Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 16 marca 2016 roku

Stanowiska stron.

Stanowisko powoda.

Pozwem z dnia 2-08-2013 roku wniesionym do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydziału Cywilnego powodowie R. P. i M. P., reprezentowani przez radcę prawnego, wnieśli o zasądzenie od pozwanego: Przedsiębiorstwo Państwowe (...) z siedzibą w W. kwoty 54.629,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 23 lipca 2013 roku do dnia zapłaty, kosztami opłaty od pozwu i kosztami zastępstwa procesowego w wysokości 3600,00 zł.

W uzasadnieniu wskazano że powodowie są właścicielami nieruchomości lokalowej nr 159 w budynku przy ul. (...) w P., położonym na działkach o numerach ewidencyjnych: 23/1, 44/2, 43/2, 25/2, obrębu (...), które znajdują się w całości w granicach obszaru ograniczonego użytkowania. Obszar ten został utworzony uchwałą Nr 76/11 Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 roku w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W.. Zarządcą owego portu lotniczego jest pozwany. Utworzenie obszaru ograniczonego użytkowania spowodowało ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości należącej do powodów w rozumieniu art. 129 ust. 1 i ust. 2 ustawy Prawo ochrony środowiska. Szkodą powodów jest także obniżenie wartości nieruchomości wynikające z faktu, że będzie musiał znosić dopuszczalne na tym obszarze immisje. Wysokość szkody określono jako kwotę 54.629,00 zł, którą rzeczoznawca majątkowy oszacował jako różnicę w wartości mieszkania w stosunku do tych, które znajdują się w tej samej miejscowości (P.) lecz poza obszarem ograniczonego użytkowania. Od 2010 roku liczba operacji startów, lądowań i przelotów statków powietrznych rosła, a mieszkańcy wymienionego budynku skarżą się na dużą uciążliwość hałasu lotniczego w codziennym życiu. Pełnomocnik powodów wezwał pozwanego do zapłaty kwoty stanowiącej przedmiot dochodzonego roszczenia w terminie do dnia 22-07-2013 r.

Powodowie warunkowo zgłosili dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu szacowania nieruchomości na okoliczność ustalenia wartości rynkowej zmniejszenia wartości nieruchomości powoda będącej skutkiem utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania, jednakże jedynie w takim przypadku, gdyby biegły sądowy powołany na wniosek pozwanego ustalił niższą kwotę zmniejszenia wartości nieruchomości od tej, która jest dochodzona pozwem (k. 13, pkt 10).

Postanowieniem z dnia 22-01-2014 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w W. (postanowienie, k. 19).

W dniu 3-11-2014 r. (data nadania w urzędzie pocztowym, k. 188) powodowie złożyli pozew w formie papierowej oraz dołączył doń załączniki w postaci dokumentów. Treść pozwu odpowiadała tej zawartej w formie elektronicznej (pozew z załącznikami, k. 27-189).

Pismem z dnia 12-03-2015 (k. 223-228, 235) powodowie w replice na odpowiedź pozwanego na pozew podtrzymują powództwo, wyrażają stanowisko, że rozporządzenie wojewody (...) nr 50 nie utraciło mocy obowiązującej na skutek zmiany ustawy Prawo Ochrony Środowiska, z ostrożności zarzucają jednak, że powołanie się przez pozwanego na upływ terminu zawitego jest nadużyciem prawa, bowiem pozwany korzysta w ten sposób z nieporządku legislacyjnego i rozbieżności w orzecznictwie sądów. Zwracają uwagę na nierównowagę wynikającą z prawnej niemożliwości żądania od pozwanego zaniechania powodowania hałasu w miejscu ich zamieszkania, podtrzymują, że szkodą podlegającą naprawieniu na podstawie art. 129 ust. 2 P. jest obniżenie wartości nieruchomości wynikające z faktu, ze właściciel nieruchomości będzie musiał znosić dopuszczalne na obszarze ograniczonego użytkowania immisje, bez możliwości wysuwania roszczeń z art. 323 P.. Na koniec zgłaszają swoje aprobujące stanowisko co do wniosku pozwanego o powołanie biegłego ds. szacowania nieruchomości (k. 228v).

Pismem z dnia 8-09-2015 (k. 325, 327) powodowie wskazują na kardynalne błędy popełnione w opinii biegłego ds. szacowania nieruchomości J. Ł. i wnoszą o pominięcie tej opinii przy ustalaniu stanu faktycznego oraz powołanie innego biegłego.

Stanowisko pozwanego.

W odpowiedzi na pozew (k. 194-199, 221) pozwany Przedsiębiorstwo Państwowe (...) z siedzibą w W., reprezentowany przez radcę prawnego, wnosi o oddalenie powództwa w całości, zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Zarzuca brak legitymacji po stronie powodowej, gdyż upłynął dwuletni termin zawity określony w art. 129 ust. 1 i ust. 2 ustawy Prawo ochrony środowiska. Zdaniem pozwanego, nieruchomość powoda była już objęta ograniczeniami wynikającymi z rozporządzenia nr 50 Wojewody (...) z dnia 07 sierpnia 2007 roku dotyczącego utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania, które weszło w życie 24 sierpnia 2007 roku. Z powyższych przyczyn roszczenie powoda z art. 129 p.o.ś. wygasło przed wystąpieniem z roszczeniem. Wejście w życie Uchwały nr 76/11 Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 roku nie spowodowało ustanowienia ograniczeń w sposobie korzystania z przedmiotowej nieruchomości, która znajduje się poza strefami Z1 i Z2. Na terenie przedmiotowej nieruchomości nie występują i nie są przewidziane w przyszłości przekroczenia dopuszczalnych poziomów hałasu dla zabudowy mieszkaniowej. Nie zostało też uprawdopodobnione, żeby w związku z wejściem w życie Uchwały nr 76/11 nastąpił spadek wartości nieruchomości skoro już wcześniej znajdowała się w obszarze ograniczonego użytkowania. Została zakwestionowana opinia prywatna rzeczoznawcy A. P. (1) oraz fakt wykazania istnienia immisji, czyli hałasu przekraczającego przeciętną miarę.

W załączniku do protokołu rozprawy z dnia 30-03-2015 (k. 240-247), na posiedzeniu w dniu 3-08-2015 (k. 312), w piśmie z dnia 4-08-2015 (k. 320-321, 324) oraz w piśmie z dnia 1-12-2015 (k. 348-350) pozwany wywodzi jak dotychczas, podtrzymuje twierdzenie o braku wpływu wprowadzenia obszaru ograniczonego użytkowania w roku 2011 na wartość nieruchomości powodów, porównywalne natężenie operacji lotniczych w latach 2004-2013, nieadekwatność pomiarów ciągłych hałasu lotniczego, wykonywanych dla określonych punktów pomiarowych, dla ustalenia poziomu hałasu panującego w lokalu powodów.

Na rozprawie obie strony podtrzymywały swoje pisemne stanowiska.

Wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia.

1  W dniu 26-01-2007 roku R. i M. małżonkowie P. nabyli lokal mieszkalny nr (...) znajdujący się w nowym budynku mieszkalnym przy ul. (...) w P., położonym na działkach o numerach ewidencyjnych: 23/1, 44/2, 43/2, 25/2, obrębu (...) w P., dla których prowadzona jest księga wieczysta nr (...).

2  (okoliczności bezsporne; poparte: wydruk księgi wieczystej – k. 35-37)

3  W dniu wejścia w życie Rozporządzenia Nr 50 Wojewody (...) z dnia 7 sierpnia 2007 roku w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W. (...) – tj. w dniu 24 sierpnia 2007 roku - działki gruntu o numerach ewidencyjnych: 23/1, 44/2, 43/2, 25/2, obrębu (...) w P., zostały objęte tzw. obszarem ograniczonego użytkowania w zakresie nie objętym „strefą M”. Zgodnie z § 5 Rozporządzenia wprowadzono dodatkowe wymagania techniczne dotyczące budynków mieszkalnych również tych znajdujących się poza „strefą M” obszaru ograniczonego użytkowania. Nadto w § 4 wprowadzono ograniczenia w zakresie przeznaczenia terenu i sposobu korzystania z niego.

4  (okoliczności bezsporne; poparte: zdjęcia satelitarne, k. 254-255v., Dziennik Urzędowy Województwa (...) z 10-08-2007 r.)

5  Uchwałą nr 76/11 Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 roku w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W., która weszła w życie w dniu 4-08-2011 r., wymienione wyżej działki gruntu pozostały w obszarze ograniczonego użytkowania, lecz poza strefami Z1 i Z2. Zgodnie z § 6 Uchwały utrzymano wymagania techniczne dla nowoprojektowanych budynków oraz konieczność zastosowania zabezpieczeń zapewniających właściwy klimat akustyczny w istniejących budynkach. Nie wprowadzono ograniczeń w zakresie przeznaczenia terenu i sposobu korzystania z niego, dla nieruchomości poza strefami Z1 i Z2.

6  (uchwała z załącznikami i uzasadnieniem - Dziennik Urzędowy Województwa (...) z 20-07-2011r., Nr 128 poz. 4276 – k. 38-45)

7  Bezpośrednio nad budynkiem przy ulicy (...) w P. samoloty zniżają swój lot celem lądowania na lotnisku (...) im. (...) w W.. Samoloty sprawiają wrażenie lecących nad samym dachem budynku, do tego stopnia że mieszkańcy są w stanie zaobserwować moment wypuszczania podwozia przez maszynę, mogą też odczytać napisy na kadłubie. Mieszkańcy cierpią dyskomfort spowodowany ciągłym hałasem, na nawet hukiem samolotów. Odczuwają go jako ciągłe zjawisko, bowiem samoloty nadlatują nieraz i co 2 minuty. Maszyny zagłuszają telewizory i rozmowy domowników. Z tego powodu doznają stresu i nie mogą rzetelnie wypocząć w miejscu zamieszkania. Samoloty przelatują również w nocy, co uniemożliwia pozostawienie okna otwartym na noc w miesiącach letnich, niektórzy z tego powodu sypiają tylko 5 godzin w ciągu nocy. Osoby odwiedzające mieszkańców budynku odczuwają wyraźną różnicę poziomu hałasu w stosunku do innych mieszkań i wyrażają zdziwienie co do możliwości funkcjonowania w takich warunkach. Mieszkańcy odczuwają hałas jako słyszalny i dokuczliwy od samego zasiedlenia budynku w roku 2007, nie zwracają uwagi, aby od tamtego czasu poziom hałasu zwiększył się albo zmniejszył.

8  (zeznania świadków: G. B. - k. 369-370, M. S. - k. 370)

9  Liczba startów i lądowań w latach 2007-2013 nie była nigdy niższa niż 135.623, ani wyższa niż 153.480 operacji rocznie.

10  (analiza z dnia 25-03-2014 r. – k. 322-323)

11  W lipcu 2013 r. rzeczoznawca majątkowy A. P. (2) (uprawnienia nr (...)) sporządził operat szacunkowy, w którym wycenił różnicę pomiędzy wartością lokalu powodów przy założeniu że jest on położony poza obszarem ograniczonego użytkowania, a wartością tego samego lokalu położonego w obszarze, na kwotę 54 629 zł.

12  (operat szacunkowy – k. 46-52, załączniki do operatu – k. 53-68, zeznania świadka A. P. – k. 368-369)

13  Pismem z dnia 18 lipca 2013 roku, doręczonym Przedsiębiorstwu Państwowemu (...) w W. w dniu 19 lipca 2013 roku, radca prawny G. F. działając na podstawie pełnomocnictw udzielonych przez powodów w dniu 5-07-2013 r., wezwał przedsiębiorstwo do zapłaty kwoty 54.629,00 zł tytułem odszkodowania za zmniejszenie wartości nieruchomości w związku z utworzeniem Uchwałą nr 76/11 Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 roku obszaru ograniczonego użytkowania wokół (...) im. (...) w W.. Wyznaczył termin płatności na dzień 22 lipca 2013 roku.

14  (wezwanie do zapłaty, k. 185, pełnomocnictwa – k. 28-29)

15  Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o niezaprzeczone twierdzenia stron, w oparciu o wyszczególnione powyżej dokumenty dołączone do akt sprawy oraz o zeznania świadków. Wiarygodność wymienionych dokumentów nie była kwestionowana przez strony, Sąd zaś nie znalazł podstaw, by czynić to z urzędu. Sąd pominął dowód z operatu szacunkowego wykonanego przez rzeczoznawcę majątkowego A. P. (2) w lipcu 2013 roku. Był on bowiem kwestionowany przez pozwanego, jako dokument prywatny wykonany na zlecenie powoda. Dlatego w ustaleniach faktycznych znaleźć mogło się jedynie stwierdzenie, że dokument taki został sporządzony oraz że prezentuje on określoną treść (art. 245 Kpc). Sama metodologia sporządzenia wyceny różnic wartości nieruchomości ze strefy (...) i spoza tej strefy nie przynosi danych istotnych do rozpoznania sprawy. Sam fakt istnienia różnicy w wartości lokali w strefie (...) i poza nią nie jest wystarczający do ustalenia wysokości odszkodowania w niniejszej sprawie. Istotnym jest ustalenie jaka była różnica pomiędzy nieruchomościami przed wprowadzeniem (...) i po jego wprowadzeniu. Tych okoliczności prywatny operat nie wyjaśnia. Zeznania świadka A. P. (2) nie wniosły nic ponad to co zawarte było w treści operatu, dlatego pominięto je jako bez wpływu na istotę sprawy.

16  Zeznania świadków G. B. M. S. były spójne i potwierdzały ogólny dyskomfort funkcjonowania w lokalach na J. 42 w P..

17  Sąd pominął dowód z zeznań pozostałych zgłoszonych przez powodów świadków, albowiem ich zeznania powielałyby to co zeznali przesłuchani świadkowie, czyli subiektywne odczucia co do przekroczenia norm hałasu, braku zmian w natężeniu ruchu, jego uciążliwości i konsekwencji z tym związanych. Do rzetelnej wyceny czy hałas przekracza dopuszczalne normy wymagana jest wiedza specjalistyczna i wniosek dowodowy z opinii biegłego z zakresu akustyki. Powód takiego wniosku nie złożył, choć to na nim spoczywał ciężar dowodowy w tym zakresie. Świadek może jedynie stwierdzić, że hałas był głośny, dokuczliwy, czas, częstotliwość i długość tego hałasu. Nie może natomiast stwierdzić jaki był poziom hałasu w jednostkach miary, tj. w jakim stopniu przekraczał on normy ochrony środowiska.

Wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku.

18  Powództwo jako bezzasadne nie zasługiwało na uwzględnienie.

19  Zgodnie z art. 135 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska, jeżeli z przeglądu ekologicznego albo z oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko wymaganej przepisami ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, albo z analizy porealizacyjnej wynika, że mimo zastosowania dostępnych rozwiązań technicznych, technologicznych i organizacyjnych nie mogą być dotrzymane standardy jakości środowiska poza terenem zakładu lub innego obiektu, to dla oczyszczalni ścieków, składowiska odpadów komunalnych, kompostowni, trasy komunikacyjnej, lotniska, linii i stacji elektroenergetycznej oraz instalacji radiokomunikacyjnej, radionawigacyjnej i radiolokacyjnej tworzy się obszar ograniczonego użytkowania.

20  Zgodnie z art. 129 ust. 2 i 4 ww. ustawy, w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości jej właściciel może żądać odszkodowania za poniesioną szkodę; szkoda obejmuje również zmniejszenie wartości nieruchomości. Z roszczeniem, o którym mowa wyżej, można wystąpić w okresie 2 lat od dnia wejścia w życie rozporządzenia lub aktu prawa miejscowego powodującego ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości.

21  Powodowie nie wykazali przysługującej im legitymacji czynnej do wystąpienia z powyższym roszczeniem. Przepis art. 129 ust. 4 ustawy - Prawo ochrony środowiska określa termin, w którym właściciel może wystąpić z roszczeniem wynikającym z ust. 1-3 art. 129 tej ustawy. Termin ten wynosi dwa lata od dnia wejścia w życie rozporządzenia lub aktu prawa miejscowego powodującego ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości. Początek biegu terminu rozpoczyna się od wejścia w życie Rozporządzenia Nr 50 Wojewody (...) z dnia 7 sierpnia 2007 roku w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W. – tj. od dnia 24 sierpnia 2007 roku. Wymienionym aktem prawa miejscowego został wprowadzony obszar ograniczonego użytkowania nieruchomości w pobliżu (...) im. (...) w W.. Poza sporem było, że w obszarze tym znajdowały się działki, na których posadowiony został budynek mieszkalny z lokalem powoda. Dlatego termin tzw. prekluzji pozasądowej, w którym uprawniony powinien zgłosić roszczenia z art. 129 Prawo ochrony środowiska podmiotowi zobowiązanemu do zapłaty odszkodowania bezskutecznie upłynął z dniem 24 sierpnia 2009 roku (zob. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2008 r. w spr. II CSK 216/08).

22  Mylą się powodowie wywodząc, że wejście w życie Uchwały nr 76/11 Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 roku w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W. otwiera na nowo termin do dochodzenia wszelkich szkód. Należy wyjaśnić, że przepis art. 135 ust. 2 Pr.o.ś., zawierający upoważnienie do ustanawiania obszarów ograniczonego użytkowania, został zmieniony przez art. 19 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. i o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej (Dz.U. Nr 175, poz. 1462 ze zm.). W wyniku tej zmiany kompetencje do wydawania aktów w tym zakresie przeszły z dniem 1 stycznia 2008 r. z wojewodów na sejmiki województw, które miały je wydawać w formie uchwały. O dalszym obowiązywaniu dotychczasowych rozporządzeń wojewodów rozstrzygał art. 47 ust. 2 ustawy zmieniającej, stanowiąc o utrzymaniu ich w mocy do czasu wydania nowych aktów prawa miejscowego przez organy przejmujące zadania i kompetencje. Wbrew stanowisku powodów Rozporządzenie Wojewody (...) nr 50 nie utraciło mocy obowiązującej także po kolejnej zmianie art. 135 ust. 2 wprowadzonej ustawą z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz.U. Nr 199, poz. 1227 ze zm.), która weszła w życie z dniem 15 listopada 2008 roku. Zgodnie z zawartą w § 32 ust. 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (Dz.U. Nr 100, poz. 908) regułą walidacyjną, która na podstawie § 147 tego rozporządzenia ma odpowiednio zastosowanie do aktów prawa miejscowego, jeżeli zmienia się treść przepisu upoważniającego do wydania aktu wykonawczego w ten sposób, że zmienia się rodzaj aktu wykonawczego albo zakres spraw przekazanych do uregulowania aktem wykonawczym lub wytyczne dotyczące treści tego aktu, przyjmuje się, że taki akt wykonawczy traci moc obowiązującą z dniem wejścia w życie ustawy zmieniającej treść przepisu upoważniającego. W zaistniałej sytuacji zmiana do jakiej doszło 3 października 2008 roku w przepisie upoważniającym do wydania aktu wykonawczego, czyli w art. 135 ust. 2Pr.o.ś. nie zmieniła rodzaju aktu wykonawczego, zakresu spraw przekazanych tym przepisem do uregulowania w akcie prawa miejscowego ani nie uległy zmianie wytyczne dotyczące treści tego aktu. Oznacza to, że mimo nowelizacji Prawa o ochronie środowiska w opisanym zakresie, rozporządzenie Wojewody (...) nr 50 z dnia 7 sierpnia 2007 r. nie utraciło mocy obowiązującej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 maja 2012 r., I CSK 509/11 oraz uchwała SN z dnia 25 czerwca 2015 r. sygn. III CZP 34/15). Dlatego błędem byłoby przyjęcie, iż wejście w życie Uchwały nr 76/11 Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 roku lub dokonanie ww. nowelizacji przepisu upoważniającego do wydania aktu wykonawczego powodowało uchylenie skutków prekluzji roszczeń wskazanych w art. 129 P.o.ś. Zaznaczyć należy, iż rzeczona Uchwała nr 76/11 nie wprowadziła wobec nieruchomości gruntowej, gdzie znajdował się budynek z lokalem powodów, nowych ograniczeń w zakresie przeznaczenia terenu lub sposobu korzystania z niego. Nie wprowadziła dodatkowych obostrzeń co do wymagań technicznych budynków na tej nieruchomości. Nadal, jak po wejściu w życie Rozporządzenia nr 50 Wojewody (...) z dnia 7 sierpnia 2007 roku, nieruchomość ta znajdowała się w obszarze ograniczonego użytkowania, lecz poza strefą o dodatkowych obostrzeniach: Z1 i Z2 (poprzednio poza strefą M). Reasumując, wprowadzenie w życie Uchwały nr 76/11 Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 roku nie miało wpływu na bieg terminu zawitego wskazanego w art. 129 ust. 4 P.o.ś. spowodowanego wprowadzeniem Rozporządzeniem nr 50 Wojewody (...) z dnia 7 sierpnia 2007 roku obszaru ograniczonego użytkowania. W konsekwencji roszczenie powoda z art. 129 P.o.ś. wygasły z dniem 24 sierpnia 2009 roku, co stanowi samodzielną podstawą oddalenia powództwa.

23  W ocenie Sądu okres 2 lat od wprowadzenia obszaru ograniczonego użytkowania Rozporządzeniem nr 50 Wojewody (...) jest wystarczający ku temu, żeby skutecznie skierować wobec pozwanego roszczenie odszkodowawcze z art. 129 P.o.ś. Ustawodawca stosunkowo rzadko wprowadza dla roszczeń terminy zawite, częściej reguluje okres ich przedawnienia. Skoro w powołanym przepisie ustawodawca zdecydował o tak drastycznych konsekwencjach zaniechania, to uznał tym samym, że osoby dla których ograniczenie użytkowania ich nieruchomości stanowi istotną uciążliwość wystąpią z rzeczonym roszczeniem w wyznaczonym okresie. Nie sposób uznać, że powoływanie się przez pozwanego na tę okoliczność stanowi nadużycie prawa (art. 5 k.c.), gdyż niezależnie od tego, czy pozwany zgłosiłby zarzut prekluzji roszczenia czy nie, okoliczność wygaśnięcia roszczenia z powodu upływu terminu zawitego Sąd uwzględnia z urzędu. Jest to tylko konsekwencja stosowania ustanowionego prawa.

24  Odpowiedzialność odszkodowawczą, o której mowa w art. 129 ustawy Prawo ochrony środowiska, przewidziano nie za samo ograniczenie i nie za każde ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości. Odszkodowanie służy bowiem za konkretną szkodę, która powstała w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości, a nie za samo ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości. Konieczną przesłanką odpowiedzialności odszkodowawczej jest więc szkoda, która ma być normalnym następstwem wejścia w życie rozporządzenia lub aktu prawa miejscowego wprowadzającego ograniczenia w sposobie korzystania z nieruchomości. Szkoda taka może powstać, gdy akt prawa miejscowego wprowadza nowe lub zwiększa dotychczasowe ograniczenia co do sposobu korzystania z nieruchomości lub też przedłuża na kolejny okres ograniczenia, które zostały wprowadzone na określony czas. Szkoda nie powstaje, gdy kolejny akt prawny utrzymuje zakres ograniczeń na dotychczasowym poziomie (Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 czerwca 2012 r., IV CSK 28/12).

25  Roszczenie powodów nie zasługuje na uwzględnienie także w świetle art. 415 k.c. lub/i art. 435 k.c. w zw. z art. 322 prawa ochrony środowiska.

26  W orzecznictwie podnosi się, że przepisy art. 435 k.c. w związku z art. 322 prawa ochrony środowiska oraz art. 129 prawa ochrony środowiska przewidują rozłączne reżimy odpowiedzialności. Za taką interpretacją przemawia dążenie do kompleksowego uregulowania skutków ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania w zakresie szkody polegającej na obniżeniu wartości nieruchomości. Rozszczepienie tych skutków na szkody wynikające z ograniczeń przewidzianych wprost w rozporządzeniu lub uchwale o ustanowieniu obszaru ograniczonego użytkowania oraz szkody wynikające w emisji hałasu byłoby zresztą sztuczne (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 kwietnia 2010 r., III CZP 17/10, LEX nr 584036). Tym samym w ocenie Sądu art. 435 k.c. nie znajduje zastosowania w zakresie, w jakim odpowiedzialność odszkodowawcza została uregulowana w art. 129 prawa ochrony środowiska.

27  Ponadto, godzi się zauważyć, iż powodowie nabywając nieruchomość lub wcześniej ekspektatywę nieruchomości lokalowej, mogli i powinni wiedzieć, iż znajduje się ona na trasie lądowań samolotów. Fakt znajdowania się w pobliżu portu lotniczego był notoryjnie znany. Mógł być on również argumentem podczas negocjacji ceny mieszkania z deweloperem. Powodowie nie przedstawili aktu notarialnego zawierającego cenę nabycia lokalu w nowoutworzonym budynku. Nie podali również ceny jego nabycia. Nie można wykluczyć, że okoliczność znajdowania się nieruchomości w pobliżu lotniska oraz wynikających z tego tytułu immisji została uwzględniona w cenie nabycia tej nieruchomości, niezależnie od utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania.

28  W związku z powyższym orzeczono jak w pkt I wyroku.

Uzasadnienie orzeczenia o kosztach.

29  O kosztach postępowania Sąd orzekł w oparciu o art. 98 k.p.c. tj. na zasadzie odpowiedzialności za wynik postępowania, przy zastosowaniu jednak art. 102 Kpc, tj. obciążył powodów kosztami procesu tylko częściowo, biorąc pod uwagę skomplikowany charakter sprawy i zmienne orzecznictwo sądów polskich w przedmiocie czasokresu obowiązywania Rozporządzenia Wojewody (...) nr 50. Dlatego też należało obciążyć powodów kosztami na rzecz pozwanego w zakresie odpowiadającym wysokości uiszczonej przez pozwanego zaliczki na wydatki (k. 254-255). W pozostałym zakresie tj. koszty zastępstwa procesowego poniesie finalnie pozwany, co jednak nie powinno obciążać go ponad miarę, zważywszy, że prowadzi on wiele procesów w podobnych sprawach, zatem nakład pracy pełnomocnika pozwanego nie był znacząco duży.

W związku z powyższym orzeczono jak w pkt II wyroku.

O nieuiszczonych kosztach sądowych, pokrywanych tymczasowo ze Skarbu Państwa, należało orzec na podstawie art. 113 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. 2014 r. poz. 1025). Łącznie wydatki Skarbu Państwa wyniosły 4490,25 zł (k. 318 i k. 340). Jednakże biorąc pod uwagę argumenty przedstawione powyżej co do kosztów procesu, należało kwotę podzielić na pół i tylko połową obciążyć powodów, zaś resztę przejąć ostatecznie na rachunek Skarbu Państwa (art. 113 ust. 4 Uksc).

W związku z powyższym orzeczono jak w pkt IV wyroku.

ZARZĄDZENIE

(...)

30  (...)

a.  (...)