V CZ 52/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:10-11-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CZ 52/15
POSTANOWIENIE
Dnia 24 września 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący)
SSN Mirosław Bączyk
SSN Krzysztof Strzelczyk (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa H. Sp. z o.o. Spółki komandytowej w K.
przeciwko M. T.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 24 września 2015 r.,
zażalenia strony powodowej na postanowienie Sądu Okręgowego w G.
z dnia 23 stycznia 2015 r.,
oddala zażalenie.
2
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 23 stycznia 2015 r. Sąd Okręgowy w G. odrzucił
apelację powódki H. Spółki z o.o. Spółki komandytowej, od wyroku Sądu
Rejonowego w G. z dnia 17 lipca 2014 r., w sprawie przeciwko M.T. o zapłatę.
Zdaniem Sądu Okręgowego strona powodową wniosła apelację od orzeczenia
nieistniejącego ponieważ w sentencji wyroku z dnia 17 lipca 2015 r, Sąd pierwszej
instancji orzekł jedynie co do uchylenia nakazu zapłaty Sądu Rejonowego w G. z
dnia 24 września 2013 r., ale nie zawarł rozstrzygnięcia co do meritum sprawy, w
której powódka domagała się zasądzenia od pozwanego M. T. kwoty 54.743,64 zł
z odsetkami od dnia 1 maja 2013 r. do dnia zapłaty. Sąd drugiej instancji stwierdził,
że wobec kategorycznego brzmienia art. 325 k.c., nie jest możliwe przyjęcie,
iż o rodzaju orzeczenia zaświadczać miało nie określenie przy pomocy którego
sąd sformułował sentencję, lecz wnioskowanie na podstawie treści uzasadnienia
i uznanie, że w sentencji sąd powinien użyć innego sformułowania. W każdym
wypadku orzeczenia ma treść taką, jaka wynika z formuły sentencji.
W rozpoznawanej sprawie formuła sentencji zaskarżonego wyroku jest
jednoznaczna i bezsprzecznie apelację wniesiono od nieistniejącego orzeczenia.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniosła powódka H. S. z o.o. Spółka
komandytowa zaskarżając je w całości. Zarzuciła naruszenie art. 370, art. 325 oraz
art. 326 k.p.c. i wniosła uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania.
Skarżąca podniosła, że ogłoszenie kwestionowanego apelacją wyroku
nastąpiło ustnie na posiedzeniu jawnym w dniu 17 lipca 2014 r. W posiedzeniu tym
brał udział pełnomocnik powódki, którego zdaniem sentencja ustna ogłoszenia
wyroku zawierała również sentencję dotyczącą oddalenia powództwa. Pełnomocnik
nie miał wątpliwości, że sprawę w pierwszej instancji przegrał w całości, czego
wyrazem jest złożenie następnie wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku
z zamiarem wywiedzenia apelacji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
3
Skarżąca wnosząc apelację od wyroku Sądu Rejonowego z dnia 17 lipca
2014 r. wskazała, że wyrok ten uchylił nakaz zapłaty Sądu Rejonowego w G. z
dnia 24 września 2013 r. i oddalił jej powództwo. Z sentencji przedmiotowego
wyroku wynika, że Sąd Rejonowy w G. orzekł jedynie w zakresie uchylenia nakazu
zapłaty Sądu Rejonowego w G. z dnia 24 września 2013 r., nie sformułował jednak
rozstrzygnięcia oddalającego powództwo.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że jurysdykcyjną częścią
wyroku jest wyłącznie jego sentencja nie zaś jego uzasadnienie. Pominięcie przez
sąd w sentencji orzeczenia kończącego sprawę w instancji o całości żądania,
stwarza stronie uprawnienie do domagania się uzupełnienia orzeczenia, nie daje
natomiast podstawy do zaskarżenia orzeczenia z tej przyczyny. Nie można bowiem
zaskarżyć orzeczenia, które nie istnieje (por. postanowienia Sądu Najwyższego
z dnia 14 grudnia 2011 r., I CSK 138/11, niepubl., z dnia 5 września 2008 r., I CZ
61/08 – niepubl., z dnia 8 sierpnia 2012 r., III CZ 58/12, niepubl.). W tym zakresie
rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego należy znać za trafne.
Z tych względów orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 3941
§ 3 k.p.c.
w zw. z art. 39814
k.p.c.
kc
POSTANOWIENIE
Dnia 24 września 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący)
SSN Mirosław Bączyk
SSN Krzysztof Strzelczyk (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa H. Sp. z o.o. Spółki komandytowej w K.
przeciwko M. T.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 24 września 2015 r.,
zażalenia strony powodowej na postanowienie Sądu Okręgowego w G.
z dnia 23 stycznia 2015 r.,
oddala zażalenie.
2
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 23 stycznia 2015 r. Sąd Okręgowy w G. odrzucił
apelację powódki H. Spółki z o.o. Spółki komandytowej, od wyroku Sądu
Rejonowego w G. z dnia 17 lipca 2014 r., w sprawie przeciwko M.T. o zapłatę.
Zdaniem Sądu Okręgowego strona powodową wniosła apelację od orzeczenia
nieistniejącego ponieważ w sentencji wyroku z dnia 17 lipca 2015 r, Sąd pierwszej
instancji orzekł jedynie co do uchylenia nakazu zapłaty Sądu Rejonowego w G. z
dnia 24 września 2013 r., ale nie zawarł rozstrzygnięcia co do meritum sprawy, w
której powódka domagała się zasądzenia od pozwanego M. T. kwoty 54.743,64 zł
z odsetkami od dnia 1 maja 2013 r. do dnia zapłaty. Sąd drugiej instancji stwierdził,
że wobec kategorycznego brzmienia art. 325 k.c., nie jest możliwe przyjęcie,
iż o rodzaju orzeczenia zaświadczać miało nie określenie przy pomocy którego
sąd sformułował sentencję, lecz wnioskowanie na podstawie treści uzasadnienia
i uznanie, że w sentencji sąd powinien użyć innego sformułowania. W każdym
wypadku orzeczenia ma treść taką, jaka wynika z formuły sentencji.
W rozpoznawanej sprawie formuła sentencji zaskarżonego wyroku jest
jednoznaczna i bezsprzecznie apelację wniesiono od nieistniejącego orzeczenia.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniosła powódka H. S. z o.o. Spółka
komandytowa zaskarżając je w całości. Zarzuciła naruszenie art. 370, art. 325 oraz
art. 326 k.p.c. i wniosła uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania.
Skarżąca podniosła, że ogłoszenie kwestionowanego apelacją wyroku
nastąpiło ustnie na posiedzeniu jawnym w dniu 17 lipca 2014 r. W posiedzeniu tym
brał udział pełnomocnik powódki, którego zdaniem sentencja ustna ogłoszenia
wyroku zawierała również sentencję dotyczącą oddalenia powództwa. Pełnomocnik
nie miał wątpliwości, że sprawę w pierwszej instancji przegrał w całości, czego
wyrazem jest złożenie następnie wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku
z zamiarem wywiedzenia apelacji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
3
Skarżąca wnosząc apelację od wyroku Sądu Rejonowego z dnia 17 lipca
2014 r. wskazała, że wyrok ten uchylił nakaz zapłaty Sądu Rejonowego w G. z
dnia 24 września 2013 r. i oddalił jej powództwo. Z sentencji przedmiotowego
wyroku wynika, że Sąd Rejonowy w G. orzekł jedynie w zakresie uchylenia nakazu
zapłaty Sądu Rejonowego w G. z dnia 24 września 2013 r., nie sformułował jednak
rozstrzygnięcia oddalającego powództwo.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że jurysdykcyjną częścią
wyroku jest wyłącznie jego sentencja nie zaś jego uzasadnienie. Pominięcie przez
sąd w sentencji orzeczenia kończącego sprawę w instancji o całości żądania,
stwarza stronie uprawnienie do domagania się uzupełnienia orzeczenia, nie daje
natomiast podstawy do zaskarżenia orzeczenia z tej przyczyny. Nie można bowiem
zaskarżyć orzeczenia, które nie istnieje (por. postanowienia Sądu Najwyższego
z dnia 14 grudnia 2011 r., I CSK 138/11, niepubl., z dnia 5 września 2008 r., I CZ
61/08 – niepubl., z dnia 8 sierpnia 2012 r., III CZ 58/12, niepubl.). W tym zakresie
rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego należy znać za trafne.
Z tych względów orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 3941
§ 3 k.p.c.
w zw. z art. 39814
k.p.c.
kc