Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 maja 2016r.

Sąd Okręgowy/Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie

Wydział IV

w składzie:

Przewodniczący SSO Monika Wąsowicz

Protokolant Katarzyna Kilan

po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2016r. w Częstochowie

sprawy E. L.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w C.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania E. L.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w C.

z dnia 11 grudnia 2015r. Nr (...)

oddala odwołanie

Sygn. akt IV U 99/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 11 grudnia 2015 roku numer (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C. odmówił ubezpieczonej E. L. przyznania prawa do emerytury.

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podniósł, że ubezpieczona nie wykazała wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach. Jednocześnie wskazano, iż za pracę w szczególnych warunkach nie uznano zatrudnienia
w następujących okresach, tj.:

-

od 3 grudnia 1982 roku do 28 lutego 1985 roku na stanowisku laboranta próbobiorca;

-

od 1 marca 1985 roku do 31 lipca 1988 roku na stanowisku laboranta ruchu;

-

od 1 sierpnia 1988 roku do 18 czerwca 1989 roku na stanowisku laboranta analityka;

-

od 1 lutego 1990 roku do 28 lutego 1994 roku i

-

od 1 listopada 1994 roku do 31 grudnia 1998 roku na stanowisku laboranta oraz

-

od 1 marca 1994 roku do 31 października 1994 roku na stanowisku laboranta analitycznego

w Cementowni (...) S.A. ponieważ na podstawie przedłożonych dokumentów nie można jednoznacznie stwierdzić, że ubezpieczona na powyższych stanowiskach stale i w pełnym wymiarze czasu sprawowała dozór inżynieryjno – techniczny oraz kontrolę jakości produkcji bezpośrednio przy stanowiskach wymienionych w wykazie.

W odwołaniu wniesionym do Sądu ubezpieczona E. L. wniosła
o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do emerytury. Domagała się nadto zasądzenia kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazała, iż w (...) spółce
z ograniczoną odpowiedzialnością pracowała jako laborant wykonując szereg ciągłych analiz chemicznych surowców półproduktów, produktów i paliw zapewniających ciągły nadzór nad prowadzonym procesem. Dodała, iż do wykonywanych analiz chemicznych wykorzystywała odczynniki, a w przeszłości także te kwalifikowane jako trucizny. Z kolei jako laborant próbiobiorca dodatkowo, poza wykonywaniem analiz, zajmowała się także pobieraniem prób produktów, półproduktów, surowców i paliw bezpośrednio z pobierczy jednostek produkcyjnych bądź ze zgromadzonych składów. Praca ta wykonywana była w systemie czterobrygadowym i wiązała się praktycznie z trwałą obecnością (około 50% czasu) na Zakładzie w pobliżu urządzeń produkcyjnych. Przez pewien czas do jej obowiązków należało także wykonywanie badań fizycznych cementu, co z kolei wiązało się z koniecznością przenoszenia ciężkich form i próbek. Na potwierdzenie charakteru swojej pracy wniosła o przeprowadzenie dowodu z zeznań wskazanych w sprawie świadków.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych – Oddział w C. wniósł
o oddalenie odwołania wywodząc jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

S ą d u s t a l i ł i z w a ż y ł, c o n a s t ę p u j e:

E. L. urodziła się (...).

W dniu (...)roku ubezpieczona złożyła wniosek o przyznanie jej prawa do emerytury.

Na dzień (...) roku wnioskodawczyni wykazała staż emerytalny
w wymiarze 17 lat, 6 miesięcy i 7 dni okresów składkowych oraz 2 lat, 10 miesięcy
i 29 dni okresów nieskładkowych.

W (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W. ubezpieczona zatrudniona jest od (...) roku na stanowiskach:

-

laboranta próbobiorcy w okresie od 3 grudnia 1982 roku do 28 lutego 1985 roku;

-

laboranta ruchu w okresie od 1 marca 1985 roku do 31 lipca 1988 roku;

-

laboranta analityka w okresie od 1 sierpnia 1988 roku do 18 czerwca 1989 roku;

-

laboranta w okresie od 1 lutego 1990 roku do 28 lutego 1994 roku i od 1 listopada 1994 roku do 31 stycznia 2003 roku oraz

-

laboranta analitycznego w okresie od 1 marca 1994 roku do 31 października 1994 roku;

-

pracownika obsługi pomocniczej w okresie od 1 lutego 2003 roku do 31 października 2005 roku oraz

-

analityka paliw w okresie od 1 listopada 2005 roku do nadal.

Ubezpieczona jako laborantka próbiobiorca, laborant ruchu, laborant pobierała próbki cementu, a następnie wykonywała jego wstępną analizę, tj. badała go pod kątem czasu jego wiązania, pękania oraz wytrzymałości. Dodatkowo pobierała próbki klinkieru, mąki piecowej oraz węgla, łubka, kamienia i żużla służących do produkcji cementu oraz dokonywała ich analizy. Z kolei jako laborant analityk, poza pobieraniem prób, zajmowała się całościową, tj. chemiczną analizą cementu oraz surowców do jego produkcji przy wykorzystaniu odczynników takich jak kwasy, rtęć, arszenik. Prace przy pobieraniu prób wykonywane były na wydziałach produkcyjnych oraz na bocznicy kolejowej, zaś ich badanie odbywało się w laboratorium mieszczącym się w odrębnym budynku.

(vide: akta rentowe ubezpieczonej i D. R., akta sprawy tut. Sądu sygn. akt IV U 272/12, akta osobowe ubezpieczonej z (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W., zeznania świadków A. D. k. 32v.-33, A. K. k. 33-33v. oraz wyjaśnienia ubezpieczonej słuchanej w charakterze strony k. 54-55)

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2015 roku Dz. U. Nr 748 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem (ust. 2).

Od dnia 1 stycznia 2013 roku wykreślony został obowiązek rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem.

Jak stanowi art. 27 powyższej ustawy ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku przysługuje emerytura, jeżeli spełnili łącznie następujące warunki:

1)osiągnęli wiek emerytalny wynoszący co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn;

2)mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet
i 25 lat dla mężczyzn.

W myśl zaś art. 32 ust. 1 powołanej wyżej ustawy ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1. Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. 1, za pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach
o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia (art. 32 ust. 2). Wiek emerytalny, o którym mowa wyżej, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wykonującym pracę w warunkach szczególnych przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych z uwzględnieniem art. 32 ust. 4a (art. 32 ust. 4). Art. 32 ust. 4a utracił moc z dniem 24 czerwca 2004 roku na podstawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 14 czerwca 2004 roku (Dz. U. Nr 144, poz. 1530), z powodu niezgodności z art. 2 i 32 Konstytucji RP. Co należy rozumieć przez przepisy dotychczasowe zostało wyjaśnione w uchwale składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 13 lutego 2002 roku III ZP 30/01 (OSNP 2002/10, poz. 243). Według Sądu Najwyższego przez „przepisy dotychczasowe” należy rozumieć niektóre normy rozporządzenia, jednakże nie całość przepisów rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Zgodnie z §1 ust. 1 wyżej wskazanego aktu prawnego rozporządzenie stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia, zwanych dalej "wykazami". Właściwi ministrowie, kierownicy urzędów centralnych oraz centralne związki spółdzielcze w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalali w podległych i nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazach A i B (§ 1 ust. 2). Okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy te, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (§ 2 wyżej powołanego rozporządzenia).

Przepisy § 1 ust. 2 i 3 rozporządzenia, zgodnie z powołanym wyżej orzeczeniem Sądu Najwyższego nie należą do „przepisów dotychczasowych”, bowiem nie normują materii wskazanej w art. 32 ust. 4 powołanej ustawy, czyli nie określają ani wieku emerytalnego, ani rodzajów i stanowisk pracy, ani warunków przechodzenia na emeryturę. Stanowisko Sądu Najwyższego znalazło również potwierdzenie
w uzasadnieniu powołanego wyżej wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 14 czerwca 2004 roku.

Za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej "wymaganym okresem zatrudnienia", uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet
i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§3 rozporządzenia). Pracownik, który wykonywał prace
w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy
w szczególnych warunkach (§4 powołanego wyżej rozporządzenia).

W niniejszej sprawie bezsporne jest, iż na dzień 1 stycznia 1999 roku ubezpieczona wykazała wymagany okres zatrudnienia. Sporne jest natomiast, czy E. L. przepracowała na ten dzień 15 lat w warunkach szczególnych.

Ubezpieczona w celu wykazania wymaganego okresu pracy w warunkach szczególnych przedłożyła świadectwa pracy w warunkach szczególnych z (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. potwierdzające jej prace przy kontroli międzyoperacyjnej, kontroli jakości produkcji i usług oraz dozorze inżynieryjno – technicznym, na stanowiskach laboranta - próbobiorcy w okresie od 3 grudnia 1982 roku do 28 lutego 1985 roku, laboranta ruchu w okresie od 1 marca 1985 roku do 31 lipca 1988 roku, laboranta analityka, laboranta analitycznego w okresie od 1 sierpnia 1988 roku do 18 czerwca 1989 roku oraz od 1 marca 1994 roku do 31 października 1994 roku, laboranta w okresie od
1 lutego 1990 roku do 28 lutego 1994 roku i od 1 listopada 1994 roku do 31 stycznia 2003 roku oraz analityka paliw w okresie od 1 listopada 2005 roku.

Organ rentowy odmówił uwzględnienia powyższych okresów zatrudnienia, albowiem na podstawie przedłożonych dokumentów nie można jednoznacznie stwierdzić, czy ubezpieczona sprawowała dozór inżynieryjno – techniczny oraz kontrolę jakości produkcji stale i w pełnym wymiarze czasu bezpośrednio przy stanowiskach wymienionych w wykazie.

Okresy pracy w warunkach szczególnych wskazane w powołanym wyżej rozporządzeniu w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach mogą być wykazywane przez zainteresowanego, przed Sądem wszelkimi środkami dowodowymi, a przewidzianymi przez kodeks postępowania cywilnego, a w szczególności dokumentami z osobowych akt pracowniczych, zeznaniami świadków, przesłuchaniem stron. Przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków przed organem rentowym nie jest dopuszczalne (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 27 maja 1985 roku - III UZP 5/85 LEX nr 14635, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 roku - III UZP48/84LEX nr 14630 uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 roku - III UZP 6/84 LEX nr 14625).

W obecnym stanie prawnym zarządzenia resortowe zawierające uściślenia dokonane w innym okresie przez właściwych ministrów, polegające na ustaleniu wykazów stanowisk, powołane w świadectwach wykonywania prac w warunkach szczególnych zakwestionowanych przez organ rentowy nie mają wartości normatywnych, lecz jedynie informacyjną. „W państwie prawnym nie jest dopuszczalne zamieszczanie w rozporządzeniu jako akcie wykonawczym upoważnienia do podejmowania określonych działań przez inny podmiot
i wyposażanie go w kompetencje wykonawcze. W świetle Konstytucji z 1997 roku rozporządzenie jako akt wykonawczy oparty na ustawie nie może zawierać subdelegacji. W konsekwencji, przedmiotem wykładni są wyłącznie przepisy ustawy
i wydane na jej podstawie akty wykonawcze [...]. W rezultacie zatem o spełnieniu przesłanki "praca w szczególnych warunkach" przesądza wykonywanie pracy wymienionej w załącznikach "A" i "B" do rozporządzenia z 7.II.1983 r., które stanowią integralną część rozporządzenia jako aktu wykonawczego, niezależnie od tego,
w jakim zakładzie praca taka była (lub jest) wykonywana.” (por. glosa do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 lipca 1999 III RN 25/99 T. B.OSP 2002/4/48 t. 2).

Zdaniem Sądu ubezpieczona w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wykazała, iż pracowała w warunkach szczególnych przez wymagany okres 15 lat.

Co prawda E. L. przedłożyła świadectwa wykonywania prac
w warunkach szczególnych z (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością potwierdzające, iż w okresie od 3 grudnia 1982 roku do 31 grudnia 1998 roku wykonywała prace wymienione w wykazie A, dział XIV, poz. 24 pkt 1 załącznika nr 1 do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 roku w sprawie wykazu stanowisk pracy
w zakładach nadzorowanych przez Ministra Budownictwa, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz wzrostu emerytury lub renty, jednakże powyższe nie wyklucza możliwości badania rzeczywistego charakteru pracy odwołującej. Zauważyć należy bowiem, iż świadectwo pracy w warunkach szczególnych jakkolwiek jest dokumentem ważnym, to zawiera jedynie oświadczenie wiedzy. Nie jest to dokument prawotwórczy i mający znaczenie prejudycjalne dla ustalania ewentualnych przyszłych uprawnień, a okoliczności w tym dokumencie potwierdzone przez pracodawcę, podlegają weryfikacji zarówno w postępowaniu przed organem rentowym, jak i w postępowaniu sądowym. Taki też pogląd wyraził Sąd Najwyższy
z dnia 16 czerwca 2009 roku w sprawie sygn. akt I UK 24/09 (LEX nr 518067) wskazując, iż świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie jest dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., gdyż podmiot wydający to świadectwo nie jest organem państwowym ani organem wykonującym zadania
z zakresu administracji państwowej. Tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast świadectwo traktuje się w postępowaniu sądowym jako dokument prywatny
w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Także Sąd Apelacyjny w Krakowie
w wyroku z dnia 9 kwietnia 2013 roku w sprawie sygn. akt III AUa 808/12 (LEX nr 1313299) wskazał, iż świadectwa pracy (wykonywania pracy w szczególnych warunkach), nie są dokumentami urzędowymi, lecz dokumentami prywatnymi, wystawianymi przez pracodawcę, a zatem wyłącznie oświadczeniem wiedzy tego pracodawcy, które może być podważane w każdy sposób przed sądem
w postępowaniu w sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych. Sąd nie jest
w żaden sposób związany oceną charakteru zatrudnienia pracownika dokonaną przez pracodawcę w wystawionym pracownikowi świadectwie pracy czy
w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Ma ono służyć jedynie celom dowodowym. Samo zatem złożenie przez ubezpieczoną świadectw pracy w warunkach szczególnych z dnia 26 listopada 2015 roku nie jest wystarczające do bezwzględnego uznania, że w tych okresach faktycznie świadczyła ona pracę w tych warunkach, a okoliczności wskazane w tym dokumencie, na normalnych zasadach podlegają badaniu w toku procesu.

Z przeprowadzonego przez Sąd postępowania dowodowego, w tym zwłaszcza z zeznań świadków oraz wyjaśnień samej odwołującej wynika, iż w całym okresie zatrudnienia w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością
w W. jako laborant zajmowała się zarówno pobieraniem próbek cementu jak również surowców służących do jego produkcji, tj. klinkieru, mączki piecowej, węgla, żużla, kamienia, jak również wykonywała ich analizy. Fakt wykonywania takich prac stanowczo potwierdzili powołani w sprawie świadkowie. I tak A. D., która pracowała wspólnie z odwołującą na analogicznym stanowisku pracy zeznała, iż do obowiązków laborantów należało zarówno pobieranie próbek, jak również ich analiza w laboratorium. Dodała, iż analiza próbek w ciągu dniówki zajmowała około 2-2,5 godziny, a w pozostałym zakresie pobierała próbki. Próbki pobierane były na wszystkich wydziałach produkcyjnych, tj. na Wydziale (...), zaś ich analiza wykonywana była w laboratorium mieszczącym się w odrębnym budynku. Także A. K. ówczesna przełożona potwierdziła, iż ubezpieczona pracowała zarówno jako próbobiorca jak
i przy analizie próbek. Przyznała ona również, iż ubezpieczona zajmowała się także pobieraniem prób surowców służących do produkcji cementu, w tym węgla, kamienia i żużla z bocznicy kolejowej oddalonej od laboratorium o około 1 km. Dodała także, iż w sytuacji gdy był duży transport pobór próbek zajmował wiele godzin, gdyż dla każdego wagonu musiała być odrębna próbka. Czasami tych próbek było około 30 kg. Po pobraniu tego surowca ubezpieczona w laboratorium następnie ten towar musiała uśrednić, rozdrobić, wysuszyć i oznaczyć jego wartość. W tym celu używała odczynników, tj. kwasów: solnego, siarkowego, azotowego. Dodała ona również, iż charakter pracy odwołującej nie różnił się zasadniczo w całym okresie zatrudnienia, gdyż każdorazowo zajmowała się ona pobieraniem prób i ich analizą. Różne zaś określenie charakteru jej pracy wynikało jedynie z zakresu wykonywanych przez nią analiz, gdyż laborant ruchu zajmował się wykonywaniem wstępnej analizy cementu, tj. jego badaniem pod kątem wytrzymałości i jakości, zaś laborant analityk wykonywał całościową analizę cementy przy użyciu odczynników. Powyższe wiązało się także z miejscem wykonywania analiz, albowiem analizy całościowe nie były wykonywane
w laboratorium wytrzymałościowym. Pomimo jednak jednoznacznego charakteru pracy odwołującej brak jest możliwości zakwalifikowania jej pracy do prac wymienionych w wykazie A, dział XIV, poz. 24 rozporządzenia, albowiem kontrola jakości produkcji nie była przez nią wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu na wydziałach produkcyjnych. E. L. sama zresztą przyznała, iż poza pobieraniem prób z wydziałów produkcyjnych, tj. wydziału (...), czynności takie wykonywała także na bocznicy kolejowej, skąd pobierała próby węgla i żużla. Czasami przy pracach na bocznicy kolejowej pracowała cały dzień, albowiem próby musiała pobrać z każdego wagonu. Czynności te nie mieszczą się jednak
w dyspozycji powołanego wyżej przepisu, albowiem bocznica kolejowa niewątpliwie nie należy do wydziałów produkcyjnych. Również fakt wykonywania analiz
w odrębnym budynku, mieszczącym się poza wydziałami produkcyjnymi, wyklucza możliwość zakwalifikowania pracy odwołującej jako pracy w warunkach szczególnych wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Również świadek A. D., wykonująca analogiczne prace co odwołująca, nie otrzymała prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Co prawda wyrokiem z dnia 15 maja 2012 roku w sprawie sygn. akt IV U 272/12 Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie zmienił decyzję organu rentowego i przyznał ubezpieczonej prawo do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych w związku z zaliczeniem jej pracy na stanowisku laboranta w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W., jednakże Sąd Apelacyjny w Katowicach wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2013 roku w sprawie sygn. akt III AUa 1311/12 ostatecznie zmienił zaskarżony wyrok i oddalił odwołanie. W uzasadnieniu tego wyroku Sąd II instancji wskazał, iż z uwagi na konieczność dokonywania analiz w laboratorium mieszczącym się w osobnym budynku, brak jest podstaw do przyjęcia, iż praca ubezpieczonej wykonywana była stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na wydziałach produkcyjnych. Dodał on również, iż ubezpieczona niewątpliwie miała kontakt z cementem, jednakże nie cały czas, albowiem nie uczestniczyła w procesie jego produkcji, a jedynie pobierała jego próbki celem skontrolowania. W ocenie Sądu Apelacyjnego były to działania bardziej o charakterze przygotowawczym, w pewnej mierze kontrolnym, ale trudno uznać je za ściśle związane z produkcją.

Analogiczna sytuacja ma miejsce w przypadku odwołującej.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, iż odwołanie ubezpieczonej nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem nie wykazała ona wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach i dlatego na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzeczono jak w sentencji wyroku.