Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 16 czerwca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w następującym składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Magdalena Hupa - Dębska

Sędziowie: SO Lucyna Morys - Magiera (spr.)

SO Roman Troll

Protokolant Monika Piasecka

po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 2016 r. na rozprawie sprawy

z wniosku M. P.

z udziałem Skarbu Państwa - Agencji Nieruchomości Rolnych w W.

o stwierdzenie zasiedzenia własności nieruchomości

na skutek apelacji uczestnika postępowania

od postanowienia Sądu Rejonowego w Raciborzu

z dnia 29 października 2015 r., sygn. akt I Ns 234/15

postanawia:

1.  zmienić zaskarżone postanowienie w punkcie 1 w ten sposób, że:

a)  oddalić wniosek;

b)  zasądzić od wnioskodawcy na rzecz uczestnika postępowania kwotę 1200 zł (tysiąc dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania;

2.  zasądzić od wnioskodawcy na rzecz uczestnika postępowania kwotę 600 zł (sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSO Roman Troll SSO Magdalena Hupa – Dębska SSO Lucyna Morys - Magiera

Sygn. akt III Ca 209/16

UZASADNIENIE

Wnioskodawca M. P. wniósł o stwierdzenie zasiedzenia z dniem 1 września 2011 roku prawa własności nieruchomości działek oznaczonych nr (...), km 5 S., stanowiących rolę, dla których prowadzona jest księga wieczysta (...). Uzasadniając wniosek podał, że właścicielem tych nieruchomości od 22 kwietnia 2014 roku jest Skarb Państwa – Agencja Nieruchomości Rolnych w W.. Na mocy umowy z dnia 1 grudnia 1980 roku nr (...) Urząd Miasta R. wydzierżawił wymienione wyżej działki ojcu wnioskodawcy – H. P.. Umowa ta została zawarta na okres 1 roku. Od 1967 roku przedmiotowa nieruchomość znajdowała się w posiadaniu, początkowo H. P., a po jego śmierci w 2010 roku – wnioskodawcy. Podał, że od 1967 roku do chwili obecnej wszelkie świadczenia publicznoprawne z tytułu wskazanej we wniosku nieruchomości płacili jej samoistni posiadacze.

W odpowiedzi na wniosek uczestnik postępowania Skarb Państwa – Agencja Nieruchomości Rolnych w W. wniósł o oddalenie wniosku, nadto zasądzenie od wnioskodawcy na rzecz uczestnika postępowania kosztów postępowania według norm przepisanych. Uzasadniając swoje stanowisko podał, że opisana we wniosku nieruchomość została przekazana do zasobu uczestnika na mocy decyzji Wojewody (...) nr Gd.I- (...). Wskazał, że to uczestnik postępowania płacił podatki za przedmiotowe nieruchomości, a nadto zakwestionował samoistne posiadanie wnioskodawcy co do przedmiotowych działek.

Na rozprawie w dniu 8 października 2015 roku pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o stwierdzenie zasiedzenia najpóźniej z dniem 9 stycznia 2010 roku.

Na rozprawie w dniu 9 października 2015 roku pełnomocnik wnioskodawcy sprecyzował, iż wniosek o stwierdzenie zasiedzenia dotyczy także działki nr (...) objętej księgą wieczystą nr (...).

Postanowieniem z dnia 29 października 2015r. Sąd Rejonowy w Raciborzu stwierdził, że wnioskodawca M. P. nabył przez zasiedzenie z dniem 1 stycznia 2010 roku prawo własności nieruchomości stanowiących działki o numerach: (...) o powierzchni 0,2572 ha, (...) o powierzchni 0,2515 ha, (...) o powierzchni 0,2493 ha, położonych w R. – k.m.5 S., dla których Sąd Rejonowy w Raciborzu prowadzi księgę wieczystą numer (...), natomiast w pozostałym zakresie wniosek oddalił.

Orzeczenie to poprzedził ustaleniem, że dla nieruchomości gruntowej, składającej się z działek oznaczonych numerami: 307/43 o powierzchni 0,2572 ha,(...) o powierzchni 0,2515 ha,(...) o powierzchni 0,2493 ha, nr (...) o powierzchni 0,0770 ha, położonych w R. obręb S., km 5, Sąd Rejonowy w Raciborzu prowadzi obecnie księgę wieczystą numer (...). Właścicielem powyższej nieruchomości jest Skarb Państwa – Agencja Nieruchomości Rolnych w W.

Jak stwierdzono, działka o numerze (...) powstała w 1964 roku w wyniku podziału działki (...). Władającym działki był F. P. (1), na podstawie orzeczenia Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w R. nr 279 z dnia 22 grudnia 1958 roku. Około 1965 roku przy zakładaniu rejestru gruntów dla działki (...) we własności figurował wpis „P. F., we władaniu M. G.” (brak dokumentu potwierdzającego wpis). W 1967 roku w miejsce F. P. (1) wpisano jako właściciela Skarb Państwa, a w miejsce M. G. wpisano jako władającego dzierżawcę H. P. (brak dokumentu potwierdzającego wpis). W 1995 roku wyżej wskazana działka została przekazana do dyspozycji Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa decyzją Wojewody (...) nr Gd.I- (...) z dnia 16 października 1995 roku. W 2000 roku działka została przejęta na rzecz Skarbu Państwa zgodnie z decyzją Starosty (...) nr SG. (...) z dnia 9 czerwca 2000 roku oraz założono dla niej księgę wieczystą nr (...) na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego w Raciborzu z dnia 20 października 2000 roku, sygn. akt Dz.Kw. (...). W 2010 roku działkę przeniesiono do nowozałożonej księgi wieczystej nr (...).

Działka o numerze (...) powstała w 1958 roku w wyniku podziału działki (...). Władającym działki był H. P., na podstawie umowy dzierżawnej z dnia 1 października 1960 roku zawartej na okres 3 lat. Około 1965 roku przy zakładaniu rejestru gruntów, we własności figurował wpis Polska Rzeczpospolita Ludowa, we władaniu Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w R.. W 1995 roku wyżej wskazana działka została przekazana do dyspozycji Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa decyzją Wojewody (...) nr Gd.I- (...) z dnia 16 października 1995 roku. W 2000 roku działka została przejęta na rzecz Skarbu Państwa zgodnie z decyzją Starosty (...) nr SG. (...) z dnia 9 czerwca 2000 roku oraz założono dla niej księgę wieczystą nr (...) na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego w Raciborzu z dnia 20 października 2000 roku, sygn. akt Dz.Kw. (...). W 2010 roku działkę przeniesiono do nowozałożonej księgi wieczystej nr (...).

Działka o numerze nr (...) powstała w 1963 roku w wyniku podziału działki (...). W 1961 jako władającego działką wpisano F. P. (1). Około 1965 roku przy zakładaniu rejestru gruntów dla działki (...) we własności figurował wpis „P. F., we władaniu M. G.” (brak dokumentu potwierdzającego wpis). W 1967 roku w miejsce F. P. (1) wpisano jako właściciela Skarb Państwa a w miejsce M. G. wpisano jako władającego dzierżawcę H. P. (brak dokumentu potwierdzającego wpis). W 1995 roku wyżej wskazana działka została przekazana do dyspozycji Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa decyzją Wojewody (...) nr Gd.I- (...) z dnia 16 października 1995 roku. W 2000 roku działka została przejęta na rzecz Skarbu Państwa zgodnie z decyzją Starosty (...) nr SG. (...) z dnia 9 czerwca 2000 roku oraz założono dla niej księgę wieczystą nr (...) na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego w Raciborzu z dnia 20 października 2000 roku, sygn. akt Dz.Kw.(...). W 2010 roku działkę przeniesiono do nowozałożonej księgi wieczystej nr (...).

Działka o numerze (...) powstała w 1958 roku wyniku podziału działki nr (...). Na projekcie podziału jako właściciela wpisano Polską Rzeczpospolitą Ludową. Około roku 1965 przy zakładaniu rejestru gruntów dla działki nr (...) bez założonej księgi wieczystej wpisano własność Gminy Miejskiej Polska Rzeczpospolita Ludowa i dopisano jako władającego gruntem R. S. (brak dokumentacji potwierdzającej wpis). W 1976 roku jako właściciela działki wpisano Skarb Państwa i usunięto wpis władającego. W 1995 roku wpisano umowę dzierżawy zawartą na okres 10 lat pomiędzy Agencją Własności Rolnej Skarbu Państwa a K. K.. W 1995 roku wyżej wskazana działka została przekazana do dyspozycji Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa decyzją Wojewody (...) nr Gd.I- (...) z dnia 16 października 1995 roku. W 2000 roku działka została przejęta na rzecz Skarbu Państwa zgodnie z decyzją Starosty (...) nr SG. (...) z dnia 9 czerwca 2000 roku oraz założono dla niej księgę wieczystą nr (...) na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego w Raciborzu z dnia 20 października 2000 roku, sygn. akt Dz.Kw. (...). W 2010 roku działkę przeniesiono do nowozałożonej księgi wieczystej nr (...).

Sąd pierwszej instancji ustalił, że działki o numerach (...) dzierżawił od lat 60 H. P. – ojciec M. P.. Na działkach tych rodzina P. uprawiała warzywa.

Nie było kwestionowane, że umową przekazania gospodarstwa rolnego z dnia 9 stycznia 1990 roku H. i A. P. przekazali własność gospodarstwa rolnego o powierzchni 3 ha 50 a 54 m ² swojemu synowi M. P.. Od 1990 roku nieprzerwanie do dnia dzisiejszego gospodarstwo rolne prowadził M. P., z pomocą brata F. P. (2). W ramach swojego gospodarstwa rolnego uprawiał także działki o numerach (...), w dalszym ciągu prowadząc na nich uprawy rolne. Był przekonany, że działki te stanowią część gospodarstwa rolnego przekazanego mu przez rodziców. Działki te są objęte dopłatami unijnymi, które otrzymuje M. P.. M. P. opłaca podatek rolny od powyższego gospodarstwa rolnego.

Działkę nr (...) M. P. uprawia od 2010 roku do chwili obecnej.

Agencja Nieruchomości Rolnych Oddział Terenowy w O. opłaca podatek rolny za działki o numerach: (...) od 1997 roku. Uzyskanie informacji o opłacaniu podatku za powyższe nieruchomości przed tą datą jest niemożliwe z uwagi na zniszczenie dokumentacji w trakcie powodzi jaka miała miejsce na terenie miasta R. w 1997 roku. Pismem z dnia 20 lipca 2015 roku Prezydent Miasta R. poinformował, że wyżej wymienione działki nie stanowią i nigdy nie stanowiły własności Gminy R., w związku z tym brak jest informacji dotyczących zawierania umów dzierżawy dla tychże działek.

W tak ustalonym stanie faktycznym, Sąd Rejonowy uznał wniosek za częściowo uzasadniony.

Sąd Rejonowy przytaczając treść art. 172 § 1 i § 2 k.c. wskazującego przesłanki nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie, tj. samoistnego posiadania oraz upływu czasu, który w dalszej części uzasadnienia zostały precyzyjnie wyjaśnione, stwierdził istnienie tych przesłanek w niniejszej sprawie. Sąd uznał, iż wnioskodawca M. P. wykazał istnienie przesłanek prowadzących do zasiedzenia z dniem 1 stycznia 2010 roku prawa własności nieruchomości stanowiących działki o numerach: (...), położonych w R., km.5 S., dla których Sąd Rejonowy w Raciborzu prowadzi księgę wieczystą numer (...).

Sąd ten zwrócił uwagę, że wnioskodawca stał się samoistnym posiadaczem działek o numerach:(...) z dniem 9 stycznia 1990 roku, kiedy to nastąpiło przekazanie gospodarstwa rolnego przez jego rodziców – H. P. i A. P., wskazując przy tym, że wnioskodawca nie udowodnił samoistnego posiadania tych działek przez H. P. od roku 1967. Sąd stwierdził, na podstawie przedłożonej dokumentacji (zaświadczenia k. 6-8), że posiadanie H. P. nie miało w tym okresie charakteru posiadania samoistnego. Sąd uznał, że wnioskodawca M. P. udowodnił posiadanie samoistne przez wymagany okres czasu od dnia 9 stycznia 1990 roku, ponieważ uprawiał przedmiotowe działki, jego wola posiadania była skierowana na nie, co było manifestowane na zewnątrz i tak postrzegane. Sąd stwierdził, że w stosunku do nieruchomości o numerach: (...), zachowywał się jak właściciel i tak był postrzegany przez otoczenie.

Sąd uznał również, że w chwili objęcia w posiadanie w/w działek M. P. był w dobrej wierze, gdyż nie wiedział, że Skarb Państwa jest właścicielem nieruchomości, a nabycie takiej wiedzy w 2015 roku było bez znaczenia dla tej kwalifikacji, albowiem dla oceny dobrej wiary u posiadacza nieruchomości decyduje chwila objęcia jej w posiadanie. Sąd podkreślił, że uczestnik postępowania – do roku 2015 - nie zgłaszał wobec wnioskodawcy żadnych roszczeń co do przedmiotowej nieruchomości. Sąd stwierdził, że w toku postępowania uczestnik postępowania nie obalił domniemania dobrej wiary, ani samoistności posiadania wnioskodawcy.

W ocenie Sądu bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy jest okoliczność, iż to uczestnik postępowania dokonywał od 1997 roku zapłaty podatku rolnego za działki o numerach (...), gdyż wnioskodawca miał subiektywne przekonanie, że płaci podatek rolny od wyżej opisanych działek.

Wobec stwierdzenia dobrej wiary wnioskodawcy miał do niego zastosowanie dwudziestoletni termin zasiedzenia liczony od dnia 1 października 1990 roku z zastosowaniem art. 10 ustawy z dnia 28 lipca 1990 roku o zmianie ustawy - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 55, poz. 321 z późn. zm.) to jest termin ten ulegał skróceniu o okres samoistnego posiadania, kiedy to zasiedzenie nieruchomości nie było możliwe (9 stycznia – 31 października 1990 roku).

Wniosek w zakresie stwierdzenia zasiedzenia działki nr (...) został oddalony, gdyż wnioskodawca nie udowodnił przesłanki upływu czasu koniecznego do zasiedzenia przedmiotowej działki. Sąd uznał, że wnioskodawca jest samoistnym posiadaczem w/w działki od roku 2010, a w konsekwencji nie upłynął przepisany prawem termin konieczny do zasiedzenia nieruchomości.

Apelację od tego orzeczenia wniósł uczestnik postępowania.

Zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 172 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie, a to poprzez przyjęcie, że wnioskodawca w sposób samoistny władał nieruchomością obejmującą działki o numerach (...) położonych w R. – k.m.5 S., dla których Sąd Rejonowy w Raciborzu prowadzi księgę wieczystą numer (...), działając w dobrej wierze, jak również naruszenie przepisów prawa procesowego poprzez naruszenie swobodnej oceny dowodów, a tym samym sprzeczność istotnych ustaleń sądu z zebranym w sprawie materiale dowodowym poprzez przyjęcie, że wnioskodawca władał przedmiotową nieruchomością w sposób samoistny od dnia 9 stycznia 1990 roku. Motywował, że stwierdzone fakty wyłączają przyjęcie dobrej wiary po stronie wnioskodawcy; bowiem jego przeświadczenie o przymiocie właściciela nie było tu uzasadnione w świetle treści umowy przekazania gospodarstwa rolnego za rentę. Kwestionował również samoistność posiadania działek objętych umową dzierżawy wiążącą jego ojca.

Na tych podstawach wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez oddalenie wniosku oraz zasądzenie od wnioskodawcy na rzecz uczestniczki kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację wnioskodawca wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie od uczestnika postępowania na rzecz wnioskodawcy kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym w kwocie 2.400 zł.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd pierwszej instancji prawidłowo zakwalifikował roszczenie wnioskodawcy przyjmując za podstawę prawną swego rozstrzygnięcia normy prawne zawarte w art. 292 k.c. i art. 172 k.c., a następnie prawidłowo ustalił wszystkie okoliczności faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Ustalenia te Sąd Okręgowy przyjmuje za własne.

Niemniej jednak wyprowadzone z nich wnioski nie były prawidłowe, co do zasadności stwierdzenia istnienia przesłanek zasiedzenia w niniejszej sprawie.

Instytucja zasiedzenia, wprowadzona do polskiego systemu prawa cywilnego już w 1946r., ze swej istoty, nie narusza zasad współżycia społecznego, nie tylko ze względu na długi okres „wyczekiwania” na wyzyskanie korzystnego dla uprawnionego przysporzenia, ale również dlatego, że stanowi wyłącznie realizację reguły powszechnie aprobowanej w demokratycznych państwach prawa a wyrażonej paremią ius civile vigilantibus scriptum est (prawo cywilne wymaga dbałości zainteresowanego o swoje prawa). Zwrócić przy tym należy uwagę, iż zasiedzenie stanowi odstępstwo od zasady nienaruszalności prawa własności, a zatem wszelkie wątpliwości powinny być tłumaczone na korzyść ochrony własności (porównaj: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 października 2010r.; IV CSK 152/10).

Zgodnie z art. 172 k.c., przesłankami zasiedzenia są : nieprzerwane posiadanie samoistne oraz upływ przepisanego prawem okresu tego posiadania.

Dla istnienia samoistnego posiadania konieczne jest faktyczne władanie rzeczą, czyli dostrzegalny fakt wykonywania fizycznego władztwa ( corpus), oraz czynnik psychiczny w postaci zamiaru władania rzeczą dla siebie ( cum animo rem sibi habendi). (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 1 kwietnia 2011r., III CSK 184/10).

Zgromadzony materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że wnioskodawca był w posiadaniu samoistnym od stycznia 1990r., kiedy to zawarł umowę przekazania gospodarstwa rolnego za rentę ze swoimi rodzicami, wbrew stanowisku skarżącego. Niemniej jednak, jak stwierdził Sąd Rejonowy, nie było to posiadanie w dobrej wierze, o czym poniżej.

Zważył Sąd Odwoławczy, iż posiadanie działek wymienionych we wniosku miało charakter samoistny od początku władania nimi sprawowanego przez wnioskodawcę, zatem od stycznia 1990r. W okresie wcześniejszym posiadanie to miało charakter zależny, ojciec wnioskodawcy sprawował je bowiem na zasadzie przedłużanych w sposób domniemany umów dzierżawy. Zaistniała jednak dopuszczalna zmiana charakteru posiadania działek wraz ze zmianą posiadacza oraz tytułu posiadania. Z chwilą bowiem objęcia po rodzicach zarówno w sposób formalny, jak i faktyczny, gospodarstwa rolnego, wnioskodawca zaczął działkami oznaczonymi we wniosku władać w sposób samoistny, uznając się za ich właściciela i manifestując tę wolę wobec otoczenia w ustalony w sprawie sposób, jasno odczytywany przez sąsiadów i urzędy. Wnioskodawca, pozostawał w przeświadczeniu, mimo, że błędnym, iż działki te stanowią również jego własność, podobnie jak pozostałe przekazane mu przez rodziców umową, traktował je zatem jak własne pozostałe grunty, zamierzając je zachować dla siebie i wykorzystując jak całe uzyskane gospodarstwo rolne, zgodnie z ich przeznaczeniem. Wskazać także wypada, że domniemanie samoistności posiadania w tym przypadku działało na korzyść wnioskodawcy.

Sąd Okręgowy odnośnie wiary tego samoistnego posiadania zważył, iż art. 7 k.c. ustanawia domniemanie, aczkolwiek wzruszalne, dobrej wiary. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 23 lipca 2015r. (I CSK 360/14), w dobrej wierze jest ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo błędnie przypuszcza, że prawo to mu przysługuje, jeśli tylko owo błędne przypuszczenie w danych okolicznościach sprawy uznać należy za usprawiedliwione. Z kolei w złej wierze jest ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo wie, że prawo to mu nie przysługuje albo też ten, kto wprawdzie nie ma świadomości co do nieprzysługiwania mu określonego prawa, jednakże jego niewiedza nie jest usprawiedliwiona w świetle okoliczności danej sprawy. Tym samym, dobrą wiarę wyłącza zarówno pozytywna wiedza o braku przysługującego prawa, jak i brak takiej wiedzy wynikający z braku należytej staranności, a więc niedbalstwa.

Podzielając w całości wskazaną powyżej tezę, zwrócić należy uwagę, że umową przekazania gospodarstwa rolnego z dnia 9 stycznia 1990 roku H. i A. P. przekazali własność gospodarstwa rolnego o powierzchni 3 ha 50 a 54 m ² swojemu synowi M. P.. Umowa w § 1 dokładnie wskazuje działki będące przedmiotem niniejszej umowy. Zawierała ona nie tylko ich oznaczenie poprzez wskazanie numerów wszystkich działek , ale również określała dokładnie prowadzone dla nich księgi wieczyste. Na tej podstawie, wnioskodawca dochowując należytej staranności, miał możliwość i winien był się zorientować, że działki objęte niniejszym wnioskiem (tj. działki o numerach (...)), nie zostały mu przekazane umową. Zwrócić należy uwagę, że łączna powierzchnia zawiadywanych działek wynosiła 75 a 60 m2. Nie jest to zatem powierzchnia nieznaczna, którą można byłoby przeoczyć. Tym samym winien był i miał realne możliwości, powzięcia wiedzy, że przekazane mu przez rodziców gospodarstwo nie obejmowało działek wskazanych we wniosku, zatem nie stanowiło jego własności na podstawie umowy. Miał także możność łatwego przekonania się o właścicielu działek poprzez sprawdzenie ich numerów i kontrolę zapisów w księgach wieczystych. Działanie takie byłoby szczególnie uzasadnione tym, iż na co wskazywały zarówno strony, jak i świadkowie, działki objęte władaniem rodziców wnioskodawcy i jego samego, były porozrzucane w terenie, a użytkowany obszar znacznie rozczłonkowany.

Uwzględniając powyższe, należało uznać, że błędne przeświadczenie wnioskodawcy o przekazaniu mu wskazaną powyżej umową również działek objętych przedmiotowym wnioskiem, nie było usprawiedliwione okolicznościami sprawy, co przenosiło się na stwierdzenie, że posiadanie wnioskodawcy było posiadaniem w złej wierze.

Zgodnie z art. 172 § 2 k.c., posiadacz nieruchomości w złej wierze niebędący jej właścicielem nabywa własność, posiada nieruchomość nieprzerwanie po upływie lat trzydziestu. Przyjąć należało, że posiadanie samoistne wnioskodawcy w złej wierze trwa od stycznia 1990r. Jako, że własność działek należała do Skarbu Państwa, możliwe było ich zasiadywanie dopiero od 1 października 1990r., przy czym termin ten mógł ulec skróceniu, jednak nie więcej niż o połowę, jak zasadnie wskazywał to Sąd Rejonowy, przytaczając właściwe podstawy prawne.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należało, że wymagany prawem okres zasiadywania jeszcze nie upłynął, a zatem wniosek nie mógł zostać uwzględniony.

Z tych względów Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji w oparciu o art. 386 § 1 k.p.c. w związku z art. 13 § 2 k.p.c., zmieniając zaskarżone postanowienie we wskazany wyżej sposób.

Konsekwencją zmiany zaskarżonego postanowienia stała się konieczność rozważania zmiany rozstrzygnięcia o kosztach postępowania.

Sąd Odwoławczy uznając sprzeczność interesów uczestników postępowania z interesem wnioskodawcy, uznał za zasadne zastosowanie art. 520 § 3 k.p.c. i włożył na wnioskodawcę obowiązek zwrotu kosztów postępowania przed sądem pierwszej instancji i w postępowaniu odwoławczym. Wprawdzie bowiem stworzenie katalogu spraw, w których interesy uczestników są sprzeczne nie jest możliwe, jednak do tej kategorii zaliczają się sprawy o stwierdzenie nabycia własności rzeczy przez zasiedzenie. Sprzeczność co do wyniku sprawy oczekiwanego przez wnioskodawcę i uczestnika postępowania jest wyraźna (tak: p ostanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 lipca 2012 r., II CZ 86/12, Lex nr 1228797).

Koszty postępowania przed sądem pierwszej instancji zostały ustalone w oparciu o § 7 pkt 1 w związku z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity: Dz. U. z 2013r. poz. 490 z późniejszymi zmianami).

Koszty postępowania apelacyjnego zostały natomiast ustalone w oparciu o § 12 ust. 1 pkt 1 i § 7 pkt 1 w związku z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity: Dz. U. z 2013r. poz. 490 z późniejszymi zmianami).

SSO Roman Troll SSO Magdalena Hupa - Dębska SSO Lucyna Morys – Magiera