Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 września 2015 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, II Wydział Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. A. B.

Protokolant: A. G.

po rozpoznaniu w dniu 18 września 2015 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa J. D. (1) i B. D.

przeciwko B. J. (1) i J. D. (2)

o zapłatę

na skutek sprzeciwu pozwanych od wyroku zaocznego

utrzymuje w całości w mocy wyrok zaoczny z dnia 13 lutego 2015 roku.

UZASADNIENIE

J. i B. D. wystąpili z powództwem o zapłatę na ich rzecz, jako wierzycieli solidarnych, przez pozwanych B. J. (1) i J. D. (2) sum po 3997,97 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 4 września 2013 roku.

W uzasadnieniu pozwu podano, że roszczenie powodów wynika z faktu wyegzekwowania od nich nienależnej pozwanym sumy pieniężnej wynoszącej łącznie 7078,45 zł. Ponadto powodowie domagali się zwrotu kosztów postępowania egzekucyjnego w kwocie 917,50 zł. Od każdego z pozwanych powodowie domagali się zapłaty połowy każdej z dwóch wyżej wskazanych kwot. Powodowie twierdzili w pozwie, że na skutek wyegzekwowania od nich wyżej wskazanych sum doszło do bezpodstawnego wzbogacenia pozwanych.

(pozew k. 3-5)

Wyrokiem zaocznym z dnia 13 lutego 2015 roku zasądzono od każdego z pozwanych na rzecz powodów jako wierzycieli solidarnych sumy po 2848,89 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 5 marca 2014 roku oraz kwoty po 427,56 zł z tytułu kosztów procesu. W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu. Ponadto, rozstrzygnięto o nieuiszczonych przez powodów kosztach sądowych.

(wyrok zaoczny k. 58-59)

Pozwani złożyli sprzeciw od wyżej opisanego wyroku zaocznego wnosząc o oddalenie powództwa w całości.

(sprzeciw pozwanych od wyroku zaocznego k. 89-92)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 marca 2001 roku, w sprawie o sygn. akt III C 331/00/2, Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi wydał wyrok zaoczny, w którym zasądził od J. i B. D. jako dłużników solidarnych na rzecz B. J. (1) i J. D. (2) kwoty po 6140 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 7 kwietnia 2000 roku oraz kwotę 8956,90 zł z tytułu kosztów procesu.

Wyrokiem z dnia 10 grudnia 2012 roku, wydanym w tej samej sprawie na skutek sprzeciwu pozwanych od wyroku zaocznego, Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi utrzymał w mocy wyrok zaoczny w zakresie dotyczącym zasądzenia solidarnie od pozwanych J. i B. D. kwot po 3640 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 7 kwietnia 2000 roku na rzecz każdego z powodów oraz w zakresie kwoty 959 zł z tytułu kosztów procesu. W pozostałym zakresie wyrok zaoczny został uchylony, a powództwo oddalono.

Apelację od wyżej opisanego wyroku złożyli pozwani w sprawie III C 331/00/2, występując o zmianę wyroku w zakresie, w jakim zasądzono solidarnie od pozwanych na rzecz każdego z powodów kwoty przekraczające 2500 zł, jak również w zakresie odsetek ustawowych od należności głównej.

Prawomocnym wyrokiem z dnia 3 września 2013 roku Sąd Okręgowy w Łodzi zmienił wyżej opisany wyrok sądu I instancji w ten sposób, że obniżył kwoty zasądzone od J. D. (1) i B. D. na rzecz B. J. (1) i J. D. (2) do kwot po 2500 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 12 grudnia 2011 roku. W pozostałym zakresie apelację pozwanych oddalono.

(kopia wyroku k. 9, załączone akta sprawy III C 331/00/2: wyrok zaoczny sądu I instancji k. 37, wyrok sądu I instancji k. 146, apelacja k. 160-165, wyrok sądu II instancji k. 197)

W dniu 27 października 2011 roku do kancelarii Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Ł. (...) M. K. wpłynął wniosek B. J. (1) i J. D. (2) o zapłatę kwot po 6140 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu, wynikających z wyżej opisanego wyroku zaocznego z dnia 9 marca 2001 roku, wydanego w sprawie III C 331/00/2.

Postanowieniem z dnia 5 marca 2013 roku Komornik ustalił koszty związane z prowadzeniem postępowania egzekucyjnego (tj. w szczególności określił łączną wysokość opłaty egzekucyjnej) i obciążył nimi w całości dłużników.

W toku postępowania egzekucyjnego Komornik wyegzekwował od dłużników, tj. od B. i J. D. (1) łącznie sumę 16.290,17 zł, z czego suma 12.200,85 zł została przekazana wierzycielom (z tego 2154,82 zł na poczet odsetek od należności głównej), suma 3958,02 zł pokryła opłatę egzekucyjną a suma 131,30 zł inne koszty związane z prowadzeniem postępowania egzekucyjnego (tj. wydatki poniesione w toku tego postępowania).

(załączone akta postępowania egzekucyjnego Km 2301/11: wniosek k. 1-2, postanowienie k. 134, zaświadczenie k. 151)

Zgłoszony w pozwie wniosek o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron podlegał oddaleniu, gdyż wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności wynikają z dokumentów znajdujących w aktach wyżej wymienionych spraw. Okoliczność, dla wykazania której powodowie zgłosili dowód z przesłuchania stron, tj. zaistnienie zubożenia po stronie powodów i wzbogacenia po stronie pozwanych jest w istocie okolicznością niesporną, gdyż spór między stronami dotyczy tego, że świadczenie wyegzekwowane od powodów przez komornika na rzecz pozwanych jest świadczeniem nienależnym, a nie tego, czy takie świadczenie w ogóle zostało wyegzekwowane i w jakiej wysokości. Kwestia tego, czy wyegzekwowane od powodów świadczenie było w części świadczeniem nienależnym jest kwestią prawną, podlegającą ocenie Sądu, a nie przedmiotem ustaleń faktycznych.

Sąd zważył, co następuje:

Na podstawie art. 347 k.p.c. wyrok zaoczny wydany w niniejszej sprawie podlegał utrzymaniu w całości w mocy, gdyż podniesiony przez pozwanych w sprzeciwie zarzut nie jest uzasadniony.

Pozwani w swoim sprzeciwie od wyroku zaocznego podnieśli jeden tylko zarzut dotyczący merytorycznej treści wyroku zaocznego, tj. wskazali, że cała należność wyegzekwowana od powodów w postępowaniu egzekucyjnym o sygn. Km 2301/11 była świadczeniem należnym, gdyż obowiązek zapłaty przez powodów sum po 2500 zł na rzecz każdego z pozwanych wynikał z prawomocnego wyroku sądu I instancji wydanego w sprawie III C 331/00/2, natomiast obowiązek zapłaty dalszych kwot po 2500 zł wynikał z wyroku sądu II instancji wydanego w tej samej sprawie.

Argumentacji tej nie sposób podzielić. Niewątpliwie, wyrok sądu I instancji wydany w sprawie III C 331/00/2, tj. wyrok Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi z dnia 10 grudnia 2012 roku, uprawomocnił się w zakresie obowiązku zapłaty przez J. i B. D. na rzecz B. J. (1) i J. D. (2) sum po 2500 zł, z uwagi na niezaskarżenie wyroku w tym zakresie apelacją. Wyroku sądu II instancji wydanego w tej samej sprawie, tj. wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 3 września 2013 roku, nie można jednak interpretować w sposób wskazany w sprzeciwie złożonym w niniejszej sprawie przez pozwanych. W wyroku tym, co w szczególności wynika z jego pisemnego uzasadnienia, uwzględniono apelację J. i B. D. w pełnym zakresie dotyczącym należności głównej, tj. uwzględniono żądanie skarżących dotyczące zmiany zaskarżonego wyroku sądu I instancji w zakresie, w jakim B. J. (2) i J. D. (2) żądali od J. i B. D. kwot przekraczających po 2500 zł. Taki właśnie jest sens sentencji wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 3 września 2013 roku, w którym obniżono sumy zasądzone w wyroku sądu I instancji do kwot po 2500 zł na rzecz każdego z powodów w tamtej sprawie. Nie sposób tego rozstrzygnięcia interpretować – jak to zostało uczynione w sprzeciwie od wyroku zaocznego wydanego w niniejszej sprawie – jako wydanie przez Sąd Okręgowy w Łodzi wyroku zasądzającego dodatkowo, tj. ponad kwoty po 2500 zł na rzecz B. J. (1) i J. D. (2), dalsze kwoty po 2500 zł na rzecz każdego z nich. Taka interpretacja wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi jest nie tylko sprzeczna z jego wyraźną treścią, lecz także nie daje się pogodzić z fundamentalną zasadą prawa procesowego, wyrażoną w art. 384 k.p.c. – wyrok sądu II instancji wydany na skutek apelacji J. i B. D. nie mógł zmienić wyroku sądu I instancji na niekorzyść apelujących, a zatem w szczególności z wyroku sądu II instancji nie mogło wynikać nałożenie na apelujących obowiązku zapłaty łącznej sumy wyższej (ogółem 10.000 zł, wedle poglądu wyrażonego w sprzeciwie złożonym w niniejszej sprawie) od sumy objętej zaskarżonym wyrokiem sądu I instancji wydanym w sprawie III C 331/00/2 (7280 zł).

Wobec powyższego sprzeciw pozwanych złożony w sprawie niniejszej, jako oparty na chybionej argumentacji i nie zawierających żadnych uzasadnionych zarzutów dotyczących wyroku zaocznego z dnia 13 lutego 2015 roku nie mógł doprowadzić do zmiany tego wyroku w jakimkolwiek zakresie. Dodać należy, że pozwani w swoim sprzeciwie w istocie w żaden sposób nie odnieśli się do znajdującego się w aktach sprawy pisemnego uzasadnienia wyroku zaocznego i wskazali na żadne błędy w rozumowaniu Sądu przedstawionym w tym uzasadnieniu.

Sąd po rozpatrzeniu sprzeciwu pozwanych w pełni podtrzymuje i powtarza argumentację zawartą w pisemnym uzasadnieniu wyroku zaocznego z dnia 13 lutego 2015 roku. Roszczenie zgłoszone przez powodów w niniejszej sprawie jest częściowo zasadne. Treść solidarnego zobowiązania pieniężnego B. i J. D. (1) wobec B. J. (1) i J. D. (2) została w sposób prawnie wiążący ustalona wyżej opisanymi prawomocnymi wyrokami wydanym w sprawie III C 331/00/2. Z wyroków tych wynika, że B. i J. D. (1) byli zobowiązani do zapłaty na rzeczy B. J. (1) i J. D. (2) kwot po 2500 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 12 grudnia 2011 roku. Ponadto, ponieważ w tym zakresie wyrok Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi z dnia 10 grudnia 2012 roku nie został zmieniony i uprawomocnił się, B. i J. D. (1) obciążał obowiązek zapłaty na rzecz B. J. (1) i J. D. (2) kosztów procesu poniesionych w postępowaniu przed sądem I instancji w sprawie III C 331/00/2, w łącznej wysokości 959 zł.

Jedynie te kwoty wyegzekwowane w postępowaniu egzekucyjnym o sygn. Km 2301/11 oraz przekazane przez Komornika Sądowego B. J. (1) i J. D. (2), których wysokość odpowiadała wyżej określonym obowiązkom pieniężnym B. i J. D. (1), mogą zostać uznane za świadczenie należne. Pozostałe sumy pieniężne przekazane w toku postępowania egzekucyjnego wyżej wskazanym osobom (tj. pozwanym w niniejszej sprawie) stanowiły świadczenie nienależne ze strony B. i J. D. (1), podlegające zwrotowi na podstawie art. 410 § 1 w zw. z art. 405 k.c.

Aby ustalić, jaka część sum pieniężnych przekazanych wierzycielom w sprawie egzekucyjnej Km 2301/11 stanowiła świadczenie nienależne, konieczne jest dokonanie analizy zaświadczenia pochodzącego od organu egzekucyjnego prowadzącego wyżej wskazane postępowanie. Poszczególne kwoty faktycznie przekazane przez organ egzekucyjny wierzycielom powinny zostać zaliczone na poczet należności głównej, odsetek od niej i kosztów procesu w sprawie III C 331/00/2 w sposób określony w art. 1026 § 2 k.p.c. Zgodnie z treścią tego przepisu, wydzieloną wierzycielowi sumę zalicza się przede wszystkim na koszty postępowania, następnie na odsetki, a w końcu na sumę dłużną.

Poszczególne sumy wyegzekwowane od B. i J. D. (1) w sprawie III C 331/00/2 powinny być zatem zaliczone w sposób następujący (wysokość kwot przekazywanych przez komornika wierzycielom w poszczególnych dniach wynika z zaświadczenia na karcie 151 akt postępowania egzekucyjnego – w obliczeniach poniższych uwzględniono łączną wysokość zobowiązania pieniężnego powodów wobec pozwanych, tj. 5000 zł):

1. w dniu 29 grudnia 2011 roku wyegzekwowano na rzecz wierzycieli sumę 841,54 zł, która powinna podlegać zaliczeniu w całości na poczet należnych wierzycielom kosztów postępowania procesowego i egzekucyjnego - koszty te łącznie wynosiły 1325 zł, co obejmowało kwotę 959 zł z tytułu kosztów procesu, kwotę 66 zł z tytułu kosztów postępowania klauzulowego oraz kwotę 300 zł z tytułu kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu egzekucyjnym, po zaliczaniu na poczet należności z tytułu kosztów postępowania kwoty 841,54 zł, do zapłaty z tego tytułu pozostała kwota 483,46 zł;

2. w dniu 4 stycznia 2012 roku wyegzekwowano na rzecz wierzycieli sumę 642,63 zł, która podlegała zaliczeniu na poczet pozostałej części należności z tytułu kosztów postępowania (483,46 zł), a w dalszej kolejności na poczet odsetek od należności głównej, tj. na poczet odsetek ustawowych od sumy 5000 zł za okres od 12 grudnia 2011 roku do 4 stycznia 2012 roku (co daje łączną kwotę 42,74 zł), pozostała kwota wynosząca 116,43 zł podlegała zaliczeniu na poczet należności głównej, której wysokość spadła wówczas do 4883,57 zł;

3. w dniu 30 stycznia 2012 roku wyegzekwowano na rzecz wierzycieli sumę 577,91 zł, co podlegało zaliczeniu na poczet odsetek ustawowych od kwoty 4883,57 zł za okres od 5 do 30 stycznia 2012 roku (łącznie 45,22 zł), pozostała część wyegzekwowanej wówczas kwoty tj. 532,69 zł podlegała zaliczeniu na poczet należności głównej, której wysokość spadła wskutek tego do 4350,88 zł;

4. w dniu 3 lutego 2012 roku wyegzekwowano na rzecz wierzycieli sumę 616,61 zł, z czego pokryto odsetki ustawowe od kwoty 4350,88 zł za okres od 31 stycznia do 3 lutego 2012 roku (łącznie 6,20 zł), pozostała część wyegzekwowanej kwoty wynosząca 610,41 zł podlegała zaliczeniu na poczet należności głównej, której wysokość zmalała do 3740,47 zł;

5. w dniu 12 marca 2012 roku wyegzekwowano na rzecz wierzycieli sumę 50 zł, z czego częściowo pokryto odsetki ustawowe od kwoty 3740,47 zł za okres od 4 lutego do 12 marca 2012 roku (wynoszące łącznie 50,62 zł), pozostała do zapłaty należność 0,62 zł z tytułu odsetek, natomiast wysokość należności głównej nie zmieniła się;

6. w dniu 13 marca 2012 roku wyegzekwowano na rzecz wierzycieli sumę 588,96 zł, z czego pokryto wcześniej powstałą zaległość odsetkową (0,62 zł), dalsze odsetki za okres od 12 do 13 marca 2012 roku (1,33 zł), natomiast pozostała część (587,01 zł) podlegała zaliczeniu na poczet należności głównej, której wysokość zmalała do 3153,46 zł;

7. w dniu 29 marca 2012 roku wyegzekwowano na rzecz wierzycieli sumę 904,25 zł, z czego pokryto odsetki ustawowe od kwoty 3153,46 zł za okres od 14 do 29 marca 2012 roku (łącznie 17,97 zł), pozostała część wyegzekwowanej kwoty wynosząca 886,28 zł podlegała zaliczeniu na poczet należności głównej, której wysokość spadła do 2267,18 zł;

8. w dniu 31 marca 2012 roku wyegzekwowano na rzecz wierzycieli sumę 201,30 zł, z czego pokryto odsetki ustawowe od należności głównej w kwocie 3153,46 zł za okres od 30 do 31 marca 2012 roku (łącznie 1,61 zł), pozostała część wyegzekwowanej kwoty wynosząca 199,69 zł podlegała zaliczeniu na poczet należności głównej, której wysokość spadła do 2067,49 zł;

9. w dniu 3 kwietnia 2012 roku wyegzekwowano na rzecz wierzycieli sumę 1149,12 zł, z której pokryto odsetki ustawowe od należności głównej wynoszącej 2067,49 zł za okres od 1 do 3 kwietnia 2012 roku (łącznie 2,21 zł), natomiast pozostałą część wyegzekwowanej kwoty, wynoszącą 1146,91 zł, zaliczono na poczet należności głównej, której wysokość zmalała wówczas do 920,58 zł;

10. w dniu 4 maja 2012 roku wyegzekwowano na rzecz wierzycieli sumę 1149,12 zł, z czego pokryto odsetki ustawowe od pozostałej do zapłaty części należności głównej wynoszącej 920,58 zł za okres od 4 kwietnia do 4 maja 2012 roku (łącznie 10,16 zł), pozostała część wyegzekwowanej kwoty wynosząca 1138,96 zł podlegała zaliczeniu na poczet należności głównej (920,58 zł) – pozostała suma 218,38 zł, która powinna podlegać zwrotowi na rzecz powodów.

Wszystkie dalsze sumy wyegzekwowane od J. i B. D. i przekazane przez komornika wierzycielom, tj. pozwanym w niniejszej sprawie, stanowiły już świadczenie nienależne. Dotyczy to kwot wyszczególnionych w zaświadczeniu komornika w pozycjach od 11 do 15 (k. 151 załączonych akt postępowania egzekucyjnego) wyegzekwowanych w okresie od 4 maja 2012 roku, wynoszących – po dodaniu także stanowiącej świadczenie nienależne wyżej wskazanej w punkcie 10 kwoty 218,38 zł - łącznie 5697,79 zł (218,38 + 974,07 zł + 1159,01 zł + 1071,99 zł + 1145,95 zł + 1128,39 zł). Połowa tej sumy (tj. 2848,89 zł) podlega solidarnemu zasądzeniu od każdego z pozwanych, na rzecz powodów będących małżonkami - na podstawie art. 410 § 1 k.c. w zw. z art. 405 k.c.

Wyżej wskazana suma podlegająca zwrotowi przez pozwanych obejmuje częściowo nienależne świadczenie, które przypadło pozwanym jako zwrot kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu egzekucyjnym – komornik z tego tytułu wyegzekwował dla wierzycieli (tj. pozwanych w niniejszej sprawie) kwotę 600 zł, tymczasem biorąc pod uwagę rzeczywistą wysokość należności podlegającej wyegzekwowaniu na rzecz każdego z wierzycieli (po 2500 zł) oraz treść § 11 ust. 1 pkt. 7 w zw. z § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn. Dz.U. z 2013 roku, poz. 461) należy przyjąć, że każdemu z wierzycieli przysługiwał zwrot kosztów zastępstwa adwokackiego w kwocie po 150 zł (25% x 600 zł), a zatem łącznie 300 zł - co uwzględniono w wyżej przedstawionym sposobie zaliczenia wyegzekwowanych kwot.

Wskazać natomiast należy, że brak jest podstaw do uwzględnienia powództwa w zakresie dotyczącym żądania zwrotu przez pozwanych określonych kwot z tytułu opłaty egzekucyjnej pobranej przez komornika. Zaznaczyć należy, że powodowie w sposób wyraźny zaznaczyli w pozwie (strona 4 pozwu), że domagają się zwrotu części opłaty egzekucyjnej jako kwoty stanowiącej bezpodstawne wzbogacenie uzyskane przez pozwanych. Podkreślić wobec tego należy, że opłata egzekucyjna przypadła komornikowi jako organowi egzekucyjnemu a nie pozwanym jako wierzycielom, wobec czego opłaty tej nie sposób traktować jako stanowiącej wzbogacenie pozwanych (por. wydany w analogicznej sprawie wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 26 lipca 2006 r., I ACa 268/06).

Ponadto, wskazać należy, że wysokość opłaty egzekucyjnej i obciążenie nią dłużników wynika z postanowienia komornika z dnia 5 marca 2013 roku, wydanego w toku wyżej opisanego postępowania egzekucyjnego. W dacie wydania tego postanowienia wyrok zaoczny z dnia 9 marca 2001 roku został już częściowo uchylony wyrokiem sądu I instancji z dnia 10 grudnia 2012 roku, natomiast trwało postępowanie apelacyjne spowodowane apelacją J. i B. D. od tego drugiego wyroku. W takiej sytuacji powodowie, będący dłużnikami w ramach postępowania egzekucyjnego Km 2301/11, mieli możliwość złożenia skargi na postanowienie komornika z dnia 5 marca 2013 roku i domagania się w niej albo zmiany postanowienia poprzez obciążenie wierzycieli częścią opłaty egzekucyjnej (tj. opłatą egzekucyjną od tej części świadczenia, która w świetle wyroku z dnia 10 grudnia 2012 roku nie powinna być wyegzekwowana) albo uchylenia postanowienia jako przedwczesnego z uwagi na to, że uprzednio postępowanie egzekucyjne podlegało zawieszeniu, a podjęte być powinno dopiero po prawomocnym zakończeniu postępowania w sprawie III C 331/00/2 i dopiero wówczas komornik powinien w sposób ostateczny ustalić wysokość opłaty egzekucyjny oraz rozstrzygnąć, w jakiej części obciąża nią wierzycieli a w jakim zakresie dłużników. Innymi słowy, powodowie jako dłużnicy w sprawie egzekucyjnej właśnie w postępowaniu egzekucyjnym (składając skargę na postanowienie komornika dotyczące opłaty egzekucyjnej) powinni powoływać się na – przywołany przez nich w pozwie w niniejszej sprawie – art. 49 ust. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (tekst jedn. Dz.U. nr 231 z 2011 roku, poz. 1376), stanowiący podstawę do obciążenia wierzyciela opłatą egzekucyjną w przypadku niecelowego wszczęcia postępowania egzekucyjnego. Skoro powodowie, jako dłużnicy w wyżej wskazanej sprawie egzekucyjnej, nie zaskarżyli postanowienia komornika ustalającego wysokość opłaty egzekucyjnej i obciążającego nią w całości powodów, to obecnie wyłączona jest możliwość przyjęcia, że istnieje normalny związek przyczynowy między szkodą mającą polegać na pobraniu od powodów części opłaty egzekucyjnej a jakimkolwiek (nie opisanym zresztą w pozwie) zawinionym zachowaniem pozwanych.

Wobec powyższego, zasądzeniu od każdego z pozwanych solidarnie na rzecz powodów podlegają sumy po 2848,89 zł, jako zwrot nienależnego świadczenia otrzymanego przez każdego z pozwanych od powodów. Ponadto, na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c., powodom przysługują odsetki ustawowe od należności głównej z uwagi na opóźnienie w jej zapłacie. Stosownie do treści art. 455 k.c. wyżej wskazana należność główna powinna zostać zapłacona przez pozwanych niezwłocznie po otrzymaniu wezwania do zapłaty pochodzącego od powodów. Powodowie wykazali, że skierowali drogą pocztową do pozwanych pisemne wezwanie do zapłaty w dniu 26 lutego 2014 roku (k. 16 akt sprawy), jednakże nie wykazali, w jakiej dacie wezwanie to dotarło do pozwanych. W świetle zasad doświadczenia życiowego można przyjąć, że wysłane pocztową przesyłką poleconą wezwania do zapłaty w terminie 3 dni – tj. do dnia 1 marca 2014 roku - dotarły do miejsca zamieszkania pozwanych. W wezwaniu do zapłaty określono, że należność pieniężna ma zostać zapłacona przez pozwanych w terminie 3 dni od otrzymania wezwania, a zatem do dnia 4 marca 2014 roku, co oznacza, że od dnia 5 marca 2014 roku powodom przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie. Brak jest natomiast podstaw do przyjęcia, że powodom przysługują odsetki za opóźnienie za okres od 4 września 2013 roku do 4 marca 2014 roku.

Powodowie wygrali sprawę niniejszą w 71,26% ( (...),79 : (...),95) i w takiej samej części, na podstawie art. 100 k.p.c., pozwani powinni zwrócić powodom koszty procesu. Koszty procesu poniesione przez powodów w odniesieniu do każdego z pozwanych obejmują wynagrodzenie pełnomocnika będącego adwokatem. Biorąc pod uwagę wysokość roszczenia powodów w stosunku do każdego z pozwanych (po 3997,97 zł), wysokość wynagrodzenia pełnomocnika powodów w sporze sądowym z każdym z pozwanych wynosi po 600 zł. Oznacza to, że na podstawie art. 100 k.p.c. każdy z pozwanych powinien zwrócić powodom jako wierzycielom solidarnym kwotę 427,56 zł (600 x 71,26%) z tytułu kosztów procesu.

Ponadto, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2005 r., Nr 167, poz. 1398 z późn. zm.), należało każdą ze stron obciążyć nieuiszczonymi kosztami sądowymi – w takiej proporcji, w jakiej każda ze stron przegrała proces. Nieuiszczone koszty sadowe obejmują opłatę sądową od pozwu, od które zwolnieni zostali powodowie, tj. po 200 zł w odniesieniu do roszczeń powodów w stosunku do każdego z pozwanych. Każdy z pozwanych powinien zatem pokryć koszty sądowe w zakresie kwot po 142,52 zł (200 x 71,26%). W pozostałym zakresie nieuiszczone koszty sądowe podlegają ściągnięciu ze świadczeń zasądzonych na rzecz powodów.

Stosownie do treści art. 348 k.p.c. koszty procesu związane ze sprzeciwem pozwanych od wyroku zaocznego ponoszą oni we własnym zakresie – w szczególności z uwagi na to, że sprzeciw pozwanych nie okazał się zasadny w jakiejkolwiek części.