Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 października 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 16 października 2013 r. w Lublinie

sprawy H. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o ustalenie prawa do emerytury

na skutek apelacji wnioskodawcy H. B.

od wyroku Sądu Okręgowego w Zamościu

z dnia 21 maja 2013 r. sygn. akt IV U 170/13

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 780/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17 grudnia 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił H. B. prawa do emerytury ponieważ na dzień 1 stycznia 1999 roku nie udokumentował 25 letniego okresu składkowego i nieskładkowego i nie legitymował się 15 letnim okresem pracy w szczególnych warunkach.

Kolejną decyzją z dnia z dnia 1 lutego 2013 roku, wydaną po złożeniu przez ubezpieczonego dodatkowych dokumentów, wymieniony wyżej organ rentowy ponownie odmówił mu prawa do emerytury wskazując, że wprawdzie udowodnił wymagany okres składkowy i nieskładkowy, jednak w dalszym ciągu nie wykazał posiadania co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Organ rentowy nie uznał jako pracy w szczególnych warunkach zatrudnienia wnioskodawcy w Inspekcji Weterynaryjnej Powiatowym Inspektoracie Weterynarii w Z. od 15 stycznia 1979 roku do 30 kwietnia 1982 roku i od 1 czerwca 1982 roku do 31 grudnia 1990 roku z uwagi na wady świadectwa pracy.

Odwołania od powyższych decyzji złożył ubezpieczony domagając się ich zmiany i ustalenia prawa do emerytury. Uzasadniając złożone odwołania podał, że w wymienionych w decyzji okresach wykonywał pracę w szczególnych warunkach wskazaną w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Pracę tego rodzaju wykonywał także w ramach odrębnych umów zawieranych z inspekcją weterynaryjną w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej od 1991 roku.

W odpowiedzi na odwołania organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy w Zamościu po połączeniu wymienionych wyżej spraw w celu ich łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia wyrokiem z dnia 21 maja 2013 roku oddalił odwołania.

Rozstrzygnięcie swoje oparł na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych:

Ubezpieczony H. B., urodzony (...), od dnia 1 lutego 1991 roku prowadzi działalność gospodarczą, polegającą na świadczeniu usług weterynaryjnych. W dniu 3 grudnia 2012 roku złożył wniosek o przyznanie mu prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Do wniosku załączył świadectwo pracy z dnia 7 kwietnia 2004 roku potwierdzające, że w okresie od 15 lipca 1970 roku do dnia 30 kwietnia 1982 roku i od 1 czerwca 1982 roku do 31 grudnia 1990 roku był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Wojewódzkim Zakładzie (...) w Z. i w tym czasie wykonywał pracę stażysty i ordynatora. W pkt 8 tego świadectwa zawarta została informacja, że ubezpieczony wykonywał prace w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze od 15 lipca 1979 roku do 30 kwietnia 1982 roku i od 1czerwca 1982 roku do 31 grudnia 1990 roku jako lekarz weterynarii - praca w zakładach pomocy doraźnej lecznictwa zwierząt Dz. XII poz.4 pkt 1 (wykaz A załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, Dz.U.Nr 8 poz.43). Nadto H. B. złożył zaświadczenie Powiatowego Urzędu Pracy w H. stwierdzające, że był zarejestrowany jako bezrobotny w okresie od 2 stycznia 1991 roku do 31 stycznia 1991 roku.

Rozpoznając wniosek, organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję z dnia 17 grudnia 2012 roku.

Składając odwołanie od powyższej decyzji ubezpieczony załączył zaświadczenie (...) Przyrodniczego w L. - Archiwum Uczelni z dnia 4 stycznia 2013 roku, potwierdzające, że rozpoczął studia stacjonarne w Akademii Rolniczej w L. /aktualna nazwa –Uniwersytet Przyrodniczy w L./ w dniu 1 października 1971 roku i zakończył dyplomem w dniu 18 grudnia 1978 roku uzyskując tytuł lekarza weterynarii. Programowy tok studiów - 5.5 – XI semestrów oraz świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 2 stycznia 2013 roku, z którego wynika, że wnioskodawca w okresie od 15 stycznia 1979 roku do 30 kwietnia 1982 roku i od 1 czerwca 1982 roku do 31 grudnia 1990 roku był zatrudniony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jako lekarz weterynarii - praca w zespołach pomocy doraźnej lecznictwa zwierząt wymieniona w wykazie A dział XII poz. 4 pkt 1 stanowiącego załącznik nr 1 do zarządzenia nr 16 Ministra Rolnictwa Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 31 marca 1988 roku w sprawie wykonywania prac w szczególnych warunkach (Dz. U. Min. Rol. Leś. I Gosp. Żywn. Nr 2 poz.4.). Nadto wnioskodawca złożył zaświadczenie wydane przez Wójta Gminy T. potwierdzające wpis do ewidencji działalności gospodarczej działalności prowadzonej przez H. B. w postaci usług sanitarno-weterynaryjnych, z datą jej rozpoczęcia od 1 lutego 1991 roku.

W następstwie złożonych dokumentów organ rentowy wydał drugą z zaskarżonych decyzji ponownie odmawiając ubezpieczonemu prawa do emerytury.

Sąd pierwszej instancji powołując się na zeznania ubezpieczonego wskazał, że od 15 stycznia 1979 roku był on zatrudniony w Wojewódzkim Zakładzie (...) w Z., gdzie przez 6 miesięcy pracował jako stażysta, a po tym okresie został oddelegowany do pracy w T. i tam na stanowisku lekarza weterynarii –ordynatora pracował od 1 czerwca 1979 roku do 30 kwietnia 1982 roku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonując badanie i zwalczanie chorób zakaźnych i zaraźliwych zwierząt. Ubezpieczony leczył zwierzęta u rolników, robił badania na białaczkę, gruźlicę i brucelozę. Od 1 czerwca 1982 roku podjął pracę w Państwowym Zakładzie (...) dla (...) w T., po zwolnieniu z pracy w T. i w okresie od 30 kwietnia do 1 czerwca 1982 roku nigdzie nie pracował. W T. ubezpieczony pracował do 31 grudnia 1990 roku. W czasie tego zatrudnienia H. B. nadal jako lekarz weterynarii zajmował się leczeniem zwierząt, wykonywaniem badań zwierząt w kierunku białaczki i brucelozy, w zwalczaniu wścieklizny, uczestniczeniu w porodach i wykonywaniu profilaktycznych badań zwierząt. Po rozwiązaniu umowy o pracę i zarejestrowaniu działalności gospodarczej od 1 lutego 1991roku nadal wykonywał taką samą pracę.

Sąd pierwszej instancji podniósł, że w sposób analogiczny zeznał świadek R. K., który pracował razem z ubezpieczonym na początku lat 80-tych.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy cytując przepis art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 Nr 153, poz. 1227, ze zm. ) stwierdził, że przesłanką nabycia emerytury jest osiągnięcie do dnia 1 stycznia 1999 roku tzw. warunków stażowych. Natomiast skutkiem odesłania do przepisów dotychczasowych, zamieszczonego w art. 184 ust. 1 pkt 1 jest stosowanie wprost przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) Oznacza to, że do wnioskodawcy ma zastosowanie § 4 ust. 1 rozporządzenia, w myśl którego pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: 1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, 3) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. W myśl § 2 ust. 1 ww. rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Odnosząc przywołany stan prawny do okoliczności faktycznych rozpoznawanej sprawy, Sąd Okręgowy stwierdził, że pracami wykonywanymi w warunkach szczególnych, uprawniającymi do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, zgodnie z wykazem A działem XII, poz.4 stanowiącym załącznik do powołanego wyżej rozporządzenia, są prace w zespołach pomocy doraźnej pogotowia ratunkowego oraz medycznego ratownictwa górniczego.

Sąd zauważył, że prace w zespołach pomocy doraźnej pogotowia ratunkowego (w zakładach pomocy doraźnej lecznictwa zwierząt) na stanowisku lekarza weterynarii zostały wymienione w wykazie A dziale XII poz.4 pkt 1 stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia nr 16 Ministra Rolnictwa Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 31 marca 1988 r. w sprawie stanowisk pracy na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. Urz. nr 2 poz.4).

Sąd Okręgowy wskazał, że z treści cytowanych przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wynika, że określone w nich świadczenia przysługują tylko pracownikom zatrudnionym w pełnym wymiarze czasu pracy, stale przy pracach wykonywanych w szczególnych warunkach. Pracownikiem natomiast, stosownie do treści art. 2 k.p. jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę.

Zatrudnieniem pracowniczym nie jest, według Sądu, wykonywanie czynności na stanowisku lekarza weterynarii w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, a więc okres takiej działalności nie jest zaliczany do okresu pracy w szczególnych warunkach od osiągnięcia, którego uzależnione jest uprawnienie do wcześniejszej emerytury.

Sąd Okręgowy uznał, że ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował w szczególnych warunkach – zgodnie z wykazem A działem XII poz.4 pkt 1 powołanego zarządzenia Ministra Rolnictwa Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej jedynie w okresach od 15 stycznia 1979 roku do 30 kwietnia 1982 roku i od 1 czerwca 1982 roku do 31 grudnia 1990 roku, tj. w wymiarze 12 lat, 4 miesięcy i 15 dni.

Reasumując swoje rozważania, Sąd pierwszej instancji uznał, że H. B. nie wykazał 15 letniego pracowniczego okresu pracy w szczególnych warunkach, a tym samym nie spełnia warunków do nabycia prawa do emerytury.

Mając powyższe na uwadze i z mocy art. 477 ¹⁴ §1 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji.

Apelację od tego wyroku złożył ubezpieczony H. B.. Zaskarżając wyrok w całości zarzucił mu naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w związku z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43, ze zm.) poprzez przyjęcie, że tylko pracownik może skorzystać z obniżonego wieku emerytalnego. Wskazując na te zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i przyznanie mu prawa do emerytury.

W uzasadnieniu apelacji wskazał, że wbrew ustaleniom Sądu, udowodnił, że stale wykonuje zawód lekarza weterynarii, który zgodnie z przepisami resortowymi został wymieniony w wykazie prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zmiana formy zatrudnienia nastąpiła w związku ze zmianami systemowymi, które zmusiły go do samodzielnego prowadzenia działalności gospodarczej oraz poprzez umowy cywilno-prawne z Państwową Inspekcją Weterynaryjną. Zdaniem apelanta, to charakter pracy, a nie forma zatrudnienia, winny stanowić o nabyciu uprawnień, czemu zresztą ustawodawca dał wyraz w art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, używając pojęcia „ubezpieczony”, a nie tylko pracownik. Dodatkowo na rozprawie apelacyjnej stwierdził, że prowadząc działalność pozostawał w stosunku pracy i wykonywał zadania zlecone przez inspektora weterynaryjnego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i jako taka podlega oddaleniu. Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i wydał trafne, odpowiadające prawu rozstrzygnięcie, aczkolwiek rozważania prawne tego Sądu wymagają uzupełnienia.

Kwestią sporną w rozpoznawanej sprawie było spełnienie przez H. B. jednego z warunków koniecznych dla nabycia prawa do emerytury na podstawie art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz.U. z 2009 roku, Nr 153 ze zm.), t.j. warunku dotyczącego posiadania na dzień 1 stycznia 1999 roku, co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. W konsekwencji zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy posiadała ocena charakteru zatrudnienia ubezpieczonego na stanowisku lekarza weterynarii w okresach od 15 stycznia 1979 roku do 30 kwietnia 1982 roku i od 1 czerwca 1982 roku do 31 grudnia 1990 roku w Inspekcji Weterynaryjnej Powiatowym Inspektoracie Weterynarii w Z. oraz w okresie od 1 lutego 1991 roku do 31 grudnia 1998 roku, kiedy to jako lekarz weterynarii prowadził działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług sanitarno-weterynaryjnych.

Nie dokonując w tym miejscu szczegółowej oceny rodzaju pracy wykonywanej przez ubezpieczonego w wymienionych wyżej okresach stwierdzić należy, że trafne jest stanowisko Sądu Okręgowego, który uznał, że okres wykonywania przez ubezpieczonego pracy w charakterze lekarza weterynarii w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nie podlega uwzględnieniu do uprawnień emerytalnych jako okres pracy w szczególnych warunkach. Prezentowana przez skarżącego wykładnia art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS nie uwzględnia całości zawartego w tym przepisie unormowania i w konsekwencji pozostaje w całkowitej sprzeczności z jego treścią. Mianowicie z brzmienia omawianego przepisu wynika, że ubezpieczonym urodzonym pod dniu 31 grudnia 1948 roku, przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli: okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Oznacza to, że ubezpieczony będący mężczyzną, który ukończył 60 lat życia prawo do emerytury nabywa, jeśli na dzień wejścia w życie ustawy (na dzień 1 stycznia 1999 roku) posiadał co najmniej 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych oraz staż pracy w warunkach szczególnych wymagany w przepisach dotychczasowych, t.j. jak trafnie przyjął Sąd pierwszej instancji, w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Analiza treści tego aktu prawnego nie pozostawia jakichkolwiek wątpliwości, iż dotyczy on pracy w szczególnych warunkach wykonywanej przez ubezpieczonych posiadających status pracownika. Podzielając argumentację przedstawioną w tej materii przez Sąd pierwszej instancji, uzupełniająco dodać należy, że już z samej nazwy tego aktu wynika, iż dotyczy on wyłącznie pracowników. Jeśli do tego uwzględni się treść § 1 ust. 1 rozporządzenia, który określając przedmiot regulacji tego aktu stanowi, że „rozporządzenie stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia, zwanych dalej "wykazami", to nie ma jakichkolwiek wątpliwości, że za pracę w szczególnych warunkach może być uznana tylko praca wykonywana w ramach stosunku pracy, jeśli odpowiada pozostałym określonym w rozporządzeniu wymogom.

Omawiane problematyka, co ma szczególne znaczenie, została już rozstrzygnięta i utrwalona w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. między innymi wyrok z dnia 12 lutego 2004 roku, II UK 246/03 – LEX nr 124519, postanowienie z dnia 15 listopada 2004 roku, II UK 142/04 – LEX nr 187170). W konsekwencji, praca wnioskodawcy wykonywana w ramach działalności gospodarczej w okresie od 1 lutego 1991 roku do 31 grudnia 1998 roku, już tylko z tego powodu nie mogła być uznana za pracę w warunkach szczególnych, co prawidłowo przyjął Sąd pierwszej instancji. W rezultacie, wbrew zarzutom apelacji, zasadnie Sąd ten uznał, że ubezpieczony nie legitymuje się wymaganym okresem 15 lat pracy w szczególnych warunkach, a tym samym nie spełnia wymogów do nabycia prawa do emerytury na podstawie art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Niezależnie od powyższego, niejako ubocznie wskazać należy, że także praca w charakterze lekarza weterynarii wykonywana w ramach stosunku pracy nie była pracą w szczególnych warunkach uprawniającą do nabycia emerytury w obniżonym wieku.

Jak wielokrotnie stwierdzał Sąd Najwyższy (vide między innymi: wyrok z dnia 1 czerwca 2010 roku, II UK 21/10 – LEX nr 619638) praca w szczególnych warunkach, to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, analiza treści wykazu A w/w rozporządzenia prowadzi do wniosku, że praca lekarza weterynarii nie jest wymieniona w wykazie A jako praca w szczególnych warunkach. W wykazie tym zatytułowanym „w służbie zdrowia i opiece społecznej” w pkt 4 wymienione są „prace w zespołach pomocy doraźnej pogotowia ratunkowego oraz medycznego ratownictwa górniczego”. Zdaniem Sądu odwoławczego, wymienione prace nie odnoszą się do lecznictwa zwierząt, a tylko do lecznictwa ludzi, co wynika z analizy wszystkich prac wymienionych w dziale XII. Brak jest jakichkolwiek podstaw do rozszerzenia tych prac na lecznictwo zwierząt.

Zauważyć dodatkowo należy, że z omawianej regulacji wynika, iż za pracę w szczególnych warunkach uważane są tylko „prace w zespołach pomocy doraźnej pogotowia ratunkowego oraz medycznego ratownictwa górniczego”. Takie jednostki organizacyjne nie występują w systemie lecznictwa zwierząt. W okresie objętym sporem, t.j. od 15 stycznia 1979 roku do 31 grudnia 1990 roku organizację zakładów leczniczych regulowały przepisy ustawy z dnia 1 lipca 1949 roku o zakładach leczniczych dla zwierząt (Dz.U. Nr 41, poz. 297 ze zm.). Ustawa ta w art. 2 ust. 1 stanowiła, że zakłady lecznicze dla zwierząt dzielą się na: 1) lecznice dla zwierząt, potrzebujących stałego pomieszczenia w celu leczenia i pielęgnowania lub obserwacji lekarsko-weterynaryjnej; 2) przychodnie dla zwierząt, doprowadzanych dla zbadania lub zabiegu lekarsko-weterynaryjnego.

Wydane na podstawie przepisów art. 3 i 19 wymienionej ustawy, zarządzenie Ministra Rolnictwa z dnia 16 lipca 1966 roku w sprawie organizacji i zakresu działania państwowych zakładów leczniczych dla zwierząt (M.P. nr 39, poz. 196 ze zm.) w § 5 pkt 1 stanowiło, że (...) dzielą się na następujące typy: 1) lecznice dla zwierząt, będące zakładami przystosowanymi do leczenia stacjonarnego, ambulatoryjnego i w terenie, 2) przychodnie dla zwierząt będące zakładami przystosowanymi do leczenia ambulatoryjnego i do ograniczonego leczenia stacjonarnego oraz do leczenia w terenie, 3) punkty weterynaryjne będące zakładami przystosowanymi do leczenia w terenie i do leczenia ambulatoryjnego.

Zarządzenie to w § 6 pkt 4 przewidywało, iż w każdym województwie należy wyznaczyć lecznice (przychodnie specjalistyczne) wykonujące na obszarze kilku rejonów (...), niezależnie od zadań określonych w § 3, dodatkowe zadania polegające na udzielaniu pomocy weterynaryjnej w nagłych wypadkach w ramach dyżurów.

Jak wynika z powyższego, a co już zaznaczono wyżej, w strukturze zakładów lecznictwa zwierząt brak jest wskazania „pogotowia ratunkowego” jako odrębnej jednostki organizacyjnej. Praca wnioskodawcy jako lekarza weterynarii nie była zatem pracą wykonywaną w zespole pomocy doraźnej pogotowia ratunkowego.

Stacje pogotowia ratunkowego występują natomiast jako jeden z zakładów służby zdrowia sprawujący opiekę zdrowotną i udzielający niektórych świadczeń z dziedziny opieki społecznej (vide: rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 19 maja 1982 roku w sprawie organizacji i zadań zakładów opieki zdrowotnej - Dz.U. Nr 15, poz. 121).

Powyższego stanowiska nie zmienia fakt, że w załączniku nr 1 do zarządzenia nr 16 Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarski Żywnościowej z dnia 31 marca 1988 roku w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w dziale XII pkt 4 znajduje się zapis, że pracą w szczególnych warunkach jest „praca w zespołach pomocy doraźnej pogotowia ratunkowego oraz medycznego ratownictwa górniczego (w zakładach pomocy doraźnej lecznictwa zwierząt) 1.lekarz weterynarii” (Dz. Urz. M.R.L.i Gospod. Żywn., nr 2, poz. 4 zmienione zarządzeniem nr 16 Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 10 stycznia 1991 roku).

Regulacja ta wychodzi bowiem poza zakres upoważnienia wynikającego z § 1 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, zgodnie z którym ministrowie upoważnieni zostali do ustalenia stanowisk pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazach A i B. Mianowicie upoważnienie to nie stwarzało podstawy prawnej do wydawania aktów niepozostających w zgodności z powszechnie obowiązującym prawem, lecz obejmowało tylko ustalenie w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych w podległych i nadzorowanych zakładach pracy stanowisk pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach i nie przewidywało możliwości wykroczenia poza wykazy prac wykonywanych w szczególnych warunkach wymienione w załączniku do rozporządzenia. Na tej podstawie wymienione podmioty mogły tylko wskazać, na których stanowiskach są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazach A i B, nigdy zaś ustanawiać nowych stanowisk pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lutego 2010 roku, II UK 218/09 – LEX nr 590247).

W takim przypadku, jak jednoznacznie stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia z dnia 20 października 2005 roku, I UK 41/05 – LEX nr 195788 ) „wykonywanie pracy na stanowisku określonym w zarządzeniu resortowym, której nie wymieniono w wykazach A i B, stanowiących załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.), nie uprawnia do uzyskania emerytury na podstawie art. 32 ust. 1 w związku z art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.)”. Pogląd ten Sąd Apelacyjny podziela w całej rozciągłości. Wyrażony pogląd jest w pełni aktyalny7 także w stosunku do emerytury przewidzianej treścią art. 184 wymienionej ustawy.

Reasumując powyższe, Sąd Apelacyjny uznał, że zaskarżony wyrok wbrew zarzutom apelacji nie narusza wskazanych w niej przepisów.

Mając te wszystkie względy na uwadze i z mocy art. 385 kpc Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.