Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 czerwca 2016 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący Sędzia SO Ewa Tomczyk

Protokolant Alicja Jesion

po rozpoznaniu w dniu 24 czerwca 2016 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku T. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania T. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 16 października 2015 r. sygn. (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy T. R. prawo do emerytury od dnia (...) 2015 roku;

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na rzecz wnioskodawcy T. R. kwotę 60,00 (sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VU 1241/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16 października 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił T. R. prawa do emerytury, z uwagi na brak 15- letniego okresu pracy w warunkach szczególnych.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył w dniu 27 października 2015 roku (data stempla pocztowego) pełnomocnik wnioskodawcy wnosząc o jej zmianę, przyznanie ubezpieczonemu prawa do emerytury i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pełnomocnik skarżącego wniósł o zaliczenie swojemu mocodawcy do okresu pracy w warunkach szczególnych następujących okresów zatrudnienia:

- od dnia 1 grudnia 1992 roku do dnia 28 grudnia 1993 roku w Przedsiębiorstwie (...) w B.,

- od dnia 29 grudnia 1993 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku w (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. podniósł, iż wnioskodawca nie przedłożył świadectw pracy w szczególnych warunkach wystawionych przez wyżej wymienione zakłady pracy, które uwzględniałyby wyżej wymienione okresy.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

T. R., urodzony w dniu (...) złożył w dniu 14 września 2015 roku wniosek o emeryturę. Wnioskodawca nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-4 akt emerytalnych)

Na dzień 1 stycznia 1999 r. wnioskodawca udowodnił okres ubezpieczenia w łącznym wymiarze 25 lat, 7 miesięcy i 22 dni. ZUS uwzględnił skarżącemu okres pracy w warunkach szczególnych wynoszący 14 lat, 2 miesiące i 6 dni.

(dowód: decyzja ZUS z dnia 16 października 2015 roku, k. 47-47v akt emerytalnych)

ZUS zaliczył wnioskodawcy do pracy w warunkach szczególnych następujące okresy zatrudnienia:

- od dnia 7 sierpnia 1978 roku do dnia 5 stycznia 1979 roku w Zakładach (...) Spółce Akcyjnej w U.,

- od dnia 6 lutego 1979 roku do dnia 7 września 1989 roku oraz od dnia 28 marca 1990 roku do dnia 30 listopada 1992 roku w Przedsiębiorstwie (...) w B.,

- od dnia 8 września 1989 roku do dnia 13 marca 1990 roku w (...)w W..

(dowód: odpowiedź na odwołanie, k. 6-7 akt sprawy)

Organ rentowy nie zaliczył wnioskodawcy do stażu pracy w warunkach szczególnych następujących okresów zatrudnienia:

- od dnia 16 lipca 1976 roku do dnia 1 sierpnia 1976 roku oraz od dnia 14 października 1977 roku do dnia 20 maja 1978 roku w Zakładach (...) w T. oraz od dnia 2 listopada 1976 roku do dnia 10 września 1977 roku w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym (...) w T., ponieważ na podstawie posiadanej przez ZUS dokumentacji nie można określić charakteru pracy,

- od dnia 1 grudnia 1992 roku do dnia 28 grudnia 1993 roku w Przedsiębiorstwie (...) w B., ponieważ pracodawca nie wymienił wyżej wymienionego okresu pracy jako pracy w szczególnych warunkach,

- od dnia 29 grudnia 1993 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku w (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, gdyż pracodawca nie wskazał w świadectwie pracy, jakoby skarżący wykonywał we wskazanym okresie pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

(dowód: decyzja ZUS z dnia 16 października 2015 roku, k. 47-47v akt emerytalnych)

W okresie od dnia 6 lutego 1979 roku do dnia 28 grudnia 1993 roku T. R. był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w Przedsiębiorstwie (...) w B. (dawniej Przedsiębiorstwo (...)) na stanowisku (...). Z angaży wnioskodawcy wynika, że w okresie od dnia 6 lutego 1979 roku do dnia 30 listopada 1992 roku był on zatrudniony na stanowisku operatora (maszynisty) koparki, a w okresie od dnia 1 grudnia 1992 roku do dnia 28 grudnia 1993 roku na stanowisku operatora sprzętu ciężkiego – robotnika budowlanego. W okresie od dnia 12 lutego 1993 roku do dnia 30 kwietnia 1993 roku wnioskodawca przebywał na urlopie bezpłatnym.

(świadectwo pracy z dnia 28 grudnia 1993 roku, k. 13, umowa o pracę z dnia 22 lutego 1979 roku, k. 17, angaże wnioskodawcy, k. 18-22, k. 25-28, zgody na udzielenie urlopu bezpłatnego, k. 28, k. 30 akt sprawy)

Przedsiębiorstwo (...) w B. zajmowało się budową elektrowni i kanalizacji. Przez cały okres zatrudnienia wnioskodawca świadczył w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązki (...). Skarżący wykonywał prace na terenie (...) na składowisku, gdzie usypywał wały z popiołów. Obsługiwał koparkę (...) 250 – ciężki sprzęt gąsiennicowy. Z dniem 1 grudnia 1992 roku dyrektor zakładu pracy zmienił operatorom koparek angaże, aby w razie awarii sprzętu mogli wraz z mechanikami pracować przy ich usuwaniu. Pracownicy, którym zmieniono angaże, nadal wykonywali swe dotychczasowe obowiązki. Wnioskodawca nie pracował przy naprawach awarii, gdyż w przedsiębiorstwie funkcjonowała jednostka naprawcza, która dokonywała napraw pojazdów.. W przypadku awarii pojazdu, wykonywał swe obowiązki na innej koparce. Środowisko pracy na stanowisku (...) było szkodliwe, albowiem charakteryzowało się znacznym zapyleniem.

(dowód: zeznania wnioskodawcy, nagranie od minuty 3:18 do minuty 12:55 oraz od minuty 55:32 do minuty 58:02, zeznania świadka J. Ś., nagranie od minuty 39:15 do minuty 45:43, protokół z rozprawy z dnia 1 czerwca 2016 r., zeznania świadka L. T., nagranie od minuty 45:43 do minuty 54:01, protokół z rozprawy z dnia 1 czerwca 2016 roku, k. 65v – 67 akt sprawy)

Przedsiębiorstwo (...) w B. wystawiło wnioskodawcy świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach, z którego wynika, iż skarżący w okresie od dnia 6 lutego 1979 roku do dnia 7 września 1989 roku oraz od dnia 28 marca 1990 roku do dnia 30 listopada 1992 roku w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę operatora ciężkich maszyn budowlanych na stanowisku (...) wymienionym w wykazie A dział V poz. 3 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku (Dz. U. z 1983 r. nr 8 poz. 43). W świadectwie wykonywania pracy w warunkach szczególnych pracodawca nie wskazał okresu od dnia 1 grudnia 1992 roku do dnia 28 grudnia 1993 roku.

(dowód: świadectwo pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, k. 14 akt sprawy)

W okresie od dnia 29 grudnia 1993 roku do dnia 28 lutego 2006 roku wnioskodawca był zatrudniony w (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością (dawniej Przedsiębiorstwo (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością) na stanowisku (...).

(dowód: świadectwo pracy z dnia 9 sierpnia 2012 roku, k. 19 akt emerytalnych, umowa o pracę z dnia 29 grudnia 1993 roku, k. 2, umowa o pracę z dnia 28 kwietnia 1994 roku, k. 3, umowa o pracę z dnia 29 lipca 1994 roku, k. 4, umowa o pracę z dnia 1 grudnia 1994 roku, k. 5, umowa o pracę z dnia 31 marca 1995 roku, k. 6, angaż z dnia 2 listopada 1995 roku, k. 7, angaż z dnia 24 stycznia 1996 roku, k .8, angaż z dnia 2 września 1996 roku, k. 9, angaż z dnia 30 października 1997 roku, k. 11, angaż z dnia 29 stycznia 1998 roku, k. 12, angaż z dnia 30 kwietnia 1998 roku, k. 13 akt osobowych wnioskodawcy)

Będąc zatrudnionym w (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością wnioskodawca również świadczył obowiązki (...) i do dnia 1 marca 2006 roku nie wykonywał innych obowiązków. Pracował nie tylko na terenie elektrowni w B., ale też wyjeżdżał w delegacje – głównie do Ł., gdzie operował koparką przy budowie oczyszczalni. Skarżący pracował w pełnym wymiarze czasu pracy na koparce N., którą wykonywał głębokie wykopy. Uczestniczył w robotach ziemnych, melioracyjnych i kanalizacyjnych. Ładował ziemię i glinę na samochód pracownika zatrudnionego na stanowisku kierowcy. Wnioskodawca świadczył swe obowiązki w zwiększonym wymiarze czasu pracy, nawet do 10 godzin dziennie.

(dowód: zeznania wnioskodawcy, nagranie od minuty 12:55 do minuty 24:39, zeznania świadka B. H., nagranie od minuty 27:53 do minuty 34:18, zeznania świadka G. S., nagranie od minuty 34:18 do minuty 39:15 protokół z rozprawy z dnia 1 czerwca 2016 roku, k. 65v – 67 akt sprawy)

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością nie wystawiła wnioskodawcy świadectwa pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

(okoliczność niesporna)

W dniu 21 sierpnia 2012 roku T. R. złożył pozew przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością o nakazanie pracodawcy sprostowania świadectwa pracy poprzez wpisanie, iż wykonywał pracę w warunkach szczególnych na stanowisku (...). Prawomocnym wyrokiem z dnia 13 grudnia 2012 roku w sprawie sygn. akt IV P 305/12 Sąd Rejonowy w Bełchatowie oddalił powództwo.

(dowód: wyrok SR w Bełchatowie z dnia 13 grudnia 2012 roku, k. 46 akt sprawy IV P 305/12).

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył co następuje:

Odwołanie jest uzasadnione, co skutkuje zmianą zaskarżonej decyzji.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 887) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

W myśl natomiast ust. 2 art. 184 w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 roku emerytura przysługiwała pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem. Od 1 stycznia 2013 roku nastąpiła zmiana wskazanego przepisu, w ten sposób, że został wyeliminowany wymóg rozwiązania stosunku pracy.

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem.

Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

-

osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

-

ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat i nie był członkiem OFE.

Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

Podnoszona zatem przez organ rentowy okoliczność nie dysponowania przez skarżącego świadectwem pracy w szczególnych warunkach, nie przesądza jeszcze, że wnioskodawca takiej pracy nie wykonywał.

Stanowisko takie wielokrotnie zajmował również Sąd Najwyższy, który między innymi w wyroku z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239 stwierdził, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami.

Okoliczności zatrudnienia wnioskodawcy w Przedsiębiorstwie (...) w B. oraz w (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością były niesporne między stronami w świetle dokumentów znajdujących się w jego aktach ubezpieczeniowych oraz osobowych, a także w świetle odpowiedzi na odwołanie. Sporny pozostawał jedynie charakter wykonywanej przez wnioskodawcę pracy, to jest czy była to praca wykonywana w szczególnych warunkach, czy też nie. Stało się tak dlatego, że z dokumentów w postaci świadectwa pracy, umowy o pracę oraz angaży potwierdzających zatrudnienie wnioskodawcy w spornym okresie czasu wynika jedynie, że wnioskodawca był zatrudniony na stanowisku operator koparki, natomiast nie zostało mu wystawione przez pracodawcę świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych potwierdzające, że w spornych okresach zatrudnienia wykonywał on pracę maszynisty ciężkich maszyn budowlanych. Ponadto angaże z okresu zatrudnienia skarżącego w przedsiębiorstwie (...) od dnia 1 grudnia 1992 roku do dnia 28 grudnia 1993 roku wskazują, iż był on zatrudniony jako operator sprzętu ciężkiego – robotnik budowlany.

Okoliczność niedysponowania przez wnioskodawcę świadectwem wykonywania pracy w warunkach szczególnych, nie oznacza – jak chce organ rentowy – że wnioskodawca takiej pracy nie wykonywał i nie był operatorem ciężkich maszyn budowlanych, a mianowicie koparki.

Dokonując ustaleń w zakresie rodzaju prac wykonywanych przez wnioskodawcę w Przedsiębiorstwie (...) Sąd oparł się na dokumentach zebranych w aktach osobowych wnioskodawcy oraz na zeznaniach świadków: J. Ś. i L. T.. Sąd uwzględnił również zeznania wnioskodawcy, albowiem były spójne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Świadkowie mieli bezpośredni kontakt z wnioskodawcą i współpracowali z nim podczas spornego okresu zatrudnienia. Znali zatem zakres czynności wnioskodawcy i wiedzieli jakie prace wykonywał on na stanowisku (...). Świadkowie szczegółowo opisali czym zajmowało się przedsiębiorstwo, w którym był zatrudniony wnioskodawca, a więc pracami przy budowie elektrowni i robotami budowlanymi związanymi z instalowaniem kanalizacji. Ze spójnych i jednoznacznych zeznań świadków oraz wnioskodawcy wynikało przy tym, iż skarżący był skierowany do pracy na składowisku popiołu, które charakteryzowało się szkodliwym środowiskiem pracy związanym z wysokim stopniem zapylenia. Prace wnioskodawcy polegały na usypywaniu wałów z popiołu i wykonywaniu głębokich wykopów przy robotach kanalizacyjnych.

Sąd dał wiarę zeznaniom wnioskodawcy, iż zmiana angażu z dniem 1 grudnia 1992 roku na stanowisko operatora sprzętu ciężkiego – robotnika budowlanego nie wiązała się ze zmianą obowiązków w jakimkolwiek zakresie. Skarżący złożył bowiem w tym przedmiocie wyczerpujące wyjaśnienia, potwierdzone następnie w przesłuchaniu, które zostały poparte przez spójne i logiczne zeznania świadków. Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd uznał, iż wnioskodawca w spornym okresie zatrudnienia operował koparką (...) 250, której masa wynosi około 25 ton. Koparka gąsiennicowa o takiej masie mieści się w definicji ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych. Jednakże dokumentacja osobowa skarżącego bezsprzecznie wskazuje, iż wnioskodawca korzystał z urlopu bezpłatnego w okresie od dnia 12 lutego 1993 roku do dnia 30 kwietnia 1993 roku. Wobec powyższego Sąd uznał, iż skarżący świadczył pracę na stanowisku maszynisty ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych (wykaz A dział V pkt. 3, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku) w wymiarze uprawniającym do wcześniejszej emerytury od dnia 1 grudnia 1992 roku do dnia 11 lutego 1993 roku oraz od dnia 1 maja 1993 roku do dnia 28 grudnia 1993 roku.

Odnosząc się do drugiego spornego między stronami okresu zatrudnienia skarżącego w (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością Sąd wziął pod uwagę dokumenty zebrane w aktach osobowych wnioskodawcy i oparł się na zeznaniach świadków B. H. i G. S., którzy pracowali ze skarżącym w spornym okresie od dnia 29 grudnia 1993 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku. Wyżej wymieniony materiał dowodowy dał Sądowi asumpt do uznania, iż skarżący ponad wszelką wątpliwość wykonywał pracę (...). Kwestią sporną było jedynie to, czy wnioskodawca świadczył swe obowiązki na sprzęcie i w dziale przemysłu, które uprawniałby do uznania jego pracy za wykonywaną na stanowisku wymienionym w wykazie A dział V pkt. 3, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

W okresie od dnia 29 grudnia 1993 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku skarżący uczestniczył w pracach budowlanych, ziemnych, melioracyjnych i kanalizacyjnych. Pracodawca delegował wnioskodawcę do pracy w Ł., gdzie pracował przy budowie oczyszczalni. Prace polegały na kopaniu rowów pod urządzenia wodne i kanalizacyjne. Skarżący pracował nawet do dziesięciu godzin dziennie i wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązki (...). Nie wykonywał żadnych innych prac, co też wynika z dokumentacji osobowej sporządzonej przez jego pracodawcę. We wskazanym okresie zatrudnienia operował koparką (...) pojazdem samojezdnym o masie około 30 ton. Taki pojazd również mieści się kategorii ciężkich maszyn budowlanych.

Wnioskodawca jako operator koparek – ciężkiego sprzętu budowlanego pracował stale, codziennie i w pełnym wymiarze czasu pracy. Pracodawcy odwołującego zajmowali się wykonywaniem robót pod budowę elektrowni, budową sieci wodnokanalizacyjnych, robotami ziemnymi i melioracyjnymi. Skarżący udowodnił zatem charakter pracy i rodzaj wykonywanych czynności w gałęzi przemysłu uprawniającym do zaliczenia spornych okresów (z wyłączeniem urlopu bezpłatnego od dnia 12 lutego 1993 roku do dnia 30 kwietnia 1993 roku) do pracy w warunkach szczególnych. Praca świadczona przez wnioskodawcę na stanowisku (...) w budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych mieści się w definicji prac maszynistów ciężkich maszyn budowlanych, wymienionych w wykazie A dział V pkt. 3, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

Organ rentowy nie przedstawił w toku postępowania jakiegokolwiek dowodu podważającego dowody zgłoszone przez skarżącego. Wnioskodawca w toku niniejszego postępowania udowodnił zatem, że przez okres znacznie przekraczający 15 lat, pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w szczególnych warunkach.

W przedmiotowej sprawie podkreślenia wymaga, że Sąd Okręgowy nie jest związany wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie w przedmiocie oddalenia powództwa o sprostowanie świadectwa pracy. Nie ma wątpliwości, iż pracodawca odwołującego uzyskał korzystny dla siebie wyrok, który mocą art. 365 § 1 k.p.c. wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Prawomocny wyrok swą mocą powoduje więc, że nie jest możliwe dokonanie odmiennej oceny i odmiennego osądzenia tego samego stosunku prawnego, w tych samych okolicznościach faktycznych i prawnych, między tymi samymi stronami. Jednakże mocy wiążącej prawomocnego wyroku w rozumieniu art. 365 § 1 k.p.c. nie można rozpatrywać w oderwaniu od art. 366 k.p.c., który przymiot powagi rzeczy osądzonej odnosi tylko "do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponadto tylko między tymi samymi stronami" (por. Wyrok SA w Łodzi z 28 sierpnia 2014 roku, III APa 11/14). Wyrok w sprawie o sygn. akt IV P 305/12 jest zatem prawomocny jedynie między odwołującym a (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością. Skarżący mógł zatem kwestionować – jak wynika z powyższego słusznie - decyzję organu rentowego, który odmówił przyznania wcześniejszej emerytury pomimo spełnienia przez T. R. wszystkich statuowanych ustawą przesłanek.

Po doliczeniu wnioskodawcy pracy w spornych okresach do pracy w warunkach szczególnych, odwołujący legitymuje się stażem pracy w takich warunkach przekraczającym 15 lat. Biorąc pod uwagę, iż skarżący spełnił jednocześnie pozostałe wymagane przepisami rozporządzenia warunki, to jest osiągnął wiek emerytalny (60 lat) oraz wymagany okres zatrudnienia (25 lat), należy uznać, że żądanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie.

Sąd przyznał skarżącemu emeryturę z dniem, w którym spełnił on ostatnią przesłankę uzależniającą przyznanie prawa do emerytury, to jest osiągnął wiek emerytalny, a zatem z dniem (...) 2015 roku.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w punkcie pierwszym wyroku.

O kosztach postępowania Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Na koszty zasądzone od organu rentowego na rzecz wnioskodawcy złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika wnioskodawcy w kwocie 60,00 złotych określone w § 2 ust. 1 w związku z § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490) w zw. z § w zw. z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800).