Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w sprawie Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W. S. od stycznia 2009 r. do grudnia 2010 r. prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży akumulatorów i środków chemicznych w systemie wysyłkowym za pośrednictwem portalu aukcyjnego (...), posługując się kontem użytkownika o nazwie „ (...)”. Konto „ (...)” nie było zarejestrowane na dane osobowe oskarżonego, jednakże to on faktycznie z niego korzystał. Nie złożył on w związku ze wspomnianą działalnością gospodarczą wymaganego w urzędzie skarbowym zgłoszenia rejestracyjnego prowadzenia ewidencji dla potrzeb podatku od towarów i usług, nie składał deklaracji VAT-7 i nie wpłacał na rachunek urzędu skarbowego kwot podatku należnego.

W szczególności w 2009 r. na jego rachunek bankowy w Banku (...) S.A., wpłynęły, ze sprzedaży w/w towarów handlowych, środki pieniężne w łącznej kwocie 231 814,40 zł. Wpływy środków w poszczególnych miesiącach tego roku kształtowały się następująco:

a)  Styczeń 2009 r.: 13 239,00 zł;

b)  Luty 2009 r.: 15 800,00 zł;

c)  Marzec 2009 r.: 17 415,00 zł;

d)  Kwiecień 2009 r.: 32 460,00 zł;

e)  Maj 2009 r.: 44 902,50 zł;

f)  Czerwiec 2009 r.: 39 850,50 zł;

g)  Lipiec 2009 r.: 28 405,00 zł;

h)  Sierpień 2009 r.: 6 737,40 zł;

i)  Wrzesień 2009 r.: 11 994,00 zł;

j)  Październik 2009 r.: 7 896,00 zł;

k)  Listopad 2009 r.: 6 537,00 zł;

l)  Grudzień 2009 r.: 6 578,00 zł.

Z kolei w 2010 r. na rachunek bankowy w Banku (...) S.A., należący do W. S., wpłynęły, ze sprzedaży towarów handlowych, środki pieniężne w łącznej kwocie 75 309,50 zł. Wpływy środków w poszczególnych miesiącach kształtowały się następująco:

a)  Styczeń 2010 r.: 8 028,00 zł;

b)  Luty 2010 r.: 8 943,50 zł;

c)  Marzec 2010 r.: 7 825,00 zł;

d)  Kwiecień 2010 r.: 11 365,00 zł;

e)  Maj 2010 r.: 5 947,00 zł;

f)  Czerwiec 2010 r.: 12 312,00 zł;

g)  Lipiec 2010 r.: 11 093,00 zł;

h)  Sierpień 2010 r.: 6 053,00 zł;

i)  Wrzesień 2010 r.: 2 120,00 zł;

j)  Październik 2010 r.: 1 623,00 zł;

W listopadzie i grudniu 2010 r. nie było wpływów na wymieniony rachunek bankowy.

W dniu 7 kwietnia 2009 r. W. S. przekroczył kwotę wolną od podatku w wysokości 50.000 zł, stąd przysługujące mu początkowo zwolnienie od podatku od towarów i usług utraciło moc. Zgodnie bowiem z art. 113 ust. 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j.: Dz.U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 ze zm.), rozpoczynając sprzedaż towarów na aukcjach internetowych w styczniu 2009 r., mógł on skorzystać ze zwolnienia podmiotowego od podatku od towarów i usług, jeżeli przewidywana przez podatnika wartość sprzedaży towarów nie przekroczyła, w proporcji do okresu prowadzonej sprzedaży, kwoty stanowiącej 50 000 zł; przedmiotowe zwolnienie traciło moc w momencie przekroczenia tej kwoty (art. 113 ust. 5 wymienionej ustawy).

Po przekroczeniu kwoty uprawniającej do korzystania ze zwolnienia W. S. był obowiązany do złożenia w urzędzie skarbowym zgłoszenia rejestracyjnego, zgodnie z art. 96 ust. 1 wymienionej ustawy o podatku od towarów i usług, prowadzenia ewidencji dla potrzeb wymienionego podatku, zgodnie z art. 109 ust. 3 powołanej ustawy, składania deklaracji podatkowych VAT-7 za okresy miesięczne, zgodnie z art. 99 ust. 1 wymienionej ustawy o podatku od towarów i usług i wpłacania na rachunek urzędu skarbowego kwot podatku należnego w terminie do 25 dnia miesiąca za miesiąc poprzedni (art. 103 ust. 1 wymienionej ustawy).

W. S. nie dopełnił tych obowiązków, czym naruszył wymienione wyżej przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Urząd Kontroli Skarbowej w B. przeprowadził wobec W. S. postępowanie kontrolne, wszczęte w dniu 2 października 2013 r. Przedmiotem postępowania była rzetelność deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowość obliczania i wpłacania podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do grudnia 2009 r. i za miesiące stycznia do grudnia 2010 r. w związku z niezgłoszoną do opodatkowania działalnością gospodarczą.

W toku kontroli Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B. ustalił, że w okresie objętym postępowaniem kontrolnym W. S. nie był zarejestrowany jako podatnik podatku od towarów i usług. W toku kontroli nie stwierdzono, aby kontrolowany prowadził także ewidencję dla potrzeb rozliczenia podatku od towarów i usług, to jest stosownie do art. 109 ust. 3 ustawy, jak również nie składał deklaracji VAT- 7.

Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B., na podstawie art. 33a ust. 1 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej, w dniu 20 listopada 2013 r. wystąpił do banków o przesłanie historii rachunków bankowych kontrolowanego za okres objęty postępowaniem kontrolnym.

Na podstawie przeprowadzonej analizy historii rachunku bankowego uzyskanego z Banku (...) S.A. urząd kontroli skarbowej ustalił, iż w 2009 r. ze sprzedaży towarów handlowych na rachunek ten wpłynęły środki pieniężne w łącznej kwocie 231 814,40 zł – świadczą o tym (zawarte w treści historii) adnotacje określające: przedmiot transakcji, numery aukcji internetowych oraz nicki użytkowników portalu Allegro. Urząd ustalił wysokość wpływów środków w poszczególnych miesiącach na konto W. S..

W toku postępowania W. S. nie przedstawił żadnych faktur zakupu towarów handlowych, które sprzedawał za pośrednictwem portalu Allegro, pomimo tego że był wzywany m.in. do tego pismami z: 30 października 2013 r., 2 grudnia 2013 r. oraz 21 stycznia 2014 r., a co pozwoliłoby mu na obniżenie kwoty podatku należnego. Zgodnie bowiem z art. 86 ust. 1, ust. 2 pkt 1) lit. a) i pkt 2) oraz ust. 10 pkt 1) ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Kwotę podatku naliczonego stanowi m.in. suma kwot podatku określonych w fakturach, bądź dokumentach celnych otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny.

Mając na uwadze przytoczone przepisy W. S. nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, gdyż nie przedstawił on żadnych dowodów zakupu. W piśmie z dnia 21 lutego 2014r. udzielił on jednak odpowiedzi na pismo z dnia 21 stycznia 2014 r., wskazując iż w latach: 2009 - 2010 nie posiadał żadnych kont użytkowych na portalu aukcyjnym Allegro i innych portalach, ani też nie korzystał z innych kont użytkowników. Z kolei w piśmie z dnia 12 maja 2014 r. wniósł on zastrzeżenia do protokołu kontroli z dnia 17 kwietnia 2014 r., podnosząc, iż z treści protokółu kontroli nie wynika w jakich kwotach uznano koszty związane ze sprzedażą akumulatorów i w jakich wysokościach odliczono zwroty towarów. Według niego zwroty towarów odbywały się poprzez firmy kurierskie, jak również osobiście towary były zwracane i wtedy następował też zwrot gotówki. Oskarżony w piśmie tym zobowiązał się do dostarczenia faktur kosztowych, jednocześnie prosząc o ich uwzględnienie.

Decyzją z dnia 10 czerwca 2014 r., nr (...), Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B. określił zobowiązania podatkowe w podatku od towarów i usług W. S.:

- za kwiecień 2009 r.: w wysokości 5214 zł;

- za maj 2009 r.: w wysokości 8097 zł;

- za czerwiec 2009 r.: w wysokości 7186 zł;

- za lipiec 2009 r.: w wysokości 5122 zł;

- za sierpień 2009 r.: w wysokości 1214 zł;

- za wrzesień 2009 r.: w wysokości 2163 zł;

- za październik 2009 r.: w wysokości 1424 zł;

- za listopad 2009 r.: w wysokości 1179 zł;

- za grudzień 2009 r.: w wysokości 1186 zł.

Pismem z dnia 7 lipca 2014 r., W. S. wniósł odwołanie od wymienionej decyzji z dnia 10 czerwca 2014 r. W odwołaniu podniósł, że postępowanie kontrolne odbyło się bez jego udziału oraz bez uwzględnienia jego zastrzeżeń do protokółu kontroli złożonych na piśmie. Podkreślił on przy tym, że mimo złożonych przez niego zastrzeżeń do protokółu kontroli, nie otrzymał żadnej odpowiedzi na nie. Stwierdził także, że nie wyznaczono mu terminu do złożenia faktur kosztowych, a z treści decyzji nie wynikało w jakich kwotach uznano lub nie uznano koszty związane ze sprzedażą akumulatorów i w jakich wysokościach odliczono zwroty towarów, przy czym oskarżony wskazał, że zwroty towarów odbywały się poprzez firmy kurierskie, jak również osobiście były zwracane i wtedy następował zwrot gotówki. Zdaniem oskarżonego, urząd skarbowy złamał jego fundamentalne prawo jako podatnika do obniżenia kwoty podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług, ustanowione w przepisie art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Decyzją z dnia 6 października 2014 r., (...), Dyrektor Izby Skarbowej w W. utrzymał w mocy wymienioną decyzję z dnia 10 czerwca 2014 r. w tej decyzji Dyrektor Izby Skarbowej m.in. uwzględnił wysokości udokumentowanych zwrotów, wynikającą z rachunku bankowego za poszczególne miesiące w 2009r., tj.; za styczeń – 450 zł, za luty – 0 zł, za marzec – 1 230 zł., za kwiecień – 0 zł., za maj – 410 zł., za czerwiec – 570 zł., za lipiec – 0 zł., za sierpień – 646 zł, za wrzesień – 50 zł., za październik – 0 zł, za listopad – 0 zł. Za grudzień – 436 zł.

Decyzją z dnia 31 lipca 2014 r., nr (...), Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B. określił zobowiązania podatkowe w podatku od towarów i usług W. S.:

- za styczeń 2010 r.: w wysokości 1448 zł;

- za luty 2010 r.: w wysokości 1613 zł;

- za marzec 2010 r.: w wysokości 1411 zł;

- za kwiecień 2010 r.: w wysokości 2049 zł;

- za maj 2010 r.: w wysokości 1072 zł;

- za czerwiec 2010 r.: w wysokości 2220 zł;

- za lipiec 2010 r.: w wysokości 2000 zł;

- za sierpień 2010 r.: w wysokości 1092 zł;

- za wrzesień 2010 r.: w wysokości 382 zł;

- za październik 2010 r.: w wysokości 293 zł.

W. S. wniósł odwołanie od wymienionej decyzji z dnia 31 lipca 2014r. podnosząc, że postępowanie kontrolne odbyło się bez jego udziału oraz bez uwzględnienia jego zastrzeżeń do protokółu kontroli złożonych na piśmie. Podkreślił, że mimo złożonych przez niego zastrzeżeń do protokółu kontroli, nie otrzymał żadnej odpowiedzi na te zastrzeżenia, nie wyznaczono mu terminu do złożenia faktur kosztowych, a z treści decyzji nie wynika w jakich kwotach uznano lub nie uznano koszty związane ze sprzedażą akumulatorów i w jakich wysokościach odliczono zwroty towarów. Według niego te zwroty, odbywały się poprzez firmy kurierskie, jak również osobiście były zwracane i wtedy następował zwrot gotówki. Podobnie jak w poprzednim odwołaniu oskarżony wskazał na naruszenie art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Decyzją z dnia 14 listopada 2014 r.,(...), Dyrektor Izby Skarbowej w W. utrzymał w mocy wymienioną decyzję z dnia 31 lipca 2014 r. W tej decyzji Dyrektor Izby Skarbowej m.in. uwzględnił wysokości udokumentowanych zwrotów, wynikającą z rachunku bankowego za poszczególne miesiące w 2010 r., tj.; za styczeń – 150 zł, za luty – 0 zł, za marzec – 290 zł., za kwiecień – 0 zł., za maj – 120 zł., za czerwiec – 130 zł., za lipiec – 0 zł., za sierpień – 740 zł, za wrzesień – 0 zł., za październik – 0 zł.

Oskarżony nie był dotychczas karany.

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie: wyjaśnień oskarżonego (k. 205), zeznań świadka M. P. (k. 74-75, 170-171), odwołania oskarżonego od decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. z dnia 10 czerwca 2014 r. (k. 11-11v), decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. (k. 12-18), zastrzeżeń oskarżonego do protokołu kontroli (k. 19), protokołu kontroli Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. z płytą CD (k. 21-27), odwołania oskarżonego od decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. (k. 35-36), decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej (k. 37-44v), protokołu Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. (k. 45-52) wraz z płytą CD, wezwania z kopertą (k. 67-68v, k. 71), notatki urzędowej (k. 84), pisma Naczelnika Urzędu Skarbowego W. U. (k. 87), pisma Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. (k. 88-89v), odpowiedzi W. S. (k. 90), płyty CD z komentarzami z (...) (k. 92), karty karnej (k. 97, 113) oraz decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w W. (k. 180-198).

Na rozprawie w dniu 15 grudnia 2015 r. oskarżony W. S. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że w okresie od 1 stycznia 2009 r. do końca grudnia 2010 r. prowadził działalność gospodarczą, której nie rejestrował, polegającą na sprzedaży towarów: akumulatorów i innych produktów i co miesiąc osiągał z tego tytułu przychody. Wyjaśnił także, iż nie dysponuje żadnymi rachunkami, które obniżyłyby podatek naliczony. Oskarżony wyjaśnił, że nie kwestionuje kwot przychodów wskazanych w zarzucie. Wyjaśnił, że takie przychody osiągał, przy czym dokonując sprzedaży produktów korzystał z konta „ (...)” kolegi, a pieniądze były przekazywane ze sprzedaży przez kupujących na jego konto w Banku (...).

Sąd zważył, co następuje:

Należało uznać za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego w zakresie jego przyznania się na rozprawie głównej w dniu 15 grudnia 2015 r. do popełnienia zarzucanego mu czynu. Są one bowiem logiczne, spójne oraz korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Znajdują one potwierdzenie w zeznaniach świadka M. P. (k. 74 - 75, 170-171), inspektora kontroli skarbowej w Urzędzie Kontroli Skarbowej w B., który zeznał, że prowadził postępowanie kontrolne wobec oskarżonego W. S. w zakresie rozliczenia się z podatku od towarów i usług za 2009 i 2010 r., w wyniku tego postępowania stwierdzono, że oskarżony dokonywał sprzedaży towarów za pośrednictwem Internetu, a przedmiotu działalności nie ujawnił do opodatkowania. Świadek zeznał, że ustalił wielkość obrotów oskarżonego na podstawie uzyskanych wpływów na jego osobisty rachunek bankowy; w historii rachunku zawarte były: opis przedmiotów transakcji, numery aukcji z Allegro, nicki nabywców.

Zeznania świadka są logiczne, spójne zarówno wewnętrznie jak i z wyjaśnieniami oskarżonego jak i z pozostałym wymienionym wyżej materiałem dowodowym w postaci dokumentów. W ocenie Sądu brak jest uzasadnionych powodów, dla których świadek miałby składać fałszywe zeznania pod groźbą odpowiedzialności karnej. Świadek jest osobą obcą dla oskarżonego, w toku postępowania nie zostały podniesione jakiekolwiek okoliczności, które podważałyby jego prawdomówność, czy brak osobistego nastawienia do sprawy.

Zastrzeżeń Sądu nie wzbudził materiał dowodowy zgromadzony i ujawniony w sprawie, w postaci: odwołania oskarżonego od decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. z dnia 10 czerwca 2014 r. (k. 11-11v), decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. (k. 12-18), zastrzeżeń oskarżonego do protokołu kontroli (k. 19), protokołu Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. (k. 21-27) wraz z płytą CD, odwołania oskarżonego od decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. (k. 35-36), decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej (k. 37-44v), protokołu Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. (k. 45-52) wraz z płytą CD, pisma grupy (...) Sp. z o.o. (k. 53, k. 54), notatki urzędowej (k. 84), pisma Naczelnika Urzędu Skarbowego W. U. (k. 87), pisma Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. (k. 88-89v), odpowiedzi W. S. (k. 90), płyty CD z komentarzami z (...) (k. 92) oraz decyzji Dyrektora Izby skarbowej w W. (k. 180-198).

W ocenie Sądu wymienione dowody zgromadzone zostały prawidłowo, dokumenty zaś sporządzone zostały stosownie do regulacji, określających ich formę i treść, przez osoby do tego uprawnione, stanowiąc tym samym wierne odzwierciedlenie okoliczności w nich opisanych. W przedmiotowej sprawie nie było podstaw, aby któremukolwiek z dowodów odmówić autentyczności. Zostały one albo sporządzone przez urząd kontroli skarbowej, a więc mają moc dokumentów urzędowych, albo przez bank (wyciągi z kont bankowych oskarżonego, dołączone do protokołów kontroli) albo też stanowią pisma pochodzące od oskarżonego złożone w toku postępowania karnoskarbowego. Tym samym uznać należało dokumenty powyższe za pełnowartościowy materiał dowodowy, przydatny do oparcia na nim ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie.

Materiał ten w szczególności dokumentuje fakt prowadzenia przez W. S. pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie sprzedaży akumulatorów i środków chemicznych w systemie wysyłkowym za pośrednictwem portalu aukcyjnego (...), posługując się kontem użytkownika o nazwie „ (...)”. Ponadto odzwierciedla przebieg kontroli skarbowej oraz jej rezultat, w tym sposób ustalenia oraz samą wysokość istniejących zobowiązań podatkowych oskarżonego o odliczeń od tego podatku wynikających z udokumentowanych zwrotów, w oparciu o rachunek bankowy oskarżonego.

Mimo, że oskarżony w piśmie z dnia 21 lutego 2014 r., udzielającym odpowiedzi na pismo z dnia 21 stycznia 2014 r., podał, iż w latach 2009-2010 nie posiadał żadnych kont użytkowych na portalu aukcyjnym Allegro i innych portalach, ani też nie korzystał z innych kont użytkowników, to jednak w zastrzeżeniach do protokołu kontroli i odwołaniach od decyzji pośrednio przyznał, że prowadził przedmiotową działalność gospodarczą i nie prowadził w związku z tym ewidencji dla potrzeb rozliczenia podatku od towarów i usług, gdyż twierdził, iż urząd kontroli skarbowej nie uwzględnił faktur VAT, na podstawie, których miał on dokonać odliczeń od tegoż podatku. Oskarżony w zastrzeżeniach do protokołu kontroli zobowiązał się dostarczyć stosowne faktury, czego nie uczynił. Oskarżony zarówno w wyjaśnieniach jak i w swoich pismach nie podał przyczyn, dla których nie przedstawił wymienionych faktur, mimo tego, że twierdził, że je przedłoży. Oskarżony nie przedstawił również żadnych innych dokumentów na okoliczności, na które się powoływał, a dotyczące wartości zwrotów dokonywanych osobiście czy przez firmy kurierskie oraz wysokości sprzedaży i poniesionych kosztów, z których wynikałby wartości, inne niż dostępne w niniejszym postępowaniu, a wyliczone na podstawie rachunku bankowego oskarżonego. Przed Sądem wyjaśnił on, iż nie dysponuje żadnymi rachunkami, które obniżyłyby podatek naliczony.

W wyjaśnieniach złożonych na rozprawie oskarżony przyznał się do winy. Jego wyjaśnienia są w pełni zgodne z ustalonym stanem faktycznym.

Z powyższych ustaleń wynika, że oskarżony początkowo starał się zaprzeczać prowadzeniu nierejestrowanej działalności gospodarczej, później jednak w toku postępowania i przedstawianych mu dowodów jego stwierdzenia zaczęły odpowiadać prawdzie. Przyznał on, iż dokonywał transakcji z konta na Allegro należącego do jego kolegi.

Wysoko walor dowodowy posiadały przy tym transakcje wynikające z historii konta bankowego oskarżonego, które nie zostały zadeklarowane w urzędzie skarbowym. Zapisy na jego koncie bankowym odzwierciedlały bowiem w sposób pewny faktyczny obrót, który był dokonywany przez niego stale i systematycznie, a nie był deklarowany w urzędzie skarbowym. Konto kolegi na Allegro było narzędziem działania oskarżonego. Mniejsze znaczenie miał w tej mierze fakt, iż nie było ono zarejestrowane personalnie na oskarżonego, priorytetowa była bowiem okoliczność, iż faktycznie korzystał zon tego konta, a transakcje zawierane za pośrednictwem tego konta pozostawały w korelacji z dowodem z historii rachunku bankowego zarejestrowanego na oskarżonego.

Sposób obliczenia należnego podatku i wysokość należności podatkowych oskarżonego nie budziły wątpliwości. Oparte były one na wyciągach bankowych z konta oskarżonego, są zgodne z przepisami ustawy i nie były kwestionowane przez żadną ze stron.

W świetle powyższego Sąd doszedł do przekonania, iż ujawniony w sprawie materiał dowodowy w sposób jednoznaczny wykazał, że oskarżony W. S. popełnił zarzucany mu czyn, a jego wina w tej mierze nie budziła żadnych wątpliwości.

Jednocześnie, nie wychodząc poza ramy zarzucanego oskarżonemu czynu Sąd zakwalifikował ten czyn z art. 54 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. Uczynił to w celu dokonania wiernej subsumpcji zachowania oskarżonego pod w/w stosowne przepisy. Sąd dokonał przy tym modyfikacji opisu czynu z aktu oskarżenia w ten sposób, iż ustalił, że ten czyn został popełniony w okresie od 1 stycznia 2009 r. (tj. od dnia gdy oskarżony rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej) do dnia 25 stycznia 2011 r. (gdy był obowiązany złożyć ostatnią deklarację VAT-7 za grudzień 2010r., a także za ten miesiąc obliczyć i wpłacić podatek VAT, a tego nie uczynił).

Sąd dodał także w opisie znamię określające działanie oskarżonego „w krótkich odstępach czasu i z wykorzystaniem tej samej sposobności, wynikające z art. 6 § 2 k.k.s., jego czynność sprawcza uchylania się od opodatkowania podatkiem od towarów i usług VAT miała charakter powtarzalny w ramach tej samej sposobności związanej ze sprzedażami towarów na portalu Allegro.

Sąd miał na względzie to, iż oskarżony uchylał się od okresowego (miesięcznego) przedkładania deklaracji podatkowych, obliczania i wypłacania tego podatku. Zgodnie bowiem z art. 99 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j.: Dz.U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054), podatnicy podatku od towarów i usług są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu. Zgodnie z art. 103 ust. 1 wymienionej ustawy, podatnicy są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego.

W związku z czym, należało uznać, że oskarżony dopuścił się wielu powtarzających się czynności polegających na niedochowaniu każdego miesiąca w ciągu roku 2009 i 2010 obowiązku wobec urzędu skarbowego.

Niewątpliwie czyny oskarżonego polegające na comiesięcznym zaniechaniu obowiązku składania deklaracji podatkowej, wyliczaniu i odprowadzaniu podatku VAT popełnione zostały w wykonaniu tego samego zamiaru, gdyż oskarżony od samego początku prowadzenia swojej działalności polegającej na sprzedaży akumulatorów za pomocą portalu Allegro nie miał zamiaru odprowadzania od dochodów z tej sprzedaży podatku.

Przy orzekaniu w sprawie niniejszej, Sąd uwzględnił przepisy prawa podatkowego obowiązujące w chwili popełnienia przypisanego oskarżonemu czynu. Natomiast w zakresie przepisów karno-skarbowych, Sąd zastosował przepisy obowiązujące w chwili orzekania, wobec braku przepisów względniejszych dla sprawcy, obowiązujących w chwili popełnienia czynu (art. 2 § 2 k.k.s.).

Podmiotem odpowiedzialności karnej w przepisie art. 54 § 1 i 2 k.k.s. jest podatnik, czyli osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu (art. 7 ord. Pod.), natomiast zgodnie z przepisami k.k.s. podmiotem odpowiedzialności karnej może być wyłącznie osoba fizyczna, a zatem powyższą definicję należy odnieść tylko względem takiej osoby; podatnikami w wielu wypadkach są osoby prawne czy też jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, w takim przypadku znajdzie zastosowanie art. 9 § 3 k.k.s., gdy odpowiadać będzie jak sprawca osoba, która zajmuje się sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, której odrębne przepisy przyznają osobowość prawną. Oznacza to, że w art. 54 § 1 i 2 k.k.s. jest opisane przestępstwo indywidualne, a w art. 54 § 3 k.k.s. wykroczenie indywidualne. Podmiotem przestępstwa określonego w art. 54 § 1 może być zatem wyłącznie podatnik (osoba fizyczna), na którym ciąży obowiązek podatkowy (przestępstwo indywidualne). Określenie „podatnik” jest odniesione do danego rodzaju podatku, co do którego sprawca w realiach konkretnego stanu faktycznego uchyla się od opodatkowania. Znamię blankietowe podatnika kryje przy tym w sobie element podlegania obowiązkowi podatkowemu na mocy ustaw podatkowych (art. 7 § 1 ordynacji podatkowej). Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j.: Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Zgodnie z art. 15 ust. 2 wymienionej ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W przedmiotowej sprawie oskarżony bez wątpienia był podatnikiem podatku od towarów i usług, w rozumieniu art. 15 ust. 1 wymienionej ustawy o podatku od towarów i usług, w związku z prowadzoną przez siebie w 2009 i 2010 r. działalnością. Był on zobowiązany w związku z tą działalnością do składania deklaracji podatkowych za okresy miesięczne, a także do naliczania i odprowadzania podatku w terminie do 25 dnia miesiąca, następującego po każdym kolejnym miesiącu, zgodnie z art. 99 ust. 1 wymienionej ustawy o podatku od towarów i usług oraz według art. 103 ust. 1 w/w ustawy.

Zgodnie z art. 54 § 1 k.k.s., podatnik, który uchylając się od opodatkowania, nie ujawnia właściwemu organowi przedmiotu lub podstawy opodatkowania lub nie składa deklaracji, przez co naraża podatek na uszczuplenie, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności albo obu tym karom łącznie. Narażenie na uszczuplenie podatku jest to spowodowanie konkretnego niebezpieczeństwa takiego uszczuplenia, co oznacza, że zaistnienie uszczerbku finansowego jest wysoce prawdopodobne, choć nie musi on nastąpić (art. 53 § 28). Według zaś art. 54 § 2 k.k.s., jeżeli kwota podatku narażonego na uszczuplenie jest małej wartości, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.

Zgodnie z ustawową definicją małej wartości (art. 53 § 14), jest nią wartość, która w czasie popełnienia czynu zabronionego nie przekracza dwustukrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia. W świetle tych ustaleń, z art. 54 § 2 k.k.s, będą kwalifikowane wszystkie przypadki niezgłoszenia przedmiotu lub podstawy opodatkowania, w których kwota narażonego na uszczuplenie podatku jest większa, niż pięciokrotność minimalnego wynagrodzenia, ale nie przekracza dwustukrotności tego wynagrodzenia. Minimalne wynagrodzenie w 2009 r. wynosiło 1276 zł (M.P. z 2008 r., Nr 55, poz. 499). Minimalne wynagrodzenie w 2010 r. wynosiło 1317 zł (M.P. z 2009 r. Nr 48, poz. 709). Pięciokrotna wysokość tegoż wynagrodzenia wynosiła zatem odpowiednio 6380 zł i 6585 zł. Dwustokrotna wysokość tegoż wynagrodzenia wynosiła zaś odpowiednio: 255 200 zł i 263400 zł.

Kwota narażonego na uszczuplenie przez oskarżonego podatku jest większa niż pięciokrotność minimalnego wynagrodzenia, ale nie przekracza dwustukrotności tego wynagrodzenia. Spełnione są zatem w tym zakresie znamiona z art. 54 § 2 k.k.s.

Czynność sprawcza należąca do znamion strony przedmiotowej przestępstwa z wymienionego artykułu będzie polegała na uchylaniu się sprawcy od opodatkowania poprzez nieujawnienie właściwemu organowi podatkowemu przedmiotu opodatkowania, co należy rozumieć jako nieujawnienie podstawy opodatkowania lub niezłożenie deklaracji wskazujących na zaistnienie okoliczności do wydania decyzji podatkowej. Warunkiem przypisania sprawcy odpowiedzialności za to zaniechanie będzie nadto narażenie Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego na uszczuplenie podatku.

Realizacja znamion deliktu karnoskarbowego z art. 54 k.k.s. może nastąpić na dwa sposoby: albo poprzez nieujawnienie przedmiotu lub podstawy opodatkowania, albo poprzez niezłożenie deklaracji podatkowej. Zaniechanie złożenia deklaracji podatkowej jest jedną z form nieujawnienia przedmiotu i podstawy opodatkowania, stąd też znamię czasownikowe „nie ujawnia” pełni funkcję subsydiarną wobec znamienia „nie składa”. W tych sytuacjach, gdzie podatnik nie ma obowiązku składania deklaracji, ma natomiast obowiązek ujawnienia przedmiotu lub podstawy opodatkowania, w grę wchodzi realizacja znamienia „nie ujawnia”; w pozostałych przypadkach realizacja znamienia czynnościowego następuje poprzez zaniechanie złożenia deklaracji.

Ujawnić przedmiot i podstawę opodatkowania to tyle, co uczynić go jawnym organowi podatkowemu. Z reguły ujawnienie musi być dokonane w prawnie przewidzianej formie. Określenie „nie ujawnia” jest przeciwieństwem wyrazu „ujawnia”, oznaczającego: wyjaśnia, czyni wiadomym lub jawnym, wykazuje, uwidacznia. W kontekście art. 54 § 1 i 2 k.k.s. należy tłumaczyć je jako niepodanie do wiadomości organu podatkowego, zatajenie przed organem podatkowym.

Przedmiot opodatkowania (przedmiot podatku) – to rzecz lub zjawisko, które podlega opodatkowaniu. Określenie przedmiotu opodatkowania pozwala na ustalenie, od czego płaci się dany podatek. Zakres przedmiotu opodatkowania może być szeroki i obejmuje jakieś zjawisko lub zdarzenie powodujące skutki prawne określone przez prawo lub też dokonywanie czynności cywilnoprawnych, rodzących także takie skutki.

Przedmiotem opodatkowania w niniejszej sprawie jest zjawisko uzyskiwania dochodu w następstwie prowadzenia działalności gospodarczej. Nieujawnienie przedmiotu podatku, którego skutkiem jest narażenie podatku na uszczuplenie, ma zawsze związek z nieujawnieniem podstawy opodatkowania i niezłożeniem deklaracji. W przypadku podatku od towarów i usług przedmiotem opodatkowania są: odpłatna dostawa i takowe świadczenie usług w Polsce, a także eksport i import towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów i wewnątrzwspólnotowe ich nabycie za wynagrodzeniem w kraju (art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług).

Zgodnie z art. 29 ust. 1 wymienionej ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót; obrotem jest zaś kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku; kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy.

Podstawa opodatkowania (podstawa wymiaru podatku) jest zatem konkretyzacją przedmiotu opodatkowania, którą w tym przypadku jest wartość obrotu, jaką uzyskał oskarżony z prowadzonej przez siebie w 2009 i 2010 r. działalności gospodarczej.

Strona podmiotowa przedmiotowego przestępstwa skarbowego obejmuje umyślność tylko w zamiarze bezpośrednim, gdyż zachowanie sprawcy, polegające na nieujawnieniu przedmiotu albo podstawy opodatkowaniu lub niezłożeniu deklaracji, musi mieć na celu uchylenie się od opodatkowania. Wynika to z powiązania zaniechania sprawcy z chęcią uchylenia się od obowiązku podatkowego. Jest to przestępstwo materialne z narażenia, gdyż do znamion strony przedmiotowej należy skutek w postaci zagrożenia uszczupleniem należności podatkowej.

Sprawca ma świadomość tego, że nie ujawniając przedmiotu lub podstawy opodatkowania lub nie składając deklaracji, uchyla się od opodatkowania i chce takiego efektu swego zachowania. Jest to przestępstwo skarbowe kierunkowe, bowiem zachowanie sprawcy, polegające na nieujawnieniu przedmiotu lub podstawy opodatkowania lub na niezłożeniu deklaracji, podjęte ma być w celu uchylenia się od opodatkowania. W pojęciu uchylenia się zawarty jest negatywny stosunek sprawcy do świadczenia, sprawiający, że nie spełnia on nałożonego na niego obowiązku, mimo iż ma obiektywną możliwość jego wykonania. Sprawca czynu zabronionego obowiązku podatkowego nie wypełnia, bo go wypełnić nie chce lub też lekceważy ten obowiązek.

Oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa określonego w cytowanym wyżej przepisie art. 54 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. Uchylił się on bowiem od opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Już na początku prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na sprzedaży akumulatorów za pomocą portalu (...) powziął on bezpośredni zamiar, iż nie będzie składał deklaracji podatkowych, ani wyliczał i odprowadzał podatku od sprzedaży. Zamiar ten realizował, nie składając co miesiąc deklaracji podatkowych ani nie wyliczając i nie odprowadzając podatku, w skutek czego w dniu 2 października 2013 r. wszczęta została wobec niego kontrola podatkowa.

Po wszczęciu kontroli w dalszym ciągu oskarżony starał się uchylić od obowiązku zapłaty podatku, próbując początkowo kwestionować fakt prowadzenia przez siebie przedmiotowej działalności – w piśmie z 21 lutego 2014 r. twierdził, że nie posiada kont na (...) Sp. z o.o., następnie twierdził, iż urząd kontroli skarbowej nie uwzględnił faktur do dokonania odliczeń od podatku, nie przedstawił jednak tych faktur, do czego sam się dobrowolnie zobowiązywał, nie podał także przyczyn, nie przedstawienia tychże faktur. Wszystkie wyżej wspomniane okoliczności jednoznacznie wskazują, iż oskarżony miał od początku bezpośredni zamiar uchylenia się od opodatkowania.

Oskarżony nigdy nie ujawnił urzędowi skarbowemu stosownych danych w związku z prowadzoną przez siebie w 2009 i 2010 roku działalnością, ani nie złożył stosownych deklaracji. Naraził przez to podatek od towarów i usług na uszczuplenie, gdyż brak tych deklaracji mógł spowodować, iż urząd skarbowy nie mógł by dojść należnego od oskarżonego podatku. Wysokość należności podatkowych oskarżonego ustalona została dopiero w toku kontroli skarbowej po uzyskaniu przez organ skarbowy wyciągów z konta bankowego oskarżonego, na podstawie których ustalono wysokość tychże należności.

Zaistnienie uszczerbku finansowego było wysoce prawdopodobne w przypadku nieujawnienia przez organy kontroli skarbowej prowadzonej przez oskarżonego działalności, czy też ujawnienia jej zbyt późno po upływie terminu przedawnienia tych należności. Należy wskazać przy tym, że ujawnienie tejże działalności mogło nastręczać trudności. Oskarżony nie prowadził jej w lokalu swojego przedsiębiorstwa. Na portalu Allegro korzystał z konta, które nie było zarejestrowane na jego imię i nazwisko. Sam charakter prowadzonej działalności połączonej z nieodprowadzaniem i niedeklarowaniem należności podatkowych wskazuje na duże prawdopodobieństwo zaistnienia uszczerbku finansowego.

Wymierzając oskarżonemu karę wskazaną w wyroku Sąd kierował się w szczególności dyrektywami z art. 13 k.k.s.

Sąd analizował zarówno przedmiotowe, jak i podmiotowe elementy czynu z troską, aby wymiar kary nie przekraczał stopnia winy oskarżonego oraz uwzględniał stopień społecznej szkodliwości czynu. Brał pod uwagę również cele zapobiegawcze i wychowawcze, które sankcja karna ma za zadanie osiągnąć w stosunku do sprawcy, jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Rozważając kwestie rodzaju i wysokości kary, Sąd miał na względzie wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść oskarżonego, jak i na jego niekorzyść.

Do okoliczności obciążających zaliczyć należało przede wszystkim wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu oraz stopień i formę winy.

Oceniając stopień winy oskarżonego, Sąd uznał, iż przypisanego mu czynu dopuścił się on umyślnie i w zamiarze bezpośrednim. Oskarżony w pełni świadomie prowadził przedmiotową działalność gospodarczą i od początku zamierzał uchylać się od obowiązku podatkowego, do czego sam się w końcu przyznał. Od samego początku jej prowadzenia oskarżony przyjął, iż nie będzie odprowadzał z tego tytułu podatku i starał się ukryć okoliczność jej prowadzenia, czemu niewątpliwie sprzyjał sposób jej prowadzenia: sprzedaż przez Internet z niezarejestrowanego nawet na dane osobowego oskarżonego konta.

Okolicznością obciążającą w stosunku do oskarżonego jest także to, iż również po wszczęciu kontroli skarbowej w 2013 r. starał się nadal uchylić od obowiązku podatkowego.

Oskarżony był w pełni świadomy tego jaki jest stan prawny w zakresie obowiązku odprowadzania podatku od towarów i usług w przypadku sprzedaży towarów i usług. Zachowanie oskarżonego było nakierowane na maksymalizację zysku kosztem należności podatkowych Skarbu Państwa.

Stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu należało określić jako wysoki, biorąc pod uwagę rodzaj chronionego dobra prawnego naruszonego przez oskarżonego, to jest bezpieczeństwo fiskalne Państwa, a także długość okresu przez który oskarżony nie ujawniał swoich dochodów ze sprzedaży towarów, prowadzenie jej w sposób ukryty co do sprzedaży i wysokości obrotu.

Jako okoliczność wpływającą łagodząco na wymiar kary, Sąd miał na względzie dotychczasową niekaralność oskarżonego (k. 97, 113), przyznanie się jego do winy na rozprawie przed Sądem i wyrażenie żalu z powodu tego co zrobił. Sąd miał przy tym na względzie również jego stan majątkowy, wysokość uzyskiwanych przez niego dochodów, a także to, iż nie ma on stałego i pewnego źródła dochodów, a ma na utrzymaniu 11-miesięczne dziecko.

Całość powołanych okoliczności skłoniła Sąd do wniosku, iż uzasadnione dla osiągnięcia wobec oskarżonego celów stawianych wymiarowi kary będzie wymierzenie mu kary grzywny w wymiarze 60 (sześćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 70,00 (siedemdziesięciu) złotych.

Sąd stanął na stanowisku, że kara orzeczona w powyższym wymiarze jest karą adekwatną do stopnia winy oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości zarzuconego mu czynu, pozwalającą w sposób realny uświadomić mu naganność jego postępowania, stanowiąc czytelny wyraz potępienia, z jakim jego czyn został przyjęty przez wymiar sprawiedliwości, powstrzymując oskarżonego w efekcie od podjęcia analogicznych działań w przyszłości, a tym samym osiągając cele zapobiegawcze i wychowawcze.

Podobnie Sąd stanął na stanowisku, że orzeczony wymiar kary uświadomi innym, potencjalnym sprawcom przestępstw, iż wymiar sprawiedliwości nie pozostaje obojętny wobec naruszeń prawa, a działanie takie pozostaje nieopłacalne i spotka się z nieuchronną karą. W ocenie Sądu orzeczenie kary w niższym wymiarze nie byłoby wystarczające dla osiągnięcia wobec oskarżonego celów stawianych jej wymiarowi.

Sąd ustalając wymiar kary w stawkach dziennych oraz wysokość jednej stawki dziennej miał na względzie jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe oraz możliwości zarobkowe oskarżonego. W. S. utrzymuje się z prac dorywczych, nie ma stałego, pewnego źródła dochodów. Jego dochód miesięczny kształtuje się w granicach 800 -1000 złotych. Ma on na utrzymaniu 11- miesięczne dziecko.

Ustalając wysokość stawki dziennej grzywny Sąd miał na względzie treść art. 23 § 3 zdanie 2 k.k.s., zgodnie z którym stawka dzienna nie może być niższa od jednej trzydziestej części minimalnego wynagrodzenia, ani też przekraczać jej czterystukrotności oraz to, że od 01 stycznia 2015 roku minimalne wynagrodzenie wynosi 1 750 złotych (Dz. U z 2014 r., Nr 1220), a zatem, jedna trzydziesta cześć tego wynagrodzenia wynosi około 58,33 złotych, a Sąd wyznaczył wysokość każdej stawki dziennej grzywny na kwotę 70 złotych.

Na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokat M. Ł. kwotę 816,72 złotych z tytułu prowadzenia obrony oskarżonego W. S. ustanowionej z urzędu. Wysokość wynagrodzenia adwokata Sąd ustalił na podstawie § 14 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 oraz § 16 oraz § 2 ust. 3 obowiązującego w dacie orzekania rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokatów oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163 poz. 1348 ze zm.). Sąd miał na względzie niezbędny nakład pracy adwokata oraz koszty jego dojazdów w kwocie 60,72 zł. (k. 167).

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. Sąd zwolnił oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych, w tym opłaty, przyjmując je tym samym na rachunek Skarbu Państwa. Sąd miał przy tym na uwadze jego stan majątkowy oraz okoliczność, że będzie on musiał uiścić wymierzoną mu w niniejszym postępowaniu karę grzywny.