Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 01 marca 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Barbara Syta

Protokolant: Karolina Kowalczyk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 22 stycznia 2016 roku oraz 24 lutego 2016 roku

w W.

w postępowaniu zwyczajnym

sprawy M. Z.

syna R. i M. z d. S.

urodzonego dnia (...) w W.

obwinionego o to, że:

w dniu 07 sierpnia 2015 r. ok. godz. 20:20 w W. przy ul. (...) spożywał alkohol,

tj. za wykroczenie z art. 43 ¹ ust 1 Ustawy z dn. 26 października 1982 r. o wychowaniu
w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi

orzeka:

I.  obwinionego M. Z. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, przy czym ustala, że obwiniony spożywał alkohol na bulwarze (...) na wysokości ul. (...), tj. w miejscu zabronionym, co stanowi wykroczenie z art. 43 ¹ ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi i za to na podstawie art. 43 ¹ ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi skazuje go, a na podstawie art. 43 ¹ ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi w zw. z art. 48 kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierza obwinionemu karę grzywny w wysokości 100 (sto) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt XI W 10633/15

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 07 sierpnia 2015 roku około godziny 20:20 w W. na bulwarze (...), na wysokości ul. (...), M. Z. wraz z kolegą M. W. spożywali alkohol w postaci piwa. Zauważył ten fakt pieszy patrol Policji, który podjął interwencję. Funkcjonariusz P. M. wylegitymował M. Z. i nałożył na niego mandat karny kredytowany w kwocie 100 zł za spożywanie alkoholu w miejscu zabronionym. M. Z. odmówił przyjęcia mandatu motywując ten fakt nieadekwatnością kwoty mandatu do popełnionego wykroczenia.

W trakcie interwencji podejmowanych przez piesze patrole funkcjonariuszy Policji na (...) podają oni, jako miejsce przeprowadzenia interwencji, najbliższy możliwy do określenia adres, z uwagi na wymogi policyjnego systemu.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

-

częściowych wyjaśnień obwinionego złożonych w toku czynności wyjaśniających (k. 5) oraz w postępowaniu przed Sądem;

-

częściowych zeznań świadka M. W. złożonych w postępowaniu przed Sądem;

-

zeznań świadka P. M. złożonych w postępowaniu przed Sądem;

-

notatki urzędowej (k. 1).

Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Podczas przesłuchania w toku czynności wyjaśniających podał, że został zatrzymany przez policjanta, który poinformował go, że schodki to jest ulica i na tej podstawie chce go ukarać mandatem. Obwiniony wskazał, że, jego zdaniem, schodki nad W. to nie jest ulica, gdzie obowiązuje ustawowy zakaz spożywania alkoholu. Podał również, że interwencja odbyła się na terenie schodków nad W. na wysokości pomnika (...), a nie przy ul. (...). Przesłuchany na rozprawie w dniu 22 stycznia 2016 roku wyjaśnił, że jego zdaniem istnieje zasadniczy błąd w określeniu miejsca popełnienia zarzucanego mu czynu. W opinii obwinionego wraz z kolegą spożywał alkohol w miejscu nieobjętym zakazem tj. nad rzeką, na schodkach, na wysokości Pomnika (...). W związku z powyższym obwiniony powziął wątpliwość, co do miejsca przeprowadzenia interwencji. Obwiniony tym samym potwierdził wyjaśnienia złożone w toku czynności wyjaśniających.

Sąd zważył, co następuje:

Nie ulega w niniejszej sprawie wątpliwości, że obwiniony M. Z. w dniu 07 sierpnia 2015 roku około godz. 20:20 w W., na (...), spożywał alkohol w postaci piwa. Zdaniem Sądu jest to fakt bezsporny, którego w swoich wyjaśnieniach nie negował sam obwiniony.

Wyjaśnienia obwinionego w zakresie dotyczącym faktu spożywania przez obwinionego, wraz z M. W., piwa na (...) na lewym brzegu W. w W. Sąd uznał za wiarygodne. Wyjaśnienia te znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadków M. W. i P. M.. Sąd odmówił waloru wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego w zakresie, w jakim wskazał, że do zdarzenia doszło w miejscu nieobjętym zakazem spożywania alkoholu, ponadto w miejscu innym, niż wynika to z zebranego w toku postępowania sądowego materiału dowodowego. W ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionego w zakresie, w jakim twierdził, że jego zdaniem, na bulwarach wiślanych nie obowiązuje zakaz spożywania alkoholu, stanowią błędną interpretację stanu faktycznego i stanowią jedynie przyjętą przez obwinionego linię obrony mającą go doprowadzić do uniknięcia odpowiedzialności za popełnione wykroczenie. Odnosząc się do faktu podawania przez obwinionego innego miejsca spożywania piwa i interwencji, niż objęte wnioskiem o ukaranie, podkreślić należy, że Sąd nie uznał wyjaśnień w tej części za wiarygodne. Wyjaśnienia obwinionego w tym zakresie pozostają w sprzeczności z zeznaniami świadka P. M. oraz treścią notatki urzędowej sporządzonej bezpośrednio po zdarzeniu. Świadek P. M. wyjaśnił w swoich zeznaniach, że podczas podejmowania interwencji na (...) podaje dyżurnemu najbliższy możliwy do określenia adres, z uwagi na to, że samo określenie (...) jest zbyt ogólne, ponadto, takie są wymogi systemu policyjnego. Świadek wskazał również, że to samo miejsce, które jest podawane dyżurnemu, jest następnie wpisywane do notatki urzędowej sporządzanej ze zdarzenia.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka M. W. w części dotyczącej faktu spożywania wraz z obwinionym, w dniu 07 sierpnia 2015 roku na terenie (...), piwa. W tym zakresie zeznania M. W. znajdują potwierdzenie w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym w postaci wyjaśnień obwinionego, zeznań świadka P. M. oraz notatki urzędowej.
W pozostałym zakresie zeznania świadka M. W. Sąd uznał za niewiarygodne. Wskazać należy, że na świadka również został w tym dniu nałożony mandat karny za popełnienie wykroczenia z art. 43 ¹ ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, którego nie przyjął. W związku z powyższym, w ocenie Sądu, jest on pośrednio zainteresowany w sprawie i przedstawia wersję zdarzenia zbieżną z wersją podawaną przez obwinionego. W ocenie Sądu świadek, podobnie jak obwiniony, przedstawia własną interpretację stanu faktycznego, w szczególności odnośnie oceny, że jego zdaniem, na (...), tj. schodkach nad W., nie obowiązuje ustawowy zakaz spożywania alkoholu.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka P. M., który wskazał, że często w okresie letnim dochodzi do interwencji na terenach (...), po lewej stronie W., związanych ze spożywaniem alkoholu. Przyznał, że nie pamięta samej interwencji, jednakże wskazał, że według niego część bulwarów stanowi ulicę, z uwagi na wyznaczoną ścieżkę rowerową, zaś część stanowi deptak. Ponadto wskazał, że w trakcie interwencji w przedmiotowych miejscach, z uwagi na ograniczenia systemu – do którego nie można wprowadzić nazw własnych bulwarów – zmuszony jest wskazywać dyżurnemu najbliższą możliwą lokalizację. W ocenie Sądu świadek zeznawał w sposób obiektywny, podając jedynie te okoliczności, które zapamiętał z interwencji. Podkreślić należy, że świadek podejmował czynności w stosunku do obwinionego w związku z pełnieniem czynności służbowych. W ocenie Sądu świadek, jako osoba obca dla obwinionego, nie był w żaden sposób zainteresowany wynikiem postępowania i podawał jedynie fakty związane z podejmowaną interwencją. Fakt, że świadek nie pamiętał dokładnie okoliczności zdarzenia, nie wpływa, w ocenie Sądu, na wiarygodność jego zeznań. Z uwagi na upływ czasu od zdarzenia oraz wielość tego typu interwencji z udziałem świadka jest to sytuacja jak najbardziej usprawiedliwiająca niepamięć.

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty ujawnione na rozprawie bez ich odczytywania w trybie art. 76 § 1 kpw w postaci: notatki urzędowej (k. 1), danych z KRK (k. 9), opinii prawnej (k. 28 – 53) oraz zdjęcia (k. 68). Sąd uznał powyższe dokumenty za w pełni wiarygodne. Strony nie kwestionowały ich prawdziwości ani autentyczności, Sąd natomiast z urzędu nie dostrzegł powodów, dla których należałoby im odmówić wiarygodności i mocy dowodowej.

Odnosząc się do opinii prawnej przedłożonej przez obwinionego podkreślić należy, że dokument ten Sąd uznał za wiarygodny, nie stanowi on jednak żadnej obowiązującej wykładni przepisów prawa. Opinia stanowi dokument prywatny, sporządzony dla Zarządu Mienia(...) W. i wyraża jedynie stanowisko osoby sporządzającej opinię na temat kwestii spożywania alkoholu na (...) W. w W..

Analizując powyższy stan faktyczny Sąd doszedł do przekonania, że obwiniony M. Z. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wykroczenia określonego w art. 43 ¹ ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 roku o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.

Zgodnie z art. 43 ¹ ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 roku o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, kto spożywa napoje alkoholowe wbrew zakazom określonym w art. 14 ust. 2a-6 albo nabywa lub spożywa napoje alkoholowe w miejscach nielegalnej sprzedaży, albo spożywa napoje alkoholowe przyniesione przez siebie lub inną osobę w miejscach wyznaczonych do ich sprzedaży lub podawania, podlega karze grzywny. Ponadto, zgodnie z art. 14 ust. 2a w/w ustawy zabrania się spożywania napojów alkoholowych na ulicach, placach i w parkach, z wyjątkiem miejsc przeznaczonych do ich spożycia na miejscu, w punktach sprzedaży tych napojów. Uwzględniając powyższe popełnia wykroczenie ten, kto spożywa napój alkoholowy w miejscu objętym zakazem, a więc m. in. na ulicach, placach i parkach, poza miejscami do tego wyznaczonymi. Znamię „spożywa” należy rozumieć jako „pija napój alkoholowy, przy czym chodzi o faktyczne picie a nie tylko jego markowanie” ( Kotowski W., Kurzępa B., Komentarz do art. 43(1) ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi [w:] Wykroczenia pozakodeksowe. Komentarz, LexisNexis, 2008).

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 14 ust. 6 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi rada gminy ma prawo wprowadzić stały lub czasowy zakaz sprzedaży, podawania, spożywania oraz wnoszenia napojów alkoholowych w miejscach lub na określonych obszarach gminy ze względu na ich charakter. Zgodnie z powyższym zakaz taki może zostać wprowadzony na terenach (...) na mocy uchwały Rady (...) W.. Brak takich regulacji może wzbudzać wiele wątpliwości, co do faktycznego istnienia zakazu spożywania alkoholu w przedmiotowych miejscach.

W ocenie Sądu miejsce, w którym obwiniony spożywał alkohol, tj. bulwar (...), stanowi miejsce ogólnodostępne. W dniu zdarzenia, jak wskazał świadek M. W., na bulwarze znajdowało się wiele osób. W dalszej kolejności wskazać należy, że nie jest to miejsce anonimowe, tj. nie stanowi bliżej nieokreślonego bulwaru leżącego nad W.. Nazwa (...) został nadany temu miejscu w drodze uchwały Rady Miasta Stołecznego W. z dnia 21 września 2006 r. nr (...) w sprawie nadania nazwy bulwarowi nadwiślańskiemu w D. Ś. (...) W. (Dz. Urz. Woj. Maz. Nr 217 poz. 8205). Podstawą tego uregulowania jest wyłączna właściwość rady gminy, wynikająca z art. 18 ust. 2 pkt 13 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym (Dz. U. 2015.1515 j.t). Zgodnie z powyższym przepisem do wyłącznej właściwości rady gminy należy podejmowanie uchwał w sprawach herbu gminy, nazw ulic i placów będących drogami publicznymi lub nazw dróg wewnętrznych w rozumieniu ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 460, z późn. zm.), a także wznoszenia pomników. Warto także zwrócić uwagę na to, że zgodnie z ar. 8 ust. 1 ustawy o drogach publicznych „drogi, drogi rowerowe, parkingi oraz place przeznaczone do ruchu pojazdów, niezaliczone do żadnej z kategorii dróg publicznych i niezlokalizowane w pasie drogowym tych dróg są drogami wewnętrznymi”. Reasumując, bulwar (...) stanowić powinien zatem przynajmniej drogę wewnętrzną, aby Rada (...) W. na podstawie tej regulacji mogła nadać temu miejscu nazwę własną.

Ponadto wskazać należy, że zgodnie z definicją znajdującą się w Wielkim Słowniku Języka Polskiego PAN-u, termin: „bulwar” oznacza, że jest to „ulica spacerowa w mieście lub wzdłuż morza, oceanu albo rzeki” ( Żmigrodzki P. (red.), Wielki Słownik Języka Polskiego PAN, Instytut Języka Polskiego PAN, Kraków 2007, http://www.wsjp.pl). Podobnie definiuje to pojęcie w słowniku terminów architektonicznych i urbanistycznych dr hab. Agnieszka Zabłocka – Kos, gdzie wśród rodzajów ulic wymienia także „bulwar”, definiując go jako: „szeroka, zadrzewiona ulica nad brzegiem rzeki, jeziora lub morza” (http://historiasztuki.uni.wroc.pl/sklad/azk/azk_d1.html). Nie ulega zatem wątpliwości, uwzględniając wykładnię językową, jak i fachowe nazewnictwo architektoniczne, że bulwar stanowi ulicę i, w ocenie Sądu, tak też powinien być traktowany.

Zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy pozwala na bezsporne stwierdzenie, że M. Z. swoim zachowaniem wypełnił znamiona wykroczenia z art. 43 ¹ ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałania alkoholizmowi.
W ocenie Sądu bowiem obwiniony spożywał alkohol na bulwarze wiślanym, stanowiącym ulicę, w miejscu ogólnodostępnym oraz w otoczeniu bliżej nieokreślonej liczby osób, tj.
w miejscu objętym zakazem wynikającym z w/w ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.

W ocenie Sądu obwiniony wypełnił także ustawowe znamię winy, rozumiane jako możliwość przypisania mu popełnienia wykroczenia. Obwiniony jest bowiem osobą pełnoletnią i nie zachodziły wątpliwości odnośnie jego poczytalności. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego jego wina nie budzi żadnych wątpliwości. Obwiniony mógł i powinien zachować się w sposób nie naruszający norm prawnych.
W niniejszej sprawie nie zostały ujawnione żadne negatywne przesłanki, których zaistnienie wykluczałoby możliwość przypisania M. Z. winy. W ocenie Sądu obwiniony popełnił zarzucany mu czyn umyślnie. Spożywał bowiem alkohol w miejscu objętym ustawowym zakazem, dostępnym dla nieokreślonej liczby osób, pomimo posiadanej świadomości, że jest to zabronione.

Art. 1 § 1 kw stanowi, że odpowiedzialności za wykroczenie podlega ten tylko, kto popełnia czyn społecznie szkodliwy, zabroniony przez ustawę pod groźbą określonej kary.
W art. 47 § 6 kw ustawodawca precyzuje, że przy ocenie społecznej szkodliwości czynu należy brać pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Czyn obwinionego godzi w dobro, jakim jest zdrowie i moralność, a także wolność i dobra osobiste innych osób. Powyższe przesądza o społecznej szkodliwości czynu.

W sytuacji, gdy w świetle poczynionych ustaleń faktycznych, popełniony przez sprawcę czyn wypełnia znamiona określone w stosownym przepisie ustawy, przy czym jednocześnie istnieje możliwość określenia społecznej szkodliwości tego czynu i przypisanie jego popełnienia działającemu świadomie sprawcy, należy stwierdzić, że zachodzą wszystkie przesłanki odpowiedzialności za wykroczenie. Należy więc skonstatować, że M. Z. ponosi odpowiedzialność za popełnienie wykroczenia z art. 43 ¹ ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.

Sąd wymierzając obwinionemu karę za popełnione wykroczenie kierował się ustawowymi dyrektywami jej wymiaru zawartymi w art. 33 kw. Mając na uwadze brak karalności obwinionego, zdaniem Sądu, kara grzywny w wysokości 100 złotych jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu i nie przekracza stopnia winy obwinionego. W ocenie Sądu zastosowana sankcja spełni także swoje cele w zakresie prewencji generalnej oraz będzie wystarczająca, aby M. Z. nie popełnił podobnego wykroczenia ponownie i przestrzegał przepisów prawa oraz zasad moralnych w przestrzeni publicznej. Zdaniem Sądu wysokość kary grzywny została dostosowana do warunków materialnych obwinionego i mimo tego, iż kara spełni funkcję represyjną, to obwiniony będzie w stanie uiścić kwotę grzywny nie odnosząc znacznego uszczerbku.

Na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 30 złotych, ustaloną na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 ze zm.) oraz koszty postępowania, tj. zryczałtowane wydatki postępowania (100 złotych), których wysokość ustalono na podstawie § 1 pkt 1 oraz § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2001 r., nr 118, poz. 1269 ze zm.).