Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Trzciance , wyrokiem z dnia 19 listopada 2015 roku, sygn. akt II W 560/15 uznał obwinionego P. Z. za winnego popełnienia wykroczenia z art. 92 §1 k.w. i za to na podstawie art. 92 § 1 k.w. w związku z art. 24 § 1 i 3 k.w. wymierzył mu karę grzywny w kwocie 400 złotych.

W ostatnim punkcie wyroku, na podstawie art. 118 § 1 i 4 k.p.sw. oraz §1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia oraz art.3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku, zasądzono od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania w sprawach o wykroczenia oraz wymierzono jej opłatę w wysokości 40 złotych.

Z przedmiotowym wyrokiem nie zgodził się obwiniony, składając apelację. Podsądny zarzucił Sądowi Rejonowemu między innymi dowolną ocenę materiału dowodowego, a także naruszenie prawa do obrony.

Autor apelacji wniósł o uniewinnienie go od przypisanego mu wykroczenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionego nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy zauważyć, że postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone prawidłowo. Sąd I instancji rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy, na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz należycie wykazał winę obwinionego w zakresie przypisanego mu wykroczenia. Ocena materiału dowodowego, dokonana przez Sąd I instancji jest wnikliwa i nie wykazuje żadnych błędów logicznych, utrzymując się w granicach swobodnej oceny dowodów chronionej art. 7 k.p.k. w związku z art. 8 k.p.s.w. Przedmiotem rozważań Sądu były dowody zarówno na korzyść P. Z., jak i wszelkie dowody im przeciwne. Wszystkie te dowody zostały ocenione zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego z uwzględnieniem zasad wynikających z art.2, 4 k.p.k. i 5 § 2 k.p.k. w związku z art. 8 k.p.s.w.

Uzasadnienie wyroku odpowiada zaś wymogom art. 424 k.p.k. w związku z art. 82 § 1 k.ps.w. i w pełni pozwala na kontrolę prawidłowości rozstrzygnięcia. Sąd Rejonowy przedstawił jakie fakty uznał za udowodnione, a także zaprezentował prawidłowe rozumowanie w zakresie oceny dowodów. Pisemne motywy zaskarżonego wyroku zawierają także wystarczające rozważania prawne

Wina i sprawstwo obwinionego nie budzi żadnych wątpliwości Sądu II instancji. Na to, że popełnił on przypisane mu wykroczenia wskazują między innymi: oświadczenia dowodowe policjantów R. K. ( k.40), a także S. C.( k.40), jak również nagranie z monitoringu ( k.3-5). Z powyższych dowodów jednoznacznie wyłania się zachowanie obwinionego, przypisane mu w zaskarżonym wyroku.

Ocena ujawnionych dowodów nie budzi żądnych wątpliwości Sądu II instancji. Organ wyrokujący w sprawie skutecznie podważył linię obrony podsądnego, jako sprzeczną z wiarygodnym materiałem dowodowym. Słusznie Sąd Rejonowy nie znalazł żadnych racjonalnych powodów, dla których wyżej wymienione osoby miałyby pomawiać podsądnego o zachowanie, które nie miało miejsca. Co więcej, percepcja policjantów była zorientowana na baczne rejestrowanie wszelkich naruszeń zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Zachowanie, którego dopuścił się podsądny było stosunkowo proste do zinterpretowania przez doświadczonych policjantów, jako popełnienie wykroczenia drogowego.

Nie ma żadnych wątpliwości, że czynności z zakresu kontroli ruchu drogowego pełnili kompetentni funkcjonariusze Policji. Sąd Okręgowy zwraca uwagę, że zgodnie z przepisem art. 129. ust.1 ustawy Prawo o ruchu drogowym z dnia 20 czerwca 1997 roku 1. czuwanie nad bezpieczeństwem i porządkiem ruchu na drogach, kierowanie ruchem i jego kontrolowanie należą do zadań Policji. Zgodnie z § 2 . 1. Zarządzenia Komendanta Głównego Policji z dnia 25 czerwca 2007 roku w sprawie sposobu pełnienia służby na drogach przez policjantów zadania Policji w zakresie kontroli ruchu drogowego wykonuje policjant pełniący służbę w komórce właściwej do spraw ruchu drogowego, posiadający przeszkolenie w tym zakresie, zwany dalej "policjantem ruchu drogowego". Stosownie do ust. 2 powołanego zarządzenia, policjant, inny niż wymieniony w ust. 1, może wykonywać zadania w zakresie kontroli ruchu drogowego na polecenie kierownika jednostki organizacyjnej Policji lub dyżurnego jednostki. Funkcjonariusze Policji podejmowali czynności służbowe zgodnie z powyższymi zasadami.

Wyżej wymienieni funkcjonariusze w inkryminowanym okresie patrolowali ruch drogowy w ramach służby w Komisariacie Policji w W.. Ich czynności zostały potwierdzone przez Komendanta Komisariatu Policji w W. poprzez potwierdzenie treści notatki służbowej i złożenie wniosku o ukaranie w oparciu o czynności podjęte przez policjantów. ( k.1). Nie ma zatem wątpliwości, że policjanci działali w granicach przepisów prawa. Tak jak już podkreślono doświadczeni policjanci mogli z łatwością ocenić, że obwiniony dopuścił się wykroczenia.

Żadną miarą nie można zgodzić się z obwinionym, że naruszono jego prawo do obrony. Miał on możliwość zapoznania się ze stosunkowo skromnym materiałem dowodowym już od dnia 20 października 2015 gdy otrzymał wezwanie na rozprawę ( k.38). Od tej daty też mógł wyznaczyć sobie obrońcę z wyboru. Podsądny nie potrafił wyjaśnić powodów tego zaniechania. ( k.40) Nie ujawniły się także żadne przesłanki przemawiające za ustanowieniem obwinionemu obrońcy z urzędu. Złożenie wniosku o odroczenie rozprawy w dniu 19 listopada 2015 roku należy interpretować jedynie jako obliczone na przewlekanie postępowania. W toku postępowania umożliwiono podsądnemu składanie wyjaśnień, czy zadawanie pytań świadom ( k.39-41). Wydanie wyroku w dniu 19 listopada 2015 roku nastąpiło zaś po zakończeniu wyczerpującego przewodu sądowego, w toku którego respektowano uprawnienia procesowe podsądnego.

Sąd Okręgowy nie znalazł żadnych podstaw, aby złagodzić wymierzoną podsądnemu karę. Sankcja majątkowa w wysokości 400 złotych jawi się jako bardzo łagodna. Obwiniony po raz kolejny zdecydował się naruszyć porządek prawny, popełniając wykroczenie drogowego. Dowodzi to jego zuchwałości i poczucia bezkarności. Co więcej, podsądny jest osobą osiągającą stosunkowo wysokie dochody w wymiarze 10.000 złotych miesięcznie ( k.39). Także względy prewencji generalnej przemawiają za surowym sankcjonowaniem podobnych naruszeń porządku w ruchu drogowym. Orzeczona kara grzywny jawi się raczej jako łagodna.

Sąd Okręgowy na podstawie § 3 w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia z dnia 10 października 2001 roku, art.119 k.p.s.w. w związku z art. 626 k.p.k., zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty postępowania odwoławczego w kwocie 50 zł i wymierzył opłatę za II instancję w kwocie 40 zł.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy:

1.  utrzymał w mocy zaskarżony wyrok

2.  zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 złotych tytułem zryczałtowanych kosztów postępowania odwoławczego i wymierzył opłatę za II instancję w kwocie 40 złotych.

SSO Leszek Matuszewski