Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 9 grudnia 2015 r. Sąd Rejonowy w Jastrzębiu Zdroju uznał W. K. (1) za winnego tego, że w dniu 30 grudnia 2013 roku w J., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłował doprowadzić (...) SA z/s w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wprowadzenie w błąd (...) SA z/s w W. co do okoliczności mających istotne znaczenie dla wypłaty odszkodowania, tj. co do rodzaju jak i okoliczności powstania uszkodzeń w samochodzie marki K. (...) o nr rej. (...), do których rzekomo miało dojść w dniu 27 grudnia 2013 roku w wyniku kolizji z samochodem marki B. (...) o nr rej. (...), czym usiłował wyłudzić pieniądze w kwocie 4 152,03 zł z tytułu ubezpieczenia AC na szkodę (...) SA z/s w W., lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na odmowę wypłaty przez pokrzywdzonego odszkodowania tj. popełnienia czynu stanowiącego występek z art. 13 § 1 kk w zw. z art.286 § 1 kk i za to na podstawie art. 14 § 1 kk w zw. z art.286 § 1 kk w zw. z art. 37a kk skazał go na karę 150 stawek dziennych grzywny, przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 35,00 złotych.

Na podstawie art. 29 ust 1 Ustawy Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokat S. P. kwotę 504,00zł + 23% VAT tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu oskarżonego.

Na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 3 ust 1 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tj. D. U. z 1983 roku Nr 49 poz. 223 z póź. zm.) zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania obejmujące wydatki w kwocie 1418,80 złotych oraz opłatę w wysokości 525,00 złotych.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego zaskarżając wyrok na korzyść oskarżonego zarzucając :

- obrazę przepisów postępowania, które mogły mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 kpk w zw. z art. 391 § 1 kpk poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodu z zeznań świadka M. P., które to zeznania różnią się diametralnie na poszczególnych etapach postępowania i w tym kontekście powinny być przez Sąd orzekający w sprawie ocenione ze szczególną ostrożnością, podczas gdy Sąd i instancji obdarzył zeznania tego świadka przymiotem wiarygodności, podczas gdy świadek ten początkowo zeznawał, że nie prowadził pojazdu, tylko zięć ( k.47) jak i w zakresie podpisu oświadczenia, którego rzekomo nie podpisała,

- obrazę przepisów postępowania, które mogły mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 kpk w zw. z art. 391 § 1 kpk poprzez uznanie za wiarygodną opinię biegłego sądowego, który nie był na miejscu zdarzenia, ocenił błędną prędkość sprawcy, przyjął, że pojazd o masie 1500-1600 kg jest w stanie wyrządzić więcej szkód od zgłoszonych, jak i sprzeczność uszkodzeń, albowiem w samochodzie marki K. uszkodzona jest tylna lewa strona natomiast w pojeździe B. uszkodzona jest tylna prawa strona pojazdu jak i zeznań świadka S. S., który sprzecznie zeznawał w sprawie, a któremu Sąd I instancji dał wiarę,

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na błędnej i dowolnej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego , skutkującego przyjęciem, że daje on podstawy do uznania, że W. K. (1) popełnił zarzucany mu czyn i za które został skazany, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż samochód osobowy marki B. uderzył z niewielką sił, podczas gdy uderzenie było słyszane przez świadków m.in.K. przy zamkniętych oknach, kolizja z dnia 17.03.2013r. została zgłoszona na policję i zakres uszkodzeń pojazdu nie odpowiadał uszkodzeniom z dnia 27 grudnia 2013r. – co zgodnie z zasadami logicznego rozumowania oraz ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego winno prowadzić do odmiennych wniosków, niż te, które przyjął Sąd I instancji ,

- rażącą niewspółmierność kary, wyrażającą się w wymierzeniu wysokiej kary grzywny 150 stawek dziennych , przy ustaleniu jednej stawki na kwotę 35zł , tj. 5250zł w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości przestępstwa, jakiego miał dokonać, oraz w realizacji do celów, jakie kara ta powinna spełnić w zakresie prewencji szczególnej i społecznego oddziaływania, przy czym Sąd I instancji nie wziął pod uwagę , iż oskarżony nie był wcześniej karany, utrzymuje się ze świadczenia emerytalnego, posiadając przy tym stałe koszty leczenia.

W oparciu o w/w zarzuty obrońca oskarżonego wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie łagodnej kary.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

apelacja obrońcy oskarżonego W. K. (1) nie zasługuje na uwzględnienie a podniesione w niej zarzuty są chybione. Obrońca oskarżonego w swojej apelacji przede wszystkim podnosi zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Taki zarzut byłyby zasadny jedynie wówczas, gdyby sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach , które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego, albo też z faktów tych wyciągnął wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Takich uchybień sąd rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił, albowiem wskazał dowody , na których oparł swoje ustalenia jednocześnie wskazując przesłanki , którymi się kierował odmawiając wiary dowodom przeciwnym przy czym dokonanych ustaleń dokonał zgodnie z zasadami swobodnej oceny dowodów. Obrońca oskarżonego w swojej apelacji zarzuca sądowi I instancji, że winien był z dużą ostrożnością ocenić zeznania świadka M. P., które jego zdaniem różniły się diametralnie na poszczególnych etapach postępowania. Jednak sąd rejonowy w swoim uzasadnieniu sąd wskazał na fakt, że świadek M. P. początkowo zaprzeczała iż była sprawcą kolizji, jednak w czasie konfrontacji z S. S. sprostowała tą okoliczność i konsekwentnie podtrzymała ją w czasie przesłuchania przed sądem. W pozostałym zakresie zeznania w/w świadka były logiczne i konsekwentne. Sąd rejonowy konfrontował zeznania tego świadka z pozostałym w sprawie materiałem dowodowym tj. zeznaniami świadków S. S. K. S. częściowo zeznań świadków J. K. i W. K. (2) co do dnia kiedy doszło do kolizji oraz opinią biegłego sądowego z za kresu techniki samochodowej, ruchu drogowego i rekonstrukcji wypadków drogowych M. R. . Z ustaleń sądu I instancji wynika jednoznacznie, iż w wyniku kolizji nie mogły powstać uszkodzenia opisane przez oskarżonego w zawiadomieniu o szkodzie, z uwagi na niewielką prędkość pojazdu sprawcy oraz znaczne różnice w bryłach pojazdów, w tym wysokości elementów, które w czasie kolizji miały ze sobą kontakt. Podkreślić należy, że oskarżony nie kwestionował opinii biegłego i zawartych w niej wnioskach. W tych okolicznościach w ocenie Sądu Okręgowego nie ulega wątpliwości, iż zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona zarzucanego mu czynu z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk opisanego w akcie oskarżenia. Sąd rejonowy dokonał oceny dowodów zgromadzonych zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i sądowego w sposób bezstronny, nie przekraczając granic swobodnej oceny dowodów, a przy tym uwzględnił zasady doświadczenia życiowego, a swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku .Tym samym zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego mają w ocenie Sądu Okręgowego charakter czysto polemiczny i sprowadzają się do negowania właściwych ocen i ustaleń sądu, przeciwstawiając im własne oceny i wnioski, które w żadnym razie nie mogą podważyć trafności rozstrzygnięcia sądu rejonowego. Nie trafny okazał się również podniesiony w apelacji obrońcy oskarżonego zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej oskarżonemu kary. Wymierzają oskarżonemu karę grzywny w ilości 150 stawek dziennych po 35 zł każda sąd rejonowy zastosował wobec oskarżonego art. 37 a kk tj. jeżeli ustawa przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat sąd może zamiast tej kary orzec karę grzywny lub karę ograniczenia wolności o której mowa w art. 34 § 1 a pkt 1, 2 lub 4 kk. wymierzonej oskarżonemu przez sąd I instancji kary grzywny nie można uznać za rażąco niewspółmiernie surowej. W tej kwestii wypowiedział się Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 20.09.2001 r. sygn. II AKa 154/01Prok. i Pr.-wkł.2002/11/29... który stwierdził :

Rażąca niewspółmierność kary, art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej, w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego.

Z kolei Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 19.12.2000 r. sygn. akt II AKa 218/00 KZS 2001/1/1/33 wypowiedział się w ten sposób, że :

Nie każda nietrafność orzeczenia o karze, ale tylko jej rażąca niewspółmierność uzasadnia zmianę orzeczenia o karze (art. 438 pkt 4 k.p.k.). Niewspółmierność rażąca to znaczna, zasadnicza, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (tak SA pod poz. 37 KZS 10/00).

W niniejszej sprawie sąd I instancji wymierzając oskarżonemu karę nie naruszył zasady i dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk. Przy wymiarze kary sąd rejonowy miał na uwadze zarówno przesłanki negatywne jak i pozytywne dotyczące oskarżonego. Dolegliwość tej kary nie przekracza zdaniem Sądu Okręgowego stopnia winy oskarżonego i prawidłowo realizuje cele zapobiegawcze w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej. Z tych też względów nie uznając zasadności zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego, nie podzielając przytoczone na ich poparcie argumentów Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy, zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. S. P. zwrot kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym. O kosztach sądowych orzeczono po myśli art. 636 pkt 1 kpk.

SSO Olga Nocoń SSO Sławomir Klekocki / spr./ SSO Aleksandra Odoj-Jarek