Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 lipca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie X Wydział Karny – Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Beata Wehner

Sędziowie: SSO Katarzyna Wróblewska

SSR (del.) Magdalena Roszkowska - Matusik – spr.

Protokolant: sekr. sąd. Elżbieta Łopacińska

przy udziale Prokuratora Marii Syta

po rozpoznaniu dnia 16.07.2014 roku w sprawie J. B.

oskarżonej z art. 178a § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia z dnia 31 stycznia 2014 roku w sprawie o sygn. akt V K 738/13

- orzeka:

I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II. zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania odwoławczego, w tym opłatę w kwocie 180 (stu osiemdziesięciu) złotych.

Sygn. akt XKa 503/14

UZASADNIENIE

J. B. została oskarżona o to, że w dniu 31 sierpnia 2013 roku w W. na Moście Ś. (po stronie Ś.) umyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 45 ust. 1 Ustawy „Prawo o Ruchu Drogowym", w ten sposób, że będąc w stanie nietrzeźwości (1,00 mg/l; 0,96 mg/l; 0,92 mg/l; 0,81 mg/l; 0,75 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu), prowadziła w ruchu lądowym pojazd mechaniczny m-ki N. o nr rej (...), tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

Sąd Rejonowy dla Warszawy - Śródmieścia wyrokiem z dnia 31 stycznia 2014 r. w sprawie o sygn. V K 738/13 uznał oskarżoną J. B. za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to, na mocy art. 178a § 1 k.k. skazał ją na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, tj. dzień 31 sierpnia 2013 r. Na podstawie art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonej zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres. 2 (dwóch) lat. Na podstawie art. 63 § 2 k.k. na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów zaliczył okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 31 sierpnia 2013 r. do dnia 31 stycznia 2014 r. Sąd Rejonowy orzekł także w przedmiocie kosztów sądowych, zasądzając od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa z tego tytułu kwotę 270 złotych, w tym opłatę w kwocie 180 złotych.

Apelację od wyroku wywiódł obrońca oskarżonej, który zaskarżył wyrok na korzyść oskarżonej w zakresie orzeczonej kary. Powołując się na art. 427 § 2 k.p.k. zarzucił rażącą niewspółmierność kary (art. 438 pkt. 4 k.p.k.) poprzez wymierzenie oskarżonej kary 8 miesięcy pozbawienia wolności przy jednoczesnym nieuwzględnieniu przez Sąd Rejonowy faktycznych konsekwencji i dolegliwości jakie pociąga za sobą dla J. B. orzeczona kara, a także poprzez uwzględnienie przez Sąd Rejonowy przy wyborze kary jedynie nielicznych dyrektyw wymiaru kary określonych w treści przepisu art. 53 k.k. z jednoczesnym pominięciem rozważenia orzeczenia kar o charakterze wolnościowym, zgodnie z treścią przepisu art. 58 § 1 k.k.

Podnosząc powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonej kary ograniczenia wolności w wymiarze 12 miesięcy z orzeczeniem obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy społecznej wskazanej przez Sąd w wymiarze 40 godzin w stosunku miesięcznym oraz orzeczenie wobec oskarżonej zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja wywiedziona w sprawie niniejszej jest bezzasadna i to w stopniu oczywistym. Na wstępie podnieść trzeba, iż zdaniem Sądu Okręgowego - Sąd Rejonowy orzekający w sprawie prawidłowo przeprowadził całe postępowanie, dowody dopuszczone w sprawie ocenił w sposób zgodny z art. 7 k.p.k., i taka ocena prowadziła Sąd Rejonowy do pewnego stwierdzenia, iż oskarżona jest winna popełnienia zarzucanego jej czynu. Sąd Rejonowy dokonał też prawidłowej subsumcji prawnej. Sąd Okręgowy nie dostrzegł nadto w procedowaniu Sądu Rejonowego uchybień, które statuowane są w treści przepisów art. 439 k.p.k. i art. 440 k.p.k. Zdaniem Sądu Okręgowego także kara wymierzona oskarżonej jest karą sprawiedliwą; karą - która w żadnym razie nie może być uznana za rażąco surową w rozumieniu art. 438 pkt. 4 k.p.k. Zarzuty podnoszone przez skarżącego nie znalazły akceptacji Sądu Okręgowego. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika w sposób jednoznaczny, czego jednak skarżący zdaje się nie dostrzegać, iż Sąd Rejonowy orzekając względem oskarżonej J. B. karę pozbawienia wolności w wymiarze 8 (ośmiu) miesięcy miał na względzie wszystkie okoliczności o których mowa w art. 53 k.k. Odmienne twierdzenia skarżącego nie mogą być ocenione inaczej jak tylko jako nieuprawniona polemika. Sąd Rejonowy w uzasadnieniu swojego orzeczenia, mając na względzie normę art. 58 § 1 k.k. dał przy tym wyraz i temu, iż w jego ocenie jedynie kara bezwzględnego pozbawienia wolności (a nie żadna inna kara przewidziana w sankcji art. 178a § 1 k.k.) jest karą, która spełni względem oskarżonej zarówno cele prewencji indywidualnej, jak i generalnej. Sąd Rejonowy miał przy tym na względzie zarówno to, iż oskarżona to osoba już dwukrotnie wcześniej karana, w tym za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji kwalifikowane z art. 177 § 2 k.k., jak też to, że czyn objęty niniejszym postępowaniem popełniła ona w okresie próby, a więc w czasie probacji udzielonej jej przez Sądy wcześniejszymi wyrokami skazującymi, a także to, że oskarżona jest zawodowym kierowcą, zaś jej zachowanie na drogach w czasie prowadzenia pojazdów budzi poważne zastrzeżenia. W świetle powyższego Sąd Okręgowy nie znajduje podstaw do zakwestionowania słuszności poglądu Sądu Rejonowego, iż kara orzeczona względem oskarżonej nie może być karą inną jak tylko karą bezwzględnego pozbawienia wolności. Zachowanie oskarżonej - osoby dwukrotnie wcześniej karanej, która ponownie popełniła przestępstwo o znacznej przecież społecznej szkodliwości, jako że zawartość alkoholu w organizmie oskarżonej podczas popełnienia zarzucanego jej czynu była bardzo wysoka -świadczy bowiem o tym, że oskarżona ma poczucie bezkarności i lekceważy obowiązujące przepisy prawa. Przy czym zauważyć też trzeba, iż czyn z art. 178a § 1 k.k. zagrożony jest karą do 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, a więc także przy uwzględnieniu samego ustawowego zagrożenia co do występku z art. 178 a § 1 k.k. orzeczona względem oskarżonej kara 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, za

nadmiernie surową na pewno uznana być nie może. Odrębnie zaś odnieść należy się do argumentacji skarżącego tyczącej się faktycznych konsekwencji orzeczenia kary pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonej, którą to argumentację - przy uwzględnieniu treści zarówno zarzutu, jak i uzasadnienia apelacji uznać należy za dominującą na tle innych argumentów skarżącego. W tym zakresie stwierdzić trzeba, iż fakt posiadania przez oskarżoną dwójki małoletnich dzieci oraz to, że mąż oskarżonej pracuje „całymi dniami" i nie ma możliwości zajmowania się dziećmi i domem, a tym samym, iż tylko oskarżona może sprawować faktyczną pieczę nad swoimi dziećmi - nie są okolicznościami, jakie Sąd zobligowany jest uwzględniać przy wymiarze kary. Nie są to też okoliczności, które same w sobie - tak jak tego oczekuje skarżący - miałyby skłonić Sąd do orzeczenia względem oskarżonej kary ograniczenia wolności. Są to zaś na pewno okoliczności, które można podnosić ubiegając się o odroczenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności, jako że mogą one być uznane za pociągające ciężkie skutki na rodziny skazanego w sytuacji natychmiastowego wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności (art. 151 § 1 k.k.w.).

Sąd Okręgowy uznał także, iż środek karny w postaci 2 (dwóch) lat zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczony względem oskarżonej przez Sąd Rejonowy nie może być uznany za rażąco surowy. I w tym zakresie Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Rejonowego, iż zakaz tego rodzaju w wymiarze 2 (dwóch) lat uwzględnia wszystkie okoliczności zarówno obciążające, jak i łagodzące istniejące względem oskarżonej, a które legły u podstaw wymiaru względem niej kary pozbawienia wolności.

Konkludując stwierdzić należy raz jeszcze, iż apelacja wywiedziona przez obrońcę oskarżonej nie zasługiwała na uwzględnienie. Zarzuty w niej podniesione nie były słuszne. Kara i środek karny orzeczone względem oskarżonej nie mają bowiem cech rażącej surowości w rozumieniu art. 438 pkt. 4 k.p.k. Kara i środek karny orzeczone względem oskarżonej są adekwatne do stopnia winy oskarżonej, uwzględniają stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez nią czynu i uwzględniają cele zapobiegawcze i wychowawcze, które to cele kara i środek karny mają osiągnąć względem oskarżonej.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono w oparciu o art. 634 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. i w związku z art. 8 i art. 2 ust. 1 pkt. 3 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973 r. (Dz.U. z 30 czerwca 1973 r. Nr 27, poz. 152, z późn. zm.) - nie znajdując podstaw do zwolnienia oskarżonej od ponoszenia tegoż obowiązku zapłaty, podzielając i w tym zakresie pogląd Sądu Rejonowego co do możliwości majątkowych i zarobkowych oskarżonej.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.