Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Daria Wojciechowska

Protokolant: Beata Lechowicz

Przy udziale oskarżyciela publicznego J. K.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 13 stycznia 2016 r., 24 lutego 2016 r., 30 marca 2016 r. sprawy, przeciwko T. R. s. J. i H. z domu M. ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

1. W dniu 22 marca 2015 roku, ok. godz. 15:05 w W. na drodze publicznej, jadąc Al. (...) od strony Placu (...) w kierunku G., wykroczył przeciwko przepisom określonym w art. 20 ust. 1 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki P. o nr rej. (...), jechał z prędkością 79 km/h i przekroczył dopuszczalną prędkość 50 km/h o 29 km/h.

tj. o czyn z art. 92a KW w zw. z art. 20 ust. 1 Ustawy z dnia 20. 06. 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005r. Nr 108 poz.908 ze zm).

2. W miejscu i czasie jak w pkt. 1 podczas legitymowania na żądanie funkcjonariusza Policji wbrew obowiązkowi odmówił podania miejsca zatrudnienia i stanowiska pracy.

tj. o czyn z art. 65 § 2 Ustawy z dn. 20.05.1971r. Kodeks Wykroczeń (Dz.U.1971 Nr 12 poz. 114).

orzeka

I.  Obwinionego T. R. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to na podstawie art. 92 a kw i art. 65 § 2 kw skazuje go, zaś na podstawie art. 65 § 2 kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 500 złotych.

II.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 50 złotych tytułem opłaty , obciąża go kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 złotych.

Sygn. akt V W 2984/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 marca 2015 roku ok. godz. 15:05 T. R. kierując samochodem marki P. o nr rej. (...) i jadąc w W. po drodze publicznej ul. (...). (...) od strony Placu (...) w kierunku ul. (...) poruszał się z prędkością 79 km/h, przy obowiązującym w tym miejscu ustawowym ograniczeniu prędkości w terenie zabudowanym w godzinach 5:00-23:00 do 50 km/h, w wyniku czego przekroczył dopuszczalną prędkość o 29 km/h.

Naruszenie przepisów ruchu drogowego przez T. R. kierującego samochodem marki P. o nr rej. (...) ujawnił funkcjonariusz Policji M. G., który wraz z funkcjonariuszem Policji K. N. pełnił służbę radiowozem oznakowanym w rejonie dzielnicy W. O.. M. G. za pomocą radarowego przyrządu do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym o znaku fabrycznym (...), numer fabryczny (...) przeprowadził kontrolę pomiaru prędkości pojazdu kierowanego przez T. R.. Urządzenie to posiadało aktualne świadectwo legalizacji ważne do dnia 30 listopada 2015 roku.

Funkcjonariusz Policji M. G. zatrzymał pojazd kierowany przez T. R. do kontroli drogowej. T. R. w trakcie policyjnej kontroli skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy przyjęcia nałożonego na niego mandatu karnego kredytowanego. T. R. odmówił podania interweniującemu policjantowi informacji o miejscu swojego zatrudnienia i stanowisku pracy.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań świadka M. G. /k. 5, 46-47/, zeznań świadka K. N. /k. 57-58/, a także notatki urzędowej /k. 1/, świadectwa legalizacji urządzenia /k. 4/, danych z systemu wyszukiwawczego Policji – Podsystem PESEL /k. 6-12/, informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego /k. 16-17/, pisma T. R. wraz ze szkicem i dokumentacją zdjęciową /k. 36-38/.

Obwiniony T. R. nie stawił się na rozprawę w dniach 13 stycznia 2016 r., 24 lutego 2016 r. i 30 marca 2016 r. pomimo prawidłowego wezwania. Nie usprawiedliwił swojej nieobecności. Sąd, przeprowadził rozprawę zaocznie i wydał w sprawie wyrok zaoczny. W toku postępowania sądowego, tj. w dniu 8 stycznia 2016 r. obwiniony T. R. złożył pismo /k. 36-38/, w którym wniósł o oddalenie w całości wniosku o ukaranie oraz powołanie biegłego z zakresu technik pomiarowo-motoryzacyjnych na okoliczność potwierdzenia prawidłowości używania radaru(...) prod. 1999 r. zgodnie z wytycznymi producenta i (...) Miar. Do niniejszego pisma obwiniony T. R. dołączył szkic sytuacyjny z miejsca wykroczenia, dokumentację zdjęciową sposobu użytkowania urządzenia pomiarowego (...) A oraz zdjęcie określające pozycję i miejsce z którego dokonano pomiaru przez funkcjonariusza Policji. W niniejszym piśmie obwiniony T. R. potwierdził, że w dniu 22 marca 2015 r. ok. godz. 15:00 w W. poruszał się pojazdem P. (...) o nr rej. (...) jadąc w W. ul. (...). (...) od strony Placu (...) w kierunku (...). Obwiniony T. R. wskazał, że gdy znajdował się na środkowym pasie ruchu, po jego prawej stronie jechał autobus (...), a po lewej stronie inny samochód osobowy. T. R. wskazał nadto, że kilkanaście metrów od tego miejsca znajdował się przystanek autobusowy, przy którym znajdowała się grupa osób i na ww. przystanku zatrzymywał się ww. autobus. Obwiniony wskazał, że w oddaleniu od ulicy był zaparkowany pojazd policyjny i w tym miejscu poprzez drzewa, latarnie, przystanek autobusowy i grupę ludzi, pod kątem 45 stopni, funkcjonariusz policji dokonywał pomiaru prędkości i zatrzymywał jadące pojazdy. Zdaniem obwinionego niezwykle istotne jest, że poruszał się on środkowym pasem i obok niego poruszał się autobus, który zbliżał się do przystanku, dlatego też zdaniem obwinionego autobus ten nie jechał szybciej niż 40-50 km/h, Obwiniony wskazał, że poruszał się „równo” z ww. autobusem oraz ze znajdującym się po jego lewej stronie innym samochodem osobowym. Wskazał on także, że przed przejściem dla pieszych wszyscy kierujący zwolnili, gdyż ww. przejście dla pieszych opuszczali piesi. W niniejszym piśmie obwiniony wskazał również, że z danych producenta i (...) Miar wynika, że osoba dokonująca pomiaru urządzeniem (...) ma obowiązek stać prostopadle do poruszającego się pojazdu, jak również na tzw. drodze wiązki wysyłanego sygnału radiowego nie może być żadnych przeszkód i jednocześnie ze względu na właściwości pomiarowe użytkownik urządzenia ma obowiązek zachowania odpowiednich standardów pracy. Zdaniem obwinionego w czasie zdarzenia żaden z warunków prawidłowego pomiaru nie został spełniony.

Sąd zważył, co następuje:

W zakresie pisma obwinionego z dnia 8 stycznia 2016 r., które stanowi pisemne wyjaśnienia obwinionego, Sąd ocenił jako wiarygodne wyjaśnienia obwinionego w zakresie, w jakim potwierdził on, że w czasie zdarzenia, tj. w dniu 22 marca 2015 r. ok. godz. 15:00 w W. poruszał się pojazdem P. (...) o nr rej. (...) jadąc w W. ul. (...). (...) od strony Placu (...) w kierunku Dworca Zachodniego. Za wiarygodne należało uznać także te wyjaśnienia obwinionego, w zakresie w jakim potwierdził on, że w miejscu tym funkcjonariusze Policji dokonywali kontroli prędkości pojazdów poruszających się tą drogą. Wyjaśnienia obwinionego we wskazanym zakresie były logiczne, spójne i zgodne z doświadczeniem życiowym, a także spójne z wiarygodnymi zeznaniami funkcjonariusza Policji M. G., który w dniu zdarzenia zatrzymał do kontroli drogowej pojazd kierowany przez obwinionego.

Mając na uwadze zeznania świadka K. N., Sąd dał wiarę również tej części wyjaśnień obwinionego, w której wskazał on, że w pobliżu miejsca, w którym policjant dokonał w dniu zdarzenia pomiaru prędkości kierowanego przez niego pojazdu znajduje się przejście dla pieszych oraz przystanek autobusowy.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego, w których wskazywał on, że pomiar prędkości kierowanego przez niego samochodu został wykonany nieprawidłowo oraz w zakresie w jakim wskazywał on (również za pomocą sporządzonego szkicu), że w czasie przeprowadzania pomiaru prędkości jego pojazdu obok kierowanego przez niego pojazdu po jego prawej stronie poruszał się autobus (...), a po lewej stronie inny samochód osobowy. Wyjaśnienia obwinionego we wskazanym zakresie pozostają w sprzeczności z wiarygodnymi zeznaniami naocznego świadka funkcjonariusza Policji M. G., który w dniu zdarzenia dokonał pomiaru prędkości pojazdu kierowanego przez obwinionego i następnie po ujawnieniu przekroczenia przez obwinionego dozwolonej prędkości zatrzymał pojazd obwinionego do kontroli drogowej. W ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionego we wskazanym zakresie, stanowią realizację linii obrony zmierzającej do uniknięcia odpowiedzialności za popełnione wykroczenie i są podyktowane brakiem krytycyzmu wobec swojego postępowania.

Z zeznań funkcjonariusza Policji M. G. /k. 5, 46-47/, który dokonał pomiaru prędkości pojazdu kierowanego przez obwinionego wynika, że z uwagi na to, że analizowane zdarzenie miało miejsce w niedzielę, w związku z tym na drodze, po której poruszał się obwiniony występowało małe natężenie ruchu kołowego. Świadek wskazał również, że w czasie przeprowadzania kontroli prędkości pojazdu obwinionego na sąsiednich pasach ruchu oraz przed i za samochodem kierowanym przez obwinionego nie poruszał się żaden pojazd. Funkcjonariusz Policji M. G. wskazał również, że pomiar prędkości samochodu kierowanego przez obwinionego został przeprowadzony prawidłowo i nie mógł on wówczas popełnić pomyłki przy identyfikacji samochodu kierowanego przez obwinionego. Odnosząc się do kontroli drogowej pojazdu obwinionego świadek wskazał, że po dokonaniu pomiaru prędkości i stwierdzeniu naruszenia przez obwinionego zasad ruchu drogowego, zatrzymał kierowany przez obwinionego pojazd i informując o przyczynie kontroli wskazał na czym polegało naruszenie przepisów ustawy prawo o ruchu drogowym oraz okazał obwinionemu wynik pomiaru pojazdu na urządzeniu, którym dokonano pomiaru prędkości kierowanego przez niego pojazdu. Z zeznań funkcjonariusza Policji M. G. wynika również, że obwiniony pouczony o prawie do odmowy przyjęcia mandatu karnego skorzystał z przysługującego mu prawa i odmówił przyjęcia mandatu. Świadek wskazał ponadto, że podczas kontroli drogowej obwiniony odmówił wskazania adresu do korespondencji na zasadzie art. 38 § 2 kpow i podpisania pouczenia o prawach i obowiązkach. Policjant wskazał również, że w czasie kontroli drogowej obwiniony przyjął wezwanie na przesłuchanie na dzień 30 marca 2015 r. na godz. 12:00, ale odmówił złożenia podpisu na pokwitowaniu odbioru wezwania, a ponadto obwiniony pouczony o treści art. 65 kw odmówił podania miejsca zatrudnienia i zajmowanego stanowiska, wskazując, że nie poda żadnych danych, bo nie musi. Świadek wskazał, że poinformował wówczas obwinionego o tym, że zostanie przeciwko niemu skierowany wniosek o ukaranie.

Sąd dał w całości wiarę zeznaniom świadka M. G., gdyż były one spójne i logiczne. Świadek ten jest osobą dla obwinionego obcą, zrelacjonował on jedynie okoliczności dotyczące jego służby i opisał czynności przez niego podejmowane oraz zaobserwowane zachowanie obwinionego. Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić zeznaniom funkcjonariusza Policji M. G. waloru wiarygodności. Funkcjonariusz Policji nie miał powodu, aby działać na niekorzyść obwinionego, przy czym wskazać należy, iż na rozprawie sądowej nie potrafił podać dokładnej odległości, z której dokonał pomiaru prędkości pojazdu kierowanego przez obwinionego, co jest wytłumaczalne w świetle zasad doświadczenia życiowego, z uwagi na znaczny upływ czasu i ilość przeprowadzanych przez niego w tym okresie interwencji i czynności służbowych.

Sąd przy ustalaniu stanu faktycznego w sprawie wziął pod uwagę również zeznania złożone przez świadka K. N. /k. 57-58/, który w dniu zdarzenia wraz ze świadkiem M. G. pełnił służbę radiowozem oznakowanym w rejonie dzielnicy W. O.. Świadek K. N. z uwagi na znaczny upływ czasu i ilość przeprowadzanych przez niego w tym okresie interwencji i czynności służbowych nie pamiętał przebiegu kontroli drogowej obwinionego T. R., co jest wytłumaczalne w świetle zasad doświadczenia życiowego, a także z uwagi na okoliczność, że to drugi z policjantów, tj. M. G. przeprowadził kontrolę prędkości pojazdu obwinionego i następnie zatrzymał kierowany przez niego pojazd do kontroli.

W złożonych zeznaniach świadek K. N., który regularnie podczas weekendów przeprowadza kontrole prędkości pojazdów w miejscu zdarzenia, opisał przebieg kontroli pojazdów przeprowadzanych w tym miejscu oraz odpowiedział na szczegółowe pytania oskarżyciela publicznego. W złożonych zeznaniach świadek K. N. wskazał, że w czasie zdarzenia policjant przeprowadzający kontrolę prędkości pojazdu obwinionego nie mógł mieć wątpliwości, że przeprowadzony pomiar został wykonany prawidłowo lub, że nie dotyczył innego pojazdu, gdyż gdyby istniały takie wątpliwości, samochód kierowany przez obwinionego nie zostałby zatrzymany. Funkcjonariusz Policji wskazał również, że pomiary prędkości pojazdów są przeprowadzane zwykle przy małym natężeniu ruchu i przy braku wątpliwości, co do mierzenia prędkości w konkretnym pojeździe. Odnosząc się do urządzenia, którym dokonano pomiaru prędkości pojazdu kierowanego przez obwinionego policjant wskazał, że jest to urządzenie starszej generacji i jeżeli urządzeniem mierzona jest prędkość pod kątem, to jest ona niższa niż rzeczywista (co świadczy o tym, że w przypadku, gdyby policjant podczas przeprowadzania kontroli pojazdu kierowanego przez obwinionego wykonał pomiar prędkości pod kątem, to rzeczywista prędkość pojazdu kierowanego przez obwinionego mogłaby być wyższa niż prędkość ujawniona przez powyższe urządzenie). Zdaniem świadka za pomocą tego urządzenia można prawidłowo wykonać pomiar prędkości pojazdu i urządzenia te są cyklicznie kalibrowane .

K. N. odnosząc się do miejsca, z którego została przeprowadzona kontrola pojazdu kierowanego przez obwinionego wskazał również, że podczas pomiarów prędkości pojazdów policjanci mierzą prędkość pojazdów znajdujących się w odległości do 150 m od miejsca, w którym sami się znajdują. Świadek wskazał również, że w czasie przeprowadzania takiej kontroli policjanci widzą pojazd i są w stanie wizualnie określić jego prędkość. Świadek wskazał nadto, że w miejscu, w którym przeprowadzana jest kontrola prędkości pojazdów, tj. vis a vis posesji (...), znajdują się dwa przejścia dla pieszych, przez które stale przechodzą piesi i w miejscach tych często dochodzi do potrąceń pieszych. Świadek wskazał także, że w pobliżu tego miejsca znajduje się przystanek autobusowy i ludzie w tym miejscu wysiadają z autobusów. Funkcjonariusz Policji wskazał również, że domyśla się, że pomiar był dokonywany w weekend, gdyż wtedy jest mniejsze natężenie ruchu.

Odnosząc się do przeprowadzanych kontroli drogowych świadek wskazał, że zawsze w przypadku odmowy przyjęcia mandatu funkcjonariusze Policji odbierają oświadczenie o miejscu zamieszkania, pytają o miejsce zatrudnienia i pouczają, że istnieje obowiązek podania tych danych na ich polecenie, a odmowa podania tych danych stanowi wykroczenie.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka K. N. – funkcjonariusza Policji. Jego zeznania były logiczne i szczegółowe oraz zgodne z doświadczeniem życiowym.

Wiarygodny dowód w sprawie stanowiły ponadto ujawnione na rozprawie dokumenty w postaci: notatki urzędowej /k. 1/, świadectwa legalizacji urządzenia /k. 4/, danych z systemu wyszukiwawczego Policji – Podsystem PESEL /k. 6-12/, informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego /k. 16-17/. Ich treści nie budziły wątpliwości, co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy ani nie były kwestionowane przez strony.

Ze świadectwa legalizacji radarowego przyrządu do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym o znaku fabrycznym (...), numer fabryczny (...)k. 4/ wynika, że wskazane urządzenie posiadało aktualne świadectwo legalizacji ważne do dnia 30 listopada 2015 roku. Z zeznań K. N. wynika, że urządzenie to było cyklicznie kalibrowane i w czasie zdarzenia było użytkowane przez funkcjonariuszy Policji, którzy wielokrotnie z tego samego miejsca dokonywali pomiarów prędkości pojazdów poruszających się ul. (...). (...), w związku z czym policjanci ci posiadali niezbędne umiejętności i doświadczenie w obsłudze tego urządzenia i przeprowadzania kontroli z tego miejsca. W związku z powyższym Sąd nie widział potrzeby powołania biegłego z zakresu technik pomiarowo-motoryzacyjnych na okoliczność potwierdzenia prawidłowości używania radaru (...)prod. 1999 r. zgodnie z wytycznymi producenta i (...) Miar.

Obwiniony T. R. w pkt 1 wniosku o ukaranie został obwiniony o to, że w dniu 22 marca 2015 roku, ok. godz. 15:05 w W. na drodze publicznej, jadąc Al. (...) od strony Placu (...) w kierunku G., wykroczył przeciwko przepisom określonym w art. 20 ust. 1 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki P. o nr rej. (...), jechał z prędkością 79 km/h i przekroczył dopuszczalną prędkość 50 km/h o 29 km/h, tj. o czyn z art. 92a KW w zw. z art. 20 ust. 1 Ustawy z dnia 20. 06. 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005r. Nr 108 poz.908 ze zm).

Wykroczenie określone w art. 92a kw polega na tym, że sprawca, prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym. Wykroczenie to może być popełnione umyślnie bądź nieumyślnie. W sprawie niniejszej ograniczenie prędkości było określone na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym prędkość dopuszczalna pojazdu lub zespołu pojazdów na obszarze zabudowanym w godzinach 5:00-23:00 wynosi 50 km/h. Z całokształtu materiału dowodowego bezsprzecznie wynika, że obwiniony nie zastosował się do obowiązku jazdy z prędkością dozwoloną.

Okoliczności wskazane w pkt 1 wniosku o ukaranie znalazły potwierdzenie w zeznaniach funkcjonariusza Policji M. G., który w ramach swoich obowiązków służbowych pełniąc służbę radiowozem oznakowanym w rejonie dzielnicy W. O. dokonywał w tym czasie pomiarów prędkości pojazdów za pomocą radarowego przyrządu do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym o znaku fabrycznym (...), numer fabryczny (...). Urządzenie to posiadało aktualne świadectwo legalizacji ważne do dnia 30 listopada 2015 roku.

Obwinionemu T. R. w pkt 2 wniosku o ukaranie zarzucono popełnienie wykroczenia określonego w art. 65 § 2 kw.

Wykroczenie z art. 65 § 2 kw popełnia ten, kto wbrew obowiązkowi nie udziela właściwemu organowi państwowemu lub instytucji, upoważnionej z mocy ustawy do legitymowania, wiadomości lub dokumentów co do m.in. miejsca zatrudnienia. Prawo do legitymowania osób w celu ustalenia ich tożsamości daje policjantom przepis art. 15 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 roku o Policji.

Obwiniony T. R. naruszył dyspozycję art. 65 § 2 kw w ten sposób, że na żądanie funkcjonariusza Policji nie udzielił informacji co do miejsca zatrudnienia i stanowiska pracy. Okoliczności wskazane we wniosku o ukaranie znalazły potwierdzenie w zeznaniach funkcjonariusza Policji M. G., który potwierdził, że obwiniony pouczony o treści art. 65 kw odmówił podania miejsca zatrudnienia i zajmowanego stanowiska, wskazując, że nie poda żadnych danych, bo nie musi.

Przechodząc do rozważań w kwestii strony podmiotowej zarzuconych obwinionemu wykroczeń, całość okoliczności sprawy pozwoliła na przyjęcie, że obwiniony działał umyślnie, z zamiarem bezpośrednim. Jako osoba dorosła, uprzednio przeszkolona jako kierowca w zakresie podstawowych przepisów z zakresu ruchu drogowego, miał pełną świadomość ciążących na nim obowiązków wynikających z tych właśnie przepisów ruchu drogowego i świadomie przekroczył dopuszczalną prędkość. Równocześnie obwiniony świadomie nie podał podczas przeprowadzanej interwencji wbrew obowiązkowi interweniującemu policjantowi wiadomości co do miejsca zatrudnienia i stanowiska pracy.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 33 kw oraz ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę. Wymierzając obwinionemu karę, Sąd baczył by dolegliwość tej kary była adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów oraz wziął pod uwagę jej cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także dyrektywę prewencji generalnej w zakresie kształtowania świadomości społecznej. Wskazać trzeba, iż zgodnie z przepisem art. 9 § 2 kw jeżeli jednocześnie orzeka się o ukaraniu za dwa lub więcej wykroczeń, wymierza się łącznie karę w granicach zagrożenia określonych w przepisie przewidującym najsurowszą karę. W przedmiotowej sprawie wykroczenia określone w art. 92a kw i w art. 65 § 2 kw zagrożone są karą grzywny. Zgodnie z przyjętą doktryną „w wypadku gdy oba przepisy zawierają te same rodzaje kar i w tym samym rozmiarze, z tym że w jednym przepisie występuje kumulatywnie grzywna, nie nastręcza trudności wskazanie przepisu przewidującego karę najsurowszą, jest nim przepis przewidujący sankcję kumulatywną, gdyż dolegliwości, jakich dozna skazany, zostają obostrzone dodatkowo karą pieniężną” (por. R. Stefański, Kryteria wyboru przepisu przewidującego karę najsurowszą, „Prokuratura i Prawo” nr 9, 2007).

Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości czynu z art. 92a kw jako wysoki. Obwiniony w dniu zdarzenia poruszając się po drodze publicznej przekroczył kierowanym samochodem dopuszczalną prędkość 50 km/h obowiązującą w terenie zabudowanym w godzinach 5:00-23:00 o 29 km/h, poruszając się z prędkością 79 km/h.

Z kolei drugi z przypisanych obwinionemu czynów ma dużo niższy stopień społecznej szkodliwości. Niepodanie przez obwinionego wiadomości co do miejsca zatrudnienia i stanowiska pracy nie uniemożliwiło w okolicznościach sprawy ustalenie tożsamości obwinionego, albowiem podał on inne wymagane do tego dane.

Jako okoliczność bardzo istotnie obciążającą Sąd potraktował uprzednią karalność obwinionego za wykroczenia drogowe /k. 16-17/ – obwiniony był aż trzydziestokrotnie karany mandatami za wykroczenia drogowe i dwukrotnie ukarany sądownie za wykroczenia drogowe, co świadczy o nagminnym lekceważeniu przez obwinionego przepisów ruchu drogowego, a także o tym, że dotychczas wymierzane mu kary nie odniosły pożądanego skutku i nie pohamowały obwinionego przed naruszaniem przepisów ruchu drogowego.

W konsekwencji, na podstawie art. 65 § 2 kw w zw. z art. 9 § 2 kw Sąd wymierzył obwinionemu łącznie karę grzywny w wysokości 500 złotych. W ocenie Sądu wymierzona obwinionemu łącznie kara grzywny w kwocie 500 złotych jest współmierna do stopnia zawinienia, jak i społecznej szkodliwości czynów, uwzględnia zapobiegawcze i wychowawcze cele kary. W ocenie Sądu będzie ona dostatecznie dolegliwa, by w przyszłości rzeczywiście sprzyjać przestrzeganiu przez obwinionego porządku prawnego. Orzeczona kara w ocenie Sądu skłoni obwinionego do zastanowienia się nad swoim postępowaniem i uświadomi obwinionemu, że sprawcy wykroczeń drogowych muszą liczyć się z odpowiednimi konsekwencjami naruszania przepisów o ruchu drogowym.

O zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie Sąd orzekł na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty postępowania w wysokości 100 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 50 zł stanowiącą 10 % orzeczonej kary grzywny.

Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.