Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 maja 2016 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSO Anna Łaszczych

Sędziowie SO Ryszard Warda

SO Magdalena Dąbrowska (spr.)

Protokolant Anna Nierubiec

w obecności Prokuratora Tomasza Mierzejewskiego

po rozpoznaniu w dniu 10 maja 2016 r.

sprawy przeciwko D. P.

oskarżonemu o przestępstwo z art. 177§1 k.k. w zw. z art. 178§1 k.k.

z powodu apelacji obrońcy oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrołęce z dnia 26 listopada 2015r. w sprawie IIK 642/14

orzeka:

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 470 (czterysta siedemdziesiąt) złotych, w tym 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty za II instancję;

Sygn. akt II Ka 137/16

UZASADNIENIE

Prokuratura Rejonowa w Ostrołęce oskarżyła D. P. o to, że:

I.  w dniu 13 lipca 2014 roku około godz. 0:35 na trasie (...)w miejscowości S. gmina Ł. umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym art. 19 ust. 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawa o ruchu drogowym w ten sposób, że będąc w stanie nietrzeźwości tj. I- 0,75 mg/l, II- 0,67 mg/l , III 0,65 mg/l; IV- 0,55 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, kierując samochodem marki S. (...) o nr rej. (...) po drodze publicznej, nie dostosowując prędkości do panujących na drodze warunków na łuku drogi w prawo stracił panowanie nad pojazdem w skutek czego zjechał do przydrożnego rowu. W wyniku zdarzenia pasażer pojazdu S. C. doznał obrażeń ciała w postaci złamania obojczyka prawego, stłuczenia wątroby, powierzchownego urazu głowy oraz otarcia naskórka na obu podudziach, co spowodowało naruszenie czynności narządów na okres powyżej 7 dni w myśl art. 157 § 1 k.k.

tj. o czyn z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k.

II.  w okresie czasu od 12 lipca 2014 roku do 13 lipca 2014 roku godz. 0:35 na trasie D. – Z. – S. kierował samochodem marki S. (...) po drodze publicznej, będąc w stanie nietrzeźwości tj. I – 0,75 mg/l, II- 0,67 mg/l , III- 0,65 mg/l , IV- 0,55 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Ostrołęce wyrokiem z dnia 26 listopada 2015 roku w sprawie II K 642/14 orzekł:

I.  oskarżonego D. P. w ramach zarzucanego mu w pkt. 1 aktu oskarżenia czynu uznał za winnego tego że: w nocy 13 lipca 2014 roku w miejscowości S. gmina Ł., kierując samochodem osobowym marki S. (...) o nr rej. (...), poruszając się drogą wojewódzką nr (...) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierował wyżej wymienionym pojazdem w stanie nietrzeźwości, w wyniku czego spowodował nieumyślnie wypadek drogowy polegający na tym, że na łuku drogi stracił panowanie nad pojazdem i zjechał do przydrożnego rowu, w efekcie czego pasażer kierowanego przez niego pojazdu S. C. doznał obrażeń ciała w postaci złamania obojczyka prawego, stłuczenia wątroby, powierzchownego urazu głowy i otarcia naskórka na obu podudziach, które spowodowały naruszenie czynności narządu ciała na czas powyżej dni 7 w rozumieniu art. 157 § 1 k.k. tj. czynu z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. i za to z mocy art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

II.  na mocy art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych określając czas jego trwania na okres 3 (trzech) lat;

III.  oskarżonego D. P. w ramach zarzucanego mu w pkt. 2 aktu oskarżenia czynu uznał za winnego tego że: w nocy z 12 na 13 lipca 2014 roku na trasie D. – Z. – S. prowadził samochód osobowy marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) po drodze publicznej będąc w stanie nietrzeźwości ( wyniki badań: I : 0,75 mg/l, II – 0,67 mg/l, III – 0,65 mg/l, III – 0,65 mg/l, IV – 0,55 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu tj. czynu z art. 178 a § 1 k.k. i za czyn ten z mocy art. 178 a § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazał go na karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na mocy art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych określając czas jego trwania na okres 2 (dwóch) lat;

V.  na mocy art. 85 k.k. , art. 86 § 1 k.k. wymierzone D. P. kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył oskarżonemu karę łączną 1 (jednego ) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

VI.  na mocy art. 69 § 1 i § 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu na okres próby wynoszący 4 (cztery ) lata;

VII.  na mocy art. 71 § 1 k.k. orzekł od oskarżonego 100 (sto) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 15 (piętnastu) złotych;

VIII.  na mocy art. 90 § 2 k.k. w zw. z art. 85 k.k. i art. 86 k.k. wymierzone oskarżonemu środki karne w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych połączył i wymierzył łączny zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych określając czas jego trwania na okres 4 (czerech) lat i na mocy art. 63 § 2 k.k. na poczet orzeczonego zakazu zaliczył okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 13 lipca 2014 roku;

IX.  na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet kary grzywny zaliczył okres zatrzymania oskarżonego w wymiarze 2 dni tj. od 13 lipca 2014 roku godzina 01:00 do 14 lipca 2014 roku godzina 15:00, przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny dwóm dziennym stawkom grzywny;

X.  zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 450 złotych oraz kwotę 243 złote tytułem pozostałych kosztów postępowania;

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonego zaskarżając wyrok w całości, wyrokowi zarzucił:

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na stwierdzeniu, że oskarżony D. P. dopuścił się czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, mimo poważnych wątpliwości w tym względzie wynikających z zeznań świadków: A. P., S. C., T. Ż., G. K. jak i wyjaśnień oskarżonego.

W konkluzji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wniesiona przez obrońcę oskarżonego jest bezzasadna w stopniu oczywistym i nie zasługuje na uwzględnienie.

Odnosząc się do sformułowanych w apelacji zarzutów zauważyć należy, że prawidłowość rozstrzygnięcia sprawy zależy od należytego wywiązania się przez sąd I instancji z nałożonych przepisami postępowania karnego obowiązków. Do podstawowych, a zarazem najważniejszych obowiązków zaliczyć w szczególności wypada przeprowadzenie wszelkich dowodów pozwalających na ustalenie prawdy materialnej oraz potrzebnych do wyjaśnienia istotnych okoliczności dla rozstrzygnięcia o winie osoby oskarżonej. Kolejny z obowiązków sprowadza się do prawidłowej oceny całokształtu powyższych okoliczności, gdyż podstawę wyroku może stanowić jedynie całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, przy czym w uzasadnieniu wyroku sąd ma obowiązek wskazać, jakie fakty uznał za udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Na sądzie orzekającym ciąży również obowiązek badania i uwzględniania w toku procesu okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego, a korzystając z prawa swobodnej oceny dowodów, przekonanie co do winy w zakresie przypisanych czynów, powinien logicznie i przekonywująco uzasadnić.

Sąd Rejonowy nie uchybił żadnemu ze wskazanych obowiązków związanych z postępowaniem dowodowym i oceną dowodów. Stwierdzić bowiem należy, iż sąd orzekający po prawidłowym przeprowadzeniu przewodu sądowego, poddał zgromadzony materiał dowodowy wnikliwej analizie, a tok rozumowania związany z jego oceną zaprezentował w klarownym, wyczerpującym i przekonywującym uzasadnieniu.

Obrońca jako zarzut odnośnie rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego podnosi błąd w ustaleniach faktycznych.

Sąd Okręgowy uznał zarzut błędu w ustaleniach faktycznych za niezasadny.

Przypomnieć należy, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego zarzut błędu w ustaleniach faktycznych zasługuje na uwzględnienie jedynie, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania.

W realiach przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, że do sytuacji takiej nie doszło. Przedstawione w uzasadnieniu sądu rozumowanie jest prawidłowe, logiczne, zgodne z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. W oparciu o całość zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a nie jego fragmenty. Z kolei uzasadnienie apelacji w tym zakresie stanowi tylko i wyłącznie polemikę z ustaleniami sądu.

Obrońca uzasadniając wywiedziony zarzut wskazuje, że oskarżony, który w pierwszych wyjaśnieniach przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu odwołał te wyjaśnienia stwierdzając, że złożył je w sytuacji przymusu psychicznego. Dalej obrońca podaje, że świadek P. zeznał, że widział jak 12 lipca 2014 roku samochodem kierował S. C.. Z kolei S. C. odwołał swoje wcześniejsze zeznania, w których wskazywał, że samochodem kierował D. P.. Podał, że to on kierował samochodem. Nadto jak twierdzi obrońca żaden ze świadków, którzy przyjechali na miejsce zdarzenia nie rozpoznał oskarżonego jako kierującego.

Do wszystkich wyżej wskazanych okoliczności odniósł się sąd oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy.

Sąd dał wiarę pierwszym wyjaśnieniom oskarżonego i pierwszym zeznaniom świadka S. C.. Wówczas były spójne, jasne i logiczne, nie budziły żadnych wątpliwości. Później zarówno oskarżony jak i świadek zmienili treść swoich zeznań. Sąd starał się wyjaśnić dlaczego. Sąd przesłuchał świadka K. K., która przesłuchiwała oskarżonego. Świadek zaprzeczyła wyjaśnieniom oskarżonego. Świadek podała, że myślała przed przesłuchaniem, że oskarżony się nie przyzna, ale przyznał się, z własnej inicjatywy dał do siebie numer telefonu jakby potrzebne było kolejne przesłuchanie. Świadek kategorycznie zaprzeczyła, aby oskarżony był do czegokolwiek zmuszany.

Sąd dokonał również drobiazgowej oceny zeznań świadka S. C. i słusznie uznał je za niewiarygodne w części w jakiej stwierdził, że to on kierował samochodem. Słusznie sąd wskazał, że zeznania te są nielogiczne. Chociażby w kontekście zeznań świadka G. K., który powiedział jasno, że wyciągał pasażera z samochodu, opisał jego obrażenia, które są zbieżne z obrażeniami doznanym przez świadka S. C.. Świadek G. K. dokładnie opisał okoliczności zdarzenia jakie zastał na miejscu zdarzenia. Podał, że osoba stojąca na zewnątrz mówiła do niego aby załatwił trzeciego kierowcę, świadczy to jednoczenie o chęci zatajenia informacji w zakresie kto prowadził pojazd. Wprawdzie świadek G. K. nie wskazał jednoznacznie oskarżonego jako kierującego, ale z opisu konkretnych osób i okoliczności zdarzenia, wątpliwości odnośnie kierującego nie ma. Z kolei świadek T. Ż. nie widział kto prowadził pojazd, bo opuścił ognisko przed wyjazdem oskarżonego i pokrzywdzonego. Mówił o tym, że S. C. coś w szpitalu bredził, co jest niespójne z zeznaniami policjanta, który w tym samym dniu i czasie był w szpitalu i przesłuchiwał S. C.. Słusznie w tych okolicznościach sąd ocenił zeznania świadka A. P. jako niewiarygodne.

W ocenie Sądu Okręgowego sąd I instancji dokonał oceny całokształtu materiału dowodowego i w oparciu o taki materiał dowodowy poczynił jednoznaczne, nie budzące żadnych wątpliwości ustalenia faktyczne.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 636 k.p.k.