Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 kwietnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: st. sekr. sądowy Aleksandra Nyga

po rozpoznaniu w dniu 31 marca 2016 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa: M. K.

przeciwko:

Towarzystwu (...) Spółka Akcyjna w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz powoda M. K. kwotę 27 292,18 zł (dwadzieścia siedem tysięcy dwieście dziewięćdziesiąt dwa złote osiemnaście groszy) z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 29 września 2014 r. do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5 610,17 zł (pięć tysięcy sześćset dziesięć złotych siedemnaście groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

3)  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 102,20 zł (sto dwa złote dwadzieścia groszy) tytułem wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 951/14/3

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 20 października 2014 roku wniesionym przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W., powód M. K., wniósł o orzeczenie nakazem zapłaty, aby strona pozwana zapłaciła powodowi kwotę 27.293,00 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 29 września 2014 roku do dnia zapłaty oraz koszty postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu powód podał ze w wyniku kolizji z dnia 29 sierpnia 2014 r. doszło do uszkodzenia samochodu marki C. (...) o numerze rejestracyjnym (...) który stanowił własność powoda. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność i przeprowadził postępowanie likwidacyjne wypłacając odszkodowanie w łącznej wysokości 21.500,00 zł. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany zakwalifikował szkodę z dnia 29 sierpnia 2014 r. jako tzw. szkodę całkowitą. Powód zdecydował się na naprawę uszkodzonego pojazdu do wartości ustalonej przez pozwanego dlatego zlecił rzeczoznawcy sporządzenie kosztorysu naprawy. Rzeczoznawca określił wartość kosztów naprawy samochodu powoda na kwotę 47.653,97 zł. Powód wskazał, że jako podatnik podatku VAT ma prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony.

W odpowiedzi na pozew z dnia 5 stycznia 2015 r. pozwany Towarzystwo (...) ‘ (...) S.A. w W., wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwany przyznał, że przyjął co od zasady odpowiedzialność za skutek kolizji drogowej z dnia 29 sierpnia 2014 r. Pozwany po przeprowadzeniu postepowania likwidacyjnego decyzją z dnia 16 września 2014 r. przyznał powodowi odszkodowanie w kwocie 21.500,00 zł. Pozwany wskazał, że szkoda została wyliczona na kwotę 21.500,00 zł netto stanowiąca różnicę pomiędzy wartością rynkowa pojazdu marki C. sprzed szkody z dnia 29 sierpnia 2014 r. ustalona na kwotę 55.600,00 zł netto, a wartością pojazdu w stanie uszkodzonym w kwocie 34.110,00 zł netto. Pozwany podtrzymał swoje wcześniejsze stanowisko w przedmiocie zakwalifikowania szkody jako szkody całkowitej i wysokości przyznanego odszkodowania, uznając dalsze roszczenia powoda za nie uzasadnione.

Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego (Z. N.) z zakresu motoryzacji na okoliczność kosztów naprawy samochodu koniecznej do dokonania w związku ze zdarzeniem z dnia 29.08.2014 r., przy założeniu wymiany uszkodzonych części na nowe oryginalne przy stawkach za prace blacharskie, lakiernicze, mechaniczne obowiązujące w zakładach na terenie miejsca zamieszkania powoda, świadczących usługi dobrej jakości oraz przy uwzględnieniu technologii stosowanej przez producenta, a także na okoliczność obliczenia rynkowego ubytku pojazdu w związku z uszkodzeniem samochodu na skutek zdarzenia wymienionego wyżej oraz na okoliczność obliczenia wartości netto samochodu w stanie nieuszkodzonym na dzień 29.08.2014 r. oraz wartości rynkowej netto samochodu w stanie uszkodzonym po kolizji w przypadku uznania, iż przedmiotowa szkoda winna być zakwalifikowana jako tzw. całkowita.

W opinii z dnia 15 sierpnia 2015 r. stwierdził, że koszt naprawy uszkodzonego pojazdu w dobrze wyposażonym warsztacie rzemieślniczym z zastosowaniem części zamiennych nowych oryginalnych w cenach z sierpnia 2014 r. wynosi 44.251,68 zł netto oraz 54.429,57 brutto. Biegły wskazał również, że pomimo przeprowadzonych napraw nastąpił ubytek wartości uszkodzonego pojazdu który to biegły ustalił w kwocie 850,00 zł. Biegły wycenił wartość netto samochodu w stanie nie uszkodzonym na dzień 29 sierpnia 2014 r. na kwotę 55.800 zł netto. W opinii biegły stwierdził, że w przedmiotowym przypadku nie zachodziła tzw. szkoda całkowita.

Powód wniósł zastrzeżenia do w/w opinii biegłego w zakresie jakim biegły nie zakwalifikował do wymiany zderzaka przedniego lewego, wzmocnienia progu przedniego prawego oraz tłumika końcowego. Ponadto powód nie zgodził się z opinią biegłego w zakresie ustalenia stawki w wysokości 80,00 zł na roboczo godzinę blacharska, bowiem zdaniem powoda stawka 90,00 zł netto jest w pełni zasadna.

W opinii ustnej z dnia 31 marca 2016 r. biegły sądowy wskazał, że aby stwierdzić czy zastrzeżenia powoda zgłoszone od sporządzonej pisemnej opinii są zasadne musiałby zapoznać się z materiałem dowodowym na który powoływał się powód. W zakresie wysokości stawki za prace blacharskie i lakiernicze biegły przyznał ze stawka 90,00 zł jest stawką często stosowaną i w jego ocenie nie jest zawyżona. W związku z powyższym biegły skorygował ustalony koszt roboczogodzinowy za prace blacharskie i lakiernicze ustalając go w kwocie 7 335,00 zł netto. W związku z powyższym skorygowany koszt naprawy netto biegły określił na kwotę 45.197,34 zł netto i 55.592,73 zł brutto.

Mając na uwadze ustalenia zawarte w uzupełniającej opinii biegłego sądowego, pełnomocnik powoda cofnął wniosek o przeprowadzenie uzupełniającej pisemnej opinii w zakresie zakwalifikowania do wymiany zderzaka przedniego lewego, wzmocnienia progu przedniego prawego oraz tłumika końcowego.

Sąd ustalił co następuje:

Na podstawie decyzji z dnia 3 września 2014 r. pozwany przyznał powodowi odszkodowanie w kwocie 16 414,23 zł.

Dowód: decyzja z dnia 3 września 2014 r. (k. 9), informacja o wysokości szkody (k. 10)

Na podstawie decyzji z dnia 16 września 2014 r. przyznano powodowi dodatkowa kwotę odszkodowania w wysokości 5 085,77 zł.

Dowód: decyzja z dnia 16 września 2014 r. (k. 20), informacja o wysokości szkody (k. 10)

W sporządzonej w dniu 28 września 2014 r. prywatnej opinii rzeczoznawca oszacował wartość rynkową brutto uszkodzonego pojazdu w stanie przed szkodą na kwotę 68.800,00 zł natomiast koszt naprawy na kwotę 47.653,97 zł netto. Za sporządzenie kosztorysu rzeczoznawca wystawił powodowi fakturę w wysokości 300,00 zł .

Dowód: opinia rzeczoznawcy (k. 21-54), faktura (k. 55)

W wycenie z dnia 2 września 2014 r. wartość rynkową netto uszkodzonego pojazdu oszacowano na kwotę 55.600,00 zł.

Dowód: wycena (k. 90- 91)

W kalkulacji naprawy nr (...)-01 oszacowano koszt naprawy uszkodzonego pojazdu na kwotę 16.414,23 zł.

Dowód: kalkulacja naprawy (k. 11-19)

Uzasadniony koszt naprawy uszkodzonego pojazdu wynosił 45 197,34 złotych netto. Stawka godzinowa w wysokości 90 zł za prace blacharskie i lakiernicze jest stawką często stosowaną i nie jest stawka zawyżoną.

Dowód: ustna oraz pisemna opinia biegłego sadowego (k. 120- 159, 201-203)

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Należy podkreślić, że powołana dokumentacja pomimo iż pochodziła z różnych źródeł przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Z tych względów oceniono wymienione dowody jako w pełni wiarygodną podstawę dla czynienia ustaleń faktycznych.

Ustalając stan faktyczny sprawy Sąd uwzględnił treść zarówno pisemnej opinii biegłego sądowego z dnia 15 sierpnia 2015 roku jak i ustnej uzupełniającej opinii biegłego sądowego z 31 marca 2016 r., uznając, iż wnioski opinii pozostawały rzetelne, logiczne i odpowiedziały na przedstawione biegłemu zagadnienia.

Sad pominął dowód z przesłuchania stron albowiem pomimo prawidłowego wezwania i pouczenia na posiedzeniu w dniu 21 maja 2015 r. nie stawił się przedstawiciel żadnej ze stron.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez powoda M. K. przeciwko Towarzystwu (...) ‘ (...) S.A. w W. zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Okolicznościami bezspornymi w sprawie był fakt szkody z dnia 29 sierpnia 2014 roku, przyjęcie odpowiedzialności odszkodowawczej za zaistniałe zdarzenie przez pozwanego oraz częściowa wypłata odszkodowania w łącznej kwocie 21 500,00 zł.

Powód domagał się zasądzenia kwoty 27 292,18 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 29 września 2014 r. do dnia zapłaty wskazując, że odpowiedzialność za szkodę z dnia 29 sierpnia 2014 r. przyjął na siebie pozwany. Powód wskazał, że naprawienie szkody powinno obejmować wszelki uszczerbek jakiego doznał albo mógł doznać w przyszłości w wyniku wypadku co oznacza również odszkodowanie za utratę wartości rynkowej pojazdu.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości podnosząc, iż wypłacone odszkodowanie w pełni odpowiada zakresowi szkody, która z kolei powinna być rozliczona jako szkoda całkowita. Zdaniem pozwanego koszty naprawy uszkodzonego pojazdu przewyższają wartość przedmiotowego pojazdu według stanu sprzed zdarzenia drogowego, które miało miejsce w dniu 29 sierpnia 2014 r.

Pozwana przyjęła odpowiedzialność za zdarzenie z dnia 13 maja 2014 roku. W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą.

Bezspornym było, że doszło do wypadku objętego umową ubezpieczenia w okresie ochrony ubezpieczeniowej oraz, że pomiędzy tym zdarzeniem, a zaistniałą szkodą istnieje związek przyczynowo-skutkowy. Powstanie szkody w majątku powoda również nie podlegało zakwestionowaniu, gdyż pozwany wypłacił częściową kwotę odszkodowania w łącznej wysokości 21 500,00 zł. Nie zgodził się jednak z wysokością odszkodowania wskazaną przez powoda uznając, że szkodę należy zakwalifikować jako szkodę całkowitą.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym § 4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. W przedmiotowej sprawie nie było przedmiotem sporu, że doszło do zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową, skutkującego obowiązkiem wypłaty przez pozwaną odszkodowania. Odszkodowanie w łącznej wysokości 21 500,00 zł zostało wypłacone przez powoda. Spornym pomiędzy stronami natomiast okazała wysokość całkowitego odszkodowania za naprawę pojazdu.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013.392 ze zm.), umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków.

Na podstawie art. 34 ust. 1 powołanej ustawy można ustalić, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Podobnie jak w przypadku wszystkich rodzajów ubezpieczeń OC, zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za powstałą szkodę jest uzależniony od zakresu odpowiedzialności ubezpieczonego - posiadacza lub kierującego pojazdem. Zakład ubezpieczeń zamiast niego naprawia wyrządzone szkody. Odszkodowanie ubezpieczeniowe ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem. Jego wysokość (o ile nie przekracza kwoty sumy gwarancyjnej) winna odpowiadać wysokości odszkodowania należnego od ubezpieczonego na podstawie ogólnych zasad odpowiedzialności, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania. Poszkodowany jest uprawniony do odszkodowania w pełni pokrywającego szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu mechanicznego. Obejmuje ono zarówno straty, jak i korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. Nie ma również znaczenia, czy jest to wywołana wypadkiem pojazdu mechanicznego szkoda na osobie (uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia lub śmierć) czy też szkoda na mieniu (utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia).

Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego (Z. N.) z zakresu motoryzacji na okoliczność kosztów naprawy samochodu koniecznej do dokonania w związku ze zdarzeniem z dnia 29.08.2014 r., przy założeniu wymiany uszkodzonych części na nowe oryginalne przy stawkach za prace blacharskie, lakiernicze, mechaniczne obowiązujące w zakładach na terenie miejsca zamieszkania powoda, świadczących usługi dobrej jakości oraz przy uwzględnieniu technologii stosowanej przez producenta, a także na okoliczność obliczenia rynkowego ubytku pojazdu w związku z uszkodzeniem samochodu na skutek zdarzenia wymienionego wyżej oraz na okoliczność obliczenia wartość netto samochodu w stanie nieuszkodzonym na dzień 29.08.2014 r. oraz wartości rynkowej netto samochodu w stanie uszkodzonym po kolizji w przypadku uznania, iż przedmiotowa szkoda winna być zakwalifikowana jako tzw. całkowita.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż ustalenie m.in. kosztów naprawy uszkodzonego samochodu, a także ustalenia czy można było przywrócić do stanu sprzed szkody pojazd za cenę wskazaną w kalkulacji naprawy przedstawionej przez powoda oraz ustalenia wartości pojazdu według stanu sprzed kolizji z dnia 29 września 2014 r., wartości pojazdu w stanie uszkodzonym i wysokości kosztów naprawy wymagało wiadomości specjalnych i powołania dowodu z opinii biegłego sądowego zgodnie z art. 278 k.p.c.

Biegły stwierdził, że koszt naprawy uszkodzonego pojazdu w dobrze wyposażonym warsztacie rzemieślniczym z zastosowaniem części zamiennych nowych oryginalnych w cenach z sierpnia 2014 r. wynosił 45 197,34 zł netto i 55 592,73 zł brutto. Biegły wskazał również, że pomimo przeprowadzonych napraw nastąpił ubytek wartości uszkodzonego pojazdu, który to biegły ustalił w kwocie 850,00 zł. Biegły wycenił wartość netto samochodu w stanie nieuszkodzonym na dzień 29 sierpnia 2014 r. na kwotę 55 800,00 zł netto. W zakresie wysokości stawki za prace blacharskie i lakiernicze biegły przyznał, że stawka 90,00 zł jest stawka często stosowana i w jego ocenie nie jest zawyżona. W opinii biegły stwierdził, że w przedmiotowym przypadku nie zachodziła tzw. szkoda całkowita.

Sąd stanął na stanowisku, iż opinia biegłego jest rzetelna, zatem za biegłym uznał, iż naprawa nie była nieopłacalna.

Podkreślić należy, iż w obowiązkowym ubezpieczeniu komunikacyjnym OC ma zastosowanie zasada pełnego odszkodowania wyrażona w art. 361 § 2 k.c., a ubezpieczyciel z tytułu odpowiedzialności gwarancyjnej wypłaca poszkodowanemu świadczenie pieniężne w granicach odpowiedzialności sprawczej posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego ( art. 822 § 1 k.c.). Suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń nie może być jednak wyższa od poniesionej szkody ( art. 824 ¹ § 1 k.c.) i przede wszystkim na tym tle zachodzi potrzeba oceny, czy koszt restytucji jest dla zobowiązanego nadmierny ( art. 363 § 1 zdanie drugie k.c.). Przyjmuje się, że nieopłacalność naprawy, będąca przesłanką wystąpienia tzw. szkody całkowitej, ma miejsce wówczas, gdy jej koszt przekracza wartość pojazdu sprzed wypadku. Stan majątku poszkodowanego, niezakłócony zdarzeniem ubezpieczeniowym, wyznacza bowiem rozmiar należnego odszkodowania. (postanowienie SN z dnia 12 stycznia 2006 r. III CZP 76/05). Wystąpienie tzw. szkody całkowitej uzależnione jest od określonego poziomu kosztów naprawy. (wyrok SN z dnia 29 stycznia 2002 r. V CKN 682/00).

W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, że gdyby koszt naprawy samochodu był znacznie wyższy od wartości samochodu przed uszkodzeniem, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do kwoty odpowiadającej różnicy wartości samochodu sprzed i po wypadku. Takie ustalenie wysokości szkody i sposobu jej naprawienia nie pozostaje w sprzeczności z zasadami określonymi w art. 361 § 2 i art. 363 § 1, ani w art. 822 k.c. (wyrok SN z dnia 20 lutego 2002 r. V CKN 903/00). W przypadku, gdy koszty naprawy samochodu po wypadku przekraczają wartość samochodu sprzed tego zdarzenia, w stopniu, który uzasadnia uznanie naprawy za nieopłacalną, celowe i uzasadnione będzie odstąpienie przy ustalaniu odszkodowania od dokonania restytucji. W takim przypadku wysokość szkody stanowić będzie różnica między wartością pojazdu sprzed wypadku a wartością pozostałości. Z uwagi na kompensacyjny charakter odszkodowania naprawa samochodu przez poszkodowanego nie może być źródłem jego wzbogacenia. Jeżeli więc poszkodowany wybrał restytucję, a skutkiem naprawy nastąpił wzrost wartości samochodu, to świadczenie ubezpieczyciela obejmuje pełny koszt naprawy pomniejszony o wzrost wartości samochodu ( wyrok SN z dnia 20 lutego 1981 r., I CR 17/81, OSNC 1981, nr 10, poz. 199). Niemniej jednak za utrwalony uznaje się pogląd, że koszt naprawy uszkodzonego w wypadku komunikacyjnym pojazdu, nieprzewyższający jego wartości sprzed wypadku, nie jest nadmierny w rozumieniu art. 363 § 1 k.c.

Sąd po analizie materiału dowodowego doszedł do przekonania, że żądanie pozwu w całości zasługuje na uwzględnienie. Sąd przede wszystkim miał na uwadze sporządzoną przez biegłego opinię zarówno pisemną jak i ustną. Co do wysokości kosztów naprawy biegły w ustnej opinii, po dokonanej weryfikacji uznał, iż łączny koszt naprawy powinien wynieść 45.197,34 zł netto, 55.552,73 zł brutto, a zatem koszt ten jest niższy niż wartość pojazdu sprzed szkody przyjęta zarówno przez biegłego, jak również przez pozwany zakład ubezpieczeń. Uznając, iż koszt naprawy uszkodzonego pojazdu nie przekracza ustalonej wartości rynkowej pojazdu, a naprawa jest ekonomicznie opłacalna i mając w polu widzenia powyższe, w ocenie Sądu powód zasadnie zakwestionował stanowisko pozwanego co do kwalifikacji szkody jako szkody całkowitej.

Koszt wynajmu pojazdu został ustalony przez Sąd w kwocie netto, w związku z faktem, iż poszkodowany miał możliwości odliczenia podatku VAT.

Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2004 r. (sygn. akt III CZP 24/04) odszkodowanie przysługujące z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów może - stosownie do okoliczności sprawy - obejmować także koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego. W niniejszej sprawie zdaniem Sądu sporządzenie opinii prywatnej należy uznać za celowe, gdyż dla ustalenia wysokość należnego poszkodowanemu odszkodowania było koniecznym określenie wysokości szkody.

Zatem biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powoda roszczenie za zasadne i w związku z tym w punkcie 1 wyroku zasądzono na podstawie art. 415 k.c. w związku z art. 822 § 1 k.c. od pozwanego na rzecz powoda kwotę 14 436,42 zł.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Jak wynika z § 2 gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1. Powód domagał się odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 29 września 2014 r. do dnia zapłaty, a żądanie to pozostawało uzasadnione w świetle powołanych przepisów.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwoty, 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, 1 365,00 zł tytułem opłaty od pozwu, 500,00 zł zaliczki na poczet opinii biegłego, 1 328,17 zł pobranych tytułem wynagrodzenia biegłego oraz 2 400,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z §6 pkt. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z dnia 3 października 2002 r. ze zm.), co daje łączną kwotę 5.610,17 zł.

Zgodnie z art. 83 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych jeżeli przepisy ustawy przewidują obowiązek działania i dokonywania czynności połączonej z wydatkami z urzędu, sąd zarządzi wykonanie tej czynności, a kwotę potrzebną na ich pokrycie wykłada tymczasowo Skarb Państwa. Dotyczy to także dopuszczenia i przeprowadzenia przez sąd z urzędu dowodu niewskazanego przez stronę. W orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd orzeka o poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatkach, stosując odpowiednio przepisy art. 113. Mając na uwadze powyższe Sąd nakazał pobrać od pozwanego kwotę 102,20 zł tytułem kosztów sądowych wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa na sporządzenie opinii biegłego sądowego, o czym orzeczono w punkcie 3 sentencji wyroku.

SSR Jolanta Brzęk