Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 28 kwietnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Kielcach Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Monika Kośka

Sędziowie: SSO Elżbieta Ciesielska

SSO Teresa Strojnowska

Protokolant: starszy protokolant sądowy Iwona Cierpikowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 kwietnia 2016 r. sprawy

z wniosku L. W. , T. W. , I. G. , J. G.

z udziałem (...) SA z siedzibą w L.

o ustanowienie służebności przesyłu

na skutek apelacji uczestnika od postanowienia Sądu Rejonowego w Kielcach

z dnia 13 października 2015 r. sygn. akt VIII Ns 633/12

postanawia: oddalić apelację, zasądzić od (...) SA z siedzibą w L. na rzecz L. W. i T. W. solidarnie 60 (sześćdziesiąt) złotych i na rzecz I. G. i J. G. solidarnie 60 (sześćdziesiąt) złotych kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt II Ca 180/16

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 13 października 2015 r. wydanym w sprawie o sygn. akt VIII Ns 633/12 Sąd Rejonowy w Kielcach ustanowił na nieruchomości położonej w B. obręb (...) gmina M., powiat (...), województwo (...), oznaczonej jako działka nr (...) o powierzchni 0,0923 ha stanowiącej współwłasność L. i T. małżonków W. w ½ części oraz I. i J. małżonków G. w ½ części, dla której w Sądzie Rejonowym w Kielcach urządzona jest księga wieczysta o nr (...), służebność przesyłu na rzecz (...) S.A z siedzibą w L. w pasie gruntu o powierzchni 0,00225 ha oznaczonym punktami (...)i linią brązową przerywaną przedstawionymi na mapie sporządzonej przez biegłego geodetę L. S.-S. przyjętej do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego Starostwa Powiatowego w K. w dniu 6 maja 2015 r. pod nr.(...) i jednocześnie polegającą na obowiązku znoszenia przez współwłaścicieli przebiegającej nad nieruchomością w tym pasie linii energetycznej niskiego napięcia oraz prawie przedsiębiorcy do korzystania z nieruchomości w wyznaczonym pasie w zakresie niezbędnym do eksploatacji, funkcjonowania, modernizacji, konserwacji remontów, usuwania awarii urządzeń i instalacji elektroenergetycznych (pkt. I postanowienia). Nadto Sąd Rejonowy zasądził od (...) S.A w L. solidarnie na rzecz L. i T. W. kwotę 3275,50 zł i na rzecz I. i J. G. kwotę 3275,50 zł tytułem jednorazowego wynagrodzenia za ustanowienie służebności przesyłu opisanej w pkt. I postanowienia. Sąd Rejonowy oddalił wniosek dalej idący (pkt. III postanowienia) oraz orzekł o kosztach postępowania (pkt. IV i V postanowienia).

Rozstrzygnięcie zapadło na tle następującego, ustalonego przez Sąd Rejonowy, stanu faktycznego.

Małżonkowie T. i L. W. oraz I. i J. G. są współwłaścicielami, w części po ½ każde z małżeństw, nieruchomości położonej w miejscowości B., gmina M., oznaczonej w ewidencji gruntów i budynków numerem (...), dla której to nieruchomości w Sądzie Rejonowym w Kielcach urządzona jest księga wieczysta o nr (...). Nieruchomość jest zabudowana domem mieszkalnym, a jej powierzchnia wynosi 0,0923 ha. Na obszarze nieruchomości posadowiony jest słup dwużerdziowy rozkraczny służący do zasilania stacji trafo (...) (...) posadowiony pomiędzy ogrodzeniem działki nr (...) wzdłuż drogi powiatowej, a wschodnią ścianą budynku mieszkalnego, do którego przyłączona jest linia elektroenergetyczna niskiego napięcia.

Sąd ustalił, iż pismem z dnia 13 marca 2012 r. pełnomocnik współwłaścicieli nieruchomości wystosował do (...) S.A w L. wezwanie do podjęcia rokowań w celu wypłaty przez spółkę wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości wnioskodawców oraz ustanowienia na rzec (...) S.A w L. służebności przesyłu. Uczestnik, w odpowiedzi na wezwanie, pismem z dnia 6 kwietnia 2012 r. odmówił wypłaty odszkodowania oraz ustanowienia służebności przesyłu wskazując, iż doszło po jego stronie do zasiedzenia istotnej służebności.

Sąd Rejonowy ustalił również, iż linia elektroenergetyczna niskiego napięcia, przebiegająca przez nieruchomość wnioskodawców, została posadowiona najpóźniej w roku 1966. Decyzją z dnia 31 sierpnia 1993 r. (znak (...)) Wójt Gminy M. dokonał wskazania lokalizacyjnego na modernizację sieci elektroenergetycznej w B. (sieć B. II), zgodnie z załącznikiem graficznym. Nadto Wójt Gminy M. ustalił lokalizację inwestycji polegającej na modernizacji istotnej sieci elektroenergetycznej, przebiegające miedzy innymi przez działkę nr (...). Decyzją z dnia 28 lutego 1994 r. wójt Gminy M. zatwierdził plan realizacyjny modernizacji ww. sieci i następnie udzielił pozwolenia na budowę dla zakładu Energetycznego w S..

W zakresie przekształceń poprzedników prawnych pozwanego Sąd Rejonowy ustalił, iż na skutek zarządzenia z dnia 25 listopada 1958 r. z dniem 1 stycznia 1959 r. utworzono przedsiębiorstwo państwowe- Zakłady (...) z siedzibą w R., w skład którego wchodził między innymi Zakład (...) w S.. Z dniem 14 lutego 1985 r. zmieniono nazwę ww. przedsiębiorstwa, które uzyskało nazwę Wschodni O. Energetyczny z siedzibą w R.. W grudniu 1988 r. doszło do reorganizacji ww. przedsiębiorstwa państwowego i utworzono Zakład (...), który powstał w wyniku podziału Wschodniego O. Energetycznego z siedzibą w R..

W roku 1993 r. Zakład (...) został przekształcony w spółkę akcyjną o nazwie Zakłady (...) S. A w S., której nazwę następnie zmieniono na Zakłady (...) S.A. .

W dniu 7 grudnia 2006 r. zawiązano spółkę Zakłady (...) sp. z o.o. w W.. W 2007 r. zmieniono akt założycielski spółki i w miejsce siedziby w W. wskazano siedzibę w S.. W dniu 30 czerwca 2007 r. pomiędzy spółką Zakłady (...) S.A a spółką Zakłady (...) sp. z. o.o. w W. została zawarta umowa aportowa zbycia części przedsiębiorstwa, w postaci między innymi budynków, budowli, ruchomego majątku przedsiębiorstwa, urządzeń przesyłowych. Postanowieniem z dnia 6 sierpnia 2008 r. zmieniono nazwę Zakładów (...) sp. z o.o., na (...) sp. z o.o. w S.. Natomiast w dniu 31 sierpnia 2010 r. doszło do przejęcia przez (...) S.A w (...) sp. z o.o. w S., poprzez przeniesienie całego majątku spółki przejmowanej, na spółkę przejmująca.

Szerokość pasa eksploatacyjnego niezbędnego do utrzymania linii przebiegającej przez działkę nr (...), jej napraw i konserwacji Sąd określił jako 4,5 m. Ustaleń tych dokonał na podstawie opinii biegłego z zakresu elektrotechniki i elektroenergetyki. Sąd ustalił przy tym, iż powyższy pas stanowi jednocześnie sferę służebności przesyłu, gdyż w pasie o wskazanej powyżej szerokości mieszczą się ograniczenia dla użytkowników działki nr (...). Pas służebności został określony na sporządzonej przez geodetę i zaewidencjonowanej mapie.

Mając na względzie ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał wniosek za usprawiedliwiony co do zasady, nie podzielając przy tym podniesionego przez pozwanego zarzutu zasiedzenia służebności gruntowej.

Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, iż bezspornym jest, że przez grunt wnioskodawców przebiega linia elektroenergetyczna niskiego napięcia, która jest wykorzystywana przez uczestnika - (...) S.A w L.. Sąd podkreślił, iż dla zasiedzenia służebności przesyłu koniecznym jest korzystanie z trwałego i widocznego urządzenia, a w rezultacie faktyczne posiadanie służebności, czyli korzystanie z cudzej nieruchomości w zakresie odpowiadającym służebności przesyłu. Zdaniem Sądu I instancji co prawda linia niskiego napięcia została posadowiona już w roku 1966 r., uczestnik nie przedstawił jednak żadnych dokumentów wskazujących, do kogo należały wówczas linie, kto z nich korzystał i w jaki sposób manifestował swoje posiadanie linii elektroenergetycznych. Sąd uznał przy tym, iż nawet jeśli przyjąć, że linia energetyczna faktycznie została wybudowana w roku 1966 r., brak jest jakichkolwiek dowodów korzystania z tej linii w zakresie odpowiadającym służebności przesyłu (naprawy, konserwacji itd.). Uczestnik nie przedstawił, w ocenie Sądu I instancji, żadnych dowodów wskazujących, iż miało miejsce posiadanie służebności polegające na podejmowaniu czynności związanych z wykorzystywaniem linii, jej naprawą, konserwacją itd. Nie może przy tym wskazywać na okoliczność posiadania służebności gruntowej fakt jednorazowego działania poprzednika uczestnika w postaci wymiany słupa energetycznego w roku 1996.

Jednocześnie Sąd Rejonowy podkreślił, iż uczestnik nie wykazał w żaden sposób, iż na gruncie stanu faktycznego niniejszej sprawy doszło do przeniesienia posiadania służebności gruntowej odpowiadającej treści służebności przesyłu przez jego poprzedników prawnych, bowiem przedstawione w toku postępowania dokumenty okoliczności tej nie potwierdzają.

Sąd Rejonowy uznał, iż przedstawione przez uczestnika dokumenty w żaden sposób nie wykazują faktu posiadania służebności gruntowej, a dokumentują jedynie istnienie linii energetycznej, jednakże bez dokładnego wskazania jej przebiegu i numerów działek, przez które przebiegała. Uczestnik nie przedstawił dowodów, na jakiej podstawie linia energetyczna została usytuowana i przez kogo, a także kto i w jakim zakresie z niej korzystał. Nie wykazał przy tym, iż Zakłady (...), które powstały po podziale przedsiębiorstwa państwowego (...), nabyły posiadanie służebności gruntowej odpowiadającej służebności przesyłu istotnej w niniejszej sprawie, bowiem nie jest wiadomym w jaki sposób zostało podzielone mienie przedsiębiorstwa państwowego, a brak jest dokumentu komisji, która podziału tego mienia dokonała. Powyższe wskazuje, iż brak jest podstaw do stwierdzenia upływu wymaganego prawem okresu zasiedzenia służebności gruntowej w zakresie odpowiadającym służebności przesyłu.

Określając wysokość wynagrodzenia za ustanowienie służebności przesyłu Sąd oparł się na opinii biegłej R. G. uznając, iż zasadnym na gruncie stanu faktycznego sprawy będzie zasądzenie wynagrodzenia za ustanowienie służebności jako jednorazowego.

O kosztach postępowania Sąd I instancji orzekł na zasadzie art. 520 § 3 k.p.c..

Apelację od postanowienia wywiódł uczestnik, zaskarżając je w części, co do pkt. I, II, IV i V postanowienia. Zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzucił:

1.  Naruszenie przepisu postępowania, a to art. 233 k.p.c. poprzez brak wszechstronnej i zgodnej z prawem oraz zasadami doświadczenia życiowego oceny materiału dowodowego zebranego w sprawie, co skutkowało błędnym uznaniem, że uczestnikowi nie przysługuje tytuł prawny do urządzeń znajdujących się na nieruchomości wnioskodawców.

2.  Naruszenie przepisu prawa procesowego, a to art. 233 k.p.c. poprzez uznanie za nieudowodnione faktu zasiedzenia służebności przesyłu, co jest sprzeczne z zasadami wiedzy i logicznego rozumowania, nie uwzględnia charakteru i sposobu prowadzenia prac dotyczących konserwacji linii energetycznych i usuwania ewentualnych awarii.

3.  Naruszenie przepisów postępowania, a to art. 232 k.p.c. poprzez przyjęcie, iż uczestnik nie wykazał okoliczności przeniesienia posiadania służebności gruntowej przez poprzedników prawnych (...) S.A , podczas gdy zostało to szczegółowo omówione i wykazane stosownym dokumentami.

4.  Naruszenia art. 228 k.p.c. poprzez nieuwzględnienie okoliczności, iż w ramach przekształceń podmiotowych poprzedników prawnych uczestnika doszło do przeniesienia posiadania, podczas gdy fakt ten należy uznać za powszechnie znany.

5.  Naruszenie przepisów postępowania, a to art. 520 § 3 k.p.c. poprzez wadliwe obciążenie uczestnika kosztami postępowania.

6.  Naruszenie przepisów prawa materialnego p, a to art. 305 ¹kc w zw. z art. 305 kc w zw. z art. 292 zd. 2 kc w zw. z art. 172 § 1 lub 2 kc polegające na bezzasadnym przyjęciu, iż uczestnik nie zasiedział służebności gruntowej w zakresie odpowiadającym służebności przesyłu.

W oparciu o te zarzuty uczestnik wniósł o zmianę pkt. I i II zaskarżonego postanowienia poprzez oddalenie wniosku, pkt. IV poprzez nieobciążanie uczestnika kosztami postępowania, a także o zasądzenie od wnioskodawców na rzecz uczestnika kosztów postępowania według norm przepisanych.

Uczestnik wniósł również o zasądzenie od wnioskodawców na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego. Jako wniosek ewentualny wskazał na konieczność uchylenia zaskarżonego postanowienia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja jako bezzasadna podlega oddaleniu.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do podniesionych przez apelującego zarzutów naruszenia przez Sąd I instancji art. 233 k.p.c. i dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego przez ten Sąd podkreślić trzeba, iż faktycznie apelujący nie wskazuje na jakiekolwiek uchybienia w zakresie oceny zgromadzonego materiału dowodowego, poprzestając jedynie na stwierdzeniu, iż Sąd Rejonowy ze zgromadzonego materiału wysnuł błędne wnioski. Apelujący nie argumentuje, jakie reguły przy ocenie zgromadzonego materiału dowodowego naruszył Sąd Rejonowy, przedstawiając tylko i wyłącznie swoją ocenę tego materiału. Zauważyć należy, iż podniesione przez uczestnika zarzuty procesowe mają na celu przede wszystkim zwalczanie stanowiska Sądu I instancji, który nie uwzględnił podniesionego przez uczestnika zarzutu zasiedzenia służebności gruntowej w zakresie odpowiadającym służebności przesyłu. Treść apelacji nie zawiera żadnych argumentów mających uzasadnić założenie, iż ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji dokonana została z naruszeniem zasad wiedzy, logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, albo że Sąd nie dokonał rozważenia całego zgromadzonego materiału dowodowego. Podkreślić należy, iż dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. koniecznym jest wskazanie konkretnych uchybień powstałych przy ocenie materiału dowodowego, których dopuścił się Sąd I instancji. Nie jest skuteczny zarzut oparty jedynie na tym, iż apelujący forsuje odmienną od dokonanej przez Sąd I instancji ocenę materiału dowodowego. Koniecznym jest wskazanie konkretnych błędów i uchybień sądu, rzutujących na prawidłowość stosowania art. 233 § 1 k.p.c., a także wykazanie, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów „Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając.” (postanowienie SN z dnia 23 stycznia 2001 r. wydane w sprawie o sygn. akt IV CKN 970/00). W niniejszej sprawie apelujący nie przedstawił żadnych zasadnych argumentów mogący wskazywać na naruszenia art. 233 k.p.c., poprzestając jedynie na rozważaniach dotyczących bezzasadnego, zdaniem apelującego, nieuwzględniania zarzutu zasiedzenia służebności.

Nie można również podzielić zarzuty naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 232 k.p.c.. niewątpliwe bowiem uczestnik, powołując się na zasiedzenie służebności, winien wykazać zarówno fakt posiadania służebności gruntowej, jak i okoliczności przeniesienia posiadania. Przedłożone przez apelującego w toku postępowania dokumenty w żaden sposób nie wskazują, iż do skutecznego przeniesienia posiadania pomiędzy poprzednikami prawnymi uczestnika doszło, na co słusznie zwraca uwagę Sąd I instancji wskazując, iż po podziale przedsiębiorstwa (...) z siedzibą w R. i wydzielenia w jego miejsce kilku zakładów energetycznych, między innymi Zakładu (...) w S., brak jest wskazania, w jaki sposób zostały podzielone składniki majątkowe należące do (...). Z treści dokumentów wynika bowiem, iż podziału tego dokonać miała komisja, brak jednak śladu dokumentu zawierającego ustalenia komisji. Nie można przy tym utożsamiać wykazania kolejnych przekształceń podmiotowych poprzedników prawnych uczestnika, z wykazaniem przeniesienia przez nich posiadania służebności gruntowej odpowiadającej służebności przesyłu istotnej w niniejszej sprawie.

Za bezzasadny należy uznać zarzut naruszenia art. 228 k.p.c., bowiem okoliczności związane z przebiegiem przekształceń podmiotowych podmiotów prawnych prowadzących dzielność na rynku dystrybucji energii elektrycznej, nie stanowią faktów powszechnie znanych. Nie ulega wątpliwości, że faktami powszechnie znanymi są okoliczności, zdarzenia, czynności lub stany, które powinny być znane każdemu rozsądnemu i mającemu doświadczenie życiowe mieszkańcowi miejscowości, w której znajduje się siedziba sądu. Za powszechnie znane uznaje się wydarzenia historyczne, polityczne, zjawiska przyrodnicze, procesy ekonomiczne lub zdarzenia normalnie i zwyczajnie zachodzące w określonym miejscu i czasie (por. jednakże wyrok SN z dnia 8 sierpnia 1967 r., I CR 111/67, LEX nr 6203; uzasadnienie wyroku SN z dnia 12 maja 2000 r., II UKN 540/99, OSNP 2001, nr 21, poz. 652). Okoliczności związane z funkcjonowaniem i przekształceniami podmiotowymi przedsiębiorstw energetycznych nie są również faktami znanymi sądowi z urzędu. W uzasadnieniu apelacji brak jakiegokolwiek rozwinięcia postawionego zarzutu, apelujący nie zawarł w tym zakresie żadnych argumentów, poprzestając jedynie na wskazaniu rzekomo naruszonego przez Sąd I instancji przepisu. Sąd Okręgowy zarzutu tego nie podziela i uznaje go za całkowicie chybiony.

Podsumowując powyższe rozważania wskazać należy, iż Sąd I instancji w sposób należyty, z zachowaniem reguł określonych w art. 233 k.p.c., dokonał oceny zgromadzonego materiału dowodowego i ustalił następnie stan faktyczny sprawy. Sąd Okręgowy podziela więc ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy i uznaje je za własne.

Celem apelacji uczestnika było faktycznie podważenie stanowiska prezentowanego przez Sąd I instancji w zakresie uznania, iż niezasadny jest zarzut zasiedzenia służebności gruntowej odpowiadającej służebności przesyłu, prezentowany przez uczestnika. Analiza dokumentów zgromadzonych w toku postępowania oraz zeznań świadków w żadnym wypadku nie uzasadnia przyjęcia, iż uczestnik, przez wymagany prawem okres posiadał służebność gruntową odpowiadająca służebności przesyłu, bowiem nie zostało wykazane na gruncie niniejszej sprawy przeniesienie tego posiadania przez jego poprzedników prawnych.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż brak jest jakichkolwiek dowodów, iż istotna w niniejszej sprawi linia energetyczna i słup energetyczny, zostały posadowione na podstawie przepisów ustawy z dnia 28 czerwca 1950 roku o powszechnej elektryfikacji wsi i osiedli. Z zeznań świadków wynika jedynie, iż linia ta znajdowała się w miejscu tożsamym z obecnym od roku 1966. Brak jednak informacji, kto z nich wówczas korzystał, do jakiego podmiotu była podłączona itd. Uczestnik nie przedstawił w tym zakresie żadnych dokumentów, ani nie powołał innych dowodów. Zgodzić należy się z Sądem Rejonowym, iż okoliczność, że linia energetyczna na określonym terenie się znajduje, nie przekłada się na możliwość domniemania, że korzystał z niej poprzednik prawny aktualnego przedsiębiorcy.

Nadto podkreślić trzeba, iż nawet jeżeli przyjąć by założenie, że linia w roku 1966 znajdowała się w posiadaniu poprzednika prawnego apelującego, nie można jednak zgodzić się z twierdzeniem, że posiadanie to zostało w sposób skuteczny przeniesione na uczestnika i w związku z tym niemożliwe jest podzielenie zarzutu zasiedzenia podnoszonego przez uczestnika. Z podzielonych w całości przez Sąd Okręgowy ustaleń Sądu Rejonowego wynika, iż w roku 1958 powstało przedsiębiorstwo państwowe- Zakłady (...) z siedzibą w R., w skład którego wchodziło między innymi zakład Energetyczny w S.. Następnie podmiot ten wszedł w skład (...) z siedzibą w R., a w treści aktu tworzącego ten podmiot wprost wskazano, iż przejmuje on cały majątek łączących się podmiotów. Niemiej jednak brak jest informacji, czy w roku 1988, przy podziale Wschodniego O. Energetycznego na mniejsze podmioty, w tym między Zakład (...), posiadanie istotnej linii elektrycznej w B., zostało ZE w S. przekazane. W treści aktu tworzonego ZE w S. (Zarządzenie Ministra Przemysłu z dnia 16 stycznia 1989 r.) wskazano bowiem wprost, iż nowy podmiot powstaje w wyniku podziału przedsiębiorstwa (...), z którego majątku przydziela się na rzecz nowego podmiotu określonej składniki majątkowe, zgodnie z ustaleniami komisji powołanej w trybie właściwym przepisów (ust. 2 Zarządzenie Ministra Przemysłu z dnia 16 stycznia 1989 r. karta 109 akt sprawy). Brak jest jednak jakiegokolwiek dokumentu wskazującego jakie składniki majątkowe zostały faktycznie przekazane na rzecz ZE w S.. Uczestnik nie przedłożył takich dokumentów, nie przedstawił również innych dowodów mających na celu wykazanie przeniesienia posiadania służebności gruntowej pomiędzy (...)a ZE w S.. Nie udowodnił przeniesienia posiadania służebności gruntowej. Uchybił tym samym obowiązkowi z art. 6 kc. Brak jest więc w stanie niniejszej sprawy podstaw do założenia, iż nawet jeśli faktycznie od roku 1966 poprzednik prawny uczestnika posiadał określoną służebność gruntową, to przeniósł to posiadanie w roku 1989 r.

Jednocześnie nawet gdyby przejście posiadania na ww. etapie było wykazane (do przyjęcia czego brak podstaw) , to posiadanie to objąłby następny podmiot – Zakład (...) SA (przekształcony z przedsiębiorstwa państwowego w roku 1993), którego nazwę zmieniono 1995r. na (...) S.A. z siedzibą w S. .W dniu 7 grudnia 2006r. doszło do aktu zawiązania (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. , a następnie w dniu 22 czerwca 2007r. jako siedzibę Spółki ostatecznie wskazano S.. Czynności te nie wywoływały jeszcze żadnych skutków w zakresie przeniesienia posiadania służebności gruntowej w zakresie odpowiadającym służebności przesyłu. Skutek taki mogłoby wywołać dopiero aportowe zbycie przedsiębiorstwa w dniu 30 czerwca 2007r. przez (...) S.A. na rzecz (...) Sp. z o.o. w W., jednakże w dacie zbycia aportu nie istniała spółka (...) Sp. z o.o. w W., bowiem funkcjonowała jedynie spółka o tożsamej nazwie, ale z siedzibą w S.. Powyższe wskazuje, iż nie mogło dojść do przeniesienia posiadania służebności gruntowej i uczestnik okoliczności takiej nie wykazał. Ubocznie zaznaczyć również należy, iż w treści aktu notarialnego z 30 czerwca 2007 r. wskazane zostało, iż przeniesieniu podlegają określone budynki, budowle oraz majątek ruchomy obejmujący w szczególności urządzenia przesyłowe określone w załączniku nr 6 oraz między innymi służebności określone w załączniku nr 4. Treść aktu wskazuje, iż przeniesieniu podlegały konkretne prawa, szczegółowo wskazane w załącznikach do umowy. Uczestnik załączników tych nie przedłożył i brak jest podstaw do przyjęcia, że nastąpiło tym samym skuteczne przeniesienie posiadania służebności. Należy mieć tu na względzie, że ww. czynność prawna nie miała charakteru sukcesji generalnej, a dotyczyła części majątku i składu przedsiębiorstwa, a tym części należących do spółki praw. Uczestnik nie udowodnił, że nastąpiło również przeniesienie posiadania służebności gruntowej.

Mając na uwadze powyższe nie można uznać za zasadny zarzutu naruszenia art. 305 ¹ kc w zw. z art. 305 kc w zw. z art. 292 kc. Koniecznym elementem stanu faktycznego prowadzącego do zasiedzenia jest bowiem stan posiadania samoistnego, w który przy służebnościach gruntowych objawia się korzystaniem z trwałego i widocznego urządzenia. Dla skutecznego doliczenia do czasu własnego posiadania posiadania poprzedników prawnych koniecznym jest wykazanie, iż doszło do skutecznego przeniesienia tego posiadania. Na gruncie niniejszej sprawy brak jest dowodów świadczących o tym kiedy i kto wszedł w posiadania urządzeń przesyłowych, a przede wszystkim brak jest dowodów wskazujących, iż chociażby w roku 1989 doszło do przeniesienia posiadania pomiędzy poprzednikami prawnymi uczestnika. Podobnie brak jest dowodów na przeniesienie posiadania w roku 2007. Mając powyższe na względzie, przyjmując, iż minimalnym okresem posiadania prowadzącym do zasiedzenia przy założeniu dobrej wiary posiadacza jest okres 20 lat, nie było możliwym uwzględnienie zarzutu zasiedzenia, który prowadziłby do oddalenia wniosku złożonego w niniejszej sprawie. Na marginesie jedynie wskazać należy, iż na gruncie niniejszej sprawy brak jest także podstaw do uznania dobrej wiary poprzedników prawnych uczestnika.

W świetle powyższych rozważań bezprzedmiotowe jest faktycznie badania zasadności zarzutu uczestnika, który wskazuje, iż błędnie Sąd I instancji uznał, że fakt posiadania samoistnego nie został przez uczestnika wykazany. Skoro bowiem nawet przy przyjęciu, że posiadanie samoistne faktycznie miało miejsce, nie zostało wykazane przeniesienie tego posiadania, rozważanie zarzutu z pkt. 2 apelacji jest zbędne.

Za bezzasadny należy uznać zarzut naruszenia przez sąd I instancji przepisu art. 520 § 3 k.p.c. Apelujący zdaje się bowiem nie dostrzegać, iż to jego zarzut dotyczący zasiedzenia służebności gruntowej został przez Sąd I instancji uznany za niezasadny, co umożliwia Sądowi rozliczenie kosztów postępowania na zasadzie tego przepisu. Niewątpliwym jest, iż interesy uczestników postępowania w niniejszej sprawie były sprzeczne, a nieuwzględnienie zarzutu zasiedzenia otwiera możliwość zasądzenia od uczestnika na rzecz wnioskodawców kosztów postępowania, zgodnie z § 3 art. 520 k.p.c..

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy w Kielcach a zasadzie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach postępowania orzekł na podstawie art.520 §2 k.p.c. Złożyło sie na nie wynagrodzenie pełnomocnika uczestników ustanowione na podstawie §8 pkt 3 w zw. z §13 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

SSO Monika Kośka SSO Teresa Strojnowska SSO Elżbieta Ciesielska

(...)