Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II Ca 101/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 28 kwietnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:

SSO Janusz Roszewski (spr.)

Sędziowie:

SSO Henryk Haak

SSR del. Mariusz Drygas

Protokolant:

st. sekr. sąd. Elżbieta Wajgielt

po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2016 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa H. D.

przeciwko (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrowie Wielkopolskim

z dnia 5 listopada 2015r. sygn. akt I C 645/14

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 600 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

SSR del. Mariusz Drygas SSO Janusz Roszewski SSO Henryk Haak

Dnia 23 maja 2016 roku

Sygnatura akt II Ca 101/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 5 listopada 2015 r. w sprawie I C 645/14 Sąd Rejonowy w Ostrowie Wielkopolskim zasądził od pozwanego (...) (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda kwotę 10.000 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 2.04.2014r. do dnia zapłaty; oddalił powództwo w pozostałym zakresie oraz rozstrzygnął o kosztach postepowania, w tym o nieuiszczonych kosztach sądowych obciążając nimi obie strony.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego wniósł pozwany (...) z siedzibą w W. zaskarżając wyrok w części a mianowicie zasądzającej od pozwanego na rzecz powoda kwotę 10.000 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 2.04.2014r. do dnia zapłaty oraz rozstrzygającego o kosztach postepowania tj pkt I, III, IV i V wyroku.

Skarżący zarzucił wyrokowi Sądu I instancji naruszenie przepisów prawa procesowego art. 233§1 k.p.c. przez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego w odniesieniu do świadka J. S. i M. D. oraz naruszenie prawa materialnego art. 448 w zw. z art. 23 i 24 k.c. przez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie że zachodzą przesłanki do zasądzenia zadośćuczynienia na rzecz powoda oraz przez rażące zawyżenie kwoty zadośćuczynienia; naruszenie art. 481 k.c. przez jego niewłaściwe zastosowanie i zasądzenie odsetek ustawowych od dnia 2.04.2014r. zamiast od dnia wyrokowania.

Podnosząc powyższe zarzuty pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez oddalenie powództwa w zaskarżonym zakresie i zasadzenie od powoda kosztów postępowania odwoławczego.

W odpowiedzi na apelację pozwanego powód wniósł o jej oddalenie i zasadzenie kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja jest nieuzasadniona. Nie zachodzi zatem podstawa do zmiany wyroku
w zaskarżonej części.

Sąd Okręgowy w całości aprobuje ustalenia faktyczne dokonane w sprawie przez Sąd Rejonowy, bowiem ich treść jest niesprzeczna z wynikami postępowania dowodowego opartego na wszechstronnej ocenie zgromadzonych dowodów nie mającej cech dowolności. W konsekwencji przyjmuje ich wynik do dalszych rozważań nad podstawą materialną rozstrzygnięcia.

W takiej sytuacji gdy sąd odwoławczy orzeka na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w pierwszej instancji i aprobuje dotychczasowe ustalenia, nie musi ich powtarzać (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2007 r., II CSK 18/07, Lex nr 966804; orzeczenie Sadu Najwyższego z dnia 13 grudnia 1935 r., C III 680/34. Zb. Urz. 1936, poz. 379, z dnia 14 lutego 1938 r.., C II 21172/37, Przegląd Sądowy 1938, poz. 380 i z dnia 19 listopada 1998 r., III CKN 792/98, OSNC 1999, nr 4, poz. 83; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2006 r., I CSK 147/05).

W myśl art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału. Sąd Rejonowy dokonując tej oceny nie naruszył reguł oznaczonych w powołanym tu unormowaniu, dającym wyraz obowiązywaniu zasady swobodnej oceny dowodów.

W żadnym razie nie jest uzasadnione dopatrywanie się przez pozwanego naruszenia przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów w odniesieniu do zeznań świadka J. S. i M. D.. Dodać należy, ze Sąd I instancji w pełni uwzględnił treść tych dowodów, czemu dał wyraz w dokonanych ustaleniach szczegółowo opisane w uzasadnieniu skarżonego wyroku.

Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, to taka ocena dowodów nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 k.p.c., choćby dowiedzione zostało, że z tego samego materiału dałoby się wysnuć równie logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego wnioski odmienne. Tylko w przypadku wykazania, że brak jest powiązania, w świetle kryteriów wyżej wzmiankowanych, przyjętych wniosków z zebranym materiałem dowodowym, możliwe jest skuteczne podważenie oceny dowodów dokonanej przez sąd; nie jest tu wystarczająca sama polemika naprowadzająca wnioski odmienne, lecz wymagane jest wskazanie, w czym wyraża się brak logiki lub uchybienie regułom doświadczenia życiowego w przyjęciu wniosków kwestionowanych. (wyrok SN 2005-09-29 II PK 34/05, LEX nr 829115)

Analiza orzecznictwa pod względem przyznawania sum zadośćuczynienia przy określonym rozmiarze krzywd także w związku z naruszeniem dóbr osobistych związanych z zerwaniem więzi rodzinnej, wskazuje, że roszczenie powoda jest uzasadnione a zadana przez niego suma nie jest wygórowana.

W realiach rozpoznawanej sprawy nie ma podstaw do kwestionowania czy bagatelizowania cierpień powodów związanych ze śmiercią brata (doświadczenia bólu, poczucia straty i osamotnienia, okresowego zaburzenia równowagi psychicznej, utraty źródła wsparcia duchowego i ekonomicznego, zwiększenia obowiązków). Zauważyć również wymaga, że utrata brata wprawdzie nie spowodowała u niego uszczerbku na zdrowiu psychicznym, ani tez nie wstrząsnęła podstawami bytu czy egzystencji, lecz nawet dla osoby dorosłej i samodzielnej, możliwość odwoływania się do wsparcia emocjonalnego rodzeństwa stanowi źródło komfortu i bezpieczeństwa - zatem jego utrata może być dolegliwa. Wskazane przez apelującego kryteria prowadzące do odmowy udzielenia powodowi ochrony prawnej, stanowią jedynie polemikę z wnioskami które SR prawidłowy wyprowadził na podstawie dokonanych ustaleń nie naruszając dyspozycji art. 448 w zw z art. 24 k.c.

W konsekwencji w okolicznościach sprawy czyn sprawcy wypadku doprowadził do naruszenia dóbr osobistych powoda, uprawniając do otrzymania stosownego zadośćuczynienia.

Nieuzasadnione pozostają także zarzuty dotyczące ustalonej wymagalności dochodzonego roszczenia skutkujące przyjęciem daty zasadzonych odsetek ustawowych.
W orzecznictwie aktualny jest pogląd, że orzeczenie zasadzającego zadośćuczynienie ma charakter konstytutywny. W razie wyrządzenia szkody czynem niedozwolonym odsetki należą się poszkodowanemu nie od daty wyrokowania, lecz od chwili zgłoszenia przezeń roszczenia o zapłatę odszkodowania. ( tak SN w wyroku z 22 lutego 2007 r., I CSK 433/06, LEX nr 274209; w wyroku z dnia z dnia 18 tego 2010 r., sygn.. II CSK 434/09, LEX nr 302683, wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 18 października 2013 r, sygn.
I ACa 422/13, Lex nr 1383435; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 16 października 2013 r., sygn.. I ACa 503/13, Lex nr 383503; wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 27 r czerwca 2013 r sygn. I ACa 74/14/13, Lex nr 1331081). W taki właśnie sposób orzekał
w zaskarżonym wyroku Sąd I instancji.

Z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutów i wniosków apelacji i na mocy art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

O kosztach procesu za II instancję Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 art. 108 §1 k.p.c. w zw. z § 2 ppkt 4 i § 10 ust. 1 ppkt 1 i w zw. z § 21 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804) obciążając nimi pozwanego jako przegrywającego sprawę.

SSO Henryk Haak SSO Janusz Roszewski SSR del. Mariusz Drygas

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13