Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 czerwca 2016 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Anna Budzyńska

Sędziowie: SO Natalia Pawłowska-Grzelczak

SR del. Anna Górnik (spr.)

Protokolant: st. sekr. sądowy Joanna Witkowska

po rozpoznaniu w dniu 3 czerwca 2016 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa J. J.

przeciwko P. N.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 14 lipca 2015 roku, sygnatura akt V GC 1001/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I. w zakresie rozstrzygnięcia o odsetkach ustawowych w ten sposób, że odsetki ustawowe od kwoty 11.597, 82 zł ( jedenaście tysięcy pięćset dziewięćdziesiąt siedem złotych osiemdziesiąt dwa grosze) zasądza od dnia 29 stycznia 2015 roku oddalając powództwo co do odsetek ustawowych w pozostałym zakresie;

II.  oddala apelację w pozostałej części;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.200 zł (jeden tysiąc dwieście złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSR del. A. G. SSO A. B. SSO N. G.

VIII Ga 22/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 12 listopada 2014 roku powódka J. J. wystąpiła z pozwem przeciwko pozwanemu P. N. o zasądzenie kwoty 11.597,82 zł wraz z ustawowymi odsetkami: od kwoty 9.378,00 zł od dnia 31.10.2013 roku do dnia zapłaty, od kwoty 2.219,82 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. W uzasadnieniu powódka podniosła, iż pozwany ponosi odpowiedzialność za zobowiązania (...) Sp. z o.o. z siedzibą w C. na mocy art. 299 k.s.h. Powódka opisała ponadto swoje roszczenie jak również bezskuteczność prowadzonej egzekucji.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w części, co do kwoty 5.000,00 zł oraz związanego z tą kwotą roszczenia odsetkowego jak również zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 14 lipca 2015 roku Sąd Rejonowy w Gorzowie W.. zasądził od pozwanego P. N. na rzecz powódki J. J. kwotę 11.597,82 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot: 9.378,00 zł od dnia 31.10.2013 r. do dnia zapłaty, 2.219,82 zł od dnia 29.01.2015 r. do dnia zapłaty i oddalił powództwo w pozostałej części w zakresie odsetek. Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 3.293,83 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 2.417,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Powyższy wyrok zapadł po ustaleniu przez Sąd Rejonowy, że powódka, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, sprzedała spółce (...) Sp. z o.o. z siedzibą w C. materiał siewny- 12 ton pszenicy ozimej. Z tego tytułu powódka wystawiła spółce w dniu 31 października 2011 r. fakturę VAT nr (...) r. z dniem zapłaty na dzień 25 listopada 2011 r. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w C. nie uregulowała w wyznaczonym terminie wymaganych należności. Wskutek licznych monitów spółka zaczęła spłacać należność z faktury VAT nr (...) z dnia 31.10.2013 r. dokonując następujących wpłat: kwotę 5000 zł w dniu 20.06.2012 r., kwotę 5000 zł w dniu 05.09.2012 r., kwotę 5000 zł w dniu 24.10.2012 r., kwotę 5.187,50 zł w dniu 28.11.2012 r., kwotę 5000 zł w dniu 24.05.2013 r. W wyniku dokonanych wpłat do zapłaty pozostała kwota 5.000,00 zł z tytułu należności głównej oraz należne odsetki. W związku z brakiem zapłaty powódka skierowała przeciwko (...) Sp. z o.o. z siedzibą w C. pozew o zapłatę kwoty 9.378 złotych. Powódka uwzględniła wszystkie wpłaty spółki. Dochodzona kwota wynikała z kapitalizacji odsetek z kilku poprzednich faktur oraz pozostałą należność główną. Na podstawie tego pozwu został wydany nakaz zapłaty przez tutejszy Sąd w dniu 13.11.2013 r. sygn. akt V GNc 2399/13, który uprawomocnił się w dniu 26.03.2014 r. Powódka na jego podstawie wszczęła przeciwko (...) Sp. z o.o. z siedzibą w C. postępowanie egzekucyjne, które prowadził pod sygn. akt. KM 522/14 Komornik Sądowy P. Ż.. Postępowanie egzekucyjne okazało się bezskuteczne, wobec czego w/w Komornik Sądowy umorzył je z powodu bezskuteczności egzekucji. Postanowieniem z dnia 14.08.2014 r.

Sąd ustalił nadto, że P. N. pełnił rolę członka zarządu w chwili powstania i wymagalności zobowiązania względem powódki. Sąd Rejonowy wskazał także, że przelewem z dnia 24 maja 2013 roku została wpłacona powódce przez spółkę kwota 5.000,00 zł Przelew ten jednak został uwzględniony w rozliczeniach oraz pozwie przeciwko Spółce.

Na podstawie powyższych ustaleń Sąd I instancji uznał powództwo za zasadne prawie w całości. Wskazał, że oparł rozstrzygnięcie na całości dokumentów złożonych w sprawie. Bezsporny i niekwestionowany był okres członkostwa pozwanego, bezsporna była też bezskuteczność egzekucji i istnienie zobowiązania (...) Sp. z o.o. z siedzibą w C. powódki. Te okoliczności zostały nadto dowiedzione dokumentami urzędowymi w postaci KRS, postanowień komornika, nakazu zapłaty.

W zakresie wpłaty 5.000 zł Sąd podniósł, że po pierwsze jest związany prawomocnym nakazem zapłaty z 13 listopada 2013 r. wydanym przeciwko spółce, a nadto nawet analizując wysokość dochodzonych należności jest ona zgodna z oświadczeniami powódki. W pozwie przeciwko Spółce powódka skapitalizowała odsetki, również od innych przeterminowanych płatności i stąd kwota 9.378 zł. Kwestionowana przez pozwanego kwota 5.000 zł jako zapłacona została uwzględniona przez powódkę. Sad zauważył, iż wpłata na którą powołuje się pozwany, miała miejsce przed wniesieniem pozwu przeciwko Spółce – wpłata w dniu 24 maja 2013 r., pozew do Sądu Rejonowego w Gorzowie W.. o zapłatę 9.378 zł złożony w dniu 31.10.2013 r.. Pozwany nie może podważać prawomocnego orzeczenia sądu w zakresie wysokości długu spółki, w której był w zarządzie.

Sąd dalej zaznaczył, że powódka swoje roszczenie wywodziła z z normy art. 299 k.s.h. Zgodnie z powołanym przepisem § 1 jeżeli egzekucja przeciwko spółce okaże się bezskuteczna, członkowie zarządu odpowiadają solidarnie za jej zobowiązania. Natomiast paragraf § 2 stanowi, że członek zarządu może się uwolnić od odpowiedzialności, o której mowa w § 1, jeżeli wykaże, że we właściwym czasie zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości lub wszczęto postępowanie układowe, albo że niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcie postępowania układowego nastąpiło nie z jego winy, albo że pomimo niezgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcia postępowania układowego wierzyciel nie poniósł szkody. Na zasadzie § 3 przepisy § 1 i § 2 nie naruszają przepisów ustanawiających dalej idącą odpowiedzialność członków zarządu. Sąd podkreślił, iż odpowiedzialność członków zarządu ma charakter odpowiedzialności odszkodowawczej deliktowej, a jej regulacja określa wszystkie konieczne przesłanki powstania obowiązku naprawienia szkody – szkodę, fakt powodujący szkodę, z którym ustawa łączy obowiązek jej naprawienia, oraz związek przyczynowy pomiędzy szkodą a tym faktem. Czynem powodującym szkodę jest znajdujące wyraz w niezłożeniu we właściwym czasie wniosku o ogłoszenie upadłości kierowanie przez członka zarządu sprawami spółki w sposób prowadzący do obniżenia jej potencjału majątkowego i do jej niewypłacalności, a w konsekwencji uniemożliwiający wyegzekwowania przez wierzyciela od spółki swojej wierzytelności.

Zdaniem Sądu Rejonowego specyfika tej odpowiedzialności odszkodowawczej przejawia się w tym, że wierzyciel, który nie wyegzekwował swej wierzytelności wobec spółki, nie musi na zasadach ogólnych dowodzić wysokości doznanej wskutek tego szkody. Wystarczy, że przedłoży tytuł egzekucyjny stwierdzający zobowiązanie spółki i udowodni, iż egzekucja wobec spółki okazała się bezskuteczna. Zgodnie z zasadą rozkładu ciężaru dowodu wyrażoną w art. 6 k.c. i stanowiącą jej odpowiednik procesowy normą art. 232 k.p.c. na powodzie spoczywa obowiązek wykazania, że pozwany sprawował funkcję członka zarządu spółki oraz, iż powód poniósł szkodę w postaci niewyegzekwowanej od spółki wierzytelności. Powód winien zatem wykazać istnienie określonego zobowiązania spółki w czasie, kiedy pozwany był członkiem jej zarządu, stwierdzonego w tym czasie lub później tytułem egzekucyjnym wydanym na rzecz powoda, a także bezskuteczność egzekucji tego zobowiązania przeciwko spółce czy to w czasie pozostawania przez tę osobę członkiem zarządu, czy to już po jej odwołaniu z zarządu. Odpowiedzialność na podstawie art. 299 k.s.h. ponoszą osoby będące członkami zarządu spółki w czasie istnienia danego zobowiązania, a ściślej – jego podstawy, nawet jeżeli zobowiązania nie jest jeszcze wymagalne.

W ocenie Sądu rejonowego pozwany w żaden sposób nie próbował uwolnić się odpowiedzialności określonej w art. 299 k.s.h. W piśmie z dnia 4 lipca 2015 roku wskazał jedynie, iż niniejsze powództwo powinno zostać oddalone z uwagi na fakt, iż przelewem z dnia 24 maja 2013 roku (...) Sp. z o.o. z siedzibą w C. wpłaciła powódce kwotę 5.000,00 zł. W ocenie Sądu argumentacja pozwanego zmierzająca do oddalenia niniejszego powództwa była bezzasadna. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, iż kwota 5.000,00 zł, do której odnosił się pełnomocnik pozwanego, została wpłacona jeszcze przed wniesieniem pozwu przeciwko spółce przez powódkę, jak również została przez nią zaliczona na poczet wpłat dokonywanych przez pozwanego. Tym samym niniejsze roszczenie to dokładnie kwota, która pozostała do zapłaty wraz z kosztami, które poniosła powódka.

W dalszej części uzasadnienia Sąd wskazał, iż stosownie do treści art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności. Sąd orzekł o odsetkach, co do zasądzonej kwoty 11.597,82 zł w następujący sposób: od kwoty 9.378,00 zł od dnia 31.10.2013 roku do dnia zapłaty, zgodnie z żądaniem pozwu, oraz od kwoty 2.219,82 zł od dnia 29.01.2015 roku do dnia zapłaty, a więc od dnia doręczenia pełnomocnikowi pisma powódki. W pozostałym zakresie Sąd powództwo oddalił jako zbyt wygórowane w zakresie odsetek.

W zakresie orzeczenia o kosztach Sąd Rejonowy uzasadnił, iż zgodnie z treścią art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę jest obowiązana zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Dlatego Sąd w przedmiotowej sprawie zasądził od pozwanego na rzecz powódki tytułem kosztów procesu kwotę 3.293,83 zł. Koszty zastępstwa procesowego Sąd ustalił zgodnie z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (kwota 2.400 zł).

Od powyższego wyroku apelację złożył pozwany zaskarżając wyrok w części co do punktu 1 i 3 i zarzucił wyrokowi:

1.  Naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 299§1 ksh poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że bezskuteczność egzekucji ma miejsce mimo, że wierzyciel nie wykorzystał wszystkich dostępnych procedur w celu ujawnienia majątku spółki i wszystkich dostępnych sposobów egzekucyjnych w celu wyegzekwowania należności;

2.  Naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 233§1 kpc mające istotny wpływ na wynik sprawy poprze błędne zastosowanie przejawiające się w przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów i popadniecie w dowolność tej oceny oraz zaniechanie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego skutkujące niezgodnymi z zasadami doświadczenia życiowego oraz logika wyprowadzeniu z materiału dowodowego wniosków z niego niewynikających poprzez ustalenie, że powódka wykazała, że egzekucja wobec spółki jest bezskuteczna.

Mając na uwadze powyższe apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości i zasadzenie kosztów postępowania za obie instancje.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, że powódka nie wykazała bezskuteczności egzekucji.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o jej oddalenie i zasądzenie kosztów procesu za II instancję. W uzasadnieniu przeprowadzono polemikę ze stanowiskiem pozwanego dotyczącym bezskuteczności egzekucji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się niezasadna, jednak w niewielkim zakresie uzasadniona była zmiana orzeczenia Sądu I instancji, choć z innych przyczyn, niż wskazywał apelujący.

Sąd Okręgowy, zgodnie z dyspozycją art. 378§1 k.p.c., w granicach wniesionej apelacji, rozważa na nowo zebrany w sprawie materiał dowodowy i dokonuje jego samodzielnej oceny. Powyższa analiza pozwala stwierdzić, iż zarówno ustalenia stanu faktycznego, jak i ocena prawna, dokonana przez Sąd I instancji była w przeważającym zakresie prawidłowa, tym samym niecelowe jest jej powtarzanie.

W pierwszej kolejności ocenić należy zarzuty dotyczące błędnego ustalenia stanu faktycznego przez Sąd Rejonowy. Dopiero bowiem po uznaniu, iż stan faktyczny ustalony został niewadliwie możliwym jest odniesie się do zarzutów obejmujących naruszenie przepisów prawa materialnego zastosowanych w sprawie.

Niezasadnym okazał się zarzut przekroczenia przez Sąd granicy swobodnej oceny dowodów i w związku z tym błędnych ustaleń faktycznych. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według swego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. W orzecznictwie trafnie przyjmuje się iż, jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena taka nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów wymaganej normą art. 233§1 k.p.c. Ocena taka musi się ostać nawet, gdyby z materiału tego w równym stopniu dały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku braku logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie przeprowadzono wbrew zasadom doświadczenia życiowego, ocena dowodów przeprowadzona przez sąd może być skutecznie podważona (wyrok SN z 27.09.2001, II CKN 817/00, LEX nr 56906). Apelujący wskazał jedynie na swoją opinię, iż ocena przeprowadzonych w sprawie dowodów jest wadliwa, nie wskazał jednak przy tym przyczyn dyskwalifikujących postępowanie Sądu w tym zakresie. Nie podał więc, jakie kryteria oceny naruszył Sąd przy ocenie dowodów, uznając ich wiarygodność i moc dowodową (por. orzecz. SN z 23.01.2001r. (...) LEX 52753, z 10.01.2002, II CKN 572/99, LEX 53136). Z uzasadnienia zarzutów apelacji wnioskować można, iż w istocie zarzut ten dotyczył nie tyle błędnej oceny dowodów, co wywiedzenia z tych dowodów odmiennych wniosków prawnych niż oczekiwał skarżący.

W ocenie Sądu odwoławczego analiza treści uzasadnienia wyroku pozwala jednoznacznie stwierdzić, iż Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, a ocena ta w żaden sposób nie nosi cech dowolności. Sąd Rejonowy odniósł się do wyników postępowania dowodowego i na jego podstawie wywiódł prawidłowe wnioski, nie podważone przez skarżącego. Podkreślić należy, iż pozwany nie naprowadził żadnych dowodów, które prowadziłyby do odmiennych ustaleń faktycznych, co więcej nie podnosił także żadnych twierdzeń faktycznych w tym zakresie i to zarówno przed Sądem I instancji, jak i w postępowaniu apelacyjnym.

Sąd Rejonowy prawidłowo wskazał, iż powódka roszczenie wywodziła z normy art. 299 § 1 ksh. Stosownie do treści tego przepisu, jeżeli egzekucja przeciwko spółce okaże się bezskuteczna, członkowie zarządu odpowiadają solidarnie za jej zobowiązania. Przepis § 2 tego przepisu stanowi zaś, że członek zarządu może się uwolnić od odpowiedzialności, o której mowa w § 1, jeżeli wykaże, że we właściwym czasie zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości lub wszczęto postępowanie układowe, albo że niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcie postępowania układowego nastąpiło nie z jego winy, albo że pomimo nie zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości oraz nie wszczęcia postępowania układowego wierzyciel nie poniósł szkody. W orzecznictwie SN oraz sądów powszechnych przeważa pogląd, że art. 299 ksh przewiduje szczególny przypadek odpowiedzialności odszkodowawczej ex delicto opartej na zasadzie winy. Odpowiedzialność członków zarządu spółki z o.o. wobec jej wierzycieli oparta jest na domniemaniu: 1) szkody, 2) winy członków zarządu oraz 3) swoistego związku przyczynowego między ich zachowaniem a szkodą (wyrok 7 sędziów SN z dnia 7 listopada 2008 r., III CZP 72/08, LEX nr 460259; uchwała SN z dnia 7 grudnia 2006 r., III CZP 118/06, LEX nr 203871; wyrok SN z dnia 6 lipca 2007 r., III CSK 2/07, LEX nr 435477). Podstawowym warunkiem przedmiotowym wytoczenia powództwa o odszkodowanie przeciwko członkom zarządu jest bezskuteczność egzekucji.

Wykładnia przepisów określających warunki, w jakich pozwany może skutecznie się bronić, wskazuje, że ustawodawca przyjął tu domniemanie winy w postępowaniu członka zarządu. Tak ujęta regulacja art. 299 § 2 ksh przesądza o sposobie rozkładu dowodu w rozumieniu art. 6 kc. To pozwany, powołując się na którąkolwiek z przesłanek egzoneracyjnych, musi ją udowodnić.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, podkreślić należy, iż niesporne pomiędzy stronami było to, iż powódka posiada względem Spółki niezaspokojone roszczenie objęte tytułem wykonawczym zaopatrzonym w klauzulę wykonalności. Jak już wskazano, przepis art. 299 k.s.h. znajduje zastosowanie jeżeli egzekucja prowadzona z majątku spółki przez jej wierzycieli okazuje się bezskuteczna, a ściślej, w chwili gdy jest już oczywiste, że będzie bezskuteczna. Na gruncie tego przepisu ukształtowane zostały dwa podstawowe obowiązki strony zgłaszającej roszczenie przeciwko członkowi zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, z których pierwszy polega na wykazaniu istnienia zobowiązania przysługującego wobec spółki, a drugi na wykazaniu bezskuteczności egzekucji prowadzonej przeciwko niej. W realiach przedmiotowej sprawy okolicznością niekwestionowaną przez strony było, że pozwany pełnił funkcję członków zarządu Spółki. Podobnie niekwestionowany był tytuł wykonawczy przysługujący powodowi wobec Spółki.

Sąd Rejonowy zasadnie uznał, że powódka wykazała drugą przesłankę, a mianowicie bezskuteczność egzekucji. Przedstawiła dokument urzędowy, jakim jest postanowienie komornika o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wobec bezskuteczności egzekucji. Pozwany nie tylko nie zdołał obalić domniemania wynikającego z tego dokumentu ale nawet nie podnosił w toku procesu twierdzeń faktycznych zmierzających do zasugerowania, że Spółka posiada majątek. O bezskuteczności egzekucji świadczy w stopniu decydującym obiektywna możliwość wyegzekwowania przez wierzyciela świadczenia z majątku spółki. Ustalenie przesłanki bezskuteczności egzekucji może nastąpić na podstawie każdego dowodu, z którego wynika, że spółka nie ma majątku pozwalającego na zaspokojenie wierzyciela pozywającego członków zarządu (wyrok SN z dnia 26 czerwca 2003 r., V CKN 416/01, LEX nr 82131). Strona przedłożyła postanowienie o bezskuteczności egzekucji, z którego wynika, że podjęte czynności nie doprowadziły do skutecznej egzekucji. Podkreślenia wymaga, że postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego z powodu bezskuteczności egzekucji, jeżeli nie wynika z niego nic innego, jest wystarczającym dowodem dla stwierdzenia, że bezskuteczna okazała się egzekucja z całego majątku dłużnika (wyrok SN z dnia 20 października 2005 r., II CK 152/05, LEX nr 164198). (...) sp. z o.o., który dochodzi swojego roszczenia przeciwko członkom jej zarządu, nie musi wykazywać, że wyczerpał wszystkie możliwe sposoby egzekucji. Wystarczy, jeżeli choćby jeden z nich okazał się bezskuteczny. Jeżeli pozwany twierdzi, że egzekucja w postępowaniu, które zostało umorzone, nie została skierowana do składników majątku spółki, z których możliwe jest zaspokojenie wierzyciela, nie jest pozbawiony możliwości wykazania tego; ciężar dowodu spoczywa w tym wypadku na nim, zgodnie z art. 6 kc. Wykazanie, że w majątku spółki - pomimo umorzenia w stosunku do niej postępowania egzekucyjnego z powodu bezskuteczności egzekucji - znajdują się przedmioty majątkowe, z których możliwe jest zaspokojenie wierzyciela, powoduje, że nie można mówić o bezskuteczności egzekucji przeciwko spółce w rozumieniu art. 299 § 1 ksh.

W konsekwencji Sąd uznał prawidłowo, że powódka dostatecznie wykazała obie przesłanki wynikające z art. 299 k.s.h., warunkujące odpowiedzialność pozwanego.

Pozwany nie podnosił żadnej z przesłanek zwalniających go z odpowiedzialności, a opisanej w art. 299 KSH. Nie naprowadzał w tym zakresie żadnych twierdzeń, ani tym bardziej dowodów. Tym samym kwota dochodzona pozwem w całości była zasadna w zakresie należności głównej i Sąd uwzględnił powództwo.

Natomiast w zakresie żądania odsetek wyrok Sądu Rejonowego należało skorygować. Sąd I instancji lakonicznie uzasadnił częściowe oddalenie żądania odsetek wskazując, iż żądanie było wygórowane. Twierdzenie to jest oczywiście błędne. W uzasadnieniu Uchwały Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2006 r. (III CZP 118/2006) wskazano, że odsetki za opóźnienie od odszkodowania dochodzonego na podstawie art. 299 k.s.h., należą się od chwili wymagalności ustalonej zgodnie z art. 455 k.c. Nie zamknięte kwotowo lub terminem odsetki za opóźnienie od kwot należności głównej nie mogą zostać uznane za właściwe określenie szkody. W niniejszej sprawie wymagalność roszczenia należy wiązać z wezwaniem pozwanego do zapłaty. Z dokumentów dołączonych do pozwu nie wynika by pozwany był wzywany do zapłaty, oraz aby w wezwaniu takim zawarto żądanie zapłacenia całej kwoty dochodzonej pozwem i termin, jaki wierzyciel wyznaczył na dokonanie zapłaty. Pierwszą datą, w jakiej pozwany mógł się zapoznać z żądaniem powódki była więc data doręczenia pozwu, a tym samym dopiero w dniu następnym pozostawał w opóźnieniu i z tą też datą Sąd zasądził odsetki. Oddaleniu podlegały odsetki za okres przed 29 stycznia 2015 roku.

Biorąc pod uwagę całokształt przytoczonych okoliczności i powyższą argumentację, Sąd Okręgowy w części dotyczącej odsetek zmienił wyrok (art. 386§1 k.p.c.), w pozostałym zakresie uznał zarzuty apelacji za niezasadne, co skutkowało jej oddaleniem w trybie art. 385 k.p.c.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 108§1 k.p.c. Wynagrodzenie pełnomocnika ustalono na podstawie § 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu – na kwotę 1200 złotych.

SSR del. A. GórnikSSO A. BudzyńskaSSO N. G.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  Z (...) (...)