Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 czerwca 2015r.

Sąd Rejonowy w Lesku, Zamiejscowy Wydział VI Karny z siedzibą w Ustrzykach Dolnych w składzie:

Przewodniczący SSR Joanna Turek

Protokolant sekr. sąd. Beata Filipów

Prokurator Agata Smyka

po rozpoznaniu w dniach 20.03., 15.04., 29.05., 10.06. i 19.06.2015r. w Ustrzykach Dolnych, na rozprawie

sprawy

P. S. - s. W. i A. z domu R., ur. (...) w U., zam. (...)/3, nie karanego, PESEL (...)

oskarżonego o to, że:

W dniu 18 kwietnia 2013 roku w T. woj. (...) brał udział w bójce w ramach tak zwanej ustawki odbywającej się pomiędzy kibicami klubu sportowego (...) a kibicami klubu sportowego (...) w wyniku której naraził innych uczestników na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 156 §1 kk lub w art. 157 §1 kk.

tj. o czyn z art. 158 §1 kk

I.  U z n a j e oskarżonego P. S. za winnego czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia, a stanowiącego przestępstwo z art. 158 §1 kk, przy czym przyjmuje, że czyn miał miejsce w dniu 18 kwietnia 2012r. i za to na podstawie art. 158 §1 kk przy zastosowaniu art. 58 §3 kk w zw. z art. 33 §1 i §3 kk

s k a z u j e

go na karę grzywny w liczbie 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych.

II.  Na podstawie art. 627 kpk oraz art. 3 ust. 1 ustawy „o opłatach w sprawach karnych” z dnia 23.06.1973 r. (Dz.U. z 1983r. Nr49, poz.223 z zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe związane z jego udziałem w sprawie, w tym opłatę w kwocie 200,00 (dwieście) złotych.

Sygn. akt VI K 15/15

UZASADNIENIE

Wyroku z dnia 19 czerwca 2015r.

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 kwietnia 2012r. w miejscowości T. doszło do bójki pomiędzy kibicami klubów sportowych (...) i B. U.. Była to tzw. „ustawka”. Uczestnicy umówili się na bójkę i ustalili jej miejsce oraz roczniki urodzenia uczestników. Po stronie kibiców z L. czynny udział wzięli M. C., K. R., B. W., M. B., K. M.
i K. S.. Z kolei po stronie U. występowali W. K., M. F., M. K. (1), M. K. (2) , P. S. oraz nieustalona osoba najprawdopodobniej A. S.. Wymienieni uczestnicy zadawali ciosy rękami i nogami. Niniejsze zdarzenie zostało sfilmowane, a film został zabezpieczony.

W tym miejscu nadmienić należy, iż sprawa A. S. sygn. akt II K 93/15 nie została jeszcze zakończona.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w(...) z dnia 4 listopada 2013r. sygn. akt VI K 160/13 zostali skazani M. C., B. W., K. R., K. M., M. B. oraz K. S.. Następnie wyrokiem z dnia 14 stycznia 2014r. sygn.. akt VI K 283/13 skazano W. K., M. F., M. K. (2) i M. K. (1).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań świadków M. W. (k.251), B. F. (k. 266), częściowych zeznań M. F. (k.271-272),akt Sądu Rejonowego w (...) sygn. akt VI K 160/13 oraz VI K 283/13, nagrania z przebiegu bójki zalegającego w aktach VI K 160/13 .

Sąd dał wiarę powyższym dowodom albowiem są one spójne, logiczne
i tworzą pozbawiony luk stan faktyczny sprawy, co będzie przedmiotem rozważań
w dalszej części niniejszego uzasadnienia.

M. W. to funkcjonariusz KPP U., który zeznaje na okoliczność ustalenia tożsamości uczestników „ustawki” na podstawie filmu, który KPP U. otrzymała z KWP R. oraz pomyłki do jakiej doszło przy opisie jednego ze zdjęć. Zeznania tego świadka są spójne, logiczne oraz korelują ze zgromadzonym materiałem dowodowym i jako takim należało dać wiarę w całości.

Jeżeli chodzi o zeznania świadka B. F. to są one o tyle istotne, że świadek podaje, że osoba na zdjęciu opisana jako M. F. nie jest jej synem, co koreluje ze zgromadzonym materiałem dowodowym.

Ponadto Sąd dał wiarę w całości zeznaniom świadków K. Z. i M. K. (3) – wychowawczyń z internatu, w którym przebywał oskarżony. Ich zeznania są istotne dla oceny linii obrony oskarżonego, co będzie przedmiotem rozważań w dalszej części uzasadnienia.

Sąd dał wiarę w części zeznaniom świadka W. K.. Po pierwsze istnieje sprzeczność w zeznaniach tych składanych przy pierwszym rozpoznaniu sprawy p-ko P. S. z zeznaniami złożonymi przy ponownym rozpoznaniu sprawy, jeżeli chodzi o znajomość świadka z A. S..
W trakcie składania zeznań za każdym razem świadek podaje dwie różne wersje, co jest istotne dla odpowiedzialności oskarżonego A. S., z czego
z pewnością świadek zdaje sobie sprawę. W pozostałym natomiast zakresie Sąd dał wiarę zeznaniom świadka W. K.. Jeżeli chodzi o przedmiotową sprawę to istotne jest przede wszystkim stwierdzenie świadka, że na zdjęciu osoba na zdjęciu nr 11 to nie M. F..

Sąd dał także wiarę w części zeznaniom świadka M. F.,
a mianowicie co do opisu zdarzenia i rozpoznania części osób na nagraniu. Sąd nie dał wiary natomiast jego zeznaniom w zakresie jego wypowiedzi odnośnie osoby A. S.. Analiza zeznań i zachowania świadka na tym etapie przesłuchania wskazuje, że świadek nie mówi prawdy odnośnie udziału w zdarzeniu A. S.. Dlatego tez w tej części odmówiono wiary zeznaniom świadka M. F..

Jeżeli chodzi o zabezpieczone nagranie to jest to zapis przebiegu bójki i stanowi podstawę do empirycznego porównania sylwetki i wizerunku osób w niej uczestniczących.

Natomiast co do ujawnionych zeznań świadków K. M., K. S., J. T. i M. K. (1) to właściwie nie wnoszą one niczego nowego dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawie albowiem świadkowie ci albo w ogóle nie kojarzą osoby oskarżonego albo nie posiadają wiedzy co do udziału oskarżonego w tym zdarzeniu.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka A. S. albowiem pozostają one w sprzeczności ze zgromadzonym materiałem dowodowym. Świadek pomimo prawa do odmowy składania zeznań nie zdecydował się z tego prawa skorzystać.
W swoich zeznaniach twierdzi, że nie brał udziału w zdarzeniu, jak też nie rozpoznaje swojego kuzyna P. S.. W ocenie Sądu te zeznania są niewiarygodne
i w zamierzeniu świadka zmierzają do uniknięcia odpowiedzialności zarówno przez niego jak też oskarżonego P. S..

Oskarżony P. S. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu
i złożył wyjaśnienia. Oskarżony wyjaśnił, że wtedy tam nie mógł być, gdyż uczył się
w S. i mieszkał w internacie . Do internatu przyjeżdżał w niedzielę wieczorem,
a wyjeżdżał w piątek po południu . Natomiast w internacie musiał przebywać, gdyż były kontrole i od razu byli informowani rodzice, a poza tym był prowadzony zeszyt wyjść, w którym odnotowywano czas i miejsce.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego albowiem pozostają one
w sprzeczności ze zgromadzonym materiałem dowodowym, a w szczególności
z pismem Zespołu Szkół Nr (...) z S. z daty S., 1 września 2014r., zeznaniami świadków K. Z., M. K. (3), M. W. oraz filmem z przedmiotowego zdarzenia.

I tak przede wszystkim linia obrony oskarżonego sprowadzała się do tego, że zaprzecza on swojemu udziałowi w bójce z dnia 18 kwietnia 2012r. podając, że wtedy mieszkał w internacie w S. i nie mógł go tak łatwo opuszczać. Dla jasności wywodu nadmienić należy, że 18 kwietnia 2012r. wypadał w środę. Analiza pisma otrzymanego z Zespołu Szkół nr (...) w S. im. G. z S. oraz zeznań wychowawczyń M. K. (3) oraz K. Z. wskazuje jednoznacznie, że w dniu 18 kwietnia 2012r. oskarżony P. S. nie zamieszkiwał w internacie. Z zeznań w/w świadków wynika, że oskarżony złożył oświadczenie, że w okresie od 1 kwietnia 2012r. do końca roku szkolnego będzie dojeżdżał do szkoły. W tej sytuacji brak jest podstaw, aby odmówić wiary zeznaniom świadków M. K. (3) i K. Z., które są spójne, logiczne. Poza tym świadkowie ci nie mają żadnego interesu, aby w jakikolwiek sposób obciążać oskarżonego. Zresztą ich zeznania stanowią potwierdzenie pisma zalegającego
w aktach sprawy (k.178) dodatkowo podpisanego przez Dyrektora Zespołu Szkół. Zatem w tej sytuacji linia obrony oskarżonego w żaden sposób nie może się ostać. Tym bardziej, że w ocenie Sądu empiryczne porównanie wizerunku oskarżonego
z tym jaki utrwalono na nagraniu z przebiegu bójki, wskazuje ewidentnie, że również oskarżony P. S. brał udział w bójce z dnia 18 kwietnia 2012r., a na filmie jest jedną z dwóch osób ubranych w jasnoszare spodnie dresowe z ciemnym pasem z boku. Empiryczne porównanie wskazuje jedynie, że obecnie oskarżony nabrał masy mięśniowej w porównaniu z kwietniem 2012r. Zaznaczyć przy tym należy, że od zdarzenia upłynęło 3 lata, a więc takie zmiany w wyglądzie są jak najbardziej możliwe. Ponadto Sąd miał również możliwość empirycznego porównania twarzy
i sylwetki M. F.. W żadnym wypadku nie może być mowy, że jedna
z osób ubranych w jasnoszare spodnie dresowe ze zdjęcia nr 11 to M. F., który jest zupełnie inaczej zbudowany, a poza tym zupełnie inaczej wygląda na twarzy. W tym miejscu nadmienić należy, że zdjęcie wygenerowane
z zabezpieczonego filmu, które opisano jako M. F. okazano matce B. F., która zdecydowanie wykluczyła, aby to był jej syn. Sąd, zaś dał wiarę jej zeznaniom albowiem nie miała ona żadnego interesu w tym, aby w jakikolwiek sposób chronić syna, który już dawno został skazany za udział w tym zdarzeniu.

Ponadto istotnymi dla przyjęcia odpowiedzialności oskarżonego P. S. są zeznania funkcjonariusza KPP U. M. W., którego zeznaniom Sąd dał wiarę w całości. Świadek zeznaje, że doszło do pomyłki przy opisywaniu jednego ze zdjęć, które powinno być opisane danymi P. S., a jest M. F.. Dodatkowo świadek podaje, że oskarżony P. S. był widziany na meczach piłkarskich. Ponadto z rozpytania i ustaleń poczynionych przez funkcjonariuszy KPP U. zajmujących się tematyką pseudokibiców wynikało, że osoba ze zdjęcia nr 11 (opisana jako M. F.) uczęszcza do szkoły do S. i rzadko bywa w U..

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania stwierdzić należy, że wyjaśnienia oskarżonego są niewiarygodne i w jego zamierzeniu mają prowadzić do uniknięcia odpowiedzialności za popełniony czyn. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie mogą się one w żaden sposób ostać i dlatego należało im odmówić wiary.

Tak jak to zostało już nadmienione Sąd dał wiarę w całości zeznaniom funkcjonariusza KPP U. M. W.. Świadek ten zeznaje, że doszło do pomyłki przy opisywaniu zdjęcia nr 11. Podaje również, iż ustalano dane osoby znajdującej się na zdjęciu nr 11, która to brała udział w „ustawce” w dniu 18 kwietnia 2012r. i jakie jej dane ustalono. Zeznania tego świadka są spójne, logiczne oraz korelują ze zgromadzonym materiałem dowodowym i brak jest podstaw,
aby odmówić im wiary.

Tak, jak to zostało nadmienione w niniejszym uzasadnieniu, Sąd dał wiarę
w całości zeznaniom świadków K. Z. i M. K. (3) – wychowawczyń oskarżonego z internatu. Są one o tyle istotne w przedmiotowej sprawie, iż obalają właściwie linię obrony oskarżonego. Tak jak to zostało już nadmienione zeznania tych świadków są spójne, logiczne i stanowią potwierdzenie,
a także rozwinięcie pisma z Zespołu Szkół nr (...) w S. im. G. z S.. Zatem należało dać im wiarę w całości.

Mając na uwadze powyższe rozważania stwierdzić należy, że oskarżony P. S. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu stypizowane w art.158§1 kk. Analiza przebiegu bójki na zapisie filmowym wskazuje, że uczestnicy zadawali sobie nawzajem ciosy rękami i nogami. Zatem w ocenie Sądu istniało narażenie człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia bądź też ciężkiego uszczerbku na zdrowiu określonego w art. 156§1 kk, czy też innego uszkodzenia ciała określonego
w art.157§1 kk.

Uznając oskarżonego P. S. winnym popełnienia czynu zarzucanego z art. 158§1 kk Sąd wymierzył oskarżonemu, przy zastosowaniu art.58§3 kk karę grzywny w liczbie 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych. Orzekając karę grzywny w przedmiotowej sprawie na podstawie art.58§3 kk Sąd wziął pod uwagę fakt, że od daty popełnienia czynu minęło już 3 lata, a osoby skazane za udział w tym zdarzeniu w zdecydowanej mierze wykonały już kary. Zaznaczyć przy tym należy, że właściwie wszyscy uczestnicy byli skazani na kary ograniczenia wolności.

Sąd wymierzył karę grzywny w przedmiotowej sprawie stosownie do treści przepisu art. 53§1 kk:

- według swojego uznania,

- bacząc by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy,

- uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu,

- biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć
w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Jako okoliczność obciążającą przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę naganność zachowania zwłaszcza, że generalnie w kraju wzrasta liczba tego typu zachowań.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd wziął pod uwagę przy wymiarze kary fakt, że oskarżony jest osobą nie karaną ( vide: k. 269).

Na podstawie art. 627 kpk i art. 3 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r.
o opłatach w sprawach karnych (Dz. U z 1983r. Nr 49 poz.223 ze zm.) Sąd zasądził od oskarżonego koszty sądowe w całości oraz opłatę w kwocie 200 zł (dwieście) złotych. Wydając orzeczenie o kosztach Sąd uznał, że oskarżony jest w stanie je ponieść albowiem koszty nie są duże, a oskarżony przebywa poza granicami kraju już od dłuższego okresu czasu i podaje, że osiąga dochód około 4000 złotych.