Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 marca 2016 roku

Sąd Rejonowy – w Piotrkowie Tryb. VII Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca: SSR Joanna Cisak-Nieckarz

Protokolant: sekretarz sądowy Dawid Lesiakowski, sekretarz sądowy Anita Cichosz

przy udziale Prokuratora: Piotra Grochulskiego, Jarosława Anioła, Beaty Wojciechowskiej, Marty Bugajskiej-Sójka, Adama Zarzyckiego

po rozpoznaniu w dniach 26.01.2015roku, 09.04.2015roku, 19.06.2015roku, 16.07.2015roku, 05.10.2015roku, 03.12.2015roku, 20.01.2016roku, 10.02.2016roku, 01.03.2016roku

sprawy K. P., córki J. i B. z d. Rosół, ur. (...) w Ł.,

oskarżonej o to, że:

w dniu 26 sierpnia 2011 r. w miejscowości G., powiat (...), woj. (...) działając z góry powziętym zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowej na podstawie umowy leasingowej nr (...) zawartej z (...) Sp. z o.o. G. ul. (...) wyłudziła kredyt w wysokości około 64 000 złotych na zakup samochodu m-ki V. (...) o nr rej. (...) bez zamiaru jego spłaty, a następnie przywłaszczyła sobie powierzony w/w pojazd, czym doprowadziła (...) Sp. z o.o. G. ul. (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie około 64 000 zł

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

-

oskarżoną K. P. w miejsce zarzucanego jej czynu uznaje za winną tego, że w dniu 26 sierpnia 2011 r. w miejscowości G., powiat (...), woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła finansującego spółkę (...) (...) w G. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 44 000 złotych w ten sposób, że jako prezes spółki (...) Spółki z o.o. z siedzibą w K. M. zawarła ze spółką (...) (...) w G. umowę leasingu nr (...) z dnia (...) roku którego przedmiotem był samochód osobowy marki V. (...), przy czym wprowadziła finansującego w błąd co do zamiaru wywiązania się z umowy, czym wyczerpała dyspozycję art. 286 § 1 kk i za to na podstawie art. 286 § 1 kk oraz art. 33 § 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk wymierza oskarżonej karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz 100 (sto) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

-

na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 3 (trzech) lat;

-

zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.903,77 zł. (jeden tysiąc dziewięćset trzy złote siedemdziesiąt siedem groszy) złotych tytułem zwrotu wydatków oraz kwotę 380 (trzysta osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt VII K 534/14

UZASADNIENIE

W dniu 27.11.2007 roku B. P. i K. P. zawarły umowę spółki z ograniczoną odpowiedzialnością działającą pod firmą (...). Władze spółki to Zarząd oraz Zgromadzenie Wspólników. Pierwszy zarząd jest dwuosobowy, a w jego skład wspólnicy powołali jako prezesa zarządu B. P., a zastępcę prezesa – K. P.. Udziały B. P. nabyli z dzień (...). R. P. (1) oraz K. P., na zasadzie spadkobrania.

Na dzień (...) prezesem zarządu spółki (...) była K. P., z wiceprezesem – R. P. (1).

/dowód: kopia wypisu z aktu notarialnego – k.215-218

odpis KRS – k.241-243

zaświadczenie Naczelnika U. S. Ł. – k. 239/

W dniu (...) roku (...) spółka z o.o. w K. M. nabyła

pojazd marki S. (...) o wartości 59 000 złotych. W dniu (...) roku spółka reprezentowana przez K. P. zawarła z (...) Bank (...) S.A. umowę kredytu w kwocie 49 560 złotych na zakup przedmiotowego pojazdu – 84 miesięczne raty, pierwsza wymagalna w dniu 08.01.2009 roku.

W dniu (...)roku K. P. w imieniu spółki (...) spółka z o.o. w K. M. zawarła z firmą (...) umowę leasingu na sfinansowanie nabycia pojazdu marki T. (...) wartość leasingu 79 500 zł., 60 rat leasingowych, płatnych miesięcznie w stałej kwocie 1 933,63 zł.

/dowód: umowa kredytu – k. 5-7 akt sprawy (...) SR w P.

faktura Vat – k. 62 akt sprawy (...) SR w P.

umowa leasingu – k. 75-82 akt sprawy (...) SR w P.

uzasadnienie wyroku sądu I instancji – akta sprawy (...) SR w P.

uzasadnienie wyroku sądu I instancji – akta sprawy (...) SR w P.

Na dzień (...)roku spółka (...) nie figurowała w Krajowym Rejestrze Długów.

Spółka nie składała na dzień (...)w urzędzie skarbowym bilansu, ani rachunku zysków i strat. Na spółce nie ciążył taki obowiązek.

Spółka złożyła zeznanie podatkowe (...) o wysokości osiągniętego dochodu przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych. Z zeznania podatkowego wynika, że przychody spółki w roku podatkowym (...)były na poziomie (...) złotych, natomiast dochody na poziomie – (...)złotych.

/ dowód: raport – k. 219

pismo Naczelnika U. S.w P. (...)– k. 335

kopia zeznania podatkowego (...)koperta k. 336/

Komornik Sądowy przy S. R.w P.prowadził do majątku spółki postępowanie egzekucyjne w sprawach:

- (...)z wniosku z dnia (...) B. S.w S. kwoty (...)złotych kapitału oraz odsetki i koszty postępowania – zajęcie wierzytelności spółki oraz rachunku bankowego,

- (...)z wniosku wierzyciela (...) (...)w siedzibą w R. z dnia (...) na podstawie tytułu wykonawczego w postaci nakazu zapłaty z dnia (...)opatrzonego klauzulą wykonalności w dniu (...)– kwoty (...)zł. wraz z odsetkami, zajęcie wierzytelności spółki oraz rachunku bankowego spółki,

-(...)z wniosku z dnia (...) wierzyciela G. (...) (...) SA z siedzibą w W., na podstawie tytułu wykonawczego – nakazu zapłaty z dnia (...)opatrzonego klauzulą wykonalności z dnia (...)– kwoty (...) złote oraz kwoty (...)złotych wraz z odsetkami i kosztami, zajęcie rachunku bankowego spółki,

- (...)z wniosku egzekucyjny z dn. (...)wierzyciela G. (...) (...) SA w W., na podstawie tytułu wykonawczego – nakazu zapłaty z dnia(...)opatrzonego klauzulą wykonalności z dnia (...) – kwoty (...)zł, oraz kwoty (...)zł raz z odsetkami i kosztami postępowania, zajęcie rachunku bankowego spółki,

- (...)z wniosku wierzyciela z dnia(...)roku B. S.w S. o wydanie samochodu S. (...).

/ dowód: akta postępowania egzekucyjnego - (...)

akta postępowania egzekucyjnego - (...)

akta postępowania egzekucyjnego - (...)

akta postępowania egzekucyjnego - (...)

akta postępowania egzekucyjnego (...)

Na prośbę R. P. (1), K. P. jako prezes spółki (...) podpisała w imieniu spółki wniosek o finansowanie zakupu pojazdu w formie leasingu. We wniosku wskazano, iż osobą która oglądała pojazd oraz z którą należy prowadzić rozmowy w sprawie leasingu jest R. P. (1). Wniosek wstępny sporządził i popisał R. P. (1). Rozmowy dotyczące leasing oraz formalności związane z przedmiotowym leasingiem prowadził w imieniu spółki (...), pomysłodawca takiej formy sfinansowania nabycia pojazdu marki V. (...). Na potrzeby weryfikacji kondycji (...) spółki (...) i (...) złożył:

- zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu (...) w roku podatkowym (...) opatrzone podpisem R. P. (1) . W zeznaniu podatkowym wskazał, że spółka osiągnęła przychody na poziomie (...), a dochody na poziomie (...)złotych;

- bilans na dzień(...)do urzędu skarbowego, opatrzony podpisem R. P. (1),

- rachunek zysków i strat na dzień(...) do urzędu skarbowego, opatrzony podpisem R. P. (1), wskazujący na przychody netto ze sprzedaży i inne na poziomie(...)a zysk z działalności gospodarczej na poziomie (...)

Wymagane były także dokumenty rejestrowe, finansujący otrzymał umowę spółki z dnia (...) w formie aktu notarialnego, zaświadczenie N. (...) Ł. traktujące o nabyciu udziałów w spółce po B. P., oraz odpis aktualny KRS.

/dowód: wniosek – 222-225

wniosek wstępny – k. 226-230

(...)– k. 231-234

Bilans – k. 235-236

Rachunek zysków i strat – k. 237-238

kopia wypisu z aktu notarialnego – k.215-218

odpis KRS – k.241-243

zaświadczenie N. (...) Ł. – k. 239

zeznania świadka P. M. – k. 394v, 395

częściowo zeznania świadka R. P. (1) – k. 321

częściowo wyjaśnienia oskarżonej – k. 503v-504/

W dniu (...) roku K. P., jako prezes spółki (...) Spółka z o.o. z siedzibą w K. M. (...) gm. G. zawarła umowę leasingu nr (...) z finansującym (...) spółka z o.o. w G.. Przedmiot leasingu to samochód osobowy V. (...). Wartość umowy leasingu został ustalony na kwotę (...) złotych, czynsz wstępny (...) złotych, wkład gwarancyjny - (...) złotych, opłata manipulacyjna(...) złotych. Załącznik nr 1 do umowy stanowił harmonogram wnoszenia rat leasingowych – w liczbie 36, raty tej samej wysokości –(...) złotych brutto (z podatkiem Vat). Zabezpieczeniem leasingu był weksel in blanco – deklarację wekslową podpisała w imieniu spółki – prezes K. P., oraz poręczenie wekslowe udzielone przez R. P. (1).

W dniu (...) K. P. jako prezes spółki (...) złożyła nadto oświadczenie, że:

- spółka nie posiada zaległości z tytułu podatków, innych danin publicznych oraz obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne,

- nie toczy się w stosunku do niej sądowe, ani administracyjne postępowanie egzekucyjne,

- spółce nie zagraża wszczęcie postępowania upadłościowego, układowego, ani procedury zmierzającej do likwidacji prowadzonej działalności,

- spółka nie korzysta z takich form finansowania działalności, jak kredyt, leasing,

- spółka nie posiada sprzętu do transportu,

- podała nazwy (bez adresów) partnerów handlowych spółki – odbiorców usług.

/dowód: umowa leasingu wraz z ogólnymi warunkami umowy– k. 5, 7

harmonogram – k. 6

deklaracja wekslowa i oświadczenie poręczyciela – k. 9

oświadczenie – k. 220

zeznania świadka P. M. – k. 395

częściowo zeznania świadka R. P. (1) – k. 320/

W dniu (...) na rachunek (...) spółki z o.o. w G. wpłynęła kwota (...) złotych, m.in. tytułem czynszu wstępnego. Wpłaty pochodziły ze środków finansowych R. P. (1).

/dowód: zeznania świadka G. S. (1) 3-3v

pismo pokrzywdzonego – k. 337

pokwitowanie – k. 392

faktura Vat – k. 391

pozew – akta sprawy(...)w G.

zeznania świadka R. P. (1) – k. 320/

Samochód marki V. (...) o nr rej. (...)– przedmiot leasingu został przekazany przez finansującego do wyłącznego użytkowania spółce (...) w dniu (...)roku. Akt wydania pokwitowała w imieniu spółki (...).

Z pojazdu korzystał wyłącznie R. P. (1). K. P. nie posiada prawa jazdy, nie interesowała się co działo się z pojazdem.

/dowód: akt wydania – k. 10

protokół odbioru – k. 212

wyjaśnienia oskarżonej – k.

zeznania świadka R. P. (1) – k. 320v

częściowo zeznania świadka D. S. – k. 432v-433/

K. P. nie miała zamiaru wywiązania się ze zobowiązania, nie interesowała się tym, czy raty leasingowe są regulowane zgodnie z harmonogramem. K. P. oczekiwała, że to R. P. (1) będzie regulował raty leasingowe.

/dowód: wyjaśnienia K. P.– k. 504

częściowo zeznania świadka R. P. (1) – k. 321

częściowo zeznania świadka D. S. – k. 432v-433

częściowo zeznania świadka G. S. (1) – k. 3v, 318-318v /

Żadna z rat leasingowych nie została wpłacona. Umowa leasingu została wypowiedziana w dniu (...). Wypowiedzenie odebrał R. P. (1). Korzystający został wezwany do zwrotu przedmiotu leasingu w terminie 3 dni od wypowiedzenia umowy finansującemu. Oświadczenie o wypowiedzeniu i wezwanie do zwrotu pojazdu zostało doręczone K. P. w dniu (...) roku przez G. S. (1) - upoważnionego przez finansującego. K. P. oświadczyła, że pojazd użytkuje brat i to on winien płacić za korzystanie z samochodu. G. S. (1) informował K. P. o możliwości wznowienia leasingu, pod warunkiem spłaty powstałego już zadłużenia. K. P. nie spłaciła zadłużenia.

/dowód: zeznania świadka G. S. (1) – k. 3v, 318-318v

wypowiedzenie umowy leasingu – k. 18

częściowo zeznania świadka R. P. (1) – k. 320/

Pojazd marki V. (...) o nr rej. (...) nie został wydany finansującemu. Nie ustalono co stało się z samochodem. R. P. (1) podaje, iż pojazd został skradziony, a kradzieży nie zgłoszono organom ścigania.

/dowód: pismo pokrzywdzonego – k. 135-136/

W dniu(...) roku spółka (...) spółka z o.o. w G. poprzez pełnomocnika wystąpiła przed Sądem Rejonowym G.wG.z pozwem przeciwko (...) Spółce z o.o. z siedzibą w K. M. oraz przeciwko R. P. (1) o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowych i zasądzenie od pozwanych solidarnie kwoty (...)złotych z ustawowymi odsetkami od daty wniesienia pozwu i kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego, wobec tego, że pozwani nie wykupili weksla, wypełnionego przez powoda sumą dłużną wynikająca z umowy leasingu z dnia (...).

Nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia (...)roku w sprawie (...)Sąd Rejonowy G.w G. w sprawie z powództwa (...) spółki z o.o. w G. nakazał pozwanym (...) Spółce z o.o. z siedzibą w K. M. oraz R. P. (1) aby zapłacili solidarnie powodowi z weksla kwotę (...)zł z ustawowymi odsetkami od dnia (...)do dnia zapłaty oraz kosztami sądowymi i kosztami zastępstwa procesowego w kwotach wskazanych w nakazie – w terminie dwutygodniowym od dnia doręczenia nakazu albo wnieśli w tym terminie zarzuty. Nakaz zapłaty uprawomocnił się w dniu (...)roku.

/dowód: pozew i nakaz zapłaty ora zarządzenie o prawomocności – akta sprawy (...)Sądu Rejonowego G. P.w G.

K. P. ma 32 lata. Legitymuje się wykształceniem wyższym – z zawodu rusycysta. Jest panną, nie ma nikogo na utrzymaniu. Utrzymuje się z oszczędności. Nie posiada majątku.

/dane podane przez oskarżonego do protokołu rozprawy- k. 317v/

K. P. nie była karana:

/dane o karalności – k. 518/

Oskarżyła K. P. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu, tak na etapie postępowania przygotowawczego, jak i sądowego. Oskarżona początkowo skorzystała z prawa do odmowy składania wyjaśnień. Na dalszym etapie postępowania podała, że działalność spółki (...) była prowadzona od (...) roku. Początkowo prezesem spółki była matka oskarżonej, ta była wiceprezesem, a brat prokurentem. Po śmierci matki, oskarżona z bratem przejęli udziały w spółce i rozdzielili działalność na dwie części – w ramach jednej działalności. Oskarżona po ukończeniu studiów, w ramach spółki prowadziła szkołę językową – języka rosyjskiego. Brat kontynuował działalność mamy i dalej zajmował się kaletnictwem. W sensie organizacyjno-prawnym funkcjonowali jako jeden podmiot. Oskarżona nie pamięta, czy z jednym rachunkiem bankowym. Siedziba S. J.znajdowała się w Ł., tam przebywała oskarżona, tam odbywały się zajęcia. Osobą decyzyjną w spółce był brat. Oskarżona podejmowała decyzje w zakresie swojej działalności. Sprawami finansowymi i prawnymi spółki zajmował się brat. Informował oskarżoną, że w spółce zatrudniona jest księgowa. Oskarżona nie kontaktowała się nigdy z księgową. Oskarżona przekazywała bratu dokumenty księgowe dotyczące jej części działalności, celem przekazania księgowej. Większość dokumentów podpisywał brat. Deklaracje do urzędu skarbowego przygotowywał brat lub księgowa. Co do swojego profilu działalności oskarżona podała, że szkoła językowa miała stabilną pozycję na rynku. Oskarżona zdawała sobie sprawę co do tego jakie są koszty związane z działalnością i na bieżąco je regulowała. W momencie kiedy oskarżona została prezesem zarządu spółki, szkoła rozwijała się. Oskarżona zawiesiła działalność na początku(...)r., a złożyły się na to problemy zdrowotne, podejrzenie poważnej choroby, oraz problemy psychiczne – depresja. Korespondencja do szkoły językowej była kierowana pod adres jej siedziby. W miejscowości K. M. przebywał brat oskarżonej, tam była kierowana korespondencja dotycząca jego działalności i on odpowiadał za jej odbiór. Jeżeli chodzi o umowę leasingu, brat zapewniał że samochód jest mu potrzebny do prowadzenia jego działalności. Dokumenty na potrzeby umowy kompletował brat, oskarżona nie przygotowywała żadnych dokumentów, nie uczestniczyła w żadnych procedurach prowadzonych przez firmę leasingową, nie sporządzała do tej umowy żadnych dokumentów. Umowę leasingową podpisała na prośbę brata. Ten informował oskarżoną, że wystąpił o leasing, który został przyznany i prosi o podpis umowy. O. z bratem mogli podejmować samodzielnie decyzje w sprawach spółki, taki był zapis w KRS. Jeżeli podpisała umowę leasingową, to taki był wymóg. Brat nie zgłaszał żadnych problemów, jeżeli chodzi o raty. Z bratem umówili się, że to on będzie odpowiadał za spłatę i pilnowanie harmonogramu. Jak dalej wyjaśniła oskarżona, nie posiada prawa jazdy, pojazd (przedmiot leasingu) nigdy nie był w jej posiadaniu. Brat nie wspominał o kradzieży samochodu, oskarżona dowiedziała się o kradzieży samochodu podczas przesłuchania na policji. Dodała, że gdyby miała cień wątpliwości co do tego, że raty nie będą regulowane, nie złożyłaby podpisu na umowie. Kiedy brat zwrócił się z prośba o podpis, zapewniał że są środki finansowe na spłatę rat.

/wyjaśnienia oskarżonej - k. 43, 318, 503-504/

Sąd dokonał następującej oceny zgromadzonego materiału dowodowego i zważył, co następuje:

Wyjaśnieniom oskarżonej należy przyznać walor wiarygodnych tylko w takim zakresie w jakim znajdują potwierdzenie w rzeczowym i wiarygodnym materiale dowodowych zgromadzonym w sprawie, mianowicie co do faktów:

- organizacji spółki, nabycia udziałów, władz spółki (...) spółki z o.o. z siedzibą w K. M.. Okoliczności te wynikają bowiem z dokumentów w postaci: umowy spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z dnia (...) roku, odpisu z KRS, zaświadczenia N. (...) Ł. o nabyciu udziałów,

- podpisania w imieniu spółki (...) spółki z o.o. umowy leasingowej z dnia (...) roku – jako formy finansowania nabycia pojazdu marki V. (...). Fakt ten wynika z umowy leasingu nr (...) zawartej między spółką (...) (...) w K. M. jako korzystającym, a finansującym - (...) spółka z o.o. w G., jak również zeznań świadków R. P. (1), R. M. (1), w obecności którego doszło do sporządzenia umowy, częściowo G. S. (1) – upoważnionego z ramienia pokrzywdzonej spółki do windykacji należności z umowy leasingu;

- dokumenty na potrzeby umowy leasingu kompletował brat, oskarżona nie przygotowywała żadnych dokumentów, nie uczestniczyła w procedurach weryfikacyjnych prowadzonych przez firmę leasingową, nie sporządzała do tej umowy żadnych dokumentów. Umowę leasingową podpisała na prośbę brata. Wyjaśnienia oskarżonej w tym zakresie korespondują tak z zeznaniami świadka R. P. (1), jak również R. M. (1) – świadczącego usługi na rzecz spółki (...).(...)w G.. Świadek R. M. wprost wskazał, że wszystkie formalności w imieniu spółki (korzystającego) prowadził R. P. (1), chociaż świadek nie potrafił wstępnie wskazać czy R. P. był wówczas związany formalnie ze spółką, natomiast – jak podał świadek – to R. P. (1) przesyłał dokumenty i utrzymywał kontakt telefoniczny. Umowę leasingu podpisała prezes spółki – K. P., w miejscu siedziby spółki.

Zeznaniom świadków G. S. (1) oraz R. M. (1) należy przyznać walor wiarygodnych. Wiedza świadków co do okoliczności istotnych w tej sprawie wynika z czynności zawodowych podejmowanych przez każdego ze wskazanych. Nadto w wypadku G. S. (1) zasadza się na zgromadzonych dokumentach. Niemniej łącznie z przywołanych wyżej dokumentami (umowa leasingu, harmonogram, deklaracja wekslowa i poręczenie wekslowe, wypowiedzenie umowy leasingowej wraz z pokwitowaniem jego doręczenia) tworzy logiczną całość. Sąd pozytywnie ocenił zeznania wskazanych świadków. Relacja R. M. (1) weryfikuje nadto pozytywnie te zeznania świadka R. P. (1), w których świadek sugeruje, iż to on dopełniał formalności związane z przedmiotową umową leasingu. Świadek R. P. wprawdzie rozpoznaje podpisy o treści (...) na dokumentach w postaci zeznania podatkowego, bilansu oraz rachunku zysków i strat a traktujących o kondycji (...) spółki (...)’ w okresie (...) (...). – (...) oraz na dzień (...) r., a zatem poprzedzający bezpośrednio datę umowy leasingu, zasłania się niepamięcią co do tego czy dokumenty te dostarczył finansującemu. W tym zakresie pomocne są zeznania R. M. (1), który wprost odniósł się (po okazaniu) do dokumentów związanych z przedmiotowa umową leasingu wskazując, które z ich pochodzą od korzystającego, a które zostały pozyskane w ramach procedury weryfikacyjnej przez finansującego. Relacja R. M. (1) nie pozostawia wątpliwości, że wyżej opisane, a kluczowe, bo traktujące o możliwościach finansowych spółki (obrazujące obroty, dochód, koszty jego uzyskania, środki trwałe), zostały złożone przez R. P. (1). Jednoznaczna jest nadto odpowiedź na pytanie o powód, dla którego R. P. (1) odwołuje się do niepamięci co do ich złożenia. Z jednej strony wskazany bierze odpowiedzialność za umowę leasingu, umniejszając, dążąc wręcz do zniwelowania odpowiedzialności oskarżonej (siostry świadka). Z drugiej strony, porównanie deklaracji podatkowych (...) – złożonej na potrzeby umowy leasingu oraz przedstawionej U. S. w P. (...) wykazuje daleko idące różnice. Najistotniejsze to takie, że deklaracja złożona do urzędu skarbowego wskazuje na przychód spółki w danym roku podatkowym rzędu - (...) złotych, natomiast dochody na poziomie – (...)złotych. Natomiast z przedstawionej finansującemu wynika, że spółka w tym samym roku podatkowym osiągnęła przychody na poziomie (...) a dochód na poziomie(...)złotych. Wniosek jest oczywisty, obroty i dochody spółki zostały zawyżone, podpis pod deklaracją zawierającą dane nierzetelne, sprzeczne z wskazanymi z zeznaniu podatkowym złożonym za dany rok podatkowy w właściwym urzędzie skarbowym - złożył – jak sam oświadczył R. P. (1). Dla oceny dokumentów pochodzących od R. P. (1) pomocne są nadto zeznania świadka Z. K., współpracującej ze spółką (...) jako księgowa. Relacja wskazanego świadka dowodzi, że spółka nie sporządzała rachunków, ani bilansów półrocznych. Jeżeli bilans był sporządzony, to pod takim winien podpisać się księgowy, a bilans przesłany do urzędu skarbowego. Lektura akt sprawy, a w szczególności dokumentów będących w posiadaniu finasującego, związanych z przedmiotowa umową leasingu, wskazuje, że w procesie weryfikacyjnym R. P. (1) przedstawił rachunek zysków i strat oraz bilans półroczne i opatrzone jego podpisem, takie nie zostały przedstawione urzędowi skarbowemu, co ponad wszelką wątpliwość wynika z pismaN. (...)w P. (...) (k. 335). Informacja ta wraz z zeznaniami świadka Z. D. (...) nakazuje wątpić w rzetelność wskazanych dokumentów, a niewątpliwie istotnych dla zawarcia umowy leasingu, nawet jeżeli procedura zawarcia umowy była – jak to określił R. P. (1) – uproszczona wobec wniesienia wkładu. Gdyby dokumenty te nie miały znaczenia, jak zdaje się sugerować R. P. (1), to pojawia się pytanie o powód, dla którego wskazany „zadał sobie trud” ich pozyskania i złożył finansującemu. Niemniej w realiach tej sprawy (traktującej o zarzucie stawianym K. P.) okoliczności te (co do opisanych wyżej dokumentów) mają znaczenie wtórne. Materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy nie daje podstaw do oceny, iż oskarżona K. P. uczestniczyła w sporządzaniu tych dokumentów, czy nawet miała wiedzę o ich istnieniu, jak również o fakcie ich przedłożenia finansującemu. Nie ma w realiach tej sprawy przeciwdowodu nakazującego dyskwalifikacje powyższego oświadczenia oskarżonej i jej wyjaśnień w tym zakresie. Oskarżona mogła spodziewać się, iż finansujący domagał się dokumentów traktujących o sytuacji finansowej spółki, a takie zostały złożone. Nie ma jednak dowodu świadczącego, iż oskarżona miała świadomość jakie dokumenty i o jakiej treści przedstawiono na potrzeby zawarcia tej umowy leasingowej. Zeznania świadka R. M. (1) wskazują, że formalności związane z umową dopełnił R. P. (1).

Na przymiot wiarygodnych zasługują także te wyjaśnienia oskarżonej, w których podnosi fakt zatrudnienia w spółce księgowej. Znajdują one potwierdzenie w relacji świadka Z. K., bo obowiązki te były powierzone świadkowi. Nadto świadek wskazała na R. P. (1) jako tego reprezentanta spółki, który wyłącznie utrzymywał kontakt z księgową, dostarczał dokumentację księgową, sprawiał wrażenie (świadek mówi o subiektywnym odczuciu) decydenta w spółce. Jak wprost podała świadek, nigdy nie kontaktowała się z K. P., co także podkreśla oskarżona. Także świadek D. S. wskazuje na R. P. (1) jako decydenta w spółce. Relacjom tym należy dać wiarę, bo po pierwsze wzajemnie się wspierają, po wtóre nie ma racjonalnego powodu aby świadkowie relacjonowali niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy. Aczkolwiek mają one drugorzędne znaczenie w sprawie, są istotne o tyle o ile weryfikują wyjaśnienia oskarżonej.

Co do dokumentów złożonych w procesie zawierania umowy leasingu, nie sposób nie dostrzec, że oskarżona K. P. złożyła w dacie 26.08.2011 roku oświadczenie w jakim wskazuje na brak zobowiązań spółki, w tym z tytułu danin publicznoprawnych, ubezpieczenia społecznego, kredytów, ogólnie rzecz ujmując sytuacji finansowej spółki. Konfrontując treść oświadczenia z ustaleniami dotyczącymi postępowań egzekucyjnych prowadzonych wobec spółki na podstawie bankowych tytułów wykonawczych oraz orzeczeń sądowych (k. 504v-505), treść oświadczenia w zakresie zobowiązań spółki, prowadzonych postępowań egzekucyjnych jest niewiarygodne. Sąd nie przyznaje jednak temu dokumentowi szczególnego znaczenia, wobec zeznań świadka R. M. (1), iż dokumenty złożone, podpisane przez prezesa spółki w momencie zawarcia umowy leasingu nie miały znaczenia dla oceny sytuacji finansowej spółki i jej zdolności do regulowania rat leasingu. Analiza akt postępowań egzekucyjnych prowadzonych wobec spółki (korzystającego), a to (...) K. S.przy S. R.w P.wskazuje, że korespondencja w powyższych sprawach przesyłana na adres spółki w K. M. była bądź to awizowana, bądź odbierana przez R. P. (1), ewentualnie, incydentalnie przez osobę o personaliach A. A.. Aktywność oskarżonej K. P. – tutaj odbiór korespondencji datowana jest dopiero na rok 2012, a zatem po dacie umowy leasingowej z dnia(...). Otwarte pozostaje tylko pytanie dlaczego oskarżona złożyła oświadczenie jak na k. 220, de facto nieprawdziwe, skoro – jak podaje tak oskarżona, jak i świadek R. P. (1) – nie miała wiedzy co do rzeczywistej sytuacji finansowej spółki. W kontekście prowadzonych uprzednio przeciwko oskarżonej postępowań karnych (ustalonych w oparciu o akta spraw (...), oraz (...) S. R.w P.) o zbliżonym charakterze (co do sposobu działania, przedmiotu – umowa kredytu celem sfinansowania zakupu pojazdu marki S. (...) oraz umowa leasingu jako forma sfinansowania nabycia pojazdu marki T. (...), współdziałania z R. P. (1) w (...) spółki (...)) pozwala na ocenę, iż oskarżona mogła i powinna znać faktyczną sytuację finansową spółki, w szczególności w zakresie zaciągania zobowiązań w imieniu spółki – jak wskazane wyżej umowy kredytu i leasingu, bo przecież dokumenty te podpisała. Lektura licznych postępowań egzekucyjnych wdrożonych przed podpisaniem przez oskarżoną umowy leasingu z dnia (...) (...) roku wskazuje, iż w sprawach tych (poza (...) – przedmiotem egzekucji było wydanie rzeczy), doszło do zajęcia rachunku bankowego spółki. Zeznania R. P. (1) wskazują, iż oskarżona miał pełny dostęp do rachunku bankowego. Co więcej, wierzyciel w sprawie (...) wskazał jako miejsce prowadzenia działalności – siedzibę prowadzonej przez oskarżoną szkoły językowej i pod tym adresem także prowadzono czynności egzekucyjne. Stąd też oświadczenie oskarżonej sugerujące brak świadomości co do kondycji finansowej spółki, w tym posiadanych zobowiązań nie jest prawdziwe. W kontekście tych ustaleń, przenoszenie odpowiedzialności wyłącznie na R. P. (1), niewątpliwie pomysłodawcę, głównego organizatora tego przedsięwzięcia jest nieuzasadnione. Niewiarygodnie brzmi też deklaracja K. P., że gdyby miała wątpliwości co do intencji i zapewnień brata o regulowaniu rat, nie przystąpiłaby do zawarcia umowy leasingu. R. P. (1) uprzednio już dwukrotnie zapewniał siostrę o regulowaniu zobowiązań zaciągniętych przez K. P. na rzecz i w imieniu spółki na zakup pojazdów marki S. (...), następnie T. (...). Po czym z zapewnień tych nie wywiązał się, efektem czego były postępowania prowadzone wobec K. P. w sprawach (...)oraz (...) S. R.w P.

Na przymiot wiarygodnych zasługują natomiast te wyjaśnienia oskarżonej, w których podaje, że nie posiada prawa jazdy, a pojazd V. (...) (przedmiot niniejszego postępowania) użytkował R. P. (1). Oskarżona nie wie jakie były losy pojazdu, po jego przejęciu przez brata. W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonej korespondują z zeznaniami świadka R. P. (1), którym także należy dać wiarę. Wątpliwości budzi tylko oświadczenie świadka R. P. (1) co do kradzieży pojazdu V. (...). Jak sam podaje, kradzież pojazdu nie została zgłoszona organom ścigania. Znamienny jest fakt, iż uprzednio nabyty przez spółkę (...) pojazd marki S. (...) (finansowy przez kredyt) został zbyty w niejasnych okolicznościach – wbrew postanowieniom umowy – przez R. P. (1), mimo iż kredyt nie został uiszczony. R. P. (1) dokonał zaś zgłoszenia fikcyjnej kradzieży tak do ubezpieczyciela, jak i organów ścigania (uzasadnienie wyroku S. R.w P.. w sprawie (...), uzasadnienie wyroku S. R.w P. w sprawie (...)). Dla oceny wyjaśnień oskarżonej w tej części w jakiej traktuje o użytkowaniu pojazdu przez brata oskarżonej są także zeznania świadka G. S.. Świadek doręczył oskarżonej wraz z oświadczeniem o wypowiedzeniu umowy także wezwanie do zwrotu pojazdu. Z relacji świadka wynika, że oskarżona nie była w jego posiadania, wskazywała brata jako użytkownika przedmiotowego samochodu. Ocena zeznań świadka G. S. została wyżej przedstawiona i w tym miejscu należy tylko odwołać się do powyższej argumentacji.

Opierając się o tak zgromadzony materiał dowodowy Sąd przypisał oskarżonej popełnienie czynu polegającego na tym, że w dniu (...)r. działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła finansującego spółkę (...) (...) w G. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie (...) złotych w ten sposób, że jako prezes spółki (...) Spółki z o.o. z siedzibą K. M. zawarła ze spółką (...) (...) w G. umowę leasingu nr (...) z dnia (...)którego przedmiotem była samochód osobowy marki V. (...), przy czym wprowadziła finansującego w błąd co do zamiaru wywiązania się z umowy, czym wyczerpała dyspozycję art. 286 § 1 kk

Istota przestępstwa określonego w art. 286 § 1 KK, jako doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem, sprowadza się do trzech wymienionych w tym przepisie sposobów:

- wprowadzenie w błąd,

- wyzyskanie błędu,

- wyzyskanie niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Jeżeli chodzi o dwa pierwsze sposoby działania, to zawsze przy ich stosowaniu warunkiem zrealizowania skutku jest błąd po stronie pokrzywdzonego. Może to być błąd co do osoby, błąd co do rzeczy, błąd co do zjawiska lub zdarzenia. W sytuacji wprowadzenia w błąd sprawca wywołuje w świadomości pokrzywdzonego fałszywe wyobrażenie /rozbieżność między rzeczywistością/, zaś w przypadku wyzyskania błędu ta rozbieżność już istnieje, a sprawca nie koryguje jej, lecz korzysta z tego błędu dla uzyskania przez siebie, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, niekorzystnej dla pokrzywdzonego decyzji majątkowej (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 02 grudnia 2002 roku sygn. akt. IV KKN 135/00).

Przepis art. 286 § 1 k.k. nie wymaga, aby dla wprowadzenia w błąd sprawca podejmował szczególne czynności, polegające na działaniu podstępnym lub chytrym. Dla uznania, iż mamy do czynienia z wprowadzeniem w błąd, wystarczające jest każde, jakiekolwiek działanie, które może doprowadzić do powstania błędnego wyobrażenia o rzeczywistości u osoby rozporządzającej mieniem (vide: wyrok SN z 26 czerwca 2003 r., V KK 324/02, LEX nr 80291). Wprowadzenie w błąd dotyczyć musi natomiast istotnych okoliczności danej sprawy, które mogą mieć wpływ na podjęcie decyzji o rozporządzeniu mieniem. Innymi słowy, działanie mające na celu wywołanie błędu odnosić się musi do okoliczności powodującej, że rozporządzenie mieniem ma charakter niekorzystny (vide wyrok SN z 28 czerwca 2000 r., III KKN 86/98, OSP 2001, z. 1, poz. 10; wyrok SN z 30 sierpnia 2000 r., V KKN 267/00, OSP 2001, z. 3, poz. 51).

Występek opisany w art. 286 § 1 kk jest przestępstwem skutkowym. Skutkiem działania sprawcy jest rozporządzenie przez pokrzywdzonego mieniem. Jak podnosi się w literaturze przedmiotu, pojęcie "rozporządzenia mieniem" rozumieć należy na gruncie art. 286 § 1 kk autonomicznie. Przez rozporządzenie mieniem rozumieć należy wszelkie czynności prowadzące do zmiany stanu majątkowego, w szczególności zmiany we władaniu mieniem (por. W. Cieślak, Rozporządzenie mieniem jako znamię wymuszenia rozbójniczego, s. 53; T. Oczkowski, Oszustwo jako przestępstwo majątkowe i gospodarcze, s. 65). Rozporządzenie mieniem może nastąpić we wszelkich formach przewidzianych przez przepisy prawa, a więc zarówno takich, które przyjmują postać czynności rozporządzających w rozumieniu prawa cywilnego, jak i takich, które sprowadzają się do czynności zobowiązujących lub czynności zobowiązująco-rozporządzających. Odnosząc się do pojęcia rozporządzenia mieniem SN stwierdził, że "rozporządzenie mieniem w rozumieniu art. 264 k.k. z 1932 r. nie oznacza jedynie dyspozycji o skutkach rzeczowych; wystarczy nawet rozporządzenie o skutkach obligacyjnych " (Zbiór Orzeczeń Sądu Najwyższego Izby II Karnej 1932, nr 11, poz. 215).

Działanie sprawcy znamionuje nadto określony cel – osiągnięcie korzyści majątkowej. Dla realizacji znamienia działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, sprawca bynajmniej nie musi dążyć do przywłaszczenia mienia stanowiącego przedmiot oszukańczych zabiegów, wystarczy, że zamierza osiągnąć korzyść majątkową wynikającą z niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez osobę czy inny podmiot wprowadzony w błąd (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 sierpnia 2002 roku sygn. akt III KK 230/02).

Przenosząc powyższe rozważania natury teoretyczno prawnej na grunt przedmiotowej sprawy. Nie ulega wątpliwości, że umowę leasingu nr z finansującym (...) spółka z o.o. w G.. (...) zawarła w imieniu spółki (...) spółki z o.o. w K. M. – prezes spółki K. P.. Przedmiot leasingu to samochód osobowy V. (...). Wartość umowy leasingu został ustalony na kwotę (...) złotych, czynsz wstępny - (...) złotych, wkład gwarancyjny - (...)złotych, opłata manipulacyjna (...)złotych. Spółka reprezentowana przez członka zarządu (prezesa) K. P. zaciągnęła zobowiązanie, którego skutkiem - po stronie korzystającego (spółki) był obowiązek regulowania rat leasingowych, których wysokość oraz terminy spłat finansujący ( spółka (...) spółka z o.o. w G.) określił w harmonogramie spłat, stanowiącym załącznik nr 1 do umowy leasingu z dnia (...) roku, poczynając od (...)(k. 6).

Poza sporem jest, że oskarżona nie wpłaciła żadnej raty, co – jak wskazują zeznania G. S. (1) oraz dokument z dnia (...)r. – było powodem wypowiedzenia przez finansującego przedmiotowej umowy. Stosownie bowiem do § 23 pkt b Ogólnych warunków Umowy Leasingu obowiązujących w (...) (...) w G. - zwłoka z zapłatą co najmniej jednej raty leasingowej i brak opłaty zaległości w terminie 7 dni od pisemnego wezwania do zapłaty, stanowi samodzielną przesłankę do wypowiedzenia umowy leasingu.

Tak wyjaśnienia oskarżonej K. P., jak i zeznania świadka R. P. (1), częściowo świadka G. S. (1) dowodzą, że oskarżona nie poczuwała się do obowiązku regulowania rat leasingowych, nie interesowała się tym czy są regulowane zgodnie z harmonogramem stanowiącym załącznik do umowy. Co więcej, jak wynika z zeznań świadka G. S. (1), oskarżona powziąwszy wiadomość o zwłoce w ratach, wypowiedzeniu umowy i wezwana do zwrotu przedmiotu umowy, wprost oświadczyła, że to brat R. P. (1) jako korzystający z pojazdu winien ponosić opłaty z tym związane, dając tym wyraz braku zainteresowania zobowiązaniem i intencjom co do spłaty zobowiązania. W kontekście całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, z naciskiem na wyjaśnienia oskarżonej - intencje te przyświecały oskarżonej – już w momencie podpisywania umowy i zaciągania zobowiązania. Gdyby było inaczej, po wypowiedzeniu umowy, po powzięciu wiedzy o tym fakcie i zapewnieniach o możliwości wznowienia umowy pod warunkiem uiszczenia zaległości, oskarżona w dalszym ciągu wykazywała bierna postawę. Stąd też Sąd przypisał oskarżonej popełnienie czynu wyczerpującego dyspozycję art. 286 § 1 kk przyjmując, że działała wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą (R. P. (1)). Ich łączne działanie, tj. R. P. (1) oraz K. P. złożyło się na zachowanie, które należy rozpatrywać przez pryzmat art. 286 § 1 kk. Jak już zaznaczono K. P. podpisała niezbędne dokumenty – tutaj przede wszystkim umowę leasingu - jako reprezentant spółki, działający na jej rzecz i w jej imieniu, nie mając już w chwili podpisywania umowy zamiaru wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania. Mimo że umowę de facto zawarła w imieniu spółki (...), tak w świetle jej wyjaśnień, jak i zeznań świadka R. P. (1), to świadek był pomysłodawcą i głównym zainteresowanym takim sposobem finansowania nabycia pojazdu marki V. (...). Niemniej zobowiązanie do opłacania rat leasingowych w imieniu spółki zawarła K. P.. Fakt, iż działała na prośbę brata – R. P. (1) nie znosi jej odpowiedzialności tak natury cywilnoprawnej, ale także karnoprawnej. Oskarżona bowiem nie interesowała się umową, płatnością rat, ich wymagalnością, ani tym czy są one terminowo regulowane, czy spółka nie jest w opóźnieniu, czy zwłoce w spłacie kredytu, uznając że obowiązek ten spoczywa na R. P. (1), chociaż to oskarżona reprezentowała spółkę, mimo że analogiczne uprawnienia przysługiwały także R. P. (1). Prowadzi to do oceny, że już w dacie zawarcia umowy leasingu z dnia 26.08.2011r. oskarżona działając jako członek zarządu spółki – strony umowy - nie miała zamiaru spłacać rat leasingowych. Obowiązek ten, zgodnie z nieformalnym porozumieniem rodzeństwa miał przejąć R. P. (1). Ten nie dokonał żadnej wpłaty. Jego wyjaśnienia co do motywów jakimi kierował się przy zaniechaniu wpłat nie są wiarygodne w kontekście dowodów z dokumentów wskazujących na wysokość wpłat tuż po zawarciu umowy, a przed przekazaniem pojazdu (co zostało wyżej szerzej omówione). Zapewnienia oskarżonej, o braku podejrzeń, że raty nie będą regulowane nie zasługuje na uwzględnienie, zważywszy na uprzednie podobne działania R. P. (1) (co wyżej opisano). Co więcej kondycja finansowa spółki, do majątku której prowadzono szereg postępowań egzekucyjnych, finalnie bezskutecznych, nie pozostawia wątpliwości, że wywiązanie się z tego zobowiązania leżało poza możliwościami finansowymi spółki, a oskarżona miała tego świadomość już w dacie zawarcia umowy, albowiem dysponowała pełnym dostępem do rachunku bankowego, miała świadomość już zaciągniętych zobowiązań kredytowych i leasingowym, bo przecież była ich stroną, a o egzekucjach prowadzonych do majątku spółki wiedziała chociażby z tego powodu, że egzekucję prowadzono m.in. poprzez zajęcie rachunku bankowego spółki, a w jednej ze spraw (co już wyżej zaznaczono) komornik prowadził czynności w siedzibie szkoły językowej jaka prowadziła oskarżona.

Odnosząc się jeszcze do aktywności R. P. (1), niewątpliwie pomysłodawcy i głównego organizatora przedsięwzięcia, dla przypisania współsprawstwa nie jest konieczne własnoręczne realizowanie znamion czynu zabronionego przez każdą z osób wspólnie i w porozumieniu dokonujących przestępstwa. Nie jest zatem istotne jakie konkretne czynności podjęli poszczególni sprawcy, skoro każdy z nich realizował swoim zachowaniem jakąś część tych znamion składających się na opis czynu zabronionego. Suma tych zachowań stanowi natomiast pełną realizację znamion określonego typu czynu zabronionego. Skoro zaś działali wspólnie i w porozumieniu, należy interpretować to jako współsprawstwo, którego istotą jest „oparte na porozumieniu współdziałanie dwóch lub więcej osób, z których każda obejmuje swoim zamiarem realizację całości znamion czynu przestępnego. To porozumienie jest tym szczególnym elementem podmiotowym, który zespalając zachowania się poszczególnych osób, pozwala przypisać każdej z nich tę akcję sprawczą, którą przedsięwzięła inna osoba współdziałająca w popełnieniu przestępstwa (OSNKW 1972/3/54). Porozumienie może nastąpić chociażby w sposób dorozumiany, najpóźniej w momencie realizacji zadań sprawczych. (postanowienie SN z dnia 05.05.2003 r., V KK 346/02, LEX nr 78912, wyrok S.Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14.10.1998 r., II AKa 15/98, Prok. I Pr. 1999/7-8/25, wyrok S.Apelacyjnego w Katowicach z dnia 30.12.2004 r., II AKa 435/04, LEX nr151782).

Rzecznik oskarżenia postawił K. P. zarzut popełnienia występku wyczerpującego dyspozycję art. 286 § 1 kk w zb. z art. 284 § 2kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Przywłaszczenie polega na rozporządzaniu rzeczą, która już uprzednio znajdowała się w posiadaniu przywłaszczającego. Przywłaszczeniem w rozumieniu kodeksu karnego jest bezprawne, z wyłączeniem osoby uprawnionej, rozporządzenie rzeczą ruchomą znajdującą się w posiadaniu sprawcy przez włączenie jej do swego majątku i powiększenie w ten sposób swojego stanu posiadania lub stanu posiadania innej osoby albo wykonywanie w inny sposób w stosunku do rzeczy ruchomej uprawnień właścicielskich, bądź też przeznaczenie jej na cel inny niż przekazanie właścicielowi (por. wyrok SN z 6 stycznia 1978 r., V KR 197/77, OSNPG 1978, nr 6, poz. 64; wyrok SA w Lublinie z 3 grudnia 1998 r., II Aka 176/98, Apelacja L. 1999, nr 2, poz. 11, wyrok SA w Krakowie z 21 listopada 1996 r., II Aka 273/96, KZS 1996, z. 11-12, poz. 28).

Ze względu na fakt władania (posiadania) rzeczą przez przywłaszczającego przed dokonaniem przywłaszczenia, samo przywłaszczenie musi zostać przez niego w odpowiedni sposób zamanifestowane na zewnątrz. Owo uzewnętrznienie przywłaszczenia przyjmować musi postać zachowania, uniemożliwiającego osobie, której przysługuje odpowiednie prawo do rzeczy, swobodne nią rozporządzanie. Sprawca dla dokonania tego przestępstwa musi podjąć jedną chociażby czynność w stosunku do rzeczy ruchomej, która wskazuje, iż traktuje on rzecz lub prawo majątkowego tak jakby był właścicielem (por. O. Górniok (w:) System prawa karnego..., s. 411; S. Śliwiński, Prawo karne materialne. Część szczególna, Warszawa 1948, s. 261). Przywłaszczenie wyrażać się może w rozmaitych formach, które dostatecznie wyraźnie symbolizują zerwanie przez sprawcę więzi łączącej cudzą rzecz z jej właścicielem i włączenie tej rzeczy do majątku sprawcy lub traktowanie tej rzeczy w inny sposób, jako swojej własności (por. W. Świda (w:) I. Andrejew, W. Świda, W. Wolter, Kodeks karny..., s. 615).

Element powierzenia rzeczy przez osobę uprawnioną sprawcy, pozwala na ocenę, iż w realiach tej sprawy mamy do czynienia z występkiem sprzeniewierzenia (art. 284 § 2 kk), typem kwalifikowanym przestępstwa przywłaszczenia.

Powierzenie rzeczy ruchomej polega na przekazaniu władztwa nad rzeczą sprawcy, z zastrzeżeniem jej zwrotu właścicielowi (posiadaczowi) lub osobie posiadającej inne prawo do rzeczy. Powierzenie oznacza więc przeniesienie władztwa nad rzeczą z uprawnionego na sprawcę bez prawa rozporządzania nim jak swoją własnością, z jednoczesnym konkretnym oznaczeniem sposobu jego wykonywania przez osobę, której rzecz jest powierzana (por. J. Makarewicz, Kodeks karny z komentarzem, s. 456; O. Górniok (w:) System prawa karnego..., s. 413; W. Świda (w:) I. Andrejew, W. Świda, W. Wolter, Kodeks karny..., s. 617). Rzecz ruchoma może zostać przekazana z jednoczesnym upoważnieniem sprawcy do czynienia z niej użytku (użyczenie lub wynajęcie rzeczy) lub bez takiego uprawnienia (np. oddanie w depozyt, zastaw) albo z poleceniem postępowania z rzeczą w określony przez przekazującego sposób (np. wręczenie pieniędzy z poleceniem wpłacenia ich na określone konto).

Dla odpowiedzialności karnej na podstawie art. 284 § 2 k.k. nie jest konieczne powierzenie rzeczy poprzez zachowanie szczególnej formy prawnej, jak również nie jest wymagane, aby powierzający określił precyzyjnie zakres uprawnień i obowiązków osoby, której rzecz jest przekazywana. Istotne jest natomiast to, by z okoliczności towarzyszących powierzeniu wynikało, że rzecz jest przekazywana jedynie czasowo bez prawa dysponowania , w tym w szczególności prawa rozporządzania rzeczą jak własną.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy. Pojazd będący przedmiotem własności finansującego został przekazany spółce (...), o czym świadczy pokwitowany przez oskarżoną akt wydania rzeczy (k. 10). Zeznania R. P. (1) oraz wyjaśnienia oskarżonej wskazują, iż pojazd ten użytkował wyłącznie R. P., oskarżona nie posiada uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi. Oskarżona nie regulowała rat leasingowych, nie interesowała się czy są świadczone zgodnie z harmonogramem, ale także nie interesowała się pojazdem. R. P. (1) powołuje się na kradzież pojazdu. O ile oświadczenie to, w kontekście uprzedniej aktywności zainteresowanego wobec pojazdów nabytych przez spółkę budzi zastrzeżenia, o tyle nie ma dowodu wskazującego na aktywny udział oskarżonej w rozporządzeniu rzeczą. Zgromadzone dowody wskazują, że oskarżona dopiero w toku postępowania windykacyjnego powzięła wiadomość, że pojazd nie jest już w posiadaniu R. P.. Faktem jest tylko, iż pokrzywdzony nie odzyskał pojazdu. Nie ma podstaw do przypisania oskarżonej przywłaszczenia mienia powierzonego.

Wina oskarżonej co do występku oszustwa została udowodniona. Oskarżona działała umyślnie z zamiarem bezpośrednim (w celu osiągnięcia korzyści majątkowej), podejmując działania opisane w zarzucie zamiar swój zrealizowała.

Oskarżona jest osobą zdatną do zawinienia, ze względu na wiek, jak i poczytalność. Oskarżona jest zdolna do rozpoznania bezprawności swojego czynu, znajduje się w sytuacji, która nie wyklucza możliwości dania posłuchu normie prawnej. Wnioski te płyną z opinii biegłych psychiatrów. W ocenie Sądu opinie te są jasne, aktualnie pełne, kompletne i nie zawierają sprzeczności. W myśl art. 202 § 4 kpk zasadnicza i uzupełniająca traktują o poczytalności oskarżonej w chwili czynu i aktualnym stanie jego zdrowia. Pochodzą od dwóch lekarzy psychiatrów, osób obiektywnych i bezstronnych, całkowicie nie zainteresowanych w rozstrzygnięciu toczącego się postępowania na korzyść którejkolwiek ze stron procesu. W realiach tej sprawy nie zachodzą okoliczności wyłączające bezprawność czynu oskarżonej lub jej winę.

Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości zarzucanego oskarżonej czynu, który uznano za znaczny, Sąd wziął pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynów, jak również postać zamiaru i motywację sprawcy.

Kary w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności oraz 100 stawek dziennych grzywny są adekwatne do stopnia winy oskarżonego oraz stopnia społecznej szkodliwości jej czynu, a uwzględniają:

a/ jako okoliczności obciążające:

-

wartość rozporządzenia mieniem;

b/ jako okoliczności łagodzące:

- działanie na prośbę i za namową brata, a zarazem wspólnika i członka zarządu spółki (...) spółki z o.o. w K. M.. Wprawdzie działanie w warunkach współsprawstwa zazwyczaj stanowi okoliczność obciążającą, w realiach tej sprawy ma o tyle odmienne znaczenie, że znakomitą większość aktywności wykazał R. P. (1) pomysłodawca, główny organizator przedsięwzięcia sfinalizowanego umową leasingu z dnia (...)roku, co wyżej szeroko opisano.

W ocenie Sądu nie ma podstaw do izolacyjnego oddziaływania na postawę oskarżonej, a wystarczającym jest surowe napiętnowanie jej występku, a przemawia za tym przede wszystkim przewaga i rodzaj okoliczności łagodzących, a wyżej opisanych. Stąd też Sąd wymierzył oskarżonej karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat. Okres ten pozwoli na weryfikację pozytywnej prognozy kryminologicznej postawionej wobec oskarżonej. Kara ta w połączeniu z efektywnie zastosowaną sankcją w postaci grzywny powstrzyma oskarżoną od popełnienia w przyszłości przestępstw, a w społeczeństwie wzmocni przekonanie o skuteczności udzielonej przez państwo ochrony prawnej.

Należy zaznaczyć, że wśród zastosowanych wobec oskarżonej sankcji, kara grzywny podlega efektywnemu wykonaniu, stanowi zatem realną dolegliwość, jaka dotknie sprawcę pozostawiając go w przekonaniu negatywnej oceny czynu, których się dopuścił.

Przy kształtowaniu wysokości grzywny (jednej stawki dziennej na kwotę 10 zł) Sąd miał na uwadze treść art. 53 § 2 kk i 33 § 3 kk, a w szczególności to, że oskarżona posiada oszczędności.

W tym miejscu należy nadto zauważyć, że pokrzywdzony – reprezentowany przez fachowego pełnomocnika, nie złożył wniosku o naprawienie szkody. Sąd nie znalazł podstaw rozstrzyganie w tym przedmiocie z urzędu, zwłaszcza że pokrzywdzona spółka dysponuje już tytułem wykonawczym traktującym o należności z umowy leasingu (vide: akta sprawy (...)SR G. P.w G.. Należy nadto mieć na uwadze treść art. 299 § 1 ksh dający możliwości sięgnięcia do majątku osobistego członka zarządu spółki cywilnej.

W oparciu o treść art. 626 § 1 kpk w zw. z art. 618 § 1 kpk, art. 616 § 2 kpk, art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1903,77 złotych tytułem zwrotu wydatków:

-

opłaty przewidzianą za udzielenie informacji z rejestru skazanych,

-

ryczał za doręczenia korespondencji w postępowaniu przygotowawczym oraz sądowym (§ 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym /Dz. U. Nr 108, poz. 1026 z późn. zm./),

-

wynagrodzenie biegłych psychiatrów

-

koszty dojazdów świadków na rozprawę.

Opłatę w wysokości po 380 złotych wymierzono na podstawie art. 627 kpk i art. 2 ust 1 pkt 3 i art. 3 ust 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 roku , Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).