Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 maja 2016 r.

Sąd Rejonowy w Słupsku w XIV Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Marcin Machnik

Protokolant: prot. sąd. Patrycja Kaczmarek

przy udziale Prokuratora: Artura Stępniewskiego

po rozpoznaniu w dniach 1 i 17 września, 5 listopada 2015 r., 14 stycznia, 8 marca i 10 maja 2016 r. sprawy:

J. N. (N.)

s. A. i M. z d. M.

ur. (...) w S.

oskarżonego o to, że:

1.  w dniu 22 maja 2014 r. w obrębie miejscowości S. gm. S. na terenie działki nr (...) stosując przemoc poprzez odpychanie i wyrywanie się zmuszał funkcjonariuszy Policji mł. asp. (...) i sierż. szt. A. P. do zaniechania prawnej czynności służbowej w czasie udzielania asysty pracownikom Agencji (...), naruszył nietykalność cielesną mł. asp. (...) oraz sierż. szt. A. P. poprzez szarpanie za umundurowanie oraz uderzanie pięściami w klatkę piersiową i ramię oraz znieważył słowami powszechnie uważanymi za obelżywe funkcjonariuszy policji mł. asp. (...) i sierż. szt. A. P. podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych podczas udzielania asysty pracownikom Agencji (...),

tj. o czyn z art. 222 § 1 k.k. i 224 § 2 k.k. i 226 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

2.  w dniu 22 maja 2014 r. w obrębie miejscowości S. gm. S. na terenie działki nr (...) poprzez szarpanie za odzież i nogi zmuszał W. M. do zaniechania pracy zniszczenia plantacji ziemniaka zleconej przez Agencję (...),

tj. o czyn z art. 191 § 1 k.k.

3.  w dniu 22 maja 2014 r. w obrębie miejscowości S. gm. S. na terenie działki nr (...) kierował pod adresem W. M. groźby uszkodzenia ciała i pobicia, które to groźby wzbudziły u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę o możliwości ich realizacji,

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.

4.  w dniu 13 maja 2014 r. w obrębie miejscowości S. gm. S. na terenie działki nr (...) działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonym w sprawie P. N. dokonał pobicia K. S. poprzez zadawanie ciosów rękoma i kopanie nogami w krocze, czym naraził go na nastąpienie skutku określonego w art. 157 § 1 k.k.,

tj. o czyn z art. 158 § 1 k.k.

5.  w dniu 13 maja 2014 r. w obrębie miejscowości S. gm. S. na terenie działki nr (...) kierował pod adresem K. S. groźby uszkodzenia ciała i pobicia, zniszczenia mienia poprzez jego spalenie które to groźby wzbudziły u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę o możliwości ich realizacji,

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.

P. N. (N.)

s. J. i I. z d. R.

ur. (...) w S.

oskarżonego o to, że:

6.  w dniu 22 maja 2014 r. w obrębie miejscowości S. gm. S. na terenie działki nr (...) stosując przemoc poprzez odpychanie i wyrywanie się zmuszał funkcjonariuszy Policji mł. asp. (...) i sierż. szt. A. P. do zaniechania prawnej czynności służbowej w czasie udzielania asysty pracownikom Agencji (...), naruszył nietykalność cielesną mł. asp. (...) oraz sierż. szt. A. P. poprzez szarpanie za umundurowanie oraz uderzanie pięściami w klatkę piersiową i ramię oraz znieważył słowami powszechnie uważanymi za obelżywe funkcjonariuszy policji mł. asp. (...) i sierż. szt. A. P. podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych podczas udzielania asysty pracownikom Agencji (...),

tj. o czyn z art. 222 § 1 k.k. i 224 § 2 k.k. i 226 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

7.  w dniu 22 maja 2014 r. w obrębie miejscowości S. gm. S. na terenie działki nr (...) kierował pod adresem W. M. groźby uszkodzenia ciała i pobicia, które to groźby wzbudziły u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę o możliwości ich realizacji,

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.

8.  w dniu 13 maja 2014 r. w obrębie miejscowości S. gm. S. na terenie działki nr (...) działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonym w sprawie J. N. dokonał pobicia K. S. poprzez zadawanie ciosów rękoma i kopanie nogami w krocze, czym naraził go na nastąpienie skutku określonego w art. 157 § 1 k.k.,

tj. o czyn z art. 158 § 1 k.k.

9.  w dniu 22 maja 2014 r. w obrębie miejscowości S. Gm. S. na terenie działki nr (...) poprzez uderzenie pięścią w głowę spowodował u W. M. ranę tłuczoną łuku brwiowego prawego, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności ciała na okres trwający nie dłużej niż 7 dni oraz poprzez szarpanie za odzież i nogi zmuszał W. M. do zaniechania pracy zniszczenia plantacji ziemniaka zleconej przez Agencję (...),

tj. o czyn z art. 157 § 2 k.k. i art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

G. N.

s. J. i I. z d. R.

ur. (...) w S.

oskarżonego o to, że:

10.  w dniu 22 maja 2014 r. w obrębie miejscowości S. gm. S. na terenie działki nr (...) działając wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną w sprawie osobą poprzez blokowanie drogi ciągnikami i zajeżdżanie drogi zmuszał W. M. do zaniechania pracy niszczenia plantacji ziemniaka pracy zleconej przez Agencję (...),

tj. o czyn z art. 191 § 1 k.k.

11.  w dniu 22 maja 2014 r. w obrębie miejscowości S. gm. S. na terenie działki nr (...) dokonał umyślnego zniszczenia ciągnika rolniczego N. H. 8770 o nr rej. (...) poprzez kopanie nogami błotnika oraz poprzez wybicie bocznej szyby czym spowodował straty w kwocie 1600 zł czym działał na szkodę A. S. (1),

tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k.

I.  uznaje oskarżonego J. N. za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie 1 części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 222 § 1 k.k., art. 224 § 2 k.k. i art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 224 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. przy zast. art. 58 § 3 k.k. w zw. z art. 34 § 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazuje go na karę 4 (czterech) miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go do wykonywania w tym czasie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  uznaje oskarżonego J. N. za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie 2 części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 191 § 1 k.k. przy zast. art. 58 § 3 k.k. w zw. z art. 34 § 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazuje go na karę 4 (czterech) miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go do wykonywania w tym czasie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

III.  uznaje oskarżonego J. N. za winnego popełnienia czynów opisanych w punktach 3 i 5 części wstępnej wyroku z tym ustaleniem, że w miejsce słów użytych każdorazowo w opisach czynów „o możliwości ich realizacji” wpisuje słowa „że zostaną spełnione”, kwalifikując te czyny jako ciąg przestępstw z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 34 § 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazuje go na karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go do wykonywania w tym czasie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

IV.  uznaje oskarżonego J. N. za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie 4 części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 158 § 1 k.k. przy zast. art. 58 § 3 k.k. w zw. z art. 34 § 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazuje go na karę 5 (pięciu) miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go do wykonywania w tym czasie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

V.  na podstawie art. 46 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w związku z popełnieniem przestępstwa opisanego w punkcie IV wyroku orzeka od oskarżonego J. N. na rzecz pokrzywdzonego K. S. nawiązkę w wysokości 500 (pięciuset) złotych;

VI.  na podstawie art. 91 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. łączy orzeczone wobec oskarżonego J. N. w punktach I, II, III i IV wyroku jednostkowe kary ograniczenia wolności i wymierza mu karę łączną roku ograniczenia wolności, zobowiązując go do wykonywania w tym czasie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

VII.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu J. N. na poczet wymierzonej w punkcie VI wyroku łącznej kary ograniczenia wolności okres zatrzymania od dnia 22 maja 2014 r. do dnia 23 maja 2014 r. przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równy dwóm dniom kary ograniczenia wolności;

VIII.  uznaje oskarżonego P. N. za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie 6 części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 222 § 1 k.k., art. 224 § 2 k.k. i art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 224 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. przy zast. art. 58 § 3 k.k. w zw. z art. 34 § 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazuje go na karę 4 (czterech) miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go do wykonywania w tym czasie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

IX.  uznaje oskarżonego P. N. za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie 7 części wstępnej wyroku z tym ustaleniem, że w miejsce słów „o możliwości ich realizacji” wpisuje słowa „że zostaną spełnione”, tj. występku z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 34 § 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazuje go na karę 4 (czterech) miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go do wykonywania w tym czasie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

X.  uznaje oskarżonego P. N. za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie 8 części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 158 § 1 k.k. przy zast. art. 58 § 3 k.k. w zw. z art. 34 § 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazuje go na karę 5 (pięciu) miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go do wykonywania w tym czasie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

XI.  na podstawie art. 46 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w związku z popełnieniem przestępstwa opisanego w punkcie X wyroku orzeka od oskarżonego P. N. na rzecz pokrzywdzonego K. S. nawiązkę w wysokości 500 (pięciuset) złotych;

XII.  uznaje oskarżonego P. N. za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie 9 części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 157 § 2 k.k. i art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. przy zast. art. 58 § 3 k.k. w zw. z art. 34 § 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazuje go na karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go do wykonywania w tym czasie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

XIII.  na podstawie art. 46 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w związku z popełnieniem przestępstwa opisanego w punkcie XII wyroku orzeka od oskarżonego P. N. na rzecz pokrzywdzonego W. M. nawiązkę w wysokości 1.000 (tysiąca) złotych;

XIV.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. łączy orzeczone wobec oskarżonego P. N. w punktach VIII, IX, X i XII wyroku jednostkowe kary ograniczenia wolności i w ich miejsce wymierza oskarżonemu karę łączną roku ograniczenia wolności, zobowiązując go do wykonywania w tym czasie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

XV.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu P. N. na poczet orzeczonej w punkcie XIV wyroku łącznej kary ograniczenia wolności okres zatrzymania od dnia 22 maja 2014 r. do dnia 23 maja 2014 r. przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równy dwóm dniom kary ograniczenia wolności;

XVI.  uznaje oskarżonego G. N. za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie 10 części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że w miejsce słów „z nieustaloną w sprawie osobą” wpisuje słowa „z inną osobą”, tj. występku z art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 191 § 1 k.k. przy zast. art. 58 § 3 k.k. w zw. z art. 34 § 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazuje go na karę 4 (czterech) miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go do wykonywania w tym czasie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

XVII.  uznaje oskarżonego G. N. w ramach czynu opisanego w punkcie 11 części wstępnej wyroku za winnego tego, że w dniu 22 maja 2014 r. w obrębie miejscowości S. gm. S. na terenie działki nr (...) poprzez wybicie bocznej szyby dokonał umyślnego uszkodzenia ciągnika rolniczego N. H. 8770 o nr. rej. (...), czym spowodował straty w kwocie 1.000 złotych na szkodę A. S. (1), kwalifikując ten czyn jako występek z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 288 § 1 k.k. przy zast. art. 58 § 3 k.k. w zw. z art. 34 § 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazuje go na karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go do wykonywania w tym czasie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

XVIII.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w związku z popełnieniem przestępstwa opisanego w punkcie XVII wyroku orzeka od oskarżonego G. N. obowiązek naprawienia szkody przez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego A. S. (1) kwoty 1.000 (tysiąc) złotych;

XIX.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. łączy orzeczone wobec oskarżonego G. N. w punktach XVI i XVII wyroku jednostkowe kary ograniczenia wolności i w ich miejsce wymierza oskarżonemu karę łączną 8 (ośmiu) miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go do wykonywania w tym czasie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

XX.  wymierza oskarżonym po 180 (sto osiemdziesiąt) złotych opłaty i zwalnia ich z kosztów sądowych w pozostałym zakresie.

XIV K 810/14

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. N. wraz z żoną i dorosłymi synami P. N. i G. N. prowadzi gospodarstwo rolne, zamieszkuje z nimi w K..

W miejscowości S. położona jest działka rolna (...) stanowiąca własność Skarbu Państwa – Agencji (...), na której w maju 2014 r. nieustalona osoba działając jako użytkownik bez tytułu prawnego posadziła ziemniaki, co ujawniono w wyniku kontroli w dniu 6 maja 2014 r. Na działce o powierzchni ok. 37 ha dokonano nasadzeń na powierzchni ok. 22 ha.

Agencja (...) podjęła działania zmierzające do usunięcia plantacji. W dniu 13 maja 2014 r. w godzinach rannych na zlecenie Agencji (...) T. A. rozpoczął likwidację nasadzeń na działce (...) obręb S.. Podczas tej czynności obecny był pracownik Agencji (...). K. S. powiadomił Policję, że Agencja przejmuje nieruchomość i poprosił o asystę. K. S. uzyskał informację, że nie otrzyma asysty, jednak w razie potrzeby ma dzwonić na numer alarmowy. Po upływie ok. godziny na miejscu pojawili się J. N. i P. N.. Jeden z nich biegł za ciągnikiem, drugi biegł w kierunku K. S.. T. A. oddalił się. K. S. usiłował zawiadomić policję, w trakcie połączenia został zaatakowany przez J. N., który wyrwał telefon z ręki, odgrażał się i wyzywał, po czym następnie do K. S. dobiegł P. N.. P. N. próbował uderzyć K. S., który osłaniał się rękoma przed uderzeniami, następnie J. N. i P. N. kopnęli K. S. w krocze, narażając go na nastąpienie skutku, o którym mowa w art. 157 § 1 k.k., tj. naruszenia czynności uszkodzonego narządu ciała na okres powyżej 7 dni, po czym J. N. groził mu uszkodzeniem ciała, pobiciem, zniszczeniem mienia przez spalenie, co wzbudziło u K. S. uzasadnioną obawę, że groźby zostaną spełnione.

Ponieważ nie udzielono asysty Policji w dalszych pracach, podjęta została decyzja o przerwaniu pracy.

Następnie Agencja zleciła pracę nowemu wykonawcy – A. S. (1), którego traktorzysta W. M. przyjechał ciągnikiem marki N. (...) na działkę (...) obręb S.. Zapewniono też asystę Policji.

Pracę rozpoczęto w dniu 22 maja 2014 r. ok. godz. 10.00. Na miejscu byli obecni pracownicy Agencji (...), J. S., M. G., P. G. i M. C.. Przybyli też funkcjonariusze Policji sierż. sztab. A. P. i mł. asp. (...).

K. S. pokazał traktorzyście W. M. zakres pracy do wykonania. W. M. przystąpił do wykonywania zleconej pracy. Wówczas na pole wjechały dwa ciągniki, jednym kierował G. N., drugim B. K.. Kierujący ciągnikami próbowali zagrodzić drogę W. M.. W tym czasie na działce pojawili się też J. N. i P. N.. J. N. stosując przemoc poprzez odpychanie i wyrywanie się zmuszał funkcjonariuszy Policji mł. asp. (...) i sierż. szt. A. P. do zaniechania prawnej czynności służbowej w czasie udzielania asysty pracownikom Agencji (...), naruszył nietykalność cielesną mł. asp. (...) oraz sierż. szt. A. P. poprzez szarpanie za umundurowanie oraz uderzanie pięściami w klatkę piersiową i ramię oraz znieważył słowami powszechnie uważanymi za obelżywe funkcjonariuszy policji mł. asp. (...) i sierż. szt. A. P. podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych podczas udzielania asysty pracownikom Agencji (...).

Nadto J. N. poprzez szarpanie za odzież i nogi zmuszał W. M. do zaniechania pracy zniszczenia plantacji ziemniaka zleconej przez Agencję (...).

J. N. kierował też pod adresem W. M. groźby uszkodzenia ciała i pobicia, które wzbudziły u W. M. uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione.

P. N. również stosując przemoc poprzez odpychanie i wyrywanie się zmuszał funkcjonariuszy Policji mł. asp. (...) i sierż. szt. A. P. do zaniechania prawnej czynności służbowej w czasie udzielania asysty pracownikom Agencji (...), naruszył nietykalność cielesną mł. asp. (...) oraz sierż. szt. A. P. poprzez szarpanie za umundurowanie oraz uderzanie pięściami w klatkę piersiową i ramię oraz znieważył słowami powszechnie uważanymi za obelżywe funkcjonariuszy policji mł. asp. (...) i sierż. szt. A. P. podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych podczas udzielania asysty pracownikom Agencji (...).

P. N. kierował też pod adresem W. M. groźby uszkodzenia ciała i pobicia, które wzbudziły u W. M. uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione. Nadto wszedł do kabiny ciągnika W. M., poprzez uderzenie pięścią w głowę spowodował u W. M. ranę tłuczoną łuku brwiowego prawego, co spowodowało naruszenie czynności ciała na okres trwający nie dłużej niż 7 dni oraz poprzez szarpanie za odzież i nogi zmuszał W. M. do zaniechania pracy zniszczenia plantacji ziemniaka zleconej przez Agencję (...).

W. M. działając w obronie uderzył P. N.

G. N. działając wspólnie i w porozumieniu z osobą poprzez blokowanie drogi ciągnikami i zajeżdżanie drogi zmuszał W. M. do zaniechania pracy niszczenia plantacji ziemniaka pracy zleconej przez Agencję (...).

Nadto G. N. poprzez wybicie bocznej szyby dokonał umyślnego uszkodzenia ciągnika rolniczego N. H. 8770 o nr. rej. (...), którym kierował W. M., czym spowodował straty w kwocie 1.000 złotych na szkodę A. S. (1).

G. N. wraz z inną osobą, która kierowała drugim ciągnikiem, oddalił się. J. N. i P. N. zostali zatrzymani, zastosowano wobec nich środki przymusu bezpośredniego w postaci kajdanek.

J. N. był dotychczas karany za przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. i z art. 207 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

P. N. był karany za przestępstwo z art. 191 § 2 k.k.

G. N. był karany za przestępstwa z art. 224 § 1 k.k., z art. 288 § 1 k.k. i z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o częściowo zeznania świadków A. P. (k. 29-30, 383-388, 388-389), W. M. (k. 43-45, 390-394), K. S. (k. 35-37, 138, 395-399), (...) (k. 26-27 od słów „z polecenia komendanta” do końca, k. 409-414), J. S. (k. 14-15, 414-416), P. G. (k. 33-34, 417-419), M. G. (k. 39-40, 419-421), A. S. (1) (k. 9-11, 711-712), M. C. (k. 41 od słów „ja pełniłem” do końca, k. 713-714), M. A. (k. 264 od słów „zlecono bratu” do końca, k. 715-716), T. A. (k. 263, 717), I. N. (k. 743-745), S. P. (k. 746-747), A. S. (2) (k. 748-749), A. S. (3) (k. 749), A. J. (k. 750-751), B. K. (k. 763-764), częściowo wyjaśnienia oskarżonych J. N. (k. 71-73, 74-75, 370-374, 388), G. N. (k. 253, 374-375), P. N. (k. 59, 80-83, 379-383) oraz w oparciu o pozostałe ujawnione na rozprawie dowody (k. 2-7, 16-18, 21-24, 47-49, 61-66b, 90a-90b, 126-129, 139-151, 161-169, 171-176, 180-183, 192, 201-226, 229-230, 244, 335-336, 339-342, 427-699, 723-728, 738-740, 761).

Oskarżony J. N. słuchany w postępowaniu przygotowawczym dwukrotnie w dniu 23 maja 2014 r. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień. Dodał, że odmawia poddania się oględzinom ciała w celu ujawnienia obrażeń zewnętrznych, gdyż takich nie posiada, tylko wewnętrzne, tj. bóle brzucha, tyłu pleców i głowy, które powstały w wyniku uderzeń zadanych przez dzielnicowego (...).

Na rozprawie w dniu 1 września 2015 r. oskarżony J. N. podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko, nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, oświadczył, że zarzuty są absurdalne.

Oskarżony złożył szczegółowe wyjaśnienia, w których opisał przebieg zdarzeń związanych z przedstawionymi mu zarzutami, dokonał nadto oceny prawnej, jak i faktycznej sytuacji zaistniałej na polu. W toku postępowania oskarżony odniósł się do przeprowadzanych dowodów podtrzymując swoją relację i podważając zeznania świadka A. P..

Oskarżony P. N. słuchany w postępowaniu przygotowawczym w dniu 23 maja 2014 r. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień. Oskarżony oświadczył, że usiłował jedynie zapobiec niszczeniu upraw ziemniaków należących do bezumownego użytkownika, jak również brata G. N., który posiada własną działkę, która została zajęta przez Agencję (...) przez nielegalne wbicie tablic, że jest to własność Skarbu Państwa – wstęp wzbroniony.

Podczas kolejnego przesłuchania w dniu 23 maja 2014 r. oskarżony dodał, ze posiada obrażenia ciała od uderzenia przez traktorzystę wynajętego przez agencję. Oskarżony opisał towarzyszące temu okoliczności, w tym z udziałem funkcjonariuszy Policji. Oskarżony również przedstawił ocenę prawną działania swego oraz pracowników Agencji (...) oraz Policji.

Na rozprawie w dniu 17 września 2015 r. oskarżony P. N. podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko i wyjaśnił nadto nader szczegółowo okoliczności zdarzeń z jego udziałem, podkreślając zwłaszcza naganne działania funkcjonariuszy Policji na polu oraz w toku dalszych czynności, które były z nim wykonywane.

Oskarżony G. N. słuchany w postępowaniu przygotowawczym w dniu 21 listopada 2014 r. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień.

Na rozprawie w dniu 1 września 2015 r. oskarżony podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko, nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów.

Oskarżony również złożył szczegółowe wyjaśnienia, w których odniósł się do stawianych mu zarzutów, kwestionując ich zasadność, przedstawiając swoją wersję wydarzeń.

Wyjaśnienia oskarżonych J. N., P. N. i G. N. należy uznać tylko częściowo za wiarygodne. Analiza ich wyjaśnień w świetle całokształtu materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że stanowią one przyjętą linię obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności karnej. Trzeba też zauważyć, że oskarżeni co do zasady umniejszając wagę i wymowę swego zachowania oraz przedstawiając siebie jako jedyne ofiary zdarzeń obciążali wszystkie pozostałe osoby, zaś taki sposób składania wyjaśnień prowadził jednak do niespójności i wzajemnych sprzeczności między relacjami oskarżonych.

Odnosząc się do wyjaśnień oskarżonego J. N. nie można pominąć, że oskarżony już w toku pierwszych wyjaśnień w postępowaniu przygotowawczym podkreślał, że doznał szereg obrażeń wewnętrznych, odmawiając zarazem poddania się oględzinom zewnętrznym, podając, że ich nie posiadał, zaś te wskazywane przez niego obrażenia wewnętrzne powstały na skutek uderzeń zadanych przez (...) (k. 72). Już na rozprawie oskarżony stwierdził, że „po otwarciu drzwi ciągnika zostałem kopnięty w głowę przez traktorzystę” (k. 372), następnie doszło do szarpania z (...), który złapał go za ramię. Następnie tenże (...) nakłaniał oskarżonego, by z nim poszedł, oskarżony się wyrywał, ostatecznie jednak dobrowolnie poszedł i podał ręce, aby założono mu kajdanki. Potem oskarżony został przewrócony przez (...). Oskarżony podkreślał jednak wyłącznie przemoc, jaka miała być stosowana wobec jego syna P..

Podobną relację oskarżony złożył na kolejnej rozprawie po wysłuchaniu zeznań świadka A. P., kiedy to oskarżony ponownie stwierdził, że był jedynie trzymany za ramię, potem nastąpiło „wyżywanie się na mnie i na synu, przewrócenie za radiowozem na ziemię” (k. 388), jednak oskarżony ponownie opisał jedynie okoliczności bicia syna, o sobie nie wspominając.

Również relacje pozostałych oskarżonych nie potwierdzają, by oskarżony J. N. miał być uderzany przez (...), o czym oskarżony mówił wprost podczas pierwszego przesłuchania. Okoliczność ta jest znamienna dla relacji oskarżonych, gdyż wskazuje na nieprawidłowe, naganne bądź bezprawne działania innych osób, jednak analiza już choćby wyjaśnień samych oskarżonych prowadzi do uznania niespójności tych relacji.

Oskarżeni podkreślali nadto sposób działania obu biorących udział w czynnościach w dniu 22 maja 2014 r. funkcjonariuszy Policji, w szczególności podkreślali istnienie uprzedzeń do nich ze strony dzielnicowego (...), a wręcz konfliktu, podając różne okoliczności mające służyć potwierdzeniu tej tezy, włącznie z tym, że (...) miał zazdrościć oskarżonym ich licznych podróży zagranicznych, tymczasem z relacji świadka (...) wynikało, że podejmował on wobec rodziny oskarżonych szereg czynności wyłącznie służbowych. Z drugiej strony oskarżeni podkreślali równie brutalny w przedmiotowych zdarzeniach udział drugiego funkcjonariusza A. P., jednak wskazywano, że świadek ten nie był znany oskarżonym, nie wykonywał wcześniej z nimi żadnych czynności, nie był z nimi skonfliktowany. Dziwi zatem linia obrony oskarżonych w tym zakresie, skoro z jednej strony uzasadniali oni brutalne i wręcz bezprawne działanie jednego z funkcjonariuszy Policji wcześniejszym konfliktem, z drugiej zaś strony nie można było przypisać drugiemu z funkcjonariuszy żadnego motywu działania czy pobudek tego samego rodzaju, co pozbawia wersji oskarżonych wiarygodności, czyniąc ją nieprawdopodobną.

Pozostałe okoliczności przedstawiane przez wszystkich oskarżonych pozostają w sprzeczności z relacjami pozostałych świadków niezwiązanych z oskarżonymi, ale też częściowo świadków, których relacje miały stanowić potwierdzenie linii obrony oskarżonych. Niepodobna też uznać, że wszyscy w istocie świadkowie mieliby zeznawać fałszywie na niekorzyść oskarżonych, gdyż powyższe musiałoby prowadzić do wniosku, że świadkowie ci działali w porozumieniu, wręcz uzgadniając swe relacje, tak aby obciążyć oskarżonych, tymczasem nie sposób nie zauważyć, że w zdarzeniach z udziałem oskarżonych uczestniczyły osoby często sobie obce, niemające ze sobą ani z oskarżonymi kontaktu, trudno zatem przyjmować, że wszystkie te osoby miałyby działać przeciwko oskarżonym składając nieprawdziwe zeznania. Tymczasem to z zeznań tychże wszystkich świadków wyłaniał się spójny obraz wydarzeń, pozostający jednak w wyraźnej sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżonych. Uwagi te dotyczą zarówno całokształtu zdarzeń, jak i konkretnych okoliczności związanych z podkreślanym przez oskarżonych stosowaniem wobec nich przemocy fizycznej.

Zestawienie wszystkich tych okoliczności, o których mowa będzie dalej, w odniesieniu do zeznań świadków, nie pozwala uznać wyjaśnień oskarżonych co do zasady za wiarygodnych. Za niekwestionowane uznać należy w istocie bezsporne okoliczności odnoszące się do czasu i miejsca zdarzeń, bo już udział i zachowanie uczestników zdarzeń przedstawiane były w sposób odmienny. Nadto ocena prawna dokonana przez oskarżonych w zakresie sytuacji prawnej bezumownego użytkownika, jego praw oraz praw Agencji (...) pozostaje wyłącznie oceną i nie podlega weryfikacji według kryteriów prawdy i fałszu, choć nie pozostaje bez znaczenia dla oceny zachowania oskarżonych.

Dla odtworzenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie istotne były zeznania pokrzywdzonych oraz pozostałych osób biorących udział w zdarzeniach i pozostałych obecnych.

Zeznania pokrzywdzonego W. M. dotyczą zdarzenia z dnia 22 maja 2014 r., a świadek w sposób konsekwentny opisał przebieg zajścia, w którym brał udział. Świadek opisał początkowy etap, rozpoczęcie wykonywania usługi na rzecz Agencji, a następnie interwencję oskarżonych. Relacja świadka była logiczna, spójna i konsekwentna, można też zauważyć, że świadek opisał zdarzenia obiektywnie, nie okazując negatywnego stosunku do osób, które miały dokonać uszkodzenia ciągnika i spowodować obrażenia ciała świadka. Relacja świadka jest dokładna, spójna wewnętrznie, wyjaśniająca okoliczności powstania obrażeń ciała świadka i uszkodzenie ciągnika. Nie można też nie zauważać, że zeznania świadka okazały się spójne z relacjami pozostałych osób uczestniczących w zdarzeniach, w tym z zeznaniami funkcjonariuszy Policji. Ta okoliczność jest nader istotna w świetle twierdzeń oskarżonych opisujących zachowanie funkcjonariuszy Policji. Z relacji świadka nie wynikają żadne okoliczności, które świadczyłyby o prawdziwości relacji oskarżonych, począwszy od interwencji funkcjonariuszy przy ciągniku świadka, jak i w dalszym etapie zajścia, gdy oskarżony P. N. miał się źle poczuć.

Jakkolwiek świadek na rozprawie utracił pewność co do tego, która osoba miała go uderzyć w łuk brwiowy, to jednak w niczym nie tracą na wiarygodności jego konsekwentne zeznania, w których odwoływał się on również do zeznań wcześniejszych, złożonych bezpośrednio po zdarzeniu, w istocie tego samego dnia. Nadto świadek pozostaje osobą obcą dla oskarżonych, nie znał ich wcześniej, co oczywiste nie miał z nimi żadnego konfliktu. Nadto relacja świadka znajduje też potwierdzenie w ujawnionych obrażeniach świadka. Świadek odniósł się też do możliwości, by sam uderzył się o wystające części ciągnika, co miało wedle oskarżonych spowodować obrażenia i wykluczył taką możliwość, a jego relacja w tym zakresie jest spójna i logiczna. Nadto już na rozprawie świadek uzupełnił swe zeznania o okoliczności doznania obrażeń przez oskarżonego P. N., którego wprawdzie nie rozpoznał na rozprawie, jednakże z całokształtu wypowiedzi świadka należy przyjąć, że świadek w istocie mówił o tym oskarżonym i twierdził, że go uderzył, jednak uczynił to w obronie własnej, ponieważ pierwszy został uderzony.

Brak jest więc podstaw do podważania wiarygodności świadka. Sam fakt pokrzywdzenia świadka i domagania się zadośćuczynienia nie może dyskredytować zeznań świadka tylko z tego powodu, wobec braku innych podstaw do ich podważania.

Zeznania świadka K. S. dotyczą zdarzenia z dnia 13 maja 2014 r. oraz z dnia 22 maja 2014 r. Świadek w wyniku obu zdarzeń został pokrzywdzony, jednak również należy podkreślić, że nie można tylko z tego powodu odmawiać świadkowi przymiotu wiarygodności i zakładać z góry brak obiektywizmu. Świadek zeznawał również w sposób spójny i logiczny, bez emocji opisując na rozprawie przebieg zaistniałych zdarzeń. Zeznania pozostają spójne z pozostałym materiałem dowodowym, w tym zeznaniami świadka W. M. oraz funkcjonariuszy Policji. Świadek pozostaje dla oskarżonych osobą obcą, a jego styczność z oskarżonymi dotyczy wyłącznie sfery zawodowej. Świadek wypowiadał się o pełnieniu przez siebie obowiązków wynikających z pracy w Agencji (...) w sposób wyważony, obiektywny, tak też opisał zdarzenia, w których brał udział.

Brak jest powodów do odmówienia zeznaniom świadka przymiotu wiarygodności, nie można tego uczynić tylko dlatego, że świadek występuje w tej sprawie również w charakterze pokrzywdzonego.

Zeznania świadka A. P., funkcjonariusza Policji, okazały się również nader istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. świadek uczestniczył w działaniach w dniu 22 maja 2014 r. z udziałem oskarżonych, w tym używał środków przymusu bezpośredniego. Zeznania świadka odbiegają znacznie od relacji prezentowanej przez oskarżonych, co jednak nie umniejsza wartości dowodowej zeznań, gdyż to wyjaśnienia oskarżonych pozostają odosobnione w zgromadzonym materiale dowodowym. Wprawdzie świadek nie był naocznym świadkiem całości zajścia, a zdarzenie z udziałem traktorzysty W. M. widział z daleka, to jednak nie można twierdzić, by świadek zeznawał w sposób niespójny, wewnętrznie sprzeczny, bądź sprzeczny z pozostałym materiałem dowodowym. Zeznania świadka przystawały do relacji świadka W. M. na tyle, na ile świadek miał możliwość zaobserwować zdarzenie. podobnie ocenić należy spójność relacji świadka z zeznaniami świadka K. S.. Nadto, co istotne, świadek nie znał wcześniej oskarżonych, zwłaszcza z innych czynności służbowych, oskarżeni nie podnosili tego, by istniał między nimi a świadkiem jakikolwiek konflikt. Nie ma zatem żadnego powodu, by zeznaniom świadka odmawiać przymiotu wiarygodności.

Z zeznaniami świadka A. P. korelują zeznania świadka (...), który również uczestniczył w czynnościach z udziałem oskarżonych. Zeznania te również należy uznać za szczegółowe, spójne i konsekwentne oraz znajdujące odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym, w tym w zeznaniach pokrzywdzonych. Znamienne jest to, że w przypadku tego świadka oskarżeni powoływali się na jego stronniczość, niechęć do ich rodziny, podając przykłady, o których mowa była wyżej. Trzeba jednak odnotować, że świadek przedstawił okoliczności podawane przez oskarżonych w odmiennym świetle, nadając postawie oskarżonych odmienną wymowę, a trudno tej relacji świadka odmówić wiarygodności. Nie można też nie zauważać, że wedle oskarżonych, przyjmując logikę ich rozumowania, wprawdzie ten świadek miałby powody, by zeznawać nieobiektywnie, to jednak jego zeznania pozostają spójne z zeznaniami drugiego z funkcjonariuszy Policji, tj. A. P., do których przecież oskarżeni takich zastrzeżeń nie mieli. Zwrócić należy uwagę zwłaszcza na spójny opis zachowania oskarżonych, ich agresji, słów kierowanych między innymi do funkcjonariuszy Policji. Na marginesie należy też dodać, że w zeznaniach świadka znaleźć można potwierdzenie relacji W. M. odnośnie doznania obrażeń przez oskarżonego P. N., a miało to nastąpić, gdy spadł z ciągnika, wówczas uwagę świadka przykuło zapuchnięte oko oskarżonego, choć z drugiej strony świadek dodał, że nie widział twarzy oskarżonego przed tym zdarzeniem, nie był w stanie powiedzieć, czy te obrażenia istniały wcześniej.

Nie ma zatem podstaw, by podważać zeznania tego świadka.

Zeznania świadków J. S., P. G., M. G., M. C., tj. kolejnych pracowników Agencji (...), również przystają do pozostałych dowodów, odnosząc się do zachowania oskarżonych, jak i funkcjonariuszy Policji. Zeznania te zasadniczo przeczą wersji podawanej przez oskarżonych, znajdując odzwierciedlenie w relacji między innymi (...). Świadkowie są osobami dla oskarżonych obcymi, niemającymi żadnego powodu, by bezpodstawnie ich obciążać. Wobec tego nie ma żadnych podstaw do odmówienia tym zeznaniom przymiotu wiarygodności. Nadto trzeba odnotować, że świadek M. G. sporządził w czasie zdarzenia z dnia 22 maja 2014 r. dokumentację zdjęciową, która wprawdzie nie ma jednoznacznej wymowy, jednak nie zawiera ona żadnych zdjęć, które wprost potwierdzałyby okoliczności podnoszone przez oskarżonych, nie podważa ona natomiast relacji pokrzywdzonych.

Zeznania świadka A. S. (1) uzupełniają zeznania świadka W. M. w zakresie uszkodzeń ciągnika, co pozwoliło poczynić ustalenia w tym zakresie. Nie ma podstaw do kwestionowania zeznań świadka, świadek zeznawał na podstawie swojej wiedzy odnośnie wartości ciągnika i dokonanych uszkodzeń, zeznania są spójne i konsekwentne, a zatem brak jest podstaw do ich podważania. Za obiektywizmem zeznań świadka przemawia też sposób opisania uszkodzeń ciągnika, gdy świadek w istocie nie wykluczył powstania części uszkodzeń w innych okolicznościach.

Zeznania świadków T. A. i M. A. odnoszą się do zdarzenia z dnia 13 maja 2014 r., przy czym ich uczestnikiem był wyłącznie M. A., który wykonywał pracę na zlecenie Agencji (...) jako traktorzysta. Świadek M. A. opisał przebieg wydarzeń w sposób zbieżny z zeznaniami świadka K. S.. Zeznania tych świadków wzajemnie się uzupełniają, są spójne i pozbawione sprzeczności. Świadkowie są osobami obcymi dla oskarżonych, niemającymi również żadnego powodu, by bezpodstawnie ich obciążać. Z tych powodów ich zeznania należy uznać za wiarygodne.

Zeznania świadków A. S. (2) i A. S. (3) nie wniosły istotnych szczegółów dla rozstrzygnięcia poza stwierdzeniem, ze w istocie na przedmiotowym polu doszło do niszczenia zasiewów oraz że był na miejscu oskarżony J. N.. Świadkowie nie byli jednak świadkami żadnych zajść, które przestawiali oskarżeni, bądź pozostali świadkowie z drugiej strony. Jakkolwiek brak podstaw do kwestionowania wiarygodności świadków, to jednak tylko w niewielkim zakresie zeznania te mogą przyczynić się do odtworzenia stanu faktycznego.

Zeznania świadka A. J. również nie mogą przyczynić się do odtworzenia stanu faktycznego, skoro świadek nie był naocznym świadkiem zdarzenia z dnia 22 maja 2014 r., a swą wiedzę czerpał od I. N.. Nadto świadek stwierdził, że nie wie, czy między zachowaniem funkcjonariuszy Policji a urazem oka P. N. istniał jakiś związek, wreszcie świadek stwierdził, że nie rozmawiał o tym ani z P. N., ani z J. N.. Można więc na podstawie tych informacji wnioskować, że wiedza świadka o zdarzeniu nie była wyczerpująca, co więcej, mimo uzyskanej przez świadka informacji o poważnych obrażeniach P. N. świadek nie uzyskał od zainteresowanego i jego rodziny szerszych informacji o okolicznościach powstania urazu, nie był w stanie stwierdzić istnienia związku między zachowaniem funkcjonariuszy Policji a powstaniem razu. Tylko w niewielkim zatem zakresie zeznania świadka okazały się przydatne dla odtworzenia stanu faktycznego, co do okoliczności w istocie niespornych, zarazem zeznania te należy uznać za wiarygodne.

Świadek S. P. miał również widzieć zdarzenia z dnia 22 maja 2014 r., jednak, jakkolwiek podał okoliczności świadczące o stosowaniu wobec oskarżonych przemocy ze strony funkcjonariuszy Policji i pokrzywdzonego W. M., to jednak świadek w swej relacji popadł w sprzeczność z wyjaśnieniami oskarżonych. Nikt z oskarżonych nie potwierdził tego, by to W. M. po upadku P. N. ze schodków ciągnika miał go jeszcze kopać w twarz, nikt nie potwierdził tego, by policjant miał na to nie reagować. Nadto świadek nie potwierdził, by jeden z policjantów miał – jak wyjaśniali oskarżeni – używać pałki. Przeciwnie, świadek akcentował bezczynność funkcjonariusza Policji wobec zachowania W. M., dopatrując się zresztą w tym działania wspólnie i w porozumieniu z traktorzystą, jednak w swych obserwacjach i wnioskach był odosobniony.

Przedstawione wyżej sprzeczności z relacjami oskarżonych oraz pozostałych świadków wskazują, że zeznania świadka pozostają odosobnione w pozostałym materiale dowodowym, co nie pozwala uznać ich za w pełni przekonujące i wiarygodne. Tylko co do ogólnych okoliczności zeznania te zasługują na wiarę.

Zeznania świadka B. K. trudno uznać za spójne i konsekwentne oraz przystające do relacji oskarżonych. Świadek brał udział w akcji przeprowadzonej wobec ciągnika kierowanego przez W. M., kierując również ciągnikiem, a zatem był nie tylko widzem, ale też czynnym uczestnikiem zdarzenia. Z tego również powodu relację świadka należało traktować z dużą ostrożnością. Świadek przedstawiał niekonsekwentną relację o zachowaniu oskarżonych P. N. i J. N., bagatelizując zachowanie oskarżonych, dziwiąc się, dlaczego doszło do interwencji Policji i zastosowania środków przymusu bezpośredniego, mimo przyznania, że oskarżony J. N. szarpał się z funkcjonariuszami policji, nie zauważając wreszcie tego, że traktorzysta W. M. odniósł obrażenia. Trzeba też zauważyć, że w odniesieniu do działania swego oraz oskarżonego G. N. świadek także je bagatelizował, obciążając wyłącznie traktorzystę Agencji (...). Znamienny jest również sposób wypowiedzi świadka, gdy świadek w sposób szczegółowy opisał niebezpieczne wyposażenie ciągnika Agencji, by dopiero na dodatkowe pytanie udzielić odpowiedzi, że ciągniki jego i oskarżonego G. N. również posiadały identyczne wyposażenie. Trudno o bardziej wymowny i charakterystyczny przykład braku obiektywizmu świadka i jego nastawienia do sprawy. Z drugiej strony można też zauważyć, że świadek nie mógł widzieć i przyznał, że nie obserwował przez cały czas tego, co działo się z oskarżonymi J. N. i P. N., nadto świadek przyznał też, że nie słyszał wypowiadanych przez uczestników zajścia słów, ponieważ znajdował się w ciągniku, w którym głośno pracował silnik, co uniemożliwiało usłyszenie dźwięków spoza ciągnika.

Te wskazane wyżej okoliczności nakazują uznać zeznania świadka za wiarygodne tylko co do ogólnych ram czasu i miejsca zdarzeń oraz faktu udziału w nich świadka.

Świadek I. N. jest osobą najbliższą dla oskarżonych, jednak tylko z tego powodu nie można podważać wiarygodność jej zeznań. Zeznania te w powiązaniu z relacjami oskarżonych nie pozwalają jednak na jednoznaczne odtworzenie stanu faktycznego. Zeznania te są wewnętrznie sprzeczne, co jest widoczne, gdy świadek opisywała szczegółowo to, co miało się wydarzyć między synem świadka P. N. a W. M.. Analiza swobodnej wypowiedzi świadka i odpowiedzi na pytania pozwala stwierdzić, że świadek nie ustrzegła się sprzeczności co do miejsca i chronologii poszczególnych zachowań. Nie wiadomo, czy oskarżony miał otrzymać uderzenie wewnątrz ciągnika, nie wiadomo, w jaki sposób i dlaczego oskarżony tam się dostał, gdyż te okoliczności były przez świadka bagatelizowane, nie wiadomo też, czy jednak do zadania uderzenia bądź kopnięcia nie doszło już na zewnątrz. Z zeznań świadka nie wynika w ogóle, w jaki sposób obrażenia odniósł W. M., a przecież obrażenia łuku brwiowego były nader widoczne, zważywszy choćby na ślady krwi na twarzy. Również zestawienie zeznań świadka z relacjami oskarżonych i pozostałych świadków pozwala stwierdzić, że relacje te są odmienne, a odmienność ta nie wynika wyłącznie z odmiennej zdolności do percepcji świadka. Nie ulega wątpliwości, że świadek nie była obecna od początku zdarzenia, co oznacza, że wiedzę o zajściu czerpała od członków najbliższej rodziny, jednak relacje nie okazały się spójne.

Już na marginesie należy odnotować, że świadek miała tylko ogólne pojęcie o karalności męża, nie wiedziała za jakie przestępstwo, twierdziła, że miał „coś w zawieszeniu”, tymczasem analiza wyroku Sądu Rejonowego w Słupsku w sprawie XIV K 912/12, załączonego do akt sprawy (k. 341) prowadzi do wniosku, że oskarżony J. N. został skazany za przestępstwo znęcania się nad żoną I. N., kwalifikowane z art. 207 § 1 k.k., zaś proces przed sądem pierwszej instancji trwał bez mała rok, a zatem trudno przyjmować, że świadek nie dysponowała w tym zakresie żadnymi bliższymi informacjami, zwłaszcza, że występowała w tym procesie w roli osoby pokrzywdzonej, chyba żeby przyjąć, że świadek zmierzała do przedstawienia oskarżonych w dobrym świetle i zatajenia okoliczności dla nich niekorzystnych. Wniosek taki uznać należy za uzasadniony także w świetle pozostałych wypowiedzi świadka, gdy świadek pomijała bądź bagatelizowała inne okoliczności dla oskarżonych niekorzystne. Motywację świadka można uznać za psychologicznie zrozumiałą, skoro rzecz dotyczyła osób dla świadka najbliższych, świadek zresztą nie kryła swych emocji powołując się choćby na obrażenia, jakich doznał syn. Powyższe nie może jednak zwalniać z oceny wiarygodności zeznań świadka, które zważywszy na wskazane wyżej okoliczności należy traktować z dużą ostrożnością i uznać za wiarygodne tylko co do ogólnych, bezspornych okoliczności zdarzenia.

Pozostały materiał dowodowy nie był kwestionowany przez strony, także sąd z urzędu nie znalazł podstaw, by podważać jego wiarygodność.

Zebrany materiał dowodowy i jego wymowa przemawiają za przyjęciem, że oskarżony J. N. wypełnił swoim zachowaniem, w sposób zawiniony, znamiona występków:

- z art. 222 § 1 k.k., art. 224 § 2 k.k. i art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w sposób opisany w punkcie 1 części wstępnej wyroku;

- z art. 191 § 1 k.k. w sposób opisany w punkcie 2 części wstępnej wyroku;

- ciągu przestępstw z art. 190 § 1 k.k. w sposób opisany w punktach 3 i 5 części wstępnej wyroku oraz w punkcie III wyroku;

- z art. 158 § 1 k.k. w sposób opisany w punkcie 4 części wstępnej wyroku.

Nadto zebrany materiał dowodowy i jego wymowa przemawiają za przyjęciem, że oskarżony P. N. wypełnił swoim zachowaniem, w sposób zawiniony, znamiona występków:

- z art. 222 § 1 k.k., art. 224 § 2 k.k. i art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w sposób opisany w punkcie 6 części wstępnej wyroku;

- z art. 190 § 1 k.k. w sposób opisany w punkcie 7 części wstępnej wyroku oraz w punkcie IX wyroku;

- z art. 158 § 1 k.k. w sposób opisany w punkcie 8 części wstępnej wyroku;

- z art. 157 § 2 k.k. i art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w sposób opisany w punkcie 9 części wstępnej wyroku.

G. N. wypełnił swoim zachowaniem, w sposób zawiniony, znamiona występków:

- z art. 191 § 1 k.k. w sposób opisany w punkcie 10 części wstępnej wyroku oraz w punkcie XVI wyroku;

- z art. 288 § 1 k.k. w sposób opisany w punkcie XVII wyroku.

Przyjęcie sprawstwa oskarżonych w zakresie zarzucanych i przypisanych im czynów wynika z analizy materiału dowodowego. Nadto obecność oskarżonych na terenie przedmiotowej działki w obu wymienionych w zarzutach dniach uznać należy za niezrozumiałą, skoro, jak twierdzili zgodnie, a co jest rzeczą bezsporną, to Agencja (...) była właścicielem działki, zaś to inna osoba, a nie oskarżeni, była bezumownym użytkownikiem, jednak nie brała udziału w zdarzeniach, a czynili to, i to w sposób energiczny, oskarżeni. Nie można więc dopatrywać się po stronie oskarżonych z tego powodu, że mieli działać na rzecz innej osoby, jak się okazało, niezainteresowanej sprawą, okoliczności wpływających na zawinienie i jego stopień. Nie można zatem dla usprawiedliwienia swego działania odwoływać się do właściwych przepisów k.c. regulujących ochronę posiadania, skoro to nie oskarżeni byli w posiadaniu działki, lecz, co wskazano wyżej, inna osoba, która jednak nie podjęła kroków podobnych do tych, które podjęli oskarżeni. Zresztą nie sposób nie zauważyć, że działanie oskarżonych wykraczało daleko poza działanie przewidziane w k.c.

Nie wiadomo też, na czym opierają oskarżeni swe przekonanie o niezasadności działań podjętych przez Policję, skoro to oskarżeni podjęli działania w postaci przemocy przeciwko osobie, zarówno w czasie zdarzenia z dnia 13 maja (oskarżeni J. N. i P. N.), jak i 22 maja 2014 r., ale też zainicjowali (oskarżony G. N.) działanie zmierzające do zmuszenia kierującego ciągnikiem wynajętym przez Agencję, W. M., do określonego zachowania, by następnie doprowadzić do użycia przemocy wobec osoby. Nie można zgodzić się z twierdzeniem, że to W. M. zainicjował użycie przemocy w sytuacji, gdy to oskarżony P. N., prezentując nader agresywną postawę, wtargnął do ciągnika W. M. i użył przemocy jako pierwszy. Co do użycia pałek przez funkcjonariuszy policji nie ma zgodności między oskarżonymi, ale też świadkami obrony, z których część zaprzeczała, by taki fakt miał miejsce. Brak jest też podstaw do przyjęcia, że nie złożono wniosku o ściganie o czyn z art. 190 § 1 k.k., gdyż do przeciwnego wniosku prowadzi analiza akt sprawy. Nie ma też mowy o tym, by nie doszło do wzbudzenia u pokrzywdzonych groźbami uzasadnionych obaw ich spełnienia, skoro przekonują o tym nader obrazowe relacje pokrzywdzonych, dotyczące ściśle przedmiotowych zdarzeń, ale też okoliczności nie związanych z nimi bezpośrednio. Trzeba mieć na uwadze okoliczności popełnienia czynów, stopień prezentowanej agresji, a także informacje o tym, że niektóre osoby poszukiwane przez Agencję do wykonania tej pracy odmawiały ze względu na osoby oskarżonych, co wynika wprost z zeznań pracownika Agencji (...).

Odnośnie poczynienia ustaleń co do skutku czynu z art. 158 § 1 k.k. na szkodę K. S. należy stwierdzić, że działanie oskarżonych naraziło pokrzywdzonego na niebezpieczeństwo wystąpienia skutku określonego w art. 157 § 1 k.k. Wiarygodne w tym zakresie były zeznania pokrzywdzonego oraz opinia sądowo - lekarska. Dowody te przekonywały, że ryzyko wystąpienia skutków dalej idących było w okolicznościach sprawy rzeczywiste, a postępowanie oskarżonych stanowiło realne zagrożenie dla zdrowia pokrzywdzonego. Mając na uwadze względy doświadczenia życiowego należy podkreślić, że kilkukrotne kopnięcia w krocze wiążą się z możliwością nastąpienia skutków, o jakich mowa w art. 158 § 1 k.k. Dlatego też zaistnienie wszystkich przesłanek występku z art. 158 § 1 k.k. nie mogło budzić wątpliwości. Znamienne jest z kolei to, że odniesienie obrażeń przez pokrzywdzonego W. M. i okoliczności ich powstania były konsekwentnie pomijane przez oskarżonych, tak jakby fakt ten nie miał w ogóle miejsca, zaś oskarżeni którzy skupili się wyłącznie na obrażeniach doznanych przez P. N..

Kwestia uszkodzenia ciągnika przez oskarżonego G. N. wynikała z analizy zebranego materiału dowodowego, oskarżony G. N. został wskazany jako sprawca. Niczego nie zmienia w tym zakresie relacja B. K., który w tych samych okolicznościach kierując innym ciągnikiem działał także w celu powstrzymania W. M., miał zatem istotny powód, by bagatelizować zdarzenie i pominąć okoliczności, które mogły okazać się również dla niego niekorzystne. Z opisu czynu zarzucanego oskarżonemu należało wyeliminować uszkodzenie błotnika, gdyż ta okoliczność, tj. uszkodzenie błotnika w wyniku tego konkretnego zdarzenia, nie została przyznana w sposób pewny przez kierowcę i właściciela ciągnika. Nadto analiza zdjęć uszkodzeń ciągnika prowadzi do wniosku, do którego przyjęcia nie są zresztą wymagane wiadomości specjalne, że nie mogły one powstać w wyniku kopania bądź skakania po błotniku (k. 21-24). Skądinąd uszkodzenie szyby nie wzbudza wątpliwości co do sposobu jego powstania.

Nie ma żadnych okoliczności wyłączających winę oskarżonych w zakresie czynów im przypisanych. Oskarżeni są osobami dorosłymi, sprawnymi intelektualnie, zdolnymi do rozpoznania znaczenia swych czynów i pokierowania swoim postępowaniem.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się przesłankami określonymi w rozdziale VI Kodeksu karnego, w szczególności dyrektywami art. 53 i 58 k.k., biorąc pod uwagę tak okoliczności łagodzące, jak i obciążające oskarżonych.

W odniesieniu do oskarżonego J. N. Sąd jako okoliczność łagodzącą wziął pod uwagę właściwości i warunki osobiste oskarżonego, który pracuje, prowadzi wspólnie z rodziną gospodarstwo rolne.

Do okoliczności obciążających należało zaliczyć fakt, że już przed popełnieniem zarzucanych mu czynów dopuścił się popełnienia przestępstw podobnych. Jeden wyrok zapadł i uprawomocnił się uprzednio, drugi zaś wyrok zapadł już po popełnieniu czynów będących przedmiotem tego postępowania. Trzeba też zwrócić uwagę na sposób działania oskarżonego, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, członkami rodziny, w sposób cechujący się znacznym stopniem agresji i wulgarności.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że karą najbardziej adekwatną do znacznego stopnia winy i szkodliwości społecznej czynów jest kara ograniczenia wolności, a zatem mimo wszystkich okoliczności obciążających nie najsurowsza z katalogu kar i na podstawie powołanych w wyroku przepisów wymierzył oskarżonemu odpowiednio kary 4, 4, 6 i 5 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania w tym czasie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym.

Kary ograniczenia wolności we wszystkich przypadkach pozostają w dolnych granicach zagrożenia ustawowego.

Wobec zaistnienia wobec oskarżonego warunków do orzeczenia kary łącznej, z uwzględnieniem wskazanych wyżej okoliczności wpływających na wymiar kar jednostkowych pozbawienia wolności, przy zastosowaniu zasady asperacji, wymierzono oskarżonemu na podstawie art. 91 § 2 k.k. karę łączną roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania w tym czasie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie. Kara ta jest wyższa od najwyższej z kar jednostkowych i niższa od sumy tych kar. Podstawą takiego rozstrzygnięcia był bliski związek czasowy między zbiegającymi się przestępstwami, z drugiej strony ich niejednorodność rodzajowa.

W odniesieniu do oskarżonego P. N. Sąd jako okoliczność łagodzącą wziął pod uwagę również właściwości i warunki osobiste oskarżonego, który wspólnie z ojcem prowadzi gospodarstwo rolne.

Do okoliczności obciążających należało zaliczyć fakt, że oskarżony dopuścił się uprzednio popełnienia przestępstwa podobnego, za które skazany został prawomocnie na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania już po popełnieniu czynów będących przedmiotem tego postępowania. Również trzeba zwrócić na sposób działania oskarżonego, wspólnie z członkami rodziny, w sposób cechujący się znacznym stopniem agresji i wulgarności.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że karą najbardziej adekwatną do znacznego stopnia winy i szkodliwości społecznej czynów jest kara ograniczenia wolności, a zatem mimo wszystkich okoliczności obciążających nie najsurowsza z katalogu kar i na podstawie powołanych w wyroku przepisów wymierzył oskarżonemu odpowiednio kary 4, 4, 5 i 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania w tym czasie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym.

Kary ograniczenia wolności we wszystkich przypadkach pozostają w dolnych granicach zagrożenia ustawowego.

Wobec zaistnienia wobec oskarżonego warunków do orzeczenia kary łącznej, z uwzględnieniem wskazanych wyżej okoliczności wpływających na wymiar kar jednostkowych pozbawienia wolności, przy zastosowaniu zasady asperacji, wymierzono oskarżonemu na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 3 k.k. karę łączną roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania w tym czasie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie. Kara ta jest wyższa od najwyższej z kar jednostkowych i niższa od sumy tych kar. Podstawą takiego rozstrzygnięcia był bliski związek czasowy między zbiegającymi się przestępstwami, z drugiej strony ich niejednorodność rodzajowa.

W odniesieniu do oskarżonego G. N. Sąd jako okoliczność łagodzącą wziął pod uwagę również właściwości i warunki osobiste oskarżonego, który wspólnie z ojcem prowadzi gospodarstwo rolne.

Do okoliczności obciążających należało zaliczyć fakt, że oskarżony dopuścił się uprzednio popełnienia przestępstwa podobnego, za które skazany został prawomocnie na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania już po popełnieniu czynów będących przedmiotem tego postępowania. Również trzeba zwrócić na sposób działania oskarżonego, wspólnie z członkami rodziny, w sposób cechujący się znacznym stopniem agresji.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że karą najbardziej adekwatną do znacznego stopnia winy i szkodliwości społecznej czynów jest kara ograniczenia wolności, a zatem mimo wszystkich okoliczności obciążających nie najsurowsza z katalogu kar i na podstawie powołanych w wyroku przepisów wymierzył oskarżonemu odpowiednio kary 4 i 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania w tym czasie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym.

Kary ograniczenia wolności we wszystkich przypadkach pozostają w dolnych granicach zagrożenia ustawowego.

Wobec zaistnienia wobec oskarżonego warunków do orzeczenia kary łącznej, z uwzględnieniem wskazanych wyżej okoliczności wpływających na wymiar kar jednostkowych pozbawienia wolności, przy zastosowaniu zasady asperacji, wymierzono oskarżonemu na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 3 k.k. karę łączną 8 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania w tym czasie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie. Kara ta jest wyższa od najwyższej z kar jednostkowych i niższa od sumy tych kar. Podstawą takiego rozstrzygnięcia był bliski związek czasowy między zbiegającymi się przestępstwami, z drugiej strony ich odmienność rodzajowa.

Kary te winny być dla oskarżonych dolegliwe, by spełnić stawiane przed nimi cele, lecz nie nadmiernie. W ocenie Sądu kary takiego rodzaju i w tym wymiarze są adekwatne, w tym zakresie w pełni odpowiadają wskazanej w art. 53 § 1 k.k. zasadzie prewencji indywidualnej oraz czynią zadość potrzebom prewencji generalnej.

Aby wzmocnić wychowawczy charakter kary oraz z uwagi na konieczność realizacji kompensacyjnej funkcji kary zasadne było orzeczenie w punktach V i XI wyroku na podstawie art. 46 § 2 k.k. nawiązek w wysokości po 500 złotych od oskarżonych J. N. i P. N. na rzecz pokrzywdzonego K. S., a jej wysokość uwzględnia doznaną przez pokrzywdzonego krzywdę. Podobnie w punkcie XIII wyroku orzeczono od oskarżonego P. N. na rzecz pokrzywdzonego W. M. nawiązkę w kwocie 1.000 zł za doznaną krzywdę.

W punkcie XVIII wyroku orzeczono na podstawie art. 46 § 1 k.k. o obowiązku naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonego A. S. (1), uwzględniając faktycznie wyrządzoną szkodę.

W punktach VII i XV wyroku rozstrzygnięto o zaliczeniu okresu zatrzymania oskarżonych J. N. i P. N. na poczet orzeczonych wobec nich kar ograniczenia wolności.

Zważywszy na rodzaj orzeczonych wobec oskarżonych kar, orzeczenie nawiązki i obowiązku naprawienia szkody (pkt V, XI, XIII, XVIII wyroku) należało zgodnie z art. 4 § 1 k.k. zastosować przepisy obowiązujące w czasie popełnienia zarzucanych oskarżonemu czynów. Zgodnie z przepisem art. 34 § 1 k.k. obowiązującym poprzednio kara ograniczenia wolności trwa najdłużej 12 miesięcy, zaś obecnie – 2 lata, a zmiana ta bezpośrednio wpływa na wymiar kary. Nadto nie bez znaczenia pozostawała kwestia orzeczenia obowiązku naprawienia szkody na podstawie art. 46 § 1 k.k. w brzmieniu dotychczasowym, a zatem bez odsetek ustawowych oraz nawiązki, której górną granicę obecnie podniesiono z kwoty 100.000 zł do 200.000 zł, na co wskazuje analiza art. 46 § 2 k.k. oraz art. 48 k.k. w brzmieniu poprzednio oraz obecnie obowiązującym.

O kosztach sądowych rozstrzygnięto na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt 3 i ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, obciążając oskarżonych opłatą od kar ograniczenia wolności, a na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolniono oskarżonych z kosztów sądowych w pozostałym zakresie mając na uwadze przeciętną aktualną sytuację majątkową oskarżonych.