Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 grudnia 2015 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Julia Kuciel

Protokolant: Anna Ciechanowicz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Pruszczu Gdańskim – Bartosza Woźniaka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 20 maja 2015 roku, 16 września 2015 roku, 20 listopada 2015 roku i 22 grudnia 2015 roku sprawy

P. D. (1), syna K. i A. z domu M., urodzonego (...) w G.

oskarżonego o to, że:

w dniu 19 stycznia 2014 roku w P. na ul. (...) w sklepie (...) wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą dokonał zaboru w celu przywłaszczenia konsoli do gier X-box 360 o wartości 1199, 00 złotych na szkodę T., tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.

***

I.  oskarżonego P. D. (1) uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, który kwalifikuje z art. 278 § 1 k.k. i za to skazuje go, a na mocy art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 40 (czterdziestu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10, 00 złotych (dziesięć złotych),

II.  na podstawie art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 46 § 1 k.k. w brzmieniu nadanym ustawą – Kodeks Karny obowiązującą do 30 czerwca 2015 roku zobowiązuje oskarżonego P. D. (1) do naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) spółka z o.o. kwoty 599, 50 złotych (pięćset dziewięćdziesiąt dziewięć złotych i 50/100),

III.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. Nr 16, poz. 124 ze zm.) oraz § 14 ust. 2 pkt 3 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.) zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. Ś. z Kancelarii Adwokackiej w G. kwotę 752, 76 złotych (siedemset pięćdziesiąt dwa złote i 76/100) brutto tytułem nie uiszczonych kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu,

IV.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 624 § 1 k.p.k., art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zwalnia oskarżonego P. D. (1) od ponoszenia kosztów sądowych, a wydatkami tego postępowania obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 stycznia 2015 roku P. D. (2) i P. D. (1) udali się do sklepu sieci (...) spółka z o.o. w P. przy ul. (...) z zamiarem kradzieży konsoli do gier. P. D. (1) miał ze sobą wówczas plecak. Po wejściu na halę sprzedażową obaj mężczyźni udali się na dział elektroniczny. Z półki na tym dziale wzięli konsolę do gier X-box 360 o wartości 1199, 00 złotych i włożyli do kosza na zakupy. Następnie przeszli wraz z tym koszem na dział sklepu, którego – jak wiedzieli – nie obejmują kamery monitoringu sklepowego. Tam wyciągnęli konsolę z kartonu, który pozostawili na miejscu. P. D. (1) schował konsolę do plecaka. W dalszej kolejności obaj mężczyźni skierowali się do stanowisk kasowych, gdzie P. D. (2) w celu odwrócenia uwagi pracowników ochrony zapłacił za drobne zakupy, a P. D. (1) wykorzystując nieuwagę ochroniarzy, wyszedł ze sklepu z zabraną konsolą.

dowody: częściowo zeznania i wyjaśnienia P. D. (2) k. 112-113 akt sprawy X K 635/14, k. 44 akt niniejszej sprawy; częściowo zeznania świadka W. P. k. 2-5, k. 86-87 akt sprawy X K 635/14, k. 77 akt niniejszej sprawy; częściowo zeznania świadka T. D. k. 54-54v akt sprawy X K 635/14, k. 78 akt niniejszej sprawy; zeznania świadka R. J. k. 81-82 akt sprawy X K 635/14, odczytane k. 84 akt niniejszej sprawy; płyta z nagraniem z monitoringu k. 91 akt sprawy X K 635/14, odtworzona na rozprawie k. 77; protokół oględzin pudełek k. 92-94 akt sprawy X K 635/14

P. D. (1) był wielokrotnie karany sądownie. Jest rozwiedziony, jest ojcem trojga małoletnich dzieci. Posiada wykształcenie zawodowe – mechanik samochodowy. W warunkach wolnościowych pracował dorywczo z dochodem ok. 2.000 złotych miesięcznie. Nie posiada majątku znacznej wartości. Cieszy się dobrym stanem zdrowia, nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo.

dowód: dane z wyjaśnień oskarżonego k. 42 akt niniejszej sprawy; dane o karalności k. 225-228 akt sprawy X K 635/14 ; odpisy wyroków k. 124-127, k. 139 akt sprawy X K 635/14; dane osobopoznawcze k. 174 akt sprawy X K 635/14

Przesłuchany na etapie postępowania przygotowawczego P. D. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Podał, że kompletnie nie wie o co chodzi, nie ukradł żadnej konsoli.

Na rozprawie w dniu 20 maja 2015 P. D. (1) ponownie nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień oraz odpowiedzi na pytania. Dodał, że nie ma nic wspólnego z tą kradzieżą.

vide: wyjaśnienia oskarżonego P. D. (1) k. 171-172 akt sprawy XK 635/14 oraz k. 43 akt niniejszej sprawy

Sąd zważył, co następuje:

W świetle całokształtu zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego, w szczególności korespondujących ze sobą zeznań R. J. oraz częściowo wiarygodnych depozycji P. D. (2), a także zgromadzonych i ujawnionych w trybie art. 393 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 394 § 1 i 2 k.p.k. dokumentów, których wiarygodność i rzetelność nie była kwestionowana, zarówno fakt popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu przestępstwa, jak i wina P. D. (1), nie budzą wątpliwości.

Zasadniczy materiał dowodowy, na którym opierał się Sąd dokonując rekonstrukcji stanu faktycznego w niniejszej sprawie stanowiły odczytane na rozprawie zeznania R. J. oraz korespondujące z nimi, choć jedynie częściowo wiarygodne, relacje P. D. (2).

Sąd na początku pragnie zauważyć, że jak wynika z treści zarzutu postawionego P. D. (1), zarzucanego mu występku miał się on dopuścić wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą, którą, jak wynika z załączonych akt postępowaniu w sprawie X K 635/14, był właśnie P. D. (2). P. D. (2) został skazany za w/w czyn w postępowaniu X K 635/14 na skutek wyrok wydanego w trybie art. 335 § 1 k.p.k. w jego uprzednim brzmieniu. W świetle takich okoliczności, jako szczególnie istotna jawiła się analiza depozycji P. D. (2), w tym również złożonych przez niego w toku postępowania w sprawie X K 635/14 w charakterze wyjaśnień. Sąd miał przy tym na względzie to, iż P. D. (2) wyjaśniał w toku postępowania w sprawie X K 635/14 w stosunkowo niewielkiej odległości czasowej od zdarzenia i relacjonował je rzeczowo, z zachowaniem stosownej chronologii. Przyznał się on wówczas do kradzieży konsoli X-box w dniu 19 stycznia 2014 roku w sklepie sieci T. oraz jednoznacznie wskazał, że dopuścił się tego czynu współdziałając z P. D. (1). P. D. (2) nie ograniczył się przy tym do gołosłownego przyznania się do winy oraz odniesienia się do udziału w zdarzeniu P. D. (1), ale opisał w jaki sposób miało dojść do dokonania tego czynu, która to relacja znalazła odzwierciedlenie w odtworzonym w toku rozprawy zapisie z monitoringu, a także zeznaniach R. J. (o czym będzie dalej mowa). P. D. (2) nie miał przy tym żadnego interesu w tym, aby bezpodstawnie obciążać P. D. (1), a zgodność pierwotnych twierdzeń świadka (wygłaszanych jako wyjaśnienia składane w sprawie X K 635/14) ze wskazanym powyżej materiałem dowodowym, przesądza w ocenie Sądu o ich wiarygodności. Uwzględniając powyższe rozważania Sąd odmówił z kolei przymiotu wiarygodności zeznaniom P. D. (2) złożonym przez niego w niniejszej sprawie na rozprawie głównej. W ich toku świadek prezentował bowiem zupełnie inną postawę procesową i zaprzeczał sprawstwu oskarżonego. Przyznał on co prawda, ze został zatrzymany w związku z kradzieżą konsoli i „poszedł na samoukaranie”, jednak wyjaśniał wówczas tylko co do swojej osoby, nikogo innego. Nie podtrzymał również P. D. (2) opisanych powyżej wyjaśnień złożonych przez niego w toku postępowania w sprawie X K 635/14. Świadek twierdził, że podpis pod protokołem nie jest jego i w ogóle nie składał wyjaśnień, które zostały mu odczytane. Powyższe oświadczanie procesowe stoi w ewidentnej wewnętrznej sprzeczności z jego początkowymi depozycjami; świadek podawał bowiem wpierw, że choć przyznał się do winy, to nie wyjaśniał odnośnie innej osoby. Następnie, jak podano wyżej, zaprzeczał ażeby w ogóle składał wyjaśnienia tej treści. Sąd zważył dalej, że celem wyeliminowania wątpliwości co do sposobu przesłuchania P. D. (2) Sąd dopuścił dowód z zeznań świadka funkcjonariusza Policji – K. D.; świadek ten zaprzeczył, ażeby w toku czynności odbierania wyjaśnień od P. D. (2) doszło do jakichkolwiek nieprawidłowości, zaś treść protokołu również w żaden sposób na to nie wskazuje. Uznać zatem należy, że podczas rozprawy głównej świadek starał się, choć nieudolnie, podważyć swoje uprzednie wyjaśnienia, w których opisał przebieg zdarzenia będącego przedmiotem postępowania, celem umniejszenia odpowiedzialności karnej P. D. (1). Wskazać należy, iż P. D. (2) składał zeznania w niniejszej sprawie już po skazaniu go prawomocnym wyrokiem w sprawie X K 635/14 między innymi za ten sam czyn. Zeznania w przytoczonej powyżej, niewiarygodnej treści nie mogły zatem w żaden sposób już mu zaszkodzić, a jednocześnie mógł on pozostawać w przekonaniu, że w ten sposób jest w stanie pomóc swojemu koledzy w uniknięciu odpowiedzialności karnej. Tym samym, oceniając ogół powyższych okoliczności w kontekście elementarnych zasad wiedzy oraz logicznego rozumowania, za wiarygodne należało uznać pierwotne zeznania (wyjaśnienia) P. D. (2) złożone przez niego w sprawie X K 635/14, zaś twierdzenia świadka w toku rozprawy głównej w zasadniczym zakresie (poza przyznaniem, że poddał się karze w trybie konsensualnym i wyjaśniał również co do swojej osoby), nie polegały na prawdzie.

Opisane powyżej początkowe depozycje P. D. (2) korespondują z odczytanymi na rozprawie w trybie art. 391 § 1 k.p.k. zeznaniami świadka R. J. (k. 81-82 akt głównych X K 635/14). Zeznania te zostały odczytane, albowiem bezpośrednie przesłuchanie świadka nie było możliwe, gdyż mimo podjętych czynności zmierzających do ustalenia jego miejsca pobytu, nie udało się tego dokonać, co skutkowało niemożnością doręczenia mu korespondencji. Sądowi nie udało się ustalić obecnego miejsca pobytu świadka, nie odbierał on kierowanej do niego korespondencji, również Policji nie było znane jego miejsce zamieszkania. Obrońca oskarżonego pomimo powyższego, złożył wniosek o bezpośrednie przesłuchanie świadka R. J., który to wniosek podlegał oddaleniu w trybie art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. Ze wskazanych bowiem już powyżej powodów, dowodu tego nie dało się przeprowadzić i poprzestano na odczytaniu zeznań świadka. Co zaś się tyczy samej treści tychże relacji, to brak było w ocenie Sądu podstaw do podważenia ich wiarygodności. R. J. nie mając w tym bowiem najmniejszego osobistego interesu, jako znajomy oskarżonego, w sposób zasadniczo zbieżny z zeznaniami P. D. (2) w zakresie w jakim zostały one uznane za wiarygodne, opisał okoliczności kradzieży przez P. D. (1) i właśnie P. D. (2) konsoli do gier ze sklepu sieci T. w P.. Świadek był w stanie na tyle na ile pozwolił mu upływ czasu od zdarzenia, dość precyzyjnie opisać jego przebieg, wyraźnie rozgraniczając okoliczności, których był bezpośrednim świadkiem, od tych, co do których nie posiadał wiedzy. Nie bez znaczenia dla nadania waloru wiarygodności relacjom R. J. pozostawał fakt, iż składając zeznania w toku postępowania w sprawie X K 635/14, jednocześnie przyznawał on, że przebywał w miejscu zdarzenia, aby odwrócić uwagę pracowników ochrony. Świadek zatem miał interes prawny w tym, ażeby zeznawać na korzyść oskarżonego P. D. (1), lecz mimo tego podał okoliczności, które jednocześnie mogły stanowić podstawę dla pociągnięcia go do odpowiedzialności karnej. Stąd też w ocenie Sądu całość depozycji tego świadka zasługiwała na wiarę.

Pomimo tego, że zeznania K. D. nie miały bezpośredniego wpływu na rekonstrukcję stanu faktycznego w niniejszej sprawie, to jednak depozycjom świadka z całą pewnością nie sposób odmówić pewnego znaczenia. K. D. jako funkcjonariusz Policji wykonywał bowiem na etapie postępowania przygotowawczego w sprawie X K 635/14 czynności w sprawie, w tym między innymi przesłuchiwał P. D. (2). I w tym właśnie zakresie relacje K. D. odnieść należało do twierdzeń P. D. (2) w toku postępowania jurysdykcyjnego w niniejszej sprawie, zgodnie z którymi miał on nie podpisywać protokołu przesłuchania i nie składać wyjaśnień o treści z tego dokumentu wynikającej. Rzeczowe i logiczne, a także wewnętrznie niesprzeczne zeznania K. D., pozwoliły jednak zakwestionować to stanowisko P. D. (2). Choć bowiem K. D. nie pamiętał szczegółowo przebiegu czynności w sprawie, co z uwagi na upływ czasu od zdarzenia, a także powtarzalność czynności służbowych nie mogło w żadnej mierze przekreślać jego relacji, to równocześnie jednoznacznie wskazał, że kojarzy P. D. (2) i „nie wydaje mu się”, żeby mógł go pomylić z inną osobą. Co do przebiegu przesłuchania wskazał, że zapewnił swobodę wypowiedzi podejrzanemu, który mógł dodać coś do protokołu czy też zgłosić zastrzeżenie odnośnie do jego treści (czego jak wynika z treści protokołu P. D. (2) nie uczynił). Ponadto zapis: „zgodne z tym co wyjaśniałem” (tej treści adnotacja widnieje w protokole przesłuchania P. D. (2)), oznacza, że osoba podpisała protokół po przeczytaniu wyjaśnień. Przywołane okoliczności skutkowały uznaniem za niewiarygodne zeznań P. D. (2) złożonych na rozprawie głównej w niniejszej sprawie, o czym była już wcześniej mowa. Jako osoba obca dla P. D. (2), który w przedmiotowej sprawie występował jedynie w charakterze świadka, K. D. nie miał żadnych powodów do tego, aby zeznawać nieprawdę, a jego relacje korelowały z treścią protokołu przesłuchania. Nie sposób przy tym uznać, ażeby świadek mógł kierować się wobec P. D. (2) lub P. D. (1) osobistymi uprzedzeniami – tego rodzaju okoliczności nie zostały bowiem zasygnalizowane przez żadną ze stron.

Za polegające na prawdzie uznał Sąd zeznania W. P. – kierownika ochrony w sklepie sieci T. w P.. W wewnętrznie spójnych zeznaniach składanych w toku postępowania opisał on w sposób rzeczowy okoliczności wykrycia faktu kradzieży, zakres ustaleń dokonanych w przedmiocie zdarzenia na podstawie zapisu z monitoringu, a po odtworzeniu tegoż na rozprawie stwierdził, że P. D. (1) jest „bardzo podobny” do osoby uwidocznionej na nagraniu. Świadek nie próbował w żaden sposób bezpodstawnie obciążać oskarżonego, który jest dla niego obcą osobą i relacjonował jedynie w takim zakresie, w jakim posiadał wiedzę wynikającą z zajmowanego przez niego stanowiska i pełnionej funkcji, zaś jego depozycje znalazły potwierdzenie w odtworzonym zapisie z monitoringu oraz relacjach R. J. i częściowo wiarygodnych zeznaniach P. D. (2). Relacje W. P. stanowiły również podstawę do ustalenia wartości skradzionego mienia, która nie była w toku postępowania kwestionowania przez strony i nie budziła wątpliwości Sądu.

Nie mogły mieć znaczenia dla ustaleń poczynionych w sprawie zeznania T. D., który w swoich relacjach odnosił się przede wszystkim do zdarzenia nie stanowiącego przedmiotu postępowania w niniejszej sprawie (drugiego z czynów zarzuconych P. D. (2) w sprawie X K 635/14). W zakresie natomiast stanowiącym o zarzucie postawionym jego bratu – P. D. (1) w przedmiotowej sprawie, T. D. nie przekazał żadnych informacji, które mogłyby stanowić podstawę ustaleń faktycznych, a jednocześnie jego zeznania w żadnym zakresie nie wykluczały sprawstwa oskarżonego. Podobnie należało ocenić zeznania funkcjonariusza Policji – G. U., który odnosił się do podejmowanych w toku postępowania przygotowawczego w sprawie czynności, a jego relacje nie dały żadnych podstaw do przyjęcia, iż zaistniały w tym zakresie jakiekolwiek nieprawidłowości. Z uwagi na ich treść, nie wnoszącą do sprawy w zakresie czynu zarzuconego P. D. (1) żadnych informacji, Sąd pominął w toku ustaleń w sprawie zeznania S. B. oraz ujawnione bez odczytywania zeznania J. K..

Natomiast wnioski oskarżyciela publicznego o przesłuchanie świadków: A. B., Ł. B. i A. M. zostały oddalone w trybie art. 170 par. 1 pkt 2 k.p.k. W odniesieniu do A. B. i Ł. B., okoliczności, o których wskazane osoby miałyby zeznawać, nie miały bowiem znaczenia dla rozstrzygnięcia, zaś odnośnie do A. M., okoliczności, co do których istnienia świadek miała zeznawać, zostały potwierdzone w inny sposób, zgodnie z tezą wniosku.

Sąd dał również wiarę ujawnionym na rozprawie w trybie art. 393 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 394 § 1 i 2 k.p.k. dokumentom: protokołowi oględzin pudełek, danym osobopoznawczym, odpisom wyroków oraz danym o karalności, które stanowiły podstawę ustaleń faktycznych w sprawie. Wiarygodność i rzetelność wskazanych dokumentów nie była kwestionowana, a ich zgodność z zeznaniami świadków w zakresie, w jakim zostały one uznane za wiarygodne, dodatkowo utwierdza w przekonaniu o ich wiarygodności.

Nie bez znaczenia dla rekonstrukcji stanu faktycznego pozostawał również materiał dowodowy w postaci płyty z nagraniem, odtworzonej na rozprawie, co do którego to nagrania wypowiadał się miedzy innymi świadek W. P.. Autentyczny charakter nagrania nie był kwestionowany przez strony i nie budził wątpliwości Sądu.

Nie stanowiły natomiast żadnej podstawy do rekonstrukcji stanu faktycznego w sprawie opinie z zakresu identyfikacji daktyloskopijnej (k. 165-166 i k. 200-200b akt sprawy X K 635/14). Brak było podstaw do kwestionowania miarodajnego charakteru tego specjalistycznego materiału dowodowego, jednak ze względu na treść wniosków zaprezentowanych w opiniach, nie mogły one stanowić podstawy ustaleń faktycznych w przedmiotowym postępowaniu. Sąd miał przy tym na uwadze, iż jakkolwiek wnioski powyższe nie przyczyniły się do rekonstrukcji stanu faktycznego, to jednocześnie w żadnym zakresie nie wykluczały sprawstwa P. D. (1).

W świetle ocenionego jak powyżej materiału dowodowego ujawnionego w toku postępowania, należało w ocenie Sądu odmówić wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego P. D. (1). W toku całego postępowania P. D. (1) nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wskazywał jedynie, że nie ma nic wspólnego z kradzieżą, nie ukradł żadnej konsoli oraz odmawiał składania wyjaśnień. Z uwagi na fakt, iż P. D. (1) nie przyznawał się do winy w zakresie zarzucanego mu czynu, jego oświadczenia należało w świetle całokształtu materiału dowodowego zweryfikować jedynie jako werbalny przejaw prezentowanej przez niego linii obrony, która nie zasługiwała na uwzględnienie. W ocenie Sądu materiał dowodowy w postaci zeznań R. J., częściowo relacji P. D. (2) oraz zeznań W. P. i nagrań z monitoringu, nie pozostawia najmniejszych wątpliwości co do sprawstwa P. D. (1) w odniesieniu do zarzucanego mu czynu. Werbalne, subiektywne twierdzenia oskarżonego o nie przyznawaniu się do winy, niepoparte żadnym wiarygodnym materiałem dowodowym, a jednocześnie stojące w rażącej sprzeczności z wnioskami płynącymi ze wskazanego materiału dowodowego, ostać się nie mogły.

Wobec zaprezentowanej powyżej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd doszedł do przekonania, iż P. D. (1) dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu. Zdaniem Sądu, oskarżonemu przypisać można także winę w popełnieniu omawianego czynu. Oskarżony jest osobą zdolną ze względu na wiek do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarcza podstaw do przyjęcia, iż w chwili czynu był niepoczytalny lub znajdował się w anormalnej sytuacji motywacyjnej.

Z ustalonego stanu faktycznego wynika, że P. D. (1) w dniu 19 stycznia 2015 roku udał się wraz z P. D. (2) do sklepu sieci (...) spółka z o.o. w P. przy ul. (...) z zamiarem kradzieży konsoli do gier, gdzie zamiar ten, działając wspólnie i w porozumieniu, zrealizowali. Z hali sprzedażowej zabrali bowiem konsolę X-box 360 o wartości 1199, 00 złotych i początkowo włożyli ją do koszyka z zakupami, jednak następnie, gdy znaleźli się już w miejscu, którego nie obejmowały kamery monitoringu, wyjęli konsolę z pudełka, po czym P. D. (1) schował ją do plecaka i wyszedł ze sklepu. Takie działanie wyczerpało znamiona czynu z art. 278 § 1 k.k., bowiem oskarżony niewątpliwie zdawał sobie sprawę, że zabiera stanowiące cudzą własność mienie ruchome, co do którego nie posiadał żadnego tytułu prawnego, zaś zaboru tego dokonał P. D. (1) w celu przywłaszczenia na co wskazuje brak jakichkolwiek działań zmierzających do zwrotu przedmiotowej konsoli. Z relacji P. D. (2) w zakresie w jakim zostały one uznane za wiarygodne wynika ponadto bez wątpliwości, że zarówno on, jak i oskarżony P. D. (1), udali się do sklepu w celu kradzieży konsoli do gier.

W tym miejscu należy odnieść się do zagadnień związanych z tak zwaną konkurencją ustaw. W niniejszej sprawie sprowadzało się to do oceny, czy ustawa obowiązująca w czasie popełnienia przez P. D. (1) przypisanego mu w punkcie pierwszym wyroku czynu, była dla niego względniejsza od tej, która obowiązywała w czasie orzekania. Ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2015.396) treść kodeksu karnego została bowiem znowelizowana. W pierwszej kolejności podkreślić należy, iż stosownie do zgodnego stanowiska doktryny i orzecznictwa, które Sąd orzekający w sprawie w pełni podziela, ocena, która z konkurujących ustaw jest względniejsza dla oskarżonego, zawsze wymaga uwzględnienia okoliczności konkretnej sprawy ( vide: uchwała SN z dnia 24 listopada 1999 r., I KZP 38/99, OSNKW 2000, nr 1-2, poz. 5). Aprobując przytoczony pogląd, Sąd orzekający w sprawie dostrzegł, iż w nowym stanie prawnym w zakresie orzekania obowiązku naprawienia szkody wprost wskazano na konieczność stosowania przepisów prawa cywilnego, co wiązałoby się z zasądzeniem w tym zakresie od oskarżonego również odsetek na rzecz pokrzywdzonego. Tym samym, Sąd uwzględniając treść art. 4 § 1 k.k., zastosował ustawę w brzmieniu z czasu popełnienia przypisanego P. D. (1), jako względniejszą dla oskarżonego.

Rozważając kwestię kary dla oskarżonego za tak zakwalifikowany czyn, Sąd miał na względzie przesłanki określone w dyrektywach jej wymiaru ujętych w art. 53 k.k. W myśl tego przepisu, sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

W powyższym zakresie Sąd wziął pod uwagę znaczny stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez P. D. (1) czynu. Oskarżony współdziałał z inną ustaloną osobą, z pełną świadomością godząc w mienie, co do którego nie posiadał żadnego tytułu prawnego. Motywacja oskarżonego, która w stopniu oczywistym sprowadzała się do uzyskania w dalszej perspektywie korzyści majątkowej, a która również stanowi jeden z kwantyfikatorów stopnia społecznej szkodliwości czynu, była naganna. Wychodząc poza ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu, Sąd jako okoliczność obciążającą uwzględnił uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego, choć jednocześnie dostrzec należało, iż skazania te nie dotyczyły przestępstw przeciwko mieniu. Jako okoliczność łagodzącą poczytał natomiast Sąd P. D. (1) fakt, iż wartość skradzionego mienia nie była znaczna.

Mając na uwadze ogół powyższych okoliczności, Sąd doszedł do przekonania, iż najwłaściwszą karą dla oskarżonego za przypisane mu w punkcie pierwszym wyroku przestępstwo, będzie wymierzona w dolnym rejestrze ustawowego zagrożenia kara sześciu miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywna – 40 stawek dziennych po dziesięć złotych każda. Wskazane powyżej okoliczności dotyczące wymiaru kary oraz dokonaną ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu, miał Sąd również na uwadze przy ustaleniu liczby stawek dziennych grzywny wymierzonej oskarżonemu. Orzeczenie grzywny obok kary pozbawienia wolności było zasadne, gdyż P. D. (1) niewątpliwie działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Wysokość stawki dziennej została natomiast dostosowana do sytuacji majątkowej oraz osobistej oskarżonego, a także jego możliwości zarobkowych i z tych względów ustalona na poziomie minimalnym. Wymierzenie P. D. (1) grzywny miało na celu z jednej strony zwiększenie represji karnej wobec oskarżonego, zaś z drugiej, ugruntowanie przekonania o nieopłacalności popełniania przestępstw.

Z uwagi na wymiar kary orzeczonej względem P. D. (1), Sąd rozważał również skorzystanie względem oskarżonego z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności. Sąd uznał jednak, iż jedynie kara pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, spełni pokładane w niej cele. W ocenie Sądu, jedynie bezwzględna kara pozbawienia wolności orzeczona wobec P. D. (1) sprawi, iż osiągnięte zostaną zarówno cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec niego, jak i zaspokojone zostanie społeczne poczucie sprawiedliwości.

Sąd podzielił w tym zakresie stanowisko wyrażone w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 1995 r. wydanym w sprawie o sygn. akt II KRN 28/95 ( zob. Prok. i Pr. 1995, z. 10, poz. 3), zgodnie z którym instytucja warunkowego zawieszenia wykonania kary pozostaje zawsze prawem sądu („Sąd może”), ale ma zastosowanie przede wszystkim ze względu na osobę sprawcy. Merytorycznie najistotniejszym warunkiem jej orzekania jest dodatnia prognoza oparta na właściwościach i warunkach osobistych sprawcy oraz na jego dotychczasowym sposobie życia. Nie znaczy to jednak, że decyzja o stosowaniu warunkowego zawieszenia wykonania kary ma być oparta wyłącznie na przesłankach indywidualno - prewencyjnych. Sąd uwzględnia w tej mierze również przesłanki prewencji ogólnej. Należało i to mieć zatem na uwadze przy rozstrzyganiu o dobrodziejstwie zastosowania względem oskarżonej warunkowego zawieszenia orzeczonej kary, w kontekście przypisanego P. D. (1) czynu. Oskarżony był uprzednio siedmiokrotnie (!) karany sądownie. Orzekano różnorodzajowe kary, w tym również o charakterze nieizolacyjny. Nie odniosło to jednak jak widać spodziewanego efektu resocjalizacyjnego, skoro P. D. (1) na drogę przestępstwa powrócił. Tym samym brak jest logicznych podstaw do przyjęcia, że kara nieizolacyjna orzeczona w niniejszej sprawie, skutek taki mogłaby względem oskarżonego odnieść. Należy zatem wskazać, iż jedynie bezwzględna kara pobawienia wolności, będzie stanowiła dla oskarżonego wymierny i faktycznie odczuwalny skutek jego karygodnego zachowania, czego w okolicznościach sprawy nie zagwarantowałoby orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na okres próby. Tylko tego typu orzeczenie zapewni w ocenie Sądu realizację wszystkich celów kary.

Jednocześnie Sąd na podstawie art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 46 § 1 k.k. w brzmieniu nadanym ustawą – Kodeks Karny obowiązującą do 30 czerwca 2015 roku zobowiązał oskarżonego P. D. (1) do naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) spółka z o.o. kwoty 599, 50 złotych (pięćset dziewięćdziesiąt dziewięć złotych i 50/100). Ustalony w sprawie stan faktyczny wskazuje, iż pokrzywdzony podmiot niewątpliwie poniósł szkodę, a w związku z przyjęciem współsprawstwa P. D. (1) w tym zakresie, zobowiązanie oskarżonego do naprawienia szkody w części odpowiadającej jego udziałowi (1/2), było w pełni zasadne. Wskazana kwota nie posiadała w okolicznościach sprawy spornego charakteru. Rozstrzygając zaś w tym zakresie, Sąd wziął pod uwagę jeden z głównych celów postępowania karnego, jakim jest kompensowanie szkód poniesionych przez pokrzywdzonego przestępstwem.

W punkcie trzecim uzasadnianego wyroku Sąd na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. Nr 16, poz. 124 ze zm.) oraz § 14 ust. 2 pkt 3 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. Ś. z Kancelarii Adwokackiej w G. kwotę 752, 76 złotych (siedemset pięćdziesiąt dwa złote i 76/100) brutto tytułem nie uiszczonych kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu. Sąd zważył w tym zakresie, iż za udzieloną oskarżonemu pomoc prawną niewątpliwie należy się adwokatowi wynagrodzenie. Wniosek w tym zakresie złożony został natomiast w toku rozprawy i obejmował wskazanie o nieuiszczeniu kosztów w całości ani w części. Orzekając we wskazanym zakresie należało również mieć na uwadze tryb postępowania oraz ilość terminów rozpraw, co wpłynęło na wysokość wynagrodzenia.

W punkcie czwartym uzasadnianego wyroku Sąd na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 624 § 1 k.p.k., art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zwolnił oskarżonego P. D. (1) od ponoszenia kosztów sądowych, a wydatkami tego postępowania obciążył Skarb Państwa. W tym zakresie Sąd miał na uwadze, iż w przypadku uprawomocnienia wyroku możliwości zarobkowe oskarżonego w związku z izolacją penitencjarną będą skrajnie ograniczone. Natomiast w warunkach wolnościowych P. D. (1) pracował jedynie dorywczo, nie uzyskiwał wysokich dowodów i nie posiada majątku znacznej wartości.