Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 czerwca 2013 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 czerwca 2013 r. w Warszawie

sprawy (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa w likwidacji z siedzibą w W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o ustalenie podlegania ubezpieczeniom społecznym

z udziałem zainteresowanego M. B.

na skutek odwołania (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa w likwidacji z siedzibą w W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 10 sierpnia 2011 r. nr (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VII U 1266/11

UZASADNIENIE

W dniu 23 września 2011 r. (...) Spółka z ograniczoną Odpowiedzialnością Sp. k. w likwidacji w W. wniosła za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 10 sierpnia 2011 r. znak: (...) zarzucając:

1.  naruszenie przepisów postępowania administracyjnego, tj. art. 7, 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a., poprzez naruszenie przez organ rentowy obowiązku dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy oraz wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy, w szczególności poprzez pominięcie okoliczności związanych z miejscem prowadzenia działalności oraz poprzez pominięcie części ustaleń dokonanych przez ZUS w toku kontroli u odwołującego w lutym 2007 r.;

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 29 § 2 k.p. i art. 65 § 2 k.c. poprzez przyjęcie, że postanowienia umowy o pracę mogą mieć wyłącznie formę pisemną, a treść stosunku pracy jest równoznaczna z dokumentem umowy o pracę;

3.  naruszenie przepisów materialnego prawa wspólnotowego, tj. art. 13 ust. 2 lit. a) oraz art. 14 ust. 1 lit. a) Rozporządzenia Rady nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność gospodarczą na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie oraz Decyzji nr 181 Komisji Administracyjnej WE z dnia 13 grudnia 2000 r., dotyczącej interpretacji art. 14 ust. 1, art. 14a ust. 1 i art. 14b ust. 1 i 2, poprzez przyjęcie, że pracownik nie może podlegać ubezpieczeniu społecznemu w państwie wysyłającym pomimo spełnienia przesłanek zawartych w w/w przepisach, a mianowicie okres zatrudnienia tego pracownika nie przekracza roku, pracownik wykonuje pracę naprzemiennie w państwie oddelegowania i w państwie wysyłającym, a miejscem wykonywania działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę będącego pracodawcą jest w znacznej mierze państwo wysyłające;

4.  naruszenie przepisów materialnego prawa wspólnotowego, tj. art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Rady nr 574/72 z dnia 21 marca 1972 r. w sprawie wykonywania rozporządzenia EWG nr 1408/71 w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność gospodarczą na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie oraz Decyzji nr 181 Komisji Administracyjnej WE z dnia 13 grudnia 2000 r., poprzez przyjęcie, że brak wystąpienia przez pracodawcę z wnioskiem o wydanie dokumentu E101 oznacza, że ubezpieczony pracownik podlega ubezpieczeniu w państwie oddelegowania (państwie wykonywania pracy).

Wobec powyższego odwołująca się wniosła o:

- ustalenie, że w okresie od 5 września 2007 r. do 31 maja 2008 r. M.
B. podlegał ubezpieczeniom społecznym w Polsce z tytułu zatrudnienia na
podstawie umowy o pracę w (...) Sp. z o.o. Sp. k. z
siedzibą w W.,

- zasądzenie na rzecz odwołującej od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych kosztów
postępowania sądowego, według norm przepisanych (k. 1-13).

W odpowiedzi na odwołanie złożonej w dniu 18 października 2011 r. organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania wskazując, iż brak jest jakichkolwiek dowodów świadczących o wykonywaniu pracy przez M. B. na terytorium Polski, zaś miejsce świadczenia pracy wskazane w umowie miało pozorny charakter bowiem w okresie zatrudnienia na stanowisku opiekuna osób starszych ubezpieczony w ogóle nie świadczył pracy na terytorium Polski, co sam potwierdził. Nadto organ rentowy podkreślił, że spółka nie zatrudniała pracowników na terenie województwa (...) świadczących pracę na stanowisku opiekunów osób starszych (k. 67-70).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

(...) Spółka z ograniczoną Odpowiedzialnością Sp. k. w likwidacji w W. (dawniej: (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa w W.) prowadzi działalność od czerwca 2006 r. świadcząc usługi m.in. w zakresie opieki nad osobami starszymi.

W okresie od sierpnia 2008 r. do 2011 r. spółka zawierała umowy o prace z osobami zatrudnianymi na stanowisku opiekuna osób starszych w Niemczech i jednocześnie konsultanta ds. rekrutacji w Polsce. Zakres obowiązków opiekuna osób starszych był uzależniony od jego miejsca pracy. Do jego obowiązków należała pomoc w prowadzeniu gospodarstwa domowego osoby starszej i wspieranie jej w czynnościach życia codziennego. Z kolei wykonując obowiązki na stanowisku konsultanta ds. rekrutacji pracownik miał za zadanie promować oferty pracy w lokalnym środowisku i polecać osoby zainteresowane pracą, ale obowiązku tego nie wpisywano do zawieranych umów o pracę. Czynności rekrutacyjne miały być wykonywane w gronie osób znajomych. Osoby zatrudnione na w/w stanowiskach nie miały określonych godzin pracy ani żadnych limitów osób, które miały pozyskać. Za pozyskanie osoby, która podpisze umowę i wyjedzie do pracy wypłacano premię w wysokości 100 € netto. Prowadzony był rejestr pracowników, którzy pozyskiwali nowe osoby do pracy. O obowiązku rekrutacji pracownicy dowiadywali się w czasie rozmowy kwalifikacyjnej (zeznania A. C. k. 156-158 a.s.). W trakcie zatrudnienia pracownicy nie otrzymali pisemnego zestawienia swoich obowiązków, a pracodawca nie weryfikował czy pracownicy wykonują obowiązki rekrutacyjne. W okresie przebywania w Polsce zatrudnione osoby nie podpisywały też list obecności (zeznania J. P. k. 179-180 a.s.). Za nie wykonywanie obowiązku rekrutacyjnego w Polsce pracownik nie ponosił żadnych konsekwencji. Pracodawca w Polsce miał dział odpowiedzialny za rekrutację nowych pracowników (zeznania M. G. k. 180-181 a.s., R. R. k. 367-368 a.s.).

Praca wykonywana była w Niemczech przez dwa-trzy miesiące, a potem pracownicy wracali do Polski. W okresie pobytu w Polsce jak i w Niemczech pracownicy otrzymywali minimalne wynagrodzenie, z tym, że wynagrodzenie w okresie przebywania w Niemczech powiększane było o dietę.

W dniu 20 sierpnia 2007 r. umowę o pracę z (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa na stanowisku „opiekuna osób starszych” zawarł M. B.. Umowa została zawarta na okres od 5 września 2007 r. do 4 września 2008 r., a jako miejsce wykonywania pracy wskazano „woj. (...)” (k. 22-24). W załączniku nr 1 o umowy ustalono wysokość wynagrodzenia na kwotę 936,00 zł, zaś w załączniku nr 2 do umowy określono wysokość diety dziennej z tytułu wykonywania zadań służbowych zagranicą w wysokości 68,14 zł (k. 24-25). W dniu 12 maja 2008 r. strony zawarły porozumienie zmieniające umowę o pracę z dnia 20 sierpnia 2007 r. poprzez ograniczenie czasu pracy z pełnego wymiaru do 1/8. Ustalono także nową wysokość wynagrodzenia w wysokości 140,75 zł brutto z zastrzeżeniem, że w trakcie wykonywania zadań służbowych poza granicami kraju wynosi ono 1126,00 zł. Nadto przyjęto wysokość ryczałtu za nadgodziny poza granicami kraju w wymiarze 10 % podstawy wynagrodzenia to jest 112,60 zł, zaś wysokość diety dziennej za pracę poza granicami kraju ustalono na 18,87 €. Jednocześnie strony przedłużyły umowę do dnia 31 grudnia 2009 r. (k. 26-27 a.s.).

M. B. wykonywał pracę na terenie Niemiec w okresie od 5 września 2007 r. do 16 października 2007 r. W trakcie rekrutacji nie otrzymał żadnych materiałów promocyjnych spółki. Na zlecenie (...) ubezpieczony wykonał dwa zlecenia na terenie Niemiec. Do obowiązków M. B. należało opiekowanie się starszym mężczyzną jednostronnie sparaliżowanym. Po raz pierwszy ubezpieczony rozpoczął pracę w Niemczech z dniem 15 września 2007 r. Drugie zlecenie wyjazdu ubezpieczony otrzymał 8 kwietnia 2008 r., ale po miesiącu pracy złamał nogę i musiał wrócić do Polski. Ubezpieczony przebywał na zwolnieniach lekarskich od 19 października 2007 r. do 17 listopada 2007 r., od 18 listopada 2007 r. do 17 grudnia 2007 r., od 18 grudnia 2007 r. do 4 stycznia 2008 r., od 5 stycznia 2008 r. do 17 stycznia 2008 r. (k. 77-80 a.s., zeznania M. B. k. 237-241 a.s.). M. B. otrzymał wynagrodzenie za prace za okres od września 2007 r. do maja 2008 r. (k. 310-320 a.s.).

Przebywając w (...) w ogóle nie pracował, ale utrzymywał kontakt z pracodawcą czekając na polecenie wyjazdu służbowego (zeznania M. B. k. 237-241 a.s.).

Opisany powyżej stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy i aktach rentowych oraz w oparciu o zeznania świadków i zainteresowanego M. B. w zakresie w jakim Sąd Okręgowy dał im wiarę. Zdaniem Sądu dowody, na jakich Sąd oparł swoje ustalenia są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i dają spójny obraz stanu faktycznego. Dokumenty nie były przez strony sporu kwestionowane, toteż okoliczności w nich opisane należało uznać za bezsporne i o wysokiej wartości dowodowej. W związku z powyższym Sąd Okręgowy nie ma wątpliwości, że faktycznie umowa o pracę pomiędzy ubezpieczonym, a spółką-płatnikiem została zawarta. Zauważyć jednak należy, że potwierdzenia wypłat wynagrodzenia za poszczególne miesiące nie stanowią potwierdzenia, że wynagrodzenie było wypłacane za pracę w Polsce. Nadto z dokumentów potwierdzających wypłaty wynagrodzeń nie wynika, czy obejmują one diety za prace zagranicą.

W ocenie Sądu Okręgowego zeznania świadków są wiarygodne, ale niewiele wnoszą do sprawy. Świadkowie przede wszystkim opisali system wewnętrznej organizacji firmy i w tym zakresie ich zeznania należy uznać za wiarygodne. Brak jest bowiem jakichkolwiek podstaw by podważać wiarygodność ich zeznań w tym zakresie. Świadkowie nie znali jednak bezpośrednio realiów pracy samego ubezpieczonego. Ich zeznania nie potwierdzają przy tym by ubezpieczony faktycznie wykonywał pracę na terytorium Polski. Żaden ze świadków nie przeprowadzał bowiem rekrutacji zainteresowanego na stanowisko opiekuna osób starszych, ani nie wiedział czy zainteresowany faktycznie wykonywał prace w Polsce.

Zeznania M. B. Sąd Okręgowy uznał za wiarygodne w zakresie w jakim znajdują one potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Wskazywane przez zainteresowanego daty poszczególnych czynności nie zawsze były zbieżne ze wskazanymi w dokumentach. Rozbieżności w tym zakresie nie mają jednak wpływu na ocenę wiarygodności zeznań zainteresowanego. Oczywiste bowiem jest, że zainteresowany świadczył prace na rzecz odwołującej się już kilka lat temu, a tym samym nie musi dokładnie pamiętać wszystkich dat. Wątpliwości Sądu nie wzbudzają zeznania M. B. w zakresie w jakim wskazywał on okoliczności dotyczące stosunku pracy wiążącego go z odwołującą. Niewątpliwie w toku postępowania to właśnie zeznania M. B. jako strony stosunku pracy należy uznać za najbardziej wiarygodne w tym zakresie. Pozostali świadkowie, którzy byli przesłuchiwani znali bowiem ogólną praktykę panującą w firmie. Przy czym żadna z przesłuchanych osób nie uczestniczyła w procesie rekrutacji zainteresowanego ani w zawieraniu z nim umowy o pracę, a także nie sprawowała żadnego nadzoru nad pracą, którą zgodnie z ogólnymi zasadami ubezpieczony miał wykonywać w Polsce.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odwołanie (...) Spółka z ograniczoną Odpowiedzialnością Sp. k. w likwidacji w W. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 10 sierpnia 2011 r. znak: (...) nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 13 pkt. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz.U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585) obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu podlegają osoby fizyczne będące pracownikami od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania tego stosunku. Jednakże w stosunku do osób wykonujących prace poza granicami Polski, w krajach Unii Europejskiej stosuje się wspólnotowe regulacje z zakresu koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego w obszarze emerytur i rent to jest: Rozporządzenie Rady (EWG) NR 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz.U.UE.L.1971.149.2, dalej: „Rozporządzenie Rady (EWG) NR 1408/71”).

W przypadku pracowników najemnych generalną regułą jest podleganie systemowi zabezpieczenia społecznego kraju, w którym jest świadczona praca (lex loci laboris). Przepis art. 13 ust. 2a Rozporządzania Rady (EWG) Nr 1408/71 stanowi bowiem, że z zastrzeżeniem przepisów art. 14-17, pracownik najemny zatrudniony na terytorium jednego Państwa Członkowskiego podlega ustawodawstwu tego państwa, nawet jeżeli zamieszkuje na terytorium innego Państwa Członkowskiego lub jeżeli przedsiębiorstwo lub pracodawca, który go zatrudnia ma swoją zarejestrowaną siedzibę lub miejsce prowadzenia działalności na terytorium innego Państwa Członkowskiego. Inaczej mówiąc osoba wykonująca w jednym państwie członkowskim pracę najemną podlega ustawodawstwu tego państwa członkowskiego.

Od tej ogólnej reguły art. 14 Rozporządzania Rady (EWG) Nr 1408/71 przewiduje wyjątki. Dla sprawy znaczenie ma art. 14 ust. 1 lit. a Rozporządzania Rady (EWG) Nr 1408/71, z którego wynika, że podleganie zainteresowanego ustawodawstwu polskiemu uzależnione jest od tego, aby był on "zwykle zatrudniony" przez przedsiębiorstwo i został przez pracodawcę skierowany do wykonywania pracy na terytorium innego Państwa Członkowskiego przez okres nieprzekraczający dwunastu miesięcy.

Nie było sporne, że przewidywany okres wykonywania pracy we Niemczech nie przekraczał 12 miesięcy oraz że pracownik nie został skierowany w miejsce innej osoby, której upłynął okres skierowania. Nie przesądza to jednak o rozstrzygnięciu przedmiotowej sprawy. Konieczne jest bowiem, przede wszystkim, rozważenie całej treści przepisu art. 14 ust. 1 lit. a Rozporządzania Rady (EWG) Nr 1408/71 z uwzględnieniem wykładni dokonanej w decyzji nr 181, orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości i Sądu Najwyższego oraz dorobku doktryny. Istotne znaczenie ma w rozstrzyganej sprawie Decyzja Komisji Administracyjnej do spraw Zabezpieczenia Społecznego Nr 181 z dnia 13 grudnia 2000 r. (L 329/73) wydana na podstawie art. 81 Rozporządzania Rady (EWG) Nr 1408/71 w celu wykładni przepisów Rozporządzania Rady (EWG) Nr 1408/71 (dalej Decyzja). Punkt 3 Decyzji dotyczy szczególnej sytuacji, w której pracownik został zatrudniony wyłącznie w celu oddelegowania do innego przedsiębiorstwa w Państwie Członkowskim. Poza istnieniem więzi pracowniczej wymaga się wtedy, by przedsiębiorstwo delegujące "zwykle" prowadziło działalność na terenie państwa, z którego pracownik został oddelegowany. Ponadto stwierdza się, że chodzi o działalność "godną odnotowania" w kraju delegującym.

Warunkiem powołania się przez pracodawcę na art. 14 ust. 1 lit. a Rozporządzania Rady (EWG) Nr 1408/71 jest prowadzenie znacznej części działalności na terenie państwa wysyłającego. Z umowy spółki odwołującej się wynika bardzo szeroki przedmiot działalności. Działalność na terenie Polski związana jednak z opieką nad osobami starszymi była ukierunkowana wyłącznie na rekrutację i udostępnianie pracowników innym podmiotom. Nietrafne jest więc twierdzenie odwołującej się, że prowadzi ona w Polsce działalność "godną odnotowania".

Okoliczności sprawy nie pozwalają przyjąć, że M. B. był zwykle zatrudniony przez spółkę przed jego zatrudnieniem w Niemczech. Ubezpieczony już od 5 września 2007 r., czyli od dnia nawiązania stosunku pracy ze wskazaną Spółką świadczył pracę na terenie Niemiec, mimo że w umowie o pracę wskazano jako miejsce wykonywania pracy województwo (...). Nadto na terenie Polski nie były realizowane żadne umowy o opiekę nad osobami starszymi i z tego tytułu odwołująca się nie osiąga w Polsce żadnych dochodów. Zgodnie z zeznaniami zainteresowanego, nie wykonywał on w ogóle pracy w ramach zawartej ze spółką umowy na terenie Polski. Zatem nie był wcześniej zatrudniony przez odwołującą spółkę, co stosownie do powołanych przepisów oraz do stanowiska Sądu Najwyższego wyrażonego w uzasadnieniu wyroku z dnia 5 listopada 2009 r., sygn. akt II UK 99/09, pozwalałoby dopiero rozważać kwestię skierowania (delegowania) go przez pracodawcę do pracy na terytorium innego Państwa Członkowskiego, w tym przypadku na terytorium Niemiec, z zachowaniem polskiego ubezpieczenia społecznego na podstawie art. 14 ust. 1 lit. a Rozporządzania Rady (EWG) Nr 1408/71. Tymczasem zainteresowany zatrudniony przez odwołującą się wykonywał obowiązki pracownicze wyłącznie w Niemczech. Nie był więc pracownikiem delegowanym w rozumieniu art. 14 ust. 1 lit. a Rozporządzania Rady (EWG) Nr 1408/71.

W kwestii obu powyższych przesłanek wypowiadał się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 9 listopada 2000 r. w sprawie Plum (C-404/98, ECR 2000/11A/I-09379, LEX nr 83030), w którym jednoznacznie stwierdzono, że zastosowanie art. 14 ust. 1 lit. a Rozporządzania Rady (EWG) Nr 1408/71, zmienionego i uaktualnionego przez rozporządzenie nr 2001/83, nie dotyczy pracowników przedsiębiorstwa z siedzibą w jednym Państwie Członkowskim, wysyłanych do pracy na terytorium innego Państwa Członkowskiego, w którym poza czysto wewnętrznymi działaniami zarządzającymi, to przedsiębiorstwo prowadzi całą swoją działalność. Pracownicy takiego przedsiębiorstwa podlegają zatem ustawodawstwu dotyczącemu zabezpieczenia społecznego Państwa Członkowskiego, na którego terytorium rzeczywiście pracują. Stanowisko takie zostało też wyrażone w sprawie M. i jest akceptowane w orzecznictwie Sądu Najwyższego (zob. wyrok z dnia 5 listopada 2009 r., II UK 99/09, czy postanowienie z dnia 8 marca 2010 r., II UK 23/10).

Odnosząc się do zarzutów podniesionych w odwołaniu, że: „w ocenie odwołującej treść umowy winna być odczytana na podstawie treści oświadczeń woli stron, a także czynności konkludentnych, a nie tylko na podstawie sporządzonego dokumentu umowy”, należy zwrócić uwagę, że w kontekście zeznań ubezpieczonego -powołanych już powyżej - takie twierdzenia odwołującej się nie znajdują uzasadnienia, bowiem należy badać ustalenia obu stron dokonane pomiędzy nimi, a nie wyłącznie wolę pracodawcy. Ponadto trudno zgodzić się z argumentacją podważającą zeznania ubezpieczonego, dotyczące tego, że pracę wykonywał on wyłącznie na terenie Niemiec i że nie wykonywał na terenie Polski w ramach zawartej umowy o pracę żadnych czynności, skoro ubezpieczony - pracownik właśnie tak twierdzi. Trudno dać wiarę także twierdzeniom odwołującej, że „ubezpieczony mógł nie kwalifikować jako czynności pozostawania do dyspozycji pracodawcy w umówionym czasie”, stosunek pracy polega bowiem na świadczeniu pracy umówionej. Nie sposób zatem zgodzić się, że M. B. nie kwalifikował pracy wykonywanej (zgodnie z twierdzeniem odwołującej) na terytorium Polski jako pracy. Jednocześnie skoro strona odwołująca się twierdzi, że zatrudnienie ubezpieczonego w Polsce polegało na pozostawaniu w dyspozycji pracodawcy i oczekiwaniu na polecenia kolejnych wyjazdów, to nie można się zgodzić, że zainteresowany był zatrudniony, aby pracować na terytorium Polski, a jedynie na pewien okres czasu być skierowanym do pracy w innym państwie członkowskim.

Ubezpieczony M. B. od dnia nawiązania stosunku pracy z odwołującą spółką świadczył pracę na terenie Niemiec. Spółka nie przedstawia żadnych dowodów na poparcie twierdzenia, że ubezpieczony spełnia warunki delegowania. Za dowód taki nie można, z oczywistych zresztą powodów, uznać wyroku Sądu wydanego w innej sprawie z innym stanem faktycznym oraz toczącej się pomiędzy innymi stronami z udziałem innej zainteresowanej, zwłaszcza, że sprawy te nie były analogiczne.

Jednocześnie wyjaśnić należy, że podniesione na gruncie niniejszego postępowania przez stronę odwołującą się zarzuty naruszenia (przez organ rentowy) przepisów kodeksu postępowania administracyjnego oraz wykazywanie wad postępowania administracyjnego toczącego się przez organem rentowym, nie stanowią jakichkolwiek przesłanek uzasadniających wzruszenie wydanej decyzji, albowiem przedmiotem rozpoznania w ramach postępowania odwoławczego toczącego się przed sądem powszechnym jest zbadanie zasadności wydanej decyzji, którą to okoliczność Sąd ustala w oparciu o całość zgromadzonego materiału dowodowego z zastosowaniem zasady swobodnej jego oceny. Tym samym ewentualne wady postępowania administracyjnego nie wiążą Sądu na gruncie postępowania sądowego i nie stanowią wyłącznej podstawy do uwzględnienia odwołania.

W ocenie Sądu Okręgowego zebrany w sprawie materiał dowodowy uzasadnia stwierdzenie, że zawierając umowę o pracę strony były w pełni świadome, że na terenie Polski nie będą wykonywane jakiekolwiek czynności związane z jej realizacją. Ani w umowie o pracę ani w trakcie postępowania rekrutacyjnego odwołująca się nie poinformowała zainteresowanego, że do jego obowiązków będzie należało pozyskiwanie nowych pracowników. Nadto spółka w żaden sposób nie weryfikowała, czy rekrutacja przeprowadzana jest przez pracowników w oczekiwany przez nią sposób. Nie mogła przy tym sprawdzać efektów pracy ubezpieczonego w Polsce, albowiem w ogóle nie poinformowała go o obowiązku rekrutacji. Oczywistym zatem jest, że ubezpieczony nie wykonywał żadnej pracy na terytorium Polski, albowiem nie wiedział on nawet, że ma taki obowiązek. Można więc na tej podstawie stwierdzić, że skarżąca zatrudniła M. B. wyłącznie w celu wykonywania pracy na rzecz i pod kierownictwem niemieckiego pracodawcy użytkownika.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

MG