Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 kwietnia 2016 r.

Przewodniczący: SSO Kamil Jarocki

Ławnicy: Mirosława Badecka, Leszek Gładysz

Protokolant: st. sekr. sąd. Magdalena Ławniczak

przy udziale Prokuratora Edyta Sroka

po rozpoznaniu w dniach 11 marca 2016 r. i 8 kwietnia 2016 r.

sprawy:

1)  T. J. (1) (dawniej O.), syna M. i I. zd. O., ur. (...) w D.

2)  M. R. (1), syna R. i W. zd. G., ur. (...) w D.

oskarżonych o to, że:

I.  w okresie od 1 do 2 lipca 2015 od działając wbrew przepisom ustawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w kwocie 4000 złotych oraz wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi osobami, dokonali wewnątrzwspólnotowego nabycia z H. do P. przez przejście graniczne w Ś. znacznej ilości środków psychotropowych o łącznej wadze 172,405 gram netto amfetaminy, w ten sposób, że po przyjęciu na terenie H. środków psychotropowych przez T. O. (1) od nieustalonej osoby w ilości 169 gram netto przywieźli je do P. ukryte w obuwiu sportowym znajdującym się w kabinie samochodu ciężarowego marki F. (...) nr rej. (...), a nadto M. R. (1) samodzielnie przywiózł ukrytą w swojej odzieży amfetaminę w ilości 3,405 grama netto oraz substancję odurzającą w ilości 1,74 grama netto marihuany

tj. o czyn z art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii

II.  w okresie od 1 do 2 lipca 2015 r. na terenie N. działając wspólnie i w porozumieniu z w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, po uprzednim pokonaniu w nieustalony sposób zamków w korkach wlewu paliwa co najmniej dwóch nieustalonych pojazdów ciężarowych zaparkowanych na nieustalonych parkingach znajdujących się przy autostradzie, dokonali zaboru w celu przywłaszczenia oleju napędowego w łącznej ilości 210 litrów o wartości szacunkowej 1083 złote, czym działali na szkodę nieustalonych osób

tj. o czyn z art. 279§1 kk w zw. z art. 12 kk

T. J. (1) (dawniej O.) nadto o to, że:

III.  W dniu 2 lipca 2015 r. na terenie przejścia granicznego w Ś. czynił przygotowania do posłużenia się podrobionym dokumentem w postaci dowodu osobistego o nr blankietu (...) na nazwisko M. M., w którym to dokumencie umieszczone zostało zdjęcie T. O. (1)

tj. o czyn z art. 270§3 kk

IV.  W nieustalonym okresie do dnia 2 lipca 2015 r. w S. wbrew przepisom ustawy posiadał środek odurzający w postaci 1,546 grama netto marihuany, co stanowi wypadek mniejszej wagi

tj. o czyn z art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii

M. R. (1) nadto o to, że

V.  W dniu 2 lipca 2015 r. w rejonie przejścia granicznego w Ś. znajdując się pod wpływem środka psychotropowego w postaci amfetaminy, gdzie stężenie we krwi wynosiło 425 ng/ml kierował samochodem ciężarowym marki F. (...) nr rej. (...)

tj. o czyn z art. 178a§1 kk

I.  Oskarżonego T. J. (1) w zakresie zarzuconego mu czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku uznaje za winnego tego, że w okresie od 1 do 2 lipca 2015 roku działając wbrew przepisom ustawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wspólnie i w porozumieniu z M. R. (1) i innymi nieustalonymi osobami dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia z H. do P. przez przejście graniczne w Ś. znacznej ilości substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o łącznej masie 182,12 gramów w ten sposób, że po przyjęciu amfetaminy na terenie H. od nieustalonej osoby przywiózł ją do P. ukrytą w obuwiu sportowym znajdującym się w kabinie samochodu ciężarowego marki F. (...) nr rej. (...), a nadto wspólnie i w porozumieniu z M. R. (1) dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o masie 3,405 gramy i środka odurzającego w postaci marihuany o masie 1,74 grama, które to substancję i środek odurzający M. R. (1) nabył w H. i ukrył we własnej odzieży i kwalifikując ten czyn jako zbrodnię z art. 55 ust.3 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, za to na podstawie powołanego przepisu wymierza mu kary 3 (trzech) lat i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności i 120 (sto dwadzieścia) stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 zł (dwadzieścia złotych).

II.  Oskarżonego T. J. (1) w zakresie zarzuconego mu czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku uznaje za winnego tego, że w okresie od 1 do 2 lipca 2015r. na terenie N. działając wspólnie i w porozumieniu z M. R. (1) w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, po uprzednim przełamaniu w nieustalony sposób zabezpieczeń w postaci zamków w korkach wlewu paliwa dwóch nieustalonych pojazdów ciężarowych zaparkowanych na nieustalonych parkingach znajdujących się przy autostradzie, dokonał z nich zaboru w celu przywłaszczenia oleju napędowego w łącznej ilości 210 litrów o wartości szacunkowej 1083 złote, czym działał na szkodę nieustalonych osób i kwalifikując ten czyn jako występek z art. 279§1 kk w zw. z art. 12 kk za to na podstawie art. 279§1 kk wymierza mu karę roku pozbawienia wolności.

III.  Oskarżonego T. J. (1) w zakresie zarzuconego mu czynu opisanego w punkcie III części wstępnej wyroku uznaje za winnego tego, że w bliżej nieustalonym okresie od lipca 2014r. do dnia 2 lipca 2015r. w nieustalonym miejscu na terytorium P. czynił przygotowania do użycia jako autentycznego podrobionego dokumentu w postaci dowodu osobistego nr blankietu (...) na nazwisko M. M. w ten sposób, że w nieustalonych okolicznościach nabył ten dowód osobisty uprzednio przerobiony poprzez umieszczenie na nim zdjęcia T. O. (1) i tak spreparowany dokument nosił przy sobie i kwalifikując ten czyn jako występek z art. 270§3 kk za to na podstawie powołanego przepisu wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności.

IV.  Oskarżonego T. J. (1) uznaje za winnego zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie IV części wstępnej wyroku stanowiącego występek z art. 62 ust.3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie powołanego przepisu wymierza mu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności.

V.  Na podstawie art. 85§1 kk i art. 86§1 kk orzeczone wobec oskarżonego T. J. (1) kary pozbawienia wolności łączy i wymierza mu karę łączną 3 (trzech) lat i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności.

VI.  Oskarżonego M. R. (1) w zakresie zarzuconego mu czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku uznaje za winnego tego, że w okresie od 1 do 2 lipca 2015 roku działając wbrew przepisom ustawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wspólnie i w porozumieniu z T. O. (1) dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia z H. do P. przez przejście graniczne w Ś. znacznej ilości substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o łącznej masie 182,12 gramów w ten sposób, że po przyjęciu amfetaminy na terenie H. od nieustalonej osoby przez T. O. (1) przywiózł ją do P. ukrytą w obuwiu sportowym znajdującym się w kabinie samochodu ciężarowego marki F. (...) nr rej. (...), a nadto wspólnie i w porozumieniu z T. O. (1) wbrew przepisom ustawy dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia z H. do P. substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o masie 3,405 gramy i środka odurzającego w postaci marihuany o masie 1,74 grama w ten sposób, że po nabyciu amfetaminy i marihuany na terenie H. od nieustalonej osoby przywiózł je do P. ukryte we własnej odzieży i kwalifikując ten czyn jako zbrodnię z art. 55 ust.3 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, za to na podstawie art. 55 ust.3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 60§§2 i 6 pkt 2 kk wymierza mu kary 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i 70 (siedemdziesiąt) stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 zł (dwadzieścia złotych).

VII.  Oskarżonego M. R. (1) w zakresie zarzuconego mu czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku uznaje za winnego tego, że w okresie od 1 do 2 lipca 2015r. na terenie N. działając wspólnie i w porozumieniu z T. O. (1) (obecnie J.) w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, po uprzednim przełamaniu w nieustalony sposób zabezpieczeń w postaci zamków w korkach wlewu paliwa dwóch nieustalonych pojazdów ciężarowych zaparkowanych na nieustalonych parkingach znajdujących się przy autostradzie, dokonał z nich zaboru w celu przywłaszczenia oleju napędowego w łącznej ilości 210 litrów o wartości szacunkowej 1083 złote, czym działał na szkodę nieustalonych osób i kwalifikując ten czyn jako występek z art. 279§1 kk w zw. z art. 12 kk za to na podstawie art. 279§1 kk wymierza mu karę roku pozbawienia wolności.

VIII.  Oskarżonego M. R. (1) w zakresie zarzuconego mu czynu opisanego w punkcie V części wstępnej wyroku uznaje za winnego tego, że w dniu 2 lipca 2015r. w rejonie przejścia granicznego w Ś., znajdując się pod wpływem środka odurzającego w postaci amfetaminy, gdzie stężenie we krwi wynosiło 425 ng/ml, prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny – samochód ciężarowy marki F. (...) nr rej. (...) i kwalifikując ten czyn jako występek z art. 178a§1 kk za to na podstawie powołanego przepisu wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawie art. 42§2 kk orzeka wobec niego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów na okres 3 (trzech) lat, nadto na podstawie art. 43a§2 kk orzeka od oskarżonego na rzecz (...)świadczenie pieniężne w wysokości 5.000 zł (pięć tysięcy złotych).

IX.  Na podstawie art. 85§1 kk i art. 86§1 kk orzeczone wobec oskarżonego M. R. (1) kary pozbawienia wolności łączy i wymierza mu karę łączną 2 (dwa) lata i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności.

X.  Na podstawie art. 70 ust.1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka przepadek substancji psychotropowej i środków odurzających wraz z opakowaniami i rękawiczkami lateksowymi wyszczególnionych w wykazie dowodów rzeczowych nr I/713/15/N poz. 8-15 k. 275-277.

XI.  Na podstawie art. 44§2 kk orzeka przepadek kanistrów (bez zawartości) wyszczególnionych w wykazie dowodów rzeczowych nr I/713/15/N poz. 3 i 4 k. 275-277.

XII.  Na podstawie art. 63§1 kk na poczet orzeczonych wobec oskarżonych kar zalicza okresy rzeczywistego pozbawienia ich wolności, i tak:

- wobec oskarżonego T. J. (1) okres od dnia 2 lipca 2015r. od 10:30 do dnia 14 września 2015r. godz. 10:30

- wobec oskarżonego M. R. (1) okres od dnia 2 lipca 2015r. od godz. 10:30 do dnia 4 lipca 2015r. godz. 15:50

na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności.

XIII.  Na podstawie art. 230§2 kpk nakazuje zwrócić T. J. (1) but sportowy, wagę elektroniczną, lufki szklane, woreczki strunowe wyszczególnione w wykazie dowodów rzeczowych nr I/713/15/N poz. 2, 5-7 k. 275-277.

XIV.  Na podstawie art. 231§1 kpk składa do depozytu sądowego olej napędowy przechowywany w kanistrach wyszczególniony w wykazie dowodów rzeczowych nr I/713/15/N poz. 3 i 4 k. 275-277.

XV.  Na podstawie art. 627 kpk i art. 633 kpk zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w równych częściach, przy czym wymierza im opłaty:

– T. J. (1) w kwocie 880 zł,

– M. R. (1) w kwocie 680 zł.

Mirosława Badecka Kamil Jarocki Leszek Gładysz

Sygn. akt II K 188/15

UZASADNIENIE

W toku przewodu sądowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

T. J. (1) (dawniej O.) i M. R. (1) są znajomymi od kilku lat. M. R. (1) dorywczo zajmuje się transportowaniem aut z H. do P.. Niejednokrotnie T. J. (1) towarzyszył mu w tych wyjazdach jako pomocnik.

dowody:

- wyjaśnienia oskarżonego T. J. (1) – k. 45-47, 49 akt sądowych, k. 49-50, 64-66, 73-75, 90, 207-208, 219-220 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- wyjaśnienia oskarżonego M. R. (1) k. 47-49 akt sądowych, k. 58-59, 78-79, 98, 243-244 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- zeznania świadka R. R. (2) – k. 50 akt sądowych

T. J. (1) pół roku wcześniej remontował mieszkanie zajmowane z konkubiną i dzieckiem, na co pożyczył od nieustalonej osoby 4.000 zł. Nie miał z czego spłacić długu. Nieustalona osoba nakłoniła go do przywiezienia z H. do P. amfetaminy w zamian za zmniejszenie długu w nieustalonej części. T. J. (1) zgodził się. Wiedząc, że M. R. (1) jeździ do H. po samochody, skontaktował się z nim i umówili się na wspólny wyjazd. Wówczas jeszcze nie informował M. R. (1) o rzeczywistym celu jego wyjazdu do H..

dowody:

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego T. J. (1) – k. 45-47, 49 akt sądowych, k. 49-50, 64-66, 73-75, 90, 207-208, 219-220 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. R. (1) k. 47-49 akt sądowych, k. 58-59, 78-79, 98, 243-244 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

W dniu 30 czerwca 2015r. T. J. (1) wraz z M. R. (1) wyjechali z P. do H.. M. R. (1) miał stamtąd odebrać samochód. Oskarżeni poruszali się samochodem ciężarowym marki F. (...) o numerach rejestracyjnych (...) wraz z przyczepą – lawetą marki (...) o nr rejestracyjnym (...). F. (...) formalnie jest zarejestrowany na ojca M. R. (1), lecz to M. R. (1) użytkuje ten pojazd. Do H. dojechali rano 1 lipca 2015r. i zajechali do warsztatu, w którym stał samochód marki B., który M. R. miał przywieźć do P.. Samochód był uszkodzony. Tego dnia M. R. (1) pojechał z inną osobą do innego warsztatu po podnośnik, a T. J. (1) w czasie nieobecności M. R. pojechał z inną osobą w nieustalone miejsce, gdzie od nieustalonej osoby nabył amfetaminę załadowaną w owalny pakunek. Po ujawnieniu i wysuszeniu okazało się, że wskazanej substancji było tam 182,12 gramów (o zawartości siarczanu amfetaminy 99%). Po powrocie M. R. wspólnie z pracownikami warsztatu załadowali zamówiony samochód na lawetę. Po załadowaniu samochodu na lawetę T. J. (1) pokazał M. R. (1) pakunek z amfetaminą mówiąc mu co to jest. M. R. (1) nie był zadowolony, że T. J. (1) chce przewieźć do P. amfetaminę w tak dużej ilości, ale nie oponował. T. J. (1) schował pakunek z amfetaminą w swoim bucie sportowym (miał drugą parę butów), który włożył do kabiny f. (...). M. R. (1) zgodził się na to. W drodze powrotnej T. J. (1) powiedział M. R. (1), że w zamian za przywiezienie amfetaminy do P. dla nieustalonej osoby zostanie mu zmniejszony dług, który zaciągnął. M. R. (1) sam nabył w H. 1,74 g marihuany i nieustaloną ilość amfetaminy, które ukrył w swojej odzieży, jednak uczynił to na własny użytek. T. J. (1) wiedział o tym. Część amfetaminy M. R. (1) zażył w drodze powrotnej do P., a część w ilości 3,405 g przywiózł do P.. To on kierował f. (...).

dowody:

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego T. J. (1) – k. 45-47, 49 akt sądowych, k. 49-50, 64-66, 73-75, 90, 207-208, 219-220 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. R. (1) k. 47-49 akt sądowych, k. 58-59, 78-79, 98, 243-244 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- protokoły przeszukania osoby – k. 3-5, 20-23 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- protokóły przeszukania samochodu i przyczepy k. 6-7, k. 16-18 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- protokół użycia narkotestu – k. 12-13 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- notatka urzędowa z użycia psa służbowego – k. 14 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- protokoły oględzin rzeczy – k. 34, 35 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- materiał poglądowy – k. 36-45 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- sprawozdanie z badania krwi M. R. – k. 193-194 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- protokół pobrania próbki krwi od M. R. – k. 196 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- opinia z zakresu badań chemicznych – k. 227-235 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- opinia z zakresu badań daktyloskopijnych – k. 265-267 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- protokół oględzin rzeczy – k. 268-269 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- protokół użycia testera narkotykowego z materiałem poglądowym – k. 270-272 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

Po drodze w N. oskarżeni postanowili ukraść paliwo z samochodów ciężarowych zaparkowanych na parkingach przy autostradzie. W nieustalonym miejscu na terenie N. na jednym z takich parkingów dokonali kradzieży oleju napędowego z dwóch samochodów ciężarowych w łącznej ilości 210 litrów o wartości szacunkowej 1083 zł, w ten sposób, że w nieustalony sposób przełamali zabezpieczenia w postaci zamków w korkach wlewu paliwa, a następnie przy użyciu węża zabrali w celu przywłaszczenia przechowywany w zbiornikach paliwa olej napędowy, który zlali do kanistrów, napełnione kanistry zaś umieścili na lawecie.

dowody:

- wyjaśnienia oskarżonego T. J. (1) – k. 45-47, 49 akt sądowych, k. 49-50, 64-66, 73-75, 90, 207-208, 219-220 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. R. (1) k. 47-49 akt sądowych, k. 58-59, 78-79, 98, 243-244 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- protokóły przeszukania samochodu i przyczepy k. 6-7, k. 16-18 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- informacja z (...) – k. 83 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- notatka urzędowa – k. 211 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- protokół oględzin rzeczy – k. 214 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

W dniu 2 lipca 2015r. oskarżeni przekroczyli granicę państwową w Ś. i wjechali do P. Już na terytorium P. zostali zatrzymani do kontroli przez funkcjonariuszy(...) w Ś.. W trakcie przeszukania ujawniono amfetaminę, w tym również tę ukrytą w odzieży M. R. oraz marihuanę.

dowody:

- protokoły przeszukania osoby – k. 3-5, 20-23 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- protokóły przeszukania samochodu i przyczepy k. 6-7, k. 16-18 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- protokoły zatrzymania osoby – k. 10-11 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- protokół użycia narkotestu – k. 12-13 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- notatka urzędowa z użycia psa służbowego – k. 14 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- protokoły oględzin rzeczy – k. 34, 35 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- materiał poglądowy – k. 36-45 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- opinia z zakresu badań chemicznych – k. 227-235 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- opinia z zakresu badań daktyloskopijnych – k. 265-267 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- protokół oględzin rzeczy – k. 268-269 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- protokół użycia testera narkotykowego z materiałem poglądowym – k. 270-272 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

Podczas przeszukania T. O. (1) (obecnie J.) ujawniono w jego portfelu drugi dowód osobisty z umieszczonym na nim jego zdjęciem, wystawiony na nazwisko M. M. ur. (...) K.- seria (...) adres zamieszkania (...)-(...) W., PESEL (...), wydany w dniu (...)przez Wójta Gminy Ł.. Dowód ten został sfałszowany (podrobiony) w nieustalonych okolicznościach. T. O. (1) (obecnie J.) nabył go około rok wcześniej w nieustalonych okolicznościach w celu posłużenia się nim w razie kontroli za granicą, w szczególności w N., prowadzi się tam bowiem przeciwko niemu postępowanie karne, w ramach którego jest poszukiwany. Od chwili nabycia sfałszowany dowód osobisty nosił przy sobie.

dowody:

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego T. J. (1) – k. 45-47, 49 akt sądowych, k. 49-50, 64-66, 73-75, 90, 207-208, 219-220 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. R. (1) k. 47-49 akt sądowych, k. 58-59, 78-79, 98, 243-244 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- zeznania świadka M. M. – k. 9-10 zb.C akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- protokół przeszukania osoby – k. 3-5 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- kserokopia dowodu osobistego na nazwisko M. M. – k. 29 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- informacja dot. T. O. w sprawie postępowania karnego w N. – k. 136 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- opinia z zakresu badań dokumentów – k. 292-298 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

Podczas dalszych czynności kontrolnych stwierdzono, iż w podłodze samochodu lawety przewożone są kanistry ze skradzionym olejem napędowym. Nadto stwierdzono, że M. R. (1) prowadził pojazd pod wpływem środka odurzającego, to jest amfetaminy, gdzie stężenie tej substancji we krwi wynosiło 425 ng/ml.

dowody:

- protokóły przeszukania samochodu i przyczepy k. 6-7, k. 16-18 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- sprawozdanie z badania krwi M. R. – k. 193-194 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- protokół pobrania próbki krwi od M. R. – k. 196 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- protokół oględzin rzeczy – k. 214 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

W czasie przeszukania pomieszczeń mieszkalnych i gospodarczych w S. zajmowanych przez oskarżonego T. J. (1) w dniu 2 lipca 2015r. w piwnicy ujawniono środek odurzający w postaci 1,546 grama netto marihuany. Marihuana ta należała do T. J. (1).

dowody:

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego T. J. (1) – k. 45-47, 49 akt sądowych, k. 49-50, 64-66, 73-75, 90, 207-208, 219-220 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- częściowo zeznania świadka M. J. – k. 58 akt sądowych

- protokół przeszukania pomieszczeń – k. 111-113 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

T. J. (1) (dawniej O.) ma 38 lat, wykształcenie zawodowe, z zawodu jest mechanikiem pojazdów samochodowych, jest żonaty, ma dziecko w wieku 2 lata, nie jest zatrudniony, utrzymuje się z prac dorywczych, z których deklaruje dochód w wysokości około 1500-1700 zł miesięcznie, nie posiada majątku, mieszka z żoną i dwojgiem dzieci, w tym jednym z poprzedniego związku żony w wieku 4 lata. W środowisku cieszy się dobrą opinią. Był karany wielokrotnie za przestępstwa przeciwko mieniu, w tym popełnione w recydywie na kary pozbawienia wolności, zakład karny opuścił 16.12.2009r. Od tego czasu był karany raz wyrokiem Sądu Rejonowego w Strzelcach Krajeńskich z dnia 15.05.2012r. w sprawie II K 23/12 za czyn z art. 158§1 kk na karę roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania na 3 lata i środki karne (obowiązek przeproszenia pokrzywdzonego i nawiązkę), które wykonał.

dowody:

- wyjaśnienia oskarżonego T. J. (1) – k. 44 akt sądowych,

- karta karna – k. 20-22 akt sądowych

- opisy wyroków – k. 152, 159-161, 176-183, 255-259, 260-262 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- kwestionariusz wywiadu środowiskowego – k. 144 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

M. R. (1) ma 30 lat, wykształcenie średnie, jest kawalerem, pozostaje w konkubinacie, ma dziecko w wieku 1 rok, konkubina spodziewa się bliźniąt (jest w 9 miesiącu ciąży), z zawodu jest technikiem ekonomikiem, posiada 1,5 ha gruntu rolnego, jednak nie uprawia go, sprowadza samochody z zagranicy, deklaruje miesięczny dochód w wysokości 2000 zł, w środowisku lokalnym cieszy się dobrą opinią. Nie był karany. Nie jest uzależniony od narkotyków.

dowody:

- wyjaśnienia oskarżonego M. R. (1) – k. 44 akt sądowych,

- karta karna – k. 23-24 akt sądowych

- kwestionariusz wywiadu środowiskowego – k. 142-143 zb. A akt prokuratorskich (1 Ds. 779/15)

- kwestionariusz zebrania informacji przez specjalistę terapii uzależnień – k. 278-285

Oskarżony T. J. (1) częściowo przyznał się do zarzucanych mu czynów, mianowicie przyznał się do nabycia w H. i przywozu do P. znacznej ilości amfetaminy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz do kradzieży z włamaniem oleju napędowego. Wyjaśnił, że około pół roku przed tymi zdarzeniami pożyczył kwotę 4.000 zł i nie miał z czego oddać. Wtedy nieustalona osoba, której danych nie chciał ujawnić, poleciła mu przywiezienie z H. do P. amfetaminy, co miało zmniejszyć jego dług. Oskarżony podał, że bez udziału i wiedzy M. R. (1) nabył amfetaminę w H., jednak poinformował go o przewożonej amfetaminie w drodze powrotnej do P.. Wiedział też, że M. R. ma swoje narkotyki. Fałszywy dowód otrzymał od osoby, która zleciła mu przywóz amfetaminy, gdyż wcześniej dopuścił się czynów zabronionych na terenie N., ale nie zamierzał go używać. Wyjaśnił nadto, że po uprzednim pokonaniu zamków w korkach wlewu paliwa co najmniej dwóch nieustalonych pojazdów ciężarowych zaparkowanych na nieustalonych parkingach znajdujących się przy autostradzie, dokonał z M. R. (1) kradzieży oleju napędowego. Nie przyznał się do posiadania marihuany ujawnionej w jego piwnicy i wyjaśnił, że może ktoś ją tam zostawił bez jego wiedzy.

Oskarżony M. R. (1) częściowo przyznał się do zarzucanych mu czynów i wyjaśnił, że amfetaminę w dość dużym pakunku nabył w H. T. O. (1) bez jego wiedzy i dopiero później w drodze pokazał mu tę amfetaminę, nie powiedział jednak gdzie, kiedy i w jakim celu ją nabył, chociaż zaraz przyznał, że tłumaczył mu coś o długu do spłaty. M. R. twierdził, że był temu przeciwny. Przy kolejnym przesłuchaniu wyjaśnił, że O. pokazał mu „taką kulkę zawiniętą, taka duża była” jeszcze w H. i powiedział, że to jest amfetamina i że za przywiezienie tej amfetaminy O. ma mieć dług anulowany. O. myślał, gdzie to schować, ale nie miał gdzie, dlatego schował w bucie, bo R. mu nie pozwolił schować gdzie indziej. Podał nadto, że myślał, że w razie ujawnienia przez policję O. weźmie to na siebie, bo amfetamina była jego. Przyznał się do kradzieży paliwa, jednak twierdził, że nie wyłamywał korków wlewu paliwa, a szukał otwartych i tylko z tych otwartych zabrali paliwo. Przyznał się do prowadzenia pojazdu pod wpływem środka odurzającego i wyjaśnił, że dwukrotnie w czasie drogi powrotnej zażył amfetaminę, żeby się pobudzić.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle ujawnionych w toku przewodu sądowego dowodów sprawstwo i wina oskarżonych T. J. (1) (dawniej O.) i M. R. (1) w zakresie przypisanych im czynów nie budzą żadnych wątpliwości. Świadczą o tym częściowo ich własne wyjaśnienia oraz dowody z dokumentów i opinii powołane wyżej. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego T. J. (1) częściowo, jego wyjaśnienia co do pewnych okoliczności zasadniczo są konsekwentne, logiczne i spójne i w braku wiarygodnych dowodów przeciwnych w zasadzie nie da się ich podważyć. Dlatego Sąd ustalił, że wewnątrzwspólnotowe nabycie substancji psychotropowej było jednorazowe i nastąpiło wskutek nakłonienia go do tego przez nieustaloną osobę w zamian za zwolnienie z długu przynajmniej w części (co do tego czy oskarżony miał być zwolniony z długu w całości, czy w części jego wyjaśnienia nie są jasne, z kolei z wyjaśnień M. R. wynika, że w całości, choć przecież nie jest to pewne, bo M. R. tylko o tym słyszał od O., nie ma to zresztą istotnego znaczenia, bowiem kwalifikacja prawna nie zależy od wysokości korzyści, a i na wymiar kary w niniejszej sprawie wysokość spodziewanych korzyści majątkowych nie ma istotnego wpływu). Sąd dał też wiarę oskarżonemu J. co do okoliczności wejścia w posiadanie w H. amfetaminy w zakresie, w jakim wskazał, że nabył ją od innej osoby w nieobecności i bez wiedzy M. R.. W tym oskarżony jest konsekwentny, nadto co do tej ostatniej okoliczności jego wyjaśnienia korespondują z wyjaśnieniami M. R.. Sąd dał także wiarę wyjaśnieniom T. J. w zakresie faktów, że pokazał amfetaminę oskarżonemu M. R. jeszcze przed wjazdem do P. i że wiedział, że R. wiezie własne narkotyki oraz że w N. dopuścili się obaj kradzieży z włamaniem oleju napędowego. Co do tych okoliczności oskarżony J. był konsekwentny, a jego wyjaśnienia spójne i logiczne, nie sprzeciwiały się też wskazaniom wiedzy czy doświadczenia życiowego. Nie można tego samego jednak powiedzieć o wyjaśnieniach tego oskarżonego traktujących o okolicznościach nabycia sfałszowanego dowodu osobistego z zamieszczonym w nim jego zdjęciem ani o celu nabycia tego sfałszowanego dokumentu. Oskarżony utrzymywał, że nie miał zamiaru go używać, co jest oczywiście sprzeczne z zasadami prawidłowego rozumowania i ze wskazaniami doświadczenia życiowego. Skoro nie miał zamiaru go używać, to po co w ogóle zaopatrzył się w taki przedmiot. Z wyjaśnień M. R. wynika, że J. pokazywał mu tenże dowód osobisty i mówił mu, że kupił go około rok wcześniej ze względu na obawy przed zatrzymaniem, ponieważ w N. toczy się przeciwko niemu postępowanie karne. Nie ma powodu, by w tym zakresie M. R. nie wierzyć. Fakt prowadzenia postępowania karnego przeciwko J. w N. został potwierdzony informacją (...) w Ś.. Oskarżony J. miał zatem powód, by zaopatrzyć się w fałszywy dowód tożsamości na inne nazwisko i takie zachowanie, choć bezprawne, można jednak uznać za racjonalne. Nieracjonalne natomiast byłoby zaopatrywanie się w sfałszowany dowód tożsamości, gdyby oskarżony nie zamierzał go używać. W ocenie Sądu takie twierdzenie oskarżonego jest jedynie przyjętą przez niego linią obrony i nie polega na prawdzie z przyczyn wskazanych wyżej. Nie dał też Sąd wiary oskarżonemu J. w zakresie zaprzeczeń posiadaniu marihuany ujawnionej w piwnicy w S.. Z zeznań świadka M. J. wynika, że tylko oskarżony J. korzystał z tego pomieszczenia. Świadek nie może zatem mieć wiedzy, kto i kiedy przyniósł tam i zostawił marihuanę. Nieprawdopodobne z punktu widzenia wskazań doświadczenia życiowego jest twierdzenie, że ktoś zostawił tam półtora grama marihuany ot tak sobie. Wszak tenże środek odurzający ma pewną wartość rynkową (w nielegalnym obrocie) i nie sposób uznać, że właściciel nie upominałby się o zwrot. Ujawnienie marihuany w pomieszczeniu użytkowanym tylko przez oskarżonego, w dodatku w towarzystwie innych przedmiotów używanych zwykle do zażywania marihuany, ważenia jej i przechowywania, względnie transportowania prowadzi do wniosku, że to oskarżony, nikt inny, posiadał ujawniony środek odurzający.

Wyjaśnienia oskarżonego M. R. (1) także zasługują na wiarę jedynie w części. Tenże oskarżony także jest w zasadzie konsekwentny, chociaż na rozprawie zasłaniał się niepamięcią. Wyjaśnienia te są nadto tylko częściowo zgodne z wyjaśnieniami T. J.. Odnosi się to zwłaszcza do kradzieży oleju napędowego. Oskarżony M. R. utrzymywał, że szukał tylko otwartych wlewów paliwa, zatem nie miał zamiaru się włamywać. Odmiennie J. – twierdził, że przełamywali zabezpieczenia, to jest zamki, choć nie podał w jaki sposób. Wprawdzie M. R. wyjaśnił, że nie szukali zdatnych do okradzenia pojazdów razem, lecz osobno, a razem dopiero zabierali olej napędowy, to jednak oskarżony J. konsekwentnie podawał, że się włamywali. Poza tym sam M. R. przyznał, że nie wie, czy w opróżnianych przez nich zbiornikach, które otworzył J., wlewy paliwa były otwarte czy zamknięte. To oznacza, że – nawet biorąc za dobrą monetę jego twierdzenia – co najmniej godził się na to, że zostały otwarte poprzez przełamanie zabezpieczenia. Doświadczenie życiowe uczy zresztą, że o ile nie można wykluczyć, że korek wlewu paliwa w konkretnym egzemplarzu lub w pewnych okolicznościach może nie być zablokowany (zabezpieczony), to zdarza się to jednak dużo rzadziej niż zabezpieczanie korków paliwa i znalezienie dwóch takich pojazdów w jednym miejscu jest mało prawdopodobne. Nadto niewiarygodne jest twierdzenie M. R. zawarte na k. 244, że szukali otwartych wlewów paliwa, żeby nie robić hałasu. Każdy, kto widział kiedykolwiek parking dla samochodów ciężarowych przy autostradzie wie, że są to obiekty rozległe i oddalone od budynków infrastruktury, tym samym ryzyko, że ktokolwiek usłyszy dźwięk przełamywanych zabezpieczeń, jest nikłe. Pewne ryzyko wiąże się z faktem, że niekiedy kierowcy ciężarówek przebywają w ich kabinach, jednak jest ono – czego uczy doświadczenie życiowe – kalkulowane przez sprawców. Należy także zauważyć, że oskarżeni nie przełamywali zabezpieczeń przy użyciu narzędzi emitujących dźwięki o dużym natężeniu, żaden dowód na to nie wskazuje. Wreszcie ściąganie paliwa ze zbiornika do kanistra trwa pewien czas i też nie odbywa się w zupełnej ciszy. Dlatego Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego J. w tym zakresie, a wyjaśnieniom oskarżonego M. R. tylko o tyle, o ile potwierdził, że zabrali ustaloną ilość oleju napędowego w celu przywłaszczenia. W pozostałym zakresie Sąd w zasadzie dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego M. R., nie ma bowiem wystarczających podstaw do ich podważania. Dotyczy to w szczególności nabycia przez niego marihuany i amfetaminy ukrytej w jego odzieży oraz zażycia amfetaminy. Sąd dał mu także wiarę w zakresie okoliczności, że miał świadomość, że J. nabył w H. znaczną ilość amfetaminy i zamierzał ja przywieść do P. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Co do czasu i okoliczności, kiedy się o tym dowiedział, M. R. nie był konsekwentny, a jedynie o tyle, o ile wskazywał, że wiedzę tę posiadł jeszcze przed przekroczeniem granicy z Polską. Z jego wyjaśnień z postępowania przygotowawczego wynika jednak, że – logicznie rozumując – dowiedział się o tym jeszcze przed wyruszeniem w drogę powrotną. Świadczy o tym jego własne twierdzenie, że J. zastanawiał się, gdzie ukryć pakunek z amfetaminą i że R. nie pozwolił mu go ukryć gdzie indziej, dlatego J. włożył to do własnego buta. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom M. R. co do faktu, że zażywał amfetaminę w drodze do P. i że to on prowadził pojazd. Nie ma powodu, by nie wierzyć tym depozycjom, skoro oskarżony przyznał się w nich do popełnienia czynu zabronionego, to jest prowadzenia pojazdu w ruchu lądowym pod wpływem środka odurzającego.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków R. R. (2) i M. M., nie ma bowiem żadnych podstaw do ich podważenia.

Sąd tylko częściowo dał wiarę zeznaniom świadka M. J., nie dał mianowicie wiary w sugestię świadka, jakoby to inna wskazana przez nią osoba zostawiła bez wiedzy oskarżonego J. marihuanę w piwnicy, z której oskarżony korzystał. Zeznania w tym zakresie są sprzeczne z wyjaśnieniami oskarżonego, ponieważ J. nie wspominał w ogóle o tejże osobie (K. T.). Nadto zeznania świadka wskazują, że w istocie świadek nie wie, jak ujawniona w piwnicy marihuana się tam znalazła, w szczególności przez kogo została przyniesiona i czy oskarżony o tym wiedział, świadek jako podstawę swojej wiedzy powołała rzekome słowa znajomych, których nie ujawniła. W tym stanie rzeczy nie sposób na podstawie tych zeznań czynić jakiekolwiek ustalenia faktyczne w odniesieniu do okoliczności pojawienia się w konkretnym miejscu marihuany. Pozostałe zeznania Sąd uznał za wiarygodne, ponieważ nie ma podstaw do ich podważenia. Wynika z nich, że świadek nie korzystała z tej piwnicy, a bywała w niej tylko okazjonalnie i nie widziała, kto przyniósł do niej marihuanę ujawnioną w trakcie przeszukania.

Czyniąc ustalenia faktyczne Sąd oparł się również na dowodach rzeczowych zabezpieczonych podczas kontroli samochodu, którym oskarżeni poruszali się w drodze powrotnej z H. do P. oraz dokumentach zgromadzonych w sprawie, w szczególności protokołach przeszukania i oględzin, materiale poglądowym, a także kartach karnych. Są to wiarygodne dokumenty, sporządzone przez kompetentne osoby i organy. Żadna ze stron nie kwestionowała ich prawdziwości czy też legalności. Sąd dał wiarę opiniom biegłych, żadna ze stron nie kwestionowała kompetencji wykonujących je osób, metodologii ani prawidłowości wykonania badań. Sąd także nie dostrzegł podstaw do ich podważenia, opnie są pełne, spójne a ich wnioski nie sprzeciwiają się zasadom prawidłowego rozumowania ani wskazaniom wiedzy.

Sąd, mając na względzie wszystkie wskazane wyżej dowody, dokonując oceny ich wiarygodności, a także bacząc na wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego i zasady prawidłowego rozumowania przypisał T. J. (1) i M. R. (1) zarzucane im czyny.

Zachowaniem przypisanym mu w punkcie I części dyspozytywnej wyroku T. J. (1) wyczerpał ustawowe znamiona typu czynu zabronionego określonego w art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Przewidziane tam abstrakcyjne zachowanie podlegające karze polega m.in. na dokonanym wbrew przepisom ustawy wewnątrzwspólnotowym nabyciu środków odurzających do P.. Sformułowanie „wewnątrzwspólnotowe nabycie” należy rozumieć jako przemieszczenie środków odurzających lub substancji psychotropowych z terytorium państwa członkowskiego (...)na terytorium R. (art. 4 pkt 33 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii). Takie właśnie zachowanie miało miejsce w niniejszej sprawie a jego przedmiotem była substancja psychotropowa – amfetamina wymieniona w wykazie substancji psychotropowych – Załączniku nr 2 do powołanej ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii – jako należąca do grupy II-P oraz środek odurzający - to jest ziele konopi indyjskiej - wymienione w wykazie środków odurzających grupy I-N i IV-N w Załączniku Nr 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Jest oczywiste, że oskarżony nie legitymował się żadnym zezwoleniem udzielonym przez uprawnione organy do obrotu środkami odurzającymi lub substancjami psychotropowymi, a tym bardziej do obrotu międzynarodowego.

Przywieziona przez oskarżonego ilość substancji psychotropowej została ustalona na podstawie opinii z dziedziny badań chemicznych. Po wydaniu tej opinii ujawniono w kopercie, w którą zapakowana była przeznaczona do badań substancja, pewną jej ilość, którą zważono w trakcie oględzin. Na całą ustaloną ilość substancji psychotropowej składa się ilość substancji wymieniona w opinii oraz ilość substancji wymieniona w protokole oględzin na k. 268-269 (nie ma wątpliwości, że substancja psychotropowa, o której traktuje protokół oględzin, jest taką samą substancją, która była przedmiotem opiniowania w opinii na k. 227-235). Ilość ta musi być uznana za znaczną. Przekonuje o tym zawartość substancji czynnej w zabezpieczonej masie substancji, z czego wynika, że całą ilość zabezpieczonej substancji można by podzielić na około 17 tys. dawek aktywnych, to jest wywołujących określony efekt farmakologiczny, a zatem można by nią odurzyć jednorazowo co około 17 tys. osób (wynika to z opinii z dziedziny badań chemicznych). Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii nie zawiera definicji znacznej ilości środków odurzających lub substancji psychotropowych. Ryzykowne i nieznajdujące dostatecznej podstawy byłoby także odwoływanie się w tej kwestii do przepisów Kodeksu karnego wyjaśniających pojęcia znacznej wartości i znacznej szkody. W praktyce podjęto próbę wypracowania metody ustalania, czy określona ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych jest znaczna. Określono kryteria rozróżnienia ilości środków lub substancji pomiędzy ilością znaczną i nie znaczną (inną niż znaczna), są to: masa wagowa środków lub substancji (gramy, kilogramy, tony, ilość porcji), rodzaj środka lub substancji (podział na tzw. twarde i miękkie) i cel przeznaczenia (w celach handlowych, na potrzeby własne) [wyrok SA w W-wie z 18.04.2000r., IIAKa 22/00, OSA 2001/2/8, wyrok SA w Lublinie z dnia 14.02.2006r., IIAKa 14/06, LEX nr 179040]. W tym ostatnim orzeczeniu uznano, że 89,84 g amfetaminy jest ilością znaczną, skoro można z niej wykonać 8.984 porcje i taka liczba osób mogłaby jednorazowo ulec odurzeniu. Z kolei w postanowieniu z dnia 23 września 2009r. (sygn. akt I KZP 10/09) powołując się na utrwaloną linię orzeczniczą i dominujące poglądy wyrażane w literaturze przedmiotu, Sąd Najwyższy wyjaśnił, że „jeżeli przedmiotem czynności wykonawczej przestępstw określonych w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. Nr 179, poz. 1485 ze zm.) jest taka ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, która mogłaby jednorazowo zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych, to jest to "znaczna ilość" w rozumieniu tej ustawy”. Z poglądem tym należy się zgodzić z tym jedynie zastrzeżeniem, że wydaje się, że nie znajduje dostatecznego zakotwiczenia normatywnego ani aksjologicznego ograniczenie do osób uzależnionych ani odniesienie się do zaspokojenia ich potrzeb bez precyzyjniejszego zakreślenia granic tych potrzeb. Lektura uzasadnienia tego orzeczenia skłania do wniosku, że w istocie chodziło o jednorazowe zaspokojenie potrzeby odurzenia się jednej osoby uzależnionej, czyli użycie jednej dawki (porcji, działki) środka odurzającego albo substancji psychotropowej. Nie ma jednak dostatecznie ważkich racji, by odnosić stany odurzenia wywołane środkiem odurzającym albo substancją psychotropową jedynie do osób uzależnionych, po środki odurzające i substancje psychotropowe sięgają bowiem nie tylko osoby uzależnione, a i kwestie związane z uzależnieniem takie jak potrzeba użycia i ilość potrzebna do zaspokojenia potrzeby konkretnej osoby nie są wcale oczywiste. W nielegalnym obrocie występują środki odurzające i substancje psychotropowe o różnym stopniu tzw. czystości, a co za tym idzie o różnym stopniu zdatności do odurzenia. Są to jednak momenty pomijalne przy ocenie legalności obrotu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi oraz przy wymiarze kar, bowiem w reakcji karnej za tego rodzaju przestępstwa nie chodzi o dokładne ustalanie, czy jakość środka odurzającego lub substancji psychotropowej jest dobra, średnia, zła czy znakomita z punktu widzenia używającego, a o zabezpieczenie obywateli przed nielegalnym obrotem takimi środkami i substancjami z powodów zdrowotnych i społecznych. Oczywiste jest przy tym, że konkretna substancja musi w ogóle nadawać się do odurzenia, to jest wywierać określony i ukierunkowany wpływ na procesy biochemiczne zachodzące w organizmie człowieka, by można było zakwalifikować ją jako objętą prohibicją (a ściślej reglamentacją). Również w wyroku z dnia 14 lipca 2011r., sygn. akt IV KK 127/11 Sąd Najwyższy wyjaśnił, że „znaczna ilość narkotyków to taka, która wystarcza do jednorazowego odurzenia się co najmniej kilkudziesięciu osób.” W tym stanie rzeczy ilość łączną 185,525 gramów amfetaminy, biorąc pod uwagę okoliczność, że jednorazowo można by zabezpieczoną w niniejszej sprawie ilością tej substancji jednorazowo odurzyć około 17 tysięcy osób, bez wątpienia należy uznać za znaczną w rozumieniu art. 55 ust.3 powołanej ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Zamiarem oskarżonego J. było objęte także wewnątrzspólnotowe nabycie niewielkiej ilości amfetaminy i marihuany ukrytej w odzieży oskarżonego M. R., wszak J. wiedział o tym i aprobował to zachowanie. Ilości marihuany nie sposób uznać za znaczną, jednak nie ma żadnego powodu, by wewnątrzwspólnotowe nabycie marihuany traktować jako odrębny czyn. Ze względu na jedność czasu i miejsca akcji należy uznać, że marihuana była częścią przywiezionych narkotyków i podlega tej samej ocenie prawnej. Oskarżony nadto działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, co jest samodzielną przesłanką zakwalifikowania tego czynu z art. 55 ust.3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Korzyść ta miała polegać na zwolnieniu z pewnej części długu, jaki ciążył na oskarżonym. Korzyść majątkową definiuje się jako przysporzenie w majątku wyrażające się w zwiększeniu aktywów, ale tez w zmniejszeniu pasywów. Zwolnienie z części długu bez wątpienia mieści się w klasie tak rozumianych korzyści majątkowych.

Czyn przypisany oskarżonemu T. J. (1) w punkcie II części dyspozytywnej wyroku wyczerpuje ustawowe znamiona typu czynu zabronionego w art. 279§1 kk. Przepis ten penalizuje zachowanie polegające na zaborze cudzej rzeczy w celu przywłaszczenia (kto kradnie) w sytuacji, gdy sprawca w celu dostania się do tej rzeczy przełamuje zabezpieczenia chroniące owa rzecz przed nieuprawnionym dostępem innych osób (z włamaniem). Oskarżony J. w celu dostania się do oleju napędowego trzymanego w zamkniętym zbiorniku przełamywał zabezpieczenie w postaci zamka wlewu paliwa, a następnie zabierał olej napędowy. W wyroku ustalono, że dokonał tego z dwóch ciężarówek, albowiem sam oskarżony i współsprawca nie potrafili podać, z ilu konkretnie pojazdów zabrali olej napędowy, wskazali jedynie, że było ich kilka, czyli więcej niż jeden. Dlatego przy zastosowaniu art. 5§2 kpk Sąd ustalił, że sprawcy zabrali paliwo z dwóch pojazdów. Z wyjaśnień obu oskarżonych wynika, że działali w wykonaniu z góry założonego zamiaru, dlatego należy tenże czyn zakwalifikować jako czyn ciągły w rozumieniu art. 12 kk.

Czyn przypisany oskarżonemu T. J. (1) w punkcie III części dyspozytywnej wyroku wyczerpuje ustawowe znamiona typu czynu zabronionego określonego w art. 270§3 kk. Zgodnie z tym przepisem przewidzianej tam karze podlega ten, kto czyni przygotowania do przestępstwa określonego w paragrafie pierwszym tego artykułu, czyli do podrobienia lub przerobienia dokumentu w celu użycia go za autentyczny lub do używania takiego dokumentu jako autentycznego. Ani art. 270§3 kk, ani art. 16 kk nie zawierają katalogu czynności wyczerpujących ustawowe znamiona tego typu czynu zabronionego. Zgodnie z art. 16 kk przygotowanie zachodzi tylko wtedy, gdy sprawca w celu popełnienia czynu zabronionego podejmuje czynności mające stworzyć warunki do przedsięwzięcia czynu zmierzającego bezpośrednio do jego dokonania, w szczególności w tymże celu wchodzi w porozumienie z inna osobą, uzyskuje lub przysposabia środki, zbiera informacje lub sporządza plan działania. Wymienione tam czynności sprawcze są przykładowe. Bez wątpienia nabycie sfałszowanego (w tym wypadku podrobionego – co wynika z opinii biegłego) i noszenie go przy sobie stworzyło oskarżonemu warunki do użycia go za autentyczny. O takim celu działania oskarżonego przekonują wyjaśnienia oskarżonego M. R., z których wynika, że właśnie w tym celu oskarżony J. nabył tenże dokument i go przy sobie nosił.

Czyn przypisany oskarżonemu T. J. (1) w punkcie IV części dyspozytywnej wyroku wyczerpuje ustawowe znamiona typu czynu zabronionego określonego w art. 62 ust.3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Przepis ten penalizuje posiadanie środków odurzających lub substancji psychotropowych wbrew przepisom ustawy. Znamię czasownikowe „posiadać" należy rozumieć jako faktyczne, choćby krótkotrwałe władztwo nad rzeczą. (…) Legalna definicja „posiadania" zawarta jest w art. 336 k.c., w którym stwierdza się, że „posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jako użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny)" (za: Ważny A. red., Kotowski W., Kurzępa B.: Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz, LexisNexis, 2012, Komentarz do art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii). Dla bytu tego czynu zabronionego konieczne jest posiadanie nielegalne, to jest wbrew przepisom ustawy. Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii przewiduje reglamentację obrotu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi oraz prekursorami i w ramach tej reglamentacji pozwala na posiadanie takich środków lub substancji w określonych przypadkach przez określone podmioty (art. 33, art. 34 ust.1, art. 42). Jest oczywiste, że oskarżony T. J. (1) władał zabezpieczonymi u niego środkami odurzającymi, czyli posiadał je i nie legitymował się żadnym zezwoleniem na ich posiadanie. Ze względu na nieznaczną ilość tych środków (1,546 grama marihuany) zasadne jest przyjęcie wypadku mniejszej wagi.

Zachowaniem przypisanym mu w punkcie VI części dyspozytywnej wyroku M. R. (1) wyczerpał ustawowe znamiona typu czynu zabronionego określonego w art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Wszystkie uwagi poczynione wyżej w odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonemu T. J. (1) w punkcie I części dyspozytywnej wyroku odnoszą się także do tego czynu przypisanego oskarżonemu M. R.. Oskarżony M. R., jak już wskazano wyżej, dowiedział się przed podjęciem drogi powrotnej do P. o tym, że oskarżony J. nabył w H. znaczną ilość amfetaminy i że zamierza ja przywieść do P. w celu zwolnienia z ciążącego na nim długu (przynajmniej w części). Zgodził się na to, choć niechętnie, zatem objął swoim zamiarem to działanie. To uzasadnia przyjęcie współsprawstwa. Byłoby tak nawet wówczas, gdyby oskarżony dowiedział się o tym tuż przed granicą (...) i zdecydował się na kontynuowanie podróży z J.. Zgodnie z art. 115§4 kk korzyścią majątkową lub osobistą jest korzyść zarówno dla siebie, jak i dla kogo innego. Oskarżony M. R. nie miał z tytułu przywiezienia amfetaminy z H. do P. uzyskać jakiejkolwiek korzyści dla siebie, ale wiedział, że korzyść z tego zachowania ma uzyskać oskarżony T. J. (1). Ta wiedza w powiązaniu z zaaprobowaniem zachowania J. i przewiezieniem go przez granice razem z amfetaminą jest wystarczająca do przypisania mu zamiaru kierunkowego, to jest działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Należy także podkreślić, że bez zachowania M. R. czyn nie zostałby dokonany, to on bowiem dysponował pojazdem i to on nim kierował, mógł zatem stanowczo sprzeciwić się zabraniu J. z amfetamina z powrotem do P.. Gdyby to uczynił, nie popełniłby tego przestępstwa, wybrał jednak inny sposób zachowania.

Czyn przypisany oskarżonemu M. R. (1) w punkcie VII części dyspozytywnej wyroku wyczerpuje ustawowe znamiona typu czynu zabronionego w art. 279§1 kk w zw. z art. 12 kk. Wszystkie uwagi poczynione wyżej w odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonemu T. J. (1) w punkcie II części dyspozytywnej wyroku odnoszą się także do tego czynu przypisanego oskarżonemu M. R.. Tu należy dodać, że nawet gdyby Sąd dał wiarę oskarżonemu M. R., że on szukał tylko otwartych wlewów paliwa, to i tak nie zmieniłoby to oceny jego zachowania. Wszak z wyjaśnień oskarżonego R. wynika, że obaj oskarżeni szukali pojazdów zdatnych do okradzenia z paliwa osobno, lecz potem paliwo ściągali już razem, nadto R. nie interesował się tym, czy J. szukał tylko otwartych wlewów paliwa, czy włamywał się do nich. Takie nastawienie w powiązaniu z wyjaśnieniami J., że wyłamywał zamki w korkach wlewu paliwa, jest wystarczające do uznania, że po stronie oskarżonego M. R. istniał co najmniej zamiar ewentualny. Bez wątpienia bowiem nawet, jeżeli sam się do zbiorników z paliwem nie włamywał, R. aprobował takie zachowanie J. i cieszył się łupem. Dla przyjęcia współsprawstwa nie jest wymagane ustalenie wykonania wszelkich działań sprawczych wyczerpujących ustawowe znamiona typu czynu zabronionego, wystarczy, że współsprawca wykona niektóre tylko czynności, na przykład w ramach podziału ról będzie stał na czatach, albo po przełamaniu zabezpieczeń broniących dostępu do mienia będzie brał udział w zaborze, albo chociażby ubezpieczał akcję wykazując gotowość do ostrzeżenia innych działających przed niebezpieczeństwem ujawnienia i ujęcia. Znamienne jest, że oskarżony J. w żadnych swoich wyjaśnieniach nie różnicował aktywności swojej i oskarżonego R. przy popełnianiu tego czynu. Świadczy to o tym, że miał on świadomość, że działają wspólnie i w porozumieniu.

Czyn przypisany oskarżonemu M. R. (1) w punkcie VIII części dyspozytywnej wyroku wyczerpuje ustawowe znamiona typu czynu zabronionego w art. 178a§1 kk. Zgodnie z tym przepisem przewidzianej tam karze podlega ten, kto prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego. Wyjaśnienie na gruncie niniejszej sprawy pojęć „pojazd mechaniczny” i „ruch lądowy” nie jest konieczne, nie budzi bowiem żadnych wątpliwości, że oskarżony R. prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym. Obecnie w judykaturze i literaturze przedmiotu nie budzi także wątpliwości, że amfetamina, definiowana jako substancja psychotropowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii należy do klasy środków odurzających, o których mowa w art. 178a§1 kk, kodeks karny nie odwołuje się bowiem wprost ani pośrednio do definicji zawartych w ustawie o przeciwdziałanie narkomanii, a celem przepisu art. 178a§1 kk jest ochrona przed prowadzeniem pojazdu w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym w stanie po użyciu środków psychoaktywnych działających podobnie jak alkohol, czyli działających na centralny układ nerwowy w sposób upośledzający jego funkcje. Ustawodawca posłużył się tu terminem „środek odurzający” w sensie ogólnym, potocznym, bez odnoszenia się do ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, odwołując się nie do nomenklatury, a do sposobu oddziaływania środka na organizm człowieka (por. postanowienie SN z dnia 28 marca 2007r., sygn. II KK 147/06). W niniejszej sprawie nie ma wątpliwości, że oskarżony prowadził pojazd pod wpływem środka odurzającego, to jest miał go w organizmie w stężeniu wywołującym efekt podobny do stanu nietrzeźwości, co wynika z opinii na k. 193-194.

Wina oskarżonych nie budzi wątpliwości. W toku procesu nie została ujawniona żadna okoliczność, która mogłaby stanowić podstawę uzasadnionych wątpliwości co do poczytalności któregokolwiek z nich w czasie popełnienia przypisanych im czynów. Każdy z oskarżonych miał w czasie przypisanych mu przestępstw zachowaną zdolność do rozpoznania ich znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem, nie znajdował się w sytuacji przymusowej, wyłączającej możność dokonania wyboru postępowania, mógł zachować się zgodnie z prawem, jednak odrzucił obowiązujące normy postępowania i w tym tkwi źródło postawienia zarzutu.

Sąd uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynu opisanego w punkcie I części dyspozytywnej wyroku, którego dopuścił się oskarżony T. J. (1), jest wysoki, bowiem zachowanie jego poza tym, że stanowiło bezprawny zamach na monopol państwa w zakresie reglamentowanego z przyczyn społecznych obrotu środkami odurzającymi, godziło nadto w jedno z podstawowych dóbr prawnych podlegających ochronie - zdrowie człowieka rozumiane abstrakcyjnie nie jako zdrowie konkretnej osoby, lecz członka społeczeństwa. Dla oceny stopnia społecznej szkodliwości jego czynu ma znaczenie ilość substancji psychotropowej stanowiącej przedmiot przestępstwa, a także jej rodzaj. Nie chodzi przy tym o automatyczne przełożenie na wymiar kary ustalenia, że ilość substancji psychotropowej była znaczna, ponieważ ten moment przesądził o zakwalifikowaniu przypisanego oskarżonemu czynu jako zbrodni z art. 55 ust.3 ustawy z 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii. Jednakowoż w klasie obejmującej środki odurzające lub substancje psychotropowe w znacznych ilościach mieszczą się nie tylko różne rodzaje tych środków lub substancji ale i różne ich ilości niekiedy liczone w tonach. W niniejszej sprawie ilość środków narkotycznych przypisana oskarżonemu wynosi łącznie 187,265 gramów, co pozwala na sporządzenie około 17 tysięcy porcji i jednorazowe potencjalne odurzenie tyluż osób. Nie jest to zatem ilość mogąca wywołać zauważalne skutki społeczne w tym sensie, że dostawa środków odurzających w takiej ilości nie spowodowałaby zauważalnego zakłócenia funkcjonowania społeczeństwa. Wprowadzenie do obrotu tych środków odurzających nie objęłoby swoim zasięgiem całego kraju a nawet całego województwa, ich wpływ byłby ograniczony do skali lokalnej. W odniesieniu do rodzaju narkotyków, to znakomita większość zabezpieczonej masy stanowiła amfetamina, wykazująca znaczące działanie na organizm człowieka (jednak dawka aktywna wynosi 10 mg).

Stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego mu w punkcie II części dyspozytywnej wyroku jest stosunkowo wysoki, jednak nie sięga poziomu znacznego. Czyn ten należy raczej do czynów uciążliwych społecznie niż do poważnych przestępstw zagrażających porządkowi publicznemu i ładowi społecznemu. Czyny tego rodzaju są co prawda niemal nagminne, jednak wartość przedmiotu przestępstwa jest niska i nie uzasadnia surowej reakcji prawno-karnej.

Stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie III części dyspozytywnej wyroku jest stosunkowo wysoki, jednak także nie sięga poziomu znacznego. Czyn ten godzi w pewność obrotu prawnego i w związane z tym stosunki społeczne. Przestępstwo to samo w sobie nie jest traktowane jako szczególnie społecznie szkodliwe, o czym przekonuje przewidziana sankcja, jednak cechuje je pewien poziom społecznej szkodliwości uzasadniający wymierzenie kary.

Nie jest znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie IV części dyspozytywnej wyroku. Ilość narkotyku była niewielka, wystarczająca do najwyżej kilkukrotnego użycia. Również rodzaj narkotyku przesądza o takim stopniu społecznej szkodliwości. Marihuana należy do środków odurzających stosunkowo łagodnych i kilkukrotne użycie tego środka odurzającego z pewnością nie wywarłoby istotnego wpływu na organizm człowieka, w szczególności nie doprowadziłoby do uzależnienia. Nie zachodzą przesłanki umorzenia postępowania w tym zakresie przewidziane w art. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, albowiem nie jest to jedyny czyn zabroniony, którego dopuścił się oskarżony i który jest przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie. Orzeczenie kary za ten czyn nie jest niecelowe, albowiem oskarżony dopuścił się także innych czynów zabronionych zasługujących na karę.

Znaczny jest stopień winy oskarżonego. Jest on osobą dojrzałą, o ukształtowanym charakterze, dobrze zna obowiązujące normy prawne a normy prawne, które przekroczył, są powszechnie znane i akceptowane przez zdecydowaną większość nie tylko obywateli R.ale i tej części E., która jest zjednoczona w (...) Powszechnie w mediach pojawiają się informacje o negatywnym wpływie środków odurzających na zdrowie człowieka i funkcjonowanie społeczeństwa, zwłaszcza że używanie środków odurzających od wielu lat jest istotnym problemem społecznym dotykającym coraz młodsze osoby. Dlatego wykroczenie poza normy zachowania wynikające z troski o stan zdrowia społeczeństwa jawić się musi jako wymagające surowej oceny lekceważenie dóbr podstawowych dla prawidłowego funkcjonowania społeczeństwa. Również złamanie powszechnie znanych i akceptowanych norm prawnych chroniących cudzą własność należy ocenić jako lekceważenie dla obowiązującego porządku prawnego. W zakresie pozostałych przypisanych oskarżonemu czynów stopień winy także jest znaczny ze względu na okoliczność, że poprzez ich dokonanie przejawia się brak internalizacji norm prawnych.

Sąd jako okoliczność obciążającą poczytał tę, że oskarżony był poprzednio karany, co wskazuje na to, że już wcześniej nie przestrzegał obowiązującego porządku prawnego i poniósł za swoje bezprawne zachowania kary, mimo to ponownie zdecydował się na popełnienie przestępstwa. Świadczy to o tym, że lekceważy obowiązujące normy zachowania. Za okoliczność umiarkowanie łagodzącą Sąd poczytał fakt, że od ostatniego wykonania kary pozbawienia wolności do popełnienia przypisanych mu przestępstw upłynęło ponad 5 lat. Za okoliczność łagodzącą Sąd poczytał przyznanie się do zarzuconych czynów i wyjaśnienie okoliczności, chociaż musi to mieć ograniczony wpływ na wymiar kary w kierunku łagodzącym, skoro oskarżony zataił istotne okoliczności, jak osoby współdziałające. Nie istnieją żadne okoliczności, które by mogły przesądzić o ewentualnym postulowanym przez obrońcę zakwalifikowaniu czynu przypisanego w punkcie I części dyspozytywnej wyroku jako wypadku mniejszej wagi lub o zastosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia kary. Nic nie przemawia za zastosowaniem tych instytucji. W szczególności nie przemawia za tym motywacja oskarżonego. Oskarżony co prawda był w trudnej sytuacji finansowej, jednak nie usprawiedliwia go to ani nie umniejsza jego winy. Wiele osób znajduje się w trudnej sytuacji materialnej, a jednak nie uciekają się one do przestępstw w celu jej poprawienia.

Ważąc wskazane wyżej racje Sąd wymierzył oskarżonemu T. J. (1) stosowne do społecznej szkodliwości i do winy kary jednostkowe za przypisane mu przestępstwa, mieszczące się w granicach ustawowego zagrożenia. W przypadku przestępstw zagrożonych alternatywnie karami różnego rodzaju Sąd zdecydował się wymierzyć mu kary pozbawienia wolności w odpowiednim rozmiarze, albowiem kary łagodniejsze nie spełniłyby funkcji wychowawczej wobec oskarżonego. W ocenie Sądu wymierzone oskarżonemu T. J. kary są sprawiedliwe i odzwierciedlają należycie stopień społecznej szkodliwości czynów oraz nie przekraczają stopnia winy. Kara grzywny pozbawi oskarżonego przekonania o finansowej opłacalności przestępstwa. Przy określaniu wysokości jednej stawki dziennej grzywny Sąd wziął pod uwagę status majątkowy oskarżonego, w szczególności okoliczność, że nie jest osobą zamożną, lecz ma możliwości zarobkowania, jest zdrowy i zdolny do pracy, choć jego dotychczasowe dochody kształtowały się na niskim poziomie.

Zdaniem Sądu kary orzeczone wobec oskarżonego są dolegliwe w stopniu koniecznym i wystarczającym oraz adekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości jego czynów. Mieszczą się w granicach ustawowego zagrożenia, przewidzianego za popełnione przestępstwa. W ocenie Sądu spełnią stawiane im cele i zadania w zakresie tzw. prewencji indywidualnej, czyli zapobiegną powrotowi oskarżonego na drogę przestępstwa oraz skłonią do należytego postępowania w przyszłości. Ponadto spełnią wymogi tzw. prewencji generalnej, to jest wpłyną na kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa, w szczególności na przekonanie, że przestępstwo nie uchodzi bezkarnie i nie jest opłacalne, wiąże się z nim bowiem realne ryzyko poniesienia surowej kary. Jak powiedziano wyżej, Sąd nie znalazł podstaw do ewentualnego zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary. Okoliczności łagodzące wskazane wyżej wywarły wpływ na złagodzenie kary w ramach jej ustawowych granic.

W odniesieniu do stopnia społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu M. R. (1) w punktach VI i VII części dyspozytywnej wyroku Sąd powołuje się na uwagi poczynione w odniesieniu do odpowiednich czynów przypisanych współsprawcy – to jest oskarżonemu T. J. (1). Stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie VIII części dyspozytywnej wyroku Sąd ocenia jako stosunkowo wysoki. Przesądza o tym stopień wpływu, jaki użyty środek odurzający wywarł na oskarżonego, na co wskazuje stężenie tej substancji w jego krwi i właściwości amfetaminy. (...) jest wiedza dotycząca zagrożeń dla bezpieczeństwa uczestników ruchu, jakie niesie ze sobą prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środków odurzających, a oskarżony to ryzyko zlekceważył.

Stopień winy oskarżonego jest stosunkowo wysoki. Oskarżony zna obowiązujące normy postępowania, w szczególności te, przeciwko którym wykroczył. W przypadku pierwszego z przypisanych mu czynów – zbrodni z art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii należy zauważyć, że został postawiony przez współoskarżonego w trudnej i niezręcznej sytuacji, w której wybór właściwego sposobu postępowania wymagał od niego aktywnego przeciwstawienia się zamiarowi współsprawcy i odrzucenia zasad fałszywie pojmowanej lojalności wobec kolegi. Owa lojalność doprowadziła do tego, że dopuścił się poważnego przestępstwa, chociaż nie spodziewał się z tego żadnych korzyści. Ta motywacja oskarżonego i fakt, że do porozumienia i w konsekwencji współdziałania z jego strony doszło już w trakcie realizowania przestępstwa przez drugiego oskarżonego, przekonuje Sąd, że kara nawet najniższa przewidziana za to przestępstwo byłaby w tym wypadku niewspółmiernie surowa. Dlatego Sąd zastosował nadzwyczajne złagodzenie kary i wymierzył karę pozbawienia wolności w rozmiarze odpowiadającym stopniowi winy, także karę grzywny wymierzył w mniejszym rozmiarze. Przy określaniu wysokości jednej stawki dziennej grzywny Sąd wziął pod uwagę status majątkowy oskarżonego, w szczególności okoliczność, że nie jest osobą zamożną, lecz ma możliwości zarobkowania, jest zdrowy i zdolny do pracy, choć jego dotychczasowe dochody kształtowały się na niskim poziomie. Ważąc stopień społecznej szkodliwości czynów i stopień winy w przypadku pozostałych przypisanych oskarżonemu przestępstw Sąd wymierzył kary jednostkowe adekwatne i sprawiedliwe.

Zdaniem Sądu kary orzeczone wobec oskarżonego są dolegliwe w stopniu koniecznym i wystarczającym oraz adekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości jego czynów. Mieszczą się w granicach ustawowego zagrożenia, przewidzianego za popełnione przestępstwa. W ocenie Sądu spełnią stawiane im cele i zadania w zakresie tzw. prewencji indywidualnej, czyli zapobiegną powrotowi oskarżonego na drogę przestępstwa oraz skłonią do należytego postępowania w przyszłości. Ponadto spełnią wymogi tzw. prewencji generalnej, to jest wpłyną na kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa, w szczególności na przekonanie, że przestępstwo nie uchodzi bezkarnie i nie jest opłacalne, wiąże się z nim bowiem realne ryzyko poniesienia surowej kary. Kara wymierzona za przypisana mu zbrodnie, choć nadzwyczajnie złagodzona, jest jednak na tyle surowa, że w pełni uświadomi oskarżonemu konsekwencje dawania prymatu lojalności wobec kolegów nad lojalnością wobec obowiązującego porządku prawnego i wobec społeczeństwa jako wspólnoty.

Za przestępstwo z art. 178a§1 kk Sąd wymierzył oskarżonemu M. R. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów. Zastosowanie tego środka karnego znajduje podstawę prawną w art. 42§2 kk, a faktyczną w okolicznościach czynu. Orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów jest obligatoryjne w przypadku popełnienia przez osobę uczestniczącą w ruchu przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji pod wpływem środka odurzającego, zatem lege non distinguente również sprawcy czynu z art. 178a§1 kk. Okoliczności czynu przekonują, że wobec oskarżonego należało orzec zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów, a nie tylko pojazdów określonego rodzaju, oskarżony bowiem dowiódł, że prowadzenie przez niego jakiegokolwiek pojazdu zagraża bezpieczeństwu w komunikacji. Świadczy o tym sposób, w jaki usprawiedliwiał się oskarżony, mianowicie twierdził, że używanie amfetaminy pozwalało mu na rezygnacje z odpoczynku. Oskarżony zupełnie zatem ignorował to, że jego zachowanie stwarzało zagrożenie dla innych uczestników ruchu. Dlatego w celu uświadomienia mu wagi zignorowanych zasad bezpieczeństwa należało orzec zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów. Sąd orzekł tenże zakaz na 3 lata. Okres ten jest najkrótszy możliwy przewidziany przez ustawę, jednak wystarczający do osiągnięcia założonych celów wychowawczych i prewencyjnych. Na podstawie art. 43a§2 kk Sąd orzekł świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 5.000 zł, co w tym wypadku było obligatoryjne.

Wymierzając kary łączne w stosunku do każdego z oskarżonych Sąd zastosował zasadę asperacji uwzględniając okoliczność, że wszystkie przypisane im przestępstwa zostały popełnione w zbliżonym czasie, lecz biorąc pod uwagę także fakt, że poszczególne czyny godziły w różne dobra prawne. W ten sposób żaden z przypisanych oskarżonym czynów nie pozostanie bezkarny, a jednocześnie wymierzone im kary łączne uwzględniają całą kryminalną zawartość wszystkich osądzonych czynów. Kary te spełnią funkcje w zakresie prewencji indywidualnej i prewencji generalnej

Na podstawie art. 70 ust.1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii Sąd orzekł przepadek środków odurzających oraz przedmiotów stanowiących częściowo przedmiot przestępstwa a częściowo służących do jego popełnienia (służące do opakowania narkotyku). Sąd orzekł także przepadek. Przepadek odnosi się do przestępstw z art. 55 ust.3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii przypisanych oskarżonym.

Na podstawie art. 44§2 kk Sąd orzekł przepadek przedmiotów służących do popełnienia przestępstwa kradzieży z włamaniem, to jest kanistrów służących do przechowania skradzionego oleju napędowego.

Pozostałe dowody rzeczowe stanowiące rzeczy należące do oskarżonego T. J. (1) należało zwrócić oskarżonemu, nie ma bowiem podstaw do orzekania ich przepadku.

Olej napędowy zabezpieczony u oskarżonych podlega zwrotowi pokrzywdzonym, jednak nie udało się pokrzywdzonych ustalić, toteż Sąd złożył go do depozytu sądowego.

Na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonych wobec oskarżonych kar pozbawienia wolności Sąd zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia ich wolności.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 627 kpk i art. 633 kpk oraz art. 2 ust.1 pkt 5 i art. 3 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (jedn. tekst Dz.U. z 1983r. Nr 49, poz. 223 ze zm.).