Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lipca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny-Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 21 lipca 2015 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa Banku (...) S.A w W.

przeciwko P. C.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie

z dnia 28 maja 2014 r., sygn. akt I C 2219/13

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od Banku (...) S.A w W. na rzecz P. C. kwotę 1200 (jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w instancji odwoławczej.

Sygn. akt V Ca 3163/14

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 21 marca 2013 roku Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od P. C. kwoty 23.956,20 zł z tytułu odsetek umownych za faktyczne opóźnienia w spłacie rat należności głównej naliczanych zgodnie z warunkami Regulaminu Kart Kredytowych C. od dnia 10 maja 2008 roku do dnia 15 listopada 2012 roku wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Nakazem zapłaty wydanym w elektronicznym postępowaniu upominawczym w dniu 25 marca 2013 roku orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 22 kwietnia 2013 roku pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jego rzecz od powoda kosztów procesu według norm przepisanych. Wskazał, że powód nie wykazał wysokości roszczenia oraz podniósł zarzut przedawnienia roszczenia.

W odpowiedzi na powyższe pismo powód w piśmie z dnia 28 listopada 2013 roku cofnął powództwo w części co do kwoty 607,16 zł wraz ze zrzeczeniem się roszczenia w tym zakresie, podtrzymując żądanie w pozostałym zakresie, tj. w kwocie 23.349,01 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 23.956,20 zł od dnia 21 marca 2013 roku do dnia 29 października 2013 roku oraz od kwoty 23.349,01 od dnia 30 października 2013 roku do dnia zapłaty.

Pozwany podtrzymał wniosek o oddalenie powództwa kwestionując wpłatę kwoty 607,16 zł.

Wyrokiem z dnia 28 maja 2014 r. w sprawie I C 2219/13 Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie oddalił powództwo w całości.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny i poczynił rozważania prawne:

P. C. w dniu 10 grudnia 2001 roku złożył do C. ( (...)) S.A. w W. wniosek o wydanie Karty Kredytowej C.. W tym też dniu pomiędzy stronami została zawarta umowa o korzystanie z Karty Kredytowej C. poprzez dokonanie pierwszej transakcji kartą kredytową. Przedmiotowa umowa przewidywała uprawnienie po stronie Banku do powiększenia należnej do zapłaty przez P. C. kwoty o opłaty, prowizje oraz opłaty dodatkowe z tytułu naruszenia umowy.

Na podstawie uchwały z dnia 3 listopada 2000 roku nastąpiło połączenie Banku (...) ( (...)) S.A. z siedzibą w W. z Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W., poprzez przeniesienie całego majątku C. ( (...)) S.A. z siedzibą w W. na Bank (...) S.A. z siedzibą w W.. W związku z powyższym Bank (...) S.A. z siedzibą w W. stał się następcą prawnym C. ( (...)) S.A. z siedzibą w W..

Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wypowiedział P. C. umowę o kartę kredytową i wezwał go do zapłaty kwoty 21.936,42 zł w terminie do 5 marca 2008 roku. Następnie bank wystawił wobec P. C. w dniu 9 lipca 2009 roku bankowy tytuł egzekucyjny na kwotę 43.613,63 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości 24,6% rocznie od dnia 10 maja 2008 roku do dnia zapłaty, na który uzyskał klauzulę wykonalności do kwoty 50.000 zł postanowieniem z dnia 9 lipca 2009 roku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie.

(...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. sporządził wobec P. C. wyciąg z ksiąg bankowych nr (...) z dnia 17 sierpnia 2011 roku na kwotę 23.956,20 zł z tytułu odsetek umownych za faktyczne opóźnienia w spłacie rat należności głównej naliczanych zgodnie z warunkami Regulaminu Kart Kredytowych C. od dnia 10 maja 2008 roku do dnia 15 listopada 2012 roku.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o zgromadzone w aktach sprawy dokumenty w postaci wyciągu z ksiąg rachunkowych, wniosku o wydanie karty kredytowej, Regulaminu Kart Kredytowych, wezwania do zapłaty oraz odpisu z KRS. Sąd Rejonowy dał wiarę tym dokumentom, gdyż ich prawdziwość i wiarygodność w świetle wszechstronnego rozważenia zebranego materiału nie nasuwa żadnych wątpliwości, w szczególności zaś nie ujawniły się wobec nich wątpliwości co do ich prawdziwości lub autentyczności.

Sąd Rejonowy postanowił oddalić wnioski dowodowe o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodów z dokumentów znajdujących się z aktach sprawy o sygn. akt I Co 1277/09 Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie oraz akt postępowania egzekucyjnego o sygn. akt KM 5220/09 prowadzonego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla (...)W W. R. W., a także o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron, jako nieprzydatne dla rozstrzygnięcia okoliczności istotnych w niniejszej sprawie. Dowody te, w ocenie Sądu Rejonowego, były zbędne dla wyjaśnienia okoliczności mających istotne znaczenie dla sprawy w świetle art. 227 k.p.c.

Ponadto Sąd Rejonowy uznał za niewiarygodne wydruki wyciągów z rachunku karty kredytowej mając na uwadze, że wydruki te nie stanowiły dokumentu w rozumieniu przepisów art. 244 i n. k.p.c. O ile bowiem zgodnie z orzecznictwem za dokument w rozumieniu k.p.c. uznać należy dokument elektroniczny, o tyle dokumentem nie jest już wydruk takiego dokumentu (tak wyrok SN z dnia 16 maja 2003 roku, I CKN 384/01). Tak więc dokumentem w rozumieniu k.p.c. może być tylko „dokument sporządzony i utrwalony na elektronicznym nośniku informacji” a nie wydruk takiego dokumentu, niepodpisany lub niepoświadczony za zgodność z oryginałem ani nie opatrzony pieczęcią, który w ocenie Sądu Rejonowego był pozbawiony wartości dowodowej. Powód powołując się na wskazane dokumenty winien przedstawić ich oryginały, z których jednoznacznie wynikałaby zawarta w nich treść bądź odpisy poświadczone za zgodność z oryginałem w trybie art. 129 § 2 k.p.c.

Sąd Rejonowy uznał, iż powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie jako niewykazane.

W niniejszej sprawie w ocenie Sądu Rejonowego bezspornym był fakt, iż strony łączyła umowa o korzystanie z Karty Kredytowej C. z dnia 10 grudnia 2001 roku. Pozwany zakwestionował zarówno zasadność, jak i wysokość roszczenia wskazując, że dokumenty przedstawione przez powoda nie mogły stanowić podstawy do udowodnienia wysokości ewentualnego roszczenia powoda wobec pozwanego z tytułu odsetek za opóźnienia w zapłacie za korzystanie z karty kredytowej.

W ocenie Sądu Rejonowego w niniejszej sprawie zastosowanie znalazły przepisy ustawy z dnia 12 września 2002 roku o elektronicznych instrumentach płatniczych, mimo iż w przedmiotowej sprawie karta kredytowa została wydana przed wejściem w życie tego aktu prawnego. Zgodnie bowiem z art. 78 w/w ustawy do elektronicznych instrumentów płatniczych wydanych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy od dnia jej wejścia w życie. Karta kredytowa bez wątpienia była elektronicznym instrumentem płatniczym w rozumieniu art. 2 pkt 4 i 7 ustawy. W związku z powyższym do umowy o kartę kredytową zastosowanie miał również dwuletni termin przedawnienia przewidziany w art. 6 powołanej ustawy.

Sąd Rejonowy wskazał dalej, że treścią umowy o kartę płatniczą jest zobowiązanie z jednej strony wydawcy karty do tego, że rozliczy operacje dokonane przy użyciu wydanej przez niego karty. Wydawca zatem będzie zobowiązany do rozliczenia operacji przeprowadzonej za pomocą tej karty wobec posiadacza, tj. do zapłaty sumy transakcji agentowi rozliczeniowemu, który już wcześniej (na podstawie przedstawionych przez akceptanta dokumentów rozliczeniowych m.in. dokumentu obciążeniowego potwierdzonego przez posiadacza kodem identyfikacyjnym lub podpisem) zapłacił za tę transakcję akceptantowi. Druga strona umowy, tj. posiadacz, jest zobowiązany do zapłaty wydawcy karty kwot operacji wraz z opłatami i prowizjami lub do spłaty swoich zobowiązań względem wydawcy na wskazany przez niego rachunek. Jak wynikało z art. 3 ustawy w umowie powinien być określony rodzaj i wysokości wspomnianych prowizji i opłat oraz warunki ich zmian, zasady obliczania odsetek oraz terminy wykonywania przez posiadacza zobowiązań z tytułu operacji dokonywanych przy użyciu karty wraz z terminami zapłaty wydawcy wspomnianych opłat i prowizji.

Wobec zakwestionowania roszczenia przez pozwanego ciężar udowodnienia należności i jej wysokości, zgodnie z przepisem art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c., spoczywał na powodzie, a rola sądu nie polega na wykonywaniu obowiązków procesowych ciążących na stronach. W szczególności rzeczą sądu nie jest zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do prowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

W niniejszej sprawie dla wykazania zasadności dochodzonego żądania powód powołał się na wyciąg z ksiąg bankowych nr (...) z dnia 17 sierpnia 2011 roku na kwotę 23.956,20 zł z tytułu odsetek umownych za faktyczne opóźnienia w spłacie rat należności głównej naliczanych zgodnie z warunkami Regulaminu Kart Kredytowych C. od dnia 10 maja 2008 roku do dnia 15 listopada 2012 roku, wystawiony przez osobę upoważnioną.

W tym miejscu Sąd Rejonowy podniósł, że w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 marca 2011 roku - sygn. akt P7/09 wyciągi z ksiąg rachunkowych banków nie mają mocy dowodowej dokumentów urzędowych, co skutkuje zmianą rozkładu ciężaru dowodu w stosunku do konsumenta, który jedynie korzystał z usług bankowych. Dlatego też wobec zakwestionowania przez pozwanego zadłużenia wskazanego przez powoda, przedstawiony przez powoda wyciąg z ksiąg banku co do kwoty 23.956,20 zł nie stanowił wystarczającego dowodu istnienia wierzytelności i to w wysokości dochodzonej niniejszym pozwem, a jedynie dowód tego, że taki, a nie inny wyciąg został wystawiony przez powoda.

Sąd Rejonowy zważył też, że na podstawie tego dokumentu nie sposób było wyliczyć należności, jaką pozwany zobowiązany był ewentualnie uiścić na rzecz powoda oraz ustalić okoliczności pozostawania przez pozwanego w opóźnieniu w zapłacie. Nie wiadomo bowiem, skąd wzięła się kwota należności głównej oraz wysokość odsetek. Powód nie wskazał żadnej podstawy zasadności obciążenia pozwanego odsetkami umownymi w wysokości 24,6 %. Uprawnienie takie nie wynikało ani z umowy stron, ani z Regulaminu korzystania z Karty Kredytowej, ani z innego dokumentu.

Ponadto dowodu istnienia wierzytelności w kwocie wskazanej w pozwie nie stanowił również wniosek o wydanie Karty Kredytowej C.. Ze swej istoty bowiem odpis ten stanowił jedynie dowód zawarcia umowy o korzystanie z Karty Kredytowej C., w tym treści praw i obowiązków wynikających z tej umowy. Z omówionych powyżej względów Sąd Rejonowy również nie uznał za wiarygodne wydruki wyciągów z rachunku karty kredytowej.

W związku z powyższym Sąd Rejonowy uznał, iż powództwo należało oddalić jako niewykazane.

Na marginesie Sąd Rejonowy zważył, że nawet jeśli obdarzyłby wydruki komputerowe dokumentów elektronicznych walorem wiarygodności, to i tak niemożliwym byłoby jednoznaczne wyliczenie należności powoda przysługującej mu od pozwanego. W takim wypadku roszczenie również pozostawałoby niewykazane. Analiza wyciągów doprowadziła do wniosku, że pozwany każdorazowo uiszczał wymaganą opłatę w wysokości wyższą niż minimalna wskazana w wyciągu. Przy czym powód nie wykazał, ażeby pozwany czynił to z opóźnieniem oraz ewentualnie jakie kwoty były wpłacane z opóźnieniem i jaki był okres tego opóźnienia. Podany zaś przez powoda w piśmie z dnia 28 listopada 2013 roku sposób wyliczenia dochodzonych odsetek nie był weryfikowalny. Wskazywał bowiem kwoty już zsumowane, od których powód domagał się zapłaty odsetek już po rozwiązaniu umowy o kartę kredytową, nie zaś od poszczególnych kwot i dat opóźnienia w zapłacie. Powyższe uniemożliwiło kontrolę sądu. Niewystarczające było samo twierdzenie, że kwota niespłaconego kapitału ulegała stopniowemu pomniejszaniu w wyniku postępowania egzekucyjnego, które toczyło się przeciwko pozwanemu wobec nieprzedstawienia żadnych dowodów. Ponadto powód nie wykazał również, czy okres naliczonych odsetek umownych za opóźnienie nie pokrywał się z okresami, na które powód uzyskał już tytuł wykonawczy na mocy postanowienia z dnia 9 lipca 2009 roku.

W ocenie Sądu Rejonowego, powód nie udowodnił też, że doręczył pozwanemu owe wyciągi, w których były zawarte kwoty rzekomego zobowiązania pozwanego oraz terminy jego uregulowania. W sytuacji zaś kwestionowania przez pozwanego wysokości roszczenia powód, zwłaszcza zastępowany przez profesjonalnego pełnomocnika, winien dołożyć należytej staranności w celu przedstawienia dowodów umożliwiających kontrolę prawidłowości wyliczenia roszczenia wobec pozwanego. Powód jednak nie sprostał powyższemu ciężarowi, w związku musi ponieść tego konsekwencje w postaci oddalenia powództwa.

Ponadto Sąd Rejonowy wskazał, że nawet jeśli uznać, że roszczenie powoda byłoby należycie wykazane, to i tak podlegałoby ono oddaleniu ze względu na skutecznie podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia.

Zgodnie z art. 6 ueip roszczenia z tytułu umowy o elektroniczny instrument płatniczy przedawniają się z upływem 2 lat. Zgodnie z art. 120 zd. 1 k.c. bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. W rozpatrywanym przypadku jako datę wymagalności uznać należało termin płatności minimalnej kwoty zobowiązania wskazanej w wyciągu z rachunku karty. Sąd Rejonowy podzielił w tym względzie pogląd Sądu Najwyższego, że jeżeli posiadacz karty kredytowej wydanej przez wystawcę na podstawie umowy zawartej zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 września 2002 roku płatniczych elektronicznych środkach płatniczych zaprzestał wpłacania minimalnej kwoty zadłużenia podawanej każdorazowo w doręczanych mu wyciągach bankowych, bieg dwuletniego terminu przedawnienia roszczenia o zapłatę tych kwot rozpoczyna się z upływem dnia wskazanego w wyciągu jako termin zapłaty kwoty minimalnej, nie zaś dopiero po wyczerpaniu limitu kredytu, ustalonego w umowie.

W najpóźniejszym wyciągu załączonym przez powoda minimalną kwotą do zapłaty była kwota 8.538 zł, a jako termin płatności wskazano 4 lutego 2008 roku. Uznać zatem należało, że doszło do przedawnienia roszczenia z dniem 4 lutego 2010 roku. Przy czym nie doszło do przerwania biegu terminu przedawnienia przez uzyskanie tytułu wykonawczego na mocy postanowienia z dnia 9 lipca 2009 roku do kwoty 50.000 zł, gdyż odsetki za opóźnienie przedawniają się odrębnie od roszczenia głównego, z tym jednak zastrzeżeniem, ze z reguły nie później niż z upływem terminu przedawnienia roszczenia głównego. Poza tym przedmiotem niniejszego procesu są należności wynikające z odsetek za opóźnienie w zapłacie rat należności głównej nieobjęte tytułem wykonawczym z dnia 9 lipca 2009 roku.

Zważywszy na to, że powód nie poparł żądania w zakresie kwoty 607,16 zł Sąd Rejonowy w całości powództwo oddalił.

Od powyższego wyroku apelację wniósł powód, zaskarżając go w całości, wnosząc o zmianę wyroku poprzez uwzględnienie powództwa oraz zasądzenie na rzecz powoda od pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych za obie instancje.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie:

1. przepisów prawa procesowego, tj. art. 233 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i uznanie, że powód nie wykazał zasadności jak i wysokości dochodzonego roszczenia;

2. przepisów prawa materialnego, tj.:

- art. 38 ustawy z dnia 12 lipca 2013 roku o zmianie ustawy o usługach płatniczych oraz niektórych innych ustaw w zw. z art. 118 k.c. poprzez ich niezastosowanie i uznanie, że w stosunku do dochodzonego roszczenia mają zastosowanie przepisy ustawy o elektronicznych instrumentach płatniczych, które przewidują 2-letni termin przedawnienia;

- art. 123 pkt 1 k.c. poprzez błędną jego wykładnię i uznanie, że złożenie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu nie przerywa terminu biegu przedawnienia;

- art. 7 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe poprzez jego niezastosowanie i uznanie, że wyciągi z rachunku karty kredytowej nie są dokumentami w rozumieniu przepisów k.p.c.

Pozwany wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania w II instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja powoda nie zasługuje na uwzględnienie.

Przede wszystkim Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutów apelującego dotyczących naruszenia art. 38 ustawy z dnia 12 lipca 2013 roku o zmianie ustawy o usługach płatniczych oraz niektórych innych ustaw w zw. z art. 118 k.c. oraz art. 123 pkt 1 k.c. sprowadzających się do uznanie przez Sąd Rejonowy, iż w sprawie nie doszło do przedawnienia roszczenia odsetkowego będącego przedmiotem żądania pozwu.

Bezspornie słuszne i należycie uzasadnione było stanowisko Sądu Rejonowego co do zastosowania w niniejszej sprawie przepisów ustawy z dnia 12 września 2002 roku o elektronicznych instrumentach płatniczych (t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 1232) z uwagi na okres trwania umowy stron oraz przedmiot umowy, którym było korzystanie z karty kredytowej. Tym samym dla roszczeń wynikających z takiej umowy zastosowanie znalazł 2-letni termin przedawnienia przewidziany w art. 6 w/w ustawy z 2002 roku jako lex specialis do art. 118 k.c. Prawidłowo także przyjął Sąd Rejonowy, że bieg dwuletniego terminu przedawnienia roszczenia o zapłatę rozpoczyna się z upływem dnia wskazanego w wyciągu jako termin zapłaty kwoty minimalnej, nie zaś dopiero po wyczerpaniu limitu kredytu ustalonego w umowie. Tym samym bieg ten dla poszczególnych należności rozpoczął się przed marcem 2008r., kiedy to nastąpiło rozwiązanie umowy.

W ocenie Sądu Okręgowego miał rację powód, że nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu przerywa co do zasady bieg przedawnienia. Jednakże należało podkreślić, że dzieje się tak jedynie w stosunku do tych należności, które zostały objęte klauzulą. Tymczasem w niniejszej sprawie możliwość prowadzenia egzekucji została ograniczona do sumy 50.000 zł, na którą składała się należność główna oraz niewielka kwota tytułem odsetek. Tym samym klauzulą nie zostały objęte dalsze odsetki będące przedmiotem niniejszego postępowania, a co za tym idzie wątpliwe byłoby twierdzenie, iż również w stosunku do tego roszczenia nastąpiło przerwanie biegu przedawnienia w wyniku nadania tytułowo bankowemu klauzuli wykonalności.

Co więcej, nawet przyjmując za powodem, że przerwanie biegu przedawnienia nastąpiło zarówno w stosunku do należności głównej, jak i odsetek z dniem nadania klauzuli, tj. z dniem 9 lipca 2009 roku, to przy 2-letnim okresie przedawnienia wynikającym z art. 6 ustawy z 2002 roku całość roszczenia przedawniłaby się 10 lipca 2011 roku, a więc na długo przed wniesieniem pozwu. Co więcej, podniesiony w apelacji przez powoda argument w postaci uchylenia ustawy z dnia 12 września 2002 roku o elektronicznych instrumentach płatniczych przez art. 38 ustawy z dnia 12 lipca 2013 roku o zmianie ustawy o usługach płatniczych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2013r. poz. 1036) był bezprzedmiotowy dla rozstrzygnięcia, albowiem na datę wejścia w życie przepisów tej ostatniej ustawy roszczenie powoda było już dawno przedawnione.

Sąd Okręgowy nie uznał również za zasadny zarzutu powoda naruszenia art. 233 k.p.c. oraz art. 7 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe.

Przede wszystkim należało podkreślić, że rozróżnienie, iż czym innym jest dokument sporządzony przez bank na nośniku elektronicznym, a czym innym wydruk takiego dokumentu, powołując się zresztą na orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 2004r. I CZ 12/04 przeprowadził już Sąd Rejonowy, a Sąd Okręgowy w pełni podziela to stanowisko. Dlatego też skoro w niniejszej sprawie do akt zostały złożone wydruki, które nie zostały ani podpisane, ani poświadczone za zgodność z oryginałem, to nie można było przyjąć, że stanowiły one dowody z dokumentów, a co najwyżej można byłoby mówić o innych dowodach w rozumieniu art. 308 k.p.c. i art. 309 k.p.c.

Z kolei gdyby nawet uznać wydruki za dokumenty, to stanowiłyby one jedynie dowód tego, że zostały wygenerowane przez określoną osobę, albowiem nie miałyby statusu dokumentu urzędowego, zgodnie zresztą z cytowanym przez Sąd I instancji orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego. Tymczasem pozwany kwestionował zarówno istnienie, jak i wysokość zobowiązania, natomiast powód poza wydrukami praktycznie nie przedstawił innych dowodów potwierdzających istnienie dochodzonego przez niego roszczenia.

Co więcej, z akt postępowania, w szczególności umowy stron i regulaminu nie wynikała wysokość odsetek umownych określonych w pozwie.

Sąd Okręgowy nie znalazł też podstaw do naliczania odsetek umownych od kwoty należności głównej za lata 2008-2012 (okres objęty pozwem), skoro do rozwiązania umowy doszło w marcu 2008r., a wiec praktycznie za cały ten okres umowa już stron nie obowiązywała.

Z uwagi m.in. na powyższe nieskuteczny okazał się także zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. Nie może on bowiem sprowadzać się do przedstawienia przez apelującego stanu faktycznego przyjętego na podstawie własnej oceny dowodów. Natomiast powód nie wykazał, posługując się argumentami wyłącznie jurydycznymi, że Sąd Rejonowy naruszył ustanowione w art. 233 k.p.c. zasady oceny wiarygodności i mocy dowodowej dowodów, tj. przekroczył granice swobody wyznaczone logiką, doświadczeniem życiowym, zasadami nauki bądź nie dokonał wszechstronnego rozważenia sprawy pomijając część materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie (tak też postanowienia SN z dnia 10 stycznia 2002r. II CKN 572/99 i z dnia 14 stycznia 2000 r. I CKN 1169/99, wyrok SN z dnia 9 grudnia 2009r. IV CSK 290/09, wyrok SA we Wrocławiu z dnia 31 lipca 2013r. I ACa 698/13, wyrok SA w Łodzi z dnia 24 stycznia 2013r. I ACa 1075/12, wyroki SA w Warszawie z dnia 18 kwietnia 2013r. I ACa 1342/12 i z dnia 28 maja 2013r. VI ACa 1466/12). Z kolei Sąd Rejonowy na podstawie dowodów, jakie zostały mu przedstawione w postępowaniu miał podstawy do wyprowadzenia wniosku, iż roszczenie nie zostało wykazane co do istnienia i co do wysokości, niezależnie od zgłoszenia skutecznego zarzutu przedawnienia roszczenia.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy oddalił apelację, o kosztach postępowania orzekając na podstawie art. 391 par. 1 k.p.c. w zw. z art. 108 par. 1 k.p.c. i art. 98 k.p.c.