Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 marca 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Bazyluk

Protokolant: Anna Urbańska, Beata Jaworska

przy udziale oskarżyciela: -------------------------------------

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 10 grudnia 2015 roku, 11 marca 2016 roku w W.

sprawy A. K.

syna M. i M.

urodzonego dnia (...) w W.

obwinionego o to, że:

w dniu 17 czerwca 2014 r. w siedzibie Straży Miejskiej na ulicy (...) w W., będąc właścicielem pojazdu marki O. o numerze rejestracyjnym (...) wbrew obowiązkowi, nie wskazał na żądanie uprawionego organu, komu powierzył w/w pojazd do kierowania w dniu 01.06.2014 r. o godzinie 14:15 na ul. (...) w W.,

tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 kw,

orzeka

I.  obwinionego A. K. uznaje za winnego tego, że w dniu 26 września 2014 roku w W. wbrew obowiązkowi nie wskazał na żądanie Straży Miejskiej (...) W. Oddziału Ogólnomiejskiego przy ul. (...) w W., komu powierzył do kierowania lub używania w dniu 1 czerwca 2014 roku o godzinie 14:15 w W. na ulicy (...) stanowiący jego własność pojazd marki O. o numerze rejestracyjnym (...), co stanowi wykroczenie z art. 96§3 kw i za to na podstawie art. 96§3 kw w zw. z art. 96§1 kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 300 (trzysta) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt XI W 3773/15

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 01.06.2014 r. o godz. 14:15 na ul. (...) w W. urządzenie samoczynnie rejestrujące pomiar prędkości wykonało zdjęcie pojazdu marki O. o numerze rejestracyjnym (...), którego kierowca nie zastosował się do ograniczenia prędkości określonego znakiem drogowym B-33 „ograniczenie prędkości do 60 km/h”, przekraczając dozwoloną prędkość o 40 km/h. W związku z popełnieniem wyżej opisanego czynu, Straż Miejska(...) W. podjęła czynności wyjaśniające, aby ustalić tożsamość sprawcy. W dniu 04.06.2014 r., na podstawie zasobów Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców ustalono, że właścicielem pojazdu jest A. K. zamieszkały w B. przy ul. (...).

Do ustalonego właściciela pojazdu wysłano dwukrotnie wezwanie dotyczące popełnionego czynu oraz druki oświadczenia na wyrażenie zgody na przyjęcie grzywny w drodze mandatu karnego. Poczta została podjęta. Ponadto do w/w wysłano wezwanie do osobistego stawiennictwa w siedzibie Straży Miejskiej przy ul. (...). W tym przypadku poczta także została podjęta.

W związku z brakiem odezwy ze strony właściciela pojazdu A. K. na doręczoną mu pocztę, wysłano do w/w pismo informujące o odstąpieniu od sporządzenia protokołu przesłania osoby podejrzanej o popełnienie wykroczenia, jednocześnie informując o możliwości nadesłania pisemnych wyjaśnień w terminie 7 dni od daty otrzymania korespondencji. W odpowiedzi na powyższe A. K. nadesłał pismo, w którym wyjaśnił, że nie jest w stanie jednoznacznie wskazać osoby, która w oznaczonym czasie kierowała jego pojazdem.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody: częściowo wyjaśnienia obwinionego (k. 35 akt), notatkę urzędową (k. 1-3), wezwania (k. 4 i 6), zwrotne potwierdzenia odbioru (k. 5 i 7), pismo (k. 12).

Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że samochód wykorzystywany jest do celów niezawodowych oraz, że korzysta z niego głównie rodzina obwinionego, tj. córka, syn, a okazjonalnie obwiniony oraz jego małżonka. Brak jest osoby, która by korzystała stale z pojazdu. A. K. wspomniał, iż zwrócił się do Straży Miejskiej o okazanie zdjęcia, na podstawie którego, o ile jakość zdjęcia by na to pozwoliła, wskazałby, kto był kierującym. Jak podał, najczęściej z pojazdu korzysta córka, zaś syn z żoną okazjonalnie. Wyklucza jakoby sam kierował samochodem w oznaczonym dniu, bowiem był wówczas w pracy. W odpowiedzi na pytanie Przewodniczącej przyznał, iż nie wypełnił żadnego z oświadczeń przesłanych mu przez Straż Miejską. Nie pamięta, dlaczego nie stawił się osobiście w siedzibie Straży Miejskiej. Wyjaśnił, iż dokumenty i kluczyki leżą w domu, jeżeli ktoś potrzebuje pojazdu, to go używa.

Na rozprawie w dniu 11 marca 2016 roku okazano obwinionemu stosowne zdjęcie dokumentujące wykroczenie drogowe. Obwiniony wyjaśnił, iż pojazd prowadziła prawdopodobnie jego córka K. K.. Ponownie wskazał, iż dostęp do samochodu miał określony krąg osób, zaś kluczyki do niego leżą w domu.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd przyznał walor wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego, uznając je za szczere i w pełni logiczne. Niemniej jednak, pomimo okoliczności wskazanych przez obwinionego, w tym nieprzyznania się obwinionego do winy, nie ulega wątpliwości, że nie wskazał on na żądanie uprawnionego organu w stosownym czasie, komu w dniu 1 czerwca 2014 roku powierzył pojazd marki O. o numerze rejestracyjnym (...) do kierowania lub używania- jak sam przyznał nie wypełnił żadnego z oświadczeń. Nie poinformował również Straży Miejskiej, komu powierzył pojazd do używania lub kierowania w inny sposób. Poza wątpliwością pozostaje też fakt, że A. K. został prawidłowo wezwany przez Straż Miejską do udzielenia informacji o osobie kierującej w oznaczonym dniu przedmiotowym pojazdem. Fakty te nie były kwestionowane przez strony i nie zaprzeczono ich autentyczności. Sąd również z urzędu nie dostrzegł powodów dla których należałoby odmówić im mocy dowodowej.

Zdaniem Sądu wiarygodne są również dokumenty ujawnione na rozprawie bez ich odczytywania w trybie art. 76 § 1 kw w postaci: notatki urzędowej (k. 1-3), wezwań (k. 4 i 6), zwrotnych potwierdzeń odbioru (k. 5 i 7), pisma (k. 12). Wskazane wyżej dowody nie zostały w toku postępowania dowodowego zakwestionowane przez żadną ze stron, a ich treść nie budzi żadnej wątpliwości.

Wykroczenie stypizowane w art. 96 § 3 Kodeksu wykroczeń popełnia ten, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Popełnienie wykroczenia opisanego w tym przepisie zagrożone jest karą przewidzianą w art. 96 § 1 kw, to jest karą grzywny. Przepis ten odnosi się wprost do obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym. Zgodnie z art. 78 ust.4 wspomnianej ustawy właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec.

W świetle całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy nie ulega wątpliwości, iż A. K. w czasie, kiedy był świadomy wezwania go przez Straż Miejską (...) W. do wskazania, komu powierzył pojazd do kierowania, tj. w okresie od odebrania drugiego wezwania, czyli od 19.09.2014 r. do upływu siedmiodniowego terminu na udzielenie odpowiedzi, czyli do końca dnia 26.09.2014 r. - wbrew obowiązkowi nie wskazał na żądanie uprawnionego organu, tj. Straży Miejskiej (...) W. Oddziału Ogólnomiejskiego mieszczącego się przy ul. (...) w W., komu powierzył do kierowania w dniu 01.06.2014 r., o godzinie 14:15 na ul. (...) w W. – pojazd marki O. o numerze rejestracyjnym (...), będący jego własnością. Należy również stwierdzić, iż obwiniony nie wykazał w toku postępowania, jakoby pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną mu osobę, czemu nie mógł zapobiec (np. kradzież pojazdu), a tym samym brak jest przesłanki, której zaistnienie wyłączałoby poniesienie przez obwinionego odpowiedzialności za zarzucane mu wykroczenie. Również wskazanie przez obwinionego na rozprawie swojej córki K. K. jako osoby, która kierowała jego pojazdem w powyższym czasie, nie może zwolnić obwinionego z odpowiedzialności za wykroczenie z art. 96 § 3 kw, bowiem wskazanie nie nastąpiło na żądanie organu uprawnionego w terminie wyznaczonym.

Nie ulega wątpliwości, że obwiniony, będąc właścicielem przedmiotowego pojazdu, powinien w taki sposób zorganizować korzystanie z niego, aby w razie potrzeby wiedział, kto w oznaczonym miejscu i czasie kierował tym pojazdem. Przede wszystkim w tym przypadku chodzi o to, aby mógł wywiązać się z obowiązku z art. 78 ust. 4 Prawa o ruchu drogowym. Z kolei, aby móc skutecznie wyegzekwować obowiązek, wynikający z art. 78 ust. 4 Prawa o ruchu drogowym, ustawodawca wprowadził właśnie art. 96 § 3 kw. Ponadto należy zauważyć, że obwinionemu doręczono dwa wezwania do wskazania. Pierwsze wezwanie odebrał 10 czerwca 2014 roku, tj. w terminie 9 dni po zarejestrowaniu wykroczenia drogowego, będącego podstawą w/w wezwania. W ocenie Sądu, wskazany upływ czasu był tak krótki, że obwiniony mógł pamiętać, bądź skutecznie ustalić, kto przedmiotowym pojazdem kierował w miejscu i czasie wskazanym na wezwaniu. Obwiniony tego jednak nie uczynił i takiej informacji na żądanie uprawnionego organu nie udzielił. Nawet ponowienie wezwania przez Straż Miejską, będące przedłużeniem pierwotnie wyznaczonego terminu, nie spowodowało, aby obwiniony dopełnił swojego obowiązku. Dlatego też Sąd uznał, iż obwiniony wraz z upływem terminu oznaczonego w drugim wezwaniu, tj. w dniu 26 września 2014 roku popełnił wykroczenie z art. 96 § 3 kw.

Art. 1 § 1 kw stanowi, iż odpowiedzialności za wykroczenie podlega ten tylko, kto popełnia czyn społecznie szkodliwy, zabroniony przez ustawę pod groźbą określonej kary. W art. 47 § 6 kw ustawodawca precyzuje, iż przy ocenie społecznej szkodliwości czynu należy brać pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Czyn obwinionego godzi w dobro jakim jest bezpieczeństwo i porządek w komunikacji. Obowiązek wynikający z art. 78 ust. 4 Ustawy Prawo o ruchu drogowym służy skutecznemu wykrywaniu sprawców przestępstw i wykroczeń drogowych, jest zatem niezbędnym uregulowaniem, mającym na celu wykrycie sprawcy czynu przeciwko bezpieczeństwu i porządkowi w komunikacji. Niejednokrotnie informacja pochodząca od właściciela, bądź użytkownika pojazdu jest jedyną wskazówką, na którą mogą liczyć organy prowadzące postępowanie. Waga naruszonego obowiązku była zatem wymierna. Wobec powyższego bez wątpienia należy stwierdzić, iż czyn obwinionego był społecznie szkodliwy.

Sąd wymierzając karę za popełnione wykroczenie kierował się ustawowymi dyrektywami jej wymiaru zawartymi w art. 33 kw. W ocenie sądu kara grzywny w wysokości 300 (trzysta) złotych jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości i nie przekracza stopnia winy obwinionego. Określając wysokość grzywny na kwotę 300 złotych, Sąd uwzględnił możliwości zarobkowe obwinionego, a w szczególności względy indywidualno-prewencyjne. Kara aby uświadomiła obwinionemu nieopłacalność popełniania wykroczeń musi być dolegliwa, zaś wobec sytuacji materialnej i osobistej obwinionego kara w wymierzonej wysokości, w ocenie Sądu będzie spełniać swoje cele.

Z uwagi na treść art. 118 § 1 kpw, art. 118 § 3 kpw oraz art. 626 kpk i art. 627 kpk w zw.
z art. 119 kpw Sąd, obciążył obwinionego kosztami postępowania. Sąd uznał, iż warunki rodzinne, materialne i osobiste obwinionego nie stoją na przeszkodzie temu, aby poniósł on koszty postępowania w pełnej wysokości. Na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 30 złotych, ustaloną na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 ze zm.) oraz koszty postępowania, tj. zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 złotych, których wysokość ustalono na podstawie § 1 pkt.1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2001 r., nr 118, poz. 1269 ze zm.).