Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2016 r.

Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2016 r. w Gdańsku

sprawy H. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

od wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 9 lipca 2015 r., sygn. akt VI U 406/15

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Bydgoszczy VI Wydziałowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych.

SSA Małgorzata Gerszewska SSA Michał Bober SSA Iwona Krzeczowska –Lasoń

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16 stycznia 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B., powołując się na przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.), odmówił ustalenia H. S. prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym wskazując, że ubezpieczony na dzień 01 stycznia 1999 r. nie udowodnił wymaganego co najmniej 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł H. S. kwestionując przyjęcie w postępowaniu administracyjnym, że nie spełnia łącznie wszystkich ustawowych przesłanek ustalenia mu prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym oraz domagając się zaliczenia do wymaganego do nabycia prawa do tego świadczenia okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze okresu zatrudnienia w Z. (...)w B. od dnia 22 czerwca 1973 r. do dnia 31 grudnia 1992 r.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 09 lipca 2015 r. w sprawie VI U 406/15 Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych:

1.  zmienił zaskarżoną w ten sposób, że ustalił H. S. prawo do emerytury od dnia (...),

2.  stwierdził, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu I instancji:

H. S. urodzony dnia (...), w dniu 12 stycznia 2015 r. złożył wniosek o emeryturę na podstawie artykułu 184 ustawy emerytalnej.

Na dzień 01 stycznia 1999 r. udowodnił 27 lat, 11 miesięcy i 21 dni okresów składkowych i nieskładkowych. Nie złożył do organu rentowego świadectwa pracy wykonywanej w szczególnych warunkach. W okresie od dnia 01 września 1970 r. do dnia 21 czerwca 1973 roku był zatrudniony w Z. (...)w B., początkowo jako uczeń nauki zawodu, a od dnia 22 czerwca 1973 r. jako monter układów elektronicznych. W tym czasie od stanowiska montera układów elektronicznych wykonywał prace zaliczone do prac w szczególnych warunkach. W początkowym okresie zatrudnienia na wydziale elektronicznym, następnie w hali W9, W4 zajmował się lutowaniem wiązek przewodów do organów muzycznych. Lutowanie odbywało się za pomocą ręcznej lutownicy, spoiwa lutowniczego, ponadto w miejscu gdzie wykonywał pracę z uwagi na wielkopowierzchniowość hali produkcyjnej w powietrzu unosiły się opary plastiku, lakierów, kleju, toluenu, benzenu, denaturatu i praca, jaką wykonywał, w szczególności przy lutowaniu, jest pracą ujętą w wykazie A, dział VIII, pozycja 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczegółowym charakterze. Następnie wykonywał pracę stroiciela organów muzycznych gdzie zajmował się strojeniem, regulacją i ustawianiem klawiszy, usuwaniem wszelkich usterek i wad elektronicznych, również miał kontakt z butaprenem, a przede wszystkim lutownicą, ponieważ przy tym strojeniu używał także przez cały dzień swojej pracy lutownicy i zajmował się lutowaniem. Jego praca jest także w tym zakresie zaliczana do wykazu A, działu XIV wyżej wymienionego rozporządzenia. Potem rozpoczął pracę w tak zwanej klatce F., gdzie był narażony na działanie promieniowania jonizującego oraz wykonywał pracę narażając na działanie pól elektromagnetycznych w zakresie od 0,1 do 300.000 Megaherców w strefie zagrożenia, co również jest ujęte w wykazie A, w dziale XIV rozporządzenia z dnia 07 lutego 1983 r. Wszystkie te prace wykonywane były w pełnym wymiarze czasu pracy, a nawet w nadgodzinach i otrzymywał w tym czasie dodatek za szkodliwe warunki zatrudnienia, przywożono pracownikom mleko. Zmieniło się to dopiero od 93 r. z uwagi na reorganizację zakładu pracy.

Zeznania i wyjaśnienia zawarte w odwołaniu potwierdzili również zeznający w sprawie świadkowie to jest: J. K., A. M. i B. M., jak również dokumentacja pracownicza potwierdza charakter wykonywanej przez odwołującego pracy. Przy czym zeznania świadków Sąd Okręgowy uznał za wiarygodne i spójne. Sąd ten wskazał, że zarówno J. K., B. M., jak i A. M. określili jednoznacznie pracę wykonywaną przez siebie i przez odwołującego.

Podkreślił, że wszyscy ci trzej świadkowie mieli przyznane również sądownie prawo do emerytury i ich praca, która była pracą podobną lub wręcz tożsamą z pracą wykonywaną przez odwołującego, wyrokami Sądów w sprawach: VI U 716/09, VI U 27/14 i VI U 291/12 została uznana za pracę wykonywaną w warunkach szczególnych w rozumieniu artykułu 184 ustawy emerytalnej w związku z rozporządzeniem z dnia 07 lutego 1983 r. i zaliczona została do prac wykonywanych w warunkach szczególnych. Odwołujący wykonywał praktycznie takie same lub podobne prace jak świadkowie, a świadkowie zdaniem Sądu I instancji nie mieli interesu w tym, żeby zeznawać na korzyść ubezpieczonego. Sąd ten stwierdził, że organ rentowy nie kwestionował pozostałych przesłanek koniecznych do przyznania prawa do emerytury na podstawie artykułu 184 ustawy emerytalnej, albowiem H. S. lat 60 ukończył w dniu (...), nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego, na dzień (...) udowodnił ponad 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych, a zaliczając mu pracę na stanowisku montera układów elektronicznych w okresie od dnia 22 czerwca 1973 r. do końca 92 roku, zgodnie z jego wnioskiem, legitymuje się również na dzień (...), co najmniej 15 letnim stażem pracy wykonywanej w warunkach szczególnych.

W związku z powyższym, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd Okręgowy orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku.

W przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, na podstawie art. 118 ustawy emerytalnej, Sąd ten orzekł jak w pkt 2 sentencji wyroku uznając, że dla ustalenia tej okoliczności konieczne było przeprowadzenie postępowania dowodowego w postępowaniu sądowo-odwoławczym.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. zaskarżając ten wyrok w części w zakresie jego pkt 1 zarzucając mu naruszenie: prawa materialnego, tj. art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.) poprzez przyznanie ubezpieczonemu prawa do emerytury, podczas gdy nie spełnił on wszystkich wymaganych warunków, określonych w tych przepisach oraz prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów.

W uzasadnieniu apelacji organ rentowy dokonał streszczenia postępowań: administracyjnego i sądowego-pierwszoinstancyjnego w niniejszej sprawie oraz wskazał, że dowody przeprowadzone przez Sąd Okręgowy nie doprowadziły do co najmniej dostatecznego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy (art. 217 § 2 k.p.c.), tj. ustalenia, czy poszczególne czynności składające się na pracę ubezpieczonego odpowiadały faktycznie przesłankom pracy w szczególnych warunkach z punktu widzenia znacznej szkodliwości i uciążliwości pracy.

Zdaniem tego organu Sąd ten w uzasadnieniu wyroku nieprecyzyjnie określił rodzaj pracy wykonywanej przez powoda. Jak wskazał zakład pracy w powołanym piśmie zarówno stanowiska montera jak i stroiciela brak w wykazie stanowisk, a powołane przez Sąd I instancji stanowiska nie są adekwatne do wykonywanej pracy.

Ponadto apelujący zauważył, że z opinii biegłego z dziedziny bezpieczeństwa i higieny pracy powołanego w sprawie VI U 2965/13 wynika, iż praca w klatce F. nie jest pracą w warunkach szkodliwych w rozumieniu poz. 4, działu XIV, wykazu A rozporządzenia z dnia 07 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Organ rentowy podkreślił, że dowód tylko z zeznań świadków, z uwagi na szczególny i wyjątkowy charakter prawa do emerytury w obniżonym wieku, nie może przesądzać o wykonywaniu pracy w szczególnych warunkach, zwłaszcza, gdy fakty wynikające z zeznań świadków nie znajdują potwierdzenia w dokumentacji pracowniczej (por. wyroki Sądów Apelacyjnych: w Szczecinie z dnia 20 września 2012 r., III AUa 374/12, LEX nr 1223476, w Ł. z dnia 03 kwietnia 2013 r., III AUa 1267/12, LEX nr 1312036, czy też w B. z dnia 17 kwietnia 2013 r., III AUa 1043/12, LEX nr 1314677).

W konkluzji apelacji organ ten wnosił o:

1) zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania, ewentualnie

2) uchylenie tego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Bydgoszczy.

Pismem procesowym z dnia 28 sierpnia 2015 r., w odpowiedzi na apelację organu rentowego, H. S. wniósł o jej oddalenie w całości.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuję:

Apelacja organu rentowego zasługuje na uwzględnienie w sposób skutkujący uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Bydgoszczy VI Wydziałowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych.

Jako słuszny należy ocenić zarzut naruszenia prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. a w konsekwencji dokonania błędnych ustaleń faktycznych w sprawie, poprzez uznanie, że przeprowadzone w postępowaniu sądowym pierwszo-instancyjnym w niniejszej sprawie dowody dają miarodajną podstawę do ustalenia, iż wnioskodawca w okresie zatrudnienia od dnia 22 czerwca 1973 r. do dnia 31 grudnia 1992 r. stale i w pełnym wymiarze czasu prace wykonywał prace w szczególnych warunkach,

Skuteczne postawienie zarzutu sprzeczności istotnych ustaleń ze zgromadzonymi dowodami lub naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, lub nie uwzględnił wszystkich przeprowadzonych w sprawie dowodów, jedynie to bowiem może być przeciwstawione uprawnieniu do dokonywania swobodnej oceny dowodów (por. wyrok S.N. z dnia 13 października 2004 r., III CK 245/04, LEX nr 174185).

W ocenie Sądu II instancji apelujący zdołał wykazać wadliwość rozumowania Sądu Okręgowego z punktu widzenia zaprezentowanych powyżej kryteriów.

Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do oceny, czy H. S. spełnia łącznie wszystkie, wynikające z treści art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 748 ze zm., nazywanej dalej ustawą emerytalną), przesłanki ustalenia mu prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, a w szczególności przesłankę w postaci osiągnięcia w dniu wejścia ustawy emerytalnej w życie, tj. w dniu 01 stycznia 1999 r., wymaganego w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku obniżonym, okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach, tj. co najmniej 15-letniego.

Dla oceny kwestii spełniania przez ubezpieczonego tej przesłanki kluczowa jest odpowiedź na pytanie, czy okres jego zatrudnienia w Z. (...)w B. od dnia 22 czerwca 1973 r. do dnia 31 grudnia 1992 r. podlega zaliczeniu do wymaganego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe nie daje miarodajnych podstaw ani do ustalenia czasookresów wykonywania każdego rodzaju pracy ogólnikowo opisywanej przez wnioskodawcę i świadków jak też konkretnego rodzaju prac i cech charakteryzujących sposób ich faktycznego świadczenia w okresach ich wykonywania.

Po pierwsze, w swoich nieprecyzyjnych ustaleniach Sąd I instancji posługuje się takimi niedookreślonymi sformułowaniami jak cyt. „W początkowym okresie zatrudnienia”, (...), czy (...).

Po drugie, zeznania zarówno samego wnioskodawcy jak i przesłuchanych świadków charakteryzują się tak daleko idącym stopniem ogólności, że na ich podstawie nie sposób jest ustalić i ocenić czym faktycznie zajmował się wnioskodawca tj. jakie konkretnie prace i w jakich konkretnych przedziałach czasowych wykonywał. Dopiero dokonanie takiego precyzyjnego ustalenia każdej realizowanej czynności w czasie dniówki roboczej, czasu potrzebnego na jej wykonanie, warunków w jakich były one wykonywane pozwala na udzielenie odpowiedzi, czy takie ustalenie faktyczne daje możliwość subsumpcji pod konkretną normę określającą stanowiska, na których prace wykonywane są w warunkach szczególnych w rozumieniu ustawy.

Po trzecie, Sąd ten ustalając, że wnioskodawca wykonywał pracę w tak zwanej klatce F. a następnie stwierdzając, iż był on wówczas narażony na działanie promieniowania jonizującego oraz wykonywał pracę narażające na działalnie pól elektromagnetycznych w zakresie od 0,1 do 300.000 MHz w strefie zagrożenia nie wskazał przesłanek uzasadniających takie stwierdzenie.

Zakwalifikowanie konkretnego obszaru otaczającego urządzenie wytwarzające pole elektromagnetyczne w zakresie od 0,1 Mhz do 300 Mhz i od 300 Mhz do 300.000 Mhz do strefy zagrożenia było skutkiem uzyskania, w drodze pomiaru, wartości (opromienienia bądź natężenia pola elektrycznego/magnetycznego) mieszczącego się w granicznych wartościach przypisanych tej strefie przez ustawodawcę (§ 3 ust 3 pkt 3 i ust 4 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 25 maja 1972 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy stosowaniu urządzeń wytwarzających pole elektromagnetyczne w zakresie mikrofalowym (Dz. U. z 1972 r. Nr 21, poz. 153 ze zm., nazywanego dalej rozporządzeniem z 1972 r.) i § 3 pkt 3 i § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministrów Pracy, Płac i Spraw Socjalnych oraz Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 19 lutego 1977 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy stosowaniu urządzeń wytwarzających pola elektromagnetyczne w zakresie od 0,1 MHz do 300 MHz (Dz. U. z 1977 r. Nr 8, poz. 33 ze zm., nazywanego dalej rozporządzeniem z 1977 r.).

Zasady obliczania dopuszczalnego czasu przebywania w strefie zagrożenia normowało zaś zarządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 09 sierpnia 1972 r. w sprawie określenia pól elektromagnetycznych w zakresie mikrofalowym oraz dopuszczalnego czasu pracy w strefie zagrożenia (Dz. Urz. M.Z. z 1972 r. Nr 17, poz. 78), wydane na podstawie § 3 ust. 2 i § 4 ust. 2 rozporządzenia z 1972 r.

W konsekwencji, pracą w warunkach szczególnych jest praca narażająca na działanie: promieniowania jonizującego lub pól elektromagnetycznych w zakresie od 0,1 do 300.000 Mhz, wtedy, gdy wykonywana jest na obszarze spełniającym normatywne kryteria „strefy zagrożenia”.

Godzi się wskazać, że pozwany nie bez racji wskazuje, że analogiczne zagadnienie było przedmiotem postępowania dowodowego w prawomocnie zakończonej sprawie VI U 2965/13 dotyczącej prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z art. 184 ustawy emerytalnej L. K.. W sprawie tej po dokonaniu szczegółowych ustaleń faktycznych dotyczących charakteru pracy wykonywanej w spornych okresach przez w/w ubezpieczonego, zwróceniu się do zakładu pracy o udzielenie informacji dotyczących pomiarów pól elektromagnetycznych lub promieniowania jonizującego występującego w tym zakładzie na danych stanowiskach pracy, Sąd Ubezpieczeń Społecznych dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z dziedziny bezpieczeństwa i higieny pracy na okoliczność, czy wnioskodawca pracując na danym stanowisku pracy wykonywał prace w narażeniu na działanie: promieniowania jonizującego lub pól elektromagnetycznych w zakresie od 0,1 do 300.000 Mhz w strefie zagrożenia. Konkluzje płynące z tej opinii są zgoła odmienne od twierdzeń przedstawianych przez wnioskodawcę w odniesieniu do własnej pracy (na analogicznym stanowisku) bezkrytycznie przyjętych za pewnik przez Sąd orzekający.

W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy nie przeprowadził na tyle wyczerpującego postępowania dowodowego, by wyprowadzać takie wnioski, jakie zostały przywołane w uzasadnieniu wyroku. Celem zaś właściwie prowadzonego postępowania dowodowego powinno być ustalenie takich faktów, które mają istotne znaczenie dla jej rozstrzygnięcia, jak to, czy pola elektromagnetyczne lub promieniowanie jonizujące występujące w zakładzie pracy na danych stanowiskach pracy w tych okresach oraz stanowisk pracy, na których praca wykonywana była w tym zakładzie w narażeniu na działanie promieniowania jonizującego lub na działanie pól elektromagnetycznych w zakresie od 0,1 do 300000 MHz w strefie zagrożenia.

Sąd nie poczynił też żadnych ustaleń dotyczących przedmiotu działalności pracodawcy H. S. - Z. (...)w B., tymczasem w świetle przepisów rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego przyporządkowanie danego rodzaju prac do określonej branży ma istotne znaczenie dla ich zakwalifikowania jako prac w szczególnych warunkach. Tytułem przykładu wskazać należy, że prace polegające na lutowaniu płyt, blach i przewodów ołowianych oraz metali nieżelaznych są wymienione w poz. 83, działu III „W hutnictwie i przemyśle metalowym”, prace w klejowniach z użyciem klejów zawierających rozpuszczalniki organiczne podane są w poz. 7, działu VI „W leśnictwie, przemyśle drzewnym i papierniczym”, zaś o pracach stroicieli instrumentów muzycznych zatrudnionych w przemyśle muzycznym jest mowa w poz. 7, działu XIV „Prace różne”, wykazu A rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego.

Reasumując powyższe rozważania stwierdzić należy, że dopiero przeprowadzenie pełnego, wyczerpującego postępowania dowodowego, mającego na celu ustalenie: przedmiotu działalności Z. (...) w B., stanowisk zajmowanych przez H. S. w tym zakładzie pracy w precyzyjnie określonych czasookresach, rodzaju prac wykonywanych na poszczególnych stanowiskach pracy oraz rodzaju narażeń występujących przy wykonywaniu tych prac da miarodajną podstawę do stwierdzenia, czy prace wykonywane przez ubezpieczonego w spornym okresie były pracami w szczególnych warunkach, o których mowa w wykazie rozporządzenia w sprawie wieku.

Z powyższego wynika, że postępowanie dowodowe należy przeprowadzić w całości od początku.

Przy ponownym rozpoznawaniu niniejszej sprawy Sąd I instancji w celu stwierdzenia, czy zachodzą łącznie wszystkie przesłanki ustalenia H. S. prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej, po pierwsze winien poprzez dopuszczenie dowodu z treści dokumentów zawartych w aktach osobowych ubezpieczonego oraz skonfrontowanie: zeznań świadków i wnioskodawcy (po ich ponownym – właściwym, tj. dokładnym przesłuchaniu) z treścią tych dokumentów ustalić konkretne zajmowane przez niego stanowiska pracy oraz czasookresy pracy na tych stanowiskach, jak również rodzaj wykonywanych na nich czynności. Po drugie, Sąd winien rozważyć i ocenić nie tylko sam fakt nie dysponowania przez wnioskodawcę zaświadczeniem o pracy w warunkach szczególnych (w którym zakład pracy, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia z dnia 07 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego…, potwierdziłby sporny okres zatrudnienia jako okres pracy w szczególnych warunkach) ale przede wszystkim fakt i przyczyny odmowy wydania takiego zaświadczenia przez następcę prawnego pracodawcy Pana S.. Po trzecie, przy istniejących wątpliwościach Sąd winien zwrócić się do zakładu pracy (jego następcy prawnego), Państwowej Inspekcji Sanitarnej i Państwowej Inspekcji Pracy o informacje dotyczące dokonanych w tym zakładzie pomiarów kontrolnych i wydanych opinii dotyczących BHP o zasięgu: promieniowania jonizującego lub pól elektromagnetycznych, po czwarte – dopiero po dokonaniu wskazanych wyżej ustaleń dopuści dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy w celu stwierdzenia, czy odwołujący wykonywał prace narażające na działanie: promieniowania jonizującego oraz pól elektromagnetycznych od 0,1 do 300.000 MHz w strefie zagrożenia.

W przypadku ustalenia, że w okresie zatrudnienia w Z. (...) w B. od dnia 22 czerwca 1973 r. do dnia 31 grudnia 1992 r. H. S. wykonywał prace w szczególnych warunkach, o których mowa w wykazie rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego, Sąd ten ustali także to, czy prace te były wykonywane stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, stosownie do wymogu z § 2 ust. 1 rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego.

Dopiero udzielenie odpowiedzi na powyższe pytania umożliwi ocenę, czy sporny okres zatrudnienia ubezpieczonego w Z. (...) w B. podlega zaliczeniu do okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganego w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, a w konsekwencji, czy wnioskodawca spełnia łącznie wszystkie ustawowe przesłanki przyznania mu tego świadczenia, w tym sporną przesłankę z art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej.

Wobec powyższego uznając, że wydanie wyroku wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości, na mocy art. 386 § 4 k.p.c., Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji wyroku.

SSA Małgorzata Gerszewska SSA Michał Bober SSA Iwona Krzeczowska-Lasoń