Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 21 grudnia 2015 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi oddalił powództwo J. J. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w K. o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności (punkt 1) oraz nie obciążył powódki kosztami procesu na rzecz pozwanego (punkt 2).

Sąd pierwszej instancji ustalił, że w dniu 28 listopada 2012 roku referendarz sądowy
w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym (sygn. akt VI Nc-e 1988092/12), w którym zasądził od J. J. na rzecz (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w K. sumę 607,24 zł
z odsetkami ustawowymi i kosztami postępowania. Odpis nakazu zapłaty doręczono J. J., która nie złożyła sprzeciwu od nakazu zapłaty. Postanowieniem z dnia 21 stycznia 2013 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie orzekł
o nadaniu klauzuli wykonalności wyżej opisanemu nakazowi zapłaty. J. J. złożyła skargę na wyżej opisane postanowienie referendarza. Postanowieniem z dnia
12 czerwca 2013 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie utrzymał w mocy wyżej opisane postanowienie referendarza o nadaniu klauzuli wykonalności.

Sąd pierwszej instancji wskazał, iż brak jest podstaw do przyjęcia, że postanowienie
o nadaniu wyżej opisanemu nakazowi zapłaty klauzuli wykonalności zostało następnie uchylone. Powódka zaskarżyła postanowienie referendarza z dnia 21 stycznia 2013 roku
o nadaniu klauzuli wykonalności nakazowi zapłaty, jednakże postanowieniem Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 12 czerwca 2013 roku wyżej opisane postanowienie referendarza zostało utrzymane w mocy. Również pozostałe zarzuty podniesione przez powódkę nie mogły w świetle treści art. 840 § 1 pkt. 2 k.p.c. prowadzić do pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności. Powódka podniosła, że wyżej opisany nakaz zapłaty „okazał się niemożliwy do pogodzenia z zasadami współżycia społecznego”, jednakże tego rodzaju zarzut nie odwołuje się do jakiegokolwiek zdarzenia, które miałoby miejsce po wydaniu nakazu zapłaty (tj. po powstaniu tytułu egzekucyjnego). Powódka nie powołała się na żadne okoliczności powstałe już po wydaniu nakazu zapłaty, które pozwalałyby przyjąć, że prowadzenie przeciwko niej egzekucji jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Z kolei zarzut powódki dotyczący przedawnienia roszczenia objętego nakazem zapłaty mógłby stanowić podstawę powództwa przeciwegzekucyjnego tylko wówczas, gdyby do przedawnienia roszczenia doszło już po wydaniu nakazu zapłaty. Tymczasem, stosownie do treści art. 123 pkt. 1 k.c., bieg terminu przedawnienia został przerwany złożeniem pozwu w sprawie VI Nc-e (...). Skoro zaś następnie nakaz zapłaty wydany w tej sprawie uprawomocnił się, to stosownie do treści art. 125 § 1 k.c. roszczenie stwierdzone tym nakazem przedawnić się może dopiero do po upływie 10 lat od dnia uprawomocnienia się nakazu zapłaty – z tym, że roszczenie o świadczenia okresowe należne w przyszłości (tj. w okresie pod wydaniu orzeczenia sądowego) ulega przedawnieniu trzyletniemu. Sąd stwierdził, że wyżej określony termin przedawnienia roszczenia nie upłynął, w tym także w zakresie odsetek zasądzonych „na przyszłość”. Wskazano bowiem, że – jak wynika z kopii dokumentu załączonego do pozwu (k. 9) – w dniu 30 lipca 2015 roku Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy-Mokotowa w W. M. P. skierował do J. J. zawiadomienie o wszczęciu przeciwko niej egzekucji na podstawie wyżej opisanego nakazu zapłaty. Oznacza to, że w dniu 30 lipca 2015 toku lub jeszcze przed tym dniem wierzyciel powódki, tj. pozwana spółka (...) S.A., złożył do komornika wniosek o wszczęcie egzekucji, co skutkowało – z mocy art. 123 pkt. 1 k.c. – kolejnym przerwaniem biegu terminu przedawnienia, przed upływem terminu wynikającego z art. 125 k.c. Na podstawie art. 102 k.p.c. Sąd Rejonowy odstąpił od obciążenia powódki kosztami procesu na rzecz strony pozwanej, (wyrok: k. 79; uzasadnienie: k. 80 – 82).

Powódka w apelacji od opisanego wyroku w całości zarzuciła sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z zebranym materiałem dowodowym, która miała wpływ na treść orzeczenia, gdy dowody wskazywały, że nakaz zapłaty został uchylony; przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów poprzez nierozważenie całego zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności błędną ocenę wyjaśnień powódki i niezasadne przyjęcie, że po otrzymaniu nie złożyła sprzeciwu od nakazu zapłaty.

Skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa
w całości, pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności, umorzenie postępowania egzekucyjnego z mocy prawa z powodu przedawnienia, (apelacja: k. 90 – 93).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelację jako bezzasadną należało oddalić.

Sąd pierwszej instancji przeprowadził postępowanie dowodowe, na podstawie którego dokonał istotnych do rozstrzygnięcia sprawy ustaleń. Ustalenia te Sąd Okręgowy w Łodzi przyjmuje za własne. Należy bowiem przywołać utrwalone stanowisko Sądu Najwyższego, zgodnie z którym w postępowaniu apelacyjnym nie wymaga się dokonywania ustaleń na podstawie dowodów przeprowadzonych we własnym zakresie oraz ich samodzielnej oceny, jeżeli sąd odwoławczy nie dostrzega potrzeby ponowienia dowodów dopuszczonych
w postępowaniu pierwszoinstancyjnym oraz podziela ocenę ich wiarygodności wyrażoną przez sąd pierwszej instancji. Wówczas wystarczająca jest aprobata dla stanowiska przedstawionego w orzeczeniu sądu pierwszej instancji (zob. m.in. postanowienie SN z dnia 22 lipca 2010 r., sygn. I CSK 313/09, niepubl.; wyrok SN z dnia 16 lutego 2005 r., sygn.
IV CK 526/04, niepubl.; wyrok SN z dnia 20 maja 2004 r., sygn. II CK 353/03, niepubl.). Sąd Okręgowy w Łodzi podziela przedstawiony pogląd.

Ocena dowodów dokonana przez Sąd Rejonowy jest jednak prawidłowa. Stosownie do wskazanego przepisu, sąd ma swobodę w ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. W orzecznictwie Sądu Najwyższego słusznie przyjmuje się, że zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. może tylko wtedy być uznany za usprawiedliwiony, jeżeli sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne z regułami logiki, zasadami wiedzy lub
z doświadczeniem życiowym. Sprzeczność ta występuje, w szczególności w sytuacji, gdy
z treści dowodu wynika, co innego niż przyjął sąd, gdy pewnego dowodu nie uwzględniono przy ocenie, gdy sąd przyjął pewne fakty za ustalone, mimo że nie zostały one w ogóle lub
w dostatecznie potwierdzone, gdy sąd przyjął pewne fakty za nieudowodnione, mimo, że nie było ku temu podstawy. Ponadto, jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, chociażby w równym stopniu na podstawie tego samego materiału dowodowego udałoby się wysnuć wnioski odmienne (zob. postanowienie SN z dnia 10 stycznia 2002 r., sygn. II CKN 572/99; wyrok SN z dnia 27 września 2002 r., sygn. II CKN 817/00). Z zebranego materiału dowodowego Sąd pierwszej instancji wyprowadził wnioski logicznie poprawne, co doprowadziło do uznania powództwa jako bezzasadnego i jego oddalenia. Wbrew twierdzeniom powódki, przedmiotowy nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym nie został uchylony. Natomiast co do postanowienia referendarza sądowego z dnia 21 stycznia 2013 roku o nadaniu klauzuli wykonalności nakazowi zapłaty, trzeba podnieść, iż postanowienie to zostało zaskarżone przez powódkę, jednakże postanowieniem Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 12 czerwca 2013 roku, postanowienie referendarza zostało utrzymane w mocy. Należy podkreślić, iż w sytuacji, gdyby nie istniał tytuł wykonawczy, tym bardziej powództwo o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności byłoby niedopuszczalne i podlegałoby oddaleniu.

Trzeba także wskazać, że powództwo przeciwegzekucyjne nie może w żadnym wypadku kwestionować ani zmierzać do uchylenia powagi rzeczy osądzonej (art. 365 § 1 k.p.c.). W tym kontekście, powódka jako strona pozwana w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 1988092/12 mogła zaskarżyć nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym i w ramach złożonego sprzeciwu podnieść swoje twierdzenia, zarzuty i wnioski przeciwko zasądzonemu roszczeniu. Powódka nie zaskarżyła nakazu zapłaty, wobec czego orzeczenie to stało się prawomocne i tym samym wykonalne w drodze egzekucji sądowej. Powódka zaskarżyła zaś postanowienie referendarza sądowego o nadaniu klauzuli wykonalności, jednakże Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.

Sąd pierwszej instancji prawidłowo przeanalizował również kwestię podniesionego przez powódkę zarzutu przedawnienia roszczenia zasądzonego przedmiotowym orzeczeniem. W kontekście art. 123 pkt 1 i art. 125 k.c. Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, że roszczenie to nie jest przedawnione.

Mając na uwadze powyższe, należało uznać, że apelacja jako bezzasadna podlega oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.