Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 maja 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu Wydział IV Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący SSR Inga Faligowska

Protokolant Magdalena Cetnarowicz

po rozpoznaniu w dniu 19 maja 2016 r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) sp. z o.o. z siedzibą we W.

przeciwko: M. L.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 16.351,25 zł ( szesnaście tysięcy trzysta pięćdziesiąt jeden złotych dwadzieścia pięć groszy) wraz z ustawowymi odsetkami
za opóźnienie liczonymi od kwot:

- 4.265,66 zł od dnia 18 marca 2014 roku do dnia zapłaty;

- 319,96 zł od dnia 26 marca 2014 roku do dnia zapłaty;

- 4.268,64 zł od dnia 15 kwietnia 2014 roku do dnia zapłaty;

- 370,70 zł od dnia 24 kwietnia 2014 roku do dnia zapłaty;

- 4.268,64 zł od dnia 16 maja 2014 roku do dnia zapłaty;

- 267,65 zł od dnia 24 maja 2014 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałej części co do odsetek ustawowych od kwoty 2.590 zł;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda koszty procesu w kwocie 3.784,70 zł.

IV GC 1075/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 29 maja 2015 r. strona powodowa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością CB-R z siedzibą we W. domagała się od pozwanego M. F. L. zapłaty kwoty 16.351,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami za zwłokę w zapłacie dla kwot:

-

4.265,66 zł od dnia 18 marca 2014 r. do dnia zapłaty;

-

319,96 zł od dnia 26 marca 2014 r. do dnia zapłaty;

-

4.268,64 zł od dnia 15 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty;

-

370,70 zł od dnia 24 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty;

-

4.268,64 zł od dnia 16 maja 2014 r. do dnia zapłaty;

-

267,65 zł od dnia 24 maja 2014 r. do dnia zapłaty;

-

2.590 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Wniosła również o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu strona powodowa podała, iż uzyskała przeciwko (...) Sp. z o.o.we W. tytuł wykonawczy w postaci nakazu zapłaty wydany przez tut. Sąd (IV GNc 2526/14). Wskazała, iż postępowanie egzekucyjne przeciwko (...) Sp. z o.o. okazało się bezskuteczne. Wobec tego powodowa spółka dochodzi roszczenia przeciwko pozwanemu – jako prezesowi zarządu dłużnej spółki - na podstawie art. 299 k.s.h.

W odpowiedzi na pozew z dnia 23 listopada 2015 r. pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu tego pisma pozwany zaprzeczył, aby w czasie zaciągnięcia przez Spółkę (...) Sp. z o.o. we W. zobowiązań wobec strony powodowej oraz wymagalności wierzytelności strony powodowej pełnił funkcję prezesa zarządu. Zakwestionował również, aby w czasie pełnienia przez niego tej funkcji zachodziły podstawy do ogłoszenia upadłości spółki. Z ostrożności procesowej podniósł również zarzut braku bezskuteczności egzekucji wobec dłużnej spółki. Wskazał, iż w czasie, gdy sprawował funkcję prezesa zarządu, dłużna spółka regulowała swoje wymagalne zobowiązania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 31 marca 2013 r. pozwany M. F. L. mocą uchwały Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. został powołany do pełnienia funkcji członka zarządu ze skutkiem na dzień 1 kwietnia 2013 r.

Postanowieniem z dnia 29 kwietnia 2013 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu VI Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego dokonał wpisu pozwanego do Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego jako prezesa zarządu Spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W..

Pozwany pozostaje nadal ujawniony jako prezes zarządu dłużnej spółki w Rejestrze Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego.

Jedynym wspólnikiem w Spółce (...) Sp. z o.o. we W. ujawnionym w Krajowym Rejestrze Sądowym pozostaje S. (...).V.

dowód: uchwała nr 2 z dnia 31 marca 2013 r. k. 15, postanowienie z dnia 29 kwietnia 2013 r. k. 13 -14, informacja odpowiadająca odpisowi aktualnemu z Rejestru Przedsiębiorców k. 16-17.

W dniu 27 września 2013 r. w W. pomiędzy S. (...).V. z siedzibą w D., reprezentowaną przez LP (...) , w której imieniu działał L.P. P. (członek zarządu), a pozwanym zawarte zostało porozumienie w przedmiocie rozwiązania umowy o pracę pozwanego dla S. (...) na stanowisku dyrektora generalnego .

Na wstępie tego porozumienia, wskazano, że na mocy decyzji ogólnego zebrania akcjonariuszy z dnia 30 stycznia 2013 r. pozwany został mianowany dyrektorem generalnym S. (...) i stanowisko to zaakceptował. Dalej wyjaśniono, że akcjonariusze S. (...) wyrazili zamiar zwolnienia pozwanego ze stanowiska dyrektora generalnego oraz podjęli inicjatywę rozwiązania umowy o pracę.

Kolejno w porozumieniu zawarto oświadczenie, że umowa o pracę między stronami zostaje rozwiązana za obopólną zgodą z dniem 1 października 2013 r., z którym to dniem następuje również zwolnienie pozwanego ze stanowiska dyrektora. Zastrzeżono, iż o ile będzie to konieczne, poprzez podpisanie tej umowy pozwany ustępuje z dniem daty końcowej ze stanowiska członka zarządu i będzie współpracował przy zarejestrowaniu zwolnienia w Głównym Rejestrze Handlowym (pkt 1 w/w umowy).

dowód: umowa z dnia 27 września 2013 r. k. 78-82.

Strona powodowa w dniu 6 marca 2014 r. wystawiła na rzecz (...) Sp. z o.o. we W. fakturę VAT na kwotę 4.268,64 zł. Termin płatności w/w należności przypadał na dzień 16 marca 2014 r.

Strona powodowa w dniu 11 marca 2014 r. wystawiła na rzecz (...) Sp. z o.o. we W. fakturę VAT na kwotę 319,96 zł. Termin płatności w/w należności przypadał na dzień 25 marca 2014 r.

Strona powodowa w dniu 3 kwietnia 2014 r. wystawiła na rzecz (...) Sp. z o.o.we W. fakturę VAT na kwotę 4.268,64 zł. Termin płatności w/w należności przypadał na dzień 13 kwietnia 2014 r.

Strona powodowa w dniu 9 kwietnia 2014 r. wystawiła na rzecz (...) Sp. z o.o. we W. fakturę VAT na kwotę 370,70 zł. Termin płatności w/w należności przypadał na dzień 23 kwietnia 2014 r.

Strona powodowa w dniu 15 maja 2014 r. wystawiła na rzecz (...) Sp. z o.o. we W. fakturę VAT na kwotę 4.268,64 zł. Termin płatności w/w należności przypadał na dzień 15 maja 2014 r.

Strona powodowa w dniu 30 kwietnia 2014 r. wystawiła na rzecz (...) Sp. z o.o. we W. fakturę VAT na kwotę 267,65 zł. Termin płatności w/w należności przypadał na dzień 23 maja 2014 r.

dowód: faktura z dnia 6 marca 2014 r. k. 94, faktura z dnia 11 marca 2014 r. k. 95, faktura z dnia 3 kwietnia 2014 r. k. 96, faktura z dnia 9 kwietnia 2014 r. k. 97, faktura z dnia 5 maja 2014 r. k. 98, faktura z dnia 9 maja 2014 r. k. 99.

Nakazem zapłaty z dnia 28 lipca 2014 r. wydanym w postępowaniu upominawczym (IV GNc 2526/14) Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu Wydział IV Gospodarczy nakazał (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W., aby zapłaciła stronie powodowej kwotę 13.761,25 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi w następujący sposób:

-

od kwoty 4.265,66 zł od dnia 18 marca 2014 r. do dnia zapłaty;

-

od kwoty 319,96 zł od dnia 26 marca 2014 r. do dnia zapłaty;

-

od kwoty 4.268,64 zł od dnia 15 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty;

-

od kwoty 370,70 zł od dnia 24 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty;

-

od kwoty 4.268,64 zł od dnia 16 maja 2014 r. do dnia zapłaty;

-

od kwoty 267,65 zł od dnia 24 maja 2014 r. do dnia zapłaty;

Zasądził też na rzecz strony powodowej kwotę 2.590 zł tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 2.400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

dowód: nakaz zapłaty z dnia 28 lipca 2014 r. k. 11,

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia – Krzyków G. M. pismem z dnia 23 lutego 2015 r. zawiadomiła stronę powodową o bezskutecznej egzekucji przeciwko (...) Sp. z o.o. we W..

dowód: zawiadomienie z dnia 23 lutego 2015 r. k. 12.

Postanowieniem z dnia 28 maja 2015 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia – Krzyków G. M. umorzyła postępowanie egzekucyjne prowadzone z wniosku strony powodowej wobec dłużnika (...) Sp. z o.o. we W., z uwagi na to, że w postępowaniu tym stało się oczywiste, że z egzekucji nie uzyska się sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych.

Dowód: postanowienie z dnia 28 maja 2015 r. k. 100.

Pismem z dnia 27 lutego 2015 r. strona powodowa wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 13.761,25 zł należności głównej, 2.590 zł kosztów procesu, 600 zł kosztów egzekucji oraz 193,44 zł zaliczki komorniczej.

Dowód: wezwanie z dnia 27 lutego 2015 r. k. 18.

W wiadomości e-mail z dnia 5 marca 2015 r. skierowanej przez pozwanego do P. F. (pełnomocnika strony powodowej) wskazał on, że umowa dotycząca jego odejścia z dłużnej spółki podpisana została w dniu 27 września 2013 r. Umowa ta stwierdza, że otrzymał on skwitowanie w zakresie wszelkich podjętych przez niego decyzji oraz zakresu odpowiedzialności, który spoczywał na nim przez okres 9 miesięcy pracy w spółce. Zgodnie z prawem holenderskim L. P. powinien był również dokonać zmian we wszystkich innych podmiotach, również w podmiocie polskim.

Dowód: wiadomość e-mail z dnia 5 marca 2015 r. k. 116.

Pozwany nie złożył wniosku o ogłoszenie upadłości dłużnej spółki.

bezsporne

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo w zasadniczej części zasługiwało na uwzględnienie.

Strona powodowa domagała się od pozwanego zapłaty, powołując się na jego odpowiedzialność za zobowiązania spółki powstałe w czasie, gdy sprawował funkcję prezesa zarządu dłużnej spółki. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa, podnosząc, iż w okresie powstania i wymagalności roszczenia strony powodowej nie sprawował funkcji członka zarządu dłużnej spółki. Z ostrożności procesowej podniósł również, że nie zachodziła bezskuteczność egzekucji wobec dłużnej spółki oraz, że nie było podstaw do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości spółki.

Celem rozstrzygnięcia niniejszego sporu ustalenia wymagało przede wszystkim to, czy pozwany w okresie powstania lub istnienia wierzytelności strony powodowej pełnił funkcję członka zarządu oraz czy egzekucja z majątku dłużnej spółki okazała się bezskuteczna.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił na podstawie dokumentów przedłożonych przez strony postępowania. Ich treść oraz wiarygodność nie budziły wątpliwości, wobec czego Sąd nie znalazł przyczyn, aby nie uwzględniać ich przy czynieniu ustaleń faktycznych.

Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka L. P. na okoliczność braku pełnienia przez pozwanego funkcji prezesa zarządu w czasie istnienia i wymagalności wierzytelności powoda wobec dłużnej spółki i niewykreślenia pozwanego z rejestru przedsiębiorców oraz z przesłuchania stron na okoliczność braku pełnienia przez pozwanego funkcji prezesa, braku zawinienia pozwanego w niezłożeniu wniosku o ogłoszenie upadłości. W ocenie Sądu zgromadzone w postępowaniu dowody w postaci porozumienia z dnia 27 września 2013 r., wydruku wiadomości e-mail oraz dokumentów z akt rejestrowych, stanowiły wystarczający materiał dowodowy w tym zakresie, wobec czego zbędne stało się przeprowadzenie dowodów osobowych. Treść porozumienia z dnia 27 września 2013r. zawartego w W. nie budziła wątpliwości co do tego, iż nie zawierała oświadczenia pozwanego o złożeniu rezygnacji z funkcji członka zarządu w spółce prawa polskiego (...) sp. z o.o. w rozumieniu art. 202 § 4 i § 5 ksh .

Sąd oddalił również wniosek o przeprowadzenie dowodu ze sprawozdania zarządu z działalności spółki i sprawozdania finansowego za 2012 r. Zważyć bowiem trzeba, że wierzytelności objęte tytułem wykonawczym wydanym przeciwko dłużnej spółce, powstały i stały się wymagalne w 2014 r. Wobec tego wnioskowane dowody nie mogły mieć znaczenia dla wyniku tego postępowania, gdyż dotyczą okresu nieistotnego z punktu widzenia odpowiedzialności pozwanego.

Oddaleniu podlegał również wniosek o zobowiązanie strony powodowej do przedłożenia umów najmu z dnia 13 września 2010 r. o numerach (...) oraz aneksu numer (...) z dnia 14 lutego 2011 r. na okoliczność braku pełnienia przez pozwanego funkcji prezesa zarządu w czasie istnienia i wymagalności wierzytelności powoda wobec dłużnej spółki, osób zawierających umowę z powodem w imieniu spółki i braku odpowiedzialności pozwanego za zobowiązanie spółki. Podobnie te dowody dotyczyły okresu, który pozostaje bez znaczenia dla wyjaśnienia okoliczności istotnych dla wyniku postępowania. Zauważyć trzeba, iż zarówno w 2010, jak i 2011r., kiedy miała być zawarta umowa najmu i jej aneks, pozwany nie sprawował funkcji prezesa zarządu.

Przechodząc do prawnej analizy roszczenia strony powodowej, wskazać trzeba, iż znajduje ono podstawę w art. 299 k.s.h. Zgodnie z § 1 powołanego przepisu jeżeli egzekucja okaże się bezskuteczna, członkowie zarządu odpowiadają solidarnie za jej zobowiązania. W myśl natomiast § 2 tego przepisu w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 1.01.2016r. członek zarządu może się uwolnić od odpowiedzialności, o której mowa w § 1, jeżeli wykaże, że we właściwym czasie zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości lub wszczęto postępowanie układowe, albo że niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcie postępowania układowego nastąpiło nie z jego winy, albo że pomimo niezgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcia postępowania układowego wierzyciel nie poniósł szkody.

Strona powodowa, powołując się na tę podstawę odpowiedzialności pozwanego, powinna wykazać istnienie zobowiązania dłużnej spółki objętego tytułem egzekucyjnym oraz bezskuteczność egzekucji wobec tego podmiotu.

Na istnienie zobowiązania (...) Sp. z o.o. we W. wobec strony powodowej wskazuje przede wszystkim tytuł wykonawczy - nakaz zapłaty z dnia 28 lipca 2014 r. wydany w postępowaniu upominawczym (IV GNc 2526/14) przez Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu Wydział IV Gospodarczy, którym zgodnie z art. 365 k.p.c. Sąd pozostaje związany. Nadto strona powodowa udowodniła termin powstania wierzytelności objętych w/w nakazem, przedkładając faktury VAT, znajdujące się na k. 94-99 akt postępowania. Wymagalność roszczeń wynikających z tych dokumentów przypadała w okresie od 16 marca 2014 r. do 23 maja 2014 r.

W ocenie Sądu strona powodowa wykazała też, iż egzekucja prowadzona wobec (...) Sp. z o.o. we W. okazała się bezskuteczna. Okoliczność tę należy uznać za udowodnioną w świetle dokumentów sporządzonych w postępowaniu egzekucyjnym w postaci przede wszystkim postanowienia z dnia 28 maja 2015 r. (k. 100), którym komornik sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia – Krzyków G. M. umorzyła postępowanie egzekucyjne prowadzone z wniosku strony powodowej wobec dłużnika (...) Sp. z o.o. we W., z uwagi na to, że w postępowaniu tym stało się oczywiste, że z egzekucji nie uzyska się sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych. Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy „bezskuteczność egzekucji oznacza przede wszystkim to, że nie doszło do zaspokojenia roszczeń wierzyciela w postępowania wszczętym i prowadzonym według przepisów k.p.c. o postępowaniu egzekucyjnym. Nie ma więc potrzeby wykazywania, że wierzyciel wykorzystał wszelkie sposoby egzekucji, bo wystarczy wykazanie bezskuteczności zaspokojenia przy wykorzystaniu jednego z nich” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2008 r. III CSK 364/07, LEX nr 490434). Mając na uwadze to, że pozwany kwestionował zaistnienie tej przesłanki w niniejszej sprawie wskazać trzeba, że Sąd podziela stanowisko wyrażane w orzecznictwie Sądu Najwyższego, zgodnie z którym „jeżeli (...) pozwany twierdzi, że egzekucja w postępowaniu, które zostało umorzone, nie została skierowana do składników majątku spółki, z których możliwe jest zaspokojenie wierzyciela, nie jest pozbawiony możliwości wykazania tego; ciężar dowodu spoczywa w tym wypadku na nim (art. 6 k.c.)” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2005 r. II CK 152/05, LEX nr 164198). Pozwany nie zaoferował w niniejszym postępowaniu dowodów, które skutecznie wykazałyby, że w istocie dłużna spółka dysponuje majątkiem wystarczającym na zaspokojenie roszczenia strony powodowej. Jak wskazano wyżej, zgłoszone przez pozwanego środki dowodowe, zmierzające – w jego ocenie – do wykazania tych okoliczności, nie dotyczyły okresu, w którym powstały i istniały zobowiązania dłużnej spółki względem strony powodowej. Zatem twierdzenia pozwanego w tym zakresie należało uznać za nieudowodnione.

Pozwany kwestionował swoją odpowiedzialność za zobowiązania spółki, powołując się na to, że z dniem 30 września 2013 r. przestał pełnić funkcję prezesa zarządu dłużnej spółki. Wskazywał w tym zakresie na porozumienie z dnia 27 września 2013 r., które w jego ocenie obejmowało zakończenie wszelkiej współpracy z L. P., w tym w szczególności ze spółkami (...).V. oraz zależną od niej (...) Sp. z o.o.

Zasadnicze znaczenie miało zatem ustalenie, czy w istocie na mocy porozumienia z dnia 27 września 2013 r. pozwany przestał pełnić funkcję prezesa zarządu dłużnej spółki. Stosownie bowiem do art. 202 § 4 k.s.h. mandat członka zarządu wygasa również wskutek śmierci, rezygnacji oraz odwołania ze składu zarządu.

W tym miejscu wskazać trzeba, iż analiza treści porozumienia z dnia 27 września 2013 r. prowadzi do wniosku, iż nie była objęta nim rezygnacja pozwanego z funkcji prezesa zarządu dłużnej spółki. I tak w pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na to, że porozumienie to zawarte zostało przez S. (...).V. z siedzibą w D., reprezentowaną przez LP (...), i pozwanego. Zatem stroną tego porozumienia nie była dłużna spółka – (...) Sp. z o.o. Z samego faktu, że spółka (...).V. jest jedynym ujawnionym w Rejestrze Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego wspólnikiem dłużnej spółki, nie można wywodzić, że porozumienie to obejmowało również rezygnację pozwanego z funkcji w dłużnej spółce. W tresci porozumienia nie wskazano, iż S. (...).V. działa także w imieniu (...) sp. z o.o. Dalej, podkreślić trzeba, że w porozumieniu tym nie została ani razu powołana nazwa dłużnej spółki. Z treści porozumienia wynika, iż dotyczy ono rezygnacji pozwanego z funkcji dyrektora generalnego S. (...). Strony tej umowy zastrzegły również, iż jeśli będzie to konieczne to pozwany będzie współpracował przy zarejestrowaniu zwolnienia w Głównym Rejestrze Handlowym (pkt 1 w/w umowy). W porozumieniu tym nie ma jednak mowy o współpracy w wykreśleniu dłużnej spółki z Krajowego Rejestru Sądowego. Za taką interpretacją umowy, przemawia także treść wiadomości e-mail z dnia 5 marca 2015 r. (k. 116) skierowanej przez pozwanego do pełnomocnika strony powodowej - P. F.. Pozwany wskazał w niej, że umowa dotycząca jego odejścia z dłużnej spółki podpisana została w dniu 27 września 2013 r. Wyjaśnił, iż umowa ta stwierdza, że otrzymał on skwitowanie w zakresie wszelkich podjętych przez niego decyzji oraz zakresu odpowiedzialności, który spoczywał na nim przez okres 9 miesięcy pracy w spółce. Podał, że zgodnie z prawem holenderskim L. P. powinien był również dokonać zmian we wszystkich innych podmiotach, również w podmiocie polskim. Treść tego maila, przemawia zatem zdaniem Sądu za tym, że sam pozwany miał świadomość, że poza porozumieniem konieczne jest także dokonanie zmian w spółce funkcjonującej na (...) Sp. z o.o.

Już tylko z tej przyczyny uznać należało, iż pozwany nie wykazał, aby złożył rezygnację z funkcji prezesa zarządu dłużnej spółki. Przy czym, gdyby nawet uznać, iż istotnie w/w porozumienie zawierało rezygnację pozwanego z pełnienia funkcji członka zarządu, to i tak nie było ono skuteczne. Rezygnacja z pełnienia funkcji członka zarządu następuje poprzez złożenie oświadczenia woli i jest ona skuteczna w chwili, gdy doszła do spółki, reprezentowanej przez odpowiedni organ, w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią (art. 61 k.c. i art. 746 § 2 k.c. w zw. z art. 202 § 5 k.s.h.). Jak słusznie podniósł pozwany, wpis członka zarządu w Rejestrze Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego ma charakter deklaratoryjny, a odpowiedzialności nie ponosi osoba bezpodstawnie wpisana do tego rejestru. Skoro zatem wpis do rejestru ma charakter deklaratoryjny, bez znaczenia było to – na co zwracał uwagę pozwany – że to dłużna spółka zobowiązana była do dopełnienia obowiązku w postaci wykreślenia go z rejestru przedsiębiorców. Dla skuteczności złożonej przez pozwanego rezygnacji konieczne jest jednak spełnienie wymagań przewidzianych w art. 210 § 1 k.s.h., zgodnie z którym w umowie między spółką a członkiem zarządu oraz w sporze z nim spółkę reprezentuje rada nadzorcza lub pełnomocnik powołany uchwałą zgromadzenia wspólników. Mając na uwadze fakt, iż dłużna spółka nie powołała rady nadzorczej, niezbędne było złożenia oświadczenia pełnomocnikowi powołanemu uchwałą rady wspólników. Sąd podziela przy tym stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy, zgodnie z którym „kiedy rezygnację zamierza złożyć jednoosobowy zarządca, który w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością powoływany jest przez zgromadzenie wspólników, nie może tej rezygnacji składać wspólnikom” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 października 2014 r. IV CSK 7/14, LEX nr 1511099). Dodatkowo wskazać trzeba, iż zgodnie z art. 234 § 1 k.s.h. zgromadzenia wspólników odbywają się w siedzibie spółki, jeżeli umowa spółki nie wskazuje innego miejsca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zatem gdyby nawet przyjąć, że faktycznie rezygnacja została przyjęta przez dłużną spółkę, to z uwagi na miejsce podpisania porozumienia - W. (Holandia) - zgromadzenie takie nie mogłoby być uznane za ważnie odbyte. Oświadczenie złożone przez pozwanego jedynemu wspólnikowi dłużnej spółki poza granicami Polski nie mogło zatem odnieść zamierzonego rezultatu. Zważyć bowiem trzeba, iż spółka (...) Sp. z o.o. utworzona została zgodnie z prawem polskim i podlega regulacji prawa polskiego.

Podkreślić jednak jeszcze raz należy, iż porozumienie z dnia 27.09.2013r. w żaden sposób nie odnosi się do (...) sp. z o.o. W pkt. 1 wyraźnie wskazano, iż porozumienie dotyczy rozwiązania umowy o pracę dla S. (...), a o ile to konieczne , poprzez podpisanie umowy pozwany ustępuje z dniem daty końcowej ze stanowiska członka zarządu S. (...) i będzie współpracował przy zarejestrowaniu zwolnienia w Głównym Rejestrze Handlowym. Zważyć należy, iż z uwagi na doniosłość czynności polegającej na rezygnacji z funkcji członka zarządu, w szczególności, gdy jest to jedyny członek tego organu, pozwany powinien dochować należytej staranności i w sposób jasny oraz jednoznaczny złożyć oświadczenie o rezygnacji z funkcji członka zarządu w spółce (...) sp. z o.o., a następnie zweryfikować, czy został wykreślony z KRS. Pozwany, który został powołany do zarządu uchwałą Nadzwyczajnego Walnego Zgromadzenia, przed złożeniem rezygnacji powinien dokonać zwołania Zgromadzenia Wspólników w celu powołania nowego zarządu spółki. Złożenie rezygnacji na ręce organu powołującego umożliwia niezwłoczne uzupełnienie składu organu, a tym samym nie naraża spółki na szkodę. Przychylenie się do stanowiska pozwanego, iż treść porozumienia z 27.09.2013r. zawartego w W., w sposób wystarczający wypełnia wymogi dla skutecznego złożenia oświadczenia woli o rezygnacji i zwalnia go z odpowiedzialności za sprawy spółki, prowadziłoby do podważenia pewności obrotu prawnego. Zważywszy na obowiązki związane z pełnieniem funkcji członka zarządu i odpowiedzialność wobec innych uczestników obrotu prawnego oświadczenie o rezygnacji, aby wywarło zamierzony skutek, nie może budzić wątpliwości interpretacyjnych co do tego , czy dotyczyło właściwej spółki oraz komu zostało złożone . W innym przypadku prowadziłoby to do nadużyć i funkcjonowania w obrocie spółek , za których zarząd nikt nie przyjmowałby odpowiedzialności.

W konsekwencji powyższych ustaleń uznać należało, iż pozwany od dnia 1 kwietnia 2013 r. pozostaje prezesem zarządu dłużnej spółki. Strona powodowa wykazała zatem wszystkie okoliczności, których ciężar udowodnienia spoczywał na niej. W takiej sytuacji pozwany, aby zwolnić się z odpowiedzialności z art. 299 § 1 k.s.h., powinien wykazać zaistnienie przesłanek z cytowanego wyżej art. 299 § 2 k.s.h. Bezsporne pomiędzy stronami było, że pozwany nie złożył wniosku o ogłoszenie upadłości dłużnej spółki. Pozwany podnosił w tym zakresie, że w czasie pełnienia przez niego funkcji prezesa nie zachodziły podstawy do ogłoszenia upadłości. Wskazał też, że spółka regulowała wtedy swoje wymagalne zobowiązania, tym samym nie zachodziły przesłanki do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości w postaci niewypłacalności. Ponadto nie zaistniała przewaga zobowiązań spółki nad jej aktywami. Innymi słowy, spółka dysponowała majątkiem, którego wartość nie przekraczała wysokości zobowiązań spółki. Podkreślić jednak należy, iż zarzuty te w istocie dotyczyły okresu do 30.09.2013r. , czyli okresu, w którym według twierdzeń pozwanego pełnił on funkcję jedynego członka zarządu dłużnej spółki . Zobowiązania objęte sporem powstały natomiast w okresie marzec – maj 2014r. a zatem dla zwolnienia się z odpowiedzialności konieczne było wykazanie, że w okresie od marca 2014r. do chwili obecnej zachodziły przesłanki egzoneracyjne wymienione w art. 299 § 2 k.s.h. Z twierdzeń pozwanego wynikało natomiast, że zaprzestał on interesować się sprawami spółki z momentem zawarcia porozumienia z 27.09.2013r. Jak wynika z odpisu z KRS spółka zaniechała składania rocznych sprawozdań finansowych poczynając od roku 2013 . Pozwany nie wskazał żadnych konkretnych danych , nie powołał żadnych konkretnych okoliczności dotyczących okresu po 30.09.2013r. , które wskazywałyby, że została spełniona przesłanka egzoneracyjna z art. 299 k.s.h. Przy braku jakichkolwiek konkretnych twierdzeń ze strony pozwanego dowody z przesłuchania świadka L. P. oraz stron należało uznać zatem jako nakierowane jedynie na przedłużenie postępowania .

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, iż roszczenie strony powodowej w zakresie żądanej przez nią należności głównej 16.351,25 zł jest zasadne. Na żądanie pozwu składały się należności główne wynikające z niewykonanych zobowiązań dłużnej spółki, odsetki od tych należności, a także koszty procesu prowadzonego przeciwko temu podmiotowi. Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem: „odpowiedzialność członków zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością na podstawie art. 299 k.s.h. obejmuje zasądzone w tytule wykonawczym, wydanym przeciwko spółce, koszty procesu, koszty postępowania egzekucyjnego umorzonego z powodu bezskuteczności egzekucji i odsetki ustawowe od należności głównej” (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2006 r. III CZP 118/06, LEX nr 203871).

O odsetkach od dochodzonego w niniejszym postępowaniu roszczenia, Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Sąd zasądził odsetki od należności objętych tytułem wykonawczym wydanym przeciwko dłużnej spółce zgodnie z żądaniem pozwu. Roszczenie o nie stało się bowiem wymagalne zgodnie z datami wskazanymi w tym tytule. Niezasadne było jedynie żądanie zasądzenia odsetek od kosztów procesu zasądzonych od dłużnej spółki na rzecz strony powodowej. Należność wynikająca z tych kosztów jest co prawda objęta odszkodowaniem, którego wierzyciel może domagać się od członka zarządu, niemniej jednak nie ma podstaw do żądania odsetek od tej należności. Sąd miał na uwadze uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 20 maja 2011 r. , III CZP 16/11, wyjaśniającą, iż przepis art. 481 § 1 k.c. nie ma zastosowania do świadczeń pieniężnych zasądzonych prawomocnym orzeczeniem o kosztach procesu. W uzasadnieniu tej uchwały SN wskazał że stosunek prawny wynikający z obowiązku zwrotu kosztów procesu, podobnie jak wszystkie inne stosunki powstające w ramach postępowania sądowego między stronami i organem procesowym oraz normowane przez to prawo, jest stosunkiem publicznoprawnym. Spojrzenia na istotę kosztów procesu nie zmienia fakt, że wierzytelność z ich tytułu - uformowana w procesie, w myśl przepisów prawa publicznego - może znaleźć się w obrocie prywatnoprawnym; podlega wówczas jego regułom, jednak z wyłączeniem tych, których zastosowanie podważałoby naturę i funkcję kosztów procesu. Nie mogą być naruszone w szczególności przepisy zakazujące, po uprawomocnieniu się orzeczenia o kosztach, modyfikacji ich wysokości (art. 108 i 109 k.p.c.; por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 14 maja 1965 r., III CO 73/64, OSNCP 1966, nr 7-8, poz. 108). Zakaz modyfikacji obejmuje oczywiście również doliczanie odsetek oraz ewentualną waloryzację, gdyż w tym zakresie natura kosztów i ich normatywny kształt nie pozwalają na uzupełnienie obowiązującego uregulowania przepisami prawa prywatnego (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 1995 r., III CZP 8/95, OSNC 1995, nr 6, poz. 88). Nie ma natomiast zasadniczych przeszkód w stosowaniu do wierzytelności z tytułu kosztów procesu, które znalazły się w obrocie, przepisów o przedawnieniu roszczeń, o przelewie, o potrąceniu itp. Należy przy tym zaznaczyć, że przynależność kosztów procesu do sfery prawa publicznego nie oznacza eo ipso, iż wyłączone jest stosowania do nich pewnych rozwiązań właściwych prawu prywatnemu. Należy jednak dobitnie podkreślić, że brak przepisu umożliwiającego doliczanie odsetek do świadczeń pieniężnych zasądzonych prawomocnym orzeczeniem o kosztach procesu nie może być postrzegany jako luka w przedstawionym rozumieniu, upoważniająca do stosowania art. 481 k.c. Regulacja w zakresie wysokości kosztów jest autonomiczna, pełna i wyczerpująca, jeżeliby więc prawodawca zdecydował się na zmianę w tym zakresie, powinien wyraźnie to zademonstrować uchwaleniem wyraźnego przepisu, jak np. uczynił to w art. 105 § 2 k.p.c., postanawiając, że w pewnych sytuacjach obowiązek zwrotu kosztów procesu ma charakter solidarny (por. art. 366 k.c.).

Wobec powyższego, Sąd częściowo powództwo oddalił w punkcie II wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje podstawę w art. 100 zd. 2 k.p.c. Strona powodowa uległa bowiem jedynie co do nieznacznej części żądania – w zakresie odsetek od kwoty 2.590 zł. Strona powodowa poniosła koszty procesu w kwocie 3.784,70 zł. Na kwotę tę złożyły się opłata sądowa od pozwu w kwocie 818 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1217 zł oraz koszty tłumaczenia dokumentów w kwocie 532,70 zł.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w wyroku.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować;

2.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć: pełn. pozwanego

- pełnomocnikom strony powodowej wzywając do uiszczenia opłaty kancelaryjnej za kopię wg. ilości stron ;

3.  kal. 14 dni.