Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

G., dnia 7 kwietnia 2016 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Jabłoński

Protokolant: Agata Zielińska

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej G. – W. w G. I. M.

po rozpoznaniu na rozprawie głównej w dniach 9 października i 5 grudnia 2014 roku oraz
13 lutego i 1 października 2015 roku oraz 24 marca 2016 roku sprawy

K. Z. (1) , syna K. i U. (z domu G.)

urodzonego w dniu (...) w G.

oskarżonego o to, że:
w nieustalonym dniu, w okresie od 10.10.2012r. do 16.10.2012r. w G. zniszczył akta sprawy
II K 182/12 Sądu Rejonowego w Sopocie II Wydział Karny, w których znajdowały się m.in. dokumenty, którymi nie miał prawa wyłącznie rozporządzać w postaci:

- protokołu zatrzymania K. Z. (1) z 23.10.2011r.

- protokołu zatrzymania rzeczy z 23.10.2011r.

- protokołu zatrzymania osoby z 23.10.2011r.

- protokołu przesłuchania Ł. M. z 23.10.2011r.

- postanowienia o wszczęciu dochodzenia z 11.01.2012r.

- postanowienia o przedstawieniu zarzutów z 11.01.2012r.

- protokołu przesłuchania K. Z. (1) z 26.01.2012r.

- postanowienia o powołaniu biegłych z 20.01.2012r.

- wniosku o wyznaczenie obrońcy z 26.01.2012r.

- karty karnej K. Z. (1)

- odpisu wyroku IVK 1121/02 Sądu Rejonowego w Gdańsku

- odpisu wyroku VKa 248/03 Sądu Okręgowego w Gdańsku

- odpisu wyroku IIK 56/97 Sądu Rejonowego w Tczewie

- odpisu wyroku IIK 584/10 Sądu Rejonowego w Tczewie

- odpisu wyroku VIII K 148/01 Sądu Rejonowego w Elblągu

- odpisu wyroku (...) Sądu Rejonowego w Gdyni

- odpisu wyroku VKa 368/06 Sądu Okręgowego w Gdańsku

- odpisu wyroku IVK 116/03 Sądu Okręgowego w Gdańsku

- odpisu wyroku IIAka 321/04 Sądu Apelacyjnego w Gdańsku

- odpisu wyroku IVK 304/06 Sądu Okręgowego w Gdańsku

- odpisu wyroku IIAka 182/07 Sądu Apelacyjnego w Gdańsku

- odpisu wyroku (...) 111/03 Sądu Rejonowego w Gdyni

- odpisu wyroku VKa 462/06 Sądu Okręgowego w Gdańsku

- zarządzenia o wyznaczeniu obrońcy z 06.02.2012r.

- wniosku o cofnięcie obrońcy z 27.02.2012r.

- opinii sądowo psychiatrycznej z 20.02.2012r.

- postanowienia o przyznaniu wynagrodzenia z 28.02.2012r.

- postanowienia o przyznaniu wynagrodzenia z 28.02.2012r.

- postanowienia o przedłużeniu dochodzenia z 09.03. (...).

- postanowienia o przedłużeniu dochodzenia z 06.04.2012r.

- aktu oskarżenia z 20.04.2012 r. w sprawie Ds. 18/2012 Prokuratury Rejonowej w Sopocie

przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się przed upływem pięciu lat od odbycia w okresie od 20.05.2005r. do 01.09.2008r. części kary łącznej 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym IVK 304/06 Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 23.03.2007r., na mocy którego połączono m.in. karę 2 lat pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem (...) 111/03 sądu Rejonowego w Gdyni z dn. 14.12.2005r. za przestępstwo z art. 278 §1 kk w zb. z art. 275 §1 kk w zb. z art. 276 kk
w zw. z art. 11 §2 kk,
to jest o przestępstwo z art. 276 kk w zw. z art. 64 §1 k.k.

I.  uznaje oskarżonego za winnego czynu zarzucanego mu oskarżeniem, czyn ten kwalifikuje jako występek z art. 276 k.k. w zw. z art. 64 §1 k.k. i za to na podstawie art. 276 k.k. wymierza oskarżonemu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata W. B. kwotę 1.136,52 złotych (tysiąc sto trzydzieści sześć złotych pięćdziesiąt dwa grosze) brutto za obronę udzieloną oskarżonemu z urzędu w postępowaniu przed Sądem I instancji;

III.  na podstawie art. 624 §1 k.p.k., 626 §1 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz.U. z 1983r. Nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami) zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym od opłaty, przejmując poniesione w sprawie wydatki na Skarb Państwa.

Sygnatura akt II K 899/14

UZASADNIENIE

Na podstawie przeprowadzonych i ujawnionych w toku przewodu sądowego dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. Z. (1) przebywał w Areszcie Śledczym w G. między innymi w okresie od dnia 10 lipca 2012 r. do dnia 9 lutego 2013 r.

Oskarżony, pismem z dnia 17 września 2012 r., sporządzonym w sprawie II K 182/12 (dotyczącej postępowania karnego toczącego się przed Sądem Rejonowym w Sopocie przeciwko K. Z. (1), oskarżonemu o czyn z art. 284 § 3 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.), zwrócił się do tego Sądu o pozwolenie na zapoznanie się z aktami przedmiotowej sprawy. Wspomniane pismo wpłynęło do Biura Podawczego Sądu Rejonowego w Sopocie w dniu 27 września 2012 r.

Zarządzeniem sędziego referenta z dnia 04 października 2012 r. wyrażono zgodę na wypożyczenie akt sprawy na okres trzech dni. A. G., zatrudniona na stanowisku starszego sekretarza sądowego w Sądzie Rejonowym w Sopocie Wydział II Karny, w dniu 05 października 2012 r. przygotowała do wysyłki akta sprawy II K 182/12 oraz sporządziła pismo przewodnie adresowane do Dyrektora Aresztu Śledczego w G., w którym podano, iż Sąd Rejonowy w Sopocie Wydział II Karny przesyła w załączeniu akta sprawy II K 182/12/MB (I tom) celem udostępnienia oskarżonemu K. Z. (1) s. K. z zastrzeżeniem, że mogą być one udostępnione w/w w osobnym pomieszczeniu pod nadzorem funkcjonariusza Służby Więziennej – zwrot w terminie 3 dni. Na skutek omyłki, na kopercie, która została naklejona na dużej kopercie (w której umieszczono akta sprawy wraz z pismem przewodnim adresowanym do Dyrektora Aresztu Śledczego w G.), nie zostało wykreślone nazwisko K. Z. (1).

W dniu 9 października 2012 r. do Aresztu Śledczego w G. wpłynęła korespondencja – koperta – z Sądu Rejonowego w Sopocie, oznaczona sygnaturą akt II K 182/12, adresowana bezpośrednio do K. Z. (1), która zawierała akta sprawy II K 182/12 (jeden tom). Przesyłka została doręczona oskarżonemu w dniu 10 października 2012 r. Nie była ona weryfikowana (cenzurowana) przed doręczeniem. Brak było uprawnień administracji do podjęcia takich działań, gdyż zgodnie z obowiązującymi przepisami, określonymi w art. 8a k.k.w., korespondencja skazanego prowadzona z organami wymiaru sprawiedliwości nie podlegała cenzurze ani nadzorowi.

W aktach sprawy II K 182/12, doręczonych K. Z. (1), znajdowały się między innymi następujące dokumenty:

- protokół zatrzymania K. Z. (1) z 23.10.2011r.,

- protokół zatrzymania rzeczy z 23.10.2011r.,

- protokół zatrzymania osoby z 23.10.2011r.,

- protokół przesłuchania Ł. M. z 23.10.2011r.,

- postanowienie o wszczęciu dochodzenia z 11.01.2012r.,

- postanowienie o przedstawieniu zarzutów z 11.01.2012r.,

- protokół przesłuchania K. Z. (1) z 26.01.2012r.,

- postanowienie o powołaniu biegłych z 20.01.2012r.,

- wniosek o wyznaczenie obrońcy z 26.01.2012r.,

- karta karna K. Z. (1),

- odpis wyroku IVK 1121/02 Sądu Rejonowego w Gdańsku,

- odpis wyroku VKa 248/03 Sądu Okręgowego w Gdańsku,

- odpis wyroku IIK 56/97 Sądu Rejonowego w Tczewie,

- odpis wyroku IIK 584/10 Sądu Rejonowego w Tczewie,

- odpis wyroku VIII K 148/01 Sądu Rejonowego w Elblągu,

- odpis wyroku (...) Sądu Rejonowego w Gdyni,

- odpis wyroku VKa 368/06 Sądu Okręgowego w Gdańsku,

- odpis wyroku IVK 116/03 Sądu Okręgowego w Gdańsku,

- odpis wyroku IIAka 321/04 Sądu Apelacyjnego w Gdańsku,

- odpis wyroku IVK 304/06 Sądu Okręgowego w Gdańsku,

- odpis wyroku IIAka 182/07 Sądu Apelacyjnego w Gdańsku,

- odpis wyroku (...) 111/03 Sądu Rejonowego w Gdyni,

- odpis wyroku VKa 462/06 Sądu Okręgowego w Gdańsku,

- zarządzenie o wyznaczeniu obrońcy z 06.02.2012r.,

- wniosek o cofnięcie obrońcy z 27.02.2012r.,

- opinia sądowo psychiatrycznej z 20.02.2012r.,

- postanowienie o przyznaniu wynagrodzenia z 28.02.2012r.,

- postanowienie o przyznaniu wynagrodzenia z 28.02.2012r.,

- postanowienie o przedłużeniu dochodzenia z 09.03. (...).,

- postanowienie o przedłużeniu dochodzenia z 06.04.2012r.,

- akt oskarżenia z 20.04.2012 r. w sprawie Ds. 18/2012 Prokuratury Rejonowej w Sopocie.

Oskarżony, w nieustalonym dniu, w okresie od 10 października 2012r. do 16 października 2012 r. w G. zniszczył akta sprawy II K 182/12 Sądu Rejonowego w Sopocie II Wydział Karny, w których znajdowały się między innymi wymienione wyżej dokumenty, którymi nie miał prawa wyłącznie rozporządzać.

A. G., w dniu 16 października 2012 r., zadzwoniła do Aresztu Śledczego w G. z prośbą o zwrot akt sprawy II K 182/12. Pracownik tej jednostki stwierdził wówczas, że nie otrzymali przedmiotowych akt. W dniu 16 października 2012 r. doszło do przeszukania celi, w której zakwaterowany był między innymi K. Z. (1). Akta sprawy nie zostały tam odnalezione.

Sąd Rejonowy w Sopocie Wydział II Karny, postanowieniem z dnia 17 października 2012 r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt II K 182/12, wszczął postępowanie w przedmiocie odtworzenia w całości akt II K 182/12. Sąd Rejonowy w Sopocie Wydział II Karny, postanowieniem z dnia 22 lutego 2013 r., wydanym w sprawie o sygnaturze akt II Ko 236/13, postanowił odtworzyć akta sprawy o sygnaturze akt II K 182/12 z oskarżenia publicznego przeciwko K. Z. (1) w ustalonym zakresie.

Dowód: pismo Dyrektora Aresztu Śledczego w G. z dnia 21 sierpnia 2013 r. wraz z załącznikiem (k. 7-12), zeznania świadka A. L. (k. 15-16, k. 337-338), odpis pisma K. Z. (1) z dnia 17 września 2012 r. (k. 18), odpis pokwitowania odbioru (k.19-20), odpis pokwitowania odbioru (k. 21-22), odpis notatki urzędowej starszego sekretarza sądowego z dnia 17 października 2012 r. (k. 23), odpis protokołu rozprawy głównej z dnia 17 października 2012 r. Sądu Rejonowego w Sopocie (k. 24-25), zeznania świadka A. G. (k. 28-29, k. 319-320), odpis pisma Wiceprezesa Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 23 maja 2013 r. (k. 34), odpis pisma Dyrektora Aresztu Śledczego w G. z dnia 7 czerwca 2013 r. (k. 35), protokół oględzin rzeczy (k. 36), odpisy dokumentów znajdujących się w aktach sprawy II K 182/12 Sądu Rejonowego w Sopocie (k. 37-77), wyjaśnienia oskarżonego K. Z. (1) (k. 180, k. 311).

Podpis, w którego budowie można wyróżnić znaki odpowiadające literom „Zamki--i” widniejący w pozycji „imię i nazwisko odbiorcy” i zapis o treści „10.10. (...)”widniejący w pozycji „data” na pokwitowaniu odbioru przesyłki z dnia 10 października 2012 r. skierowanej do „Pan K. Z. (1) s. K. Areszt Śledczy (...) 80-803 (...)” przez nadawcę przesyłki – „Sąd Rejonowy w Sopocie II Wydział Karny 1 M. 10 81-967 (...)” zostały nakreślone przez K. Z. (1), którego wzory pisma i podpisów przedstawiono do badań.

Dowód: opinia biegłego – eksperta dokumentów (...) Towarzystwa (...) z dnia 26 marca 2014 r. (k. 190-200).

Oskarżony K. Z. (1), przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego, w dniu 21 marca 2014 r., nie przyznał się do popełnienia przedstawionego mu zarzutu oraz złożył wyjaśnienia. Podał, że nie pamięta takiego zajścia, żeby zniszczył akta wskazane w zarzucie. Stwierdził, że nie pamięta, czy występował do Sądu w Sopocie o przesłanie mu tych akt do Aresztu Śledczego w G.. Być może coś takiego było, ale on nie otrzymał tych akt pod celę. Wyjaśnił, że on się z tymi aktami nie zapoznawał, nie dostał ich. Wskazał, że przyszli do niego na celę, ochrona – i sprawdzali, przeszukiwali celę. Szukali jakichś papierów, ale nic nie znaleźli, bo on nic nie miał. Podał, że jeśli zapoznawał się z aktami innych spraw, to zawsze w obecności funkcjonariusza Służby Więziennej – w oddzielnym pomieszczeniu. Podał, że rozmawiał z sędzią na sprawie o powiedział, że on żadnych akt pod celą nie otrzymał, ani się z nimi nie zapoznawał.

Po okazaniu zwrotnego potwierdzenia odbioru (k. 21), oskarżony wyjaśnił, że nie jest pewien, czy to jest jego podpis. Stwierdził, że nie pamięta takiej sytuacji, żeby on pokwitował odbiór tych akt. Nadmienił, że jest niemożliwością ludzką, żeby ktoś wysłał akta pod celę.

Vide: wyjaśnienia oskarżonego K. Z. (1) z dnia 21 marca 2014 r. (k. 180).

Oskarżony, przesłuchany w toku postępowania sądowego, w dniu 9 października 2014 r., nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz odmówił składania wyjaśnień. Wskazał, że w zakładzie karny przebywał od 24 grudnia 2003 r. do 1 września 2008 r. Po odczytaniu uprzednio składanych wyjaśnień (z k.180), oświadczył, że tak wyjaśniał, podtrzymał swoje twierdzenia.

Vide: wyjaśnienia oskarżonego K. Z. (1) z dnia 9 października 2014 r. (k. 311).

Biegli z zakresu psychiatrii, na podstawie materiałów z akt sprawy i przeprowadzonego badania sądowo psychiatrycznego, stwierdzili, że K. Z. (1) nie jest chory psychicznie, ani upośledzony umysłowo. Zdradza natomiast cechy organicznych zaburzeń osobowości. Wyżej wymienione zaburzenia nie wywierają wpływu na ocenę poczytalności w przedmiotowej sprawie. Brak jest podstaw do przyjęcia, że w inkryminowanym czasie oskarżony znajdował się w stanie ostrych zaburzeń psychotycznych w tym jakościowych zaburzeń świadomości. Funkcje intelektualne oskarżonego utrzymane są w granicach normy, umożliwiają mu przewidywanie skutków swoich działań, jakie są przedmiotem niniejszej sprawy. Podstawowe normy moralno-etyczne oskarżony zna, prawidłowo je pojmuje. W inkryminowanym czasie nie występowały też inne zakłócenia czynności psychicznych, które w odniesieniu do zarzucanego czynu znosiły, bądź ograniczały w stopniu znacznym zdolność rozpoznawania znaczenia czynu i pokierowania sowim postępowaniem. Zdaniem biegłych, K. Z. (1) nie miał zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej zdolności rozpoznawania znaczenia czynów i pokierowania swoim postępowaniem.

Dowód: opinia sądowo-psychiatryczna z dnia 25 marca 2014 r. (k. 213-214).

K. Z. (1) był uprzednio karany. Oskarżony, przypisanego mu czynu dopuścił się przed upływem pięciu lat od odbycia w okresie od 20.05.2005r. do 01.09.2008r. części kary łącznej 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym IVK 304/06 Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 23.03.2007 r., na mocy którego połączono m.in. karę 2 lat pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem IX K 111/03 Sądu Rejonowego w Gdyni z dn. 14.12.2005r. za przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zb. z art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Dowód: odpis wyroku Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku Wydział II Karny z dnia 13 września 2012 r., sygnatura akt II K 1471/11 (k. 133-134), odpis wyroku Sądu Rejonowego w Gdańsku Wydział IV Karny z dnia 12 grudnia 2002 r., sygnatura akt IV K 1121/02 (k. 135-136), odpis wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku Wydział V Karny z dnia 12 sierpnia 2003 r., sygnatura akt V Ka 248/03 (k. 137), odpis wyroku Sądu Rejonowego w Gdyni Wydział IX Karny z dnia 14 grudnia 2005 r., sygnatura IX K 111/03 (k. 139-140v), postanowienie Sądu Rejonowego w Gdyni Wydział IX Karny z dnia 30 listopada 2006 r., sygnatura IX K 111/03 (k. 141), odpis wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku Wydział V Karny z dnia 18 sierpnia 2006 r., sygnatura akt V Ka 462/06 (k. 142), odpis wyroku Sądu Rejonowego w Gdyni Wydział IX Karny z dnia 03 listopada 2005 r., sygnatura akt IX K 1580/03 (k. 143-144), odpis wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku Wydział V Karny Odwoławczy z dnia 19 grudnia 2006 r., sygnatura akt V Ka 368/06 (k. 145-145v), odpis wyroku Sądu Rejonowego w Tczewie Wydział II Karny z dnia 9 lutego 2011 r., sygnatura akt II K 584/10 (k. 148-149), odpis wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku Wydział IV Karny z dnia 30 kwietnia 2004 r., sygnatura akt IV K 116/03 (k. 158-162), odpis wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku Wydział II Karny z dnia 20 października 2014 r., sygnatura akt II AKa 321/04 (k. 163-164), odpis wyroku łącznego Sądu Okręgowego w Gdańsku Wydział IV Karny z dnia 23 marca 2007 r. (k. 166-169), odpis wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku Wydział II Karny z dnia 26 czerwca 2007 r., sygnatura akt II AKa 182/07 (k. 170), informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego. (k. 465-467).

Sąd zważył, co następuje:

Ustalenia stanu faktycznego sprawy Sąd oparł na istotnej części dowodów. Zebrany materiał dowodowy nie pozostawiał wątpliwości co do winy i sprawstwa oskarżonego. Sąd ustaleń w tym zakresie dokonał w oparciu o wiarygodny materiał dowodowy w postaci zgromadzonych dokumentów, zeznań świadków – A. L. i A. G. oraz opinii biegłych, jak i częściowo na podstawie wyjaśnień oskarżonego – w zakresie w jakim dano im wiarę.

Część ze zgromadzonych w sprawie dokumentów – odpis protokołu rozprawy głównej z dnia 17 października 2012 r. Sądu Rejonowego w Sopocie (k. 24-25), odpis pisma Wiceprezesa Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 23 maja 2013 r. (k. 34), protokół oględzin rzeczy (k. 36), odpisy orzeczeń (133-134, k. 135-136, k. 137, k. 139-140v, k. 141, k. 142, k. 143-144, k. 145-145v, k. 148-149, k. 158-162, k. 163-164, k. 166-169, k. 170), informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego. (k. 465-467) – to dokumenty urzędowe, sporządzone przez uprawnione do tego podmioty w zakresie ich kompetencji i w prawem przepisanej formie. Ich autentyczność ani prawdziwość treści nie była przez strony kwestionowana. Dlatego stanowią one obiektywne dowody stwierdzonych nimi okoliczności.

Odnosząc się do dokumentu w postaci pisma Dyrektora Aresztu Śledczego w G. z dnia 21 sierpnia 2013 r. wraz z załącznikiem (k. 7-12) oraz odpisu pisma Dyrektora Aresztu Śledczego w G. z dnia 7 czerwca 2013 r. (k. 35), należy wskazać, iż zasadniczo zasługiwały one na uwzględnienie. Nie mogło ujść uwadze Sądu, iż w treści obu wymienionych pism podano – najprawdopodobniej na skutek omyłki pisarskiej – błędny okres przebywania K. Z. (1) w Areszcie Śledczym w G.. Wskazano bowiem na okres od dnia „10 lipca 2013 r. do dnia 9 lutego 2013 r.”, podczas gdy nie mogło budzić wątpliwości, iż w istocie chodziło o okres od dnia 10 lipca 2012 r. do 9 lutego 2013 r. Powyższe wynika z treści adnotacji zawartej na odpisie wyroku Sądu Rejonowego w Tczewie Wydział II Karny z dnia 9 lutego 2011 r. (k. 148-149). Niezależnie od tego, bezsporne było, że oskarżony przebywał w Areszcie Śledczym w G. w inkryminowanym czasie, to jest od dnia 10 października 2012 r. do dnia 16 października 2012 r. W pozostałym zakresie, wymienione wyżej dokumenty zasługiwały na uwzględnienie w całości. Stanowiły one obiektywną informację o czynnościach podjętych w związku z wpływem przedmiotowej korespondencji. Zwrócono uwagę, iż przesyłka z Sądu Rejonowego w Sopocie, oznaczona sygnaturą akt II K 182/12 – koperta – adresowana do K. Z. (1) wpłynęła do aresztu w dniu 9 października 2012 r., zaś w dniu 10 października 2012 r. została doręczona osadzonemu. Podano, iż w związku z obowiązującymi procedurami, sposobem jej adresowania, korespondencja nie była weryfikowana przed jej doręczeniem.

Sąd w całości uwzględnił dokument w postaci odpisu notatki urzędowej starszego sekretarza sądowego z dnia 17 października 2012 r. (k. 23), albowiem treść w niej zawarta korespondowała z zeznaniami świadka A. G., jak i twierdzeniami A. L.. Wymieniony dokument stanowił potwierdzenie czynności wykonanych przez A. G., w związku ze sprawą II K 182/12. Wskazano w nim jednocześnie, iż najprawdopodobniej na skutek omyłki, na kopercie nie zostało wykreślone nazwisko oskarżonego. Podano, że w dniu 16 października 2012 r. pracownicy Aresztu Śledczego w G. przeprowadzili przeszukanie celi K. Z. (1). Akta przedmiotowej sprawy nie zostały tam odnalezione. Na fakt dokonania przeszukania celi uwagę zwrócił oskarżony K. Z. (2).

Brak było podstaw do kwestionowania dokumentów znajdujących się w aktach sprawy II K 182/12 Sądu Rejonowego w Sopocie (k. 37-77). Podkreślenia wymaga, iż z punktu widzenia przedmiotowej sprawy, istotne znaczenie miało przede wszystkich określenie charakteru poszczególnych dokumentów, które znajdowały się w aktach tej sprawy. W toku niniejszej sprawy, Sąd nie był władny do oceny wiarygodności treści zawartych w tych dokumentach. Kluczowe było jedynie stwierdzenie, iż powołane wyżej dokumenty (w części dotyczącej ustaleń stanu faktycznego) znajdowały się w aktach sprawy II K 182/12 Sądu Rejonowego w Sopocie oraz to, że K. Z. (1) nie miał prawa wyłącznie nimi rozporządzać. Na podstawie dokumentu w postaci postanowienia Sądu Rejonowego w Sopocie Wydział II Karny z dnia 22 lutego 2013 r., wydanego w sprawie o sygnaturze akt II Ko 236/13, ustalono, iż doszło do otworzenia akta sprawy o sygnaturze akt II K 182/12 z oskarżenia publicznego przeciwko K. Z. (1) (k. 39-40).

Za wiarygodny uznano również odpis pisma K. Z. (1) z dnia 17 września 2012 r. (k. 18). Nie budziło wątpliwości Sądu, iż oskarżony, zwrócił się z pisemnym wnioskiem do Sądu Rejonowego w Sopocie o udostępnienie mu akt sprawy II K 182/12. Wymieniony dokument zawiera bowiem prezentatę Biura Podawczego Sądu Rejonowego w Sopocie (data wpływu: 27 września 2012 r.) wraz z podpisem stażysty. Niezależnie od tego, na wymienionym dokumencie sporządzone zostało zarządzenie sędziego z dnia 04 października 2012 r. o wyrażeniu zgody na wypożyczenie akt na 3 dni, jak i adnotacja o wykonaniu z dnia 05 października 2012 r. Wpływ korespondencji z Sądu Rejonowego w Sopocie, zaadresowanej bezpośrednio do K. Z. (1), potwierdził Dyrektor Aresztu Śledczego w G..

W całości na uwzględnienie zasługiwały dokumenty w postaci odpisu pokwitowania odbioru (k.19-20) oraz odpisu pokwitowania odbioru (k. 21-22). Pierwszy z wymienionych dokumentów dotyczył potwierdzenia odbioru przesyłki przez pracownika Aresztu Śledczego w G.. Powyższe koresponduje z treścią pism Dyrektora Aresztu Śledczego w G. z dnia 21 sierpnia 2013 r. wraz z załącznikiem (k. 7-12) oraz z dnia 7 czerwca 2013 r. (k. 35), gdzie zwrócono uwagę, że korespondencja dotycząca sprawy II K 182/12 wpłynęła do tej jednostki w dniu 9 października 2012 r. Drugie z powołanych pokwitowań (k.21-22) dotyczył natomiast potwierdzenia odbioru korespondencji przez oskarżonego K. Z. (1). Treść zwrotnego potwierdzenia odbioru nie pozostawiała wątpliwości, iż przesyłka zawierała jeden tom akt sprawy. Nakreślony podpis w miejscu „imię i nazwisko odbiorcy” oraz zapis wskazujący na datę, zostały poddane analizie przez biegłego-eksperta dokumentów (...) Towarzystwa (...). W związku z tym, nie budziło wątpliwości, Sądu, iż to oskarżony K. Z. (1), w dniu 10 października 2012 r., osobiście pokwitował odbiór korespondencji z Sądu Rejonowego w Sopocie, sygnatura akt II K 182/12 – zawierającej jeden tom akt tej sprawy.

Sąd w całości uwzględnił zeznania świadka A. L. . Wymieniona osoba, od 15 maja 2013 r. sprawowała funkcję Przewodniczącego Wydziału II Karnego Sądu Rejonowego w Sopocie. Świadek, z racji zajmowanego stanowiska, opisała czynności podjęte w sprawie II K 182/12 w związku z wpływem wniosku K. Z. (1). Zeznania świadka korespondowały z relacją A. G. (w tym sporządzoną notatką urzędową) oraz zgromadzoną dokumentacją, w szczególności treścią pism Dyrektora Aresztu Śledczego w G.. Świadek opisała również przebieg wewnętrznego postępowania, jakie zostało przeprowadzone w Sądzie Rejonowym w Sopocie. Twierdzenia świadka stanowiły obiektywny i spójny opis rzeczywistości.

Na przymiot wiarygodności zasługiwały również zeznania świadka A. G. . Pracownik Sądu podała, iż wpłynął wniosek o udostępnienie akt sprawy przeciwko K. Z. (1). Zeznała, że na zarządzenie sędziego referenta przygotowywała te akta do wysyłki (I tom), jak i sporządziła pismo przewodnie adresowane do Dyrektora Aresztu Śledczego w G.. Dodała, iż najprawdopodobniej na skutek omyłki, na kopercie, która została naklejona na dużej kopercie (w której umieszczono akta sprawy wraz z pismem przewodnim adresowanym do Dyrektora Aresztu Śledczego w G.), nie zostało wykreślone nazwisko K. Z. (1). Świadek zrelacjonowała również czynności podjęte w dniu 16 października 2012 r. - nawiązanie kontaktu telefonicznego z pracownikami Aresztu Śledczego w G.. Zeznania świadka stanowiły obiektywny obraz podjętych czynności służbowych. Twierdzenia wymienionej osoby pozostawały w zgodzie z zeznaniami A. L.. Wpływ korespondencji z Sądu Rejonowego w Sopocie został potwierdzony przez Dyrektora Aresztu Śledczego w G.. Okoliczność, iż doszło do przeszukania celi oskarżonego, została potwierdzona przez K. Z. (1). Zdaniem Sądu, nie ujawniły się okoliczności tego rodzaju, aby można było wątpić w wiarygodność zeznań wymienionej wyżej osoby. Świadek, w szczerej wypowiedzi, przyznała się do błędu.

Sporządzone w sprawie opinie biegłych były obiektywne oraz rzetelne. Zostały one bowiem sporządzone przez osoby posiadające specjalistyczną wiedzę z racji stosownego wykształcenia i doświadczenia zawodowego. Opinie były jasne – żaden ze zwrotów użytych przez biegłych zarówno w zakresie wnioskowania, jak również w części opisowej nie nasuwał zastrzeżeń co do komunikatywności. Opinie były też pełne, gdyż odnosiły się do wszystkich okoliczności relewantnych z punktu widzenia sprawy. Zastosowana metodyka oraz wyciągnięte wnioski były spójne i logiczne. Zostały one oparte na aktualnej wiedzy i prawidłowych spostrzeżeniach, a przy tym w toku postępowania nie były przez żadną ze stron kwestionowane. Wnioski opinii biegłych zostały należycie umotywowane, a stanowiska biegłych zawierają zgodne z wiedzą fachową i precyzyjne konkluzje, znajdujące oparcie w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym. Przedmiotowe opinie nie były kwestionowane przez żadną ze stron.

Mając na uwadze powyższe, jedynie w części na uwzględnienie zasługiwały wyjaśnienia oskarżonego K. Z. (1) . Oskarżony, w przeważającej części swoich wyjaśnień zasłaniał się niepamięcią lub niewiedzą. Zaprzeczył okoliczności w postaci otrzymania akt sprawy. W związku z tym, należy wskazać, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci zeznań świadków – A. L. oraz A. G., dokumentów - pism Dyrektora Aresztu Śledczego w G. oraz opinii biegłego-eksperta dokumentów (...) Towarzystwa (...) z dnia 26 marca 2014 r., pozwolił na ustalenie, że do Sądu Rejonowego w Sopocie, w sprawie przeciwko K. Z. (1), sygnatura akt II K 182/12, wpłynął pisemny wniosek w/w osoby o udostępnienie akt sprawy. Zarządzeniem sędziego referenta wyrażono na powyższe zgodę, zaś pracownik tego Sądu, w dniu 05 października 2012 r. przygotował akta do wysyłki. W dniu 9 października 2012 r. w Areszcie Śledczym w G. odnotowano wpływ korespondencji z Sądu Rejonowego w Sopocie, zawierającej jeden tom akt sprawy II K 182/12 (wraz z pismem przewodnim). Zważywszy na sposób zaadresowania przesyłki, nie została ona poddana cenzurze, lecz przekazano ją bezpośrednio do adresata. K. Z. (1) pokwitował osobiście odbiór korespondencji, na co zwrócił uwagę Dyrektor Aresztu Śledczego w G.. Powyższe zostało potwierdzone w treści opinii biegłego z dnia 26 marca 2014 r. Sąd uwzględnił twierdzenia oskarżonego, iż poszło do przeszukania celi, w której był on zakwaterowany. Powyższe korespondowało bowiem z treścią notatki urzędowej (k. 23) oraz zeznaniami świadka A. G..

Podstawą ustaleń stanu faktycznego sprawy nie były zeznania świadków T. P. (k. 81, k. 410) , R. L. (k. 78v-79, k. 470v) oraz L. S. (k. 272-273), albowiem w zakresie kluczowym dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy okazały się niewiarygodne. Wymienione osoby, w inkryminowanym czasie, były osadzone w jednej celi z oskarżonym K. Z. (1). Powołani świadkowie (podobnie jak oskarżony), co do istotnych zagadnień, zasłaniali się niewiedzą, niepamięcią lub wprost negowali możliwość przeglądania akt sprawy w celi przez osadzonego. Wskazywali, iż nie widzieli, aby któryś z osadzonych miał zniszczyć akta sądowe. Dla oceny wiarygodności zeznań tych osób, kluczowe znaczenie miał dokument w postaci odpisu pokwitowania odbioru (k. 21-22) oraz wydana w niniejszej sprawie opinia biegłego – eksperta dokumentów (...) Towarzystwa (...). Na pokwitowanie odbioru przedmiotowej korespondencji przez K. Z. (2), zwrócił również uwagę Dyrektor Aresztu Śledczego w G., w pismach z dnia 21 sierpnia 2013 r. oraz z dnia 7 czerwca 2013 r. W związku z tym, brak było podstaw do uwzględnienia twierdzeń wymienionych wyżej świadków, zgodnie z którymi nie było możliwości, aby akta sprawy znalazły się w tej celi.

W ocenie Sądu postępowanie dowodowe potwierdziło, iż K. Z. (1) popełnił czyn przypisany mu w punkcie I. wyroku.

Zgodnie z art. 276 k.k., podlega karze, kto niszczy, uszkadza, czyni bezużytecznym, ukrywa lub usuwa dokument, którym nie ma prawa wyłącznie rozporządzać. (...) oznacza zachowanie polegające na unicestwianiu, zniweczeniu, burzeniu, pustoszeniu, tępieniu, wyplenianiu lub powodowaniu zużywania się, psucia, marnowania lub uszkadzania rzeczy (por. Słownik języka polskiego, t. 2, red. M. Szymczak, Warszawa 1981, s. 363). Stanowi działanie, które w zasadzie unicestwia dotychczasowe właściwości rzeczy, np. przez jej spalenie, podarcie, rozbicie itp. Inaczej mówiąc, niszczenie cechuje się nieodwracalnością skutkującą brakiem możliwości przywrócenia stanu poprzedniego. (zob. Giezek Jacek [red.], Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz. LEX, 2014). Pojęcie dokumentu, jako przedmiotu wykonawczego przestępstwa z art. 276 KK, należy rozumieć zgodnie z art. 115 § 14 k.k. Jest to więc każdy przedmiot lub inny zapisany nośnik informacji, z którym jest związane określone prawo, albo który ze względu na zawartą w nim treść stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne. Przestępstwo stypizowane w art.. 276 k.k. jest przestępstwem umyślnym.. Przeważa pogląd, że w grę wchodzą obie postacie zamiaru (tak Górniok (w:) Górniok i in., t. 2, s. 383; Góral, Komentarz, s. 53; Stefański, Przestępstwo niszczenia dokumentów..., s. 78; Waszczyński, Przestępstwa... (w:) System, 1989, s. 817). Brak uprawnień do wyłącznego rozporządzania odnosi się przede wszystkim do dokumentu niezwiązanego ze sferą praw i obowiązków sprawcy omawianego przestępstwa. Może też dotyczyć dokumentu, którego przedmiotem są prawa lub obowiązki sprawcy i innej jeszcze osoby (osób), a który występuje tylko w jednym egzemplarzu (np. testament, weksel), niektórych dokumentów wystawionych przez władze publiczne (np. dowód osobisty), dokumentów złożonych do akt postępowania prowadzonego przez organ publiczny (R. Zawłocki, w: Wąsek, Zawłocki (red.), Kodeks karny, t. II, s. 854; R.A. Stefański, Przestępstwo niszczenia dokumentów, s. 77–78; T. Razowski, w: Giezek (red.), Kodeks karny. Część szczególna, s. 1046; por. wyr. SN z 21.8.2013 r., III KK 2/13, Legalis). Prawo wyłącznej dyspozycji dokumentem wykluczone jest także w przypadku, gdy stwierdza on prawa więcej niż jednej osoby lub gdy inny podmiot posiada co najmniej prawo wglądu w określone dokumenty. (zob. Andrzej Zoll Andrzej [red.], Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Komentarz do art. 117-277 k.k., Zakamycze, 2006). Dla odpowiedzialności za przestępstwo z art. 276 k.k. bez znaczenia pozostaje cel podjęcia w stosunku do dokumentu jednego z opisanych wyżej zachowań, a także okoliczność, w jakiej dana osoba znalazła się w posiadaniu tego dokumentu.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, należy w pierwszej kolejności zwrócić uwagę na chronologię zdarzeń. I tak, na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, ustalono, iż w dniu 27 września 2012 r., do Sądu Rejonowego w Sopocie, w sprawie przeciwko K. Z. (1), prowadzonej pod sygnaturą akt II K 182/12, wpłynął pisemny wniosek w/w osoby o udostępnienie akt sprawy. Zarządzeniem sędziego referenta z dnia 04 października 2012 r. wyrażono na powyższe zgodę, zaś pracownik tego Sądu, w dniu 05 października 2012 r. przygotował akta do wysyłki. W dniu 09 października 2012 r. w Areszcie Śledczym w G. odnotowano wpływ korespondencji z Sądu Rejonowego w Sopocie, zawierającej jeden tom akt sprawy II K 182/12. Zważywszy na sposób zaadresowania przesyłki, nie została ona poddana cenzurze, lecz przekazano ją bezpośrednio do adresata (K. Z. (1)). Oskarżony pokwitował osobiście odbiór tej korespondencji w dniu 10 października 2012 r. Następnie, w dniu 16 października 2012 r., pracownik Sądu Rejonowego w Sopocie skontaktowała się telefonicznie z pracownikiem Aresztu Śledczego w G. i uzyskała informację o braku akt tej sprawy. Podczas przeszukania celi zajmowanej między innymi przez K. Z. (1), nie ujawniono akt sprawy II K 182/12. Wobec odbioru tej korespondencji przez K. Z. (1) w dniu 10 października 2012 r. oraz nie ujawnieniu tych akt w toku przeszukania celi w dniu 16 października 2012 r., logiczny jest wniosek, iż w tym przedziale czasowym musiało dojść do ich zniszczenia. Zdaniem Sądu, jedyną osobą, która była wprost zainteresowana zniszczeniem tych akt (zważywszy na przedmiot sprawy) był K. Z. (1). Przesłuchani w toku postępowania świadkowie – osoby, które w inkryminowanym czasie były zakwaterowane w celi wspólnie z K. Z. (1), zasłaniały się niepamięcią lub niewiedzą. Zdaniem Sądu, był to wyraz swoistej solidarności więziennej. Sekwencja wspomnianych zdarzeń, w tym przede wszystkim dowód w postaci pokwitowania odbioru korespondencji przez oskarżonego oraz sporządzona w tym zakresie opinia biegłego-eksperta dokumentów (...) Towarzystwa (...) wskazywały na sprawstwo K. Z. (1). W założeniu oskarżonego, mogło to stanowić próbę uniknięcia odpowiedzialności karnej w toczącym się przeciwko niemu postępowaniu karnym. Nie budziło przy tym wątpliwości Sądu, iż K. Z. (1) nie miał prawa do wyłącznego rozporządzania tymi dokumentami.

Omawianego czynu oskarżony dopuścił się w warunkach recydywy szczególnej w typie podstawowym (art. 64 § 1 k.k.). Wspomniany przepis stanowi, iż jeżeli sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany, sąd może wymierzyć karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

Przypisany oskarżonemu czyn należało uznać za zawiniony. Zgodnie z treścią opinii sądowo-psychiatrycznej, oskarżony nie jest chory psychicznie, ani upośledzony umysłowo. Nie miał zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej zdolności rozpoznawania znaczenia czynów i pokierowania swoim postępowaniem. Mając na względzie uprzednią karalność, w tym za przestępstwo podobne, oskarżony niewątpliwie zdawał sobie sprawę z bezprawności i karalności przypisanego mu czynu. Powyższe pozwala uczynić mu zarzut, że dopuszczając się przedmiotowego czynu zachował się niewłaściwie. Oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim. Niewątpliwie nie planował on swojego czynu. Wszak nie mógł przewidzieć, iż pracownik Sądu Rejonowego w Sopocie błędnie zaadresuje korespondencję z aktami prawy. Oskarżony wykorzystał powstałą sytuację. Mając na uwadze powyższe, stopień zawinienia należało uznać za znaczny.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, Sąd miał na uwadze dyrektywy wymienione w art. 115 § 2 k.k. W art. 276 k.k. przewidziane jest przestępstwo polegające na naruszeniu integralności dokumentu, jego funkcji lub dostępności dla osób uprawnionych. Ochronie z tego przepisu podlega dowodowa wartość dokumentów oraz prawa do dysponowania dokumentami (zob. W. Wróbel, w: Zoll (red.), Kodeks karny, t. II, 2013, s. 1586; R. Zawłocki, w: Wąsek, Zawłocki (red.), Kodeks karny, t. II, s. 850; R.A. Stefański, Przestępstwo niszczenia dokumentów, s. 70–71; por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 2009 r., II KK 351/08, Prok. i Pr. – wkł. 2009, Nr 6, poz. 14). Odnosząc się do rozmiaru wyrządzonej lub grożącej szkody, należało mieć na względzie, iż Sąd Rejonowy w Sopocie Wydział II Karny, postanowieniem z dnia 22 lutego 2013 r., wydanym w sprawie o sygnaturze akt II Ko 236/13, postanowił odtworzyć akta sprawy o sygnaturze akt II K 182/12. W związku z tym, poza opóźnieniem w rozpoznaniu sprawy, nie można mówić o wyrządzeniu szkody. Przez pojęcie sposobu popełnienia czynu należy rozumieć określony modus operandi sprawcy, faktyczną postać wykonania czynu wypełniającego ustawowe znamię czasownikowe typu rodzajowego przestępstwa. Oskarżony dokonał zniszczenia dokumentów, co należy ocenić surowiej, niż na przykład ich uszkodzenie. Okoliczności czynu to przede wszystkim okoliczności modalne czynu, a więc takie, które towarzyszą czynowi, ale zmieniają się w różnych układach przestrzennych, czasowych czy sytuacyjnych. Wyznaczają je: czas, miejsce i sytuacja, w jakiej popełniony został konkretny czyn zabroniony. Mając powyższe na uwadze, należy wskazać, iż w przedmiotowej sprawie, omawiany faktor wpłynął negatywnie na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu. Do popełnienia przestępstwa doszło bowiem w areszcie śledczym – w czasie osadzenia, a więc w miejscu, które ze swej istoty dla każdego osadzonego winno stanowić punkt refleksji nad swoim dotychczasowym postępowaniem. Nie można było tracić pola widzenia, iż przypisanego mu czynu oskarżony dopuścił się w trakcie toczącego się postępowania karnego o inne przestępstwo. Podkreślenia wymaga, iż przedmiotem wykonawczym tego przestępstwa były akta sądowe. Negatywnie należało również ocenić działanie sprawcy w zamiarze bezpośrednim. Podobnie trzeba było odnieść się do jego motywacji. Zważywszy, iż akta sprawy II K 182/12 dotyczyły sprawy przeciwko K. Z. (1), zasadny był wniosek, iż oskarżony próbował w ten sposób uwolnić się od odpowiedzialności karnej. W związku z tym, stopień społecznej szkodliwości czynu oceniono jako znaczny.

Wymierzając oskarżonemu karę, przy uwzględnieniu treści art. 64 § 1 k.k., Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 k.k., zgodnie z którym, Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę Sąd był zobligowany wziąć pod uwagę, w myśl art. 53 § 2 k.k., przede wszystkim motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego.

Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował fakt, iż oskarżony był uprzednio wielokrotnie karany, w tym za przestępstwo podobne. Nie można było również stracić z pola widzenia, iż oskarżony dopuścił się przypisanego mu czynu w warunkach powrotu do przestępstwa (art. 64 § 1 k.k.). Uwzględniono również okoliczności rzutujące na znaczną społeczną szkodliwość czynu (omówione powyżej). Dotyczy takich elementów, jak: postać zamiaru, motywacja i sposób zachowania się sprawcy. Przedmiotem wykonawczym tego przestępstwa były akta sądowe, co wskazuje na jawne lekceważenie wymiaru sprawiedliwości. Na korzyść oskarżonego przemawiał fakt, iż wydane zostało postanowienie o odtworzeniu akt sprawy o sygnaturze akt II K 182/12. Powyższe musiało wpłynąć na ocenę rodzaju i rozmiaru ujemnych następstw przestępstwa.

W związku z tym, Sąd uznał, że kara 6 (słownie: sześciu) miesięcy pozbawienia wolności jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości, nie przekracza stopnia winy, a także czyni zadość celom w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Wymierzona kara niewątpliwie będzie akcentowała jej wychowawczą rolę, co ma na celu uświadomienie oskarżonemu naganności jego postępowania i wzbudzenie w nim refleksji o konieczności przestrzegania obowiązującego porządku prawnego.

Sąd nie znalazł podstaw do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności uzasadnionych szczególnymi względami, które wynikałyby z postawy sprawcy, jego właściwości i warunków osobistych, dotychczasowego sposobu życia oraz zachowania po popełnieniu przestępstwa.

Jedyne na marginesie należy, wskazać, iż w tym zakresie należało ocenić sytuację oskarżonego przez pryzmat stanu prawnego obowiązującego przed wejściem w życie ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 roku, poz. 396), która w odniesieniu do przepisów regulujących omawianą instytucję weszła w życie z dniem 01 lipca 2015 r. Wskazania wymaga jedynie, iż w oparciu o nowe przepisy – zważywszy na uprzednią karalność oskarżonego, wykluczona byłoby względem niego możliwość zastosowania omawianego środka probacyjnego.

Przechodząc do oceny przesłanek instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary, Sąd miał na względzie pogląd wyrażony w orzecznictwie, iż sam fakt uprzedniej karalności nie wyklucza w każdym przypadku pozytywnej prognozy kryminologicznej, a tym samym stosowania środków probacyjnych czy kar wolnościowych. Świadczy o tym regulacja zawarta w art. 69 § 3 k.k. (w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej z dniem 01 lipca 2015 r.) (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r., III KK 198/11, Biul. PK 2012, nr 1, s. 22-23). Niemniej, zważywszy na postawę K. Z. (1), który wyraża stałą skłonność do naruszania pewnych wartości czy dóbr, uznać należało, iż popełnione przestępstwo nie miało charakteru epizodycznego, lecz było wynikiem braku poszanowania dla podstawowych reguł porządku prawnego. Mając na uwadze z jaką łatwością przyszło oskarżonemu popełnienie przypisanego mu przestępstwa, nie jest możliwe w stosunku do oskarżonego wywiedzenie pozytywnej prognozy kryminologicznej. Warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności byłoby wysoce niewychowawcze zarówno w stosunku do oskarżonego, jak i całego społeczeństwa. Wszystkie te okoliczności są zatem wystarczające dla postawienia tezy o braku w przypadku osoby oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej - polegającej na tym, że oskarżony będzie w przyszłości przestrzegać porządku prawnego i zasad współżycia społecznego oraz nie popełni ponownie żadnego przestępstwa. Ewentualne wymierzenie oskarżonemu jedynie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania stanowiłoby nadmierną pobłażliwość wymiaru sprawiedliwości dla oskarżonego, jak również taka kara w odczuciu społeczeństwa nie mogłaby uchodzić za karę sprawiedliwą i mogłaby wywołać u potencjalnych sprawców tego rodzaju przestępstw poczucie bezkarności. W ocenie Sądu cele kary wobec oskarżonego nie zostałyby osiągnięte w wypadku wymierzenia kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

W punkcie II. wyroku, zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adwokata W. B. kwotę 1.136,52 złotych (tysiąc sto trzydzieści sześć złotych pięćdziesiąt dwa grosze) brutto za obronę udzieloną oskarżonemu z urzędu w postępowaniu przed Sądem I instancji. Sąd wziął pod uwagę niezbędny nakład pracy adwokata, a także charakter sprawy i wkład pracy obrońcy w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia. Zważywszy, iż ustanowiony w sprawie obrońca jest płatnikiem podatku VAT, Sąd podwyższył wynagrodzenie o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach.

W punkcie III. wyroku – uwzględniając sytuację osobistą, majątkową i rodzinną oskarżonego - na podstawie art. 624 §1 k.p.k., 626 §1 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami) zwolniono oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym od opłaty, przejmując poniesione w sprawie wydatki na Skarb Państwa.