Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2015 r. w Szczecinie

sprawy S. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o przyznanie emerytury

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 26 lutego 2015 r. sygn. akt VI U 1066/14

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. na rzecz ubezpieczonego S. W. kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej.

SSA Romana Mrotek SSA Zofia Rybicka – Szkibiel SSO del. Beata Górska

Sygn. akt III AUa 298/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12 listopada 2014 r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonemu S. W. prawa do emerytury i wskazał, że ubezpieczony nie spełnił przesłanki posiadania co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

W odwołaniu od decyzji ubezpieczony domagał się jej zmiany i przyznania prawa do emerytury. Podnosił, iż organ rentowy pominął okres pracy w warunkach szczególnych na stanowisku sanitariusza w Samodzielnym (...) w D. i na stanowisku ustawiacza i manewrowego w Zakładach (...) we W..

Wyrokiem z dnia 26 lutego 2015 r., Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu S. W. prawo do emerytury od dnia (...)r. Ponadto zasądził od organu rentowego na rzecz ubezpieczonego kwotę 60 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Okręgowy ustalił, że ubezpieczony S. W. (ur. (...)) legitymuje się okresem ubezpieczenia w wysokości co najmniej 25 lat. Wniosek o przyznanie emerytury złożył w dniu 4 sierpnia 2014 r.

Od dnia 12 stycznia 1978 r. do dnia 3 maja 1981 r był zatrudniony w Zakładach (...) we W. jako manewrowy. Następnie od dnia 14 lutego 1983 r. do dnia 3 marca 1983 r. i od dnia 20 sierpnia 1984 r. do dnia 30 listopada 1987 r. pracował w tych zakładach jako ustawiacz. W okresie od dnia 1 grudnia 1987 r. do dnia 31 grudnia 1998 r. pracował w firmie Samodzielnym (...) w D. jako sanitariusz. We wszystkich wyżej wymienionych zakładach pracy ubezpieczony był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych (ponad 17 lat).

Sąd Okręgowy ustalił, że zgodnie z przepisem art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. z 2013 r. Dz.U nr 1440 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Dotychczasowymi przepisami, o których mowa wyżej, były przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 maja 1979 r. w sprawie pierwszej kategorii zatrudnienia (Dz. U. nr 13 poz. 86) oraz z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8 poz. 43), zwane dalej rozporządzeniem.

Sąd I instancji wskazał, że zgodnie z § 2 ust. 1 i 2 ww. Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Okresy pracy, o których mowa stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach. Podobnie określa to Rozporządzenie Rady Ministrów z 4 maja 1979 r. w sprawie pierwszej kategorii zatrudnienia, które w § 2 stanowi, iż okresy prac (prace zaliczone do pierwszej kategorii zatrudnienia wymienione w załączniku do rozporządzenia) podlegają zaliczeniu do pierwszej kategorii zatrudnienia bez względu na podporządkowanie resortowe zakładu pracy, jeśli pracownik pracę wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Tym samym ubezpieczony, chcąc udowodnić okres pracy w szczególnych warunkach, stosownie do treści w/w przepisów, powinien przedłożyć świadectwa pracy potwierdzające tę okoliczność, wystawione przez zakład pracy po ustaniu zatrudnienia.

Samodzielny (...) w D. potwierdził zatrudnienie wnioskodawcy w szczególnych warunkach wskazując na wykaz A dział XII pkt 4 rozporządzenia. Za pracę w szczególnych warunkach uznaje się tam: prace w zespołach pomocy doraźnej pogotowia ratunkowego oraz medycznego ratownictwa górskiego. Organ rentowy nie uwzględnił tego okresu twierdząc, że w zarządzeniu resortowym figuruje nazwa sanitariusz szpitalny, a nie sanitariusz.

W ocenie Sądu Okręgowego, stanowisko to było nieuzasadnione. Przede wszystkim w świadectwie pracy pracodawca ubezpieczonego wskazał na Dz. U. Nr 8 z 1983 r. czyli powołał się na rozporządzenie, a nie zarządzenie resortowe. Ponadto żaden z przepisów stanowiących podstawę do przyznania emerytury nie formułuje przesłanki wskazania przepisu resortowego. Co więcej wykładnia historyczna wskazuje na konieczność pomijania przepisów resortowych sprzecznych z przepisami rozporządzenia.

Sąd przytoczył również wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2005 r. wydanym w sprawie I UK 41/05 gdzie wskazuje, że wykonywanie pracy na stanowisku określonym w zarządzeniu resortowym, której nie wymieniono w wykazach A i B, stanowiących załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.), nie uprawnia do uzyskania emerytury na podstawie art. 32 ust. 1 w związku z art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.).

W świetle dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych skarżącego, zeznań świadków i samego wnioskodawcy nie ulegało wątpliwości w ocenie Sądu Okręgowego, iż w (...) w D. jako sanitariusz wykonywał on pracę w zespołach pomocy doraźnej pogotowia ratunkowego. W dokumentach z akt osobowych nie ma żadnego angażu który by temu faktowi przeczył. Podobnie świadkowie C. (razem z ubezpieczonym w latach 1987 – 1998) i R. (razem z wnioskodawcą w klatach 1987 – 1998 i otrzymał emeryturę w wieku obniżonym) potwierdzili, że wnioskodawca pracował w zespole pogotowia ratunkowego jako sanitariusz. Oprócz niego zespół tworzyli kierowca i lekarz. Sąd Okręgowy dał wiarę zeznaniom świadków, albowiem znajdowały one potwierdzenie w dokumentach. Na wiarę zasługiwały też zeznania wnioskodawcy które potwierdzały nie tylko dokumenty, ale i zeznania świadków.

Co do pozostałych okresów wnioskodawca nie dysponował świadectwami pracy w szczególnych warunkach. W tym miejscu Sąd Okręgowy podkreślił, że postępowanie przed organem rentowym sprowadza się do analizy dokumentacji zgromadzonej w aktach, którą bada się pod względem formalnym, jednakże ograniczenia dowodowe dotyczą wyłącznie postępowania przed organami rentowymi.

Natomiast w postępowaniu sądowym dopuszczalne jest ustalenie charakteru pracy i jej okresów także w oparciu o inne dowody. W uchwale z dnia 10.03.1984 r. w sprawie III UZP 6/84 Sąd Najwyższy stwierdził, że okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przewidziane rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43) mogą być ustalane w postępowaniu odwoławczym także innymi środkami dowodowymi, niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy (por. wyrok SN z 4.08.1999 r., II UKN 619/98, OSNP 2000/11/439). Dlatego też obowiązkiem Sądu I instancji było dopuszczenie wszelkich dostępnych dowodów i weryfikacja ich w ramach swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.).

Ze świadectw pracy dołączonych do akt organu rentowego wynikało, iż S. W. pracował w Zakładach (...) we W. jako manewrowy od 12 stycznia 1978 r. do 3 maja 1981 r. i jako ustawiacz od 14 lutego 1983 r. do 3 marca 1983 r. oraz od 20 sierpnia 1984 r. do 31 listopada 1987 r. jako ustawiacz. Dokumenty te nie budziły wątpliwości Sądu Okręgowego co do ich autentyczności, ponieważ strony ich prawdziwości nie kwestionowały. Organ rentowy nie uznał tych okresów w z uwagi na brak świadectw pracy w szczególnych warunkach. Sąd Okręgowy przyjął, że nie było podstaw do odmowy uznania wiarygodności świadectw pracy. Uznał, że potwierdzały one pracę wnioskodawcy w szczególnych warunkach określoną w wykazie A dziale VIII poz. 13 rozporządzenia tj. prace zakładowych służb kolejowych bezpośrednio związane z utrzymaniem ruchu pociągów. Stanowisko ustawiacza i manewrowego figuruje zresztą w zarządzeniu resortowym. Treść świadectw pracy potwierdził w swoich zeznaniach wnioskodawca, który stwierdził, że w Zakładach (...) we W. była bocznica kolejowa na której pracował. Jako manewrowy pracował przy ustawianiu wagonów, podstawianiu wagonów na konkretny tor, ich łączeniu w składy i rozłączaniu. Jako ustawiacz wnioskodawca wykonywał pracę bardziej odpowiedzialną, bo sprawdzał czy wagony są sprawne, spisywał wykazy wagonów z bocznic. Uprawnienia ustawiacza uzyskał z dniem 25 września 1979 r. W świadectwie pracy z dnia 23 listopada 1987 r za okres od 20 sierpnia 1984 do 30 listopada 1987 r. wskazano zresztą że ubezpieczony wykonywał pracę w I kategorii zatrudnienia (3 lata 3 miesiące i 12 dni ).

Sąd Okręgowy uznał, że decydujące znaczenie miały dowody z dokumentów, które wiernie odzwierciedlały charakter pracy ubezpieczonego.

Ubezpieczony osiągnął wiek emerytalny 60 lat, posiada wymagany staż emerytalny - okresy składkowe i nieskładkowe w ilości ponad 25 lat, wykazał wymagany okres 15 lat pracy w warunkach szczególnych. S. W. spełnił zatem wszystkie przesłanki warunkujące prawo do emerytury. Uzyskał to świadczenie od dnia (...) roku, czyli od dnia ukończenie 60 roku życia.

Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodził się organ rentowy i w dniu 23 marca 2015 r. wniósł apelację, zaskarżając wyrok w całości. Zarzucił mu:

- naruszenie art. 184 ust. l pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu pieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.) oraz w związku z § 2 ust. l i 2, § 4 ust. l pkt 3, st. 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43) oraz w związku z § 8 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 maja 1979 r. w sprawie pierwszej kategorii zatrudnienia (Dz.U. Nr 13, poz. 86 ze zm.), poprzez przyjęcie, że ubezpieczony nabył prawo do emerytury z tytułu wykonywania pracy przez co najmniej 15 lat w szczególnych warunkach oraz zaliczonej do pierwszej kategorii zatrudnienia, podczas gdy warunku tego nie spełnił,

- naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, a w konsekwencji poczynienie błędnych ustaleń faktycznych, co do okresów pracy ubezpieczonego w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze i przyjęcie, że ubezpieczony wykazał, że wykonywał pracę w warunkach szczególnych (bądź zaliczoną do pierwszej kategorii zatrudnienia) w okresach od 12 stycznia 1978 r. do 3 maja 1981 r. jako manewrowy, od 14 lutego 1983 r. do 3 marca 1983 r. jako ustawiacz oraz od 20 sierpnia 1984 r. do 31 listopada 1987 r. jako ustawiacz.

Wskazując na powyższe, organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie odwołania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na apelację z dnia 9 kwietnia 2015 r.. ubezpieczony wniósł o jej oddalenie, a także o zasądzenie od organu rentowego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Kontrola instancyjna zaskarżonego rozstrzygnięcia doprowadziła Sąd Apelacyjny do wniosku, że wyrok Sądu Okręgowego został oparty na prawidłowych
ustaleniach faktycznych, poczynionych w granicach swobodnej oceny dowodów,
o której stanowi art. 233 § 1 k.p.c., uzasadniających w całokształcie przyjętych faktów podstawę dla stanowczego rozstrzygnięcia w sprawie. Sąd I instancji wskazał również w pisemnych motywach wyroku jaki stan faktyczny stał się podstawą jego rozstrzygnięcia oraz podał, na jakich dowodach oparł się przy jego ustalaniu. Wbrew twierdzeniom strony apelującej, za uprawnioną należało również uznać ocenę przeprowadzonych dowodów, zwłaszcza, że była pełna, nie zawierała błędów logicznych, ani wewnętrznych sprzeczności. Sąd Apelacyjny przyjął zatem poczynione w pierwszej instancji ustalenia faktyczne za własne, bez potrzeby ich korekty, czy uzupełniania, czyniąc je zarazem integralną częścią niniejszego orzeczenia, w konsekwencji czego nie zachodzi potrzeba ich szczegółowego powtarzania.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów, w tym co do błędnie ustalonego stanu faktycznego, należy wskazać, że podniesione zarzuty apelacji nie podważyły poczynionych przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych zwłaszcza, że w ocenie Sądu Apelacyjnego ustalenia istotne znajdują oparcie w zgromadzonym materiale dowodowym. Sąd I instancji nie wykroczył poza ramy swobodnej oceny dowodów.

Należy wyjaśnić, że swobodna sędziowska ocena dowodów może być podważona jedynie wówczas, gdyby okazała się rażąco wadliwa lub oczywiście błędna (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 2002 r., II UKN 43/01, LEX nr 560561). Przyznanie sądowi w art. 233 § 1 k.p.c. prawa do swobodnej oceny dowodów oznacza, że do sądu należy wybór określonych środków dowodowych według mocy ich oddziaływania na przekonanie sędziowskie oraz prawo do ich oceny, która, mimo że jest oceną swobodną, to jednak nie może pozostawać w sprzeczności z regułami logicznego rozumowania i wnioskowania oraz z zasadami doświadczenia życiowego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 lutego 2002 r., I PKN 848/00, LEX nr 560529). Zauważyć należy, że wyrażona w art. 233 § 1 k.p.c. zasada swobodnej oceny dowodów, pozostawia sądowi orzekającemu wybór określonych środków dowodowych, sposób ich przeprowadzenia oraz ocenę. Granice tej „swobody” wyznaczają trzy czynniki: logiczny, ustawowy oraz ideologiczny, przez który rozumie się poziom świadomości prawnej sędziego, czyli znajomość przepisów, doktryny i orzecznictwa, a także informacje dotyczące różnych faktów życia społecznego, kultura prawna, jak i stan pozaprawnych reguł i ocen społecznych, do których odsyłają przepisy obowiązującego prawa (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 2002 r., II UKN 806/00, LEX nr 560570). Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie, III AUa 758/12, LEX nr 1223279). Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie może polegać tylko na zaprezentowaniu przez stronę skarżącą stanu faktycznego, ustalonego przez organ rentowy na podstawie własnej oceny dowodów (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 14 kwietnia 2010 r., I ACa 240/10, LEX nr 628186), skoro w apelacji nie wskazuje skutecznie na istnienie którejkolwiek z opisanych powyżej przesłanek naruszenia zasady swobodnej oceny środków dowodowych.

Przedmiotem sporu było ustalenie, czy ubezpieczony legitymuje się wystarczającym okresem pracy w warunkach szczególnych, od którego uzależnia się przyznanie emerytury w obniżonym wieku.

Organ rentowy wskazał w apelacji, że ze świadectw pracy nie wynika, że ubezpieczony wykonywał pracę w szczególnych warunkach. W odniesieniu do tego zarzutu, Sąd Apelacyjny podkreśla, że treść świadectwa pracy może podlegać weryfikacji. Świadectwo pracy, jak każdy dokument nieurzędowy w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., podlega kontroli zarówno co do prawidłowości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej, gdyż podmiot wydający to świadectwo nie jest organem państwowym, ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej. Dokonana przez pracodawcę w świadectwie pracy ocena charakteru zatrudnienia pracownika, czy też okresu trwania stosunku pracy nie jest dla Sądu wiążąca. Dokument ten podlega co do swojej wiarygodności i mocy dowodowej takiej samej ocenie, jak każdy inny dowód. Sąd Odwoławczy podkreśla, że brak adnotacji w aktach osobowych ubezpieczonego stwierdzających, ze ubezpieczony wykonywał pracę zaliczaną do pierwszej kategorii czy pracę w szczególnych warunkach, nie przesądza o kierunku kwalifikacji danej pracy przez Sąd. Wobec kompetencji Sądu do weryfikacji treści świadectwa pracy oczywistym jest, iż na skutek przeprowadzonego postępowania dowodowego możliwe jest przyjęcie przezeń odmiennego stanowiska.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, chybiony jest także zarzut organu rentowego wskazujący, że przesłuchania strony i zeznania świadków winny stanowić dowód o charakterze subsydiarnym. Świadectwo pracy jako dowód z dokumentu prywatnego nie ma silniejszej mocy dowodowej niż dowód z zeznań świadków lub z przesłuchania stron (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 6 sierpnia 2014 r., sygn. akt III AUa 1869/13).

Prawidłowo Sąd Okręgowy ustalił na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, w tym przesłuchania ubezpieczonego, zeznań świadków oraz akt osobowych, następujące prace w szczególnych warunkach wykonywane przez ubezpieczonego:

- sanitariusza w(...) w D., od 1 grudnia 1987 r. do końca grudnia 1998 r. (co daje łącznie okres 11 lat i 11 miesięcy). Ta praca jest wymieniona w wykazie A dział XII pkt 4 jako „Prace w zespołach pomocy doraźnej pogotowia ratunkowego oraz medycznego ratownictwa górniczego” (Rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z dnia 7 lutego 1983 r., Dz.U. 1983 Nr 8, poz. 43 ze zm.),

- manewrowego w Zakładach (...) we W., od 12 stycznia 1978 r. do 3 maja 1981 r. (łącznie 3 lata, 3 miesiące, 22 dni), wymieniona w wykazie A dział VIII pkt 13 ww. rozporządzenia – „Prace zakładowych służb kolejowych bezpośrednio związane z utrzymaniem ruchu pociągów”,

- ustawiacza w Zakładach (...) we W., od 14 lutego 1983 r. do 3 marca 1983 r. (18 dni), a także od 20 sierpnia 1984 r. do 30 listopada 1987 r. (3 lata, 3 miesiące, 11 dni), również w wykazie A dział VIII pkt 13 „Prace zakładowych służb kolejowych bezpośrednio związane z utrzymaniem ruchu pociągów”.

Apelujący nie kwestionował okresu pracy ubezpieczonego w szczególnych warunkach na stanowisku sanitariusza w (...) w D.. Podważył natomiast ustalenia Sądu I instancji dotyczące okresów pracy w Zakładach (...) we W.. Sąd Apelacyjny wskazuje, że okresy zatrudnienia w Zakładach (...) we W. niewątpliwie charakteryzowały się znaczną szkodliwością dla zdrowia i znacznym stopniem uciążliwości. Nie ulega wątpliwości, że praca na tych stanowiskach należy do prac ujętych w wykazie A dział VIII pkt 13 Rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z dnia 7 lutego 1983 r. Materiał dowodowy, doświadczenie życiowe oraz zasady logicznego myślenia przemawiają za tym, że ustalenia poczynione przez Sąd I instancji były prawidłowe.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, łączny okres pracy S. W. w szczególnych warunkach wynosi 17 lat, 7 miesięcy i 21 dni, bowiem do takiego okresu zaliczyć należy pracę na stanowisku sanitariusza, a także manewrowego i ustawiacza.

Zatem przedmiot sporu został prawidłowo rozstrzygnięty przez Sąd Okręgowy. Sąd Apelacyjny utrzymuje to stanowisko, uznając, że ubezpieczony spełnił wszystkie warunki konieczne do otrzymania wnioskowanego świadczenia.

Reasumując, zarzuty podniesione w apelacji okazały się nieuzasadnione. Orzeczenie wydane przez Sąd I instancji odpowiada obowiązującemu prawu i brak jest podstaw do jego zmiany. Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację organu rentowego.

O kosztach zastępstwa procesowego za II instancję Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t. j. Dz. U. z 2013 r. poz. 490).

SSA Romana Mrotek SSA Zofia Rybicka-Szkibiel SSO del. Beata Górska