Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt SNO 58/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 1 października 2015 r.
Sąd Najwyższy - Sąd Dyscyplinarny w składzie:
SSN Jarosław Matras (przewodniczący)
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska
SSN Dariusz Dończyk (sprawozdawca)
Protokolant Katarzyna Wojnicka
przy udziale Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego Sądu Okręgowego […]
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 października 2015 r.
sprawy B. W.
sędziego Sądu Rejonowego w […]
w związku z odwołaniem obwinionej
od wyroku Sądu Apelacyjnego - Sądu Dyscyplinarnego w […]
z dnia 25 maja 2015 r.,
1. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;
2. kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb
Państwa.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 25 maja 2015 r. Sąd Apelacyjny - Sąd Dyscyplinarny uznał
obwinioną B. W. za winną popełnienia przewinienia dyscyplinarnego polegającego na tym,
że w okresie od 13 lutego 2014 r. do 29 maja 2014 r., wykonując obowiązki sędziego,
2
dopuściła się oczywistej i rażącej obrazy przepisów prawa art. 358 k.p.c. w zw. z art. 788 §
1 k.p.c. oraz rażącego uchybienia godności urzędu sędziego, naruszając § 12 pkt 1 Zbioru
Zasad Etyki Zawodowej Sędziów, polegającej na tym, że w sprawie Sądu Rejonowego o
sygn. akt XII Co …/13 w dniu 13 lutego 2014 r. wydała postanowienie o nadaniu klauzuli
wykonalności nakazowi zapłaty wydanemu przez Sąd Rejonowy w dniu 30 sierpnia 2013 r.,
sygn. akt I Nc ../13 na rzecz nabywcy wierzytelności pomimo braku możliwości wydania
tytułu wykonawczego na rzecz zbywcy wierzytelności, gdyż nakaz zapłaty nie był
prawomocny ani natychmiast wykonalny, a następnie w dniu 29 maja 2014 r. wydała
postanowienie o oddaleniu wniosku o nadanie klauzuli wykonalności nakazowi zapłaty
wydanemu przez Sąd Rejonowy w dniu 30 sierpnia 2013 r., sygn. akt I Nc …/13 oraz
dokonała nieuprawnionego uchylenia postanowienia z dnia 13 lutego 2014 r. w ten sposób,
że odręcznie przekreśliła dokument i naniosła słowo „anulowano”, to jest uznał ją za winną
przewinienia dyscyplinarnego z art. 107 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju
sądów powszechnych (jedn. tekst: Dz.U. z 2015 r., poz. 133 – dalej: „p.u.s.p.”) i za to na
podstawie art. 109 § 1 pkt 1 cytowanej ustawy wymierzył jej karę dyscyplinarną upomnienia
i obciążył Skarb Państwa kosztami postępowania dyscyplinarnego.
Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny ustalił, że obwiniona sędzia B. W. od
uzyskania nominacji sędziowskiej, tj. od 31 marca 2005 r. orzekała Wydziale Cywilnym
Sądu Rejonowego w […], pełniąc od dnia 1 lutego 2011 r. do dnia 30 kwietnia 2013 r.
funkcję Zastępcy Przewodniczącego Wydziału, a od dnia 1 maja 2013 r. do dnia 31
października 2014 r. Przewodniczącego Wydziału.
Dnia 10 grudnia 2013 r. do Sądu Rejonowego wpłynął wniosek P. K. o nadanie w
trybie art. 788 § 1 k.p.c. klauzuli wykonalności nakazowi zapłaty wydanemu przez Sąd
Rejonowy Wydział Cywilny z dnia 30 sierpnia 2013 r. w sprawie I Nc …/13. Do wniosku
dołączona została m.in. umowa sprzedaży wierzytelności objętej wyżej wymienionym
nakazem, przez powoda C. Spółkę z o.o na rzecz P. K. Zarządzeniem obwinionej B. W. -
jako Przewodniczącej Wydziału - w dniu 11 grudnia 2013 r. sprawa o nadanie klauzuli
wykonalności została zarejestrowana pod sygnaturą XII Co …/13. Dnia 12 grudnia 2013 r.
zwrócono się do Wydziału Cywilnego Sądu Rejonowego w […] o wypożyczenie akt o sygn.
I Nc …/13 celem rozpoznania wniosku o nadanie klauzuli wykonalności, które po monicie o
ich nadesłanie w dniu 12 lutego 2014 r. wpłynęły do Wydziału Cywilnego Sądu
Rejonowego w […]. W dniu 13 lutego 2014 r. sędzia B. W., uwzględniając wniosek P. K.,
wydała postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności nakazowi zapłaty wydanemu przez
Sąd Rejonowy w dniu 30 sierpnia 2013 r. na rzecz P. K., na którego przeszło uprawnienie
3
wierzyciela C. Spółki z o.o. Postanowienie i uzasadnienie zostały przez sędziego
podpisane. Z uzasadnienia orzeczenia wynikało, że nakaz Sądu Rejonowego z dnia 30
sierpnia 2013 r. jest prawomocny. Dnia 13 lutego 2014 r. obwiniona zarządziła doręczenie
postanowienia pełnomocnikowi wierzyciela, zwrot akt I Nc …/ 13 oraz zakreślenie sprawy
w rep. Co. W trakcie wykonywania zarządzenia sekretarz sądowy ustalił, że nakaz zapłaty
w sprawie I Nc … nie jest prawomocny i poinformował o tym sędziego B. W. W dniu 17
lutego 2014 r. obwiniona wydała zarządzenie o uchyleniu zarządzenia z dnia 13 lutego
2014 r., poleciła zwrócenie akt I Nc …/13 celem uprawomocnienia nakazu zapłaty z dnia
30 sierpnia 2013 r. oraz pozostawienie postanowienia z dnia 13 lutego 2014 r. w systemie
SAWA ze statusem projektu.
Po zwrocie, w dniu 27 maja 2014 r., akt sprawy I NC …/13 przez Sąd Rejonowy
Wydział Cywilny, postanowieniem z dnia 29 maja 2014 r., sędzia B. W. oddaliła wniosek o
nadanie klauzuli wykonalności w sprawie z wniosku P. K., stwierdzając w uzasadnieniu
orzeczenia, że nakaz zapłaty z dnia 30 sierpnia 2013 r. wydany w sprawie I Nc …/13 nie
jest prawomocny. Jednocześnie zarządziła usunięcie z systemu SAWA projektu
postanowienia z dnia 13 lutego 2014 r. W tym samym dniu sędzia B. W. odręcznie
przekreśliła zawarte w aktach sprawy XII Co …/13 postanowienie z dnia 13 lutego 2014 r. o
nadaniu klauzuli wykonalności wraz z jego uzasadnieniem i na treści postanowienia
naniosła słowo „anulowano”. Obwiniona skontaktowała się z pełnomocnikiem wierzyciela
P.K., opisała zaistniałą w sprawie XII Co …/13 sytuację i zasugerowała wniesienie
zażalenia na postanowienie z dnia 29 maja 2014 r. Postanowieniem z dnia 27 lipca 2014 r.,
sędzia B. W. uchyliła postanowienie z dnia 29 maja 2014 r. i postępowanie w sprawie
umorzyła wobec cofnięcia przez pełnomocnika wierzyciela wniosku o nadanie klauzuli
wierzytelności.
W trakcie przewodu sądowego obwiniona przyznała się do oczywistej obrazy
przepisów prawa, podnosząc jednak, że ich obraza nie miała charakteru rażącego. Swoimi
działaniami podejmowanymi w sprawie XII Co …/13 po wydaniu postanowienia z dnia 13
lutego 2014 r. działała w obronie dobrego imienia wymiaru sprawiedliwości i w interesie
dłużniczki, przeciwko której mogła zostać wszczęta bezpodstawna egzekucja. Obwiniona
wniosła o uniewinnienie jej od zarzucanego jej czynu.
W ocenie Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego, zebrany w sprawie materiał
dowodowy nie nasuwał wątpliwości co do okoliczności faktycznych wskazanych we
wniosku o rozpoznanie sprawy dyscyplinarnej przeciwko obwinionej B. W. W tak ustalonym
4
stanie faktycznym Sąd Apelacyjny - Sąd Dyscyplinarny, zmieniając opis czynu, uznał, że
obwiniona jest winna przewinienia służbowego, ponieważ w sposób oczywisty i rażący
dopuściła się obrazy przepisów prawa, tj. art. 358 k.p.c. w zw. z art. 788 § 1 k.p.c. oraz
rażącego uchybienia godności urzędu sędziego, naruszając § 12 pkt 1 Zbioru Zasad Etyki
Zawodowej Sędziów. Zmieniając opis czynu Sąd Apelacyjny - Sąd Dyscyplinarny dodał
naruszenie art. 358 k.p.c., wskazując, że chodziło o niemożność wydania tytułu
wykonawczego „na rzecz” zbywcy wierzytelności, a nie „przeciwko” zbywcy wierzytelności
oraz określenie „dokonała zniszczenia postanowienia" zastąpił określeniem „dokonała
nieuprawnionego uchylenia postanowienia”, które odpowiadało rodzajowi popełnionego
czynu.
Niedopuszczalne było uchylenie postanowienia z dnia 13 lutego 2014 r. o nadaniu
klauzuli wykonalności nakazowi zapłaty, które wydano z naruszeniem art. 788 § 1 k.p.c.
wobec braku prawomocności orzeczenia, poprzez jego przekreślenie i napisanie
„anulowano”, gdyż sąd związany był tym postanowieniem od chwili podpisania, zgodnie z
art. 358 k.p.c. Niedopuszczalne było także dokonywanie zmian w systemie informatycznym
SAWA polegających na zmianie statusu postanowienia na „projekt” orzeczenia. Wydanie
kolejnego postanowienia w przedmiocie rozpoznania wniosku o nadanie klauzuli
wykonalności w dniu 29 maja 2014 r. nie miało umocowania w przepisach i doprowadziło
do istnienia dwóch sprzecznych postanowień stanowiących rozpoznanie wniosku o
nadanie klauzuli wykonalności nakazowi zapłaty z dnia 30 sierpnia 2013 r. w sprawie I
Nc …/13.
W ocenie Sądu, obwiniona dopuściła się przewinienia dyscyplinarnego
przewidzianego w art. 107 § 1 p.u.s.p., tj. oczywistej i rażącej obrazy przepisów prawa w
trakcie wykonywania przez sędziego jego obowiązków służbowych. Obraza, o jakiej mowa
w art. 107 § 1 p.u.s.p., była oczywista, gdyż obwiniona przyznała się do wydania
postanowienia z dnia 13 lutego 2014 r. bez dokładnej analizy akt sprawy i do próby
„konwalidacji” skutków wydania tego postanowienia przez jego nieuprawnione, nieformalne
uchylenie i wydanie postanowienia z dnia 29 maja 2014 r. bez jakiejkolwiek podstawy
prawnej. Obraza przepisów miała także charakter rażący, gdyż bezprawne postępowanie
obwinionej doprowadziło do stanu, w którym do chwili obecnej w sprawie o sygn. akt XII
Co …/13 wiążące jest postanowienie z dnia 13 lutego 2014 r., którego ani nie uchylono, ani
też nie doręczono stronom, co stanowi rażące naruszenie interesów stron postępowania i
wywołuje stan niepewności. Postępowanie obwinionej narusza też gwarancje rzetelnego
postępowania sądowego i godzi w powagę sądu, gdy uwzględni się, że brak
5
prawomocności nakazu zapłaty z dnia 30 sierpnia 2013 r. z łatwością dostrzegł sekretarz
sądowy, a nie dostrzegła tego obwiniona, rozpoznając merytorycznie wniosek o nadanie
klauzuli wykonalności oraz gdy weźmie się pod uwagę podejmowanie pozaprocesowych
kontaktów z pełnomocnikiem wierzyciela.
Zgodnie z § 12 pkt 1 Zbioru Zasad Etyki Zawodowej Sędziów (załącznik do uchwały
nr 16/2003 Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 19 lutego 2003 r.) – stanowiących wzór
zachowań sędziowskich - sędzia winien dbać m.in. o odpowiedni poziom stosowania
procedur, w których uczestniczy. Obwiniona, świadomie naruszając obowiązująca
procedurę cywilną, dopuściła się także rażącego uchybienia godności urzędu sędziego. W
tym kontekście Sąd podkreślił także naganne zachowanie obwinionej polegające na
wydaniu zarządzenia adresowanego do sekretarza sądowego w zakresie zmiany statusu
postanowienia 13 lutego 2014 r. w systemie SAWA poprzez nadanie mu statusu projektu.
W ocenie Sądu Apelacyjnego - Sądu Dyscyplinarnego w opisanym stanie
faktycznym obwinionej należało przypisać winę nieumyślną w postaci rażącego
niedbalstwa.
W związku uznaniem obwinionej za winną dopuszczenia się zarzucanego jej
przewinienia dyscyplinarnego Sąd Apelacyjny - Sąd Dyscyplinarny wymierzył obwinionej na
mocy art. 109 § 1 pkt 1 p.u.s.p. karę dyscyplinarną upomnienia, uznając ją za adekwatną
do popełnionego przewinienia. Sąd miał przy tym na uwadze, iż obwiniona poniosła już
pewne konsekwencje związane z naruszeniem procedury w sprawie o sygn. akt XII
Co …/13, albowiem m.in. naruszenia te były podstawą odwołania jej z funkcji
Przewodniczącego Wydziału. Sąd nie znalazł natomiast podstaw do uznania czynu
obwinionej za wypadek mniejszej wagi.
Od wyroku Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego obwiniona wniosła
odwołanie, zarzucając:
- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i
mających wpływ na treść orzeczenia, polegający na przyjęciu, że w sprawie XII Co …/13
pomimo prawomocnego umorzenia postępowania do chwili obecnej pozostaje wiążącym
postanowienie z dnia 13 lutego 2014 r., co w konsekwencji rażąco narusza interesy stron i
wywołuje stan niepewności;
6
- obrazę prawa materialnego, tj. art. 107 § 1 p.u.s.p. polegającą na oparciu
zaskarżonego wyroku na błędnym uznaniu, że przewinienie służbowe, którego dopuściła
się obwiniona wypełnia znamiona deliktu dyscyplinarnego, tj. można mu przypisać łącznie
dwie cechy - oczywistość naruszenia przepisów prawa, jak i rażący charakter tego
naruszenia.
Obwiniona wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania,
ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie jej od zarzucanego jej czynu, a
sytuacji nieuwzględnienia tych wniosków wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uznanie,
że przypisane jej przewinienie jest określonym w art. 109 § 5 p.u.s.p. przewinieniem
mniejszej wagi i odstąpienie od wymierzenia kary.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Za nieuzasadniony należy uznać zarzut dokonania w sprawie błędnych ustaleń
faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku uzasadniony przez obwinioną w
istocie błędną oceną prawną bezspornych ustaleń faktycznych dotyczących wydanych
przez nią orzeczeń w przedmiocie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności. Z dokonanych
ustaleń, których obwiniona nie kwestionuje, wynika bowiem, iż już po wydaniu
merytorycznego postanowienia z dnia 13 lutego 2014 r. w sprawie z wniosku wierzyciela o
nadanie klauzuli wykonalności nakazowi zapłaty Sądu Rejonowego z dnia 30 sierpnia 2013
r., sygn. akt I NC …/13 i podpisaniu jego uzasadnienia, Sąd Rejonowy w osobie obwinionej
wydał w stosunku do tego wniosku kolejne merytoryczne postanowienie z dnia 29 maja
2014 r. tym razem o oddaleniu tego samego wniosku. W tym stanie rzeczy w stosunku do
tego samego wniosku wierzyciela po dniu 29 maja 2014 r. wydane zostały dwa sprzeczne
orzeczenia oparte na wykluczających się ustaleniach faktycznych. Pierwsze postanowienie
oparte było bowiem na ustaleniu, że nakaz zapłaty Sądu Rejonowego z dnia 30 sierpnia
2013 r. jest prawomocny, drugie natomiast na ustaleniu, iż nakaz ten jest nieprawomocny.
W tej sytuacji obwiniona bez żadnej podstawy prawnej przekreśliła także zawarte w aktach
sprawy XII Co …/13 postanowienie z dnia 13 lutego 2014 r. wraz z jego uzasadnieniem,
nanosząc wyraz „anulowano”. Wbrew stanowisku obwinionej, Sąd Apelacyjny – Sąd
Dyscyplinarny trafnie przyjął, że postanowienia z dnia 13 lutego 2014 r. nie niweczyło
wydanie postanowienia przez Sąd Rejonowy z dnia 27 lipca 2014 r., którym – na skutek
cofnięcia wniosku przez wierzyciela – uchylono postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 29
maja 2014 r. i umorzono postępowanie w sprawie. Odnośnie do tego stanowiska,
kwestionowanego przez obwinioną w odwołaniu, należy zauważyć niekonsekwencję
7
obwinionej, która wydając postanowienie w dniu 27 lipca 2014 r. w związku z cofnięciem
przez nabywcę wierzytelności wniosku o nadanie klauzuli wykonalności, uznała za
konieczne nie tylko umorzenie postępowania w sprawie, ale także uchylenie wydanego
wcześniej merytorycznego i nieprawomocnego postanowienia o oddaleniu wniosku o
nadanie klauzuli wykonalności. Samo umorzenie postępowania o nadanie klauzuli
wykonalności, w którym wydano wcześniej nieprawomocne orzeczenie uwzględniające ten
wniosek, nie eliminowało konieczności uchylenia tego postanowienia ze względu na
przepis art. 826 k.p.c., według którego umorzenie postępowania egzekucyjnego powoduje
uchylenie z mocy prawa dokonanych czynności egzekucyjnych. Postanowienie o nadaniu
klauzuli wykonalności, mimo że warunkuje możliwość wszczęcia egzekucji nie jest jednak
czynnością egzekucyjną.
W odwołaniu zarzut naruszenia art. 107 § 1 ust. 1 p.u.s.p. obwiniona wiąże z
wadliwą oceną, że wskazane przez Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny naruszenia
przepisów prawa, których dopuściła się obwiniona miały wprawdzie charakter oczywisty,
ale nie rażący. Rażący charakter obrazy należy odnieść do jej skutków ocenianych na tle
konkretnych okoliczności, gdy błąd popełniony narusza istotne interesy stron bądź innych
osób biorących udział w postępowaniu lub powoduje zagrożenie dla dobra wymiaru
sprawiedliwości (por. m.in. wyroki Sądu Najwyższego - Sądu Dyscyplinarnego z dnia 27
czerwca 2002 r., SNO 18/02, OSNSD 2002 z. I - II, poz. 9 oraz z dnia 11 grudnia 2014 r.,
SNO 61/14, nie publ.). Trafnie przyjął Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny, że oczywiste
naruszenia przepisów prawa przez obwinioną miały także charakter rażący. Wydane przez
obwinioną orzeczenia - w przedmiocie nadania klauzuli wykonalności – dotyczyły istotnych
interesów uczestników tego postępowania, tj. nabywcy wierzytelności oraz dłużnika. Treść
orzeczenia dotyczącego wniosku o nadanie klauzuli wykonalności warunkowała bowiem
możliwość wszczęcia postępowania egzekucyjnego, a więc uzyskania efektywnej ochrony
przez wierzyciela. Wadliwe czynności obwinionej skutkowały również niemożliwością
poddania ich weryfikacji w ramach procedury przewidzianej właściwymi przepisami
Kodeksu postępowania cywilnego. Wreszcie nieformalny kontakt obwinionej z
pełnomocnikiem wnioskodawcy w celu poszukiwania z nim sposobu sanacji zaistniałej
sytuacji, jak również wydanie bezpodstawnego zarządzenia pracownikowi sekretariatu
sądowego powodowało zagrożenie dla dobra wymiaru sprawiedliwości, w szczególności
jego wizerunku i zaufania jako instytucji państwowej działającej na podstawie i w granicach
prawa.
8
Przewinienie dyscyplinarne określone w art. 107 § 1 p.u.s.p. powinno cechować się
stopniem społecznej szkodliwości większym niż znikomy przejawiającym się zwłaszcza w
wywarciu ujemnego wpływu w zakresie wykonywania służby albo na godność urzędu
sędziego. W postępowaniu dyscyplinarnym stosuje się bowiem odpowiednio instytucje
prawa karnego materialnego, w szczególności co do zasady odpowiedzialności na
zasadzie winy, przesłanek winy, reguł wyłączenia odpowiedzialności karnej oraz konstrukcji
stopnia społecznej szkodliwości deliktu dyscyplinarnego (por. wyroki Sądu Najwyższego z
dnia 13 stycznia 2003 r., SNO 52/05, z dnia 5 listopada 2003 r., SNO 67/03 oraz z dnia 17
czerwca 2008 r., SNO 46/08 oraz z dnia października 2008 r., SNO 75/0 - nie publ.).
Ustawa p.u.s.p. przewiduje także przewinienie dyscyplinarne mniejszej wagi (art. 109 § 5).
Zarówno ocena czy stopień szkodliwości społecznej czynu jest większy niż znikomy, jak
również czy przewinienie dyscyplinarne jest przypadkiem mniejszej wagi wymaga
kompleksowej oceny znamion przedmiotowych i podmiotowych przewinienia
dyscyplinarnego (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego – Sądu Dyscyplinarnego z
dnia 8 października 2008 r., SNO 75/08). Przyjęcie wypadku mniejszej wagi jest
rozstrzygnięciem o kwalifikacji prawnej czynu, która nie może być związana ani
uzależniona od osobowości obwinionego, jego opinii, zachowania przed i po popełnieniu
czynu, a także innych okoliczności mających wpływ na wymiar kary, lecz leżących poza
czynem (por. wyroki Sądu Najwyższego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 18 września 2002
r., SNO 24/02 i z dnia 24 czerwca 2003 r., SNO 34/03, nie publ.).
Uwzględniając powyższe kryteria oceny stopnia szkodliwości społecznej
przewinienia dyscyplinarnego oraz jego kwalifikacji jako przypadku mniejszej wagi w
odniesieniu do strony przedmiotowej przewinienia obwinionej należy mieć na względzie, że
nie miało ono charakteru jednorazowej obrazy przepisów prawa, lecz obejmowało kilka
czynności podjętych w okresie od 13 lutego 2014 r. do 29 maja 2014 r. dotyczących
istotnych interesów uczestników postępowania sądowego. Skutki tych czynności nie
zostały do chwili obecnej w pełni zniweczone. Nie tylko istnieje bowiem w sensie
procesowym wydane postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 13 lutego 2014 r., ale
również pozostaje ono w aktach sprawy z niedopuszczalną adnotacją o jego anulowaniu.
Obraza przepisów postępowania, których dopuściła się obwiniona, dotyczyła zasadniczej
kwestii będącego przedmiotem postępowania o nadanie klauzuli wykonalności, a nie
kwestii ubocznych i incydentalnych dla tego postępowania. Natomiast odnośnie do strony
podmiotowej przewinienia przypisanego obwinionej należy wziąć pod uwagę, że wydanie
postanowienia z dnia 13 lutego 2014 r. o nadaniu klauzuli wykonalności nastąpiło na skutek
rażącego niedbalstwa obwinionej, która nie sprawdziła, czy nakaz zapłaty wydany przez
9
Sąd Rejonowy z dnia 30 sierpnia 2013 r. jest prawomocny. Bez znaczenia pozostaje
okoliczność podniesiona przez obwinioną, że składającym wniosek o nadanie klauzuli
wykonalności był podmiot instytucjonalnie trudniący się obrotem wierzytelnościami. Nie
zwalniało to obwinionej od dochowania takiej samej, wysokiej, miary staranności przy
ocenie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności, jak w stosunku do innych,
nieinstytucjonalnych wierzycieli. Poza tym sama czynność poprzedzająca merytoryczne
rozpoznanie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności, polegająca na sprawdzeniu
prawomocności tytułu egzekucyjnego w postaci nakazu zapłaty, nie miała charakteru
skomplikowanej i pracochłonnej. Natomiast następne czynności obwinionej po wydaniu
postanowienia z dnia 13 lutego 2014 r., naruszające w sposób oczywisty i rażący przepisy
prawa, zostały przez nią dokonane z pełną świadomością, że nie mają one oparcia w
przepisach prawa. Wskazane wyżej elementy odnoszące się do strony przedmiotowej i
podmiotowej przewinienia obwinionej uzasadniają nie tylko ocenę, że jego stopień
społecznej szkodliwości był większy niż znikomy, ale także wyłączają możliwość uznania
go za przypadek mniejszej wagi, o którym mowa w art. 109 § 5 p.u.s.p. Nie kwestionując
wskazanej w odwołaniu motywacji obwinionej - która podniosła, że po dostrzeżeniu
swojego błędu polegającego na nadaniu klauzuli wykonalności nieprawomocnemu
nakazowi zapłaty chciała uchronić dłużnika przed możliwą egzekucją - należy uwzględnić,
iż obwiniona nie podjęła innych, zgodnych z przepisami czynności, które mogły
doprowadzić do uchylenia bądź zmiany błędnej decyzji procesowej. Poza tym część
podjętych przez obwinioną czynności, tj. naniesienie niedopuszczalnej adnotacji na
postanowieniu Sądu Rejonowego z dnia 13 lutego 2014 r. o jego anulowaniu oraz o
pozostawieniu w systemie SAWA zapisu o statusie tego orzeczenia jako projektu, w
pewnej mierze zmierzały także do ukrycia popełnionych przez obwinioną błędów.
Uwzględniając powyższe podniesiona przez obwinioną motywacja, którą kierowała się
dopuszczając się przypisanego jej przewinienia dyscyplinarnego, mogła być jedynie
okolicznością wpływającą na wymiar kary dyscyplinarnej. Nie mogła jednak przesądzić o
tym, że stopień szkodliwości społecznej przewinienia obwinionej był mniejszy niż znikomy
oraz o kwalifikacji tego przewinienia jako przypadku mniejsze wagi.
Z tych względów na podstawie art. 437 § 1 i 456 k.p.k. w zw. z art. 128 i 133 p.u.s.p.
orzeczono, jak w sentencji.