Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 lutego 2016 r.

Sąd Rejonowy w Opolu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 16 lutego 2016 r. w Opolu

sprawy z powództwa: A. P. (1)

przeciwko: (...) Bank S.A. w W. i (...) Wierzytelności Niestandaryzowanemu Sekurytyzacyjnemu Funduszowi Inwestycyjnemu Zamkniętemu z siedzibą w W.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanego (...) Bank S.A. w W. na rzecz powoda A. P. (1) kwotę 1.754,20 zł (jeden tysiąc siedemset pięćdziesiąt cztery złote 20/100) wraz z:

- ustawowymi odsetkami od kwoty 1.504,20 zł od dnia 15 grudnia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

- ustawowymi odsetkami od kwoty 250 zł od dnia 4 sierpnia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

II. zasądza od pozwanego (...) Bank S.A. w W. na rzecz powoda A. P. (1) kwotę 76 zł (siedemdziesiąt sześć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu – zwrot opłaty od pozwu;

III. zasądza od pozwanego (...) Wierzytelności Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W. na rzecz powoda A. P. (1) kwotę 400 zł (czterysta złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 15 grudnia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

IV. nakazuje pozwanym (...) Bank S.A. w W. i (...) Wierzytelności Niestandaryzowanemu Sekurytyzacyjnemu Funduszowi Inwestycyjnemu Zamkniętemu z siedzibą w W., aby uiścili na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Opolu kwotę po 30 zł (trzydzieści złotych) każdy z nich tytułem brakującej części opłaty od pozwu.

Sygn. akt I C 2087/14

UZASADNIENIE

Powód A. P. (1) w pozwie z dnia 15 grudnia 2014 r. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Bank S.A. z siedzibą w W. kwoty 1.504,20 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 24 listopada 2014 r. do dni zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż pozwany Bank bezzasadnie domagał się od niego kwoty 3.387,36 zł na postawie sfałszowanej umowy pożyczki. Fakt sfałszowania umowy został ustalony przez Prokuraturę Rejonową we Wrocławiu, o czym powód poinformował stronę pozwaną. Pomimo tego pozwany Bank nadal domagał się zwrotu rzekomego długu. W dniu 24 listopada 2014 r. powód wezwał pozwanego do dobrowolnego wypłacenia odszkodowania w wysokości 1.500 zł jako zadośćuczynienia za stres i koszty czynności procesowych, a nadto dodatkowo kwoty 4,20 zł tytułem opłaty za list polecony.

W piśmie z dnia 28 maja 2015 r. powód rozszerzył żądanie pozwu wnosząc o zasądzanie od pozwanego dodatkowo kwoty 250 zł wraz z ustawowymi odsetkami dodając, że całe żądanie opiera na przepisie art. 448 k.c. W dalszej części powód podał, że naruszone zostały jego dobra osobiste przez bezprawne wszczęcie postępowania sądowego oraz próbę wyłudzenia kwoty 5.291,85 zł i szkalowanie jego osoby przed kolejnymi instytucjami bankowymi oraz Kancelarią (...) z Z.. Dodatkową uciążliwością dla powoda było zmuszanie go do dalszych czynności prawnych polegających na zawiadamianiu kolejnych organów o próbie wyłudzenia pieniędzy Prokuratury Okręgowej w Wrocławiu.

W piśmie procesowym z dnia 15 czerwca 2015 r. pozwany (...) Bank S.A. z siedzibą w W. poinformował tut. Sąd o tym, że dokonał zbycia przysługującej mu wierzytelności z tytułu umowy o kredytu ratalnego nr (...) zgodnie z art. 509 k.c. umową z dnia 26 lutego 2015 r. na rzecz (...) Sp. z o.o. S.K. reprezentowanego przez zarządzającego (...) S.A. W kolejnym piśmie procesowym z dnia 4 sierpnia 2015 r. pozwany wskazał, że podtrzymuje stanowisko w sprawie.

Pismem z dnia 29 września 2015 r. powód A. P. (1) wniósł o przypozwanie do udziału w sprawie charakterze pozwanego (...) Wierzytelności Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Z. w W. i zasądzenie od niego kwoty 400 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 29 września 2015 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód podał, że pozwany bezpodstawnie wystąpił przeciwko niemu o zapłatę, nie kontaktując się z nim, nie kierując wezwania do dobrowolnej zapłaty. Działania pozwanego – zdaniem powoda – szkalowały jego dobre imię przed organami sądowymi i instytucjami z nimi związanymi. Powyższe spowodowało u powoda stres, konieczność udzielenia pisemnej interwencji, narażając na dodatkowe wydatki finansowe i poświęcanie powyższemu czasu. Takie działanie uzasadnia żądanie zadośćuczynienia, a kwota 400 zł jest adekwatna do poniesionych start z tytułu bezpodstawnego i bezprawnego wniesienia pozwu.

Na rozprawie w dniu 21 października 2015 r. Sąd wezwał do udziału w sprawie na podstawie art. 194 § 3 k.p.c. w charakterze pozwanego (...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W..

W odpowiedzi na pozew z dnia 30 grudnia 2015 r. pozwany (...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. wskazał, że dnia 4 grudnia 2012 r. nabył od (...) Bank S.A. wierzytelność wobec powoda, której dochodzi przed Sądem Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 1782492/15. Pozwany przesłał powodowi informację o zmianie wierzyciela oraz wezwał do zapłaty wierzytelności, bezskutecznie. W dalszej części pozwany wskazał, iż w niniejszej sprawie brak jest podstaw do odpowiedzialności, albowiem działanie pozwanego polegające na złożeniu pozwu stanowiło wykonywanie ustawowych uprawnień, co wyklucza bezprawność czynu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 4 grudnia 2012 r. została sporządzona umowa kredytu nr (...) pomiędzy (...) Bank S.A. w W., w której jako kredytobiorca została wskazany powód A. P. (1), umowa ta została opatrzona podpisem ręcznym (...).

(dowód: umowa kredytu nr (...) k. 84-85)

W dniu 24 października 2013 r. pozwany (...) Bank S.A. w W. skierował do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie pozew, w którym wniósł o wydanie w postępowaniu elektronicznym nakazu zapłaty zobowiązującego pozwanego A. P. (1) do zapłaty na rzecz powoda kwoty 3.387,36 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości 16 % rocznie, nie więcej niż czterokrotność stopy lombardowej NBP, liczonymi od dnia 24 października 2013 r. do dnia zapłaty oraz odsetkami ustawowymi od kwoty 186,28 zł od dnia 24 października 2013 r. do dnia zapłaty i kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W dniu 12 grudnia 2013 r. został wydany w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 2459218/13 przez Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie nakaz zapłaty uwzględniający żądanie pozwu w całości. Od powyższego nakazu zapłaty pozwany A. P. (1) złożył sprzeciw, w którym wskazał, że nie składał żadnego wniosku o kredyt do powodowego Banku, wskazane w pozwie dowody są nieprawdziwe i w związku z powyższym złoży zawiadomienie do prokuratury we W. o próbie wyłudzenia od niego należności. Na skutek sprzeciwów pozwanego Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie postanowieniem z dnia 23 stycznia 2014 r. uznał się niewłaściwym i sprawę przekazał rozpoznania do Sądu Rejonowego w Opolu.

Po wpłynięciu sprawy do tut. Sądu była ona rozpoznawana w Wydziale IX Cywilnym pod sygn. akt IX C 1833/14 U.. Sprawie został nadany bieg w ten sposób, że pismem z dnia 11 czerwca 2014 r. pełnomocnik procesowy powoda został wezwany do uzupełniania braków formalnych pozwu i brakującej części opłaty w terminie 14 dni pod rygorem umorzenia postepowania. W związku z bezskutecznym upływem terminu prawomocnym postanowieniem z dnia 29 lipca 2014 r. sąd postępowanie w sprawie umorzył na podstawie art. 505 ³⁷ § 1 k.p.c.

(dowód: akta sprawy o sygn. akt IX C 1833/14 U. Wydziału IX Cywilnego

tut. Sądu)

Pismem z dnia 17 września 2013 r., które wpłynęło do Prokuratury Okręgowej we Wrocławiu w dniu 23 września 2013 r. powód A. P. (1) złożył zawiadomienie o próbie wyłudzenia od niego pieniędzy przez (...) Bank S.A. w W. w oparciu o w/w sfałszowaną umowę. Sprawa była prowadzona przez Prokuraturę Rejonową dla Wrocławia Stare Miasto we W. i po przeprowadzaniu dowodu z opinii biegłego grafologa ustalone zostało, że podpis na umowie kredytu nr (...) z dnia 4 grudnia 2012 r. nie został złożony przez powoda A. P. (1), a jest podpisem podrobionym. Prawomocnym postanowieniem z dnia 19 marca 2014 r. dochodzenie zostało umorzone na skutek nie wykrycia sprawcy.

(dowód: akta dochodzenia Prokuratury Rejonowej dla Wrocławia Stare Miasto

we W. o sygn. akt 1 Ds 4527/13)

Pismem z dnia 24 listopada 2014 r. powód A. P. (1) zażądał od pozwanego (...) Bank S.A. w W. zapłaty kwoty 1.500 zł tytułem zadośćuczynienia za stres, napięcie psychiczne i nerwowe związane z bezpodstawnym narażeniem go na proces. Do pisma dołączył kserokopię postanowienia Sądu Rejonowego w Opolu Wydziału IX Cywilnego wydanego w sprawie o sygn. akt IX C 1833/14 U..

(dowód: pismo powoda A. P. (1) z dnia 24 listopada 2014 r. k. 3)

W odpowiedzi na powyższe (...) Bank S.A. w piśmie z dnia 17 grudnia 2014 r. wskazał, że brak jest podstaw do wypłaty żądanego zadośćuczynienia, a jednocześnie podał, że po powzięciu informacji, iż zachodzi prawdopodobieństwo wyłudzenia umowy przez osobę trzecią, Bank wstrzymał procedurę windykacyjną.

(dowód: pismo (...) Bank S.A. z dnia 17 grudnia 2014 r. k. 17)

Pismem z dnia 4 marca 2015 r. pozwany (...) Bank S.A. poinformował powoda A. P. (1) o dokonaniu przelewu wierzytelności z tytułu umowy kredytu nr (...) z dnia 4 grudnia 2012 r. Z kolei w piśmie z dnia 7 kwietnia 2015 r. pozwany (...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. reprezentowany przez (...) S.A. wezwał powoda A. P. (1) od zapłaty kwoty 5.255,99 zł tytułem wierzytelności przysługującej uprzednio (...) Bank S.A. z tytułu w/w umowy kredytu ratalnego.

(dowód: pismo pozwanego (...) Bank S.A. z dnia 4 marca 2015 r., pismo

z dnia 7 kwietnia 2015 r. pozwany (...) Wierzytelności

Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty

w W. z dnia 7 kwietnia 2015 r.)

W odpowiedzi na powyższe powód A. P. (1) w piśmie z dnia 20 kwietnia skierowanym do dyrektora (...) S.A. M. G. poinformował o tym, że wierzytelność, która była przedmiotem cesji jest wynikiem wyłudzenia kredytu przez nieustalonego sprawcę. W piśmie tym zawarł informację o sprawie, która toczyła się przez Sądem Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie, sygn. akt VI Nc-e 2459218/13., postanowieniu Prokuratury Rejonowej we Wrocławiu w spawie o sygn. akt 1 Ds 4527/13 dotyczącym podrobienia podpisu powoda oraz sprawie o sygn. akt IX C 1833/14 U. Sądu Rejonowego w Opolu. Jednocześnie wezwał pozwanego (...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. do zapłaty zadośćuczynienia w kwocie 100 zł. Pomimo tego Kancelaria (...) w Z. działająca w imieniu pozwanego (...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. w piśmie z dnia 14 maja 2015 r. wezwała powoda do zapłaty kwoty 5.291,85 zł pod rygorem skierowania sprawy na drogę sądową.

(dowód: pismo powoda A. P. (1) z dnia 20 kwietnią 2015 r. wraz z

dowodem nadania k. 20, wezwanie do zapłaty Kancelarii (...)

FORUM w Z. do zapłaty z dnia 14 maja 2015 r. k. 22)

Na skutek pozwu z dnia 10 września 2015 r. skierowanego przez (...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie w dniu 17 września 2015 r. wydał nakaz zapłaty w postepowaniu upominawczym nakazujący pozwanemu A. P. (2) zapłatę na rzecz powoda kwoty 5.2399,40 zł wraz odsetkami i kosztami postępowania w wysokości 1.268,68 zł. Od wydanego nakazu zapłaty powód A. P. (1) złożył sprzeciw i po przekazaniu sprawy toczy się ona obecnie przez tut. Sądem Wydziałem IX Cywilnym pod sygn. akt 2160/15 U.. Nieprawomocnym postanowieniem z dnia 9 marca 2016 r. postępowanie zostało umorzone na skutek nieuzupełnienia braków formalnych pozwu przez powoda na podstawie art. art. 505 ³⁷ § 1 k.p.c.

(dowód: kserokopia pozwu z dnia 10 września 2015 r. k. 87-90, nakaz zapłaty

z dnia 17 września 2015 r. k. 81, postanowienie Sąd Rejonowego

L.-Zachód w L. z dnia 12 października 2015 r., zeznania

powoda A. P. (1) k. 139)

Powód A. P. (1) w związku z zaistniałą sprawą wystosował zarówno do pierwotnego wierzyciela, jak i nabywcy wierzytelności wiele pism, w których przedstawiał stan sprawy, informując o tym, że w świetle prawa wierzytelność nie istnieje. Informował o wszczętym na jego wniosek dochodzeniu prowadzonym przez Prokuraturę Rejonową dla Wrocławia Stare Miasto we W. i jego rezultacie w postaci ustalenia, ze podpis złożony na umowie kredytu nr (...) nie jest jego podpisem, lecz został podrobiony. Pomimo tego otrzymywał i otrzymuje nadal (ostatni z dnia 10 lutego 2016 r.), wiele telefonów, sms-ów i pism z pozwanego Banku, później z rożnych instytucji windykacyjnych, firm i kancelarii prawnych oraz (...) S.A. jako organu zarządzającego strony pozwanej (...) Wierzytelności Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W. (vide: treść SMS-a z dnia 10 lutego 2016 r.). dotyczących zwrotu należności wynikającej z umowy w/w kredytu. Zaistniała sytuacja powodował u powoda stres i napięcie nerwowe, jak sam zeznał kosztowało go to dużo zdrowia. Czuł się źle z tym, że był przedstawiany przed sądami i firmami windykacyjnymi oraz kancelariami prawnymi jako oszust. Treść kierowanych do powoda pism zawiera wiele informacji o skutkach braku zapłaty należności, tj. wpisu do Biura (...), Krajowego Rejestru Dłużników Rejestru Dłużników (...) oraz dalszymi konsekwencjami w postaci utrudnienia przy zawieraniu umowa o kredyt konsumencki, świadczenie usług telekomunikacyjnych, dostawy energii elektrycznej lub gazu, dostawy wody i odprowadzania ścieków lub wywozu nieczystości, itp.

(dowód: wezwanie z dnia 7 kwietnia 2015 r. (...) Wierzytelności

Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego

Zamkniętego w W. k. 79-79/2)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwa w całości w stosunku do obu pozwanych w sprawie zasługiwały na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, iż ustalony stan faktyczny w sprawie w stosunku pozwanego (...) Bank S.A. w sposób jednoznaczny wskazuje, iż już co najmniej w miesiącu grudniu 2014 r. posiadał on wiedzę o tym, że wierzytelność wynikająca z umowy kredytu nr (...) z dnia 4 grudnia 2012 r. w stosunku do powoda A. P. (1) nie istnieje. Powyższe pośrednio wynika z pisma pozwanego z dnia 17 grudnia 2014 r. (k. 17 akt), stanowiącym odpowiedź na wezwanie do zapłaty zadośćuczynienia skierowane przez powoda z dnia 24 listopada 2014 r. (k. 3 akt). Z treści tego pisma wynika wprost, że działania pozwanego Banku w stosunku do powoda to próba wyłudzenia nieistniejącej należności. Jeszcze wcześniej bo już w dniu 7 maja 2013 r., co wynika z pisma, jak na karcie 3 akt sprawy dochodzenia Prokuratury Rejonowej dla Wrocławia Stare Miasto we W. o sygn. akt 1 Ds 4527/13 strona pozwana (...) Bank S.A. miała wiedzę o toczącym się postępowaniu i informowała powoda A. P. (1), iż „ (…) do czasu otrzymania przez Bank prawomocnego wyroku Sądu bądź postanowienia Prokuratury stwierdzającego, że umowa zawarta została w wyniku przestępstwa, umowa kredytowa jest wiążąca dla obu stron.”.

Postanowienie Prokuratury Rejonowej dla Wrocławia Stare Miasto we W. z dnia 19 marca 2014 r. w sprawie o sygn. akt o sygn. akt 1 Ds 4527/13 dotyczące przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. i art. 11 § 2 k.k. wskazuje wprost, że podpis na umowie kredytowej nr (...) z dnia 4 grudnia 2012 r. został podrobiony, co skutkuje, że źródło zobowiązania powoda A. P. (1) w stosunku do pozwanego Banku nigdy nie istniało, a sama umowa musi zostać oceniona jako nieistniejąca. Tożsama informacja została podana przez powoda w uzasadnieniu sprzeciwu od nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie, sygn. akt VI Nc-e 2459218/13. Jak należy wnioskować powyższe było przyczyną nieuzupełnienia przez pozwany Bank braków formalnych pozwu w sprawie o sygn. akt I C 1833/14 U. Wydziału IX Cywilnego tut. Sądu i w kolejnej sprawuje o sygn. akt I C 2160/15 U. i w konsekwencji umorzenia postępowania postanowieniem z dnia 29 lipca 2014 r. Pomimo tego w dniu 26 lutego 2015 r. pozwany (...) Bank S.A. w W. w dniu 4 marca 2015 r. przelewa tę – co wymaga podkreślenia nieistniejącą wierzytelność – na rzecz pozwanego (...) Wierzytelności Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W..

Działanie powyższe w sposób oczywisty musi być kwalifikowane jako działanie sprzeczne nie tylko z prawem, ale też w stosunku do Banku jako instytucji zaufania publicznego sprzeczne z dobrymi obyczajami i łamiące w sposób rażący tę zasadę, a w świetle prawa cywilnego jest działaniem bezbarwnym – deliktem.

Podobnie w stosunku do pozwanego (...) Wierzytelności Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W., wbrew twierdzeniom zawartym u uzasadnieniu odpowiedzi na pozew o braku bezprawności działania stwierdzić należy, iż nie są one zgodne z ustalonym stanem faktycznym.

Na wstępie wskazać należy, iż nie jest prawdą jakoby powód A. P. (1) nie zareagował, jak to podaje strona pozwana na wezwanie do zapłaty z dnia 7 kwietnia 2015 r. (k. 18 akt) podpisane przez (...) S.A. M. G., bowiem pismem z dnia 20 kwietnia 2015 r. (k. 20 akt) przesłanym na wskazany adres, tj. ul. (...), (...)-(...) Z., czyli siedzibę podmiotu uprawnionego ( (...) S.A.) do reprezentacji pozwanego ( (...) Wierzytelności Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W.) do rąk w/w (...) S.A. M. G., listem poleconym powód A. P. (1) w sposób szczegółowy opisał stan sprawy z jednoznacznym wskazaniem, że wierzytelność nie istnieje, informując o uprzedniej sprawie z powództwa zbywcy wierzytelności toczącej się pierwotnie przed Sądem Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie, następnie w Sądzie Rejonowym w Opolu, postępowaniu prokuratorskim z podaniem sygnatur wszystkich spraw. Pismo to stanowi jednocześnie wezwanie do zapłaty zadośćuczynienia w kwocie 100 zł. Powód na powyższe nie otrzymał merytorycznej odpowiedzi, lecz kolejne wezwanie do zapłaty z dnia 14 maja 2015 r. (k. 22 akt). Ustalony stan faktyczny powoduje, że dalsze działania pozwanego w postaci skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego nie było, jak podaje w uzasadnieniu odpowiedzi na pozew wykonywaniem ustawowych uprawnień, lecz działaniem bezprawnym kreującym podstawy do odpowiedzialności za naruszenie dóbr osobistych.

Działanie pozwanego Funduszu w tym zakresie nosi znamiona zawinienia, jeżeli nie w postaci winy umyślnej, to z całą pewnością rażącego niedbalstwa.

Powód A. P. (1) zarówno przed procesem w wezwaniach do zapłaty kierowanych do obu pozwanych, jak też i w toku niniejszej sprawy żądał zapłaty określonych kwot tytułem zadośćuczynienia za powstały stres oraz naruszenie dobrego imienia. Przesłuchiwany w charakterze strony powód podał, że dodatkowym źródłem jego krzywdy jest nękanie go kolejnym wezwaniami do zapłaty, telefonami, sms-ami, koniecznością sporządzania pism do Banku, nabywcy wierzytelności, kancelarii windykacyjnych i prawnych, prokuratury oraz sporządzania środków odwoławczych w kolejnych sprawach. W związku z powyższym – jako, że powód w niniejszym procesie występuje sam, nie korzystając z pomocy profesjonalnego pełnomocnika – należało przyjąć, pomimo, że nie zastało to wyartykułowane expressis verbis, że żądanie zadośćuczynienia związane jest z naruszeniem dóbr osobistych powoda.

Zgodnie z art. 24 § 1 k.c. osoba, której dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem może żądać zaniechania tego działania, chyba, że nie jest ono bezprawne, a w razie naruszenia dobra może także żądać żeby osoba, która dopuściła się naruszenia dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności żeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w Kodeksie cywilnym może także żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Zasady te określa art. 448 k.c., który stanowi, że w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. Z powyższych przepisów wynika jednoznacznie, że ochrona dóbr osobistych przysługuje jedynie przed działaniem bezprawnym. Bezprawność należy rozumieć jako działanie sprzeczne z normami prawnymi, a nawet porządkiem prawnym oraz zasadami współżycia społecznego. W art. 24 § 1 k.c. ustawodawca wprowadził domniemanie bezprawności naruszenia dóbr osobistych, to zatem na stronie pozwanej w procesie spoczywa obowiązek wykazania okoliczności usprawiedliwiających to działanie.

Kwestia bezprawności postępowania, jako, że uzależniona jest od niej możliwość ochrony dóbr osobistych, była przedmiotem licznych wypowiedzi orzecznictwa i doktryny. W orzeczeniu z dnia 19 października 1989 r., II CR 419/89 (OSP 11-12/90, poz. 377) Sąd Najwyższy wyjaśnił, że za bezprawne uważa się każde działanie naruszające dobro osobiste, jeżeli nie zachodzi żadna ze szczególnych okoliczności usprawiedliwiających je, oraz że do okoliczności wyłączających bezprawność naruszenia dóbr osobistych zalicza się:

1) działanie w ramach porządku prawnego, tj. działanie dozwolone przez obowiązujące przepisy prawa,

2) wykonywanie prawa podmiotowego,

3) zgodę pokrzywdzonego (z zastrzeżeniem uchylenia jej skuteczności w niektórych przypadkach),

4) działanie w obronie uzasadnionego interesu.

Natomiast w wyroku z dnia 13 kwietnia 2000 r., III CKN 777/98, LEX nr 51361, Sąd Najwyższy wyjaśnił, że działanie w ramach obowiązującego porządku prawnego, by wyłączyć bezprawność, musi być dokonane w granicach określonych tym porządkiem prawnym, to jest pozostawać w zgodzie z obowiązującymi przepisami, powinno być rzeczowe, obiektywne, podjęte z należytą ostrożnością i przez osobę uprawnioną, nie może też wykraczać poza niezbędną dla określonych prawem celów potrzebę w zakresie wyrażanych ocen.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy stwierdzić należy, iż działania obu pozwanych były bezprawne, a żaden z nich nie dowiódł okoliczności przeciwnych. Dotyczy to zwłaszcza pozwanego Funduszu, który poza wywodem teoretycznym o braku bezprawności swoich działań powyższego nie udowodnił.

W orzecznictwie sądów przyjmuje się, że za naruszające dobra osobiste należy uznać działania polegające na uporczywym wzywaniu do zapłaty nieistniejącego długu, które nastąpiło w wyniku „cesji wierzytelności” pomimo braku zadłużenia.

Tak przykładowo już w 2011 roku orzekł (...) Sąd Apelacyjny w sprawie o sygn. akt VI ACa 84/11, który uznał, że działania znanej firmy windykacyjnej naruszały takie dobra powoda, jak prywatność, spokój i nietykalność mieszkania. Kolejna z tego rodzaju spraw toczyła się przed Sądem Okręgowym we Wrocławiu, sygn. akt II Ca 1361/12, w której powód domagał się zapłaty od firmy ubezpieczeniowej 15.000 zł, jako zadośćuczynienie za naruszenie jego dóbr osobistych. Z uzasadnienia orzeczenia Sądu Okręgowego wynika, że nie każde działanie wierzyciela zmierzające do odzyskania długu – legalizuje wkroczenie w sferę dóbr osobistych dłużnika – jest ono dopuszczalne tylko wówczas, gdy mieści się ono w ramach ustalonego porządku prawnego, w tym z poszanowaniem szczególnych regulacji dotyczących obrotu konsumenckiego. Wolność gospodarcza nie jest wartością bezwzględną, która wyprzedzałaby wartości związane z dobrami osobistymi człowieka. Sąd Okręgowy stwierdził ponadto, że zbycie wierzytelności z naruszeniem norm prawa i doprowadzenie w konsekwencji do działań nadmiernych, nakierowanych na zastraszenie dłużnika, zmierzających do wywołania w nim uzasadnionej obawy o mir domowy, realizowane w oparciu o zasadę, według której „cel uświęca środki”, nie może być ocenianej inaczej niż jako wadliwe.

Podobnie w rozpoznawanej sprawie powód nękany wieloma telefonami z próbą ustalania jego danych personalnych, których nie podawał, sms-ami i pismami z pozwanego Banku, później z rożnych instytucji windykacyjnych, firm i kancelarii prawnych dotyczących zwrotu należności wynikającej z umowa w/w kredytu odczuwał stan napięcia nerwowego, niepokój, stres – co w ocenie Sądu – naruszały takie dobra osobiste powoda, jak prywatność, spokój oraz dobre imię, co w przypadku dwóch pierwszych jest tym bardziej istotne, że powód jest osobą starszą, ma 75 lat.

Tak też – w ocenie Sądu – należało ocenić pisma kierowane do powoda, a informujące go o konieczności skontaktowania się z firmą windykacyjną, wzywające go do osobistego stawiennictwa, czy też zapowiadające określone ujemne następstwa w postaci – jak w rozpoznawanej sprawie w postaci wpisu do Biura (...), Krajowego Rejestru Dłużników Rejestru Dłużników (...) oraz dalszymi konsekwencjami takimi jak utrudnienia przy zawieraniu umowa o kredyt konsumencki, świadczenie usług telekomunikacyjnych, dostawy energii elektrycznej lub gazu, dostawy wody i odprowadzania ścieków lub wywozu nieczystości, itp. (vide k. 18/2 akt).

Przewidziane w przepisach art. 24 k.c. i art. 448 k.c. zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny, a zatem jego wysokość nie może być symboliczna, lecz winna dla poszkodowanego przedstawiać wartość satysfakcjonującą, a więc ekonomicznie odczuwalną, zmierzającą do udzielenia pokrzywdzonemu określonej satysfakcji moralnej. Z drugiej jednak strony jego wysokość nie powinna być nadmierna w tym sensie, żeby stanowić mogła źródło wzbogacenia się poszkodowanego na tle dotychczasowego jego statusu materialnego. Skorzystanie z tego instrumentu leży w sferze uznania sądu, w zależności od okoliczności sprawy. Przy stosowaniu tego przepisu należy brać pod uwagę pod uwagę całokształt okoliczności faktycznych, w tym winę sprawcy naruszenia dóbr osobistych i jej stopień oraz rodzaj naruszonego dobra (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 kwietnia 2006 r., II PK 245/05, OSNP 2007/7-8/101). Przyjęte w orzecznictwie reguły określania wysokości zadośćuczynienia obok rozmiarów krzywdy niemajątkowej, nakazują uwzględniać też inne przesłanki, jakimi są aktualne warunki i stopa życiowa społeczeństwa.

W świetle powyższego żądanie powoda kwoty 1.754,20 zł od pozwanego (...) Bank S.A. w W. kwoty 1.754,20 zł i 400 zł od pozwanego (...) Wierzytelności Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W. ma wymiar wręcz symboliczny i w sposób oczywisty zasługuje – w ocenie Sądu – na uwzględnienie.

Orzeczenie w zakresie ustawowych odsetek uzasadnione jest treścią art. 555 k.c., zgodnie z którym, jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Stąd też od kwoty 1.500 zł odsetki zostały naliczone od dnia 15 grudnia 2014 r., bo jak wynika z treści udzielonej odpowiedzi przez pozwany (...) Bank S.A. wezwanie do zapłaty z dnia 224 listopada 2014 r. (k. 3 akt) doręczone zostało pozwanemu w dniu 1 grudnia 2014 r. i do tej daty doliczono 14 dni na spełnienie świadczenia, odsetki od kwoty 250 zł naliczono od dnia 4 sierpnia 2015 r., czyli od doręczenia odpisu pism powoda o rozszerzeniu powództwa.

W odniesieniu do biegu odsetek w stosunku do pozwanego (...) Wierzytelności Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W. naliczone zostały one od daty doręczenia odpisu pozwu.

Orzeczenie o kosztach uzasadnia przepis art. 98 k.p.c. w stosunku do pozwanego (...) Bank S.A. oraz przepis art. 113 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 28 lipca 2005 r.

o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. z 2014 r. poz. 1025) zgodnie z którym kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.