Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 grudnia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Częstochowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Andrzej Nowak

Protokolant: sekretarz sądowy Agata Suchaniak

po rozpoznaniu

w dniu 3 grudnia 2015 roku w C.

na rozprawie

sprawy z powództwa M. S.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółki Akcyjnej w W.-wie

o zapłatę i rentę

1.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powódki M. S. tytułem zadośćuczynienia kwotę 26.154,08 zł (dwadzieścia sześć tysięcy sto pięćdziesiąt cztery złote i osiem groszy) z ustawowymi odsetkami od 30 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki tytułem odszkodowania kwotę 1.265,13 zł (tysiąc dwieście sześćdziesiąt pięć złotych i trzynaście groszy) z ustawowymi odsetkami od 30 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty;

3.  ustala, że pozwany ponosi odpowiedzialność względem powódki za skutki wypadku z dnia 20 lipca 2011 roku, które mogą ujawnić się w przyszłości;

4.  oddala powództwo w pozostałej części;

5.  zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 2.410,20 zł (dwa tysiące czterysta dziesięć złotych i dwadzieścia groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

6.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Częstochowie kwotę 1.501,99 zł (tysiąc pięćset jeden złotych i dziewięćdziesiąt dziewięć groszy) tytułem kosztów sądowych, których powódka nie miała obowiązku uiścić;

7.  nie obciąża powódki kosztami sądowymi od oddalonej części powództwa.

Sygn. akt IC 45/14

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym ze skutkiem na 30 stycznia 2014r. powódka M. S. domagała się zasądzenia na jej rzecz od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. (dalej: (...)):

1.  kwoty 49.291,06 zł tytułem zadośćuczynienia,

2.  kwoty 470,20 zł tytułem zwrotu kosztów zakupu leków,

3.  kwoty 975,33 zł tytułem zwrotu kosztów poniesionych na dojazdy do placówek medycznych i na rehabilitację,

4.  renty na przyszłość z tytułu utraty zdolności do pracy zarobkowej oraz zmniejszenia się widoków powodzenia na przyszłość w kwocie 2.000 zł miesięcznie, płatnej z góry do 10 dnia każdego miesiąca, począwszy od dnia wniesienia pozwu;

5.  kwoty 60.000 zł tytułem utraconych korzyści w związku z wypadkiem.

Jednocześnie powódka domagała się zasądzenia odsetek ustawowych od kwot ujętych w punktach 1 – 3 i 5, liczonych od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Uzasadniając żądania pozwu M. S. wskazała, że w dniu 20 lipca 2011r. w M. doszło do wypadku drogowego z jej udziałem, w trakcie którego kierujący pojazdem R. (...) o nr rej. (...) potrącił prawidłowo jadącą rowerem powódkę, na skutek czego doznała ona obrażeń ciała w postaci złamania prawej kości promieniowej z przemieszczeniem, stłuczenia głowy z otarciem skóry, krwiaka powieki oka lewego, otarcia skóry łuku brwiowego. W związku z przedmiotowym wypadkiem pozwany wypłacił powódce tytułem zadośćuczynienia kwotę 36.000 zł oraz tytułem odszkodowania kwotę 508,73zł. W ocenie powódki dotychczas spełnione przez pozwanego świadczenia nie rekompensują cierpienia powódki oraz nie pokrywają wszystkich kosztów związanych z wypadkiem.

Powódka wskazała, że doznana przez nią krzywda uzasadnia wypłatę przez pozwanego tytułem zadośćuczynienie dodatkowej kwoty 45.231,39 zł oraz odsetek od tej kwoty w wysokości 4.059,67 zł liczonych od dnia 15 maja 2013r. do 22 stycznia 2014r. Aktualnie proces leczenia powódki nie został zakończony, u powódki w dalszym ciągu występują dolegliwości bólowe, przez co M. S. przyjmuje silne leki oraz leczy się w poradni leczenia bólu. Kwoty ujęte w pkt 2 i 3 stanowią należny powódce zwrot kosztów leczenia podjętego w wyniku wypadku, tj. leków oraz dojazdów na rehabilitacje.

Ponadto M. S. wskazała, że należy jej się renta z tytułu utraty zdolności do pracy zarobkowej w rozmiarze opisanym w punkcie 4. Powódka twierdziła, że na skutek wypadku utraciła zdolność do pracy zarobkowej oraz zmniejszyły się jej dochody. Jednocześnie po wypadku zwiększyły się potrzeby powódki związane z zabiegami rehabilitacyjnymi oraz wydatkami na leczenie. Uzasadniając żądanie opisane w punkcie 5 powódka wskazała, że w dniu 18 lipca 2011r. zawarła przedwstępną umowę o pracę, na podstawie której ośrodek (...) w M. zobowiązał się zatrudnić ją na stanowisku recepcjonistki z wynagrodzeniem 2.000 zł brutto miesięcznie. Skutki wypadku uniemożliwiły jej zawarcie umowy definitywnej i osiągnięcie spodziewanego dochodu.

W odpowiedzi na pozew z dnia 31 marca 2014r. (...) domagała się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia na jej rzecz od powódki kosztów procesu.

Pozwany uznał swoją odpowiedzialność za zdarzenie objęte wypadkiem z dnia 20 lipca 2011r., podniósł jednak, iż roszczenie powódki wyczerpało się w wypłaconym jej dotychczas świadczeniu. Odnosząc się do żądania zasądzenia renty pozwana wskazywała, ze powódka aktualnie jest zdolna do pracy zarobkowej, w związku z czym nie występuje sytuacja utracenia możliwości zarobkowania przez powódkę. Brak jest przy tym podstaw do zasądzenia renty z tytułu zmniejszenia się widoków powodzenia na przyszłość. Zdaniem pozwanej M. S. nie przedstawiła w tym zakresie żadnych dowodów na poparcie swoich twierdzeń, natomiast jej subiektywne odczucia nie mogą stanowić podstawy do przyznania takiej renty. Podobnie, jako nieudowodnione (...) uznała roszczenie dotyczące żądania kwoty 60.000 zł tytułem utraconych korzyści. Odnosząc się do żądania odsetkowego od zadośćuczynienia pozwana twierdziła, że dla ustalenia terminu początkowego naliczania odsetek miarodajny jest czas zamknięcia rozprawy, ponieważ dopiero od tej chwili ustalona jest wysokość należnego zadośćuczynienia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 lipca 2011r. w M. doszło do wypadku drogowego, w trakcie którego kierujący pojazdem marki R. (...) o nr rejestracyjnym (...), nie udzielił pierwszeństwa przejazdu prawidłowo jadącej rowerem powódce M. S., doprowadzając do zderzenia wymienionych pojazdów. Sprawca wypadku ubezpieczony był w zakresie odpowiedzialności OC posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W..

Na miejsce zdarzenia wezwana została Policja oraz pogotowie ratunkowe, które zabrało powódkę do szpitala. Na skutek wypadku powódka doznała obrażeń ciała w postaci złamania nasady dalszej prawej kości promieniowej z przemieszczeniem odłamów kostnych, stłuczenia głowy z otarciem skóry, krwiaka powieki górnej oka lewego, otarcia skóry łuku brwiowego.

Sprawca wypadku został skazany przez Sąd Rejonowy w M. (...) wyrokiem z dnia 8 grudnia 2011r. za przestępstwo z art. 177 § 1 k.k.

W związku z doznanym złamaniem nadgarstka prawego powódka poddana została trzem operacjom na Oddziale Chirurgi Urazowo-Ortopedycznej w Szpitalu w M.: w dniu 28 lipca 2011r, w dniu 19 września 2012r. oraz w dniu 13 marca 2013r. Podczas operacji była hospitalizowana na okres kilku dni. Powódka była rehabilitowana i pozostawała pod kontrolą lekarską. W związku z doznanym złamaniem odczuwała dolegliwości bólowe, które występowały z dużym natężeniem przez okres 2 tygodni po wypadku, ze średnim natężeniem przez okres do 4 miesięcy po wypadku, natomiast przez kolejne 4-6 miesięcy występowały dolegliwości bólowe o lekkim natężeniu. Dolegliwości bólowe u powódki mogą nadal występować okazjonalnie z powodu zmiany pogody lub przeciążania prawej ręki.

Przez pierwsze 8 tygodni po wypadku powódka wymagała pomocy osób trzecich w wymiarze 4 godzin dziennie, przez kolejne 2 tygodnie w wymiarze 2 godzin dziennie, przez następne 2 tygodnie w wymiarze 1 godziny dziennie. Pomoc osób trzecich potrzebna była powódce również po 2 ostatnich zabiegach operacyjnych w wymiarze 4 godzin dziennie przez okres 4 tygodni, 2 godzin dziennie przez następne 2 tygodnie oraz 1 godziny dziennie przez kolejne 2 tygodnie. Aktualnie stan nadgarstka prawego jest dobry, przy czym powódka nie może wykonywać już cięższych prac, jakie zdolna była wykonywać przed wypadkiem.

W dniu 11 sierpnia 2011r. powódka, w związku z dolegliwościami związanymi z wypadkiem, zgłosiła się do poradni psychiatrycznej, gdzie rozpoznano u niej epizod depresyjny umiarkowany. Od tego czasu regularnie uczęszcza na spotkania psychoterapeutyczne. Aktualnie u powódki występują przewlekłe zaburzenia adaptacyjne i zaburzenia depresyjne.

W okresie od 11 października 2011r. do 14 marca 2013r. powódka na dojazdy do placówek medycznych i rehabilitację związaną z doznanym urazem prawej ręki poniosła koszty w łącznej kwocie 895 zł. W tym czasie wydała również na leki oraz badanie krwi i EKG niezbędne do przeprowadzenie operacji w dniu 13 marca 2013r. łącznie kwotę 269,48zł.

W dniu 4 czerwca 2013r. M. S. zgłosiła się Poradni Urazowo-Ortopedycznej w Wojewódzkim Szpitalu (...) w S., podając, że trzy dni wcześniej przewróciła się i doznała urazu kolana prawego, przez co odczuwa dolegliwości bólowe.. Rozpoznano wówczas u powódki zaawansowane zmiany zwyrodnieniowe, stwierdzono uszkodzenie łąkotki przyśrodkowej, w dniu 3 lipca 2013r. poddana została operacji artroskopii stawu kolanowego, w czasie którego usunięto łąkotkę przyśrodkową. W dniu 15 października 2013r. powódka skierowana została w trybie pilnym na zabieg endoprotezoplastyki stawu kolanowego prawego, przedmiotowy zabieg został wykonany w listopadzie 2014r.

W dniu 8 października 2013r. powódka rozpoczęła leczenie w (...) w M.. Aktualnie powódka kontynuuje leczenie w wymienionej poradni, zażywa leki przeciwbólowe T. (...) i T. (...) przy czym aktualne dolegliwości bólowe zasadniczo są następstwem schorzenia stawów kolanowych.

W okresie od 20 lipca 2011r. do 19 września 2012r. powódka uznana została za całkowicie niezdolną do pracy, a w dalszym okresie – do 31 grudnia 2013r. uznana została za częściowo niezdolną do pracy.

W czasie wypadku powódka zamieszkiwała z mężem, który niedługo przed wypadkiem doznał udaru mózgu, oraz 80-letnią teściową, która zmarła w sierpniu 2014r.
W czasie wypadku powódka nie pracowała, bezpośrednio przed wypadkiem zatrudniona była na podstawie umowy o pracę w okresie od 24 maja 2010r. do 31 maja 2011r. w wymiarze 1/4 etatu jako sprzedawca w kwiaciarni, a wcześniej zatrudniona była u tego samego pracodawcy, w takim samym wymiarze czasu pracy, w okresie od 1 grudnia 2009r. do 31 marca 2010r.

Orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności z 16 września 2014r. powódka zaliczona została do znacznego stopnia niepełnosprawności na okres od 20 lipca 2011r. do 30 września 2016r. Według treści orzeczenia powódka może podjąć zatrudnienie jedynie w warunkach pracy chronionej.

Aktualnie M. S. ma 57 lat, otrzymuje rentę w kwocie 944 zł oraz zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł miesięcznie, uzyskuje również dochód z najmu lokali w kwocie około 1.400 zł miesięcznie. Zamieszkuje wspólnie z mężem, który w związku z doznanym udarem mózgu przebywa na rencie.

Na skutek zgłoszenia szkody powstałej z wypadku z dnia 20 lipca 2011r. powódka otrzymała od pozwanej tytułem zadośćuczynienia kwotę 36.000 zł oraz tytułem odszkodowania kwotę 508,73 zł. Pismem z dnia 29 kwietnia 2013r. powódka odwołała się od decyzji ubezpieczyciela, domagając się łącznie kwoty 100.000 zł, w tym renty w wysokości 2.000 zł miesięcznie, zadośćuczynienia w kwocie 74.231,61 zł, zwrotu kosztów leczenia w kwocie 873,61 zł oraz zwrotu kosztów dojazdów do placówek medycznych i na rehabilitację. Jako termin spełnienia świadczenia powódka wskazała 14 maja 2013r. Po rozpoznaniu przedmiotowego odwołania pozwany podtrzymał dotychczas zajęte stanowisko co do wysokości należnych powódce świadczeń, uznając żądania zawarte w przedmiotowym piśmie za nieuzasadnione.

W sprawie dopuszczony został dowód z opinii biegłego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii. W pisemnej opinii sądowo- lekarskiej 17 listopada 2014r. (k. 384-391), uzupełnionej ustną opinią złożoną na rozprawie w dniu 12 listopada 2015r. (k. 503-508) biegły stwierdził m.in., że na skutek wypadku z dnia 20 lipca 2011r. M. S. doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu wysokości 20%, obecny stan nadgarstka prawego jest dobry, zastosowane leczenie operacyjne oraz rehabilitacyjne przyniosło pożądany skutek, ograniczenia sprawności nadgarstka są umiarkowane, dolegliwości bólowe okazjonalne, funkcja chwytna prawej ręki sprawna. Aktualnie powódka cierpi głównie z powodu dolegliwości bólowych kończyn dolnych w zakresie stawów kolanowych, szczególnie prawego, przy czym stan schorzeń kończyn dolnych powódki jest następstwem samoistnych schorzeń i nie wynika z urazu doznanego podczas wypadku.

Ponadto dopuszczony został dowód z opinii biegłego psychiatry. Z opinii lek. med. W. K. z dnia 30 kwietnia 2015r. (k. 421-425) uzupełnionej opinią z 15 października 2015r. oraz ustną opinią złożoną na rozprawie w dniu 3 grudnia 2015r. (k. 517-518) wynika, że na skutek wypadku z 20 lipca 2011r. doszło u powódki do zaburzeń psychicznych adaptacyjnych o typie depresyjno-lędkowym, objawy utrzymywały się długo, a nawet doszło do ich nasilenia. Aktualnie u M. S. występują zaburzenia depresyjne przewlekłe na podstawie których można stwierdzić 10% uszczerbku na zdrowiu. Biegła wskazała przy tym, że na stan zdrowia psychicznego ma również wpływ choroba stawów kolanowych. W ocenie biegłej powódka wymaga leczenie psychiatrycznego, a rokowania co do jej stanu zdrowia są niepewne, uzależnione od kontynuacji leczenia psychiatrycznego i psychologicznego.

Z pisemnej opinii biegłego lek. med. J. B. (k. 456-458) wynika natomiast, iż powódka jest niezdolna do pracy w normalnych warunkach na ogólnym rynku pracy. Stan taki wynika z upośledzenia sprawności kończyny prawej (ręki), zaburzeniach adaptacyjno-depresyjnych, obustronnej gonartozie, której następstwem była endoprotezoplastyka kolana prawego.

Ustalenia faktyczne sprawy poczyniono na podstawie: częściowo zeznań powódki M. S. (k. 507-509), a także zgromadzonych i dopuszczonych jako dowód dokumentów, w szczególności: rachunków i faktur VAT – k. 128-138, k. 220v, 221v, 97-98, orzeczeń lekarza orzecznika ZUS -k.85-86, 88-90, świadectwa pracy – k. 285-286, orzeczenie o stopniu niepełnosprawności – k. 453, pisma z 29.04.2013r. - k. 12-15, dokumentacji medycznej – k. 31-82, 343, 345-359, 362,368-372, wyroku SR w M. (...) z 8.12.2011r, sygn. IIK (...) – k. 27, wymienionych wyżej opinii lekarskiej oraz sądowo- psychiatrycznej, a także opinii biegłego z zakresu medycyny pracy (k. 456-458).

Sąd odmówił wiarygodności zeznaniom powódki w zakresie twierdzeń dotyczących zamiaru podjęcia pracy w miejscowości R., od dnia 1 sierpnia 2011r. czego dowodem miała być przedłożona umowa przedwstępna datowana na 18 lipca 2011r. Okoliczności poddające w wątpliwość szczerość zeznań powódki w tym zakresie wskazane zostały w dalszej części uzasadnienia, przy rozpatrywaniu roszczenia obejmującego żądanie kwoty 60.000 zł tytułem utraconych korzyści. Konsekwentnie, Sąd odmówił waloru wiarygodności dokumentowi prywatnemu w postaci umowy przedwstępnej (k. 83-83). W pozostałym zakresie zeznania powódki jako logiczne, rzeczowe i spójne ze zgromadzoną w sprawie dokumentacją ocenione zostały jako wiarygodne.

Sąd zważył co następuje:

Roszczenia powódki zasługiwały częściowo na uwzględnienie.

Bierna legitymacja procesowa Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. uzasadniona jest treścią art. 822 § 1 k.c. i art. 35 ust. 1 oraz art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22.05.2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2013r., poz. 392, ze zm.) Pozwana nie kwestionowała swojej legitymacji procesowej, uznając - co do zasady - swoją odpowiedzialność za wypadek komunikacyjny z dnia 20 lipca 2011r. w którym jako poszkodowana uczestniczyła M. S..

Podstawę prawną roszczenia obejmującego żądanie kwoty 49.291,06 zł stanowi przepis z art. 445 § 1 k.c. Pojęcie „odpowiedniej sumy”, którym wskazany przepis operuje jest zwrotem niedookreślonym. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (tak np. Sąd Najwyższy w wyroku z 28.08.2001r., w sprawie III CKN 427/00, opublikowanym w Systemie Informacji Prawnej LEX nr 52766). Kryteria, jakie należy uwzględniać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego wypracowała judykatura, szczególnie orzecznictwo Sądu Najwyższego. Kierując się tymi wskazaniami, można ogólnie stwierdzić, że określając wysokość zadośćuczynienia, sąd powinien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a zwłaszcza stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych (pobyt w szpitalu, bolesność zabiegów, dokonywane operacje, leczenie sanatoryjne itp.), trwałość skutków czynu niedozwolonego (kalectwo, oszpecenie, bezradność życiową, poczucie nieprzydatności), prognozy na przyszłość (polepszenie lub pogorszenie stanu zdrowia), wiek poszkodowanego (zwykle większą krzywdą jest kalectwo dla osoby młodszej), niemożność wykonywania ulubionego zawodu, uprawiania sportów, pracy twórczej, artystycznej, zawarcia związku małżeńskiego, posiadania dzieci, utratę kontaktów towarzyskich, możliwości atrakcyjnych wyjazdów, wycieczek, chodzenia do teatru, kina, na plażę itp. Wysoki stopień winy sprawcy szkody powinien z reguły wpływać na podwyższenie zadośćuczynienia.

Analiza poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń prowadzi do wniosku, że z uwagi na rozmiar doznanej przez M. S. krzywdy, wypłacona jej dotychczas przez pozwaną kwota 36.000 zł tytułem zadośćuczynienia jest zbyt niska. Należną rekompensatę, w ocenie Sądu, stanowi kwota 60.000 zł, stąd też zasądzono na rzecz powódki pozostałą część świadczenia w kwocie 26.154,08, obejmującej skapitalizowane odsetki od kwoty 24.000 zł za okres od 15 maja 2013r. do 22 stycznia 2014r. (naliczone zgodnie z żądaniem pozwu na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c.)

Zadośćuczynienie w tej wysokości odpowiada rozmiarowi i intensywności negatywnych doznań powódki, uwzględnia czas leczenia, skutki urazów dla jej codziennego funkcjonowania i nie prowadzi do nieuzasadnionego wzbogacenia. Powódka doznała skomplikowanego złamania nadgarstka prawego, w wyniku czego poddana została trzem operacjom chirurgicznym. Obrażenie to niewątpliwie przysporzyło jej intensywnych cierpień fizycznych i psychicznych, ograniczyło sprawność prawej ręki bezpośrednio po wypadku oraz zabiegach operacyjnych. Aktualnie stan nadgarstka jest dobry, przy czym najprawdopodobniej ręka nie powróci już do pełnej sprawności. Powódka korzystała, i w dalszym ciągu korzysta z pomocy psychiatrycznej, co również wskazuje na wysoki rozmiar jej cierpień psychicznych. Zaznaczyć przy tym trzeba, iż na aktualny zły stan zdrowia psychicznego powódki wpływ mają nie tylko skutki wypadku z dnia 20 lipca 2011r., ale również choroba stawów kolanowych i związane z tym zabiegi i rehabilitacje, a także – jak można sądzić w świetle doświadczenia życiowego – przebyty bezpośrednio przed wypadkiem przez męża powódki udar mózgu oraz śmierć teściowej w sierpniu 2014r. Można zatem przyjąć, iż stany depresyjne powódki są następstwem nieszczęśliwego nagromadzenia trudnych sytuacji życiowych, z których jedną był wypadek z dnia 20 lipca 2011r. i jego skutki. Również odczuwane aktualnie dolegliwości bólowe wynikają nie tylko z ww. wypadku ale przede wszystkim wiążą się z chorobą stawów kończyn dolnych. Szacując kwotę należnego powódce zadośćuczynienia Sąd wziął również pod uwagę wysokość trwałego uszczerbku na zdrowiu (łącznie 30%), wiek powódki, ustalony stopień niepełnosprawności, a także jej stan zdrowia i sposób życia przed zdarzeniem wywołującym szkodę.

Od zasądzonej kwoty 26.154,08 zł zasądzono – na podstawie art. 481 § 1 i 2 oraz art. 482 § k.c. - odsetki ustawowe liczone od dnia wniesienia pozwu. Zaznaczyć należy, iż Sąd Okręgowy przychyla się do poglądów orzecznictwa i doktryny akcentujących deklaratywny charakter wyroku zasądzającego zadośćuczynienie (por. wyrok SA w Warszawie z 4.02.2015r., VI ACa 515/14), czego następstwem jest stwierdzenie, iż wierzytelność obejmująca zadośćuczynienie istnieje najpóźniej w chwili, kiedy dłużnik dowiedział się (poznał) o okolicznościach zdarzenia kształtujących rozmiar doznanej krzywdy. Niewątpliwie wiedzę taką pozwana uzyskała najpóźniej z pisma powódki z dnia 29 kwietnia 2013r. (k. 213-216).

W punkcie 3 wyroku, Sąd na podstawie art. 189 k.p.c., zgodnie z żądaniem pozwu, ustalił, że pozwana ponosi względem powódki odpowiedzialność za skutki wypadku z dnia 20 lipca 2011 roku, które mogą się ujawnić w przyszłości. W doktrynie i orzecznictwie ugruntował się pogląd, że jeżeli brak pewności co do zaistnienia szkody, dopuszczalne jest ustalenie odpowiedzialności pozwanego za określone zdarzenie i szkodę mogącą powstać w przyszłości, jako jego skutek (uchwała SN (7) z dnia 17 kwietnia 1970 r., III PZP 34/69, OSPiKA 1971, z. 10, poz. 173, z glosą A. Ohanowicza, oraz wyrok SN z dnia 6 października 2006 r., V CSK 183/06, LEX nr 327971). W ocenie Sądu okoliczności sprawy nie wykluczają, iż w przyszłości mogą ujawnić się dalsze skutki wypadku, w szczególności odnowić skutki urazu nadgarstka. Powódka w dalszym ciągu okazjonalnie odczuwa dolegliwości bólowe ręki, natomiast liczba przebytych operacji oraz ich znaczne odstępstwo czasowe uzasadniają przypuszczenie, iż w przyszłości może wystąpić potrzeba podjęcia dalszego leczenia lub rehabilitacji, a nawet mogą ujawnić się nowe komplikacje przebytego złamania.

Sąd uwzględnił również częściowo roszczenie odszkodowawcze obejmujące żądanie zwrotu kosztów dojazdów powódki do placówek medycznych i na rehabilitację w kwocie 975,33 zł (obejmującej należność główną w kwocie 895 zł oraz odsetki za okres od 15 maja 2013r. do 22 stycznia 2014r.) oraz zwrotu kosztów zakupu leków i badań na łączną kwotę 269,48 zł plus odsetki od tej kwoty, wynikających z przedłożonych faktur i rachunków (k. 97-98, 220v, 221v). Dalej idące żądanie w tym zakresie nie zostało uwzględnione, ze względu na nieczytelność dołączonych rachunków, przy jednoczesnym zaprzeczeniu strony pozwanej celowości poniesionych kosztów. W takich sytuacji należało uznać, że żądanie ponad zasądzoną kwotę jest nieudowodnione. Podstawę prawną roszczenia stanowi przepis z art. 444 § 1 zd. 1 k.c., o odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. i art. 482 § 1 k.c.

Nie zasługiwało na uwzględnienie roszczenie obejmujące żądanie kwoty 60.000 zł tytułem utraconych korzyści w wyniku wypadku z 20 lipca 2011r. Brak spodziewanych korzyści miał – według twierdzeń powódki – wynikać, z niepodjęcia pracy w ośrodku wczasowym w miejscowości R., gdzie powódka miała podjąć pracę od 1 sierpnia 2008r. i zarabiać 2.000 zł brutto miesięcznie, na dowód czego przedłożyła umowę przedwstępną rzekomo zawartą na dwa dni przed wypadkiem (k. 203-204, 83-84). Sąd nie dał wiary twierdzeniom powódki w tym zakresie uznając, że przedłożona umowa przedstawia pozorną czynność prawną i wytworzona została na potrzeby postępowania odszkodowawczego. Po pierwsze, niezgodne z doświadczeniem życiowym jest zawieranie przedwstępnych umów o pracę, a zwłaszcza na niespełna 2 tygodnie przed planowanym podjęciem pracy, w branży nie wymagającej specjalnych kwalifikacji. Po drugie, biorąc pod uwagę sytuację życiową powódki w tamtym czasie (zamieszkiwanie z 80-letnią teściową oraz mężem, który niedawno przebył udar mózgu), niewiarygodne jest, aby w takich okolicznościach powódka pozostawiła wymienionych domowników samych, pozbawiając ich swojej pomocy.
Po trzecie, również miejsce gdzie praca miała być podjęta, ze względu na odległość od zamieszkania powódki, nakazuje poddać w wątpliwość twierdzenie powódki o zamiarze podjęcia zatrudnienia na warunkach określonych ww. umowie przedwstępnej.

Nie zasługiwało na uwzględnienie także żądanie zasądzenia renty w kwocie 2.000 zł miesięcznie. Podstawę tego roszczenia stanowi przepis z art. 444 § 2 k.c. zgodnie z którym jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Żądanie rentowe powódki oparte jest zasadniczo na pierwszej podstawie, w pozwie wskazano bowiem, że na skutek wypadku M. S. utraciła możliwość pracy zarobkowej. Oddalając przedmiotowe roszczenie Sąd miał na względzie następujące okoliczności. Aktualnie powódka otrzymuje rentę w kwocie 944 zł miesięcznie, świadczenie pielęgnacyjne w kwocie 153 zł miesięcznie, uzyskuje dochody z wynajmu lokali w w kwocie około 1.400 zł miesięcznie (k. 507), posiada orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności i może pracować tylko w warunkach pracy chronionej (k. 453), bezpośrednio przed wypadkiem pracowała na podstawie umowy o pracę w wymiarze 1/4 etatu. W takich okolicznościach – w ocenie Sądu – nie sposób przyjąć, aby skutkiem wypadku z dnia 20 lipca 2011r. była utrata możliwości zarobkowych w wymiarze 2.000 zł miesięcznie, w szczególności – jak wskazano w pozwie - poprzez utratę możliwości zatrudnienia na stanowisku recepcjonistki. Z orzeczenia o stopniu niepełnosprawności wynika, że jej przyczyną była zasadniczo choroba stawów kolanowych („obniżona sprawność ruchową, tzn. posiada znaczne ograniczenia w samodzielnym poruszaniu się i przemieszczaniu” - uzasadnienie orzeczenia - k. 453), z opinii biegłego lek. med. J. B. wynika natomiast, iż przyczyną niezdolności do pracy jest upośledzenie sprawności kończyny górnej (prawej ręki), zburzenia adaptacyjno-depresyjne i obustronna gonatroza, której następstwem była endoprotezoplastyka kolana prawego. W ocenie Sądu, w takiej sytuacji nie sposób przyjąć bezpośredniego związku pomiędzy doznanym urazem ręki, a utratą możliwości zatrudnienia na wskazanym w pozwie stanowisku. Z treści opinii lekarskiej wynika, że stan nadgarstka jest dobry a funkcja chwytna prawej ręki sprawna. Brak jest dowodu pozwalającego na przyjęcie ustalenia, iż stan ręki uniemożliwia powódce podjęcie pracy jaką wykonywała przed wypadkiem (praca w kwiaciarni) lub pracy sezonowej w recepcji czy następnie u pracodawcy w miejscu jego siedziby. Niezależnie od powyższego wskazać trzeba, iż aktualne dochody powódki są wyższe niż te sprzed wypadku albowiem w czasie wypadku powódka nie pracowała, natomiast bezpośrednio wcześniej zatrudniona była w wymiarze 1/4 etatu. Taki stan rzeczy również wskazuje na to, że realne możliwości zarobkowe powódki nie uległy zmniejszeniu na skutek wypadku. Dodać należy, iż względem powódki nie wystąpiła również przesłanka „zwiększenia się jej potrzeb” w związku z wypadkiem. Zgodzić należy się ze stroną pozwaną, iż powódka nie wykazała aby w związku z wypadkiem powstały u niej nowe potrzeby uzasadniające zasądzenie renty w dochodzonej kwocie.

Mając to wszystko na względzie Sąd, w punkcie 4 wyroku oddalił powództwo w pozostałej części, obejmującej wyżej wskazane roszczenia, które Sąd ocenił jako nieuzasadnione.

W punkcie 5 wyroku orzeczono na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c. Powódka wygrała sprawę w 20%, zaś globalna wysokość poniesionych przez strony kosztów wyniosła 7.534 zł, z czego pozwana poniosła koszty w kwocie 3.917 zł (obejmujące koszty zastępstwa procesowego – 3.600 zł, opłatę od pełnomocnictwa - 17 zł oraz zaliczkę w kwocie 300 zł). Biorąc pod uwagę stosunek w jakim pozwana wygrała sprawę należy stwierdzić, iż winna ponieść koszty w kwocie 1.506,8 zł. Związku z powyższym zasądzono od powódki na rzecz pozwanej tytułem zwrotu kosztów procesu kwotę 2.410,20 zł (jako różnicę kwoty 3.917 zł i 1.506,8 zł).

W punkcie 6 wyroku orzeczono na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. z 2014r. poz. 1025 ze zm.) uwzględniając przy tym wynik postępowania.

Na podstawie art. 102 k.p.c. Sąd nie obciążył powódki kosztami sądowymi od oddalonej części powództwa mając na uwadze charakter sprawy oraz sytuację osobistą i majątkową powódki.