Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W dniu 22 sierpnia 2015 r. w T. przy ul. (...) doszło do nieporozumienia pomiędzy M. K., a jej mężem R. K.. Interwencja policji zakończyła się pouczeniem stron o dalszym toku postepowania, a R. K. dobrowolnie opuścił lokal.

Po jakimś czasie M. K. ponowienie wezwała telefonicznie patrol policji. Okazało się bowiem, że jej mąż wyszedł z domu zamykając drzwi na klucz, a ona nie posiadała tego dnia drugiego klucza. Z polecenia dyżurnego KP-T. P. R. S. na adres wskazany przez zgłaszającą udał się sierż. sztab. M. L. oraz sierż. S. S.. Na miejscu policjanci zastali M. K., którą za pomocą krzyków i wydawania poleceń próbowała wymóc na policjantach otwarcie zamkniętych drzwi. Funkcjonariusze pouczyli zgłaszającą o możliwościach oraz sposobie rozwiązania nieporozumienia z mężem oraz o tym, że w celu otwarcia zamkniętych drzwi powinna wezwać na swój koszt ślusarza. Pomimo tego, M. K. tego samego dnia po raz kolejny zgłosiła telefonicznie dyżurnemu KP-T. P., prośbę o interwencję policji. Po przybyciu, w/w funkcjonariusze policji ponownie pouczyli zgłaszającą o możliwości rozwiązania nieprozumienia rodzinnego we własnym zakresie. Mimo to M. K. wymuszała na funkcjonariuszach podjęcie czynności, które w ich ocenie były bezzasadne.

Kilka dni przed 22 sierpnia 2015 roku, M. K. także zgłosiła telefonicznie dyżurnemu KP-T. P. nieporozumienie z mężem, które miało polegać na tym, że R. K. pomimo usilnych próśb swej małżonki nie chciał opuścić baru (...). Od funkcjonariuszy - sierż. sztab. M. L. oraz sierż. S. S. - którzy przybyli na miejsce zdarzenia zgłaszająca zażądała, aby policjanci wyprowadzili jej męża z baru (...) i przyprowadzili go do domu.

Dowody:

- zeznania sierż. sztab. M. L. – k. 17,

- zeznania sierż. S. S. – k. 9,

- zeznania dyżurnego KP-T. P. R. S. – k. 13,

- notatka urzędowa – k. 6,

- płyta CD z nagraniem połączeń telefonicznych – k. 25,

- protokół oględzin zapisu rozmowy telefonicznej pomiędzy zgłaszającym a dyżurnym – k. 27-29v.

Obwiniona w toku postepowania wyjaśnianego nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu tj. wykroczenia z art. 66§1 kw oraz odmówiła składania wyjaśnień. Ponadto pomimo prawidłowego wezwania na rozprawę nie stawiła się na nią bez usprawiedliwienia, wobec czego Sąd przeprowadził rozprawę zaocznie. Sąd z w/w powodów nie mógł więc dokonać oceny jej wyjaśnień. W zakresie szczątkowego oświadczenia obwinionej o nieprzyznaniu się do popełnienia zarzucanego jej czynu, Sąd nie dał mu wiary, albowiem pozostaje ono w sprzeczności z materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie, w szczególności z zeznaniami świadków M. L., S. S. oraz R. S., które sąd uznał za wiarygodne,

Zeznaniom świadków M. L., S. S. oraz R. S. Sąd zdecydował się nadać walor wiarygodności w całości bowiem są one złożone przez bezstronnych świadków, którzy nie mieli żadnego interesu w pomawianiu obwinionej, a których zeznania są jasne, logiczne, szczegółowe i wzajemnie się uzupełniają. Ich zeznania stanowią obiektywną relację z wykonywanych przez siebie czynności służbowych i potwierdzają fakt bezzasadnego wywoływania czynności funkcjonariuszy policji przez obwinioną, a nadto w sposób obiektywny opisują zachowanie obwinionej w trakcie przeprowadzanych interwencji.

Sąd dał wiarę sporządzonej przez biegłego opinii sądowo-psychiatrycznej dotyczącej obwinionej M. K.. Została one bowiem sporządzona przez osobę kompetentną, dysponująca niezbędną wiedzą fachową, po przeprowadzeniu stosownych badań zgodnie ze wskazaniami wiedzy i nie budzi ona wątpliwości Sądu.

Sąd uznał za wiarygodne dowody w postaci notatki urzędowej (k. 6), płyty CD z nagraniem połączeń telefonicznych (k. 25), protokołu oględzin zapisu rozmowy telefonicznej pomiędzy zgłaszającym a dyżurnym (k. 27-29v) bowiem zostały sporządzone przez kompetentne osoby, po przeprowadzeniu stosownych czynności oraz zgodnie z obowiązującymi przepisami i nie budzą wątpliwości Sądu.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wina obwinionej M. K. w zakresie popełnienia zarzucanego jej czynu wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 66§1 kw została wykazana. Obwiniona w dniu 22 sierpnia 2015 roku w T. na ul. (...) podając nieprawdziwe informacje wywołała niepotrzebne czynności Policji.

W myśl art. 66 § 1 kw, kto chcąc wywołać niepotrzebną czynność, fałszywą informacją lub w inny sposób wprowadza w błąd instytucję użyteczności publicznej albo organ ochrony bezpieczeństwa, porządku publicznego lub zdrowia, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny do 1.500 zł. Przepis art. 66 § 1 kw chroni prawidłowość funkcjonowania instytucji lub organów wskazanych w jego dyspozycji. Do przypisania czynu określonego w tym przepisie, konieczne jest wykazanie, że sprawca chciał wywołać niepotrzebne czynności wskazanych w dyspozycji przepisu podmiotów, a więc miał świadomość, że czynność ta jest zbędna, ale jego wolą jest, aby spowodować jej podjęcie. Nie jest tu więc ważne, z jakich pobudek sprawca wykroczenia chciał wywołać ową zbędną czynność wskazanych w treści przepisu instytucji lub organów (por. T. Grzegorczyk, Kodeks wykroczeń, Komentarz).

Użyte w dyspozycji art. 66 § 1 kw określenie "wprowadzenie w błąd" to spowodowanie u powiadamianego przedstawiciela instytucji lub organu takiego wrażenia, przeświadczenia, z którego wynikałaby konieczność podjęcia kompetentnych działań, takich jak przy rzeczywiście zaistniałym zdarzeniu. Wyliczenie sposobów wprowadzenia w błąd ma charakter przykładowy, o czym świadczy dodanie określenia "lub innym sposobem". Chodzi zatem o każde działanie zachowanie, które ma spowodować przekonanie o prawdziwości zgłaszanego zdarzenia u przedstawiciela instytucji użyteczności publicznej albo innego organu ochrony bezpieczeństwa, porządku publicznego lub zdrowia. Organami ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego będą te, których zakres funkcjonowania i zadania, we wskazanych zakresach, wynikają z przepisów prawa. W zakresie bezpieczeństwa i porządku publicznego np. Policja.

Pomimo popełnienia przez obwinioną zarzucanego jej czynu, Sąd postanowił na podstawie art. 17 § 2 kw odstąpić jednak od wymierzenia obwinionej kary, albowiem jej zdolność rozpoznawania znaczenia czynu i pokierowania postępowaniem była w znacznym stopniu ograniczona. W myśl art. 17 § 2 kw poczytalność ograniczona występuje wtedy, gdy sprawca w czasie popełniania czynu miał jedynie, ale w znacznym stopniu, ograniczoną możliwość rozumienia swojego czynu lub kierowania swym postępowaniem. Na powyższą okoliczność wskazywała załączona do akt sprawy opinia sądowo-psychiatryczna z dnia 6 kwietnia 2016 r. d/t obwinionej. Sąd miał na uwadze także fakt, iż obwiniona nie była dotychczas karana za podobne wykroczenia.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej obwinionej z urzędu orzeczono w myśl §22 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. 2015.1801)

Mając na uwadze sytuację materialną i rodzinną obwinionej, Sąd w myśl art.17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r o opłatach w sprawach karnych ( Dz.U. z 1983r,Nr.49,poz. 223 z późniejszymi zmianami) i art 624§ 1 kpk w zw. z art.119 kpw zwolnił ją od ponoszenia opłaty sądowej, zaś wydatkami obciążył Skarb Państwa uznając, iż uiszczenie ich byłoby zbyt uciążliwe dla obwinionej.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

- (...)

- (...)

3.  (...)