Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 sierpnia 2013r.

Sąd Okręgowy w Elblągu Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Tomasz Koronowski

Protokolant: st. sekr. sądowy Anna Tomaszewska

po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2013r. w Elblągu na rozprawie

sprawy z odwołania J. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E.

z dnia 15 marca 2013r. znak: (...)

o wysokość renty

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 1471/13

UZASADNIENIE

Skarżący J. G. wniósł odwołanie od decyzji pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E. z dnia 15 marca 2013r., znak (...) o waloryzacji renty. W uzasadnieniu odwołania wskazał, że jego podstawą jest wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 lutego 2012r., którym Trybunał uznał na niezgodne z Konstytucją przepisy zezwalające organom rentowym na modyfikację należnych świadczeń, co w przypadku skarżącego polegało na odejściu od zasady stosowania półtorakrotnej podstawy wymiaru świadczenia.

Pozwany w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie twierdząc, że waloryzacji renty dokonano zgodnie z przepisami prawa, tj. przez pomnożenie kwoty świadczenia i podstawy jego wymiaru przez wskaźnik waloryzacji 104%. Rentę podwyższono do 80% zwaloryzowanej podstawy jej wymiaru, tj. do kwoty 2.599,15 zł.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca od 30 listopada 1974r. ma przyznane prawo do renty, najpierw do renty inwalidzkiej I grupy z tytułu inwalidztwa powstałego wskutek wypadku przy pracy, a obecnie do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.

(bezsporne, nadto decyzje w aktach rentowych)

Rentę przyznano w wysokości 100% podstawy wymiaru. Na skautek odwołania wnioskodawcy od decyzji pozwanego z dnia 21 sierpnia 1983r. Rada Nadzorcza Oddziału ZUS w S. zmieniła zaskarżoną decyzję, przyznając prawo do ustalenia podstawy wymiaru renty od półtorakrotnej wysokości wynagrodzenia z ostatnich 12 miesięcy.

(bezsporne, ponadto decyzje k.37, 80, orzeczenie Rady Nadzorczej k.89 akt rentowych)

Wynagrodzenie wnioskodawcy w okresie, z którego ustalono podstawę wymiaru, tj. od maja 1973r. do lipca 1973r. i od września 1973r. do maja 1974r., wynosiło 35.441 zł. Przeciętne wynagrodzenie z 12 miesięcy wynosiło 2.953,41 zł. 150% tego wynagrodzenia wynosiło 4.431 zł.

(bezsporne, ponadto zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 28 listopada 1974r. k.5 akt rentowych)

Decyzją z dnia 15 grudnia 1991r. pozwany, na podstawie ustawy z dnia 17 października 1991r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw, ustalił wnioskodawcy nową wysokość renty. Do ustalenia podstawy wymiaru renty przyjęto wynagrodzenie wnioskodawcy w wysokości 4.431 zł, wskaźnik wysokości podstawy wymiaru (wwpw) wyniósł 150,87%. Po ubruttowieniu od stycznia 1991r. wwpw wyniósł 155,96%.

(bezsporne, ponadto decyzje k.148, 162 akt rentowych)

Decyzją z dnia 18 sierpnia 2006r. pozwany na mocy art. 194a odmówił wnioskodawcy prawa do ponownego przeliczenia świadczenia i wypłaty wyrównania. Wyrokiem z dnia 7 grudnia 2006r. w sprawie IV U 1518/06 tutejszy Sąd Okręgowy oddalił odwołanie wnioskodawcy od opisanej decyzji, zaś Sąd Apelacyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2008r. w sprawie III AUa 312/07 oddalił apelację wnioskodawcy od wymienionego wyroku Sądu Okręgowego w Elblągu.

(bezsporne, ponadto decyzja k.214 akt ZUS, powołane wyroki w aktach IV U 1516/06)

Decyzją pozwanego z dnia 10 marca 2009r. znak (...)dokonano waloryzacji renty wnioskodawcy. Od decyzji tej skarżący wniósł odwołanie z powołaniem się na prawa nabyte. Odwołanie to zostało oddalone wyrokiem Sądu Okręgowego w Elblągu z dnia 6 października 2009r., wydanym w sprawie IV U 531/09.

(bezsporne, ponadto decyzja k.282 akt ZUS, powołany wyrok w aktach IV U 531/09)

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy nie zasługiwało na uwzględnienie, ponieważ – jak wynika z decyzji pozwanego z dnia 15 grudnia 1991r., która to decyzja została wydana w związku z wejściem w życie ustawy z dnia 17 października 1991r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 104 poz. 450 ze zmianami), a której to przepisy ustanowiły nowy sposób obliczania świadczeń, w tym wypadkowych – do ustalenia podstawy wymiaru emerytury uwzględniono wynagrodzenie wnioskodawcy w wysokości 4.431 zł a więc w wysokości 150% przeciętnego wynagrodzenia wnioskodawcy - 2.953,41zł wyliczonego z 12 miesięcy. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 150,87%. Podstawę wymiaru zaś ustalono, zgodnie z obowiązującymi wówczas przepisami, mnożąc „kwotę bazową" przez ustalony wskaźnik wysokości podstawy wymiary (1.700.000 x 150,87%) i wynosiła ona 2.564.790zł. Jak wynika z decyzji z dnia 15 grudnia 1991r., wysokość renty ustalona na nowo była niższa od podstawy wymiaru świadczenia dlatego też została podwyższona do 80% podstawy jej wymiaru. W piśmie procesowym z dnia 24 czerwca 2009r. w sprawie IV U 531/09 (k.19-20) oraz w odpowiedzi na odwołanie w tamtej sprawie (k.9-10) pozwany szczegółowo wskazał, jak kształtowała się wysokość podstawy wymiaru i zarazem świadczenia wnioskodawcy. Z wyliczeń tych wynika, że podstawa wymiaru świadczenia wnioskodawcy nigdy nie została obniżona, natomiast zmieniły się zasady ustalania wysokości świadczenia i zasady waloryzacji renty. W tym miejscu zauważyć należy, że Sąd Apelacyjny w Gdańsku w sprawie III AUa 312/07 wypowiedział się już w kwestii zmiany istniejącej regulacji w zakresie ustalenia wysokości renty z tytułu wypadku przy pracy w związku z zarzutem wnioskodawcy naruszenia Konstytucji, wyjaśniając, że zasada ochrony praw nabytych nie ma charakteru bezwzględnego. Sąd orzekający podziela ten pogląd, z którego wynika, że zmiana nie była ustawodawczo zakazana i nie naruszała Konstytucji, co czyniło zbędnym wnioskowane przez skarżącego, a leżące w sferze uprawnień sądu orzekającego, przedstawianie Trybunałowi Konstytucyjnemu pytania prawnego co zgodności aktu normatywnego z Konstytucją.

Należy też zaznaczyć, że nie miał wpływu na wynik niniejszej sprawy powołany w odwołaniu wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 lutego 2012r., przy czym należy dodać, że skarżący z pewnością miał na uwadze wyrok w sprawie K 5/11 (jedyny wyrok Trybunału Konstytucyjnego z tego dnia), gdyż dotyczył on niezgodności z Konstytucją niemającego zastosowania w niniejszej sprawie art. 114 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009r., Nr. 153 poz. 1227 ze zmianami). Przepis art. 114 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. dotyczył podstaw wznowienia postępowania, tymczasem decyzja o waloryzacji świadczenia nie jest wydawana w wyniku wznowienia postępowania w sprawie zakończonej ostateczną decyzją, lecz w wyniku wszczęcia nowego postępowania, w którym organ rentowy ustalił nową wysokość świadczenia w oparciu o przepisy dotyczące tej kwestii szczegółowej.

Skoro wobec powyższego wysokość renty wnioskodawcy została ustalona w prawidłowej wysokości, zgodnie z obowiązującymi przepisami i wysokość ta jest niższa niż podstawa wymiaru świadczenia wnioskodawcy, to prawidłowo pozwany zgodnie z obowiązującymi przepisami podwyższył wnioskodawcy wysokość renty do 80% zwaloryzowanej podstawy wymiaru, dokonując tego zgodnie z art. 18 ust. 1 pkt 1 obecnie obowiązującej ustawy z dnia 30 października 2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. z 2009r. Nr 167 poz. 1322 ze zmianami), który stanowi, że renta z tytułu niezdolności do pracy dla osoby całkowicie niezdolnej do pracy nie może być niższa niż 80% podstawy jej wymiaru. Stąd też odwołanie wnioskodawcy jako nieuzasadnione na mocy art. 477 ¹⁴§1 kpc podlegało oddaleniu.