Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 maja 2016 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Beata Łapińska

Protokolant Bożena Sobczyk

po rozpoznaniu w dniu 5 maja 2016 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku J. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania J. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 2 lutego 2015 r. sygn. (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje J. K. prawo do emerytury poczynając od dnia 28 stycznia 2015 roku.

Sygn. akt V U 250/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 2 lutego 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w T. odmówił wnioskodawcy J. K. prawa do emerytury, podnosząc w uzasadnieniu, iż nie przedłożył nowych dowodów mających wpływ na ustalenie prawa do emerytury i zmianę stanowiska ZUS zawartego w decyzji odmownej z dnia 25 sierpnia 2011 roku.

W odwołaniu od powyższej decyzji, złożonym w dniu 27 lutego 2015 roku J. K. wniósł o przyznanie żądanego prawa z uwagi na to, że na stanowisku ślusarza
w warunkach szkodliwych pracuje od 49 lat.

Organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił, co następuje:

J. K., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 3 sierpnia 2011 roku wniosek o przyznanie prawa do emerytury. Wnioskodawca nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

(dowód: wniosek o emeryturę - k. 1- 4 akt emerytalnych plik I)

Decyzją z dnia 25 sierpnia 2011 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w T. odmówił E. K. prawa do emerytury, ponieważ nie udowodnił 15 lat pracy w warunkach szczególnych oraz nie rozwiązał stosunku pracy.
W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że na dzień 1 stycznia 1999 roku skarżący udowodnił staż pracy wynoszący 32 lat, 2 miesiące i 12 dni. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. do okresu pracy w warunkach szczególnych nie zaliczył wnioskodawcy okresu pracy na stanowisku ślusarza od 15 września 1973 roku do 31 grudnia 1998 roku, ponieważ stanowisko to nie jest wymienione w Załączniku do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

(dowód: decyzja z dnia 25 sierpnia 2011 roku k.15 akt emerytalnych plik I)

Od powyższej decyzji wnioskodawca odwołał się w dniu 4 października 2011 roku. Wniósł o przyznanie żądanego prawa z uwagi na to, że przepracował wymagane 15 lat
w warunkach szczególnych. Sprawa toczyła się przed Sądem Okręgowym w Piotrkowie Trybunalskim pod sygnaturą akt VU 998/11 i prawomocnym wyrokiem z dnia 12 grudnia 2011 roku Sąd oddalił odwołanie wnioskodawcy.

(dowód: odwołanie z dnia 4 października 2011 roku k.2 akt sprawy V U 998/11, wyrok Sądu Okręgowego w P.. z dnia 12 grudnia 2011 roku k.14 akt sprawy V U 998/11)

Wnioskodawca złożył w dniu 28 stycznia 2015 roku kolejny wniosek o przyznanie prawa do emerytury.

(dowód: wniosek o emeryturę - k. 1- 4 akt emerytalnych plik II)

Wnioskodawca był zatrudniony w (...)
w P.. od dnia 15 września 1973 roku do dnia 30 czerwca 2008 roku a następnie od dnia 1 lipca 2008 roku do dnia 21 listopada 2015 roku u następcy prawnego (...) tj. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w w P..

Od pierwszego dnia pracy (tj. od dnia 15 września 1973 roku) do dnia 1 sierpnia 1980 roku wnioskodawca zajmował stanowisko ślusarza w wydziale (...), a od 1 sierpnia 1977 roku to samo stanowisko w wydziale (...), natomiast od 1 sierpnia 1980 roku do dnia
1 lutego 1989 roku stanowisko ślusarza- brygadzisty w wydziale (...) . Następnie od dnia
1 stycznia 1984 roku został przeniesiony na to samo stanowisko do wydziału (...) a od dnia 1 maja 1989 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku wnioskodawca zajmował stanowisko ślusarza na tym wydziale.

Od dnia 18 października 2015 roku wnioskodawca nabył prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W dniu 21 listopada 2015 roku rozwiązano z nim stosunku pracy bez wypowiedzenia przez pracodawcę po wyczerpaniu 182 dni zasiłku chorobowego oraz z uwagi na brak zdolności do pracy i przyznanie renty (art. 53§1 k.p.).

(dowód: umowa o pracę z dnia 14 września 1973 roku k. 1 cz. B akt osobowych, angaż k. 8, k.12, k.20, k.33 cz. B akt osobowych, pismo ZUS z dnia 3 listopada 2015 roku k.6 akt sprawy i decyzja ZUS z dnia 2 listopada 2015 roku k.4 akt osobowych cześć C, świadectwo pracy z dnia 21 listopada 2015 roku k.6 akt osobowych część C i rozwiązanie umowy o prace k.2 akt osobowych część C)

Wnioskodawca pracował w (...) w P.., na wydziale (...), (...) – wydziałach montażowo-spawalniczych. Na wydziałach tych montowane były urządzenia górnicze: obudowy górnicze, koła, naczynia wyciągowe, którymi wyciąga się węgiel na powierzchnię oraz skipy i klatki do transportu ludzi w kopalniach. Były to elementy wielogabarytowe o wielkości 5 na 20 metrów oraz 9 na 4 metry. Wnioskodawca pracował na jednej hali ze spawaczami i innymi ślusarzami. W ramach wykonywanych czynności wnioskodawca składał ww. elementy, nitował połączenia i wstępnie spawał (szczepiał) części konstrukcji stalowych jakie otrzymywał
z działu przygotowawczego. Kiedy wnioskodawca pracował na stanowisku ślusarza- brygadzista sam pracował jako ślusarz przy montażu urządzeń górniczych oraz podlegała mu brygada 10 osób w skład, której wchodziło ok. 10 ślusarzy, którzy pracowali przy montażu urządzeń górniczych.

(dowód: zeznania W. B. protokół rozprawy z dnia 5 maja 2016 roku 3 minuta 1 sekunda-11 minuta 50 sekunda, zeznania J. F. (1) protokół rozprawy z dnia 5 maja 2016 roku 11 minuta 50 sekunda-16 minuta 44 sekunda, zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy z dnia 26 listopada 2015 roku 1 minuta 38 sekunda- 7 minuta 37 sekunda i protokół rozprawy z dnia 5 maja 2016 roku 16 minuta 44 sekunda-20 minuta 2 sekunda )

Pracujący w w/w Fabryce spawacze z uprawnieniami, mieli swoje odrębne stanowiska, które było osłonięte parawanem i mieściły się kilka metrów od stanowisk ślusarzy. Spawacze z uprawnieniami wykonywali precyzyjne, wykończeniowe spawania tzw, spawanie na gotowo.

(dowód: zeznania W. B. protokół rozprawy z dnia 5 maja 2016 roku 3 minuta 1 sekunda-11 minuta 50 sekunda, zeznania J. F. (1) protokół rozprawy z dnia 5 maja 2016 roku 11 minuta 50 sekunda-16 minuta 44 sekunda, zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy z dnia 26 listopada 2015 roku 1 minuta 38 sekunda- 7 minuta 37 sekunda i protokół rozprawy z dnia 5 maja 2016 roku 16 minuta 44 sekunda-20 minuta 2 sekunda)

Fabryka (...) w P.. wystawiła wnioskodawcy świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych, w którym wskazała, iż pracował on w warunkach szczególnych w okresie od 15 września 1973 roku do 31 grudnia 2008 roku na stanowisku ślusarza – praca w sąsiedztwie stanowisk spawalniczych w wydziałach spawalniczych w których nie są zachowane higieniczne normy pracy przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i azotowodorowym (wykaz A, dział XIV, poz. 12 pkt 18 stanowiący załącznik nr 1 do zarządzenia nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983 r. w sprawie określenia stanowisk pracy w resorcie górnictwa i energetyki, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach).

(dowód: świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych k. 11 akt emerytalnych plik II)

Sąd Okręgowy ocenił i zważył co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2015r. poz. 748 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami,
o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 (tj. poniżej 65 lat dla mężczyzn). Ustęp 4 art. 32 stanowi zaś, że wiek emerytalny, o którym mowa
w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Stosownie do art. 184 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 roku) osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać
w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1. osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2. ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

Do dnia 31 grudnia 2012 roku przepis art. 184 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) jako jeden z warunków niezbędnych do przyznania prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach przewidywał wymóg rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem. Od dnia 1 stycznia 2013 roku brzmienie ww. przepisu uległo zmianie w ten sposób, że rozwiązanie stosunku pracy, nie jest przesłanką do nabycia prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Powyższy wymóg został wyeliminowany na podstawie przepisów ustawy z dnia 11 maja 2012 roku o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2012 r. poz. 637) zmieniającej m.in. art. 184 ustawy.

W niniejszej sprawie organ rentowy wydając zaskarżoną decyzję powołał się na treść art. 114 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych według którego prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość.

Skoro wnioskodawca w dniu wydania decyzji z dnia 25 sierpnia 2011 roku zaskarżonej w toku postepowania przed Sądem Okręgowego w Piotrkowie Tryb. w sprawie VU 998/11 nie spełniał przesłanki rozwiązania stosunku pracy a w obecnym stanie prawnym rozwiązanie stosunku pracy nie jest konieczne do uzyskania prawa do emerytury to błędne jest stanowisko organu rentowego , że skoro wnioskodawca nie przedłożył nowych dowodów oraz nie ujawniono nowych okoliczności mających wpływ na prawo do świadczenia, brak jest podstaw do przyznania emerytury.

Tym samym w przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami pozostaje to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat w dniu (...) 2011 roku i nie był członkiem OFE.

Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

W będącej przedmiotem osądu sprawie wnioskodawca dysponował świadectwem wykonywania prac w szczególnych warunkach wystawionym przez (...) SA w P.. potwierdzającym że w okresie od 15 września 1973 roku do 31 grudnia 2008 roku wykonywał pracę w warunkach szczególnych na stanowisku ślusarza – praca w sąsiedztwie stanowisk spawalniczych w wydziałach spawalniczych w których nie są zachowane higieniczne normy pracy przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i azotowodorowym

Nie mniej dysponowanie przez wnioskodawcę świadectwem pracy potwierdzającym jego charakter pracy w szczególnych warunkach, nie wyklucza możliwości jego zakwestionowania przez organ rentowy. Świadectwo pracy nie jest bowiem dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 k.p.c., nie korzysta zatem z domniemania prawdziwości i autentyczności, a li tylko dokumentem prywatnym i jako taki stanowi jedynie dowód tego, że osoba która je podpisała złożyła oświadczenie w nim zawarte (art. 245 k.p.c.). Świadectwo pracy samo przez się nie tworzy zatem praw podmiotowych ani ich nie pozbawia.

Ponieważ organ rentowy zaprzeczał prawdziwości przedłożonego przez wnioskodawcę świadectwa pracy ciężar wykazania prawdziwości tego dokumentu prywatnego w myśl art. 253 zd. 2 k.p.c. spoczywał na wnioskodawcy jako osobie, która chce z tego dokumentu skorzystać.

Wnioskodawca sprostał temu obowiązkowi. Charakter wykonywanej przez wnioskodawcę pracy w okresie od 15 września 1973 roku do 31 grudnia 1998 roku w (...) w P.. Sąd ustalił na podstawie zeznań świadków W. B. i J. F. (2) oraz samego wnioskodawcy. Świadkowie pracowali w tym spornym okresie razem z wnioskodawcą, a zatem dysponują bezpośrednią i co za tym idzie szczegółową wiedzą co do codziennych obowiązków pracowniczych wnioskodawcy. Tym bardziej, pracowali, na tym samym oddziale co wnioskodawca ((...)), jako ślusarze a więc wykonywali te sam prace co wnioskodawca. Świadkowie potwierdzili, iż J. K. ww. wymienionych okresach pracował w (...) w P. na wydziałach montażowo-spawalniczych, gdzie montowane były urządzenia górnicze: obudowy górnicze, koła, naczynia wyciągowe, którymi wyciąga się węgiel na powierzchnię oraz skipy i klatki do transportu ludzi w kopalniach. Były to elementy wielogabarytowe o wielkości 5 na 20 metrów oraz 9 na 4 metry. Do stałych obowiązków wnioskodawcy należało łączenie (sczepianie) składanych elementów stalowych przy pomocy spawarki elektrycznej tzw. spawanie wstępne. Prace te wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy, do innych prac nie był kierowany.

Zeznania wszystkich świadków są spójne, logiczne i korespondują z zeznaniami wnioskodawcy oraz dokumentami zgromadzonymi w jego aktach osobowych. Organ rentowy w toku postępowania nie przedstawił jakichkolwiek dowodów, które podważałyby wiarygodność złożonych zeznań.

Wprawdzie z angaży wynika, że wnioskodawca w tych okresach pracował
w charakterze ślusarza, nie mniej nazwa wskazanego w świadectwie stanowiska pracy nie przesądza o charakterze pracy, decydujące znaczenie w tym zakresie mają faktycznie stale wykonywane obowiązki pracownicze. A te w świetle zeznań świadków, wnioskodawcy oraz dokumentów zgromadzonych w aktach osobowych polegały na: łączeniu (sczepianiu) składanych elementów stalowych przy pomocy spawarki elektrycznej tzw. spawanie wstępne.Prace te były wykonywane w hali, w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych, gdzie występowało duże zapylenie, zadymienie i hałas, znacznie przekraczające dopuszczalne normy.

Prace w takim charakterze (spawalnicze oraz ślusarskie) były w ocenie Sądu pracami , które są wymienione w wykazie A będącego załącznikiem do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983 roku, Nr 8, poz. 43z późn.zm.), a mianowicie w dziale XIV (prace różne) poz. 12 – prace polegające na wycinaniu (tzw. upalanie – dopalanie) gazowym i spawaniu elektrycznym (zgrzewanie punktowe składanych elementów stalowych – spawanie wstępne.

W tym miejscu należy przypomnieć utrwalony w orzecznictwie Sądu Najwyższego pogląd, że zawarte w pkt 12, działu XIV wykazu A rozporządzenia Rady Ministrów z 1983 r. określenie "prace przy spawaniu" zamiast terminu "spawacz" pozwala objąć nim także prace wykonywane w przebiegu procesu spawania przez pracowników niebędących spawaczami – prace ślusarzy polegające na przygotowywaniu materiałów do spawania, pod warunkiem że w toku tych czynności przygotowawczych są wykonywane prace spawalnicze lub wycinanie metalu (tak. por wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 stycznia 2008r. w sprawie I UK 192/07, wyrok z dnia 8 czerwca 2011r. w sprawie I UK 393/10). W niniejszej sprawie wszyscy świadkowie potwierdzili, że wnioskodawca w toku prac ślusarskich wykonywał prace pełgające na wycinaniu i spawaniu elementów urządzeń górniczych. A ponadto wykonywał inne prace w szczególnych warunkach polegające na szlifowaniu wyrobów metalowych oraz prace przy użyciu narzędzi wibracyjnych (nitowanie, rozwiercanie otworów pod nitowanie).

Mimo zatem, że wnioskodawca we wskazanych w spornym okresach pracował formalnie na stanowisku ślusarza – jak przedstawia świadectwo pracy - to charakter wykonywanej przez niego pracy w tym okresie polegał na wykonywaniu stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przy wycinaniu i spawaniu elektrycznym, co wynika z zeznań wnioskodawcy oraz świadków. Ponieważ wszystkie wykonywane przez wnioskodawcę prace w ramach obowiązującego go ośmiogodzinnego czasu pracy, były pracami w szczególnych warunkach, należy uznać, sporny że okres pracy podlega zaliczeniu do pracy w warunkach szczególnych.

Biorąc pod uwagę złożone w sprawie zeznania świadków i wnioskodawcy co do codziennych warunków pracy i sposobu organizacji pracy w hali zakładu oraz w oparciu o zgromadzone dokumenty pracownicze nie ulega wątpliwości, że praca wnioskodawcy, była pracą o znacznej szkodliwości dla jego zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości. Świadczy o tym nie tylko zakres jego obowiązków, charakter pracy, ale także warunki w jakich praca była świadczona.

Skoro zatem w spornym okresie wnioskodawca wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu prace wymienione w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, to jest podstaw do zaliczenia tych okresów do pracy w warunkach szczególnych.

Biorąc pod uwagę powyższe uznać należało, iż w toku procesu wnioskodawca wykazał, by spełnił przesłankę wykonywania pracy w warunkach szczególnych, w ilości co najmniej 15 lat. Fakt ten skutkował koniecznością przyjęcia, że spełnia on wymagane prawem warunków do uzyskania prawa do emerytury zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.