Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

09 grudnia 2015 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu w VIII. Wydziale Cywilnym

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Agata Cieśla

Protokolant Aleksandra Klepacz

po rozpoznaniu na rozprawie 01 grudnia 2015 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa K. G.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda K. G. kwotę 1.266,88 zł (tysiąc dwieście sześćdziesiąt sześć złotych osiemdziesiąt osiem groszy) wraz z ustawowymi odsetkami od 23 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala dalej idące powództwo;

III.  umarza postępowanie w części, to jest w zakresie cofniętego pozwu;

IV.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 227 zł tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 180 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego;

V.  nakazuje stronie pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu kwotę 747,80 zł tytułem wydatków na opinię biegłego poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sygn. akt VIII C 1153/14

UZASADNIENIE

Pozwem z 23 kwietnia 2014 r. K. G. wniósł o zasądzenie od strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 1.512,08 zł wraz ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

Uzasadniając żądanie powód wskazał, że 24 lutego 2014 r. we W. miała miejsce kolizja drogowa, w wyniku której uszkodzeniu uległ stanowiący własność powoda samochód F. o numerze rejestracyjnym (...). Sprawca zdarzenia w chwili kolizji miał zawartą umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych ze stroną pozwaną (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W.. Strona pozwana uznała swoją odpowiedzialność za szkodę i wypłaciła powodowi część należnego odszkodowania w kwocie 1.058,61 zł. Pismem z 13 marca 2014 r. powód odwołał się od stanowiska strony pozwanej, zarzucając zaniżenie wysokości należnego odszkodowania i powołując się na kosztorys sporządzony na swoje zlecenie przez mgr inż. D. S.. W odpowiedzi strona pozwana podtrzymała swoje stanowisko, jednocześnie informując, że kwota odszkodowania może ulec zwiększeniu po przedstawieniu faktur naprawy pojazdu. Żądaniem pozwu objęta jest kwota 1.262,08 zł stanowiąca pozostałą część odszkodowania za powstałą szkodę oraz kwota 250 zł tytułem kosztu sporządzenia kosztorysu naprawy pojazdu. Powód wskazał, że koszt naprawy pojazdu ustalony przez stronę pozwaną w postępowaniu likwidacyjnym przewiduje użycie tzw. zamienników (części alternatywnych), natomiast powód nie wyraził zgody na zastępowanie uprzednio występujących części oryginalnych częściami alternatywnymi, zatem wydatki niezbędne do naprawy pojazdu, w ocenie powoda, muszą obejmować koszt części oryginalnych. Nadto powód podniósł, iż brak jest podstaw do uzależnienia wypłaty należnego odszkodowania od udokumentowania kosztów naprawy pojazdu fakturami za naprawę czy też fakturami zakupowymi.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym 28 kwietnia 2014 r. referendarz sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu w VIII. Wydziale Cywilnym nakazał stronie pozwanej zapłacić na rzecz powoda kwotę żądana pozwem wraz ustawowymi odsetkami oraz kosztami procesu ( k. 28).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty (k. 30-31) strona pozwana (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W., zaskarżając powyższy nakaz zapłaty w całości, wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Strona pozwana przyznała, iż jest co do zasady zobowiązana do naprawienia szkody powstałej w samochodzie powoda wskutek kolizji drogowej z 24 lutego 2014 r., a podstawą tej odpowiedzialności jest umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawarta przez stronę pozwaną ze sprawcą zdarzenia. Wskazała, że przeprowadziła postępowanie likwidacyjne, w trakcie którego ustaliła wysokość szkody i wypłaciła powodowi bezsporną kwotę odszkodowania w wysokości 1.058,61 zł. Strona pozwana podtrzymała zasadność zastosowanego sposobu likwidacji szkody, podnosząc że ceny, o których mowa w art. 363 § 2 k.c. to nie ceny maksymalne stosowane przez (...), lecz te, przy użyciu których poszkodowany może zrealizować zasadę pełnego odszkodowania. Strona pozwana wskazała, że pojazd poszkodowanego w dacie szkody miał 17 lat i bez uszczerbku dla jakości naprawy można było zastosować części alternatywne. W ocenie ubezpieczyciela, powód nie udowodnił wysokości swego żądania, a na jego poparcie złożył prywatna opinię rzeczoznawcy, która stanowi jedynie dowód na to, że osoba, która ją podpisała złożyła oświadczenie zawarte w tym dokumencie. Nadto opinia złożona przez powoda, w ocenie strony pozwanej, nie została sporządzona zgodnie z zasadami kosztorysowania szkód w pojeździe, albowiem nie zawiera kalkulacji naprawy.

Pismem z 13 lipca 2015 r. (k. 97) powód cofnął pozew ze zrzeczeniem się roszczenia w części, to jest powyżej kwoty 1.269,88 zł, domagając się zasadzenia pod strony pozwanej kwoty 1.019,88 zł tytułem pozostałej części odszkodowania za powstałą szkodę oraz kwoty 250 zł tytułem kosztu sporządzenia kosztorysu naprawy pojazdu wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu.

Postanowieniem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu VIII. Wydziału Cywilnego z 04 maja 2015 r. (k. 85) powód został zwolniony od obowiązku uiszczeni zaliczki na poczet kosztów wnioskowanej opinii biegłego.

Sąd ustalił w sprawie następujący stan faktyczny istotny dla rozstrzygnięcia:

W wyniku kolizji drogowej z 24 lutego 2014 r. doszło do uszkodzenia pojazdu marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiącego własność powoda.

Sprawca kolizji w chwili zdarzenia posiadał polisę ubezpieczeniową w zakresie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej.

dowody: okoliczność bezsporna,

akta szkody,

przesłuchanie powoda, protokół elektroniczny z 01 grudnia 2015 r.;

Odpowiedzialność za skutki powyższego zdarzenia, z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, ponosi strona pozwana (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W..

okoliczność bezsporna;

Po zgłoszeniu przez powoda szkody, strona pozwana przeprowadziła postępowanie likwidacyjne i w oparciu o kalkulację kosztów naprawy, decyzją z 10 marca 2014 r., przyznała powodowi odszkodowanie w kwocie 1.058,61 zł.

dowody: kosztorys k. 10-11,

decyzja strony pozwanej z 10.03.2014 r. k. 24,

akta szkody;

Powód zlecił wykonanie opinii technicznej określającej koszt naprawy uszkodzeń powstałych w jego pojeździe wskutek kolizji z 24 lutego 2014 r. i poniósł koszt jej wykonania w wysokości 250 zł.

dowód: ocena techniczna z 10.03.2014 r. wraz z fakturą VAT k. 17 – 23.

Pismem z 13 marca 2014 r. powód odwołał się od decyzji strony pozwanej i powołując się na wykonaną na jego zlecenie ocenę techniczną, wniósł o wypłatę w terminie 14 dni od doręczenia pisma kwoty 1.512,08 zł, na którą składa się 1.262,08 zł tytułem dalszego odszkodowania za powstałą szkodę oraz 250 zł tytułem poniesionych przez powoda kosztów sporządzenia kosztorysu naprawy pojazdu.

Strona pozwana odmówiła wypłaty powodowi dalszego odszkodowania, a także poniesionych przez niego kosztów prywatnej opinii rzeczoznawcy.

dowody: pismo powoda z 13 marca 2014 r. k. 12-23,

pismo strony pozwanej z 11 kwietnia 2014 r. k. 25;

Koszt naprawy uszkodzeń samochodu powoda marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), powstałych w wyniku kolizji z 24 lutego 2014 r., przywracający jego stan do stanu sprzed kolizji, wynosi 2.075,49 zł brutto.

Naprawa jest ekonomicznie uzasadniona.

dowody: opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej mgr inż. P. S. z kalkulacją

naprawy k. 86 – 92,

pismo biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej mgr inż. P. S. z 23.10.2015 r. k. 116.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w przeważającej części.

Powód, po cofnięciu pozwu w części ze zrzeczeniem się roszczenia, domagał się zasadzenia pod strony pozwanej kwoty 1.269,88 zł, na którą składa się kwota 1.019,88 zł tytułem pozostałej części odszkodowania za powstałą szkodę i kwota 250 zł tytułem poniesionego przez powoda kosztu sporządzenia kosztorysu naprawy pojazdu wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

W myśl art. 805 § 2 pkt 1 k.c. świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku. Ramy obowiązku odszkodowawczego ubezpieczyciela określa przepis art. 34 ust 1 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r., nr 124, poz. 1152 z późn. zm.), w myśl którego z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Zgodnie zaś z normą art. 35 powołanej ustawy ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Jak zaś stanowi art. 36 ust 1. odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Oznacza to, iż stosunek ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ma charakter akcesoryjny wobec cywilnoprawnego stosunku odszkodowawczego łączącego ubezpieczającego i poszkodowanego, zarówno co do powstania obowiązku świadczenia ubezpieczyciela, jak i w odniesieniu zakresu tego świadczenia. Należy więc, przy ustalaniu pojęcia szkody i odszkodowania stosować odpowiednio uregulowania kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem, że ubezpieczyciel obowiązany jest do naprawienia szkody tylko w formie wypłaty odpowiedniej sumy pieniężnej.

Reguły odpowiedzialności sprawcy szkody powstałej w następstwie kolizji drogowej określa art. 436 § 2 k.c., który stanowi, iż w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych – odsyła więc do unormowania zawartego w przepisie art. 415 k.c., w myśl którego ten, kto ze swojej winy wyrządził drugiemu szkodę zobowiązany jest do jej naprawienia.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy wskazać trzeba, iż bezsporne jest, że kolizja drogowa, skutkiem której uszkodzeniu uległ samochód powoda, została spowodowana zawinionym zachowaniem kierowcy pojazdu ubezpieczonego u strony pozwanej. Zatem granice odpowiedzialności pozwanego określa obowiązek odszkodowawczy sprawcy szkody, ustalony w oparciu o zasady wyrażone w art. 415 k.c.

W niniejszej sprawie poza sporem jest fakt powstania po stronie powoda szkody, jak i zakres uszkodzeń stanowiącego jego własność pojazdu marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Poza sporem pozostaje również kwestia odpowiedzialność strony pozwanej i wynikający z niej obowiązek naprawienia tej szkody.

Sporną w niniejszym postępowaniu jest natomiast wysokość szkody, a tym samym kosztów naprawy umożliwiających przywrócenie pojazdu powoda do stanu sprzed kolizji z 24 lutego 2014 r. i określona w oparciu o nie wysokość odszkodowania.

Dokonując ustaleń stanu faktycznego w tym zakresie, Sąd oparł się na dowodzie z opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej, wyceny wartości oraz kosztów i jakości naprawy pojazdów samochodowych mgr inż. P. S., który, wykorzystując swoje wieloletnie doświadczenie zawodowe oraz wiedzę fachową, w zakresie zaś obliczeń korzystając z systemu A. , zgodnie z technologią naprawy producenta, właściwą czasochłonnością napraw i zastosowaniem części oryginalnych producenta samochodu, dokonał kalkulacji kosztów naprawy samochodu powoda .

W swej opinii biegły sądowy mgr inż. P. S. określił łączny koszt naprawy uszkodzeń samochodu powoda marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), powstałych w wyniku kolizji z 24 lutego 2014 r., z zastosowaniem do naprawy nowych, oryginalnych części i zgodnie z technologią naprawy producenta, na kwotę 2.075,49 zł brutto, przy czym wskazał, że naprawa jest ekonomicznie uzasadniona.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę, iż w opinii (na stronie 1. opinii) została mylnie wskazana kwota 2.078,49 zł jako koszt naprawy pojazdu powoda, bowiem zgodnie ze sprostowaniem dokonanym pismem z 23 października 2015 r. (k. 116) koszt niezbędny przywracający stan pojazdu o numerze rejestracyjnym (...) do stanu sprzed kolizji wynosi 2.075,49 zł, co wynika także z kalkulacji naprawy (k. 90-92).

Żadna ze stron nie kwestionowała opinii biegłego sądowego mgr inż. P. S.. W ocenie Sądu ustalenia i wnioski opinii biegłego są logicznie i przekonująco uzasadnione, stanowiąc wartościowy, całościowy i wystarczający dowód w sprawie w zakresie ustalenia kosztów naprawy pojazdu powoda.

W tym miejscu wskazać należy, że do powoda należał wybór sposobu naprawienia szkody, zaś odpowiedzialność ubezpieczyciela – strony pozwanej wyrażała się obowiązkiem wypłaty poszkodowanemu określonej sumy pieniężnej. Powód konstruował swoje roszczenie w oparciu o przedłożoną prywatną opinię, nie zaś w oparciu o faktyczne poniesione koszty naprawy. W tym miejscu przypomnienia wymaga, iż roszczenie o świadczenie należne od zakładu ubezpieczeń, w ramach ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego, jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została dokonana czy też nie (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 16 maja 2002 r., sygn. akt V CKN 1273/00, Lex numer 55515).

Uprawnienie powoda do wyboru naprawienia szkody poprzez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej oparte jest na art. 363 k.p.c. i nie było kwestionowane przez stronę pozwaną. Sąd zaznacza, że w orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, że gdy przypisuje się zobowiązanemu powinność świadczenia umożliwiającego wyremontowanie samochodu, czyni się to z zastrzeżeniem, że chodzi o koszty celowe, ekonomicznie uzasadnione. Przyjmując, że do uzasadnionych wydatków związanych z naprawą używanego samochodu należy zaliczyć koszt nowych części (jeżeli ich użycie było konieczne do naprawy), Sąd Najwyższy stwierdził jednocześnie, że poszkodowanemu należy zwrócić "wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki" ( por. wyrok z 20 października 1972 r., II CR 425/72, OSNCP 1973, nr 6, poz. 111). Jednocześnie Sąd rozpatrujący niniejszą sprawę podziela argumentację Sądu Najwyższego, wyrażoną w wyroku z 25 kwietnia 2002 r. (I CKN 1466/99), iż ubezpieczony nabywając części samochodowe nie ma obowiązku poszukiwać sprzedawcy oferującego je najtaniej oraz pogląd zawarty w uchwale składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 12 kwietnia 2012 r. (III CZP 80/11), zgodnie z którą użycie części nieoryginalnych nie prowadzi do pełnej restytucji ze względu na generalnie niższą, a każdym razie niepewną jakość takich części i związane z nimi ryzyka.

W konsekwencji powyższych ustaleń, skoro wartość szkody poniesionej przez powoda, spowodowanej w jego pojeździe wskutek kolizji z 24 lutego 2014 r., wynosi 2.075,49 zł brutto, na poczet tak ustalonego odszkodowania Sąd zaliczył kwotę 1.058,61 zł wypłaconą powodowi przez stronę pozwaną w wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego. Mając na uwadze powyższe, uznać należało, że powództwo w zakresie żądania odszkodowania z tytułu uszkodzenia pojazdu zasługiwało na uwzględnienie co do kwoty 1.016,88 zł (2.075,49 zł – 1.058,61 zł), co znalazło odzwierciedlenie w punkcie I. sentencji wyroku. Dalej idące żądanie powoda w tym zakresie było nieuzasadnione i podlegało oddaleniu, o czym orzeczono w punkcie II. sentencji wyroku.

Żądaniem pozwu objęte również było roszczenie zasądzenia na rzecz powoda kwoty 250 zł tytułem poniesionego przez niego kosztu sporządzenia kosztorysu naprawy przedmiotowego pojazdu. Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z 18 maja 2004 ( III CZP 24/04) odszkodowanie przysługujące z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów może - stosownie do okoliczności sprawy - obejmować także koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego. W orzecznictwie utrwalony jest pogląd, że koszty poniesione przez poszkodowanego tytułem sporządzenia prywatnej opinii (kosztorysu) są zasadne w sytuacji, gdy pozwane towarzystwo odmawia zaspokojenia roszczenia poszkodowanego, który decyduje się następnie w celu obrony swoich uzasadnionych interesów na wykonanie prywatnej opinii (por. wyrok Sądu Rejonowego w Koninie z 14 października 2008 r., sygn. akt I C 283/08). W okolicznościach rozpatrywanej sprawy, w ocenie Sądu, koszt 250 zł poniesiony przez powoda za sporządzenie kosztorysu wykonanego na jego zlecenie przez D. S. był uzasadniony. Powód zlecił bowiem sporządzenie opinii technicznej i przedstawił ją stronie pozwanej jeszcze w toku postępowania likwidacyjnego, celem podjęcia rzeczowej i opartej na wiedzy fachowej polemiki z ustaleniami poczynionymi przez rzeczoznawcę strony pozwanej. Strona pozwana uznała dalsze roszczenia powoda za bezzasadne, jednak mając na względzie wynik niniejszego postępowania, roszczenie powoda jest jednak uzasadnione w przeważającej części, zaś wysokość kosztów naprawy pojazdu powoda określona w oparciu o opinię biegłego sądowego jest zbliżona do wskazanej w prywatnej opinii technicznej. Tym samym poniesiony przez powoda koszt sporządzenia prywatnej opinii należało ocenić jako celowy dla dochodzenia jego uzasadnionych praw.

Odnosząc się do żądania zasądzenia odsetek ustawowych wskazać należy, iż zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 481 § 1 k.p.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia. W myśl § 2 cytowanego przepisu jeżeli stopa odsetek nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Z kolei w myśl art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie dni trzydziestu, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1 (§ 2 art. 817 k.c.).

Jak wynika z analizy akt szkody i ustalonego w sprawie stanu faktycznego, powód zgłosił pozwanemu ubezpieczycielowi szkodę, który przyznał bezsporną cześć świadczenia decyzją z 10 marca 2014 r., zaś żądanie powoda zapłaty dalszego odszkodowania oraz kosztów wykonania prywatnej opinii, zgłoszone pismem z 13 marca 2014 r. strona pozwana winna spełnić w terminie 14 dni. W tym stanie rzeczy zgłoszone przez powoda żądanie zasądzenia ustawowych odsetek liczonych od daty wniesienia pozwu, to jest od 23 kwietnia 2014 r. zasługiwało na uwzględnienie, o czym orzeczono w punkcie I. sentencji wyroku.

Zgodnie z brzmieniem art. 355 § 1 k.p.c. Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew. Jak stanowi natomiast art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku.

Zważywszy, iż powód cofnął w części pozew ze zrzeczeniem się roszczenia, to jest powyżej kwoty 1.269,88 zł, Sąd, działając na podstawie powołanych przepisów, umorzył postępowanie w tym zakresie, o czym orzeczono w punkcie III. sentencji wyroku.

Orzekając o kosztach postępowania Sąd oparł się na normie art. 100 zd. 2 k.p.c., która stanowi, iż Sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania.

Mając na względzie powyższe, Sąd w punkcie IV. sentencji wyroku, zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 227 zł, na którą składają się: opłata od pozwu w kwocie 30 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 180 zł ustalone zgodnie z § 6 pkt 2 zw. z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 461 ze zm.).

Orzekając w zakresie wydatków na opinie biegłego poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa, Sąd, na podstawie art. 113 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2014.1025 j.t.), nakazał stronie pozwanej uiścić z tego tytułu na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu kwotę 747,80 zł.