Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W dniu 20 sierpnia 2015 roku o godz. 13.00 w miejscowości L. funkcjonariusze Policji z Komendy Powiatowej Policji w W. zatrzymali do kontroli drogowej D. S., który poruszał się po drodze rowerem.

Po weryfikacji D. S. w policyjnej bazie danych funkcjonariusze stwierdzili, że posiada on zakaz prowadzenia rowerów obowiązujący od dnia 04 lipca 2013 roku do dnia 04 lipca 2016 roku.

D. S.wyrokiem Sądu Rejonowego w Chełmnie VII Zamiejscowy Wydział Karny z/s w Wąbrzeźnie z dnia 25 marca 2013 roku, sygn. VII K 18/13 został skazany za występek z art. 178a § 2 kk w zb. z art. 244 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk na karę 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cel społeczny w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym. Sąd w wyroku na podstawie art. 42 § 2 kk orzekł wobec D. S.także środek karny w postaci zakazu prowadzenia rowerów na drogach publicznych, w strefach zamieszkania i strefach ruchu na okres 3 (trzech) lat. Wyrok ten stał się prawomocny z dniem 04 lipca 2013 roku.

dowód:

- odpis wyroku Sądu Rejonowego w Chełmnie VII Zamiejscowy Wydział Karny z/s w Wąbrzeźnie z dnia 25 marca 2013 roku, w sprawie VII K 18/13 – k. 5 zbioru A;

- odpis wyroku Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 04 lipca 2013 roku, sygn. IX Ka 257/13 – k. 6 zbioru A;

- informacja Starostwa Powiatowego w W. - k. 9 zbioru A;

D. S. w przeszłości był wielokrotnie karany sądownie, w tym za występki z art. 244 kk. Ostatnio za przestępstwo z art. 244 kk D. S. został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 31 lipca 2015 roku, w sprawie II K 77/15 na karę 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cel społeczny w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym. Wyrok ten stał się prawomocny z dniem 14 sierpnia 2015 roku. Za występek z art. 244 kk D. S. został także skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 10 sierpnia 2015 roku, w sprawie II K 69/15. Sąd wyrokiem tym wymierzył D. S. także karę ograniczenia wolności w wymiarze 10 miesięcy z obowiązkiem wykonania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cel społeczny po 20 godzin w stosunku miesięcznym.

dowód:

- dane o karalności – k. 18 – 20 zbioru A;

- odpis wyroku Sądu Rejonowego w Chełmnie VII Zamiejscowy Wydział Karny z/s w Wąbrzeźnie z dnia 25 marca 2013 roku, w sprawie VII K 18/13 – k. 5 zbioru A;

- odpis wyroku Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 04 lipca 2013 roku, sygn. IX Ka 257/13 – k. 6 zbioru A;

- odpis wyroku Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 15 października 2012 roku, sygn. II K 325/12 z uzasadnieniem - k. 38 - 39 zbioru D;

- odpis wyroku Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 21 lutego 2013 roku, w sprawie IX Ka 5/13 – k. 40 zbioru D;

D. S. ma wykształcenie zawodowe, z zawodu jest piekarzem, jest kawalerem i ma jedno dziecko w wieku 9 lat. D. S. nie posiada stałego zatrudnienia i utrzymuje się z prac dorywczych. D. S. nie posiada żadnego majątku. D. S. na utrzymaniu ma jedną osobę – małoletniego syna.

dowód:

- dane podane do protokołu przesłuchania w dniu 06 października 2015 roku – k. 15 – 15v zbioru A;

- informacja ze Starostwa Powiatowego w W. – k. 3 zbioru A;

- informacja (...) k. 4 zbioru A;

- dane o podejrzanym – k. 13 zbioru A;

D. S. na etapie postępowania wyjaśniającego przesłuchany w charakterze podejrzanego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy składania wyjaśnień. (k. 16 zbioru A).

W postępowaniu przed Sądem D. S. nie złożył wyjaśnień, albowiem nie stawił się na wyznaczony termin rozprawy, o terminie zawiadomiony został w sposób prawidłowy. (k. 44 zbioru D)

Przystępując do oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego należy stwierdzić, iż Sąd nie miał możliwości oceny wyjaśnień oskarżonego, albowiem D. S.takich wyjaśnień zarówno na etapie postepowania przygotowawczego, jak i na etapie postępowania przed Sądem nie złożył. Oskarżony przesłuchany w charakterze podejrzanego przyznał się jedynie do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. W ocenie Sądu przyznanie się oskarżonego D. S.do popełnienia zarzucanego mu czynu w świetle ustalonego stanu faktycznego oraz zgromadzonego materiału dowodowego nie budzi żadnych wątpliwości. D. S.w dniu 20 sierpnia 2015 roku kierował rowerem pomimo, iż w tym czasie obowiązywał go zakaz prowadzenia rowerów. Oczywistym jest zatem, iż D. S.poruszając się po drodze rowerem nie zastosował się do prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Chełmnie VII Zamiejscowy Wydział Karny z/s w Wąbrzeźnie z dnia 25 marca 2013 roku wydanego w sprawie VII K 18/13. Wyrok ten stał się prawomocny z dniem 04 lipca 2013 roku i orzeczono nim wobec oskarżonego zakaz prowadzenia rowerów na okres 3 lat. Orzeczony przez Sąd zakaz obowiązywał D. S.do dnia 04 lipca 2016 roku, co oznacza, iż oskarżony dopuścił się prowadzenia roweru w okresie obowiązywania zakazu.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, iż oskarżony D. S. swoim zachowaniem wypełnił ustawowe znamiona czynu określonego w przepisie art. 244 kk, zgodnie, z którym, ten kto nie stosuje się do orzeczonego przez Sąd zakazu prowadzenia pojazdów podlega karze przewidzianej w tym przepisie.

Dla Sądu nie budzi także żadnych wątpliwości, iż oskarżony D. S. wiedział o tym, że obowiązuje go zakaz prowadzenia rowerów i w sposób świadomy dopuścił się naruszenia tego zakazu. Po tym bowiem jak Sąd wyrokiem skazującym w sprawie VII K 18/13 orzekł wobec niego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów oskarżony został już prawomocnie skazany za załamanie tego zakazu. Ponadto D. S. także wcześniej był karany za przestępstwa z art. 244 kk i swym zachowaniem niejednokrotnie łamał orzeczone wobec niego zakazy prowadzenia pojazdów. W związku z tym oskarżony po raz kolejny naruszając zakaz orzeczony prawomocnym wyrokiem Sądu musiał być świadomy negatywnych następstw swojego postępowania, a przede wszystkim bezprawności swojego czynu.

Sąd uznając zatem, iż oskarżony D. S. swym zachowaniem wyczerpał znamiona występku stypizowanego w art. 244 kk na podstawie tego przepisu wymierzył oskarżonemu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności. Sąd ważąc wobec oskarżonego wymiar kary kierował się dyrektywami wskazanymi w treści przepisu art. 53 kk i miał na względzie stopień społecznej szkodliwości, bacząc przy tym by dolegliwość nie przekraczała stopnia winy oskarżonego. Sąd miał także na względzie cele zapobiegawcze i wychowawcze kary, jak też dyrektywy w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W sprawie oskarżyciel publiczny wniósł o wymierzenie D. S. kary 3 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd uznał, iż karą adekwatną w przypadku oskarżonego będzie kara 2 miesięcy pozbawienia wolności i złagodził wymiar orzeczonej kary pozbawienia wolności w stosunku do wymiaru kary zaproponowanego przez prokuratora.

Wymierzając oskarżonemu D. S. karę za występek z art. 244 kk Sąd w zasadzie dopatrzył się samych okoliczności obciążających. Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował w szczególności fakt uprzedniej karalności oskarżonego. D. S. w przeszłości był karany sądownie i to za czyny tego samego rodzaju, a zatem za łamanie zakazu prowadzenia pojazdów, który to zakaz został orzeczony prawomocnym wyrokiem Sądu. Występku z art. 244 kk oskarżony w przeszłości dopuszczał się już kilkanaście razy. Ostatnio za czyny zabronione tego samego rodzaju oskarżony został skazany prawomocnymi wyrokami Sądu z dnia 31 lipca 2015 roku oraz z dnia 10 sierpnia 2015 roku. Oznacza to, iż kolejnego naruszenia zakazu prowadzenia rowerów D. S. dopuścił się klika dni po wydaniu przez Sąd ostatniego wyroku skazującego. Wobec tego nie sposób nie zauważyć, że oskarżony D. S. nie przestrzegał orzeczonego wobec niego zakazu prowadzenia rowerów. W związku z tym zdarzenie będące przedmiotem niniejszego postępowania nie miało charakteru incydentalnego. D. S. niewątpliwie zdawał sobie sprawę z naganności swojego postępowania, co jednakże w żaden sposób nie powstrzymało go przed popełnieniem kolejnego przestępstwa.

Jako kolejną okoliczność obciążającą Sąd wziął pod uwagę wysoką szkodliwość społeczną czynu zarzucanego oskarżonemu. Oceniając społeczną szkodliwość czynu jako znaczną Sąd odwołał się do definicji zawartej w art. 115 § 2 kk. W zakresie oceny stopnia społecznej szkodliwości popełnionego występku podstawowe znacznie miał rodzaj chronionego dobra prawnego, które oskarżony swym zachowaniem naruszył. Przestępstwo popełnione przez oskarżonego wyrządzone zostało przeciwko dobru jakim jest wymiar sprawiedliwości, a w ramach tego zapewnienie wykonania orzeczeń sądu. Jak już wskazano powyżej czyn, którego dopuścił się oskarżony nie ma charakteru incydentalnego i D. S. już wcześniej dopuszczał się tego typu czynów zabronionych, co w ocenie Sądu należy uznać za przejaw niepoprawności oskarżonego, a wręcz jako lekceważenie obowiązków nakładanych na niego prawomocnymi wyrokami Sądów. Należy mieć także na względzie okoliczność, iż orzeczony wobec D. S. zakaz prowadzenia pojazdów stanowił konsekwencję popełnienia przez oskarżonego przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji polegającego na kierowaniu pojazdem w stanie nietrzeźwości. Orzeczony zakaz w takiej sytuacji miał wyeliminować oskarżonego z ruchu drogowego, albowiem był on dla siebie i innych uczestników tego ruchu potencjalnym źródłem zagrożenia bezpieczeństwa. Oskarżony swym zachowaniem w istocie doprowadził do sytuacji, w której orzeczony wobec niego zakaz przestał spełniać swoje funkcje.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował przyznanie się oskarżonego D. S. do winy. Innych okoliczności łagodzących Sąd nie dopatrzył się.

Sąd uznał, że w przypadku oskarżonego D. S. nie zachodzą przesłanki, które uzasadniałby skorzystanie z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, a w szczególności brak jest pozytywnej prognozy kryminologicznej. Oskarżony nie spełnia przesłanek określonych w art. 69 § 1 kk i orzeczenie wobec niego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania nie zagwarantuje, iż D. S. nie popełnił przestępstwa w przyszłości. W tym przypadku Sąd przychylił się więc do wniosku oskarżyciela publicznego, który wniósł o wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym. Kara pozbawienia wolności tego rodzaju stanowi zawsze środek ostateczny, który może zostać wykorzystany tylko wówczas, gdy żaden inny rodzaj kary, czy też środka karanego nie zapewni osiągnięcia celów kary. Sąd dokonał w przedmiotowej sprawie wnikliwej oceny postawy oskarżonego i ocenił jego warunki i właściwości osobiste w sposób negatywny. W ocenie Sądu orzeczenie wobec D. S. kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania nie odniosłoby zamierzonych celów resocjalizacyjnych. Dotychczas wobec oskarżonego były orzekane kary zarówno o charakterze wolnościowym, jak również kary izolacyjne. Za dwa ostatnie występki z art. 244 kk D. S. został skazany na kary ograniczenia wolności. A zatem ostatnio stosowane wobec oskarżonego kary o charakterze wolnościowym nie odnosiły zamierzonych rezultatów, bowiem oskarżony ponownie wszedł w konflikt z prawem. Popełnienie przez oskarżonego kolejnego, takiego samego przestępstwa w przekonaniu Sądu świadczy o lekceważącym stosunku oskarżonego do obowiązującego porządku prawnego i norm współżycia społecznego. W tej sytuacji, zdaniem Sądu, brak było podstaw do zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności.

Sąd zwolnił oskarżonego na podstawie art. 624 § 1 kpk, od ponoszenia kosztów sądowych, określając, że wchodzące w ich skład wydatki ponosi Skarb Państwa, albowiem zobowiązanie go do uiszczenia kosztów sądowych stanowiłoby dla niego nadmierne obciążenie.

Sędzia SR

Izabela Chłopecka