Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 czerwca 2013 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodniczący: SSO Bogdan Gierzyński

Protokolant: sekretarz sądowy Ewa Naróg

po rozpoznaniu w dniu 17 czerwca 2013 r. w Warszawie na rozprawie

sprawy z odwołania (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w O.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o cofnięcie koncesji na obrót paliwami ciekłymi

na skutek odwołania (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w O. od Decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 12 października 2011 r. (...)

1.  uchyla zaskarżoną decyzję;

2.  zasądza od Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki na rzecz (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w O. kwotę 460 zł (czterysta sześćdziesiąt złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Bogdan Gierzyński

XVII AmE 194/11

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12 października 2011 roku znak (...) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki postanowił cofnąć z urzędu koncesję na obrót paliwami ciekłymi udzieloną decyzją z dnia 7 sierpnia 2003 r. nr (...), przedsiębiorcy – (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O., posiadającemu numer identyfikacji podatkowej NIP: (...).

Od powyższej Decyzji powód – (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w O. złożyła odwołanie, zaskarżając ją w całości.

Zaskarżonej Decyzji powód zarzucił:

1.  błędne ustalenie przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki, że stacja paliw użytkowana przez (...) sp. z o.o. w O. jest stacją kontenerową w rozumieniu § 1 ust. 4 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi przesyłowe dalekosiężne służące do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie, co doprowadziło do naruszenia art. 41 ust. 3 Prawa Energetycznego w zw. z art. 58 ust. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej;

2.  nieadekwatne zastosowanie w sprawie przepisów rozporządzeń wykonawczych do ustawy Prawo budowlane przy ocenie, czy (...) sp. z o.o. w O. naruszyła warunek koncesji, określony w jej pkt. 2.1.1.,

3.  naruszenie przepisów postępowania administracyjnego, art. 75, 77 § 1, 78 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego, polegające na bezzasadnej odmowie przeprowadzenia zawnioskowanego przez stronę dowodu z oględzin stacji paliw użytkowanej przez (...) sp. z o.o. w O.;

4.  naruszenie przepisów postępowania administracyjnego, art. 84 § 1 w zw. z art. 78 § 1 i 2, Kodeksu postępowania administracyjnego, polegające bezzasadnej odmowie przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego z zakresu budownictwa przemysłowego na okoliczność ustalenia, czy stacja paliw użytkowana przez (...) sp. z o.o. w O. jest stacją kontenerową;

5.  niezgodne z prawem zażądanie przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki od (...) sp. z o.o. w O. usunięcia stanu faktycznego niezgodnego z warunkami określonymi w udzielonej koncesji poprzez całkowite zaprzestanie użytkowania stacji paliw.

Powołując się na powyższe zarzuty powód wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości ewentualnie zaś o zmianę tej decyzji w całości i orzeczenie o umorzeniu postępowania w sprawie. Ponadto powód wniósł o zasądzenie od Prezesa urzędu Regulacji Energetyki na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg spisu kosztów, a jeżeli spis nie zostanie przedłożony – wg norm przepisanych.

W dopowiedzi na odwołanie Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z dnia 7 sierpnia 2003 roku Prezes Urzędu Regulacji Energetyki, nr (...) udzielił (...) sp. z o.o. w O. koncesji na obrót paliwami ciekłymi w kontenerowej stacji paliw na okres od 15 sierpnia 2003 r. do 15 sierpnia 2013 r. (k. 56 akt adm.). (...) sp. z o.o. w O. prowadzi koncesjonowaną działalność w miejscowości O. (...), gdzie znajduje się stacja paliw wzniesiona na podstawie ważnego pozwolenia na budowę (pozwolenie na budowę z dnia 16 sierpnia 1995 r., k. 67 akt adm.). Przedsiębiorca ten posiada prawo użytkowania ww. obiektu bez określenia terminu istnienia obiektu (informacja Starostwa Powiatowego w G., k. 100 akt adm.).

Pismem z dnia 28 września 2010 roku Burmistrz Miasta C. skierował do Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki wniosek o wszczęcie postępowania wyjaśniającego i cofnięcie koncesji udzielonej (...) sp. z o.o. w O., wskazując na naruszenie przez ww. przedsiębiorcę prawa i warunków koncesji w związku z eksploatacją stacji paliw w O. nr (...)(wniosek Burmistrza Miasta C. z dnia 28 września 2010 r., k. 1 – 5 akt adm.).

W związku ze zgłoszeniem Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wystąpił m.in. do Komendy Powiatowej Państwowej Straży Pożarnej w G., jak również do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w G. z wnioskiem o dokonanie kontroli stanu faktycznego na ww. stacji paliw.

W dniu 5 stycznia 2011 roku Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wezwał (...) sp. z o.o. w O. usunięcia w terminie 30 dniu stanu faktycznego niezgodnego z warunkami określonymi w udzielonej koncesji na obrót paliwami ciekłymi oraz z przepisami regulującymi działalność gospodarczą objętą koncesją poprzez zaprzestanie użytkowania stacji paliw znajdującej się w O. (...) (k. 141 – 145 akt adm.). Wezwanie to zostało następnie powtórzone przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki pismem z dnia 15 lutego 2011 r.

W tym stanie faktycznym Sąd Ochrony konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Bezspornym jest, że powód prowadził działalność gospodarczą w zakresie obrotu paliwami ciekłymi na podstawie Koncesji z dnia 7 sierpnia 2003 r. Nr (...), która zawierała warunek 2.1.1. który zobowiązywał koncesjonariusza do spełnienia określonych przepisami prawa warunków wykonywania działalności gospodarczej , a w szczególności warunków określonych w ustawie – Prawo energetyczne i wydanych na jej podstawie przepisach wykonawczych. Wbrew zarzutom, powoda, warunek ten nie był nieostry ani niejasny. Przeciwnie, wynikał z niego obowiązek spełniania warunków wykonywania dzielności wynikających z obowiązujących przepisów prawa. Twierdzenie, że przepisy te powinny być szczegółowo wymienione w koncesji nie znajduje uzasadnienia w żadnym przepisie prawa.

W pierwszym rzędzie ustalenia wymaga zatem określenie warunków obowiązujących powoda w zakresie warunków technicznych.

Z decyzji w przedmiocie udzielenia pozwolenia na budowę wynika jednoznacznie, że stacja powoda jest „tymczasową kontenerową stacja paliw składająca się ze zbiorników kontenerowych produkcji czeskiej (...)” (k-67 akt admin.). Taki też obiekt był objęty Decyzją z dnia 30.07.1996 r. w przedmiocie pozwolenia na użytkowanie.

Przepisy przejściowe powyższego rozporządzenia stanowiły jako zasadę, że oznaczone w § 1 warunki techniczne nie mają zastosowania do obiektów, dla których do dnia wejścia w życie rozporządzenia zostało wydane pozwolenie na budowę, a decyzja w tym zakresie była ostateczna, i które nie zagrażają życiu ludzi lub środowisku (§ 233 pkt 1), zastrzeżeniem § 237 stanowiącym, że kontenerowe stacje paliw płynnych oraz stacje gazu płynnego powinny być dostosowane do warunków technicznych dla stałych stacji paliw płynnych w terminie sześciu lat od dnia wejścia w życie rozporządzenia.

W ocenie Sądu brak jest podstaw do uznania, że § 237 rozporządzenia z 1997 r. nakładał obowiązek faktycznej przebudowy stacji kontenerowych w stacje stałe, gdyż zarówno to rozporządzenie jak i następne nie przewidywały likwidacji stacji kontenerowych, a przeciwnie określały specyficzne warunki techniczne dla ich budowania (vide § 100 pkt 3 w zw. a § 4 rozporządzenia z 1996 r.). Oznacza to, że obowiązek wynikający z § 237 rozporządzenia z 1996 r. odnosił się do wszystkich warunków technicznych, wspólnych dla obu rodzajów stacji. Przyjęcie innej wykładni prowadziłoby do nielogicznego wniosku, że istniejące stacje kontenerowe muszą się stać stacjami stałymi pomimo, że tworzenie obu stacji w oparciu o przepisy tego rozporządzenia jest możliwe.

Naczelna zasada administracyjnego prawa intertemporalnego i związane z nią domniemanie dalszego (przedłużonego) działania dawnego prawa mogą zostać wyłączone w sytuacjach, gdy normy lub wartości konstytucyjne nakazują wyjątkowe zastosowanie bezpośredniego lub wstecznego oddziaływania nowego prawa, a także wtedy, gdy nowe prawo jest korzystniejsze dla jego dotychczasowych adresatów (por. M Kamiński: Metody regulacji intertemporalnej oraz zasady intertemporalne w prawie administracyjnym, [w:] Prawo administracyjne intertemporalne opub. Lex). W każdym takim przypadku, jako wyjątku od powyższej zasady, zastosowanie nowego prawa do stanu już istniejącego, zasady jego stosowania oraz zakres musza być wyraźnie oznaczone i stosowane ściśle.

Zwrócić także należy uwagę, że skoro pozwany udzielił powodowi koncesji w czasie gdy rozporządzenie z 1996 r. już nie obowiązywało, to ewentualne naruszenie jego przepisów nie mogło stanowić podstawy do cofnięcia koncesji z powodu nieprzestrzegania jej warunków.

Przepisy rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 20 września 2000 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi dalekosiężne do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 98, poz. 1067 oraz z 2003 r. Nr 1, poz. 8) utrzymały wcześniejszą zasadę nie działania prawa wstecz w § 232 pk 2, z zastrzeżeniem wyjątków określonych w § 233-235.

Także zatem w czasie obowiązywania rozporządzenia z 2000 r. dopuszczalne było użytkowanie kontenerowych stacji paliw.

Utrata mocy obowiązujące rozporządzenia z 2000 r. i wejście w życie z rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi przesyłowe dalekosiężne służące do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie (Dz. U. nr 243, poz.2063) z dniem 1.01.2006 r. nie zmieniały sytuacji prawnej powoda, gdyż przepisy rozporządzenia stosuje się przy budowie obiektów budowlanych przeznaczonych do magazynowania, przeładunku i dystrybucji ropy naftowej oraz produktów naftowych, a także przy przebudowie tych obiektów (§ 3 pkt 1), z zastrzeżeniem wyjątku określonego w § 177. Stacja paliw płynnych powoda, jako użytkowana i wybudowana przed dniem wejścia w życie rozporządzenia powinny być wyposażone do dnia 31 grudnia 2013 r. w urządzenia, o których mowa w § 97 ust. 1 pkt 2 i 3). Natomiast w pozostałym zakresie przepisy rozporządzenia z 2005 nie miały zastosowania. Dotyczy to w szczególności ograniczenia wynikającego z § 99 i § 96 pkt 3.

W świetle powyższego zważyć należało, że skoro pozwany nie ustalił, że użytkowana przez powoda kontenerowa stacja paliw nie spełnia wymogów wynikających przepisów przejściowych rozporządzeń z 1996 i 2000 (wymagania z rozporządzenia z 2006 r. muszą być spełnione do dnia 31 grudnia 2013 r.), to brak było podstaw do twierdzenia, że powód naruszył pkt 2.1.1. udzielonej Koncesji.

W związku z powyższym, brak było podstaw do wydania zaskarżonej Decyzji, co uzasadniało jej uchylenie na podstawie art.479 ⁵³ § 2 k.p.c.

O kosztach postępowania orzeczono stosownie do wyniku sporu, zasądzając na rzecz pozwanego koszty zastępstwa procesowego według norm przepisanych (art.98 k.p.c.)

SSO Bogdan Gierzyński