Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lipca 2016 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Anna Walenciak

Protokolant: Paulina Suchenek

po rozpoznaniu w dniu 18.02.2016 r., 31.03.2016 r., 7.04.2016 r., 24.05.2016 r., 19.07.2016 r. na rozprawie

sprawy przeciwko M. K. (1) s. T. i Z. z domu S. ur. (...) w D.,

obwinionego o to, że:

1)  będąc pracodawcą działającym pod nazwą (...) M. K. (1) z siedzibą w W. przy ul. (...), w W., obowiązanym do prawidłowego i terminowego wypłacania pracownikom wynagrodzenia za pracę, nieterminowo wypłacił wynagrodzenie za pracę za kwiecień 2015 r. następującym pracownikom w dniu 11.05.2015 r.:

- M. K. (2),

- M. R.,

- M. S. (1),

- A. S. (1),

- M. S.,

- P. W.,
w dniu 12.05.2015 r.:

- A. S. (2),
w dniu 18.05.2015 r.:

- M. S. (2),

tj. za wykroczenie z art.282 §1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy

(Dz. U. z 2014r. poz. 1502 ze zmianami z Dz. U. z 2014r. poz. 1662) w związku z art. 94 pkt 5, art. 85 § 1, § 2 i § 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014r. poz. 1502 ze zmianami z Dz. U. z 2014r. poz. 1662),

2)  będąc pracodawcą działającym pod nazwą (...) M. K. (1) z siedzibą w W. przy ul. (...), obowiązanym do prowadzenia ewidencji czasu pracy zatrudnionych pracowników, w W. nie prowadził ewidencji czasu pracy dla nw. pracowników firmy:

- A. R., M. K. w okresie od 01.03.2015 r. do 21.03.2015 r.,

- A. S. (2) w okresie od 01.04.2015 r. do 30.04.2015 r.,

tj. za wykroczenie z art.281 pkt 6 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014r. poz. 1502 ze zmianami z Dz. U. z 2014r. poz. 1662) w związku z art. 149 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014r. poz. 1502 ze zmianami z Dz. U. z 2014r. poz. 1662), § 8 pkt 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie zakresu prowadzenia przez pracodawców dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem pracy oraz sposobu prowadzenia akt osobowych pracownika (Dz. U. Nr 62, poz. 286 ze zmianami oraz z 2009 r. Dz.U. Nr 115, poz. 971),

3)  będąc pracodawcą działającym pod nazwą (...) M. K. (1) z siedzibą w W. przy ul. (...), dopuszczał do pracy pracowników nieposiadających orzeczenia lekarskiego z badań profilaktycznych wstępnych wymaganych celem ustalenia zdolności zdrowotnej pracownika do pracy na zajmowanym stanowisku pracy:

- od dnia 01.03.2015 r. do dnia 08.04.2015 r. M. R.

- od dnia 01.03.2015 r. do dnia 13.04.2015 r. M. S. (3)

- od dnia 01.03.2015 r. do dnia 07.04.2015 r. A. S. (1)

- od dnia 01.03.2015 r. do dnia 14.04.2015 r. M. S.

- od dnia 01.03.2015 r. do dnia 09.04.2015 r. P. W.

- od dnia 01.05.2015 r. do dnia 17.05.2015 r. M. Z.,

- od dnia 01.05.2015 r. do dnia 26.05.2015 r. M. S. (4),

tj. za wykroczenie z art. 283 §1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014r. poz. 1502 ze zmianami z Dz. U. z 2014r. poz. 1662) w związku z art. 229 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014r. poz. 1502 ze zmianami z Dz. U. z 2014r. poz. 1662),

4)  będąc pracodawcą działającym pod nazwą (...) M. K. (1) z siedzibą w W. przy ul. (...), w W., nie wypłacił ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w naturze w ilości 2 dni:

- A. R. od dnia 11.04.2015 r. do 25.08.2015 r. tj. do dnia zakończenia kontroli,

- M. K. w okresie od 11.04.2015 r. do 25.08.2015 r. tj. do dnia zakończenia kontroli,

- A. S. (2) w okresie od 11.05.2015 r. do 25.08.2015 r. tj. do dnia zakończenia kontroli,

tj. za wykroczenie z art.282 §1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy

(Dz. U. z 2014r. poz. 1502 ze zmianami z Dz. U. z 2014r. poz. 1662) w związku z art. 171 §1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014r. poz. 1502 ze zmianami z Dz. U. z 2014r. poz. 1662),

5)  będąc pracodawcą działającym pod nazwą (...) M. K. (1) z siedzibą w W. przy ul. (...), w W. powierzył nielegalną pracę cudzoziemcowi, obywatelce Czarnogóry M. S. w okresie od 01.03.2015 r. do

25.08.2015 r. tj. do dnia zakończenia kontroli poprzez dopuszczenie M. S. do

pracy bez wymaganego przepisami zezwolenia na pracę,

tj. za wykroczenie z art. 120 ust.1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2015r. poz. 149 ze zmianami z 2015r. Dz. U. poz. 357) w związku z art. 87 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2015r. poz. 149 ze zmianami z 2015r. Dz. U. poz. 357),

6)  będąc pracodawcą działającym pod nazwą (...) M. K. (1) z siedzibą w W. przy ul. (...), w W. w dniu 12.05.2015 r. dokonał bezpodstawnego potrącenia z wynagrodzenia za pracę za kwiecień 2015 r. A. S. (2) kwotę 79,55 zł tytułem nałożonej kary pieniężnej,

tj. za wykroczenie z art. 282 §1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy

(Dz. U. z 2014r. poz. 1502 ze zmianami z Dz. U. z 2014r. poz. 1662) w związku z art. 108 § 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014r. poz. 1502 ze zmianami z Dz. U. z 2014r. poz. 1662),

orzeka:

I.  obwinionego M. K. (1) uznaje: za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt 1 wniosku o ukaranie wykroczenia z art. 282 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy w związku z art. 94 pkt 5, art. 85 § 1, § 2 i § 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy, za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt 2 wniosku o ukaranie wykroczenia z art. 281 pkt 6 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy w związku z art. 149 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy w zw. z § 8 pkt 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie zakresu prowadzenia przez pracodawców dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem pracy oraz sposobu prowadzenia akt osobowych pracownika, za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt 3 wniosku o ukaranie wykroczenia z art. 283 §1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy w związku z art. 229 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy, za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt 4 wniosku o ukaranie wykroczenia z art. 282 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy w związku z art. 171 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy, za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt 5 wniosku o ukaranie wykroczenia z art. 120 ust.1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku w związku z art. 87 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt 6 wniosku o ukaranie wykroczenia z art. 282 §1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy w związku z art. 108 § 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy i za to na podstawie art. 120 ust. 1 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy w zw. z art. 9 § 2 kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierza obwinionemu M. K. (1) łącznie karę grzywny w wysokości 6 000 (sześć tysięcy) złotych,

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych kosztów postępowania.

Sygn. akt V W 6248/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. K. (1) prowadził działalność gospodarczą na podstawie wpisu do Ewidencji Działalności Gospodarczej pod firmą: (...) z adresem głównego miejsca wykonywania działalności: (...)-(...) W., ul. (...) lok. (...) oraz adresem dodatkowego miejsca wykonywania działalności gospodarczej: Aleja (...) lok. (...), (...)-(...) W.. Przeważającą działalnością gospodarczą prowadzoną przez M. K. (1) było pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania.

M. K. (1) w dniu 1 marca 2015 roku przejął restaurację i tego dnia ze wszystkimi pracownikami restauracji, którzy zostali zatrudnieni przez poprzedniego właściciela restauracji podpisał umowę o pracę. M. K. (1) będąc pracodawcą działającym pod nazwą (...) z siedzibą w W. przy ul. (...) w okresie od dnia 1 marca 2015 roku do dnia 25 sierpnia 2015 r., tj. do dnia zakończenia kontroli Państwowej Inspekcji Pracy, zatrudniał m.in. M. K. (2), M. R., A. S. (1), M. S., P. W., A. S. (2), M. S. (2), A. R., M. K., M. S. (3), M. Z., M. S. (4), S. S.. Z jednym z pracowników, tj. z A. S. (2) na jego prośbę umowa o pracę została podpisana w dniu 1 kwietnia 2015 r. i do ww. dnia pracował on na podstawie umowy zawartej z poprzednim pracodawcą. W dniu 1 marca 2015 roku M. K. (1) rozwiązał umowę o pracę z pracownikami: A. R. i M. K..

Umowy o prace zawarte z pracownikami przewidywały termin wypłaty wynagrodzeń do 10-go dnia następnego miesiąca do rąk własnych lub na konto bankowe wskazane przez pracownika. M. K. (1) będąc pracodawcą działającym pod nazwą (...) M. K. (1) z siedzibą w W. przy ul. (...) i będąc obowiązanym do prawidłowego i terminowego wypłacania pracownikom wynagrodzenia za pracę, wypłacił wynagrodzenie za pracę za kwiecień 2015 r. następującym pracownikom: w dniu 11.05.2015 r. (jeden dzień po upływie ustalonego terminu): M. K. (2), M. R., M. S. (1), A. S. (1), M. S., P. W., w dniu 12.05.2015 r. (dwa dni po upływie ustalonego terminu): A. S. (2) oraz w dniu 18.05.2015 r. (osiem dni po upływie ustalonego terminu): M. S. (2).

M. K. (1) będąc pracodawcą działającym pod nazwą (...) M. K. (1) z siedzibą w W. przy ul. (...) i będąc obowiązanym do prowadzenia ewidencji czasu pracy zatrudnionych pracowników, nie prowadził w formie dokumentu ewidencji czasu pracy dla pracowników firmy, tj.: A. R., M. K. w okresie od 01.03.2015 r. do 21.03.2015 r., oraz A. S. (2) w okresie od 01.04.2015 r. do 30.04.2015 r.. Pracownicy zatrudnieni w firmie (...) w okresie od dnia 01.03.2015 r. do dnia 25.08.2015 r., tj. do dnia zakończenia kontroli Państwowej Inspekcji Pracy, nie potwierdzali swojej obecności w pracy (przybycia i wyjścia) w liście obecności. M. K. (1) w firmie (...) nie ustalił w obwieszczeniu systemu, rozkładu i okresów rozliczeniowych czasu pracy. W ww. firmie stosowany był równoważny system czasu pracy w jednomiesięcznym okresie rozliczeniowym. W zarządzanej przez M. K. (1) restauracji zatrudnieni pracownicy czas przyjścia i wyjścia z pracy wpisywali w programie komputerowym zainstalowanym na komputerze znajdującym się w pobliżu kasy. Czas pracy nie był potwierdzany podpisem pracodawcy ani pracownika. Miejsce, w którym ulokowany był ww. komputer było monitorowane. Na podstawie sporządzonego przez ww. program komputerowy wydruku dokumentu (grafiku) nie jest możliwe ustalenie godzin rozpoczęcia pracy oraz zakończenia pracy (ilości w danym dniu godzin pracy) /k. 40/.

M. K. (1) będąc pracodawcą działającym pod nazwą (...) M. K. (1) z siedzibą w W. przy ul. (...), dopuszczał do pracy pracowników nieposiadających orzeczenia lekarskiego z badań profilaktycznych wstępnych wymaganych celem ustalenia zdolności zdrowotnej pracownika do pracy na zajmowanym stanowisku pracy, tj.: od dnia 01.03.2015 r. do dnia 08.04.2015 r. M. R., od dnia 01.03.2015 r. do dnia 13.04.2015 r. M. S. (3), od dnia 01.03.2015 r. do dnia 07.04.2015 r. A. S. (1), od dnia 01.03.2015 r. do dnia 14.04.2015 r. M. S., od dnia 01.03.2015 r. do dnia 09.04.2015 r. P. W., od dnia 01.05.2015 r. do dnia 17.05.2015 r. M. Z., od dnia 01.05.2015 r. do dnia 26.05.2015 r. M. S. (4).

M. R., która zatrudniona była w firmie (...) od dnia 01 marca 2015 r. posiadała zaświadczenie lekarskie o braku przeciwwskazań do pracy na zajmowanym stanowisku z dnia 09 kwietnia 2015 r. – ważne do dnia 09 kwietnia 2018 r.. M. S. (3), który zatrudniony był w firmie (...) od dnia 01 marca 2015 r. posiadał zaświadczenie lekarskie o braku przeciwwskazań do pracy na zajmowanym stanowisku z dnia 14 kwietnia 2015 r. – ważne do 04.2019 r.. A. S. (1), który zatrudniony był w firmie (...) od dnia 01 marca 2015 r. posiadał zaświadczenie lekarskie o braku przeciwwskazań do pracy na zajmowanym stanowisku z dnia 08 kwietnia 2015 r. – ważne do 08 kwietnia 2019 r.. M. S., która zatrudniona była w firmie (...) od dnia 01 marca 2015 r. posiadała zaświadczenie lekarskie o braku przeciwwskazań do pracy na zajmowanym stanowisku z dnia 15 kwietnia 2015 r. – ważne do 15 kwietnia 2019 r.. P. W., który zatrudniony był w firmie (...) od dnia 01 marca 2015 r. posiadał zaświadczenie lekarskie o braku przeciwwskazań do pracy na zajmowanym stanowisku z dnia 10 kwietnia 2015 r. – ważne do 10 kwietnia 2018 r.. M. Z., który zatrudniony był w firmie (...) od dnia 01 maja 2015 r. posiadał zaświadczenie lekarskie o braku przeciwwskazań do pracy na zajmowanym stanowisku z dnia 18 maja 2015 r. – ważne do 18 maja 2020 r.. M. S. (4), który zatrudniony był w firmie (...) od dnia 01 maja 2015 r. posiadał zaświadczenie lekarskie o braku przeciwwskazań do pracy na zajmowanym stanowisku z dnia 27 maja 2015 r. – ważne do 27 maja 2018 r. /k. 43-50, 117/.

M. K. (1) będąc pracodawcą działającym pod nazwą (...) M. K. (1) z siedzibą w W. przy ul. (...), nie wypłacił ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w naturze w ilości 2 dni: A. R. od dnia 11.04.2015 r. do 25.08.2015 r. tj. do dnia zakończenia kontroli Państwowej Inspekcji Pracy, M. K. w okresie od 11.04.2015 r. do 25.08.2015 r. tj. do dnia zakończenia kontroli Państwowej Inspekcji Pracy, oraz A. S. (2) w okresie od 11.05.2015 r. do 25.08.2015 r. tj. do dnia zakończenia kontroli Państwowej Inspekcji Pracy.

M. K. (1) będąc pracodawcą działającym pod nazwą (...) M. K. (1) z siedzibą w W. przy ul. (...), powierzył nielegalną pracę cudzoziemcowi, obywatelce Czarnogóry M. S. w okresie od 01.03.2015 r. do 25.08.2015 r., tj. do dnia zakończenia kontroli Państwowej Inspekcji Pracy, poprzez dopuszczenie M. S. do pracy bez wymaganego przepisami zezwolenia na pracę. M. S. zatrudniona została przez pracodawcę: M. K. (1) na podstawie umowy o pracę na czas określony od dnia 1 marca 2015 r. do dnia 27 lipca 2017 r. na stanowisku Kierownik S. w pełnym wymiarze czasu.

Na podstawie decyzji Wojewody (...) z dnia 25 kwietnia 2014 r. /k. 15/ M. S., obywatelce Czarnogóry udzielono zezwolenia na pobyt czasowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do dnia 24 września 2016 r. w celu wykonywania pracy na rzecz (...) ul. (...), (...)-(...) W. na stanowisku kierownika sali, na podstawie umowy o pracę w wymiarze całego etatu z wynagrodzeniem nie niższym niż 2500 PLN brutto miesięcznie. M. S. w okresie od 01.03.2015 r. do 25.08.2015 r., tj. do dnia zakończenia kontroli Państwowej Inspekcji Pracy nie zostało wydane zezwolenie na pracę w celu wykonywania pracy na rzecz (...) (...)-(...) W., ul. (...) lok. (...).

M. K. (1) będąc pracodawcą działającym pod nazwą (...) M. K. (1) z siedzibą w W. przy ul. (...), dokonał w dniu 12.05.2015 r. bezpodstawnego potrącenia A. S. (2) kwoty 79,55 zł tytułem nałożonej kary pieniężnej z wynagrodzenia za pracę za kwiecień 2015 r.

A. S. (2) zawarł z M. K. (1) umowę o pracę na czas określony od dnia 1 kwietnia 2015 r. do 31 stycznia 2020 r. na stanowisku szef kuchni w pełnym wymiarze czasu pracy. W aktach osobowych A. S. (2) przechowywane jest wypowiedzenie umowy o pracę na czas określony z dnia 13 kwietnia 2015 r., które zostało dokonane przez pracodawcę z zachowaniem ustawowego okresu wypowiedzenia. Ostatnim dniem obowiązywania ww. umowy o pracę był dzień 30 kwietnia 2015 r., jednakże w związku z tym, że okres wypowiedzenia umowy o pracę obejmujący tydzień powinien kończyć się w sobotę, w tym przypadku okres wypowiedzenia powinien skończyć się w dniu 2 maja 2015 r. M. K. (1) przed nałożeniem kary finansowej nie wysłuchał pracownika i pismo z dnia 4 maja 2015 r. zostało wysłane A. S. (2) listem poleconym. W powyższym piśmie /k. 146, 152/ M. K. (1) wskazał, iż kara finansowa została nałożona na A. S. (2) „za nieusprawiedliwione opuszczenie stanowiska pracy w dniu 30 kwietnia 2015 r., w wysokości jednodniowego wynagrodzenia zgodnie z art. 108 Kodeksu Pracy. Kara nagany nałożona została z powodu pozostawienia miejsca pracy w nieakceptowanym stanie porządkowym i organizacyjnym”. Kara porządkowa została nałożona na A. S. (2) nieskutecznie - po rozwiązaniu stosunku pracy i w piśmie zawiadamiającym pracodawca nie poinformował A. S. (2) o prawie zgłoszenia sprzeciwu i terminie jego wniesienia.

M. K. (1) ma 37 lat. Ma wykształcenie wyższe z zakresu informatyki. Prowadzi własną działalność gospodarczą z zakresu doradztwo gosp., finanse, marketing, odmówił podania informacji na temat uzyskiwanych dochodów oraz stanu majątkowego. Jest żonaty, ma małoletnie dzieci. Niekarany, nieleczony psychiatrycznie ani odwykowo.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego M. K. (1) /k. 63-64, e-protokół rozprawy z dnia 18 lutego 2016 r./, zeznań świadka A. R. /e-protokół rozprawy z dnia 18 lutego 2016 r./, zeznań świadka A. S. (2) /e-protokół rozprawy z dnia 18 lutego 2016 r./, zeznań świadka M. K. (3) /e-protokół rozprawy z dnia 31 marca 2016 r./, a także protokołu kontroli wraz z załącznikami /k. 1-22/, danych na temat poleceń przelewu /k. 23-36, 118-127/, żądań /k. 37-38,59/, zaświadczenia o ukończeniu szkolenia /k. 39/, grafiku /k. 40/, pisma do obwinionego /k. 42/, orzeczeń lekarskich /k. 43-50, 117/, karty szkoleń /k. 51-53/, danych o wynagrodzeniach /k. 55-56/, listy płac /k. 57/, zgłoszenia do ubezpieczeń /k. 58/, umowy o pracę /k. 60-61/, oświadczeń /k. 41, 62/, informacji o wysyłkach /k. 84-85, 90/, świadectw pracy /k. 86-87, 92-93, 143-145, 149-151/, kserokopii dokumentów /k. 88-89, 91, 94-95, 147, 153/, karty pobytu /k. 108-109/, karty karnej /k. 137/, kary porządkowej /k. 146, 152/.

Obwiniony M. K. (1) /k. 63-64, e-protokół rozprawy z dnia 18 lutego 2016 r./, nie przyznał się do popełnienia drugiego, czwartego, piątego i szóstego z zarzucanych mu wnioskiem o ukaranie czynów.

Obwiniony przyznał się do popełnienia pierwszego z zarzuconych mu wnioskiem o ukaranie czynów. Wyjaśnił, że faktycznie w maju 2015 r. wynagrodzenie zostało wypłacone z jednodniowym i dwudniowym opóźnieniem, zaś w przypadku wypłaty z dnia 18 maja 2015 roku opóźnienie wynosiło 8 dni. Obwiniony wyjaśnił, że we wszystkich umowach określone zostało, że wypłaty następują do 10 dnia następnego miesiąca. Obwiniony wyjaśnił również, że o ww. opóźnieniach pracownicy zostali poinformowani ustnie. Wskazał on także, iż ww. opóźnienie wynikało z sytuacji finansowej – braku płynności. Obwiniony wyjaśnił, że żadna z osób nie zgłaszała, że opóźnienie może być dla niej problemem.

Odnosząc się do drugiego z zarzuconych wnioskiem o ukaranie czynów obwiniony wyjaśnił, że ewidencja czasu pracy była prowadzona w postaci elektronicznego arkusza, do którego dostęp miał każdy z pracowników poprzez komputer znajdujący się w restauracji przy kasie. Obwiniony wskazał, że każdy z pracowników miał obowiązek wpisania czasu rozpoczęcia i zakończenia pracy. Wskazał on również, że czas ten był wpisywany ręcznie przez każdego z pracowników i w ww. miejscu znajdował się również monitoring pracy. Obwiniony wyjaśnił, że pracownicy o wskazanym obowiązku zostali pouczeni w trakcie przygotowania do pracy i nie otrzymali takiej informacji w formie pisemnej. Obwiniony wskazał, że ewidencję prowadził co do pracowników w okresach wskazanych w zarzucie.

Obwiniony przyznał się do popełnienia trzeciego z zarzuconych mu wnioskiem o ukaranie czynów dot. dopuszczania do pracy pracowników nieposiadających orzeczenia lekarskiego z badań profilaktycznych wstępnych wymaganych celem ustalenia zdolności zdrowotnej pracownika do pracy na zajmowanym stanowisku pracy.

Odnosząc się do czwartego z zarzuconych mu wnioskiem o ukaranie czynów dot. niewypłacenia ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w naturze, obwiniony wyjaśnił, że każda ze wskazanych w zarzucie osób otrzymała ekwiwalent za niewykorzystany urlop pieniężny w kwocie ułamkowej i wynagrodzenie zostało wypłacone w ilości 1,66 stawki dziennej za 1,66 dnia. Obwiniony wskazał, że po kontroli Państwowej Inspekcji Pracy różnica pomiędzy 1,66 a 2 dni została uregulowana. Obwiniony wskazał, że nie jest w stanie podać terminu kiedy ww. różnica została wypłacona i jest on w stanie ustalić datę wypłacenia ww. różnicy na podstawie przelewów.

Odnosząc się do piątego z zarzuconych mu wnioskiem o ukaranie czynów dot. powierzenia nielegalnej pracy cudzoziemcowi bez wymaganego przepisami zezwolenia na pracę, obwiniony wyjaśnił, że M. S. zgodnie z kartą posiadała pozwolenie na pracę. Obwiniony wyjaśnił również, że M. S. nie przedstawiła odrębnego dokumentu zezwolenia na pracę, gdyż uzyskał od niej informację, że taki dokument nie był potrzebny. Obwiniony wskazał nadto, że po kontroli Państwowej Inspekcji Pracy zapytał się jej o dokument, który miał potwierdzać możliwość podjęcia u niego pracy i uzyskał on od niej informację, że jej prawnik zajmuje się uzyskaniem dodatkowych dokumentów.

Odnosząc się do szóstego z zarzuconych mu wnioskiem o ukaranie czynów dot. dokonania bezpodstawnego potrącenia z wynagrodzenia za pracę za kwiecień 2015 r. A. S. (2) kwotę 79,55 zł tytułem nałożonej kary pieniężnej, obwiniony wyjaśnił, że A. S. (2) opuścił w ostatnim dniu pracy miejsce pracy około godz. 15:00 bez żadnej informacji, pomimo tego, że miał tego dnia pracować do godzin wieczornych.

Obwiniony wyjaśnił również, że restaurację przejął z dniem 1 marca 2015 roku i poinformował wówczas wszystkich pracowników, że z każdym z nich chciałby pracować. Obwiniony wyjaśnił, że z każdą z tych osób podpisał on umowę o pracę i w pierwszych dniach marca osoby te wpisane zostały w grafik. Obwiniony wskazał, że jedynie z A. S. (2) na jego prośbę umowa została podpisana w dniu 1 kwietnia i do ww. dnia pracował on na podstawie umowy zawartej z poprzednim pracodawcą. Obwiniony wskazał nadto, że już po pierwszych dniach okazało się, że pracownicy w rozmowach z klientami zaczęli podważać sens istnienia restauracji, w wyniku czego niektóre z tych osób był on zmuszony zwolnić już pierwszego dnia, tj. m.in. A. R. i M. K.. Obwiniony wskazał również, że w późniejszych okresach nie było już żadnych opóźnień.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd oceniając wyjaśnienia złożone przez obwinionego uznał za wiarygodne wyjaśnienia obwinionego w zakresie, w jakim obwiniony przyznał się do popełnienia pierwszego i trzeciego z zarzuconych mu wnioskiem o ukaranie czynów. Sąd w zakresie wyjaśnień obwinionego dot. ww. czynów dał wiarę również tej części wyjaśnień obwinionego, w której potwierdził on, iż będąc pracodawcą faktycznie nieterminowo wypłacił wynagrodzenie za pracę zatrudnionym pracownikom oraz potwierdził, że faktycznie dopuścił do pracy pracowników nieposiadających orzeczenia lekarskiego z badań profilaktycznych wstępnych wymaganych celem ustalenia zdolności zdrowotnej pracownika do pracy na zajmowanym stanowisku pracy. Za wiarygodną należało uznać także tę część wyjaśnień obwinionego, w której potwierdził on, że we wszystkich umowach z pracownikami określone zostało, że wypłaty następują do 10 dnia następnego miesiąca oraz, że opóźnienie w wypłacaniu pracownikom pensji wynikało z sytuacji finansowej – braku płynności. Sąd dał wiarę również tej części wyjaśnień obwinionego, w której podał on informacje na temat przejęcia przez niego restauracji, terminów podpisania przez niego umowy z pracownikami oraz podanych przez niego informacji o zwolnieniu pracowników A. R. i M. K.. Za wiarygodną należało uznać również tę część wyjaśnień obwinionego, w której wskazywał on, że ewidencja czasu pracy była prowadzona w postaci elektronicznego arkusza, do którego dostęp miał każdy z pracowników poprzez komputer znajdujący się w restauracji przy kasie i każdy z pracowników miał obowiązek wpisania czasu rozpoczęcia i zakończenia pracy oraz, że czas ten był wpisywany ręcznie przez każdego z pracowników i w ww. miejscu znajdował się również monitoring pracy. Sąd dał wiarę również tej części wyjaśnień obwinionego, w której odnosząc się do ewidencji czasu pracy wskazywał on, iż pracownicy o wskazanym obowiązku zostali pouczeni w trakcie przygotowania do pracy i nie otrzymali takiej informacji w formie pisemnej. Za wiarygodną należało uznać również tę część wyjaśnień obwinionego, w której wskazywał on, że ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w naturze został uregulowany po kontroli Państwowej Inspekcji Pracy.

Wyjaśnienia obwinionego we wskazanym zakresie były logiczne, spójne, nie zawierają sprzeczności, a ponadto są racjonalne z punktu widzenia zasad doświadczenia życiowego oraz zgodne z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym z zeznaniami przesłuchanych pracowników oraz dokumentacją dot. kontroli w firmie obwinionego Państwowej Inspekcji Pracy. Wskazać przy tym należy, że prowadzona w firmie obwinionego ewidencja czasu pracy zatrudnionych pracowników, nie spełniała wymagań określonych w art. 149 § 1 Kodeksu pracy oraz § 8 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie zakresu prowadzenia przez pracodawców dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem pracy oraz sposobu prowadzenia akt osobowych pracownika. Na jej podstawie nie było możliwe ustalenie godzin rozpoczęcia pracy oraz zakończenia pracy (ilości w danym dniu godzin pracy).

Sąd za nieistotne z punktu widzenia wyczerpania znamion wykroczenia wyjaśnienia obwinionego w zakresie podawanych przez niego powodów zwolnienia pracowników A. R. i M. K., w zakresie w jakim wskazywał on, że żadna z zatrudnionych osób nie zgłaszała, że opóźnienie w wypłacaniu pensji może być dla niej problemem (zważyć należy, że żadna z osób nie deklarowała też, że to dla niej nie problem), a także w zakresie, w jakim odnosząc się do zarzucanych mu czynów, obwiniony wskazywał, że w późniejszych okresach nie było już żadnych opóźnień. Tą ostatnią okoliczność Sąd potraktował jako pozytywnie świadczącą o późniejszej postawie obwinionego i uwzględnił ją jako łagodzącą przy wymiarze kary.

Za nieistotne z punktu widzenia niniejszego postępowania należało uznać również wyjaśnienia obwinionego w zakresie, w jakim obwiniony odnosząc się do piątego z zarzuconych mu wnioskiem o ukaranie czynów dot. powierzenia nielegalnej pracy cudzoziemcowi bez wymaganego przepisami zezwolenia na pracę, wskazywał, że uzyskał od swojego pracownika informację, że dokument w postaci zezwolenia na pracę nie będzie potrzebny. Zważyć bowiem należy, że to obwiniony jako profesjonalny uczestnik obrotu gospodarczego, działający pod nazwą (...) M. K. (1) z siedzibą w W. przy ul. (...), winien zdawać sobie sprawę z ciążących na nim obowiązków względem zatrudnionych w firmie pracowników, w tym również winien sobie zdawać sprawę, iż zatrudniony przez niego obcokrajowiec pochodzący spoza kraju Unii Europejskiej powinien posiadać odpowiednie zaświadczenie umożliwiające mu podjęcie pracy w Polsce. Nieposiadanie przez obwinionego informacji, że zatrudniona przez niego pracownik potrzebuje takiego zaświadczenia do podjęcia legalnej pracy zarobkowej w Polsce, nie zwalnia obwinionego od odpowiedzialności za zarzucane mu wykroczenie.

Odnosząc się zaś do wyjaśnień obwinionego dotyczących szóstego z zarzuconych mu wnioskiem o ukaranie czynów, tj. dokonania bezpodstawnego potrącenia z wynagrodzenia za pracę za kwiecień 2015 r. A. S. (2) kwoty 79,55 zł tytułem nałożonej kary pieniężnej, Sąd dał wiarę tej części wyjaśnień obwinionego, w której wskazał on, że A. S. (2) opuścił miejsce pracy przed przewidywaną godziną zakończenia przez niego pracy. Powyższa okoliczność znalazła potwierdzenie w zeznaniach złożonych przez świadka A. S. (2). Zważyć należy jednak, że obwiniony M. K. (1) przed nałożeniem kary finansowej nie wysłuchał pracownika i przesłał A. S. (2) listem poleconym pismo z dnia 4 maja 2015 r., w którym poinformował go o nałożeniu na niego kary pieniężnej. Kara porządkowa została zatem nałożona na A. S. (2) nieskutecznie - po rozwiązaniu stosunku pracy i w piśmie zawiadamiającym pracodawca nie poinformował A. S. (2) o prawie zgłoszenia sprzeciwu i terminie jego wniesienia. W związku z nieskutecznością kary na dzień potrącenia, nie istniała przesłanka po potrącenia.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego w części, w jakiej obwiniony nie przyznał się do popełnienia drugiego, czwartego, piątego i szóstego z zarzucanych mu wnioskiem o ukaranie czynów. Wyjaśnienia obwinionego we wskazanym zakresie pozostają w sprzeczności z wiarygodnymi zeznaniami przesłuchanych w sprawie świadków, a także z zebranymi w sprawie dowodami z dokumentów, w szczególności protokołem kontroli Państwowej inspekcji Pracy z załącznikami.

Sąd nie dał wiary także tym wyjaśnieniom obwinionego, w których wskazywał on, że zatrudnieni przez niego pracownicy zostali poinformowani ustnie o opóźnieniach w wypłacie wynagrodzeń. Powyższa część wyjaśnień obwinionego jest bowiem niezgodna z wiarygodnymi zeznaniami świadków: A. S. (2) i A. R., którzy wskazywali, że nie zostali oni poinformowani o opóźnieniach w wypłacie wynagrodzeń. Ponadto zwrócić uwagę należy, że okoliczność czy pracownicy byli informowali o opóźnieniach pozostaje bez znaczenia dla faktu wyczerpania przez obwinionego znamion wykroczenia w związku z nieterminową wypłata wynagrodzeń.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka A. R. /e-protokół rozprawy z dnia 18 lutego 2016 r./. W ocenie Sądu zeznania ww. świadka były logiczne, spójne, zgodne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym m.in. z wyjaśnieniami obwinionego w zakresie, w jakim Sąd uznał ww. wyjaśnienia za wiarygodne oraz z zebranymi dowodami z dokumentów. Sąd stwierdził brak podstaw do kwestionowania ich wiarygodności.

W złożonych zeznaniach świadek A. R. potwierdziła, że pracowała w firmie obwinionego jedynie przez jeden dzień. Potwierdziła ona również, że obwiniony przedstawił jej wypowiedzenie umowy o pracę oraz potwierdziła również, że nie wykonywała pracy w okresie wypowiedzenia i że przebywała w tym okresie także na zwolnieniu lekarskim. Świadek w złożonych zeznaniach potwierdziła, że nie został jej wypłacony ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy. Świadek A. R. wskazała również, że obwiniony nie poinformował jej o tym, że wynagrodzenie nie zostanie wypłacone w terminie.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka A. S. (2) /e-protokół rozprawy z dnia 18 lutego 2016 r./, gdyż są one jasne, logiczne, nie zawierają sprzeczności, a ponadto są racjonalne z punktu widzenia zasad doświadczenia życiowego i są zgodne z pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym.

W złożonych zeznaniach świadek A. S. (2) potwierdził, że był zatrudniony w firmie obwinionego od kwietnia do maja 2015 r., natomiast w marcu pracował on na podstawie umowy o pracę zawartej z poprzednim właścicielem restauracji. Świadek A. S. (2) w złożonych zeznaniach podał również informacje na temat powodów jego zwolnienia przez obwinionego. Wskazał on również, że ostatniego dnia musiał wyjść wcześniej z pracy i przekazał klucze drugiemu kucharzowi, do którego wcześniej zadzwonił. Wskazał on także, że gdy poinformował obwinionego o tym, że zastąpi go inna osoba, to obwiniony nie był z tego powodu zadowolony i nie wyraził on zgody, aby zorganizował on sobie zastępstwo na ostatni dzień. Świadek A. S. (2) wskazał również, że za przepracowany przez niego miesiąc wynagrodzenie nie zostało wypłacone w terminie i pracodawca nie informował wcześniej o tym, że może zdarzyć się taka sytuacja. Wskazał on także, że na przełomie lipca i sierpnia 2015 r. po kontroli Państwowej Inspekcji Pracy otrzymał on ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i nie otrzymał on wynagrodzenia w wysokości kary porządkowej, którą wymierzył mu obwiniony. W złożonych zeznaniach świadek A. S. (2) odniósł się również do prowadzonej przez obwinionego ewidencji czasu pracy zatrudnionych pracowników. Świadek wskazał, że ewidencja czasu pracy prowadzona była w ten sposób, że pracownik rano wpisywał w programie swoje przyjście i wieczorem swoje wyjście z pracy. Świadek potwierdził również, że działał także system monitoringu. A. S. (2) wskazał, iż program, w którym każdy z pracowników wpisywał godziny przyjścia i wyjścia z pracy źle obliczał liczbę godzin pracy i nie zawsze suma końcowa się zgadzała. Wskazał on także, że czas pracy pracownicy wpisywali w programie znajdującym się na pulpicie komputera i czas pracy nie był potwierdzany podpisem pracownika. Wskazał on nadto, że pracownicy sami prowadzili również swoją ewidencję czasu pracy i ostatecznie otrzymali oni wynagrodzenie zgodne z przepracowanymi godzinami pracy.

Sąd za wiarygodne uznał zeznania świadka M. K. (3) /e-protokół rozprawy z dnia 31 marca 2016 r./. Sąd stwierdził brak podstaw do kwestionowania wartości dowodowej ww. zeznań. Powyższe zeznania były spójne i logiczne. W złożonych zeznaniach świadek M. K. (3), która była również zatrudniona w restauracji prowadzonej przez obwinionego potwierdziła, że wraz z koleżanką, w czasie gdy pracodawcą był M. K. (1) pracowały przez jeden dzień i następnie złożyły skargę do Państwowej Inspekcji Pracy, gdyż nie zostało im wypłacone właściwie wynagrodzenie, które zostało obliczone przez asystentkę obwinionego. Świadek wskazała, iż nie rozmawiała na temat wypłaty swojego wynagrodzenia z obwinionym i w sprawie źle obliczonego wynagrodzenia zgłosiła się do jego asystentki, która wskazała im, że nie mają one prawa ubiegać się o wypłacenie wyższego wynagrodzenia ani także nie mają one prawa ubiegać się o wypłacenie ekwiwalentu za urlop. Świadek potwierdziła, że wszystkie należne świadczenia zostały wypłacone w listopadzie. M. K. (3) w złożonych zeznaniach potwierdziła, że podczas pierwszego dnia jej pracy zostało ustalone, że ma ona w tym dniu wraz z koleżanką pozostać w pracy i tego samego dnia wieczorem otrzymała ona wypowiedzenie. Wskazała ona także, że w dniu, w którym pracowała nie była prowadzona ewidencja czasu pracy.

Wiarygodny dowód w sprawie stanowiły ponadto ujawnione na rozprawie dokumenty, ich treści nie budziły wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy ani nie były kwestionowane przez strony.

W ocenie Sądu zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala na przypisanie obwinionemu sprawstwa wszystkich zarzuconych mu wnioskiem o ukaranie czynów.

Odnośnie czynów zarzucanych obwinionemu w punkcie pierwszym , czwartym i szóstym wniosku o ukaranie, wykroczenia określonego w art. 282 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy dopuszcza się ten kto, wbrew obowiązkowi nie wypłaca w ustalonym terminie wynagrodzenia za pracę lub innego świadczenia przysługującego pracownikowi albo uprawnionemu do tego świadczenia członkowi rodziny pracownika, wysokość tego wynagrodzenia lub świadczenia bezpodstawnie obniża albo dokonuje bezpodstawnych potrąceń. Penalizowanych zachowań dopuszcza się osoba, na której ciąży obowiązek realizacji określonych uprawnień pracowniczych, a więc może to być pracodawca, a także osoba działająca w imieniu pracodawcy, nawet jeśli inna osoba, w tym inny pracownik, nie dopełniła określonego obowiązku.

Odnośnie pierwszego z zarzuconych obwinionemu wnioskiem o ukaranie czynów, stosownie do treści art. 22 Kodeksu pracy pracodawca obowiązany jest wypłacić pracownikowi umówione wynagrodzenie za świadczoną przez niego pracę. Na podstawie art. 94 pkt 5 Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany w szczególności terminowo i prawidłowo wypłacać wynagrodzenie. Obowiązek wypłaty wynagrodzenia pracownikom jest podstawowym obowiązkiem pracodawcy i wynika m.in. z art. 84 Kodeksu pracy oraz z art. 85 Kodeksu pracy. Zgodnie z art. 85 § 1, 2 i 3 Kodeksu pracy wypłaty wynagrodzenia za pracę dokonuje się co najmniej raz w miesiącu, w stałym i ustalonym z góry terminie. Wynagrodzenie za pracę płatne raz w miesiącu wypłaca się z dołu, niezwłocznie po ustaleniu jego pełnej wysokości, nie później jednak niż w ciągu pierwszych 10 dni następnego miesiąca kalendarzowego. Jeżeli ustalony dzień wypłaty wynagrodzenia za pracę jest dniem wolnym od pracy, wynagrodzenie wypłaca się w dniu poprzedzającym.

Brak wypłaty wynagrodzenia za pracę stanowi ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracodawcy względem pracownika. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 maja 2012 roku w sprawie o sygn. akt II PK 220/11 wskazał, że „pracodawca, który nie wypłaca pracownikowi w terminie całego należnego wynagrodzenia, narusza swój podstawowy obowiązek z winy umyślnej, nawet jeśli niepozyskanie środków finansowych na ten cel było przezeń niezawinione, a nieterminowe realizowanie obowiązku dotyczy części wynagrodzenia za pracę.” W ww. orzeczeniu wskazano również, iż „nie jest zatem istotne, czy pracodawcy można zarzucić umyślność lub rażące niedbalstwo w naruszeniu podstawowego obowiązku wobec pracownika. Naruszeniu podstawowych obowiązków pracodawcy można przypisać znamię ciężkości, nawet jeśli nie działał on w złej wierze, ani nie zachowywał się rażąco niedbale.” Pracodawca, który nie wypłaca pracownikowi w terminie całego należnego wynagrodzenia, narusza swój podstawowy obowiązek z winy umyślnej, nawet jeśli niepozyskanie środków finansowych na ten cel było przezeń niezawinione (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 listopada 2008 roku, w sprawie o sygn. akt III UK 57/08). T.. Sąd w pełni zgadza się ze wskazanym orzecznictwem Sądu Najwyższego. Jako okoliczność łagodząca Sąd potraktował, że opóźnienie nie było w niektórych przypadkach relatywnie długie – obejmowało 1 i 2 dni. W innych przypadkach wynosiło już 8 dni. Sąd ocenił, że brak jest w sprawie okoliczności, które dawałyby podstawę do uznania, że jest to działanie o znikomej społecznej szkodliwości – dla pracowników zarabiających na swoje utrzymanie, również mających własne terminowe zobowiązania (czynsz, telefon, opłaty i in.), muszących się utrzymać, biorąc pod uwagę zasady doświadczenia życiowego - pewność i terminowość otrzymania należnego wynagrodzenia ma podstawowe znaczenie, zwłaszcza, w warunkach, gdy wysokości płac są przeciętne lub niskie biorąc pod uwagę średnią krajową.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że umowy o prace zawarte przez obwinionego z zatrudnionymi pracownikami przewidywały termin wypłaty wynagrodzenia do 10-go dnia następnego miesiąca do rąk własnych lub na konto bankowe wskazane przez pracownika. M. K. (1) jako pracodawca, będąc obowiązanym do prawidłowego i terminowego wypłacania pracownikom wynagrodzenia za pracę, wypłacił wynagrodzenie za pracę za kwiecień 2015 r. następującym pracownikom: w dniu 11.05.2015 r. (jeden dzień po upływie ustalonego terminu): M. K. (2), M. R., M. S. (1), A. S. (1), M. S., P. W., w dniu 12.05.2015 r. (dwa dni po upływie ustalonego terminu): A. S. (2) oraz w dniu 18.05.2015 r. (osiem dni po upływie ustalonego terminu): M. S. (2).

Odnośnie czwartego z zarzuconych obwinionemu wnioskiem o ukaranie czynów, zgodnie z art. 171 § 1 Kodeksu pracy, w przypadku niewykorzystania przysługującego urlopu w całości lub w części z powodu rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy pracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny. Zgodnie z przyjętym orzecznictwem Sądu Najwyższego (Wyrok SN z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie o sygn. akt I PKN 336/00), z dniem rozwiązania stosunku pracy prawo pracownika do urlopu wypoczynkowego w naturze przekształca się w prawo do ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop. W tym też dniu rozpoczyna bieg termin przedawnienia roszczenia o ekwiwalent pieniężny za niewykorzystane w naturze, a nieprzedawnione urlopy wypoczynkowe.

Ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop jest, z punktu widzenia natury prawnej, świadczeniem szczególnego rodzaju, zbliżonym do odszkodowania, niebędącym jednak "należnością" za świadczoną poprzednio pracę ani wynagrodzeniem za czas urlopu, którego pracownik nie otrzymał, ani wreszcie świadczeniem zastępczym wypłaconym w zamian za nieudzielony urlop. Ekwiwalent ten jest świadczeniem szczególnym w tym sensie, że może być pracownikowi wypłacony tylko w przypadku niewykorzystania urlopu wypoczynkowego z powodu rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy. Pracownik nabywa prawo do ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop w dacie rozwiązania stosunku pracy (wygaśnięcia lub rozwiązania). Wysokość ekwiwalentu oblicza się zatem na podstawie wynagrodzenia z okresu poprzedzającego miesiąc, w którym nastąpiło rozwiązanie stosunku pracy, także wówczas, gdy ekwiwalent przysługuje pracownikowi za urlopy zaległe, a więc należne za poprzednie lata pracy. (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 18 marca 2010 r., sygn. akt III AUa 45/10, LEX nr 781318).

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że M. K. (1) będąc pracodawcą, nie wypłacił ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w naturze w ilości 2 dni: A. R. od dnia 11.04.2015 r. do 25.08.2015 r. tj. do dnia zakończenia kontroli Państwowej Inspekcji Pracy, M. K. w okresie od 11.04.2015 r. do 25.08.2015 r. tj. do dnia zakończenia kontroli Państwowej Inspekcji Pracy oraz A. S. (2) w okresie od 11.05.2015 r. do 25.08.2015 r. tj. do dnia zakończenia kontroli Państwowej Inspekcji Pracy.

Odnośnie szóstego z zarzuconych obwinionemu wnioskiem o ukaranie czynów, zgodnie z art. 108 § 1, 2 i 3 Kodeksu pracy, za nieprzestrzeganie przez pracownika ustalonej organizacji i porządku w procesie pracy, przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, przepisów przeciwpożarowych, a także przyjętego sposobu potwierdzania przybycia i obecności w pracy oraz usprawiedliwiania nieobecności w pracy, pracodawca może stosować karę upomnienia oraz karę nagany. Za nieprzestrzeganie przez pracownika przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy lub przepisów przeciwpożarowych, opuszczenie pracy bez usprawiedliwienia, stawienie się do pracy w stanie nietrzeźwości lub spożywanie alkoholu w czasie pracy - pracodawca może również stosować karę pieniężną. Kara pieniężna za jedno przekroczenie, jak i za każdy dzień nieusprawiedliwionej nieobecności, nie może być wyższa od jednodniowego wynagrodzenia pracownika, a łącznie kary pieniężne nie mogą przewyższać dziesiątej części wynagrodzenia przypadającego pracownikowi do wypłaty, po dokonaniu potrąceń, o których mowa w art. 87 § 1 pkt 1-3 Kodeksu pracy.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że M. K. (1) będąc pracodawcą, w dniu 12.05.2015 r. dokonał bezpodstawnego potrącenia A. S. (2) kwoty 79,55 zł tytułem nałożonej kary pieniężnej z wynagrodzenia za pracę za kwiecień 2015 r.. M. K. (1) przed nałożeniem kary finansowej nie wysłuchał pracownika i przesłał A. S. (2) listem poleconym - pismo z dnia 4 maja 2015 r., w którym poinformował go o nałożeniu na niego kary pieniężnej. Kara porządkowa została nałożona na A. S. (2) po rozwiązaniu stosunku pracy i w piśmie zawiadamiającym pracodawca nie poinformował A. S. (2) o prawie zgłoszenia sprzeciwu i terminie jego wniesienia, wobec czego na dzień faktycznie dokonanego potrącenia – kara nie była skuteczna, wobec czego nie było tytułu do potrącenia takiej należności z wynagrodzenia.

Odnośnie czynu zarzucanego obwinionemu w punkcie drugim wniosku o ukaranie, wykroczenia określonego w art. 281 pkt 6 Kodeksu pracy dopuszcza się ten kto, będąc pracodawcą lub działając w jego imieniu nie prowadzi dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem pracy oraz akt osobowych pracowników. Zgodnie z art. 149 § 1 Kodeksu pracy pracodawca prowadzi ewidencję czasu pracy pracownika do celów prawidłowego ustalenia jego wynagrodzenia i innych świadczeń związanych z pracą. Pracodawca udostępnia tę ewidencję pracownikowi, na jego żądanie. Przepis § 8 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie zakresu prowadzenia przez pracodawców dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem pracy oraz sposobu prowadzenia akt osobowych pracownika przewiduje zaś, że pracodawca zakłada i prowadzi odrębnie dla każdego pracownika kartę ewidencji czasu pracy w zakresie obejmującym: pracę w poszczególnych dobach, w tym pracę w niedziele i święta, w porze nocnej, w godzinach nadliczbowych oraz w dni wolne od pracy wynikające z rozkładu czasu pracy w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy, a także dyżury, urlopy, zwolnienia od pracy oraz inne usprawiedliwione i nieusprawiedliwione nieobecności w pracy; w stosunku do pracowników młodocianych pracodawca uwzględnia w ewidencji także czas ich pracy przy pracach wzbronionych młodocianym, których wykonywanie jest dozwolone w celu odbycia przez nich przygotowania zawodowego.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że M. K. (1) będąc pracodawcą, nie prowadził w formie dokumentu ewidencji czasu pracy w wymaganej przez ustawodawcę formie wobec zatrudnionych pracowników: A. R., M. K. w okresie od 01.03.2015 r. do 21.03.2015 r., oraz A. S. (2) w okresie od 01.04.2015 r. do 30.04.2015 r. Tym samym nie prowadził stosownej dokumentacji w rozumieniu art. 281 pkt 6 Kodeksu pracy. Sąd uznał za wiarygodne ustalenia kontroli Państwowej Inspekcji Pracy – zresztą do protokołu tej kontroli obwiniony nie wniósł zastrzeżeń (oświadczenie obwinionego k. 62).

Odnośnie czynu zarzucanego obwinionemu w punkcie trzecim wniosku o ukaranie, wykroczenia określonego w art. 283 § 1 Kodeksu pracy dopuszcza się ten kto, będąc odpowiedzialnym za stan bezpieczeństwa i higieny pracy albo kierując pracownikami lub innymi osobami fizycznymi, nie przestrzega przepisów lub zasad bezpieczeństwa i higieny pracy. Przepis art. 229 § 1 Kodeksu pracy stanowi, że wstępnym badaniom lekarskim podlegają osoby przyjmowane do pracy oraz pracownicy młodociani przenoszeni na inne stanowiska pracy i inni pracownicy przenoszeni na stanowiska pracy, na których występują czynniki szkodliwe dla zdrowia lub warunki uciążliwe. Zgodnie zaś z art. 229 § 1 ¹ Kodeksu pracy, wstępnym badaniom lekarskim nie podlegają osoby przyjmowane ponownie do pracy u tego samego pracodawcy na to samo stanowisko lub na stanowisko o takich samych warunkach pracy w ciągu 30 dni po rozwiązaniu lub wygaśnięciu poprzedniego stosunku pracy z tym pracodawcą oraz przyjmowane do pracy u innego pracodawcy na dane stanowisko w ciągu 30 dni po rozwiązaniu lub wygaśnięciu poprzedniego stosunku pracy, jeżeli przedstawią pracodawcy aktualne orzeczenie lekarskie stwierdzające brak przeciwwskazań do pracy w warunkach pracy opisanych w skierowaniu na badania lekarskie, a pracodawca ten stwierdzi, że warunki te odpowiadają warunkom występującym na danym stanowisku pracy, z wyłączeniem osób przyjmowanych do wykonywania prac szczególnie niebezpiecznych.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że M. K. (1) będąc pracodawcą, dopuszczał do pracy pracowników nieposiadających orzeczenia lekarskiego z badań profilaktycznych wstępnych wymaganych celem ustalenia zdolności zdrowotnej pracownika do pracy na zajmowanym stanowisku pracy, tj.: od dnia 01.03.2015 r. do dnia 08.04.2015 r. M. R., od dnia 01.03.2015 r. do dnia 13.04.2015 r. M. S. (3), od dnia 01.03.2015 r. do dnia 07.04.2015 r. A. S. (1), od dnia 01.03.2015 r. do dnia 14.04.2015 r. M. S., od dnia 01.03.2015 r. do dnia 09.04.2015 r. P. W., od dnia 01.05.2015 r. do dnia 17.05.2015 r. M. Z., od dnia 01.05.2015 r. do dnia 26.05.2015 r. M. S. (4), wyczerpując tym samym znamiona wykroczenia z art. 283 § 1 Kodeksu pracy. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika również, że wskazani pracownicy: M. R., M. S. (3), A. S. (1), M. S. i P. W., którzy rozpoczęli pracę w restauracji obwinionego z dniem 01.03.2015 r. i wcześniej pracowali w tej restauracji kierowanej przez poprzedniego właściciela, przeszli stosowne szkolenia po upływie 30 dni od rozpoczęcia pracy u obwinionego. Wskazać należy nadto, że ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, aby wskazali pracownicy po rozpoczęciu pracy w restauracji obwinionego z dniem 01.03.2015 r. przedstawili aktualne orzeczenia lekarskie stwierdzające brak przeciwwskazań do pracy w warunkach pracy opisanych w skierowaniu na badania lekarskie, Sąd uznał za wiarygodne ustalenia kontroli PIP.

Odnośnie czynu zarzucanego obwinionemu w punkcie piątym wniosku o ukaranie, przepis art. 120 ust. 1 Ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy przewiduje odpowiedzialność w wypadku powierzenia cudzoziemcowi nielegalnego wykonywania pracy. O odpowiedzialności za powyższe wykroczenie, można mówić tylko w przypadku rażących odstępstw od wymogów określonych w art. 2 ust. 1 pkt 14 w/w ustawy. Zgodnie z powołanym przepisem, nielegalne wykonywanie pracy przez cudzoziemca oznacza wykonywanie pracy przez cudzoziemca, który nie jest uprawniony do wykonywania pracy w rozumieniu art. 87 ust. 1 lub nie posiada zezwolenia na pracę, nie będąc zwolnionym na podstawie przepisów szczególnych z obowiązku posiadania zezwolenia na pracę, lub którego podstawa pobytu nie uprawnia do wykonywania pracy, lub który wykonuje pracę na innych warunkach lub na innym stanowisku niż określone w zezwoleniu na pracę, z zastrzeżeniem art. 88f ust. 1a-1c, lub który wykonuje pracę na innych warunkach lub na innym stanowisku niż określone w zezwoleniu na pobyt czasowy, o którym mowa w art. 114, art. 126, art. 127 lub art. 142 ust. 3, z zastrzeżeniem art. 119 i art. 135 ust. 3 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach.

Kwestie zatrudniania cudzoziemców zostały uregulowane w art. 87 Ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Zgodnie z powołanym przepisem, cudzoziemiec jest uprawniony do wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, m. in. jeżeli posiada zezwolenie na pracę (ust. 1 pkt 12 powołanego przepisu).

W wyniku przeprowadzonej przez pracowników Państwowej Inspekcji Pracy kontroli w firmie (...) z siedzibą w W. przy ul. (...), ujawniono, iż pracodawca, tj. M. K. (1) powierzył nielegalną pracę cudzoziemcowi, obywatelce Czarnogóry M. S. w okresie od 01.03.2015 r. do 25.08.2015 r. tj. do dnia zakończenia kontroli, poprzez dopuszczenie M. S. do pracy bez wymaganego przepisami zezwolenia na pracę. Kobieta ta wykonywała swoją pracę nielegalnie, tzn. bez wymaganego zezwolenia na pracę na terenie RP. Osobą reprezentującą kontrolowany podmiot był M. K. (1) – pracodawca. M. K. (1) swoim zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona zarzucanego mu czynu zabronionego z art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2015r. poz. 149 ze zmianami z 2015r. Dz. U. poz. 357) w związku z art. 87 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2015r. poz. 149 ze zmianami z 2015r. Dz. U. poz. 357).

Mając na uwadze powyższe należało uznać obwinionego za winnego popełnienia wszystkich zarzucanych mu wnioskiem o ukaranie czynów.

Od strony podmiotowej czyny obwinionego charakteryzuje wina umyślna. Obwiniony jako osoba dorosła, profesjonalny uczestnik obrotu gospodarczego, działający pod nazwą (...) M. K. (1) z siedzibą w W. przy ul. (...), zdawał sobie sprawę z ciążących na nim obowiązków względem zatrudnionych w firmie pracowników, tym samym popełnił czyny zabronione umyślnie w rozumieniu art. 6 § 1 kw.

Od strony przedmiotowej o przyjętej kwalifikacji zadecydował fakt: nieterminowego wypłacenia wynagrodzenia za pracę za kwiecień 2015 r. wymienionym we wniosku o ukaranie pracownikom, nieprowadzenie ewidencji czasu pracy wobec wymienionych we wniosku o ukaranie pracowników, dopuszczanie do pracy pracowników nieposiadających orzeczenia lekarskiego z badań profilaktycznych wstępnych wymaganych celem ustalenia zdolności zdrowotnej pracownika do pracy na zajmowanym stanowisku pracy, niewypłacenie ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w naturze w ilości 2 dni wobec wymienionych we wniosku o ukaranie pracowników, powierzenie nielegalnej pracy cudzoziemcowi oraz dokonanie bezpodstawnego potrącenia z wynagrodzenia za pracę jednego z pracowników firmy, jakich dopuścił się obwiniony będąc pracodawcą działającym pod nazwą (...) M. K. (1) z siedzibą w W. przy ul. (...).

Sąd ocenił, że szkodliwość społeczna czynów obwinionego była przeciętna. Wpływa na to zakres naruszonych przez obwinionego przepisów z zakresu prawa pracy, który należy ocenić jako znaczny. Godzą one bowiem w podstawowe prawa pracowników, jakimi są przede wszystkim terminowe wypłacanie wynagrodzenia za pracę, a także prowadzenie ewidencji czasu pracy, wypłacanie ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy. Obwiniony ponadto dopuścił do pracy pracowników nieposiadających orzeczenia lekarskiego z badań profilaktycznych wstępnych wymaganych celem ustalenia zdolności zdrowotnej pracownika do pracy na zajmowanym stanowisku pracy, powierzył nielegalną pracę cudzoziemcowi oraz dokonał bezpodstawnego potrącenia z wynagrodzenia za pracę jednego z zatrudnionych pracowników.

Wymierzając obwinionemu karę za popełnione wykroczenia Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 kw oraz szczególnie w art. 24 § 1 i 3 kw i ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę, oceniając zwłaszcza stopień społecznej szkodliwości czynów, a także cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele, jakie ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Wymierzając karę Sąd miał też na względzie rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniami. Sąd uwzględnił wymienione wcześniej okoliczności łagodzące wobec obwinionego, jako okoliczność łagodzącą potraktował także niekaralność obwinionego. Zgodnie z przepisem art. 9 § 2 kw jeżeli jednocześnie orzeka się o ukaraniu za dwa lub więcej wykroczeń, wymierza się łącznie karę w granicach zagrożenia określonych w przepisie przewidującym najsurowszą karę. W przedmiotowej sprawie wykroczenia określone w art. 282 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy, art. 281 pkt 6 Kodeksu pracy i art. 283 § 1 Kodeksu pracy zagrożone są karą grzywny od 1.000 zł do 30.000 zł. Wszystkie te przepisy zawierają identyczne sankcje co do rodzajów kar, jak i ich rozmiarów. Sąd uznaje, że przepisem, który w analizowanym wypadku jest stosowniejszy zgodnie z art. 9 § 2 kw, jest przepis art. 282 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy. Wskazać w tym miejscu należy, że w wydanym wyroku z dnia 26 lipca 2016 roku w wyniku omyłki Sąd niewłaściwie wskazał, że przepisem przewidującym najsurowszą karę jest przepis art. 120 ust. 1 Ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy - gdy tymczasem sprawca wykroczenia wymienionego w tym przepisie może być ukarany grzywną w wysokości od 3.000 zł do 5.000 zł. (co wynika z ograniczenia z art. 24 kw). Górna granica zagrożenia ustawowego z pozostałych wymienionych w zarzutach przepisów jest wyższa – do 30 000 zł.

W konsekwencji Sąd wymierzył obwinionemu łącznie karę grzywny w wysokości 6000 złotych. W ocenie Sądu wymierzona obwinionemu kara grzywny w kwocie 6000 złotych jest współmierna do stopnia zawinienia, uwzględniając okoliczności łagodzące oraz jednocześnie ilości wykroczeń popełnionych przez niego przeciwko prawom pracowniczym. Okolicznością łagodzącą była także niekaralność obwinionego. Wymierzona obwinionemu kara grzywny w ocenie Sądu nie może zostać uznana za rażąco surową. Jest ona dostosowana do stopnia zawinienia oraz społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez obwinionego. Stanowić będzie ona w ocenie Sądu wystarczającą dolegliwość o charakterze represyjno-wychowawczym, skłaniającą do przestrzegania porządku prawnego i oddziałującą wychowawczo, powodując, że obwiniony przeanalizuje swoje postępowanie, uświadamiając sobie konieczność przestrzegania podstawowych praw pracowniczych, jakimi są m.in. terminowa wypłata należnych pracownikom wynagrodzeń oraz innych świadczeń. Sąd ocenił, że poprzez orzeczenie względem obwinionego kary grzywny, zrealizowane zostaną cele prewencji indywidualnej, i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utrwalanie prawidłowych postaw wobec prawa. Kara grzywny w niższej wysokości w ocenie Sądu byłaby karą niedolegliwą, która nie osiągnęłaby wychowawczego oddziaływania, nie spowodowała refleksji obwinionego nad swoim postępowaniem, a tym samym kara grzywny w niższej wysokości nie powodowałaby dostrzeżenia przez obwinionego nieopłacalności naruszania porządku prawnego. W ocenie Sądu kara orzeczona wobec obwinionego spełni swoje zadania w zakresie prewencji ogólnej, obrazując, że sprawcy wykroczeń popełnionych przeciwko prawom pracowniczym muszą liczyć się z odpowiednimi konsekwencjami swoich niezgodnych z prawem zachowań.

O zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie Sąd orzekł na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty postępowania w wysokości 100 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 600 zł, stanowiącą 10 % orzeczonej kary grzywny.