Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lutego 2016 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy
w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Sylwia Roszak

Protokolant stażysta Paulina Piotrowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 lutego 2016 r. w B.

sprawy z powództwa D. Z.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3558,80 zł (trzy tysiące pięćset pięćdziesiąt osiem złotych osiemdziesiąt groszy) z odsetkami od dnia 17 listopada 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku w wysokości ustawowej oraz od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty w wysokości ustawowej za opóźnienie,

II.  oddala powództwo w pozostałej części;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 467,60 zł (czterysta sześćdziesiąt siedem złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje zwrócić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowemu w Bydgoszczy:

- powodowi kwotę 900 zł (dziewięćset złotych)

- pozwanemu kwotę 24,54 zł (dwadzieścia cztery złote pięćdziesiąt cztery grosze)

tytułem niewykorzystanych zaliczek.

SSR Sylwia Roszak

UZASADNIENIE

Powódka D. Z. wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 4.297,32 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 17 listopada 2014 r. do dnia zapłaty. Nadto powódka wniosła o zasądzenie zwrotu kosztów procesu z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że jest nabywcą wierzytelności przysługującej P. J. od pozwanego z tytułu szkody komunikacyjnej z dnia 16 października 2014 r. w pojeździe marki V. numer rejestracyjny (...), spowodowanej przez kierowcę ubezpieczonego w firmie pozwanego w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody związane z ruchem tych pojazdów. Poszkodowany zgłosił szkodę pozwanemu w dniu 17 października 2014 r., domagając się wypłaty odszkodowania za uszkodzenie pojazdu oraz wynajem pojazdu zastępczego i holowanie. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność co do zasady i przyznał powódce odszkodowanie w kwocie 12.802,60 zł z tytułu kosztów naprawy, kwotę 772,69 zł z tytułu kosztów holowania i 2.324,70 zł z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego. Poszkodowany nie zgodził się z decyzją pozwanego, bowiem koszty naprawy pojazdu wyniosły 15.213,38 zł, koszty holowania 1.833,93 zł, zaś koszty wynajmu pojazdu zastępczego wyniosły 3.150,00 zł. Powódka wskazał, iż w imieniu poszkodowanego odwoływała się od decyzji pozwanego, lecz pozwany do dnia wniesienia pozwu nie uznał roszczenia powódki o dopłatę odszkodowania.

Pozwany (...) S.A. w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów procesu i zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany wskazał, iż po przeprowadzeniu analizy zebranej dokumentacji szkodowej uznał roszczenie powódki z tytułu uszkodzenia pojazdu do kwoty 12.802,60 zł. Pozwany podał, iż przyznał powódce odszkodowanie z tytułu najmu pojazdu zastępczego za okres 21 dni, wg stawki 90 zł, za jeden dzień najmu oraz koszty holowania pojazdu i wyciągania z rowu w kwocie ryczałtu do 25 km 125 zł netto plus 4,80 zł netto za każdy dodatkowy km holowania oraz koszty wyciągania samochodu z rowu przy użyciu 2 holowników 2 x 170 zł netto. Pozwany podniósł, iż średni koszt najmu pojazdu o porównywalnej klasie co uszkodzony pojazd wynosi 90,00 zł netto za dobę. Wskazał, iż nie może być obciążany kosztami nadmiernymi.

W piśmie procesowym z dnia 22 września 2015 r. powódka podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie. Powódka wskazała, iż koszty naprawy pojazdu potwierdzone zostały fakturą VAT oraz kosztorysem powódki, zaś pozwany w odpowiedzi na pozew nie kwestionował poniesionych kosztów napraw. Powódka podniosła, iż faktura VAT nr (...) wykazała stawki holowania, załadunku i rozładunku obowiązujące w wybranej przez poszkodowanego firmie. Stwierdziła, iż poszkodowany nie miał obowiązku poszukiwania firmy proponującej najniższe stawki, zaś pozwany nie wykazał podstawy faktycznej przyjętych przez siebie stawek. Powódka wskazała, iż uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego wynosił 21 dni, zaś stawka 150 zł za dzień najmu nie jest stawką uśrednioną, lecz stawką obowiązującą w firmie powódki.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 16 października 2014 r. pojazd marki V. o numerze rejestracyjny (...) stanowiący własność P. J. został uszkodzony przez kierowcę ubezpieczonego w zakresie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody spowodowane ruchem pojazdów u pozwanego.

D owód: oświadczenie sprawcy kolizji drogowej- /k. 34akt/

Wobec uszkodzenia pojazd poszkodowanego został odholowany do zakładu naprawczego. Koszty holowania wyniosły 1.833,93 zł.

Dowód: faktura VAT nr (...) - k. 28 akt.

W dniu 16 października 2014 r. poszkodowany P. J. zawarł z A. Z. umowę najmu, na podstawie, której A. Z. wynajął poszkodowanemu samochód zastępczy marki V., na okres od dnia 16 października 2014 r. do dnia 25 listopada 2014 r. Faktyczny czas najmu związany z przedmiotową kolizją trwał od dnia 17 października 2014 roku do 7 listopada 2014 roku. Koszt najmu pojazdu za jeden dzień wynosił 150,00 zł brutto. Poszkodowany najmował pojazd przez 21 dni. Z tytułu najmu samochodu zastępczego powód wystawił poszkodowanemu fakturę VAT na kwotę 3.150,00 zł brutto. Poszkodowany nie miał możliwości korzystania z innego pojazdu.

Dowód: uzasadnienie wynajęcia pojazdu zastępczego – k. 30 akt, umowa najmu – k. 31 akt, faktura VAT nr (...) k. 32 akt.

W dniu 17 października 2014 r. poszkodowany zgłosił szkodę pozwanemu.

Okoliczności bezsporne.

Poszkodowany poniósł koszty naprawy pojazdu marki V. numer rejestracyjny (...) w wysokości 15.213.38 zł brutto.

D owód: kosztorys (...) nr (...) – k. 18-22 akt, faktura VAT (...) – k. 16 akt

Pozwany uznał swoją odpowiedzialność co do zasady oraz po dokonaniu oględzin uszkodzonego pojazdu i wyliczeniu kosztów naprawy, przyznał poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 12.029,91 zł tytułem naprawy pojazdu, zwrócił koszty holowania pojazdu w wysokości 772,69 zł oraz zwrócił koszty wynajmu pojazdu zastępczego w wysokości 2.324,70 zł. Powyższe kwoty zostały wypłacone powodowi.

D owód: kosztorys(...)nr (...) – k. 10-15 akt, pismo pozwanego z dnia 17 grudnia 2014 r. - k. 8 akt, pismo pozwanego z dnia 7 listopada 2014 r. - k. 9 akt.

W dniu 25 listopada 2014 r. D. Z. nabyła wierzytelność przysługującą P. J. od pozwanego z tytułu przedmiotowej szkody komunikacyjnej.

Dowód : umowa cesji wierzytelności - k. 35 akt.

Średni koszt najmu pojazdu zastępczego o klasie porównywalnej do klasy pojazdu uszkodzonego na rynku (...) w okresie od października do listopada 2015 r. wynosił 113,88 zł.

Dowód: pisemna opinia techniczna nr 04/11/2015 biegłego sądowego S. G. wraz z kalkulacją naprawy z dnia 10 listopada 2015 r. - k. 69-76 akt

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dokonał powyższych ustaleń faktycznych na podstawie okoliczności bezspornych, powołanych wyżej dokumentów prywatnych raz w oparciu o pisemną opinię biegłego sądowego S. G..

Z uwagi na treść art. 328 § 2 k.p.c. Sąd poprzestał na wskazaniu dowodów, na których się oparł, natomiast nie omawiał dowodów zgromadzonych w niniejszej sprawie, albowiem żadnemu z nich nie odmówił wiarygodności.

Na wstępie należy wskazać, że powódka na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 25 listopada 2014 r., weszła w ogół praw poszkodowanego P. J. związanych ze szkodą dotyczącą uszkodzenia w dniu 16 października 2014 r. pojazdu marki V. numer rejestracyjny (...).

Poza sporem w sprawie pozostawał fakt odpowiedzialności pozwanego za przedmiotową szkodę. Pozwany uznał, bowiem roszczenie co do zasady, jak i w wysokości do wypłaconej kwoty 15.127,30 zł. Pozwany wypłacił powódce kwotę 12.029,91 zł tytułem uszkodzenia pojazdu, zwrócił koszty holowania pojazdu w wysokości 772,69 zł oraz zwrócił koszty wynajmu pojazdu zastępczego w wysokości 2.324,70 zł.

Sporna w sprawie była kwestia zwrotu kosztów za wynajem pojazdu zastępczego. Pozwany w odpowiedzi na pozew nie kwestionował roszczenia powódki o dopłatę do odszkodowania kwoty z tytułu naprawy pojazdu oraz z tytułu holowania pojazdu, ani także ilości dni najmu pojazdu zastępczego. Pozwany w swoim piśmie zakwestionował jedynie stawkę za najem pojazdu zastępczego, wskazując, iż powinna ona wynosić 90 zł za dobę. Pozwany nie kwestionował również okresy najmu.

Mając na względzie, że rozstrzygnięcie sprawy wymagało uzyskania wiadomości specjalnych Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej na okoliczność, jaki był średni koszt najmu pojazdu o klasie podobnej do V. w okresie październik – listopada 2014 roku na terenie B.

Biegły sądowy S. G. ustalił, że uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego wynosił 17 dni roboczych, zaś średni koszt najmu pojazdu zastępczego na rynku (...) w okresie od października do listopada 2015 r. wynosił 113,88 zł.

W myśl art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Stosownie zaś do art. 36 ust. 1 w/w ustawy odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, najwyżej jednak do ustalonej w umowie sumy gwarancyjnej.

Ponadto na podstawie art. 822 k.c., w wyniku zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 k.c.). Wysokość odszkodowania powinna być ustalona według reguł określonych w art. 363 k.c. Stosownie, zatem do treści art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże tylko w sytuacji gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu

Powszechnie przyjmuje się, iż w polskim systemie prawnym obowiązuje zasada pełnego odszkodowania. Zakres obowiązku naprawienia szkody normuje zaś w podstawowy sposób art. 361 k.c. Nakłada on, co do zasady na zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedzialność ograniczaną normalnymi następstwami działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła oraz stratami, które poszkodowany poniósł bądź (także) korzyściami, których w wyniku wyrządzenia szkody nie uzyskano.

W niniejszym stanie faktycznym mamy do czynienia z kolizją drogową i powstałą w ten sposób szkodą majątkową. Pojazd należący do poszkodowanego uległ uszkodzeniu – i co za tym idzie – naprawienie doznanego w ten sposób przez powoda uszczerbku, wymaga zapłacenia określonej sumy pieniężnej.

Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z 13 czerwca 2003 r., sygn. III CZP 32/03, OSNC 2004/4/51, którą kieruje się orzekający w niniejszej sprawie Sąd „odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku”. Jedyne ograniczenie, jakie zostało przewidziane przez ustawodawcę, wprowadza art. 824 ¹ § 1 k.c., który stanowi, że o ile nie umówiono się inaczej suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody.

W przedmiotowej sprawie bezsporne jest, iż poszkodowany dokonał naprawy pojazdu w wybranym przez siebie warsztacie i udokumentował naprawę kosztorysem i fakturą. Poszkodowanemu przysługuje wybór odpowiedniego warsztatu naprawczego, któremu powierzy dokonanie naprawy uszkodzonego pojazdu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003r. III CZP 32/03). Sąd Najwyższy w powyższym wyroku wskazał, że za „niezbędne” koszty naprawy należy uznać takie koszty, które zostały poniesione w wyniku przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu jego technicznej używalności istniejącej przed wyrządzeniem szkody przy zastosowaniu technologicznej metody odpowiadającej rodzajowi uszkodzeń pojazdu mechanicznego. Kosztami „ekonomicznie uzasadnionymi” są koszty ustalone według cen, którymi posługuje się wybrany przez poszkodowanego warsztat naprawczy dokonujący naprawy samochodu. Nie ma przy tym znaczenia fakt, że ceny te odbiegają (są wyższe) od cen przeciętnych dla określonej kategorii usług naprawczych na rynku. Jeżeli nie kwestionuje się uprawnienia do wyboru przez poszkodowanego warsztatu samochodowego mającego dokonać naprawy, miarodajne w tym zakresie powinny być ceny stosowane właśnie przez ten warsztat naprawczy. Sąd Najwyższy wskazał, iż z samej istoty zasady pełnej odpowiedzialności za poniesioną szkodę majątkową, powstałą z winy sprawcy ubezpieczonego w danym zakładzie ubezpieczeń, wynika, że poszkodowanego nie można obciążać obowiązkiem poszukiwania najtańszego sposobu naprawienia szkody ani koniecznością dokonania naprawy przy zastosowania części tzw. zamienników. Jeżeli jednak ubezpieczyciel wykaże, że naprawa wykonana przy użyciu części nowych i oryginalnych doprowadziła do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 r. III CZP 80/11, LEX nr 1129783).

W świetle poczynionych przez Sąd ustaleń w oparciu o przedłożone faktury oraz opinię biegłego sądowego z dnia 10 listopada 2015 r. nie ulega wątpliwości, że wypłacone dotychczas poszkodowanemu przez pozwanego odszkodowanie nie stanowi pełnego naprawienia szkody.

W ocenie Sądu obowiązek odszkodowawczy ubezpieczyciela aktualizuję się z chwilą wyrządzenia poszkodowanemu szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy samochodu i czy w ogóle zamierza go naprawić (por. uchwałę SN z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSNC 2002, nr 6, poz. 74). Podkreślić należy, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Tak ustalone odszkodowanie może ulec obniżeniu jedynie w przypadku wykazania przez ubezpieczyciela, że powoduje to wzrostu wartości pojazdu (por. uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 r., sygn. III CZP 80/11).

W niniejszej sprawie powódka wykazała istnienie wszystkich elementów uzasadniających zasądzenie na jej rzecz odszkodowania z tytułu poniesionych przez poszkodowanego kosztów naprawy oraz kosztów holowania, a także kosztów najmu pojazdu. Powódka udowodniła, że w dniu 16 października 2014 roku zaistniało zdarzenie, z którego wynika odpowiedzialność pozwanego. Wykazała, że poszkodowany w związku z tym zdarzeniem poniósł szkodę w wysokości wskazanej w treści faktur za naprawę pojazdu oraz za holowanie, a także określonej w opinii biegłego sądowego.

W istocie zarzuty pozwanego sprowadzały się do podważenia wyłącznie stawki za najem pojazdu. Raz jeszcze podkreślenia wymaga fakt, iż w toku procesu pozwany nie kwestionował kosztów poniesionej naprawy oraz kosztów holowania, w związku z powyższym Sąd w tym zakresie uznał roszczenie powódki w całości.

Niewątpliwe bowiem poszkodowany dokonał naprawy w zakładzie (...) oraz poniósł koszty związane z holowaniem pojazdu. Z tego tytułu A. Z. obciążył poszkodowanego kwotą wskazaną w fakturach: 15213,38 zł za naprawę i 1833,93 zł za najem pojazdu. Obowiązek zapłaty tych kwoty przez poszkodowanego stanowi niewątpliwie, zdaniem Sądu, uszczerbek majątkowy, podlegający zwrotowi w ramach odszkodowania. Należy podkreślić, że zdaniem Sądu, poszkodowany ma prawo wybrać taki zakład, który, w jego ocenie, gwarantuje najpełniej rzetelność naprawy. Jednocześnie ewentualna ocena związku przyczynowo – skutkowego między zdarzeniem, a szkodą winna, zdaniem Sądu, sprowadzać się jedynie do oceny, czy wysokość kosztów naprawy czy też holowania nie jest rażąco, wyjątkowo, niewspółmiernie wysoka. W przedmiotowej sprawie, nie mieliśmy zatem do czynienia z przypadkiem zawyżenia kosztów naprawy pojazdu czy też holowania. Jeżeli pozwany twierdziłby, iż faktury za naprawę i holowanie są zawyżone, to na nim, zdaniem Sądu, spocząłby ciężar dowodu wykazania, iż koszty te nie były normalnym następstwem szkody, zgodnie z art. 6 k.c. Pozwany jednakże nie kwestionował wysokości wskazanych kosztów.

Trzeba przy tym zaznaczyć, iż powód dochodził kosztów naprawy w kwocie niższej niż wynikającej z faktury nr (...) za naprawę pojazdu pomniejszonej o wypłacone należności tj. kwoty 2410,78 zł. Powód bowiem w pozwie wskazywał, iż kwota za naprawę wyniosła 15213,38 zł, a poszkodowany otrzymał kwotę 12802,60 zł, a więc domagał się 2410,91 zł. Z akt sprawy wynika natomiast, iż pozwany wypłacił z tytułu kosztów naprawy kwotę 12029,91 zł, a więc o 772,69 zł mniej niż podawał powód. Mając jednak na uwadze art. 321 k.p.c. Sąd nie mógł wyjść ponad żądanie w zakresie odszkodowania tytułem kosztów naprawy i dlatego zasądził z tego tytułu kwotę dochodzoną w pozwie tj. 2410,78 zł.

Sąd uznał również roszczenie powódki o zwrot od pozwanego kosztów najmu pojazdu zastępczego jednakże w niższej wysokości niż domagała się tego powódka. Sąd zważył, iż poszkodowany może żądać zwrotu wydatków poniesionych na najem pojazdu zastępczego przez czas potrzebny do naprawy albo nabycia pojazdu, jeżeli z okoliczności wynika, iż w tym czasie rzeczywiście korzystałby z uszkodzonego (zniszczonego) pojazdu, a zarazem nie miał dogodnej i bardziej ekonomicznej możliwości posłużenia się innym pojazdem. Ze względu na to, że korzystanie z samochodu jest obecnie standardem, co do zasady rzeczywiście nie można uznać, iż w ramach obowiązku niepowiększania szkody poszkodowany jest zobowiązany do przemieszczania się komunikacją miejską.

W tym miejscu wskazać należy, iż wprawdzie biegły stwierdził, iż uzasadniony technologicznie czas najmu pojazdu nie powinien przekroczyć 17 dni, jednakże biorąc pod uwagę fakt, iż pozwany zarówno na etapie likwidowania szkody, jak i na etapie postępowania sądowego nie kwestionował czasu najmu pojazdu, Sąd przyjął go na poziomie określonym przez powódkę i uznanym przez pozwanego, tj. 21 dni. Warto przy tym podkreślić, iż z przedłożonej faktury nr (...) wynikał okres najmu tj. od dnia 17.10.2014 r. do dnia 7.11.2014 roku, czego biegły nie uwzględnił w swojej opinii.

Sąd przyjął natomiast ustalenia biegłego w zakresie wysokości kosztów najmu pojazdu zastępczego o klasie zbliżonej do pojazdu uszkodzonego, tj. przyjął, iż dobowy koszt najmu pojazdu zastępczego powinien wynosić średnio 113,88 zł. W ocenie Sądu, w tym zakresie, wobec opinii biegłego, to powód winien udowodnić, iż koszty w wysokości 150 zł za dobę najmu nie były zawyżone, czego nie uczynił. Mając na uwadze, iż poszkodowany wynajmowała pojazd przez 21 dni x 113,88, to uzasadnione koszty wynoszą 2391,48 zł. Po pomniejszeniu ich o wypłaconą już należność z tego tytułu tj. kwotę 2324,70 zł otrzymano 66,78 zł.

Biorąc pod uwagę wskazane okoliczności, Sąd zasądził na rzecz powódki kwotę 2.410,78 zł tytułem pozostałych kosztów naprawy pojazdu z uwzględnieniem żądania pozwu, 1061,24 zł tytułem pozostałych kosztów holowania pojazdu oraz kwotę 66,78 zł tytułem pozostałych kosztów najmu pojazdu zastępczego. Powyższe kwoty stanowią różnicę między kwotą należną powódce z tytułu powstałej szkody, a kwotą odszkodowania wypłaconą przez pozwanego.

W punkcie I wyroku Sąd zasądził na rzecz powódki łączną kwotę odszkodowania w wysokości 3.558,80 zł.

O odsetkach Sąd orzekł zgodnie z art. 481 § 1 i 2 k.c. Zgodnie z treścią tego przepisu, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Zgodnie z art. 481 § 2 k.c. w brzmieniu przed nowelizacją z dnia 1 stycznia 2016 r., jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona należą się odsetki ustawowe. Zaś zgodnie z brzmieniem art. 481 §2 k.c. po nowelizacji z dnia 1 stycznia 2016 r., jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. W związku z nowelizacją art. 481 k.c. i jednoznacznym wskazaniem w pozwie, iż powód domaga się odsetek na podstawie wskazanego przepisu, Sąd zasądził odsetki w następujący sposób: odsetki ustawowe od dnia 17 listopada 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty.

Sąd w punkcie II oddalił powództwo w zakresie kwoty wykraczającej ponad należne powódce odszkodowanie za najem pojazdu zastępczego.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. Zgodnie z art. 100 k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Powódce zasądzono kwotę 3.558,80 zł z dochodzonej kwoty 4.297,32 zł. Wygrała, więc sprawę w 82 %. Koszty, jakie poniosła powódka to kwota 832,00 zł. Na powyższą kwotę składa się kwota 215,00 zł tytułem opłaty od pozwu, kwota 600,00 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika ustalonego w oparciu o § 6 pkt 3 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.) oraz kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Pozwany zaś poniósł koszty w wysokości 1.192,46 zł. Na powyższą kwotę składa się kwota 600,00 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika ustalonego w oparciu o § 6 pkt 3 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.), kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kwota 575,46 zł tytułem wykorzystanej zaliczki na poczet opinii biegłego.

Mając na uwadze, iż powódka wygrała sprawę w 82 % koszty jej należne wynoszą 682,24 zł, zaś należne koszty pozwanego wynoszą 214,64 zł. Odejmując koszty procesu pozwanego od kosztów procesu powódki otrzymano kwotę 467,60 zł, którą to kwotę Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki w punkcie III wyroku.

Nadto w pkt IV wyroku na podstawie artykułu 84 ustęp 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 roku Nr 90, pozycja 594 – tekst jedn. ze zm.) nakazano zwrócić powódce ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 900,00 złotych, zaś pozwanemu kwotę 24,54 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet opinii biegłego.

SSR Sylwia Roszak