Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 kwietnia 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przy udziale –

po rozpoznaniu w dniu 7 kwietnia 2016r. w Katowicach

sprawy z odwołania J. C. (J. C. )

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o zwrot nienależnie pobranego świadczenia

na skutek apelacji ubezpieczonego J. C.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie

z dnia 21 stycznia 2015r. sygn. akt IV U 918/11

zmienia zaskarżony wyrok i poprzedzającą go decyzję organu rentowego w ten sposób, że zwalnia ubezpieczonego J. C. od obowiązku zwrotu świadczenia w całości.

/-/SSA J.Pietrzak /-/SSA M.Żurecki /-/SSO del. A.Petri

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt III AUa 715/15

UZASADNIENIE

Ubezpieczony J. C. wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z dnia 19 kwietnia 2011r. zobowiązującej go do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia przedemerytalnego za okres od 1 marca 2008r.
do 28 lutego 2009r. w kwocie 5.717,97 zł. Ubezpieczony domagał się zmiany zaskarżonej decyzji i zwolnienia go z obowiązku zwrotu świadczenia z uwagi na fakt, iż nie można
go dochodzić za okres dłuższy, niż rok rozliczeniowy poprzedzający rok, w jakim wydano decyzję wobec faktu, iż powiadomił organ rentowy o osiąganym przychodzie.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania zarzucając, iż w okresie rozliczeniowym ubezpieczony osiągnął z tytułu zatrudnienia przychód w wysokości 15.818,68 zł, przekraczając tym samym niższą kwotę graniczną, więc jego świadczenie podlegało zmniejszeniu. Po pomniejszeniu kwoty przekroczenia o należne od ubezpieczonego składki na ubezpieczenie społeczne oraz o kwotę gwarancyjną do zwrotu, pozostała kwota objęta zaskarżoną decyzją.

Wyrokiem z dnia 21 stycznia 2015r. Sąd Okręgowy w Częstochowie oddalił odwołanie ubezpieczonego.

Sąd I instancji ustalił, że począwszy od 2 lipca 2004r. ubezpieczony uprawniony był do pobierania świadczenia przedemerytalnego, a od 17 maja 2009r. uprawniony jest
do emerytury. Jak wynika z opinii biegłej z zakresu rachunkowości - Z. W.,
w okresie rozliczeniowym od 1 marca 2008r. do 29 lutego 2009r. świadczenie przedemerytalne podlegało zawieszeniu. Przysługiwało mu ono w tym czasie w łącznej kwocie 13.686,26 zł i powinno być pomniejszone o kwotę rocznego przekroczenia dopuszczalnej kwoty przychodu po odjęciu składek ZUS, tj. o kwotę 11.527,48 zł. Różnica pomiędzy tymi kwotami, jaką ubezpieczony winien uzyskać tytułem tego świadczenia
w okresie rozliczeniowym wynosi 2.159,78 zł. Kwota ta nie może przy tym być niższa,
niż gwarantowana wysokość świadczenia wynosząca w okresie rozliczeniowym 378,90 zł miesięcznie razy 12 miesięcy, co daje 4.546,80 zł. Zatem, świadczenie przedemerytalne powinno być w spornym okresie rozliczeniowym zmniejszone o kwotę 13.686,26 zł, pomniejszoną o kwotę gwarantowaną 4.546,80 zł, tj. o 9.139 43 zł. Faktycznie zmniejszono
je tymczasem o 3.421,59 zł, tj. o wysokość zawieszonego świadczenia od 1 marca do 31 maja 2008r. (3 miesiące x 1.140,53 zł). Do zwrotu pozostaje różnica pomiędzy tymi należnościami, tj. kwota 5.717,83 zł.

Mając to na uwadze, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. organ orzekający oddalił odwołanie ubezpieczonego.

Apelację od tego wyroku wniósł ubezpieczony.

Apelujący domagał się jego zmiany, poprzez uwzględnienie odwołania w całości, ewentualnie uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Zarzucił zaskarżonemu wyrokowi:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający istotny wpływ na treść wydanego wyroku;

- naruszenie przepisów postępowania, które miały wpływ na treść wydanego w sprawie orzeczenia, a w szczególności przepisu art. 233 § 1 k.p.c., poprzez dokonanie dowolnej oceny materiału dowodowego,

- naruszenie art. 328 § 2 k.p.c., poprzez brak w pisemnym uzasadnieniu wyroku dostatecznego wyjaśnienia tego, co Sąd uznał za udowodnione i na jakich przesłankach oparł wyrok, co ma kardynalne znaczenie w świetle przedstawionych przez ubezpieczonego wątpliwości i dowodów.

Apelujący zarzucił nieważność zaskarżonej decyzji, z uwagi na brak dowodu,
że osoba, która ją wydała była do tego umocowana. Zakwestionował też możliwość wydania jej dopiero po dwóch latach i dwóch miesiącach od wymagalności roszczenia dotyczącego rozliczenia świadczenia emerytalnego za okres od 1 marca 2008r. do 28 lutego 2009r.
w sytuacji, gdy zawiadomił on organ rentowy o wysokości przychodu osiągniętego za rok 2008r. Jeśli informacje te były niewystarczające, to organ rentowy winien bezzwłocznie powiadomić o tym apelującego, zobowiązując do przedłożenia skorygowanego zaświadczenia, co nie miało miejsca.

Apelujący podkreślił, iż po myśli art. 138 ust. 5 ustawy z 17 grudnia 1998r.
o emeryturach i rentach z FUS, kwoty nienależnie pobranych świadczeń w związku
z osiągnięciem przychodów, o których mowa w art. 104 ust. 1 tej ustawy, podlegają zwrotowi za okres nie dłuższy, niż jeden rok kalendarzowy poprzedzający rok, w którym wydano decyzję o rozliczeniu świadczenia, jeżeli osoba pobierająca to świadczenie powiadomiła organ rentowy o osiągnięciu przychodu. Skoro zatem dokonał on takiego powiadomienia
i przedstawił organowi rentowemu zaświadczenie o wysokości osiągniętego przychodu
i terminie jego wypłaty, przeto spełnione zostały wymogi formalne określone w powołanym przepisie, do czego organ orzekający w ogóle się nie odniósł.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja znajduje usprawiedliwione podstawy i podlega uwzględnieniu.

Przedstawione w transkrypcji uzasadnienia wyroku Sądu I instancji ustalenia poczynione przez ten Sąd są wyjątkowo pobieżne i nieprecyzyjne, a dokonana na ich podstawie ocena prawna zasadności odwołania nie może być uznana za prawidłową,
co słusznie zarzucał apelujący. Treść rozstrzygnięcia oparta jest przy tym na dowolnym uznaniu organu orzekającego, który zasadności odwołania nie analizował pod kątem żadnej materialno-prawnej regulacji.

Obowiązek zwrotu nienależnego świadczenia uregulowany został w całkowicie pominiętym przez Sąd I instancji przepisie art. 138 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2015r., poz. 748
z późn. zm.), zwanej dalej ustawą emerytalną, w myśl którego osoba, która nienależnie pobrała świadczenia, jest obowiązana do ich zwrotu. Z mocy art. 138 ust. 2 pkt 1 ustawy,
za nienależnie pobrane świadczenia w rozumieniu tego przepisu uważa się świadczenia wypłacone, mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenie prawa
do świadczeń, albo wstrzymanie wypłaty świadczeń w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenia była pouczona o braku prawa do ich pobierania. W niniejszej sprawie przesłanki te zostały spełnione, czego ubezpieczony nie podważał.

Sytuacje, w jakich następuje zawieszenie prawa do świadczenia przedemerytalnego normuje art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004r. o świadczeniach przedemerytalnych (Dz. U. Nr 120, poz. 1252 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w brzmieniu obowiązującym
w spornym okresie. Wynika z niego, iż świadczenie przedemerytalne ulega zmniejszeniu
lub zawieszeniu, na zasadach określonych w ust. 2-5, 7 i 8, w przypadku osiągania przychodu, o którym mowa w art. 104 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, zwanego dalej „przychodem”. Z mocy art. 5 ust. 2 tej ustawy, świadczenie przedemerytalne ulega zmniejszeniu, jeżeli kwota przychodu przekracza miesięcznie kwotę 25% przeciętnego wynagrodzenia w roku kalendarzowym poprzedzającym termin waloryzacji, ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego do celów emerytalnych, zwaną dalej „dopuszczalną kwotą przychodu”, nie przekracza jednak kwoty 70% tego wynagrodzenia, zwanej dalej „graniczną kwotą przychodu”. Stosownie do art. 5 ust. 3 powołanej ustawy, jeżeli kwota przychodu przekracza dopuszczalną kwotę przychodu, świadczenie przedemerytalne ulega zmniejszeniu o kwotę tego przekroczenia. W okresie rozliczeniowym nie mogło ono przy tym być niższe, niż 378,90 zł miesięcznie, tj. 4.546,80 zł rocznie.
Na podstawie art. 6 ust. 1 powołanej ustawy, rozliczenie przychodu następuje po zakończeniu roku rozliczeniowego, ustalonego od dnia 1 marca każdego roku do ostatniego dnia lutego następnego roku. Przepis art. 6 ust. 2 ustawy stanowi, że w celu ustalenia, czy zaistniały okoliczności powodujące zmniejszenie lub zawieszenie świadczenia przedemerytalnego, organ rentowy porównuje łączną kwotę świadczenia przedemerytalnego i przychodu uzyskaną w roku rozliczeniowym z roczną dopuszczalną kwotą przychodu oraz kwotę przychodu, uzyskanego w roku rozliczeniowym z roczną graniczną kwotą przychodu,
z tym że okres, z którego ustala się kwoty roczne, ulega odpowiedniemu skróceniu w roku rozliczeniowym, w którym prawo do świadczenia przedemerytalnego powstało, ustało
lub wypłata tego świadczenia była wstrzymana z przyczyn określonych w art. 4 ust. 2 lub 4.
Z mocy art. 6 ust. 3 ustawy, jeżeli łączna kwota świadczenia przedemerytalnego i przychodu uzyskana w roku rozliczeniowym przekroczyła roczną dopuszczalną kwotę przychodu,
a kwota przychodu uzyskanego w roku rozliczeniowym nie przekroczyła rocznej granicznej kwoty przychodu, organ rentowy ustala łączną kwotę zmniejszenia w roku rozliczeniowym, zgodnie z art. 5 ust. 3. Na podstawie art. 6 ust. 5 ustawy, jeżeli w roku rozliczeniowym suma kwot świadczenia przedemerytalnego, o które świadczenie przedemerytalne zostało zmniejszone lub kwot zawieszonych, była niższa, niż suma kwot wynikających z przepisów art. 5 ust. 3-5, organ rentowy ustala kwotę nienależnie pobranych świadczeń i dochodzi
ich zwrotu na zasadach przewidzianych w ustawie o emeryturach i rentach z FUS. Zgodnie
z art. 6 ust. 7 i 8 ustawy, osoba pobierająca świadczenie przedemerytalne i jej pracodawca
są obowiązani niezwłocznie powiadomić organ rentowy o osiąganiu przychodu
oraz o wysokości tego przychodu, a po zakończeniu roku rozliczeniowego, w terminie do dnia 31 maja następnego roku, o wysokości przychodu uzyskanego w roku rozliczeniowym.
W myśl art. 6 ust. 9 ustawy, Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych ogłasza, w formie komunikatu, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”
co najmniej na 7 dni roboczych przed najbliższym terminem waloryzacji, przewidzianej
w ustawie o emeryturach i rentach z FUS, obowiązujące na okres od dnia 1 marca, rozpoczynającego rok rozliczeniowy, w którym przeprowadzana jest waloryzacja emerytur
i rent, do końca lutego roku, w którym zostanie przeprowadzona kolejna waloryzacja:

1.  dopuszczalne kwoty przychodu oraz graniczne kwoty przychodu, ustalone
na podstawie przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w roku kalendarzowym poprzedzającym termin waloryzacji, ogłoszonego do celów emerytalnych
przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, z zaokrągleniem do 10 groszy
w górę,

2.  roczną dopuszczalną kwotę przychodu oraz roczną graniczną kwotę przychodu -
dla każdego, w tym okresie, roku rozliczeniowego, stanowiące - odpowiednio - dwunastokrotność kwot, o których mowa w pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 10 i art. 28.

Stosownie do komunikatu Prezesa ZUS z dnia 14 lutego 2008r. w sprawie dopuszczalnej kwoty przychodu, granicznej kwoty przychodu oraz rocznej dopuszczalnej kwoty przychodu i rocznej granicznej kwoty przychodu, stosowanych przy zmniejszaniu
lub zawieszaniu świadczeń przedemerytalnych oraz zasiłków przedemerytalnych
(M.P. nr 18, poz. 196), o jakim mowa w art. 6 ust. 9 ustawy, dopuszczalna kwota przychodu odpowiadająca 50% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w 2007r., ogłoszonego
do celów emerytalnych, od dnia 1 marca 2008r. wynosiła 1.345,60 zł miesięcznie;
a roczna dopuszczalna kwota przychodu od dnia 1 marca 2008r. wynosiła 16.147,20 zł.

Definicję przychodu zawiera art. 4 pkt 9 ustawy z dnia 13 października 1998r.
o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz. U. z 2007r. Nr 11, poz. 74 z późn. zm.), w myśl którego stanowią go przychody w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy. Z mocy art. 11 ust. 1 ustawy
z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000r.
Nr 100, poz. 176 z późn. zm.), przychodami w zakresie realizacji praw wynikających
z pochodnych instrumentów finansowych, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Do przychodów ubezpieczonego należy zatem wliczyć wszystkie należności wypłacone mu przez pracodawcę.

Prawidłowe rozstrzygnięcie sprawy wymagało analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego zawartego w aktach emerytalnych ubezpieczonego, czego Sąd I instancji zaniechał. Wynika z nich, iż w dniu 21 maja 2008r. ubezpieczony złożył wniosek o podjęcie wypłaty świadczenia przedemerytalnego, z uwagi na rozwiązanie z dniem 10 maja 2008r. stosunku pracy i zaprzestanie w związku z tym osiągania przychodów. Następnie, w dniu
26 czerwca 2008r., na żądanie organu rentowego, pracodawca ubezpieczonego - (...) w D. przedstawiła informację o wysokości przychodu osiągniętego przez ubezpieczonego od marca do maja 2008r., który wynosił w sumie 11.900,40 zł i zgodnie z adnotacją pracownika organu rentowego, nie przekraczał dopuszczalnej kwoty przychodu. Dlatego też, począwszy od dnia 1 czerwca 2008r., podjęto wypłatę świadczenia przedemerytalnego ubezpieczonego. Następnie pismem z 14 sierpnia 2008r. ubezpieczony zwrócił się do organu rentowego o wskazanie, czy po okresie rozliczeniowym zostaną mu potracone świadczenia przedemerytalne otrzymane od 1 czerwca 2008r., z uwagi na osiąganie przez niego wynagrodzenia do maja 2008r. W odpowiedzi, pismem z 21 sierpnia 2008r., organ rentowy poinformował ubezpieczonego, że jego świadczenie zostanie rozliczone w czerwcu 2009r. za cały okres rozliczeniowy trwający
od 1 marca 2008r. do 28 lutego 2009r. Jak wynika z notatki urzędowej pracownika ZUS
z dnia 22 sierpnia 2008r., ubezpieczony zgłosił się wówczas do organu rentowego w sprawie dokonania wstępnego rozliczenia świadczenia przedemerytalnego za powyższy okres.
Do 26 listopada 2010r. organ rentowy nie podejmował w związku z tym żadnych dalszych działań. Dopiero wtedy wystąpił ponownie do pracodawcy ubezpieczonego o informację
o wysokości przychodów ubezpieczonego w 2008r. Od tego czasu (...) w D. udzielała organowi rentowemu kilkukrotnie informacji
w tym zakresie i ostatecznie pismem, które wpłynęło do Oddziału ZUS dnia 11 kwietnia 2011r. wskazała, iż przychód ubezpieczonego od marca do czerwca 2008r., wraz z zasiłkami chorobowymi i bez nagrody jubileuszowej, wynosił łącznie 15.818,68 zł. Dopiero na tej podstawie organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję.

Jak wynika z niekwestionowanej przez strony opinii biegłej z zakresu rachunkowości Z. W., za cały okres rozliczeniowy ubezpieczonemu przysługiwało świadczenie przedemerytalne w łącznej wysokości 13.686,26 zł i powinno być pomniejszone o kwotę rocznego przekroczenia dopuszczalnej kwoty przychodu po odjęciu składek ZUS, tj. o kwotę 11.527,48 zł. Różnica pomiędzy tymi kwotami, jaką ubezpieczony winien uzyskać tytułem tego świadczenia w spornym okresie rozliczeniowym. wynosi 2.159,78 zł. Kwota ta nie może przy tym być niższa, niż gwarantowana wysokość świadczenia wynosząca w okresie rozliczeniowym 378,90 zł miesięcznie razy 12 miesięcy, co daje 4.546,80 zł. Zatem, świadczenie przedemerytalne należało zmniejszyć o kwotę 9.139 43 zł, stanowiącą
różnicę pomiędzy pełnym należnym świadczeniem za cały okres rozliczeniowy, a kwotą gwarantowaną wynoszącą 4.546 80 zł. Tymczasem, faktycznie zmniejszono je jedynie
o kwotę 3.421,59 zł (tj. 3 miesiące zawieszenia wypłaty od marca do maja 2008r. kwoty
po 1.140,53 zł). Do zwrotu pozostaje różnica pomiędzy tymi należnościami, tj. kwota 5.717,83 zł, do której zwrotu organ rentowy zobowiązał ubezpieczonego w zaskarżonej decyzji.

Uwadze Sądu I instancji uszło jednak, iż ubezpieczony nigdy nie kwestionował prawidłowości wyliczenia organu rentowego i wysokości nienależnie wypłaconego
mu świadczenia przedemerytalnego. Stąd też, przeprowadzenie dowodu z opinii biegłej
na tę okoliczność było całkowicie zbędne. Istotę sporu, akcentowaną od początku postępowania sądowego przez apelującego, stanowił bowiem brak możliwości dochodzenia zwrotu świadczenia w sytuacji powiadamiania przez niego organu rentowego o wysokości uzyskiwanego przychodu. Fakt, iż były one nienależne w rozumieniu art. 138 ust. 2 pkt 1 ustawy emerytalnej, nie budził bowiem wątpliwości.

W tej sytuacji, przedmiotem analizy Sądu Okręgowego winien być całkowicie pominięty przez niego przepis art. 138 ust. 5 ustawy emerytalnej, zgodnie z którym kwoty nienależnie pobranych świadczeń w związku z osiągnięciem przychodów podlegających zawieszeniu podlegają zwrotowi za okres nie dłuższy, niż 1 rok kalendarzowy poprzedzający rok, w którym wydano decyzję o rozliczeniu świadczenia, jeżeli osoba pobierająca
to świadczenie powiadomiła organ rentowy o osiągnięciu przychodu, w pozostałych zaś przypadkach - za okres nie dłuższy, niż 3 lata kalendarzowe poprzedzające rok wydania
tej decyzji. Sam fakt powiadomienia organu rentowego o wysokości przychodu osiąganego przez ubezpieczonego w spornym okresie rozliczeniowym nie budzi wątpliwości. Wynikał on z przedkładanych mu kolejnych zaświadczeń jego pracodawcy. Istotna jest jednak wysokość kwot przychodu wskazywana w tych zaświadczeniach i jej wpływ na ustalenie przekroczenia dopuszczalnej kwoty przychodu. Pierwsza informacja pracodawcy ubezpieczonego z dnia
26 czerwca 2008r. wskazywała na to, iż przychód ubezpieczonego od marca do maja 2008r. wynosił w sumie 11.900,40 zł, a zgodnie z ostatnią taką informacją z 11 kwietnia 2011r. -
od marca do czerwca 2008r., wraz z zasiłkami chorobowymi i bez nagrody jubileuszowej, wynosił on łącznie 15.818,68 zł. Istota zagadnienia sprowadza się zatem do tego, czy kwota przychodu wynikająca z pierwszej informacji pracodawcy ubezpieczonego uzasadniała już zawieszenie wypłaty świadczenia i jaką jego kwotę ubezpieczony winien zwrócić, jako nienależnie pobraną.

Uzupełniając w trybie art. 382 k.p.c. postępowanie dowodowe, Sąd odwoławczy zwrócił się do organu rentowego o wyjaśnienie tej okoliczności. W piśmie procesowym
z dnia 15 marca 2016r. (k. 199) organ rentowy wskazał, iż przy założeniu, iż przychód ubezpieczonego w spornym okresie rozliczeniowym wynosił 11.900,40 zł, do zwrotu byłaby taka sama kwota, jak ta, o jakiej mowa w zaskarżonej decyzji. Tymczasem, jak wskazano powyżej, o wysokości tego przychodu apelujący za pośrednictwem swego pracodawcy zawiadomił już organ rentowy w dniu 26 czerwca 2008r., tj. po złożeniu w dniu 21 maja 2008r. wniosku o podjęcie wypłaty świadczenia. Okoliczność, iż rzeczywista wysokość jego przychodu w tym czasie była o 3.918,28 zł wyższa (po uwzględnieniu wypłaconych
mu zasiłków chorobowych), nie miała zatem znaczenia dla ustalenia faktu i wysokości kwoty nienależnego świadczenia, jaka powinna zostać przez niego zwrócona. Do tego samego wniosku prowadzi zresztą analiza wyliczeń sporządzonych przez biegłą.

Tym samym uznać należy, iż spełniając wynikający z art. 138 ust. 5 ustawy emerytalnej wymóg powiadomienia organu rentowego o osiągnięciu przychodu, ubezpieczony sprawił, iż zgodnie z jego brzmieniem, organ rentowy nie może domagać się zwrotu kwoty nienależnie pobranych świadczeń w związku z osiągnięciem przychodów podlegających zawieszeniu za okres od 1 marca 2008r. do 29 lutego 2009r., tj. okres dłuższy, niż 1 rok kalendarzowy poprzedzający rok 2011r., w którym wydano decyzję o rozliczeniu świadczenia. Treść powołanych wyżej pism kierowanych przez ubezpieczonego do organu rentowego w 2008r. i działań zmierzających do rozliczenia świadczenia, mających na celu ustalenie ewentualnego obowiązku jego zwrotu, wskazuje jednoznacznie na jego wolę uczynienia zadość spoczywającym na nim obowiązkom. Z ich realizacji organ rentowy
nie wyciągał tymczasem żadnych wniosków i mimo tego, przez ponad 2 lata zwlekał
z rozliczeniem świadczenia, co obecnie wyklucza możliwość domagania się zwrotu nienależnie pobranych przez ubezpieczonego świadczeń. Żadna z tych okoliczności
nie znalazła się w polu widzenia Sądu I instancji, podobnie, jak treść regulacja prawnej,
na której konieczność zastosowania ubezpieczony zwracał uwagę już w odwołaniu.

Mając powyższe na względzie, na mocy 386 § 1 k.p.c., należało zmienić zaskarżony wyrok i poprzedzającą go decyzję organu rentowego i zwolnić ubezpieczonego z obowiązku zwrotu świadczenia w całości.

/-/SSA J.Pietrzak /-/SSA M.Żurecki /-/SSO del. A.Petri

Sędzia Przewodniczący Sędzia

JR