Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 kwietnia 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu VIII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Martyniec

Protokolant:Kamila Wołejszo

po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2016 r. we Wrocławiu na rozprawie sprawy

z powództwa (...) W. (...)w W.

przeciwko D. J.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej D. J. na rzecz strony powodowej (...) W. (...)w W. kwotę 2.457,57 zł (dwa tysiące czterysta pięćdziesiąt siedem złotych pięćdziesiąt siedem groszy) wraz z ustawowymi odsetkami, a od 1 stycznia 2016 r. odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 28 marca 2014 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala dalej idące powództwo;

III.  zasądza od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 1017,58 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nie obciąża pozwanej wydatkami poniesionymi tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sygn. akt VIII C 1862/15

UZASADNIENIE

Powód (...) W. (...)w W. wniósł o zasądzenie od D. J. kwoty 2.497,37 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 28 marca 2014 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Powód wskazał, że umową z 23 grudnia 2013 roku nabył od cedenta Banku (...) S.A. wierzytelność przysługującą cedentowi w stosunku do pozwanej w wysokości 2.457,14 złotych, wynikającą z umowy z dnia 25 listopada 2009 roku o kartę kredytową. Roszczenie z umowy kredytu stało się wymagalne 9 lipca 2010 roku. Na dochodzoną pozwem sumę składały się kwota 1.214,46 złotych tytułem niespłaconego kredytu, 1.202,70 złotych tytułem odsetek umownych naliczonych przez cedenta od dnia 26 listopada 2009 roku do dnia sprzedaży wierzytelności, 39,80 złotych tytułem kosztów naliczonych przez cedenta oraz kwota 40,23 złotych tytułem odsetek ustawowych naliczonych przez powoda od kwoty 1.214,64 złotych od dnia następującego po dniu nabycia wierzytelności, tj. od 24 grudnia 2013 roku do dnia wniesienia pozwu, tj. do 27 marca 2014 roku.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o jego oddalenie oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu. Pozwana przyznała fakt zawarcia umowy wskazując jednocześnie, że kredyt miał zostać spłacony w połowie przez nią, a w połowie przez jej córkę. Pozwana spłaciła wobec pierwotnego wierzyciela przypadającą na nią kwotę kredytu w wysokości 1.500 złotych, natomiast córka, z uwagi na problemy osobiste, nie wywiązała się ze swojej części zobowiązania. Pozwana podniosła również zarzut przedawnienia roszczenia w związku z upływem 3-letniego terminu przedawnienia.

Wyrokiem z dnia 16 października 2014 roku Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu oddalił powództwo w całości podzielając podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia. Sąd wskazał, że roszczenie bez wątpienia było związane z prowadzeniem działalności gospodarczej i w związku z tym termin jego przedawnienia wynosił, stosownie do art. 118 k.c., trzy lata. Skoro roszczenie stało się wymagalne 9 lipca 2010 roku, a pozew został złożony 27 marca 2014 roku roszczenie było w chwili wniesienia powództwa przedawnione.

Na skutek apelacji wniesionej przez stronę powodową Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 10 lipca 2015 roku uchylił zaskarżony wyrok, zniósł postępowanie i sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego. Sąd Okręgowy stwierdził nieważność postępowania przez Sądem I instancji spowodowaną tym, że stronie powodowej nie doręczono odpowiedzi na pozew, a tym samym pozbawiono ją możliwości ustosunkowania się do podniesionych przez pozwaną zarzutów, w szczególności zarzutu przedawnienia roszczenia. Sąd Okręgowy wskazał na konieczność umożliwienia powódce ustosunkowania się do zarzutów podniesionych w odpowiedzi na pozew poprzez doręczenie jej przy ponownym rozpoznaniu sprawy tego pisma wraz z załącznikami.

W postępowaniu toczącym się po uchyleniu wyroku z dnia 16 października 2014 roku i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania stronie powodowej doręczono odpis odpowiedzi na pozew. Ustosunkowując się do zarzutu przedawnienia powódka podniosła, że doszło do przerwania biegu terminu przedawnienia roszczenia na skutek złożenia przez pierwotnego wierzyciela wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu stwierdzającemu wierzytelność będącą przedmiotem umowy przelewu. Wniosek ten został uwzględniony i tytułowi nadano klauzulę wykonalności postanowieniem tut. Sądu z dnia 24 stycznia 2011 roku. Następnie na podstawie tytułu wykonawczego w postaci zaopatrzonego w klauzulę wykonalności bankowego tytułu egzekucyjnego toczyło się postępowanie egzekucyjne. Termin przedawnienia zaczął biec ponownie dopiero po jego umorzeniu, które nastąpiło 14 sierpnia 2013 roku w związku z bezskutecznością egzekucji. W chwili wniesienia pozwu 27 marca 2014 roku roszczenie nie było zatem przedawnione.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 25 listopada 2009 roku pozwana D. J. zawarła z (...) Bank S.A. z siedzibą w G. umowę nr (...) o kartę kredytową S. V.z limitem kredytu odnawialnego do kwoty 3.000 złotych. Zgodnie z § 3 ust. 1 umowy od wykorzystanej kwoty limitu kredytu kredytodawca naliczał odsetki umowne w wysokości 19,65% w stosunku rocznym. Zgodnie z § 4 ust. 1 umowy kredytodawca mógł pobierać opłaty i prowizje według zasad i stawek określonych w umowie oraz taryfie opłat i prowizji, a także, stosownie do § 4 ust. 2 umowy, pobierał opłatę roczna za udostępnienie i obsługę karty w wysokości 45 złotych. Wysokość odsetek za opóźnienie w spłacie zadłużenia po ustaniu umowy odpowiadała wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP (§ 7 ust. 6 umowy).

Dowód: wniosek o kartę kredytową i umowa o kartę kredytową wraz z potwierdzeniem dokonania transakcji z dnia 25 listopada 2009 roku, k. 35-43.

W związku z niewywiązywaniem się przez pozwaną z obowiązków wynikających z umowy kredytodawca wypowiedział umowę.

Okoliczność bezsporna .

Dnia 17 listopada 2010 roku Bank (...) S.A. w K., następca prawny (...) Bank S.A., wystawił bankowy tytuł egzekucyjny stwierdzający zadłużenie pozwanej z tytułu umowy kredytu z dnia 25 listopada 2009 roku na łączną kwotę 3.400,80 złotych, w tym 2.735,71 złotych tytułem niespłaconego kredytu, 223,73 złotych tytułem odsetek umownych za okres od 25 lutego 2010 roku do 13 września 2010 roku, 97,06 złotych tytułem odsetek za opóźnienie za okres od 14 września 2010 roku do 17 listopada 2010 roku, 228 złotych tytułem opłaty za obsługę kredytu i 116,30 złotych tytułem składki na ubezpieczenie. Na skutek wniosku złożonego 23 listopada 2011 roku Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu postanowieniem z dnia 24 stycznia 2010 roku nadał temu tytułowi klauzulę wykonalności w zakresie kwoty 3.284,50 złotych oraz dalszych odsetek umownych od kwoty 2.735,71 złotych od dnia 18 listopada 2010 roku do dnia zapłaty i oddalił wniosek w części dotyczącej kwoty 116,30 złotych.

Dowód: bankowy tytuł egzekucyjny z 17 listopada 2010 roku oraz postanowienie Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu z dnia 24 stycznia 2011 roku znajdujące się w aktach o sygn. VIII Co 3680/10.

W oparciu o powyższy tytuł wykonawczy na skutek wniosku wierzyciela z 10 listopada 2011 roku było wszczęte i prowadzone postępowanie egzekucyjne. Postanowieniem z dnia 14 sierpnia 2013 roku postępowanie egzekucyjne zostało umorzone na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 k.p.c. w związku z bezskutecznością egzekucji.

Dowód: wniosek egzekucyjny z dnia 10 listopada 2011 roku oraz postanowienie Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu J. K. z dnia 14 sierpnia 2013 roku znajdujące się w aktach postępowania egzekucyjnego o sygn. Km 1599/12.

Umową z dnia 23 grudnia 2013 roku Bank (...) S.A. sprzedał stronie powodowej (...) W. (...)w W. wierzytelność przysługującą mu względem pozwanej z tytułu umowy kredytu nr (...) w łącznej wysokości 2.457,14 złotych, w czym mieściła się kwota 1.214,64 złotych tytułem kapitału, kwota 1.202,70 złotych tytułem odsetek oraz kwota 39,80 złotych tytułem innych opłat. Pismem z 27 stycznia 2014 roku powód zawiadomił pozwaną o przelewie wierzytelności i wezwał ją do zapłaty zadłużenia.

Dowód: pismo powoda z 27 stycznia 2014 roku wraz z zawiadomieniem o przelewie wierzytelności oraz dowodem nadania pisma, k. 28-34;

umowa sprzedaży wierzytelności z dnia wraz z załącznikami, k. 45-95.

Pozwana nie spłaciła udzielonego jej kredytu do kwoty 1.214,46 złotych, a także odsetek, które na dzień zawarciu umowy przelewu wynosiły 1.202,70 złotych.

Okoliczność bezsporna.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie do kwoty 2.457,57 złotych, natomiast podlegało oddaleniu w zakresie kwoty 39,80 złotych.

Pozwana w toku postępowania zakończonego wyrokiem z dnia 14 października 2014 roku, jak i w toku niniejszego postępowania po przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy we Wrocławiu, nie kwestionowała faktu zawarcia umowy z dnia 25 listopada 2009 roku oraz istnienia i wysokości wynikającej z tej umowy wierzytelności. W odpowiedzi na pozew przyznała, że zaciągnęła zobowiązanie, jednak z uwagi na problemy finansowe nie była w stanie spłacić go w całości. Obrona pozwanej sprowadzała się do podniesienia zarzutu przedawnienia roszczenia, choć pozwana wspomniała również, że połowę otrzymanego kredytu miała spłacić jej córka, co było przedmiotem ustnej umowy pomiędzy nią a pozwaną.

Roszczenie będące przedmiotem niniejszego postępowania miało swoją podstawę w umowie, którą pozwana zawarła 25 listopada 2009 roku z (...) Bankiem S.A., poprzednikiem prawnym Banku (...) S.A. Nie ulegało wątpliwości, że umowę pozwana zawarła samodzielnie, a córka pozwanej nie była jej stroną. Ewentualne uzgodnienia pomiędzy pozwaną a jej córką mogą mieć znaczenie wyłącznie w zakresie wzajemnych rozliczeń pomiędzy tymi osobami i nie mogły wywrzeć żadnego wpływu na zobowiązania względem kredytodawcy, którego dłużnikiem była wyłącznie pozwana.

Bezspornie pozwana nie uregulowała całości zadłużenia względem pierwotnego wierzyciela. Mając na względzie przyznane przez pozwaną fakty oraz zebrany materiał dowodowy istnienie wierzytelności z tytułu zawartej przez nią umowy kredytu nie budziło wątpliwości. Nie budziła również wątpliwości legitymacja czynna powoda. Stroną umowy kredytu był pierwotnie (...) Bank S.A., który, jak wynika z załączonych do akt odpisów z Krajowego Rejestru Sądowego, został przejęty przez Bank (...) S.A. w trybie art. 492 § 1 pkt 1 k.s.h., który stał się tym samym stroną umowy z pozwaną. Powód nabył z kolei wierzytelność Banku względem pozwanej, co zostało dostatecznie wykazane umową przelewu z 23 grudnia 2013 roku wraz z załącznikami.

Sąd nie podzielił zarzutu przedawnienia. Bezspornym w sprawie było, że dochodzone roszczenie stało się wymagalne 9 lipca 2010 roku i z tym dniem, zgodnie z art. 120 § 1 k.c., rozpoczął bieg termin przedawnienia. Wynosił on stosownie do art. 118 k.c. trzy lata, roszczenie było bowiem związane z prowadzeniem przez kredytodawcę działalności gospodarczej polegającej m.in. na udzielaniu kredytów. Ten sam termin przedawnienia dotyczył roszczenia odsetkowego, jako roszczenia o świadczenie okresowe. Oba roszczenia powinny się zatem przedawnić wraz z upływem 9 lipca 2013 roku. Jak słusznie wskazała jednak strona powodowa bieg przedawnienia został przerwany i to dwukrotnie.

Zgodnie z art. 123 § 1 pkt 1 k.c. bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. Stosownie natomiast do art. 124 § 1 k.c. po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo.

Po raz pierwszy przerwanie przedawnienia nastąpiło wraz ze skutecznym złożeniem przez Bank (...) S.A. dnia 23 listopada 2010 roku wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu stwierdzającemu wierzytelność Banku względem pozwanej wynikającą z umowy kredytu z dnia 25 listopada 2009 roku. W orzecznictwie Sądu Najwyższego nie budzi aktualnie wątpliwości, że skuteczne, tzn. nie prowadzące do zwrotu wniosku, złożenie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności tytułowi egzekucyjnemu, w tym bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, przerywa bieg przedawnienia (zob. m.in. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 2004 r., sygn. III CZP 101/03).

Do kolejnego przerwania przedawnienia doszło wraz ze złożeniem dnia 10 listopada 2011 roku wniosku o wszczęcie egzekucji przeciwko pozwanej. Jest to niewątpliwie czynność zmierzająca bezpośrednio do zaspokojenia roszczenia, która w świetle art. 123 § 1 pkt 1 k.c. prowadzi do przerwania przedawnienia. Termin przedawnienia nie rozpoczął jednak biegu na nowo bezpośrednio po złożeniu wniosku o wszczęcie egzekucji, ponieważ zgodnie z art. 124 § 2 k.c., jeżeli przerwanie przedawnienia nastąpiło przez czynność w postępowaniu przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym albo przez wszczęcie mediacji, przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie to nie zostanie zakończone. Postępowanie egzekucyjne zakończyło się jego umorzeniem postanowieniem Komornika Sądowego z dnia 14 sierpnia 2013 roku. Należy wskazać, że ze względu na przyczynę umorzenia postępowania, którą była bezskuteczność egzekucji, umorzenie nie zniweczyło skutków złożenia wniosku o wszczęcie egzekucji również w zakresie przerwania biegu przedawnienia. Skoro zatem przedawnienie rozpoczęło bieg na nowo po umorzeniu postępowania egzekucyjnego w chwili wniesienia pozwu, tj. 27 marca 2014 roku dochodzone przez powoda roszczenie oczywiście nie było jeszcze przedawnione.

Mając na uwadze powyższe roszczenie podlegało uwzględnieniu, za wyjątkiem kwoty 39,80 złotych żądanej tytułem bliżej nieskonkretyzowanych przez powoda kosztów naliczonych przez zbywcę wierzytelności. Powód nie wyjaśnił podstawy prawnej żądania, ani nie wykazał, aby jakiekolwiek dodatkowe koszty związane z obsługą kredytu zostały poniesione przez jego poprzednika prawnego. Niewystarczające było odwołanie się do § 4 umowy, który stanowił jedynie blankietową podstawę obciążenia kredytobiorcy opłatami i prowizjami określonymi w taryfie. Powód w toku procesu nie przedłożył taryfy opłat i prowizji, ani nie wskazał kiedy i z jakiego tytułu wynikły po stronie kredytodawcy koszty w kwocie 39,80 złotych. Należy również zauważyć, że kwota ta nie została uwzględniona w bankowym tytule egzekucyjnym ani nie była następnie przedmiotem egzekucji, co mogłoby wskazywać na to, że była ona w chwili wnoszenia pozwu przedawniona. Roszczenie w zakresie kwoty 39,80 złotych było jednak na tyle niesprecyzowane, że Sąd nie mógł nawet ocenić trafności zarzutu przedawnienia w tej części.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. zasądzając je zgodnie z żądaniem pozwu od 28 marca 2014 roku do dnia zapłaty. Z uwagi na zmianę powołanego przepisu, dokonaną ustawą z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw, która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2016 roku, i stosownie do art. 56 tej nowelizacji odsetki należało zasądzić do dnia 31 grudnia 2015 roku w wysokości odsetek ustawowych, a od 1 stycznia 2016 roku w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu oparto na art. 100 zd. drugie k.p.c. Powódka przegrała jedynie w znikomym zakresie, co uzasadniało obciążenie pozwanej obowiązkiem zwrotu całości kosztów procesu. Na zasądzoną kwotę 1.017,58 złotych składały się: opłata od pozwu w wysokości 100 złotych, koszty zastępstwa procesowego przed Sądem I i II instancji w łącznej wysokości 900 złotych, ustalone stosownie do § 6 pkt 3 i § 13 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, wraz z opłatą od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych, a także kwota 0,58 złotych tytułem kosztów wniesienia powództwa w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

W punkcie IV wyroku Sąd, na podstawie art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 102 k.p.c., nie obciążył pozwanej poniesionymi tymczasowo przez Skarb Państwa wydatkami mając na względzie jej sytuację materialną i osobistą.

Z/

1.  odnotować;

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomoc. strony powodowej;

3.  kal. 14 dni;