sześćset) złotych tytułem zwrotu poniesionych przez nich kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt II K 198/13

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 17 kwietnia 2015 roku

Po przeprowadzeniu rozprawy Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 15 stycznia 2013r oskarżony Z. K. (1) kierował samochodem m-ki T. (...) o nr rej (...). Około godz. 14.00 wyjechał z miejscowości Z. z zamiarem udania się do miejsca zamieszkania w S..

Przejeżdżając przez miejscowość N. przystąpił do wyprzedzania samochodu m-ki P. (...) o nr rej (...). Zwiększył wówczas prędkość jazdy do około 80 km/h. Prędkość ta byłą nieodpowiednia do panujących trudnych warunków drogowych. Po wykonaniu tego manewru oskarżony zjechał na prawy pas ruchu, ale po przejechaniu kilkudziesięciu metrów stracił panowanie nad pojazdem, wpadając w poślizg. Samochód ,,zarzuciło” najpierw w prawą, a następnie w lewą stronę, po czym bokiem uderzył w przydrożny przystanek autobusowy.

Dowód:- wyjaśnienia oskarżonego (k.10-12,24-26,31-32,191-192)

-zeznania świadka P. N. (k.16,192)

-zeznania świadka L. G. (k.18,193)

-zeznania świadka S. T. (k.60,192)

-zeznania świadka B. A. (k.217)

-opinia biegłego z zakresu ruchu drogowego (k.77-85)

W tym czasie na przystanku przebywały dwie osoby: S. T. i W. M., które zostały najechane przez oskarżonego.

S. T. doznał obrażeń ciała w postaci złamania wyrostka poprzecznego i nasady łuku VII kręgu szyjnego po stronie prawej, niestabilności VI kręgu szyjnego – przemieszczenia jego trzonowy ok. 3 mm do przodu, stłuczenia pęcherza moczowego i otarcia naskórka na obu kolanach, które to obrażenia naruszały prawidłowe funkcjonowanie czynności jego organizmu na okres powyżej 7 dni. W chwili zaistnienia wypadku pokrzywdzony S. T. był trzeźwy.

Z kolei W. M. doznała licznych obrażeń ciała (stłuczenie płuc, oderwanie łuku aorty tętnicy szyjnej wspólnej i podobojczykowej, złamanie żeber), w następstwie których poniosła śmierć na miejscu

Dowód:-zeznania świadka S. T. (k.60,192)

-opinia sądowo-lekarska dot. S. T. (k.14)

-protokół użycia alcosensora wobec S. T. (k.3)

-wynik badania krwi S. T. na zawartość alkoholu (k.51)

-protokół sądowo-lekarskich oględzin i sekcji zwłok W. M.

(k.89-94,109-114)

Po kilku minutach na miejsce wypadku przybyły służby ratunkowe. Patrol Policji zabezpieczył miejsce zdarzenia do czasu przyjazdu ekipy dochodzeniowo-śledczej.

O godz. 15.14 oskarżony Z. K. (1) został poddany badaniu stanu trzeźwości na urządzeniu alcoquant z wynikiem negatywnym (0,00 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu).

Niezależnie od powyższego badania został przewieziony do Pogotowia (...) w J., gdzie o godz. 18.15 pobrano mu krew do badania na zawartość alkoholu. Wynik badania krwi również był negatywny.

W krwi oskarżonego nie stwierdzono również obecności środków odurzających, kokainy i benzoiloekgoniny, kannabinoli, substancji psychotropowych, , amfetaminy i jej pochodnych, jak również aktywnych składników środków farmaceutycznych mających wpływ na sprawność psychomotoryczną człowieka w stężeniach umożliwiających identyfikacje tych środków.

Stan zdrowia oskarżonego nie miał żadnego wpływu obniżenie jego zdolności do kierowania pojazdem mechanicznym, a co za tym idzie – na zaistnienie wypadku. Z. K. (1) tak z kardiologicznego , jak i neurologicznego punktu widzenia nie miał dolegliwości, czy schorzeń tego rodzaju, które mogłyby powodować utratę przytomności czy niedokrwienie mózgu, a w konsekwencji mogłyby być przyczyną wypadku.

Dowód:-notatka urzędowa (k.1)

-protokół użycia alcosensora wobec oskarżonego (k.2)

-wynik badania krwi oskarżonego na zawartość alkoholu (k.51)

-opinia toksykologiczna Instytutu Ekspertyz Sądowych w K. (k.174-

176)

-dokumentacja medyczna oskarżonego (k.203-216,228-234)

-opinia kardiologiczna dot. oskarżonego (k.235-236)

-opinia neurologiczna dot. oskarżonego (k.249-252)

Warunki atmosferyczne, jak i drogowe w chwili zaistnienia wypadku były trudne.

Zdarzenie miało miejsce w porze dziennej, przy całkowitym zachmurzeniu. Temperatura powietrza wynosiła O°C, a przy gruncie -2°C.

Do wypadku doszło w terenie zabudowanym, na prostym odcinku drogi. Powierzchnia jezdni była pokryta mokrym, ubitym, rozjeżdżonym śniegiem.

Na miejscu zdarzenia ujawniono ślady zarzucania kół samochodu, które biegły po jezdni, poboczu i kończyły się przy betonowej wylewce

Dowód -protokół oględzin miejsca wypadku (k.6-7)

-szkic sytuacyjny (k.65)

-dokumentacja fotograficzna miejsca wypadku (k.66-68)

Samochód T. (...), którym kierował oskarżony, był sprawny, a jego stan techniczny nie miał wpływu na zaistniały wypadek.

Dowód:-protokół oględzin samochodu T. (...) (k.37-39)

-opinia biegłego C. G. dot. stanu technicznego samochodu T.

(...) (k.39-47)

Po przeprowadzeniu postępowania przygotowawczego Prokuratura Rejonowa w Jędrzejowie skierowała do sądu akt oskarżenia przeciwko Z. K. (1) o popełnienie przestępstwa z art. 177 § 2 kk, polegającego na tym, że w dniu 15 stycznia 2013r w N. gm. W. woj. (...) naruszył nieumyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym m-ki T. (...) o nr rej (...) nie zachował należytej ostrożności prowadząc pojazd w terenie zabudowanym z nadmierną prędkością około 80 km/h, nie dostosowując prędkości do panujących na drodze warunków, podczas wykonywania manewru wyprzedzania na pustym odcinku drogi wpadł w poślizg tracąc panowanie nad pojazdem, a następnie uderzył kierowanym pojazdem w przydrożny przystanek autobusowy, w którym znajdowały się osoby: W. M. i S. t., wskutek czego W. M. doznając licznych obrażeń ciała poniosła śmierć na miejscu, zaś S. T. doznał obrażeń ciała w postaci złamania wyrostka poprzecznego i nasady łuku VII kręgu szyjnego po stronie prawej, niestabilności VI kręgu szyjnego – przemieszczenia jego trzonowy ok. 3 mm do przodu, stłuczenia pęcherza moczowego i otarcia naskórka na obu kolanach, które to obrażenia naruszały prawidłowe funkcjonowanie czynności jego organizmu na okres powyżej 7 dni.

Dowód: akt oskarżenia (k.105-107)

Oskarżony Z. K. (1) ma 68 lat, wykształcenie wyższe (inżynier Górnictwa). Jest emerytem (ok. 2300 zł/msc). Jest wdowcem, ojcem dwojga dorosłych dzieci, nie ma na utrzymaniu żadnych osób. Nie posiada majątku

Oskarżony jest zdrowy: nie leczył się odwykowo, psychiatrycznie, ani neurologicznie.

Nie był dotychczas karany sądownie

Dowód: dane o osobie (k.10,105,193)

karta karna (k.286)

Oskarżony Z. K. (1) w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 177 § 2 kk i złożył wyjaśnienia zgodne z poczynionymi ustaleniami faktycznymi. Podkreślił, że warunki drogowe w dniu wypadku były zmienne: w niektórych miejscach na jezdni zalegał śnieg i były wyjeżdżone koleiny, zaś w innych jezdnia była oblodzona. Podał, że po wykonaniu manewru wyprzedzania dwukrotnie wpadł w poślizg. Za drugim razem nie zdołał opanować pojazdu i wjechał w przydrożny przystanek.

Z uwagi na to, że oskarżony Z. K. (1) nie kwestionował swego sprawstwa, a okoliczności popełnienia czynu zostały należycie wyjaśnione został on pouczony o treści przepisu art. 335 §1 kpk. Przepis ten stanowi, że Prokurator może umieścić w akcie oskarżenia wniosek o wydanie wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionych z oskarżonym kary lub środka karnego bez przeprowadzenia rozprawy. Wniosek taki jest możliwy jedynie wówczas gdy zarzucany oskarżonemu występek jest zagrożony karą nieprzekraczającą 10 lat pozbawienia wolności, okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości a postawa oskarżonego wskazuje, że cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nieprzeprowadzenia rozprawy.

Oskarżony wyraził wolę poddania się karze jednego roku i ośmiu miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat próby, grzywnie w wymiarze 250 stawek dziennych po 200 złotych oraz zobowiązał się uiścić nawiązki w kwocie po 2000 zł na rzecz pokrzywdzonych i ponieść koszty postępowania. (k.10-12,24-26,31-32).

Na posiedzeniu w dniu 27 maja 2013r oskarżony cofnął swoją zgodę na skazanie w trybie art. 335 kpk z uwagi na zbyt wysoki wymiar kary grzywny. Wyjaśnił, że był przekonany, że uzgodniona z Prokuratorem grzywna ma opiewać na 250 stawek dziennych po 20 zł, a nie na po 200 zł (k.170)

Przed sądem oskarżony zasadniczo przyznał się do spowodowania wypadku komunikacyjnego, ale stwierdził że od momentu zakończenia wyprzedzania nie pamięta co się działo. Stwierdził, że po zdarzeniu był w szoku i nie bardzo wiedział, co mówi. Stąd w jego wyjaśnieniach z postępowania przygotowawczego -zapewne pod wpływem sugestii osoby przesłuchującej- znalazły się pewne informacje dotyczące odległości, czy prędkości pojazdu, do których nie potrafi się odnieść. Oskarżony dodał ponadto, że od 30 lat leczy się kardiologicznie, a od 2011r zażywa w sposób ciągły leki. Nie pamiętał jednak, czy krytycznego dnia przyjął lekarstwa (k.191-192).

Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego Z. K. (1) z postępowania przygotowawczego, zaś z dużą dozą ostrożności podszedł do jego twierdzeń z postępowania jurysdykcyjnego. Wyjaśnienia złożone przez oskarżonego przed sądem, w których powoływał się na niepamięć oraz akcentował swój stan zdrowia, ewidentnie miały na celu uniknięcie lub chociażby umniejszenie jego odpowiedzialności karnej.

Zauważyć należy, że w śledztwie oskarżony był słuchany 3-krotnie:15 stycznia 2013r, 16 stycznia 2013r oraz 21 stycznia 2013r. O ile w dniach 15 i 16 stycznia 2013r (czyli bezpośrednio po wypadku) rzeczywiście mógł znajdować się w szoku, o tyle w dniu 21 stycznia 2013 ten stan nie powinien mieć już miejsca. Jeśli dostrzegał wówczas jakieś nieścisłości w swoich wcześniejszych wyjaśnieniach miał możliwość skorygowania ich, a nawet wycofania się z nich. Z. K. (1) jednak niczego takiego nie uczynił, a co więcej wyraził chęć dobrowolnego poddania się karze.

Chybiona okazała się przyjęta przez oskarżonego linia obrony zmierzająca do wykazania, że na zaistnienie wypadku mogły mieć wpływ jego schorzenia natury kardiologicznej i neurologicznej lub pominięcie w dniu wypadku dawki stale zażywanego leku.

Zauważyć należy, że do czasu rozprawy oskarżony nie sygnalizował tych okoliczności, co pozwala wysnuć wniosek, że wcześniej nie wiązał zaistnienia wypadku ze swymi problemami zdrowotnymi, a postanowił uczynić z nich użytek dopiero dla potrzeb swojej obrony.

Celem wyjaśnienia tych wątpliwości sąd zasięgnął opini biegłego kardiologa (k.235-236) oraz biegłego neurologa (k.249-252), z których wynika, że w dniu 15 stycznia 2013r Z. K. (1) tak z kardiologicznego, jak i neurologicznego punktu widzenia nie miał dolegliwości, czy schorzeń tego rodzaju, które mogłyby powodować utratę przytomności czy niedokrwienie mózgu, a w konsekwencji mogłyby być przyczyną wypadku.

Sąd podzielił w całości wnioski opinii biegłych, uznając je uznając je za jasne, pełne i rzeczowe. Biegli w sposób wnikliwy dokonali analizy zgromadzonego materiału dowodowego, dokumentacji medycznej oskarżonego, po czym w sposób zwięzły i rzeczowy przedstawili swoje wnioski.

Wprawdzie obrońca oskarżonego starał się zdyskwalifikować treść tych opinii, podnosząc iż są one pobieżne i nie zostały one poprzedzone szczegółowymi badaniami oskarżonego (tj. RTG, TK lub rezonans magnetyczny kręgosłupa szyjnego pod kątem zmian zwyrodnieniowych tegoż odcinka kręgosłupa), ale sąd nie zgodził się ze stanowiskiem obrońcy. Dopuszczając dowód z opinii biegłych sąd zlecił, by opinie zostały opracowane w oparciu o dokumentacje medyczną oskarżonego, a w razie potrzeby – także w oparciu o badanie oskarżonego. Zarówno biegły kardiolog, jak i biegła neurolog przed wydaniem opinii zapoznali się z dokumentacją medyczną oskarżonego (zarówno tą, która znajduje się w aktach sprawy, jak i dostarczoną przez oskarżonego) oraz przeprowadzili badanie lekarskie oskarżonego. Skoro nie wykonali innych badań, to zapewne nie było takiej konieczności, gdyż uzyskane informacje były wystarczające, by udzielić odpowiedzi na pytania sądu.

Z tych przyczyn sąd uznał, że wniosek obrońcy o dopuszczenie dowodu z kompleksowej opinii Zakładu Medycyny Sądowej (...) Akademii Medycznej na taką samą okoliczność jak wcześniej przeprowadzona opinia kardiologiczna i neurologiczna (k.257) zmierza w sposób oczywisty do przedłużenia postępowania i jako taki wniosek ten oddalił.

Dokonując ustaleń faktycznych sąd oparł się na zeznaniach naocznych świadków wypadku tj. P. N. (k.16,192), L. G. (k.18,193) i B. A. (k.217). Za zbędne należy uznać przytaczanie treści tych zeznań gdyż byłoby to w zasadzie powielanie poczynionych ustaleń. Widzieli oni moment, jak po wyprzedzeniu ich pojazdu samochód kierowany przez oskarżonego zaczęło ,,zarzucać” na jezdni, po czym uderzył w przystanek na którym przebywały wówczas dwie osoby. W ich ocenie oskarżony nie dostosowywał prędkości do panujących warunków drogowych, które były trudne: na drodze zalegał śnieg, były wyżłobione koleiny, a nawierzchnia była śliska.

Sąd w całości uwzględnił zeznania świadków P. N., L. G. i B. A., ponieważ były one spójne, logiczne i przekonujące. W ich relacjach widać starania o obiektywny przekaz informacji na temat zdarzenia, gdyż wyraźnie rozgraniczali zapamiętane fakty od swych przemyśleń na temat wypadku. Poza tym jako osoby obce dla stron procesu i nie zainteresowane jego wynikiem dają gwarancję obiektywizmu.

Niewiele wniosły do sprawy zeznania pokrzywdzonego S. T. (k.60,192), gdyż nie widział on jak doszło do wypadku. W chwili, gdy samochód T. wjechał w przystanek stał tam i był zajęty rozmową z W. M..

Sąd nie znalazł żadnych podstaw, by zeznania S. T. poddawać w wątpliwość, ale nie sposób nie zauważyć że nie dostarczyły one żadnych istotnych informacji w sprawie.

Poczynione ustalenia faktyczne znajdują również oparcie w analizie czasowo-ruchowej wykonanej w ramach opinii przez biegłego P. Ś. . Biegły stwierdził, że jedyną przyczyną zaistniałego wypadku było nierozważne zachowanie oskarżonego, który jadąc z nadmierną prędkością (około 80 km/h) i wyprzedzając na śliskiej jezdni z koleinami doprowadził do utraty panowania nad prowadzonym samochodem (k.77-85)

Sąd uznał opinię biegłego za pełną, jasną i przekonującą, zwłaszcza że została ona sporządzona przez osobę o wysokich kwalifikacjach zawodowych.

Sąd zaakceptował też w całości wnioski opinii C. G. dotyczącej stanu technicznego samochodu T. (...) (k.39-47), opinii biegłego L. K. dotyczącej obrażeń ciała u S. T. (k.14) oraz opinii biegłego R. S. , który dokonał oględzin i sekcji zwłok W. M.. Opinie te zostały opracowane w oparciu o dostępną dokumentację i nie nasuwają żadnych wątpliwości, zwłaszcza że są poparte wysokimi kwalifikacjami biegłych.

Za materiał dowodowy w niniejszej sprawie posłużyły także:

-notatka urzędowa (k.1)

-protokół użycia alcosensora wobec oskarżonego (k.2)

-wynik badania krwi oskarżonego na zawartość alkoholu (k.51)

-opinia toksykologiczna Instytutu Ekspertyz Sądowych w K. (k.174-176)

-protokół użycia alcosensora wobec S. T. (k.3)

-wynik badania krwi S. T. na zawartość alkoholu (k.51)

-protokół oględzin miejsca wypadku (k.6-7)

-szkic sytuacyjny (k.65)

-dokumentacja fotograficzna miejsca wypadku (k.66-68)

-dokumentacja medyczna oskarżonego (k.203-216,228-234)

-protokół oględzin samochodu T. (...) (k.37-39)

-dane o karalności (k 286).

Dowody te, jako obiektywne, a zarazem nie kwestionowane przez żadną ze stron uznane zostały za wiarygodne.

Sąd zważył co następuje:

W świetle dokonanych ustaleń faktycznych i przeprowadzonej oceny dowodów okoliczności czynu i wina oskarżonego Z. K. (1) nie budziły wątpliwości.

Znamieniem strony przedmiotowej spowodowania wypadku komunikacyjnego przewidzianego w art. 177 k.k. jest naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu. Pojęcie tych zasad obejmuje zarówno zasady ujęte w przepisach prawa drogowego lub regulujących komunikację kolejową, wodną lub powietrzną, jak też wynikające z istoty bezpieczeństwa w ruchu zasady prakseologiczne odnoszące się do danej sfery ruchu. Do najistotniejszych zasad ujętych w przepisach o ruchu drogowym należą zasady dotyczące włączania się do ruchu, wyprzedzania, wymijania, omijania, przechodzenia przez pieszych na drugą stronę jezdni. Doktryna i orzecznictwo do szczególnie ważnych zasad bezpieczeństwa w ruchu zaliczają zasadę ostrożnego i rozważnego prowadzenia pojazdów - w tym szybkości bezpiecznej - oraz zasadę ograniczonego zaufania do innych uczestników ruchu. Naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu może być zarówno umyślne, jak i nieumyślne, natomiast wynikające z tego naruszenia skutki dotyczące życia, zdrowia lub mienia muszą być objęte winą nieumyślną.

Konfrontując powyższe ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym zdaniem Sądu oskarżony Z. K. (1) swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu z art. 177 § 2 k.k.

Oskarżony w dniu 15 stycznia 2013 roku w N. gm. W. woj. (...) naruszył nieumyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym m-ki T. (...) o nr rej (...) nie zachował należytej ostrożności prowadząc pojazd w terenie zabudowanym z nadmierną prędkością około 80 km/h, nie dostosowując prędkości do panujących na drodze warunków, podczas wykonywania manewru wyprzedzania na pustym odcinku drogi wpadł w poślizg tracąc panowanie nad pojazdem, a następnie uderzył kierowanym pojazdem w przydrożny przystanek autobusowy, w którym znajdowały się osoby: W. M. i S. t., wskutek czego W. M. doznając licznych obrażeń ciała poniosła śmierć na miejscu, zaś S. T. doznał obrażeń ciała, które to obrażenia naruszały prawidłowe funkcjonowanie czynności jego organizmu na okres powyżej 7 dni.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę.

Oskarżony nie zastosował się do tej podstawowej zasady i nie dostosował prędkości kierowanego przez siebie pojazdu do panujących warunków drogowych. Swoim zachowaniem doprowadził do wypadku w ruchu drogowym ze skutkiem śmiertelnym.

Przestępstwo spowodowania wypadku komunikacyjnego ma charakter skutkowy, konieczne więc jest ustalenie, że pomiędzy stwierdzonym naruszeniem zasad bezpieczeństwa w ruchu a zaistniałym wypadkiem zachodzi związek przyczynowy. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 04 listopada 1998 roku w każdej sprawie dotyczącej występku określonego w art. 145 k.k. z 1969 r. (obecnie art. 177 k.k.) Sąd powinien bacznie rozważyć, czy istnieje związek przyczynowy pomiędzy stwierdzonym naruszeniem przepisów, a zaistniałą kolizją drogową. Związek ten nie może być rozumiany jako jedynie czasowe lub miejscowe następstwo wydarzeń, ale jako powiązanie wypadku drogowego, z poprzedzającym go naruszeniem przez oskarżonego przepisów o ruchu drogowym (SN z 04.11.1998 r., OSNKW 1998/11-12/50).

Z analizy zgromadzonego materiału dowodowego wynika, iż oskarżony naruszając nieumyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym spowodował nieumyślnie u W. M. poważne obrażenia ciała skutkujące jej natychmiastowym zgonem, a u S. T. obrażenia, skutkujące rozstrojem zdrowia na okres powyżej 7 dni.

W czasie popełnienia czynu Z. K. (1) miał możliwość zachowania się w sposób zgodny z prawem. Jako kierowca z wieloletnim stażem zdawał sobie sprawę z tego, powinien bacznie obserwować drogę i dostosowywać swe zachowanie do zmieniających się warunków na drodze. Nie zachodziły w niniejszej sprawie żadne ustawowe lub pozaustawowe podstawy wyłączające winę sprawcy. Oskarżony nie działał pod wpływem atypowych warunków i szczególnej sytuacji motywacyjnej, które uzasadniałyby podjęcie decyzji niezgodnej z normą prawną.

Na podstawie art. 177 § 2 k.k. Sąd wymierzył oskarżonemu Z. K. (1) karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności.

Zdaniem Sądu dolegliwość orzeczonej wobec oskarżonego kary nie przekracza stopnia jej winy, uwzględnia stopień społecznej szkodliwości czynu, cele zapobiegawcze oraz potrzebę kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu Sąd wziął pod uwagę przesłanki określone art. 115 § 2 k.k., w szczególności charakter i rodzaj naruszonego dobra. Działaniem swoim oskarżony godził bowiem nie tylko w podstawowe zasady bezpieczeństwa ruchu drogowego, ale przede wszystkim w podstawowe dobro człowieka, jakim jest jego życie i zdrowie. Jako okoliczność łagodzącą uwzględniono uprzednią niekaralność oskarżonego (k 286).

Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze okoliczności przedmiotowe i podmiotowe. Orzeczona represja jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego, spełnia wymogi prewencji ogólnej i szczególnej, wdroży oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego.

Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. Sąd warunkowo zawiesił oskarżonemu wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres 5 (pięć) lat próby.

W niniejszej sprawie zachodziły podstawy do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności. Podstawowym warunkiem stosowania tej instytucji prawa karnego jest przekonanie Sądu, że takie orzeczenie kary jest wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Przekonanie takie ma być oparte przede wszystkim na postawie sprawcy, jego właściwościach i warunkach osobistych, dotychczasowym sposobie życia oraz zachowaniu się po popełnieniu przestępstwa.

Podkreślenia wymaga fakt, iż w sprawie zachodzą przesłanki uzasadniające dodatnią prognozę kryminologiczną wobec oskarżonego. Z. K. (1) ukończył 68 lat, nie był uprzednio karany sądownie. Dotychczasowy więc sposób życia oskarżonego wskazuje, że popełniony przez niego występek przedstawia się jako zdarzenie epizodyczne w jego życiu. W tych warunkach, biorąc pod uwagę wiek oskarżonego oraz jego uprzednią niekaralność, orzeczenie kary z warunkowym jej zawieszeniem uznać należało za wystarczające dla osiągnięcia celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

Ustalona zaś na 5 lat długość okresu próby pozwoli na weryfikację dodatniej prognozy kryminologicznej.

Biorąc pod uwagę wychowawczą funkcję kary, Sąd stosując warunkowe zawieszenie kary pozbawienia wolności, na mocy art. 71 § 1 k.k. wymierzył jednocześnie oskarżonemu karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych przyjmując jedną stawkę za równoważną kwocie 50 złotych. Określając wysokość stawki dziennej na poziomie 50 zł Sąd wziął pod uwagę możliwości zarobkowe i majątkowe oskarżonego, który ma stałe źródło dochodu (2 300 zł/msc) i nie jest obarczony obowiązkiem utrzymania żadnych osób.

Zdaniem sądu zasądzona grzywna stanowić będzie dodatkową dolegliwość, zaś nie jest ona na tyle wygórowana, by oskarżony nie był w stanie uiścić jej bez uszczerbku dla utrzymania siebie i rodziny.

W związku ze skazaniem oskarżonego sąd na podstawie art. 46 § 2 kk orzekł od niego na rzecz pokrzywdzonego S. T. nawiązkę w kwocie 2000 (dwa tysiące) złotych.

Zdaniem sądu zasądzona kwota stanowi dostateczne zadośćuczynienie za doznane naruszenie czynności narządu ciała oraz niedogodności, jakie S. T. przeżył w związku z hospitalizacją i późniejszym leczeniem.

Takie same kwoty (po 2000 zł) sąd orzekł -na podstawie art. 46 § 1 kk od oskarżonego na rzecz oskarżycieli posiłkowych G. M., A. M. (1), A. M. (2) i M. K. tytułem częściowego zadośćuczynienia. Przypomnieć należy, że przed rozpoczęciem przewodu sądowego pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych złożył wniosek o orzeczenie na rzecz G. M., A. M. (1), A. M. (2) i M. K. kwot po 45 000 zł tytułem obowiązku naprawienia szkody, ale w mowie końcowej ograniczył to żądanie do 2 000 zł na rzecz każdego z oskarżycieli posiłkowych, argumentując, że dochodzą oni roszczeń odszkodowawczych w procesie cywilnym. Zasądzone przez sąd karny częściowe zadośćuczynienie ma w zasadzie wydźwięk symboliczny, gdyż kwoty po 2000 zł z całą pewnością nie zrekompensują G. M., A. M. (1) i A. M. (2) straty matki, zaś M. K. - straty córki, ale przynajmniej pomogą w zorganizowaniu życia bez niej, przynajmniej do czasu zakończenia postępowania cywilnego.

Konsekwencją skazania oskarżonego było obciążenie go kosztami postępowania.

Sąd zasądził od Z. K. (1) na mocy art. art. 627 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt 4 i art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 roku, Nr 49, poz. 223) na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych obejmujących:

- wydatki w kwocie 2453,07 złotych (1780,06 zł – wydatki postępowania przygotowawczego, 50 zł - karta karna, 20 zł – ryczałt za doręczenia w postępowaniu jurysdykcyjnym, 189,37 zł – wynagrodzenie biegłego Z. K. za wydanie opinii kardiologicznej, 413,64 zł – wynagrodzenie biegłej H. P.-P. za wydanie opinii neurologicznej)

-opłatę w kwocie 800 złotych (za 300 zł –od wymierzonej kary pozbawienia wolności, 500 zł – 10% grzywny wymierzonej obok kary pozbawienia wolności ).

Ponadto z uwagi na to, że oskarżyciele posiłkowi G. M., A. M. (1), A. M. (2) i M. K. korzystali z pomocy pełnomocnika z wyboru sąd zasądził od oskarżonego na ich rzecz kwoty po 600 zł (łącznie 2400 zł) tytułem zwrotu poniesionych przez oskarżycieli posiłkowych kosztów zastępstwa procesowego (zgodnie ze złożonym spisem kosztów)

Zarządzenia:

1)  odnotować,

2)  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć:

-obrońcy oskarżonego - adw. T. G.

-pełn. osk.posiłk. - adw. R. C.

3. kal 14 dni lub z wpływem.