Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Grażyna Szlufik

Ławnicy: W. K., M. J.

Protokolant: Agnieszka Mihułka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 czerwca 2016 r. we W.

sprawy z powództwa J. B.

przeciwko (...) Spółka z o.o. we W.

o odszkodowanie

I.  oddala powództwo;

II.  nie obciąża powoda kosztami zastępstwa procesowego na rzecz strony pozwanej;

III.  odstępuje od obciążenia powoda kosztami sądowymi zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

Powód J. B. w pozwie wniesionym w dniu 10 listopada 2015 r. (data prezentaty Biura Podawczego) domagał się ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę jest nieuzasadnione i zasądzenia na jego rzecz kwoty 10.395, 18 zł tytułem odszkodowania oraz kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego żądania powód wskazał, że w okresie od dnia 21 czerwca 2010 r. do dnia 02 lipca 2010 r. był zatrudniony u strony pozwanej w oparciu o umowę zlecenia, od dnia 05 lipca 2010 r. do dnia 30 września 2010 r. na umowę o pracę na okres próbny i dnia 24 września 2010 r. podpisana została umowa o pracę na czas określony od dnia 01 października 2010 r. do dnia 30 września 2012 r. Podał, że następnie w dniu 01 października 2012 r. strony zawarły umowę o pracę na czas nieokreślony, na mocy której pracował w pełnym wymiarze czasu pracy i zajmował stanowisko pracownika gospodarczego – konserwatora, za wynagrodzeniem 3.465,06 zł miesięcznie.

Powód podniósł, że w dniu 03 listopada 2015 r. wręczono mu rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem z zachowaniem 3 miesięcznego okresu wypowiedzenia. Wskazał, że przyczyna wypowiedzenia została sformułowana w następujący sposób: ,,częsta absencja w pracy (w br. roku był Pan nieobecny przez 126 dni), co dezorganizuje proces pracy, nie pozwala pracodawcy na realizację zakładanych prac remontowo – konserwatorskich w jego obiektach, zmusza do zatrudniania innych osób w celu wykonania koniecznych i zaplanowanych prac oraz „przeciwwskazane do statycznego i dynamicznego obciążania kręgosłupa lędźwiowego oraz zakaz dźwigania powyżej 5 kg wynikające z orzeczenia lekarskiego nr (...) z dnia 30 października 2015 r.; przy takim wskazaniu nie jest możliwa pełna dyspozycyjność na stanowisku, na którym jest Pan zatrudniony, gdyż ogranicza możliwość powierzenia Panu pewnych zadań przy wykonywaniu prac remontowo – konserwatorskich, które dotychczas Pan wykonywał. Taka sytuacja będzie dezorganizowała pracę i wiązała się z koniecznością zatrudniania kolejnych osób przy ich wykonywaniu. Jednocześnie wykonywane zadania stwarzają ryzyko przekroczenia (nawet nieświadomie) dopuszczalnych limitów wagowych lub wystąpienia obciążenia kręgosłupa lędźwiowego, co wiązałoby się z ryzykiem pogorszenia Panu zdrowia, a pracodawcę narażałoby na odpowiedzialność z tego tytułu. Jednocześnie pracodawca nie ma możliwości zatrudniania Pana na innym stanowisku.”

Powód podał, że wypowiedzenie umowy było całkowicie nieuzasadnione i nie zgadza się z przyczynami wskazanymi w oświadczeniu pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę.

Argumentując dalej, wyjaśnił, że w dniu 25 czerwca 2015 r. uległ w pracy wypadkowi, w wyniku którego doznał stłuczenia kręgosłupa w części lędźwiowej. Pracodawca nie zakwalifikował zdarzenia jako wypadku przy pracy. W związku z tym, skierował do tut. Sądu pozew o uznanie zdarzenia za wypadek przy pracy.

Wskazał, że na skutek opisanego powyżej zdarzenia, przebywał na zwolnieniu lekarskim, które zakończyło się orzeczeniem lekarza ortopedy z dnia 28 października 2015 r., w którym wskazano, że może wrócić na dotychczasowe stanowisko, bez żadnych dalszych zastrzeżeń, przy czym zalecono jemu ćwiczenia i zachowywanie prawidłowej postawy.

Powód zarzucił, że większa część jego nieobecności w pracy została wywołana wypadkiem przy pracy, a zatem powoływanie się na tą okoliczność jako podstawę wypowiedzenia jest co najmniej sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, zwłaszcza w kontekście odmowy uznania zdarzenia za wypadek przy pracy. W ocenie powoda, to właśnie powództwo o ustalenie zdarzenia za wypadek przy pracy, a nie sama nieobecność w pracy, może leżeć u podstaw przedmiotowego wypowiedzenia umowy o pracę, lecz z uwagi na niezgodność z prawem nie zostało to w ten sposób sformułowane. Podał, że w ocenie pracodawcy jest niewygodny, ponieważ dochodzi swoich praw i nie podporządkowuje się decyzji pracodawcy.

Powód podniósł, że w treści oświadczenia brak jest jakiejkolwiek wzmianki o zastrzeżeniach do jego pracy.

Na poparcie swojego stanowiska powód wskazał na orzecznictwo Sądu Najwyższego.

Strona pozwana (...) Spółka z o.o.z siedzibą we W. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa, zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie, strona pozwana wskazała, że przyczyna wskazana w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę z powodem jest prawdziwa.

Strona pozwana wyjaśniła, że na terenie W. Spółka posiada kilkanaście obiektów handlowych, które wymagają stałego nadzoru konserwatorskiego. Nadto, wspólnicy Spółki na corocznych zgromadzeniach wspólników, określają plany remontowe na dany rok, z których wykonania rozliczany jest zarząd Spółki.

Wskazała dalej, że na stanowisku pracownika gospodarczego – konserwatora zatrudnia jeszcze jednego pracownika, bowiem charakter pracy wymaga częstego współdziałania dwóch osób. Podniosła, że nieobecność powoda powoduje, że drugi pracownik nie może realizować nałożonych na niego zadań.

Strona pozwana podkreśliła, że nieobecność powoda w pracy zarówno w 2014 r. jak i w 2015 r. przypada na okres letni, kiedy na zajmowanym przez niego stanowisku jest najwięcej pracy, a pogoda najbardziej sprzyjająca. Wskazała, że powód odnotowuje zdecydowanie najwięcej nieobecności ze wszystkich zatrudnianych przez nią pracowników. W tych okolicznościach, zdaniem strony pozwanej, decyzja o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia jest uzasadniona. Ponadto, zarzuciła, że w okresie wypowiedzenia, powód był ponownie niezdolny do pracy, w okresie od dnia 04 grudnia 2015 r. do dnia 11 grudnia 2015 r. – zwiększając tym samym absencję w 2015 r. do 134 dni.

Dalej podniosła, że zachowania powoda, związane z dowodzeniem przez niego, iż uległ wypadkowi przy pracy, nie były przyczyną wypowiedzenia, jak sugeruje powód twierdząc, że stał się „niewygodny” dla pracodawcy, gdyż „dochodzi swoich praw i nie podporządkowuje się woli pracodawcy”. Strona pozwana zakwestionowała prawdziwość twierdzenia powoda, iż doszło do wypadku przy pracy w czwartek 25 czerwca 2015 r. o godz. 10.00.

Strona pozwana podała, że przyczyną wypowiedzenia powodowi umowy o pracę jest niekwestionowana częsta i długotrwała nieobecność jego w pracy, również w innych okresach. Mając na uwadze, że powód w latach 2014 – 2015 był niezdolny do pracy przez okres 161 dni, przy jednoczesnym kwestionowaniu, aby niezdolność do pracy wynikała z wypadku przy pracy, nie może być mowy o naruszeniu zasad współżycia społecznego w związku z rozwiązaniem z powodem umowy o pracę za wypowiedzeniem z powołaniem się na tę okoliczność.

Wskazała, że poza sporem pozostaje okoliczność, że orzeczeniem lekarskim nr (...) z dnia 30 października 2015 r. powód został dopuszczony do pracy, ale z określonymi ograniczeniami, w szczególności dźwiganie ograniczono do 5 kg oraz stwierdzono, że przeciwwskazane jest statyczne i dynamiczne obciążanie kręgosłupa lędźwiowego. W związku z tym, zdaniem strony pozwanej powód utracił pełną dyspozycyjność na stanowisku, na którym jest zatrudniony. Wyjaśniła, że charakter pracy wymusza nie tylko dźwiganie cięższych przedmiotów niż o wadze 5 kg, ale także obciążenia statyczne i dynamiczne kręgosłupa. Strona pozwana wskazała, że dalsze wykonywanie zadań przez powoda albo wiązałoby się z koniecznością zatrudniania równolegle jeszcze jednego pracownika, który wykonywałby cięższe prace, albo z notorycznym przekraczaniem przez powoda dopuszczalnych limitów wagowych lub narażania się na obciążenia kręgosłupa.

W toku postępowania stanowiska stron nie uległy dalszej zmianie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny :

Strona pozwana (...) Spółka z o.o. z siedzibą we W., posiada 9 obiektów handlowych, przy czym w niektórych prowadzi sprzedaż detaliczną artykułów spożywczych oraz wyrobów tytoniowych, a inne wydzierżawia. Ponadto ok. 5 obiektów stoi puste.

Obiekty należące do strony pozwanej wymagają stałego nadzoru konserwatorskiego.

d owód : - odpis KRS k. 9 – 15 ;

- zeznania świadka A. P. (1) k. 95 /płyta CD z nagrania rozprawy z dnia 15 kwietnia 2016 r. k. 98 /;

- zeznania świadka K. S. k. 107 /płyta CD z nagrania rozprawy z dnia 20 czerwca 2016 r. k. 109 / .

Powód J. B. został zatrudniony we (...) Spółdzielni Rolniczo – Handlowej (...) we W. początkowo na podstawie umowy zawartej na okres próbny od dnia 05 lipca 2010 r. do dnia 30 września 2010 r., a w dniu 24 września 2010r. strony zawarły umowę o pracę na czas określony, z terminem rozpoczęcia od dnia 01 października 2010 r. do dnia 30 września 2012 r. na stanowisku pracownika gospodarczego – konserwatora w pełnym wymiarze czasu pracy.

Z dniem 01 czerwca 2011 r. (...) Spółdzielnia Rolniczo – Handlowa (...) we W. przekazała przedsiębiorstwo jako wkład niepieniężny do (...) Spółka z o.o. z siedzibą we W..

Z dniem 01 czerwca 2011 r. powód został pracownikiem (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W..

W dniu 01 października 2012 r. powód zawarł z nowym pracodawcą umowę o pracę na czas nieokreślony, wykonując pracę na dotychczasowym stanowisku.

Powód posiadał ważne zaświadczenie lekarskie o braku przeciwwskazań zdrowotnych do wykonywania pracy na stanowisku pracownika gospodarczego – konserwatora, w tym do pracy na wysokości powyżej 3 m.

d owód: - akta osobowe powoda, w tym: umowa o pracę z dnia 5 lipca 2010 r., umowa o pracę z dnia 24 września 2010 r., pismo z dnia 29 kwietnia 2011 r., umowa o pracę z dnia 1 października 2012 r. , zaświadczenie l ekarskie z dnia 2 lipca 2010 r.;

- zeznania świadka A. P. (1) k.95 /płyta CD z nagrania rozprawy z dnia 15 kwietnia 2016 r. k. 98 /.

Bezpośrednim przełożonym powoda była pani A. P. (1), zatrudniona na stanowisku kierownika ds. handlu.

Do obowiązków powoda należały czynności z zakresu prac gospodarczych, remontowych oraz konserwacyjnych. Praca na stanowisku konserwatora jest nieodłącznie związana z podnoszeniem i przenoszeniem ciężarów o wadze przekraczającej 5 kg. Pracownik nie może posiadać przeciwwskazań do pracy fizycznej.

d owód: - zeznania świadka A. P. (1) k.95 ,96 /płyta CD z nagrania rozprawy z dnia 15 kwietnia 2016 r. k. 98 / ;

- przesłuchanie powoda k. 96 /płyta CD z nagrania rozprawy z dnia 15 kwietnia 2016 r. k. 98 /;

- zeznania świadka K. S. k. 107 /płyta CD z nagrania rozprawy z dnia 20 czerwca 2016 r. k. 109/.

Oprócz powoda, na stanowisku pracownika gospodarczego – konserwatora strona pozwana zatrudnia pana K. S.. Nie ma on przeciwwskazań zdrowotnych do wykonywania pracy na tym stanowisku, przy czym jest on zdolny do pracy na wysokości do 3m.

dowód: - zeznania świadka A. P. (1) k.95, 96 /płyta CD z nagrania rozprawy z dnia 15 kwietnia 2016 r. k. 98/;

- zeznania świadka K. S. k. 107 /płyta CD z nagrania rozprawy z dnia 20 czerwca 2016 r. k. 109 / ;

- odpis zaświadczenia lekarskiego k. 102.

W okresie zatrudnienia u strony pozwanej powód często korzystał ze zwolnień lekarskich, przykładowo w 2014 r. był nieobecny w pracy z powodu choroby w okresie od dnia 01 sierpnia 2014 r. do dnia 12 sierpnia 2014 r. i od dnia 13 sierpnia 2014 r. do dnia 27 sierpnia 2014 r., łącznie 27 dni.

Na początku 2015 r. powód korzystał ponownie ze zwolnienia lekarskiego w okresie od dnia 08 kwietnia 2015 r. do dnia 10 kwietnia 2015 r.

dowód: - karta zasiłkowa k. 103 ;

- odpis zwolnień lekarskich (...) k. 73 – 74.

W dniu 25 czerwca 2015 r. powód wykonywał prace porządkowe oraz przygotowywał samochód służbowy strony pozwanej do wyjazdu na sklepy. Około godziny 10.00 postanowił skorzystać z przerwy śniadaniowej, w części socjalnej w warsztacie (...) Sp. z o.o. we W.. Powód usiadł na krześle obrotowym do komputera na podstawie pięciopodporowej na kółkach. Krzesło obrotowe znajdowało się w kącie nieopodal komputera. W pewnym momencie podstawy krzesła w tylnej jego części pękły i krzesło pojechało do przodu na kółkach, jednocześnie wywracając się do tyłu, podbiło nogi powoda, który upadł i uderzył plecami o kaloryfer.

W wyniku wypadku powód doznał uszkodzenia kręgosłupa w części lędźwiowej.

W dniu 29 czerwca 2015 r. powód zgłosił wypadek pani A. P. (1).

Pozwany pracodawca w sporządzonym protokole powypadkowym nie uznał zdarzenia z dnia 25 czerwca 2015r. za wypadek przy pracy.

Obecnie przed tut. Sądem Rejonowym toczy się sprawa o uznanie zdarzenia za wypadek przy pracy (sygn. akt IV P 770/15).

dowód: - protokół Nr (...) r. ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy wraz z załącznikami k. 23 – 42;

- przesłuchanie powoda / płyta CD z nagrania rozprawy z dnia 15 kwietnia 2016 r. k. 98 / .

Po tym zdarzeniu powód udał się na zwolnienie lekarskie, z którego korzystał nieprzerwanie od dnia 29 czerwca 2015 r. do dnia 29 października 2015 r.

Powód nieobecności w pracy zgłaszał telefonicznie do działu kadr, zazwyczaj rano bezpośrednio przed rozpoczęciem pracy.

Nieobecności powoda dezorganizowały proces pracy, a w szczególności przedkładały się na sposób wykonywania zadań przez drugiego pracownika, który niejednokrotnie musiał wykonywać obowiązki swoje i powoda.

Strona pozwana musiała wtedy wynajmować również firmę zewnętrzną (...), gdy prace konserwatorskie wymagały udziału dwóch osób. Zdarzyło się, że w czasie nieobecności powoda należało wyczyścić kanalizację i wówczas strona pozwana także wynajęła do tych prac firmę zewnętrzną (...).

dowód: - karta zasiłkowa k. 103 ;

- odpis zwolnień lekarskich (...) k. 68 – 72 ;

- zeznania świadka A. P. (1) k.96 /płyta CD z nagrania rozprawy z dnia 15 kwietnia 2016 r. k. 98/;

- przesłuchanie powoda k. 96 /płyta CD z nagrania rozprawy z dnia 15 kwietnia 2016r. k. 98 /;

- zeznania świadka K. S. k. 107 /płyta CD z nagrania rozprawy z dnia 20 czerwca 2016 r . k. 109 / .

W orzeczeniu lekarskim nr (...) wystawionym w dniu 30 października 2015 r. lek. med. A. P. (2) uznał, że powód jest zdolny do wykonywania pracy na zajmowanym stanowisku, w tym zdolny do pracy na wysokości powyżej 3 metrów (w soczewkach kontaktowych lub goglach korekcyjnych), z jednoczesnym ograniczeniem dźwigania do 5 kg oraz przeciwwskazaniem statycznego i dynamicznego obciążania kręgosłupa lędźwiowego.

dowód: - orzeczenie lekarskie nr (...), w aktach osobowych powoda ;

- zeznania świadka A. P. (1) k.96 /płyta CD z nagrania rozprawy z dnia 15 kwietnia 2016 r. k. 98/;

- przesłuchanie powoda k. 96 /płyta CD z nagrania rozprawy z dnia 15 kwietnia 2016r. k. 98/.

Powód w dniu 3 listopada 2015 r. otrzymał oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia.

Jako przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę, strona pozwana wskazała częste absencje w pracy, które dezorganizują proces pracy, nie pozwalają pracodawcy na realizację zakładanych prac remontowo – konserwatorskich w jego obiektach oraz zmuszają do zatrudniania innych osób w celu wykonywania koniecznych i zaplanowanych prac. Poza tym, jako przesłankę pracodawca wskazał również na przeciwwskazanie do statycznego i dynamicznego obciążania kręgosłupa lędźwiowego oraz zakaz dźwigania powyżej 5 kg, które to wynikają z orzeczenia lekarskiego nr (...) z dnia 30 października 2015 r. Strona pozwana podała, że przy takim wskazaniu nie jest możliwa pełna dyspozycyjność na stanowisku, na którym powód jest zatrudniony, gdyż ogranicza możliwość powierzenia jemu pewnych zadań przy wykonywaniu prac remontowo – konserwatorskich, które dotychczas wykonywał. Z kolei taka sytuacja będzie dezorganizowała pracę i wiązała się z koniecznością zatrudniania kolejnych osób przy ich wykonywaniu. Jednocześnie wykonywane zadania stwarzają ryzyko przekroczenia (nawet nieświadomie) dopuszczalnych limitów wagowych lub wystąpienia obciążenia kręgosłupa lędźwiowego, co wiązałoby się z ryzykiem pogorszenia stanu zdrowia powoda, a pracodawcę narażałoby na odpowiedzialność z tego tytułu. Pracodawca wskazał również, że nie ma możliwości zatrudniania powoda na innym stanowisku.

W piśmie zostało zawarte pouczenie o trybie i sposobie wniesienia odwołania do sądu pracy.

d owód : oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem, w aktach osobowych powoda .

Z uwagi na brak odpowiednich kwalifikacji, strona pozwana nie mogła zaproponować powodowi innego stanowiska pracy.

dowód: zeznania świadka A. P. (1) k. 95 /płyta CD z nagrania rozprawy z dnia 15 kwietnia 2016 r. k. 98 / .

Powód ponownie stał się niezdolny do pracy z powodu choroby od dnia 04 grudnia 2015r. do dnia 11 grudnia 2015r. i od dnia 11 stycznia 2016r. do dnia 29 lutego 2016r.

dowód: - karta zasiłkowa k. 103;

- odpis zwolnień lekarskich (...) k. 68;

- zeznania świadka A. P. (1) k.96 /płyta CD z nagrania rozprawy z dnia 15 kwietnia 2016 r. k. 98/;

Średnie miesięczne wynagrodzenie powoda liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 3.324, 50 zł brutto.

dowód: zaświadczenie o wynagrodzeniu k. 64 .

Sąd zważył , co następuje :

Powództwo w całości nie zasługuje na uwzględnienie.

W ramach wytoczonego powództwa, powód J. B. domagał się ustalenia, że wypowiedzenie jemu umowy o pracę było nieuzasadnione, a w związku z tym, wnosił o zasądzenie na jego rzecz kwoty 10.395, 18 zł tytułem odszkodowania.

Powyższy stan faktyczny, Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów załączone do akt sprawy, których autentyczności, formy oraz treści nie kwestionowała żadna ze stron postępowania. Ponadto, podstawę ustaleń faktycznych w sprawie stanowiły również zeznania świadków A. P. (1) oraz K. S., które jasno, spójnie i logicznie korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Zeznaniom samego powoda, Sąd dał wiarę jedynie w tej części, która znajdowała potwierdzenie w zeznaniach świadków i pozostałym materiale dowodowym.

Na rozprawie w dniu 20 czerwca 2016 r., Sąd oddalił wniosek pełnomocnika powoda o zawieszenie postępowania w niniejszej sprawie do czasu rozstrzygnięcia sprawy o uznanie zdarzenia z dnia 25 czerwca 2015 r. za wypadek przy pracy. Zdaniem, Sądu niezależnie od ustalenia, czy wypadek powoda w dniu 25 czerwca 2015 r. miał związek z pracą, nie ulega wątpliwości, że w jego wyniku powód doznał stłuczenia kręgosłupa w części lędźwiowej, a następnie udał się na długotrwałe zwolnienie lekarskie. Wynik postępowania o uznanie zdarzenia za wypadek przy pracy, zdaniem Sądu, nie wpływa na wynik niniejszego postępowania, bowiem jak słusznie wskazała strona pozwana zachowania powoda związane z wypadkiem przy pracy, nie były przyczyną rozwiązania z nim stosunku pracy.

Przechodząc do meritum, przede wszystkim należy wskazać, że materialnoprawna podstawa roszczenia powoda została zawarta w art. 45 § 1 k.p., w myśl którego, w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Zgodnie z art. 30 § 4 k.p., w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony lub o rozwiązaniu umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia, powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 marca 2015 r., podkreślił, że artykuł 45 § 1 k.p. w związku z art. 30 § 4 k.p. nakładają na pracodawcę obowiązek wskazania prawdziwej przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę, czyli takiej, która faktycznie istnieje i uzasadnia rozwiązanie stosunku pracy z pracownikiem. Przyczyny takiej nie można uznać za prawdziwą, jeżeli z okoliczności konkretnej sprawy wynika, że została ona wskazana w wypowiedzeniu umowy o pracę wyłącznie po to, aby ukryć przyczynę rzeczywistą, której pracodawca nie mógł formalnie powołać ze względu na związane z tym ryzyko uznania jej bezzasadności w toku ewentualnego sporu sądowego z pracownikiem kwestionującym prawdziwość, zasadność lub zgodność z prawem ujawnionych mu przyczyn rozwiązania stosunku pracy (sygn. akt I PK 183/14, opubl. LEX nr 1678951).

Jako przyczynę rozwiązania z powodem umowy o pracę za wypowiedzeniem, strona pozwana wskazała częste absencje w pracy, które dezorganizują proces pracy, nie pozwalają pracodawcy na realizację zakładanych prac remontowo – konserwatorskich w jego obiektach oraz zmuszają do zatrudniania innych osób w celu wykonywania koniecznych i zaplanowanych prac. Poza tym, jako przesłankę pracodawca wskazał również na przeciwwskazanie do statycznego i dynamicznego obciążania kręgosłupa lędźwiowego oraz zakaz dźwigania powyżej 5 kg, które to wynikają z orzeczenia lekarskiego nr (...) z dnia 30 października 2015 r. Strona pozwana podała, że przy takim wskazaniu nie jest możliwa pełna dyspozycyjność na stanowisku, na którym powód jest zatrudniony, gdyż ogranicza możliwość powierzenia jemu pewnych zadań przy wykonywaniu prac remontowo – konserwatorskich, które dotychczas wykonywał. Z kolei taka sytuacja będzie dezorganizowała pracę i wiązała się z koniecznością zatrudniania kolejnych osób przy ich wykonywaniu. Jednocześnie wykonywane zadania stwarzają ryzyko przekroczenia (nawet nieświadomie) dopuszczalnych limitów wagowych lub wystąpienia obciążenia kręgosłupa lędźwiowego, co wiązałoby się z ryzykiem pogorszenia stanu zdrowia powoda a pracodawcę narażałoby na odpowiedzialność z tego tytułu.

W toku postępowania, powód utrzymywał, że powództwo skierowane przeciwko pracodawcy o uznanie zdarzenia za wypadek przy pracy, legło u podstaw rozwiązania z nim stosunku pracy. Zdaniem powoda, nie sposób zgodzić się z przyczynami wskazanymi przez pracodawcę.

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, Sąd doszedł do przekonania, że niewątpliwie tak określone przyczyny okazały się konkretne i rzeczywiste, a opisane w oświadczeniu woli pracodawcy, zdarzenia rzeczywiście miały miejsce. Ponadto, Sąd uwzględnił okoliczność, że w treści wypowiedzenia, strona pozwana nie posłużyła się jedynie ogólnymi sformułowaniami, a w sposób wyczerpujący i precyzyjny określiła zarzuty stawiane pracownikowi.

Częste absencje powoda w pracy, odzwierciedla zestawienie sporządzone na karcie zasiłkowej powoda, z której jednoznacznie wynika, że przez cały okres zatrudnienia u strony pozwanej powód przebywał na zwolnieniach lekarskich z różną częstotliwością, przy czym w 2015 r. był nieobecny w pracy przez 126 dni (do dnia wypowiedzenia umowy o pracę). Nie ulega zatem wątpliwości, że częste absencje powoda dezorganizowały proces pracy u strony pozwanej, a na tle okoliczności niniejszej sprawy, nie ma znaczenia jaki był powód tych nieobecności. Poza tym, z karty zasiłkowej powoda wynika, że przed zdarzeniem w dniu 25 czerwca 2015 r. powód równie często korzystał ze zwolnień lekarskich.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że zgodnie założeniem, u strony pozwanej na stanowisku pracownika gospodarczego – konserwatora są zatrudnione docelowo dwie osoby. Niejednokrotnie bowiem prace remontowe czy porządkowe wymagają współdziałania dwóch pracowników. W takiej sytuacji nieobecność jednego z nich, powoduje, że proces pracy jest zaburzony, a wyznaczone zadanie na dany dzień niezrealizowane. Przesłuchana w charakterze świadka A. P. (1) podała, że gdy wyznaczone na dany dzień zadania nie mogły poczekać, pracodawca był zmuszony zatrudnić dodatkowego pracownika bądź korzystać z usług firm zewnętrznych. Zresztą sam powód w trakcie przesłuchania przyznał, że słyszał od drugiego konserwatora, że w czasie jego nieobecności jest zdecydowanie więcej obowiązków.

Sąd podzielił stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 5 października 2005r., sygn. akt I PK 61/05, opubl. Pr. Pracy 2006, nr 3), w którym stwierdził, że nie narusza zasad współżycia społecznego pracodawca, który wypowiada umowę o pracę ze względu na brak dyspozycyjności pracownika, rozumianej jako możliwość liczenia na obecność pracownika w pracy w czasie na nią przeznaczonym. Przeciwieństwem tak rozumianej dyspozycyjności są częste absencje pracownika spowodowane złym stanem jego zdrowia lub dzieci, jak również inne przypadki usprawiedliwionej nieobecności, które nie tylko powodują konieczność organizowania nagłych zastępstw, ale także nie pozwalają oczekiwać, że w razie potrzeby pracownik ten będzie mógł zastąpić innego pracownika.

Nie ulega zatem wątpliwości, że długotrwałe nieobecności powoda w pracy powodowały niekorzystne skutki po stronie pracodawcy.

W działaniu strony pozwanej, Sąd nie dopatrzył się woli „karania” powoda, w związku ze skierowaniem pozwu o ustalenie wypadku przy pracy. Argumentacja powoda dotyczyła głównie zdarzenia z dnia 25 czerwca 2015 r., przy czym nie podjął on próby udowodnienia, że jego absencje nie miały wpływu na proces pracy u strony pozwanej. Podkreślenia wymaga, iż pracodawca ma prawo do takiego doboru pracowników do pracy, który zapewni najlepsze wykonywanie realizowanych zadań (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 października 1996 r., sygn. akt I PRN 69/96, opubl. OSNAPiUS 1997, nr 10, poz. 163).

Kolejno, przeciwwskazania do statycznego i dynamicznego obciążania kręgosłupa lędźwiowego oraz zakaz dźwigania powyżej 5 kg niezaprzeczalnie wynikają z orzeczenia lekarskiego nr (...). W tym miejscu, należy wskazać, że zgodnie z treścią art. 229 § 4 k.p., pracodawca nie może dopuścić do pracy pracownika bez aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku w warunkach pracy opisanych w skierowaniu na badania lekarskie. W sytuacji gdy pracownik dostarczy pracodawcy zaświadczenie lekarskie, z którego będzie wynikać, iż nie jest zdolny do pracy na stanowisku, które zajmował przed chorobą (lub przed wykonaniem badań okresowych) wówczas pracodawca ma bezwzględny zakaz dopuszczenia pracownika do pracy na zajmowanym wcześniej stanowisku. Należy podkreślić, iż dotyczy to również sytuacji gdy przeciwwskazanie lekarskie dotyczy wykonywania choćby jednego obowiązku przypisanego do zajmowanego przez pracownika stanowiska (S. M., S. niedopuszczenia pracownika do pracy wskutek przeciwwskazań lekarskich, Komentarz praktyczny, opubl. ABC).

Z ww. zaświadczenia lekarskiego z dnia 30 października 2015 r., nr (...) wynika, że powód jest zdolny do pracy na stanowisku, jednakże ze wskazanymi ograniczeniami, które w istocie uniemożliwiają dalsze jego zatrudnienie w charakterze pracownika gospodarczego – konserwatora. Z ustaleń Sądu wynika, że praca na takim stanowisku jest nieodłącznie związana m.in. z przenoszeniem, podnoszeniem czy przesuwaniem ciężkich przedmiotów o wadze przekraczającej 5 kg. Poza tym, pracownik nie może mieć przeciwwskazań do pracy fizycznej. W trakcie przesłuchania sam powód przyznał, że „przed wypadkiem dźwigał przedmioty o wadze ponad 5 kg”. Należy przy tym podkreślić, że argumentacja powoda w zakresie w jakim wskazywał, że pan K. S. również posiada ograniczenia do pracy na stanowisku pozostaje nieuzasadniona. Po pierwsze w trakcie przesłuchania pan K. S. stanowczo zaprzeczył, aby miał jakiekolwiek przeciwwskazania do wykonywania obowiązków służbowych, za wyjątkiem pracy na wysokościach. Poza tym, z zaświadczenia lekarskiego K. S. z dnia 23 września 2014 r. nie wynika, aby poza pracą na wysokości powyżej 3 metrów posiadał jakieś ograniczenia do dźwigania czy podnoszenia przedmiotów.

Reasumując, dalsze zatrudnienie powoda na danym stanowisku z uwagi na wskazane ograniczenia byłoby niemożliwe. Przy czym, jak słusznie wskazano w treści oświadczenia o wypowiedzeniu, wykonywane przez powoda zadania stwarzają ryzyko niebezpieczeństwa bądź ewentualnego urazu dla pracownika. Pełnomocnik powoda podnosił, że w chwili obecnej, z uwagi na przebyte schorzenia powód nie jest w stanie pomagać swojej żonie przy czynnościach życia codziennego a w szczególności zajmować się dzieckiem. Właśnie ta okoliczność, zdaniem Sądu dowodzi, że tym bardziej, powód nie mógłby poradzić sobie z podstawowymi obowiązkami w pracy.

Z ustaleń Sądu wynika również, że strona pozwana nie mogła powierzyć powodowi innego stanowiska, odpowiedniego do poziomu jego kwalifikacji i wykształcenia.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że wypowiedzenie jest jednostronnym oświadczeniem woli pracownika lub pracodawcy, powodującym ustanie stosunku pracy z upływem jego okresu i z reguły w terminie ustalonym przez ustawodawcę jako dzień, w którym może nastąpić ustanie stosunku pracy, co wynika wprost z treści art. 32 k.p. Wypowiedzenie umowy o pracę jest zwykłym sposobem rozwiązania stosunku pracy, przy czym uzasadnioną przyczynę takiego wypowiedzenia może określać istotny interes zakładu pracy.

Mając na względzie przytoczone okoliczności i powołane przepisy, Sąd orzekł jak w sentencji i oddalił powództwo.

W punkcie II sentencji wyroku, Sąd orzekł o kosztach zastępstwa procesowego, zgodnie z zasadą, o której mowa w art. 102 k.p.c., że w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Artykuł 102 k.p.c. jest przejawem tzw. prawa sędziowskiego i może być stosowany wówczas, kiedy okoliczności konkretnej sprawy dają po temu podstawy. Jego celem jest zapobieżenie wydaniu orzeczenia o kosztach procesu, które byłoby niesprawiedliwe. Ocena przeprowadzana jest więc według zasad słuszności (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 2013 r., sygn. akt V CZ 89/12, opubl. LEX nr 1331384). Mając na uwadze fakt, że powód mógł czuć się subiektywnie skrzywdzony decyzją strony pozwanej o rozwiązaniu stosunku pracy, Sąd uznał, że odstąpienie od obciążania jego kosztami zastępstwa procesowego jest w pełni uzasadnione.

Sąd punkcie III sentencji wyroku nie obciążył powoda kosztami sądowymi, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa, biorąc za podstawę art. 96 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2014r. poz. 1025).